Ποντίκια στο τρόλει αρ. 12

Σαν σήμερα, πριν 7 χρόνια, επί μνημονιακής διακυβέρνησης Σαμαρά ένο νέο παιδί χάνει τη ζωή του εξαιτίας ενός εισητηρίου ΜΜΜ αξίας 1.20 Ευρώ.
Οι λόγοι που έστειλαν μια φαμίλια στο πένθος, οι αδικίες που συνέβησαν είναι ακόμα εδώ, τα μνημόνια είναι ακόμα εδώ.

Του Γιάννη Μακριδάκη

Μια ολόκληρη μέρα ανεβοκατέβαινα σε λεωφορεία και τρόλει. Δίχως εισιτήριο. Γιατί να βγάλω εισιτήριο; Αφού έκανα βόλτες φαινομενικά άσκοπες, έτσι θα λεγε κάποιος νοικοκυραίος, “συγγραφέας” ίσως, αν ήταν σε θέση να με παρακολουθεί ολημερίς αλλά ποιος νοικοκυραίος, “συγγραφέας” ίσως, θα το κανε αυτό, να παρακολουθεί δηλαδή όλη μέρα άσκοπα έναν που μπαινοβγαίνει άσκοπα μες στα λεωφορεία.

Εγώ είχα όμως τον σκοπό μου. Μόνο που δεν ήτανε σκοπός οικονομικός. Γι αυτό ήτανε άσκοπος για τον κάθε νοικοκυραίο, “συγγραφέα” ίσως. Διότι, δεν έφτανε που κάνοντας άσκοπες βόλτες όλη μέρα, κατεβαίνοντας από το ένα λεωφορείο και ανεβαίνοντας στο επόμενο, δεν κέρδιζα χρήματα, ούτε είχα ως σκοπό μου να κερδίσω, δεν έφτανε λέω αυτό αλλά ξόδευα κι από πάνω ασκόπως και τον χρόνο μου, και όπως είναι πασίγνωστο εδώ και πολλά χρόνια σε κάθε νοικοκυραίο, “συγγραφέα” ίσως, ο χρόνος είναι χρήμα, άρα με τις άσκοπες βόλτες μου όχι μόνο δεν κέρδιζα ή δεν στόχευα να κερδίσω χρήμα αλλά έχανα κιόλας. Σπαταλούσα τη μέρα μου διπλά άσκοπα δηλαδή, δίχως κέρδος κέρατα, κι ας μην είχα φαινομενικά οικονομική χασούρα αφού δεν είχα πληρώσει κανένα εισιτήριο όλη μέρα, ούτε και σκόπευα να πληρώσω.

Τα μυστικά της προπαγάνδας του Ισραήλ

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Πώς να διαβάζετε τις ειδήσεις από τη Μέση Ανατολή

Τι έχει μάθει τις τελευταίες ημέρες για τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή ένας ανυποψίαστος πολίτης, ο οποίος παρακολουθεί μόνο τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα και το εξωτερικό;

Ότι ομάδες «Παλαιστίνιων τρομοκρατών» επιτέθηκαν με ρουκέτες εναντίον κατοικημένων περιοχών του Ισραήλ αναγκάζοντας τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας να αμυνθούν χτυπώντας τις δυνάμεις των «τρομοκρατών» στη Λωρίδα της Γάζας.

Το γεγονός ότι όλα ξεκίνησαν από το πογκρόμ Ισραηλινών στρατιωτών και εποίκων εναντίον Παλαιστινίων στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, αποκρύπτεται επιμελώς.

Ο κόσμος ανάποδα

Της Γιώτας Τσιλίκη

Εδώ κάτω που η θάλασσα γλύφει τη στεριά, ανάμεσα σε καράβια που πάνε κι έρχονται αιώνες τώρα, σε αποθήκες εμπορευμάτων και ρημαγμένα κτήρια, επικρατεί μια απόκοσμη ησυχία. Όσοι ήχοι και να γεννηθούνε, δεν ακούγονται.

