Διεθνείς προσωπικότητες καταγγέλλουν την καταστολή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ

Των Στάθη Κουβελάκη – Κώστα Λαπαβίτσα

Ενας από τους μύθους που διαδίδει η κυβέρνηση είναι ότι, σε αντίθεση με τους προκατόχους της, δεν προσφεύγει στην καταστολή όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με αντιστάσεις στην πολιτική της. Είναι αλήθεια ότι αυτή η κυβέρνηση δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει κινητοποιήσεις της κλίμακας και διάρκειας αυτών που σημάδεψαν την περίοδο 2010-2012. Παρόλα αυτά οι αντιστάσεις στo κοινωνικό πεδίο δεν έχουν εκλείψει. Ιδιαίτερη σημασία έχουν αυτές στο μέτωπο των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα τόσο για την κοινωνία όσο και για το τραπεζικό σύστημα που έχει επιβάλλει στις διαδοχικές κυβερνήσεις τις προτεραιότητές του.

Αυτές οι αντιστάσεις αντιμετωπίζονται με ολοένα και πιο κατασταλτικό τρόπο. Δεκάδες άτομα σε όλη την επικράτεια σήμερα υφίστανται διώξεις για την δράση τους κατά των πλειστηριασμών. Ο αριθμός τους έχει αυξηθεί από τότε που η κυβέρνηση ψήφισε διάταξη που στοχοποιεί ειδικά αυτές τις δράσεις.

Δίκη Σκουριών: Κατέρρευσε η «εγκληματική οργάνωση»

Των Αλέξανδρου Λιτσαρδάκη, Χρήστου Αβραμίδη, Χρήστου Μπαϊραμίδη & Λουκά Σταμέλλου

Ο εισαγγελέας πρότεινε απαλλαγή όλων των κατηγορουμένων από τις κατηγορίες για εγκληματική οργάνωση, αλλά και την απόπειρα ανθρωποκτονίας.

Με την εξέταση μαρτύρων υπεράσπισης (6η και 7η δικάσιμος), τις απολογίες των κατηγορουμένων και την – απαλλακτική για τους 16 από τους 21 κατηγορούμενους – πρόταση του εισαγγελέα (8η δικάσιμος) συνεχίστηκε η δίκη για τον εμπρησμό μηχανημάτων στο εργοτάξιο των Σκουριών το 2013.

Οι μάρτυρες υπεράσπισης

Από την εξέταση των μαρτύρων υπεράσπισης προέκυψαν κάποια στοιχεία, όπως ότι ο κατηγορούμενος Παγ., βρισκόταν στις Σέρρες το βράδυ του εμπρησμού. Σχετικά με τον σκούφο full-face που βρέθηκε 1,5 χιλιόμετρο μακρυά από το εργοτάξιο, κοντά σε κεραία κινητής τηλεφωνίας και αποδίδεται στον Παγ., ο θηροφύλακας που κατέθεσε ως μάρτυρας επιβεβαίωσε ότι εκείνο το σημείο αποτελεί συνηθισμένο πέρασμα για κυνηγούς. Όπως κατέθεσε και δεύτερος θηροφύλακας μάρτυρας, πολλές φορές στην περιοχή βρίσκονται αντικείμενα που έχουν χάσει κυνηγοί, π.χ. μπουφάν ή «ακόμα και όπλα ξεχασμένα».

Δικαιωματισμός, η γεροντική αρρώστια των κοινωνικών κινημάτων

του Φώτη Τερζάκη

Πολύς λόγος γίνεται σήμερα για την αποτυχία και καταβύθιση της Αριστεράς, και η βαθιά συνειδητοποίηση του γεγονότος μοιάζει να συντρίβει πολλές συνειδήσεις. Στην πραγματικότητα, για ένα εγρήγορο κομμάτι τού κινηματικού κόσμου η συνειδητοποίηση αυτή είχε γίνει πολύ νωρίτερα, ήδη στη δεκαετία του ’60. Το τραγικό γεγονός τού οποίου γινόμαστε μάρτυρες σήμερα είναι μάλλον η αποτυχία εκείνου που τότε, στη δεκαετία του’60 και του ’70, φάνηκε για μία στιγμή ότι έπαιρνε τη σκυτάλη της κοινωνικής αμφισβήτησης και του οραματισμού μιας αληθινά νέας κοινωνίας από τα χέρια μιας ήδη συνθηκολογημένης Αριστεράς: των λεγόμενων νέων κοινωνικών κινημάτων (γυναικείο, ομοφυλόφιλο, αντιψυχιατρικό, αντιρατσιστικό, οικολογικό, κ.ά.) που βρέθηκαν προς στιγμήν στην πρώτη γραμμή των αντικαπιταλιστικών αγώνων στον μητροπολιτικό κόσμο.

ΟΙ “ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΣΩΤΗΡΕΣ”, ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ…

Το καθεστώς Τσίπρα ολοκληρώσε την διαδικασία ψήφισης τις επόμενες ημέρες, όχι ενός αλλά δύο μνημονίων, ενώ πρόσφατα σε συνέντευξή του στην Wall Street Journal ο ίδιος ο Τσίπρας διεκδίκησε την πατρότητα, όχι μόνο αυτών των μνημονίων, αλλά και όλων των προηγουμένων.

Μ’ αυτόν τον τρόπο γονάτισε πιο βαθιά από κάθε προκάτοχό του, διαβεβαιώνοντας τα μεγάλα αφεντικά, που υποτίθεται είχε αμφισβητήσει προηγουμένως, αφ’ ενός ότι μπορεί να ξεπεράσει κάθε προσδοκία τους και αφ’ ετέρου ότι δεν υπάρχει προηγούμενο όσον αφορά την ικανότητα ακινητοποίησης των κοινωνικών αντιδράσεων. Η ησυχία που επικρατεί, λένε, είναι ιδανική για ασφαλείς επενδύσεις! Ενδεικτικές, μάλιστα, είναι και οι δηλώσεις γάλλων πολιτικών που υποστηρίζουν ότι εάν λάβουν παρόμοια μέτρα θα αντιμετωπίσουν δίχως καμμία αμφιβολία την μέρα της Βαστίλλης.

Έτσι, το καθεστώς Τσίπρα αναδεικνύεται στον δουλικότερο διεκπεραιωτή του συνόλου των ολοένα και σκληρότερων όρων επιβολής, που εφαρμόζονται στον ελλαδικό χώρο από το 2010, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου «έμπασε» το ΔΝΤ στο «παιχνίδι» της «διάσωσης» για να περαστεί, στην συνέχεια, δια πυρός και σιδήρου το λεγόμενο μεσοπρόθεσμο με μέτρα 28 δισεκατομμυρίων ευρώ για το χρονικό διάστημα 2012-15.

Ισημερινός: Ένας Λενίν κι ένας τραπεζίτης αντιμέτωποι στην πιο κρίσιμη εκλογική μάχη των τελευταίων δέκα ετών…

Του Λεωνίδα Οικονομάκη*

Ο Ισημερινός (Ecuador), είναι μια χώρα για την οποία δε γνωρίζουμε πολλά στην Ελλάδα, παρόλα αυτά τα τελευταία χρόνια αναφέρεται συχνά ως παράδειγμα, κυρίως λόγω της κόντρας του -απερχόμενου πλέον- Ραφαέλ Κορέα με το ΔΝΤ κατά τα πρώτα χρόνια της Προεδρίας του (εξελέγη για πρώτη φορά το 2006) η οποία και οδήγησε στην αποπληρωμή περίπου του 40% του χρέους της χώρας και στη διαγραφή του υπολοίπου ως απεχθούς. Ο Κορέα, ήταν ένας σχετικά άγνωστος στον Ισημερινό καθηγητής οικονομικών του πανάκριβου και ελιτίστικου Πανεπιστημίου Σαν Φρανσίσκο του Κίτο, μέχρι που διετέλεσε για σύντομο χρονικό διάστημα Υπουργός Οικονομικών σε μεταβατική Κυβέρνηση λίγο πριν τις εκλογές του 2006. Η κριτική του στάση απέναντι στη Συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου με τις Η.Π.Α. και η αντιπρόταση για στενότερες σχέσεις με άλλες χώρες της περιοχής, τον οδήγησε τελικά να παραιτηθεί από τη μεταβατική Κυβέρνηση, βλέποντας όμως τη δημοτικότητά του να εκτοξεύεται. Λίγους μήνες αργότερα θα ορκιζόταν Πρόεδρος της χώρας.

Η Λιτότητα ως τακτική επιλογή. Η “ανάπτυξη” ως στρατηγικός στόχος…

Μνημόνια και καταστολή πάνε μαζί

Το δόγμα “νόμος και τάξη” δηλώνει βροντερό παρών με τις αλησμόνητες επιχειρήσεις “αρετής”να αποτελούν το απαραίτητο εργαλείο καταστολής ακόμα και της πιο μικρής μονάδας αντίστασης. Οι εισβολές και οι εκκενώσεις καταλήψεων στέγης όπου φιλοξενούνται κατά κύριο λόγο πρόσφυγες έχουν ξεκινήσει από το καλοκαίρι του 2016. Οι διακηρύξεις για κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης αποδείχθηκαν πολύ γρήγορα κενό γράμμα και μακρινό παρελθόν. Πλέον, τα στρατόπεδα είναι η απαραίτητη συνθήκη για να εφαρμοστεί η απόλυτη στέρηση δικαιωμάτων και παράλληλα να συντηρείται το παραμύθι του κινδύνου και της ασφάλειας. Το ολοκληρωτικό κράτος δεν αποκηρύχτηκε ποτέ. Η ρατσιστική και ξενοφοβική πολιτική του Δένδια βρήκε τον πιο “άξιο” συνεχιστή της. Κάθε νησίδα αξιοπρέπειας αποτελεί στόχο, ενώ  η καταστρατήγηση των δικαιωμάτων βρήκε τον πιο ιταμό εκφραστή της.

Σαράντα χρόνια πριν, o Ενρίκο Μπερλινγκουέρ αφού έβαλε την υπογραφή του στον “Ιστορικό Συμβιβασμό” εντός μιας ακόμα περιόδου οικονομικής κρίσης και καταστολής, σε μια δηλωτική θεωρητική ακροβασία, δήλωνε: “Λιτότητα σημαίνει αυστηρότητα, αποτελεσματικότητα, σοβαρότητα και, εν τέλει, δικαιοσύνη· το αντίθετο δηλαδή όλων όσων έχουμε γνωρίσει και πληρώσει μέχρι τώρα, και το οποίο μας οδήγησε σε βαρύτατη κρίση.”

Η υιοθέτηση, εκ μέρους του ΚΚΙ, του συνόλου της -τότε ανερχόμενης- νεοφιλελεύθερης ερμηνείας της οικονομικής κρίσης, καλώντας την εργατική τάξη να αναλάβει το “καθήκον” της υποστήριξης της ταξικής λιτότητας στο.. δρόμο προς το σοσιαλισμό, σφράγισε και την ιδεολογική του χρεοκοπία, με την πολιτική και εκλογική του συρρίκνωση να ακολουθεί σε δεύτερο χρόνο.

#Syriza_xeftiles

Είναι εκπληκτική η άνεση με την οποία οι όψιμοι εξουσιαστές μας παρουσιάζουν την δική τους ανάλγητη δίψα για εξουσία και προσωπικό όφελος για προτιμότερη από των «άλλων». Μια διαχρονική τακτική όλων των κατά καιρούς νεόκοπων κυβερνητικών, που δυστυχώς ακόμα έχει απήχηση στις μάζες των επίσης διαχρονικά εθελόδουλων «πολιτών». Αυτό που όμως είναι στ’ αλήθεια συγκλονιστικό, είναι ο βαθμός της αλαζονείας με την οποία το πράττουν, αλλά και η τεράστια απόσταση που διανύουν σε ελάχιστο χρόνο, μεταθέτοντας εαυτόν από τις προηγούμενες πολιτικές τους θέσεις σε όλο και πιο ακραία αντίθετες.

Μηδέν εις το πηλίκον

by To Skouliki Tom

Τώρα που πέρασε μια εβδομάδα από τη γενική απεργία που αποθεώθηκε και διαφημίστηκε ως το μεγαλύτερο ιβέντ της χρονιάς, ας γράψουμε και καμιά αλήθεια για το κίνημα.

Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι 5 χρόνια τώρα που διαλύεται το σύμπαν, κινηματικά είμαστε στο μηδέν.

Απεργίες, διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις, πορείες, επεισόδια έγιναν χιλιάδες τα τελευταία χρόνια αλλά το αποτέλεσμα ήταν μηδέν. Μηδέν εις το πηλίκον. Μηδέν ολοστρόγγυλο.

Δεν υπήρξε ούτε μαζικότητα, ούτε οργάνωση στην αντιμετώπιση της αστυνομίας, ούτε συγκρουσιακός χαρακτήρας και κυρίως δεν υπήρξαν ποτέ συγκεκριμένα αιτήματα προς απάντηση, εκτός από κινητοποιησεις ιδιαίτερου χαρακτήρα, όπως για παράδειγμα πέρσυ για τον Νίκο Ρωμανό.

Η πολιτική εκπροσώπηση του «όχι»

Του Βασίλη Ξυδιά

Αναζητώντας ουσιαστικές απαντήσεις στην μετά τον ΣΥΡΙΖΑ εποχή

Μετά τη μνημονιακή μετάλλαξη του «όλου ΣΥΡΙΖΑ», που ήλθε σαν αναπόφευκτη συνέπεια της συνθηκολόγησης της ηγεσίας του -του ΣΥΡΙΖΑ-Μαξίμου, όπως λέει ο Μανώλης Γλέζος-, ξανατίθεται με επείγοντα τρόπο το ζήτημα της πολιτικής έκφρασης του αντιμνημονιακού λαϊκού ριζοσπαστισμού· της πολιτικής εκπροσώπησης του παλλαϊκού «όχι». Όμως, το να μπαίνουμε σ’ ένα νέο γύρο αγώνων μετά την αποτυχία του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ απαιτεί κάποιες προϋποθέσεις. Ένας στρατός που έχει υποστεί μια στρατηγική ήττα δεν μπαίνει ξανά σε έναν νέο κύκλο μαχών απλώς με ένα πρόχειρο συμμάζεμα των υπολειμμάτων του. Χρειάζεται ουσιαστική ανασύνταξη· πράγμα που σημαίνει ουσιαστικό απολογισμό (με ειλικρινή και σε βάθος αυτοκριτική για όσα συνέβησαν και με τη δική μας συμμετοχή και συνευθύνη)· σημαίνει πραγματική κάλυψη του προγραμματικού ελλείμματος (όχι «εύκολες» απαντήσεις που συνιστούν λήψη του ζητουμένου)· και σημαίνει επίσης ξεπέρασμα σ’ έναν κάποιο βαθμό των σχέσεων ανάθεσης τόσο μεταξύ του πολιτικού φορέα και του λαού, όσο και εντός του ίδιου του πολιτικού φορέα (χρειάζεται δηλαδή μια άλλη, καλύτερη σχέση απ’ αυτή που είχε η λαϊκή και κομματική «βάση» με τον Τσίπρα).

Τέλος χρόνου. Στους δρόμους και Κυριακή και Δευτέρα

Κ.Μαραγκός για το Avantgarde

Από το απόγευμα της Παρασκευής οι δανειστές δια του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντ. Τουσκ απεύθυναν τελεσίγραφο 72 ωρών στην ελληνική κυβέρνηση μέχρι την Έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης τη Δευτέρα.  Έκτοτε μένει ακόμα μια βδομάδα μέχρι να λήξει και τυπικά η παράταση της δανειακής σύμβασης, πάνω στην οποία τρέχουν όχι μόνο οι εκκρεμείς δόσεις και οι επιστροφές από τα ελληνικά ομόλογα που διεκδικεί η ελληνική κυβέρνηση αλλά και το ΤΧΣ -το ταμείο για την κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών ύψους 10 δις περίπου-, αλλά και η έκτακτη χρηματοδότηση της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών από τον ΕLA μέσω της ΕΚΤ. Στο βαθμό που δεν ανανεωθεί η δανειακή σύμβαση όλα αυτά παύουν να ισχύουν και εκεί τελειώνει το παιχνίδι των καθυστερήσεων που έχει επιλέξει το Μαξίμου ως διαπραγματευτική τακτική με την Τρόικα μαζί και οι σχετικές ασάφειες.

Κατανοώντας το Podemos

του Pablo Iglesias

 

Πηγή: Νew Left Review #93 | May – June 2015

μετάφραση & αναδημοσίευση – barikat (μετάφραση: Δημήτρης Καραμάνης)

Η έκρηξη της οικονομικής κρίσης το 2008, έχει παράξει μια σειρά από απρόβλεπτες πολιτικές συνέπειες, ειδικά στην Ευρώπη. Πώς μπορούν οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς να απαντήσουν καλύτερα σε αυτή την πρωτοφανή πρόκληση; Ο σκοπός αυτού του κειμένου, είναι να εξηγήθει η ανάλυση που διέπει την πολιτική στρατηγική του Podemos στην Ισπανία: Ποιοί είμαστε, από που ερχόμαστε και που θέλουμε να πάμε – το σύνολο των σκέψεων πάνω σε αυτές τις ερωτήσεις, τις οποίες προσπαθώ να ορίσω από τον περασμένο Νοέμβρη, όταν και εκλέχθηκα στην ηγεσία του Podemos. Είναι επίσης μια ευκαιρία να τα πώ με δικά μου λόγια, έξω από τις νόρμες των συνεντεύξεων στα κυρίαρχα MME. Δεδομένου του διττού ρόλου μου, ως Γενικός Γραμματέας του κόμματος και ως πολιτικός επιστήμονας και θεωρητικός, το πρώτο δεν θα μπορούσε να έχει συμβεί χωρίς το δεύτερο. Αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που καθορίζουν τα χαρακτηριστικά του Podemos.

Όχι στο νέο μνημόνιο. Δημοψήφισμα τώρα!

Του Κ. Μαραγκού

Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση βρίσκεται ένα μόνο βήμα πριν την υπογραφή ενός επαίσχυντου τρίτου μνημονίου. Στους τρεις μήνες που διαπραγματεύεται με την τρόικα φρόντισε να εξαντλήσει το χρόνο της σε φιλοφρονήσεις και ευχολόγια για κάποιον “τίμιο συμβιβασμό”, μαζί και τα τελευταία διαθέσιμα του δημοσίου προκειμένου να πληρωθούν στην ώρα τους οι δόσεις προς τους δανειστές. Οι απειλές για ρήξη από μια κυβέρνηση που έχει υπογράψει ήδη από τις 20/2 ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις του “τρέχοντος προγράμματος” (διάβαζε μνημόνιο και όρους δανειακής σύμβασης), αν και αρχικά εκνεύρισαν τους “εταίρους” στην συνέχεια αντελήφθησαν ότι πρόκειται για μια ακόμα μπλόφα προς εσωτερική κατανάλωση, προκειμένου να διασκεδαστούν οι προεκλογικές διακηρύξεις του Σύριζα. Έκτοτε βεβαίως η κυβέρνηση σύμφωνα με τα δικά της λόγια ως “κυβέρνηση όλων των ελλήνων” δεν δεσμεύεται μόνο απέναντι στον κόσμο που την ψήφισε για να τελειώσουμε με τα μνημόνια αλλά και σε αυτούς που θέλουν να μείνει η χώρα στο ευρώ ακόμα και αν οι δανειστές εμμένουν στις απαιτήσεις τους. Το μήνυμα της κάλπης ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως όχι μόνο από τα συστημικά ΜΜΕ και τα κόμματα της εσωτερικής τρόικα αλλά και από τα ίδια τα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης.

Το κράτος δεν χρειάζεται πρό(σ)κληση

Του Χρήστου Σύλλα

Οχυλός της ιστορίας που κατασκευάζει ο κυρίαρχος λόγος και οι βασικοί εκφραστές του, το κράτος και το κεφάλαιο, μαγειρεύτηκε και στο φετινό Πολυτεχνείο με πολλούς τρόπους: τα «έμπειρα» καθεστωτικά μέσα τα πήγαν περίφημα στο αγαπημένο παιχνίδι της θεαματοποίησης, παιχνίδι που εσκεμμένα αποσιωπά την ιστορικότητα (1) μιας εξέγερσης καθώς στοχεύει στο να διακόψει τη μεταφορά της γνώσης και της διάθεσης για εξεγερσιακά σχέδια και επαναστατικές προοπτικές.

Ωστόσο, παρά το ότι η συγκρότηση του κρατικού λόγου ενάντια σε όσους αυτοπροσδιορίζονται ως συνεπείς αντιφρονούντες έχει αναλυθεί και αποδομηθεί, δε φαίνεται να επαρκεί ως ερμηνεία του αστυνομικού ολοκληρωτισμού και της εδραιωμένης κρατικής επίθεσης των τελευταίων χρόνων.

Το φως που καίει

Κάπου εκεί έξω, ανάμεσα στα αναρίθμητα άδεια κουφάρια υπηκόων, ζουν γυμνοί κάποιοι λίγοι που επέλεξαν να μην σκύψουν ποτέ το κεφάλι. Γυμνοί από όλες τις αρετές του συστήματος, γυμνοί από κάθε επίπλαστη εικόνα, γυμνοί κι ανοιχτοί σε κάθε προσέγγιση ανθρώπινης ύπαρξης.

Ανώνυμοι και άσημοι, πορεύονται στο δικό τους μονοπάτι για την αξιοπρέπεια. Ένα μονοπάτι με χιλιάδες εμπόδια, αλλά καθαρό από πτώματα που θα έκαναν το βάδισμα εύκολο. Τους αναγνωρίζεις συνήθως από την απουσία τους. Είναι αυτοί που λείπουν από κάθε δήθεν συνεύρεση. Είναι αυτοί που δεν ωφελούνται ποτέ. Είναι αυτοί που μόνοι δικαιώνουν τον άνθρωπο.

Όταν η Coca Cola φοβάται το facebook

Του Πέτρου Κατσάκου

Συμπληρώνονται 310 ημέρες αγώνα για τους απολυμένους της 3Ε και ο αγώνας τους θυμίζει όλο και περισσότερο τη μάχη των 595 καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών. Ένας αγώνας διαρκείας, χωρίς υποχωρήσεις, κόντρα στην τρομοκρατία της εργοδοσίας και στην κραυγαλέα απουσία των συστημικών ΜΜΕ. Ένας αγώνας που, παρά τα ασφαλιστικά μέτρα, τις αγωγές και τις απειλές της εταιρείας, συνεχίζεται με το ίδιο πείσμα από τους εργαζόμενους της 3Ε. Με καθημερινές αγωνιστικές παρεμβάσεις σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Με εκδηλώσεις ενημέρωσης του καταναλωτικού κοινού και με μια συνεχώς ογκούμενη καμπάνια για μποϊκοτάζ των προϊόντων της εταιρείας, η 3Ε βλέπει με ανησυχία την ολοένα αυξανόμενη πτώση των πωλήσεών της να χτυπά το καμπανάκι του κινδύνου. Μια ανησυχία που έχει μετατραπεί σε φόβο για μείωση των κερδών ενός κολοσσού που παράγει τα προϊόντα του στη Βουλγαρία, φορολογείται στην Ελβετία και κρατάει κλειστό το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης.

SOS Χαλκιδική

 

Μια βόλτα στις Σκουριές Χαλκιδικής δεν αρκεί για να αντιληφθεί κανείς το πραγματικό μέγεθος της υφιστάμενης, αλλά και κυρίως της επικείμενης καταστροφής της φύσης σε ένα από τα ομορφότερα μέρη της χώρας. Η παράλογη εξόρυξη που χαρίζει δις στην εταιρεία, αφανίζει το δάσος, καταστρέφει τους υδροφορείς, δηλητηριάζει νερά, ακτές, χώματα σε βαθμό μη αναστρέψιμο για χιλιάδες χρόνια, προκαλεί ρήγματα ακόμα και στα σπίτια των κατοίκων των χωριών που έχουν την ατυχία να βρίσκονται κοντά στις στοές, στερεύει πηγές, αφανίζει με λίγα λόγια την ίδια την ζωή.

Κοινωνία και άνθρωποι σε κατάσταση σοκ. Πως το ξεπερνάμε;

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Σε μια νεφελώδη και ομιχλώδη κατάσταση βρίσκεται η κοινωνία στην χώρα μας. Κάνεις δεν έχει πλήρη εικόνα για το που και πως θα οδηγηθούμε.

Πάρα πολλά θέματα απασχολούν τους πολίτες και οι απαντήσεις που παρέχονται μέσω του πολιτικού λόγου, απέχουν παρασάγγας από το να διαφωτίσουν με σαφήνεια και καθαρότητα τι ακριβώς συμβαίνει ή ποια είναι η λύση.

Κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα ταλανίζουν άνεργους, εργαζόμενους και συνταξιούχους . Βασικά δικαιώματα , όπως η πρόσβαση στην υγεία αντιμετωπίζονται με προχειρότητα και προεκλογικού χαρακτήρα ανακοινώσεις. Πχ η σημερινή ανακοίνωση για προσλήψεις στον χώρο της υγείας.

Οι πλατείες και το αυγό του φιδιού

Της Αφροδίτης Τζιαντζή

Μαζί με το «είμαστε όλοι αντιναζί» των μέχρι χθες ανυποψίαστων ΜΜΕ και πολιτικών, μια όχι και τόσο νέα φιλολογία επανήλθε: Το αυγό του φιδιού εξέθρεψαν οι πλατείες και το κίνημα των αγανακτισμένων του 2011. Οι μούτζες στη Βουλή ακόνισαν τις ξιφολόγχες των ταγμάτων εφόδου, τα γιαούρτια σε πολιτικούς είναι στην ίδια ευθεία με τα πογκρόμ σε μετανάστες και η αντιμνημονιακή ρητορική είναι το άλλο άκρο του ρατσιστικού μίσους.

Γιατί έπρεπε, γιατί όφειλε, ως είθισται

Τρία ζευγάρια λέξεων αρκούν για να περιγράψουν την διαχρονική ελληνική πολιτική συμπεριφορά: “Γιατί έπρεπε”, “γιατί όφειλε”, “ως είθισται”.

Έξω γίνεται χαμός, η ανεργία έχει σπάσει το ταβάνι, ανέχεια – φόροι – χρέη έχουν διαλύσει τα σπίτια, νοσοκομεία ζητούν από τους ασθενείς να κάνουν υπομονή αν θέλουν αίμα αλλιώς να υπογράψουν ένα χαρτί που λέει ότι μπορεί και να πεθάνουν, ο πλανήτης ολόκληρος βλέπει ότι έτσι όπως πάει η ιστορία δεν πρόκειται να δει κανείς καλό για έναν αιώνα και η κυβέρνηση λέει ότι όλα πάνε καλά και τα πράγματα έχουν φτιάξει.

Γιατί έπρεπε.

Η αντιπολίτευση ουρλιάζει λέγοντας ότι την πνίγει το δίκιο. Όχι γιατί ζει κι εκείνη το δράμα της ελληνικής τραγωδίας, αλλά επειδή πρέπει να πάει σε εκλογές ενισχυμένη. Και μονοκομματική. Για τρία χρόνια απέφευγε οτιδήποτε συγκεκριμένο όπως ο διάολος το λιβάνι και υποσχόταν ότι μόλις γίνει κυβέρνηση θα κλείσει τα λαμόγια μέσα, θα λύσει τα προβλήματα των νοικοκυραίων και θα μοιράσει λεφτά σαν τον Ρομπέν τον Δασών, με έναν νόμο. 

Μάχη της ΕΡΤ. Ανάσα και νέες προκλήσεις για το κίνημα.

Του Θάνου Ανδρίτσου

Η μάχη της ΕΡΤ, ήταν μια ανάσα που την είχε απόλυτη ανάγκη ο κόσμος του αγώνα και της Αριστεράς, όλη η κοινωνία. Ένα χρόνο τώρα, η κοινωνική λεηλασία και ο κυβερνητικός φασισμός προχωρούσαν με μικρές αντιστάσεις απέναντί τους. Το μαύρο έφερε την ασφυξία αλλά αντί για επιθανάτιος ρόγχος ακούστηκε η κραυγή της ζωής. Η μάχη που συνεχίζεται ακόμα, όπως και αν είναι οι εξελίξεις που δεν ήταν οριστικές την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, έφερε το λαό ξανά στο προσκήνιο, παράγοντα των εξελίξεων, κριτή της ιστορίας.

Κάθε μάχη κρύβει πολλές μάχες. Σήμερα, συνυπάρχουν οι αγώνες για την ενημέρωση και τον πολιτισμό, ενάντια στις απολύσεις και τη διάλυση  των δημόσιων οργανισμών, ενάντια στον κρατικό αυταρχισμό και τις αντιδημοκρατικές εκτροπές, ενάντια στη μνημονιακή πολιτική και την κυβέρνηση, ενάντια στο σύστημα και την κρίση του. Αυτές οι πλευρές μπορούν να συνυπάρχουν σε αγωνιστές ή συλλογικότητες, να τίθενται εντός διαφορετικών ιεραρχήσεων ή και να συγκρούονται. Η σχέση ενός αγώνα με ένα συνολικότερο σχέδιο ανατροπής, ακόμα και αν υπάρχει στο μυαλό όλης της κοινωνίας, δεν μπορεί να γίνει αυθόρμητα αλλά αποτελεί πάντα στόχο των πρωτοποριών είτε επαναστατικών συλλογικοτήτων είτε προωθημένων κομματιών του κινήματος. Είναι διακύβευμα και όχι δεδομένο.

25S – OCUPACIÓN DEL CONGRESO / Το επαναστατικό ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ της περικύκλωσης του Ισπανικού κοινοβουλίου (25-9-2012) – Προσέξτε τη φρασεολογία…

Οι κινητοποιήσεις στην Ιβηρική ίσως αποδειχθούν κομβικής σημασίας.

Αναδημοσιεύω το ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ (επαναστατικό πολιτικό μανιφέστο) με το οποίο καλούνται οι Ισπανοί πολίτες σε ΣΥΝΕΧΗ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΗ του κοινοβουλίου τους! Σας προτείνω να προσέξετε τη φρασεολογία του μανιφέστου, που δεν έχει καθόλου επαναστατικοφανή κλισέ! Απευθύνεται σε όλη την κοινωνία με πραγματική φιλοδοξία για μια μεγάλη αλλαγή και δεν αποτελεί κείμενο προορισμένο για λίγους ομοιδεάτες.

Προσοχή! Αυτή μπορεί να είναι η επόμενη και καθοριστική κίνηση των πολιτών, με την οποία θα ξεκινήσει η διαδικασία της αλλαγής, που θα αφήσει πίσω το ισχύον καθεστώς και θα θέσει τις βάσεις μιας πραγματικής δημοκρατίας.

Το κίνημα είναι αποφασιστικό και ξεκάθαρο: