Νικαράγουα: Οι δημοσιογράφοι που υποκίνησαν ένα πραξικόπημα με λεφτά των ΗΠΑ

Πηγή: The Greyzone
Μετάφραση/Επιμέλεια: Δήμητρα Μπεή

Οι ΗΠΑ χρηματοδότησαν βίαιες ακροδεξιές ομάδες και μέσα μαζικής ενημέρωσης που δημοσίευσαν ψεύτικες ειδήσεις για να τροφοδοτήσουν μια απόπειρα πραξικοπήματος το 2018 ενάντια στην κυβέρνηση Σαντινίστας.

Όταν το Σοσιαλιστικό Μέτωπο Sandinista Front επέστρεψε στην εξουσία στη Νικαράγουα μέσω εκλογών το 2006, η Ουάσιγκτον άρχισε να ρίχνει δεκάδες εκατομμύρια δολάρια στη δημιουργία, την εκπαίδευση και τη χρηματοδότηση δεξιών αντιπολιτευόμενων ομάδων στο κράτος της Κεντρικής Αμερικής. Τα χρήματα προέρχονταν από τον Οργανισμό Διεθνούς Ανάπτυξης των ΗΠΑ, γνωστό ως USAID.

Αμερικάνικο σχέδιο για πραξικόπημα στη Νικαράγουα

του Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη

Νέο έγγραφο περιγράφει επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος των ΗΠΑ εναντίον της αριστερής κυβέρνησης της Νικαράγουας. Το έγγραφο του Οργανισμού Διεθνούς Ανάπτυξης των Ηνωμένων Πολιτειών (USAID), οργάνωσης γνωστής για την προώθηση επιχειρήσεων αλλαγής καθεστώτος, το έφερε στο φως το Grayzone και ο δημοσιογράφος Ben Norton.

«Μετάβαση στην δημοκρατία», ακόμα και χωρίς εκλογές

Στόχος της αποστολής, που περιγράφεται στο έγγραφο, είναι «να συμβάλει στον στόχο στρατηγικού πλαισίου της αποστολής που επιτρέπει το περιβάλλον για τη μετάβαση της Νικαράγουας στη δημοκρατία». Οι δραστηριότητες της αποστολής έχουν να κάνουν με α) αναλυτική εργασία, αξιολόγηση, έρευνα και ειδικές μελέτες βάσει φύλου, διαχείριση αποτελεσμάτων, υποστήριξη και κατάρτιση που συμβάλλουν στην μάθηση των τομέων της χώρας και δημιουργίας μιας βάσης τεκμηρίωσης για ευρύτερο προγραμματισμό αποστολών και β) στοχευμένες βραχυπρόθεσμες τεχνικές και αναλυτικές δραστηριότητες κατά τη μετάβαση της Νικαράγουας που απαιτούν υποστήριξη προγραμματισμού ταχείας απόκρισης έως ότου άλλα κεφάλαια, μηχανισμοί και οι φορείς μπορούν να κινητοποιηθούν.

Νικαράγουα: Μάχη με το χρόνο δίνει ο Ντανιέλ Ορτέγκα

Tου Λεωνίδα Βατικιώτη

Από την μια, ήταν η συμπλήρωση ενός έτους στις 18 Απριλίου από τις μεγάλες και κυρίως αιματηρές διαδηλώσεις του 2018, όταν με αφορμή την εφαρμογή ενός αντι-ασφαλιστικού νόμου η κυβέρνηση  της Νικαράγουας επέδειξε το πιο αυταρχικό της πρόσωπο δολοφονώντας ανεξέλεγκτα εκατοντάδες διαδηλωτές.

Από την άλλη, είναι η σκλήρυνση της γραμμής της Ουάσινγκτον που θέτει κι επίσημα πλέον στο στόχαστρό της μαζί με την Βενεζουέλα και την Κούβα την κυβέρνηση του Ντανιέλ Ορτέγκα κι εργάζεται συστηματικά για την ανατροπή της. Υπό την πίεση αυτών των εξελίξεων που απειλούν να προσλάβουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις η κυβέρνηση του Ντανιέλ Ορτέγκα δέχθηκε να ξεκινήσουν ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, απορρίπτοντας ωστόσο το αίτημα παραίτησής της και προκήρυξης άμεσα πρόωρων εκλογών, αντί του 2021 όταν λήγει η θητεία της, όπως απαιτεί η αντιπολίτευση.

Τρομοκρατία, το όπλο των ισχυρών

του Νόαμ Τσόμσκι

Λίγες εβδομάδες μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, ο Νόαμ Τσόμσκι σε μια διάλεξή του στο ΜΙΤ, στις 18 Οκτωβρίου 2001, αναλύει γιατί οι Αμερικανοί ηγέτες δεν έχουν πάντα συνείδηση των αποτελεσμάτων που έχει η μανία τους να νικούν κάθε αντίπαλο. Και οι νίκες του χθες μπορεί αύριο να κοστίσουν ακριβά.

Πρέπει να βασιστούμε σε δύο αξιώματα. Το πρώτο είναι ότι τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 συνιστούν μια τρομερή φρικαλεότητα, ίσως τη μεγαλύτερη ακαριαία απώλεια ανθρώπινων ζωών στην ιστορία, με εξαίρεση τους πολέμους. Το δεύτερο αξίωμα είναι ότι στόχος μας θα έπρεπε να είναι να μειώσουμε τον κίνδυνο να επαναληφθούν τέτοιες επιθέσεις, είτε είμαστε εμείς τα θύματά τους είτε τις υφίσταται κάποιος άλλος. Αν δεν δέχεστε αυτά τα δύο σημεία αφετηρίας, αυτό που θα ακολουθήσει δεν σας αφορά. Αν τα δέχεστε, πολλά ακόμη ερωτήματα προκύπτουν.

Τα όρια της σοσιαλδημοκρατίας

Είναι αναμφίβολο πως η αναδιανεμητική πολιτική του Τσάβες στη Βενεζουέλα και του Λούλα και της διαδόχου του Ντίλμα Ρούσεφ στη Βραζιλία έβγαλε εκατομμύρια κολασμένους από τα σκοτάδια της απόλυτης φτώχειας | STEVE MCCURRY

Του Γιώργου Τσιάρα

Βλέποντας προχθές στην τηλεόραση τους «33» ηγέτες της Λατινικής Αμερικής να στήνονται στη σειρά για να βγάλουν την απαραίτητη «οικογενειακή» φωτογραφία δίπλα στους «28» Ευρωπαίους πρωθυπουργούς και προέδρους, μια σειρά από δυσάρεστες σκέψεις μού ήρθαν στο μυαλό. Κι επειδή, όπως έλεγε κι ο Οργουελ, «σε καιρούς καθολικής εξαπάτησης, το να λες την αλήθεια είναι μια επαναστατική πράξη», λέω να τις μοιραστώ μαζί σας –κι ας με κράξουν όσο θέλουν μετά οι… προδομένοι σύντροφοι και «σύντροφοι».

Πριν από δεκάξι χρόνια, λοιπόν, τον Φλεβάρη του 1999, η -κατά κράτος ηττημένη- αντικαπιταλιστική Αριστερά σε όλο τον κόσμο αναθάρρησε, βλέποντας έναν μιγά αξιωματικό, τον Ούγο Τσάβες, να κερδίζει διά περιπάτου τις εκλογές στη Βενεζουέλα και να κηρύσσει την περίφημη «Μπολιβαριανή επανάστασή» του, στα πρότυπα –υποτίθεται– του κουβανέζικου «σοσιαλισμού των τροπικών» του μέντορά του Φιντέλ Κάστρο.