Οι άνθρωποι φτιάχνουν ήχους αλλά δε μιλάνε. Τη μέρα μιλάνε τα χέρια. Το ένα χέρι δίνει ψωμί, το άλλο νερό, το επόμενο φαί και το πιο πέρα χάδι. Ένα χέρι έρχεται στο σημείο της καρδιάς, τα χείλη μισανοίγουν. Σουκράν. Ευχαριστώ δηλαδή. Όχι όμως απλά ευχαριστώ. Ευχαριστώ από την καρδιά μου. Χωρίς λόγια ακούγεται δυνατότερο.

Τι είναι άχρηστο και τι χρήσιμο

Της Γιώτας Ιωαννίδου

Tι είναι αυτό που λείπει και τι θα ήταν καλύτερα να έλειπε; Ερωτήματα σαν κι αυτό γίνονται καθημερινής αναφοράς στην τρομερή κρίση που ζούμε. Οι έννοιες της χρησιμότητας και της αχρηστίας απο­μακρύνονται για λίγο από ό,τι φωτίζουν οι εκτυφλωτικοί προβολείς των ΜΜΕ, της κυρίαρχης ιδεολογίας. Μέσα από την αφάνεια προβάλλουν άνθρωποι που κρατούν την κοινωνία στην πραγματικότητα όρθια, παρόλο που η καπιταλιστική λογική τους αντιμετω­πίζει ως υποδεέστερους, αν όχι άχρηστους.

Η επέτειος του νόχι!

Τι πραγματικά συνέβη στην οικία του Ιωάννη Μεταξά τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940; Ο πιτσιρίκος ανοίγει τα αρχεία του Φόρεϊν Όφις και αποκαθιστά την ιστορική αλήθεια.

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που γιορτάζει την είσοδό της στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – οι υπόλοιπες χώρες γιορτάζουν το τέλος του πολέμου. Βέβαια, αυτό έχει μια λογική εξήγηση: μιας και λέμε σε όλους «ΝΑΙ», γιορτάζουμε τη μια φορά που είπαμε «ΟΧΙ».

Από το ’40 και μετά, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας ρωτήσει – θεωρούν την καταφατική μας απάντηση δεδομένη και κάνουν όλοι ό,τι γουστάρουν.

Πανδημία: Πάρτε ουσιαστικά μέτρα, έστω και τώρα!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Το φιάσκο με τις μάσκες για τα σχολεία, που βγήκαν… τραπεζομάντιλα, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Εξηγούμαστε:

Σε ένα λαό που με την πειθαρχία του την περίοδο της καραντίνας σου έδωσε τη δυνατότητα να έχεις στις 30 Ιουνίου μόλις 2 κρούσματα στην Αττική, δεν μπορείς να κουνάς το δάχτυλο περί «ατομικής ευθύνης».

Ούτε να τον ενοχοποιείς επειδή εσύ αποφάσισες να ανοίξεις τον τουρισμό με τους όρους που επέβαλλαν οι πολυεθνικές του τουρισμού, οι αεροπορικές εταιρείες και η ακτοπλοΐα.

«Μια κυβέρνηση… ΜΚΟ»

Λάβαμε από την αναγνώστριά του «Ημεροδρόμου»,  Ραφαέλλα Σπανού, το παρακάτω κείμενο και το δημοσιεύουμε:

Παρακολουθώντας τα πολιτικά δρώμενα των τελευταίων μηνών, φιγουράρουν οι απροκάλυπτες προσπάθειες της κυβέρνησης για ιδιωτικοποίηση εταιρειών, όπως η ΛΑΡΚΟ και η ΔΕΗ με το πρόσχημα ότι δεν είναι κερδοφόρες, αλλά ζημιογόνες, για το κράτος (αγνοώντας το ξεπούλημα της Ασφάλισης, της Παιδείας κ.α.).

Ας σταθούμε στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ, που κρατικοποιήθηκε το 1989 επί ΠΑΣΟΚ (κυβέρνησης Α. Παπανδρέου).¹ Μια ιστορία που κρατάει χρόνια, ανεξαρτήτως από το ποιος κάθεται στην καρέκλα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και συγκυβερνήσεις μεταξύ τους) είναι να απαλλαγούν από τα έξοδα και την ευθύνη της ΛΑΡΚΟ, ξεπουλώντας την σε ιδιωτικούς ομίλους. Με δηλώσεις που αντιτίθενται των προηγούμενων δηλώσεων και πράξεων τους παρουσιάζουν τη ΛΑΡΚΟ ως ‘βουλιαγμένο καράβι’. Ο ίδιος ο διευθύνων σύμβουλος της, Σπ. Τζίντζος αναγνώρισε τα «στρατηγικής σημασίας μέταλλα» που παράγει το εργοστάσιο (όπως νικέλιο και κοβάλτιο) αλλά επέμενε ότι δεν υπάρχει ελπίδα κερδοφορίας όσο βρίσκεται υπό κυβερνητικό έλεγχο.²

Περιμένοντας τις συνθήκες

Της Λόλας Σκαλτσά

Τι θυμήθηκα τώρα, βρε παιδιά… Όταν μικρή άκουγα πως κάποιος ήταν αριστερός, μεταπολιτευτικά πάντα –για να μην παρεξηγούμαστε– αμέσως το μυαλό μου πήγαινε σε κάποιον άνθρωπο της υψηλής διανόησης, αγωνιστή, δυναμικό, με ήθος και ποιότητα στην πράξη. Διάβαζα για τις θυσίες, τους αγώνες τους και είχα πρότυπα όσους έδωσαν τη ζωή τους για ένα δίκαιο κόσμο. Ταυτιζόμουν με όσα η πολιτική ταυτότητά τους δήλωνε: αριστερός, σου λέει ο άλλος!

Εντάχθηκα σ’ αυτό το χώρο από θαυμασμό στα πρότυπά μου και από πίστη σε όσα πρέσβευαν… Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και πολλά άλλαξαν· αλλά το σημαντικότερο είναι πως μεταλλάχθηκαν. Το flashback στην ιστορία (μου) μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει, αφού η πρόσφατη συγκυρία έβαλε την τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι που, ούτως ή άλλως, ήταν πλήρες – σχεδόν μια υπερφυσική φούσκα.

Ειρήνη και άμυνα ή υποτέλεια και λυκοσυμμαχίες;

του Στέλιου Ελληνιάδη

Μέρος Β΄ (Διαβάστε το Μέρος Α’)

Γιατί κανένας από τους ιθύνοντες (και όχι μόνο) δεν υπολογίζει τους άλλους λαούς; Μας μισούν άραγε όλοι; Είναι όλοι ευχαριστημένοι από τα καθεστώτα που τους κυβερνούν και από τους κηδεμόνες που τους έχουν καθίσει στο σβέρκο; Είναι λαοί που προτιμούν τον πόλεμο από την ειρήνη, το θάνατο από τη ζωή;

Πώς θα αγωνιστούμε όταν δεν φροντίζουμε να έρθουμε κοντά, να συνεννοηθούμε, να βρούμε σύμμαχους μέσα στους λαούς, να ενώσουμε τις προσπάθειές μας, να επιδιώξουμε την απελευθέρωση όλων και όχι μόνο τη δική μας, και μάλιστα μόνοι μας, που είναι –για κάθε λογικό άνθρωπο–, εξαιρετικά δύσκολο έως ανέφικτο;

Εμείς συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε το κέντρο της γης και το κέντρο του ενδιαφέροντος των άλλων, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει. Και αδιαφορούμε για τα δίκια και τις διεκδικήσεις των άλλων. Όταν, όμως, αδιαφορείς για τα δίκια των άλλων χάνεις τα ερείσματά σου, ενισχύεις τους αντιπάλους σου και θέτεις σε αμφισβήτηση τη νομιμοποίηση και των δικών σου αιτημάτων και διεκδικήσεων.

Ο Ησίοδος και το Πολυτεχνείο

Εργο του Νίκου Αγγελίδη από την ομαδική έκθεση «Από τη Σελάνα στο Moon Hoax: 6 εικαστικοί παρατηρούν το φεγγάρι».

του Παντελή Μπουκάλα

Σχεδόν πάντα, η ανάγνωση της ιστορίας είναι ησιόδεια, τουλάχιστον από όσους δεν την προσεγγίζουν με επαγγελματική αυστηρότητα, αλλά επιτρέπουν στο συναίσθημα να τρυπώνει ανάμεσα στα εργαλεία τους. Το βλέπουμε αυτό σε κάθε επέτειο, ελληνική ή διεθνή· την επέτειο της Επανάστασης του 1821, λ.χ., ή κάποιας από τις επαναστάσεις της παραγωγικής Γαλλίας, 1789, 1848, 1968: Στις αναπαραστάσεις μας, όλα τα φωτεινά χρώματα αφορούν το παρελθόν (κι όσο πιο πίσω τόσο φωτεινότερο), όλα τα γκρίζα το παρόν, κι όλα τα σκοτεινά το μέλλον.

Ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε την πτωτική διαδρομή του ανθρώπινου γένους που εικονογράφησε ο Ησίοδος στο διδακτικό έπος «Εργα και Ημέραι» (να τη γνώριζε άραγε ο Φράνσις Φουκουγιάμα όταν κήρυσσε το «τέλος της ιστορίας»;), το μυθολογικό ποιητικό σχήμα ρυθμίζει τα συμπεράσματά μας και τα βαραίνει με τον πεσιμισμό του:

Π. Παπακωνσταντίνου: Όλα τα όπλα κατά του Brexit

O αρθρογράφος διεθνών θεμάτων στην Καθημερινή, Πέτρος Παπακωνσταντίνου, μιλώντας στον ραδιοσταθμό 98.4 του Ηρακλείου και τον Γιώργο Σαχίνη για τις εξελίξεις στην Ευρώπη με επίκεντρο το Ηνωμένο Βασίλειο, τόνισε ότι φτάνουμε μετά από 3 χρόνια σε οριακό σημείο για το Brexit και οι αρνητές του, μεγάλα τμήματα του κεφαλαίου στην Βρετανία, αλλά και η Ε.Ε. τώρα ρίχνουν όλα τα «όπλα» μεγάλης ισχύος για να μην υπάρξει τουλάχιστον Brexit χωρίς συμφωνία.

Προφητεύοντας το παρελθόν

του Νίκου Σταθόπουλου*

Για ποιους λόγους αναζητάμε έναν εθνοκεντρικό ριζοσπαστισμό; Για μια «πατριωτική νοσταλγία» σε καιρούς τεχνολογικοποιημένης πλανητικότητας;. Για έναν «πολιτιστικό ρομαντισμό» σε ημέρες μεταβιομηχανικού πραγματισμού; ή για κάτι πιο «γειωμένο» με την ιστορία και την επικαιρότητα των συστημάτων;

Το «επαναστατικό» ποτέ δεν ήταν «συνθήκες» και «ιδέες», αλλά συνειδήσεις που εναντιώνονταν στον κατακερματισμό και την ισοπέδωση. Μια εναντίωση, εντός των όρων και ορίων της ιστορικής κατάστασης και στιγμής.

Από όποια σκοπιά κι αν εξετάσεις το θέμα(πολιτιστική, θρησκευτική, τεχνολογική…), η έσχατη προοπτική είναι μια παγκόσμια κοινότητα. Ωστόσο, πολιτική σημαίνει ανάδειξη των διαλεκτικών του παρόντος, μεσολάβηση των αναγκών από τη συγκροτημένη ρεαλιστική βούληση. Επομένως, το κύρος της ουτοπίας είναι σε συνάρτηση με την ωριμότητα της επίγνωσης. Παρεμβαίνεις στην πραγματικότητα, και «παλεύεις» τον μετασχηματισμό της με βάση τα δεδομένα της και το «ανθρώπινο δυναμικό» που υπάρχει. Και είναι ένας «μετασχηματισμός» καθολικός, τα περιλαμβάνει όλα και όλους.

Το υπάρχον πολιτικό σύστημα διαιωνίζει την εξάρτηση

Του Σπύρου Κότσια

Είναι εξοργιστικός ο τρόπος με τον οποίον επιχειρείται να στηθεί ξανά στα πόδια του το καταρέων πολιτικό σύστημα της χώρας.

 Σε αυτήν την προσπάθεια έχουν επιστρατευθεί: δημοσιογράφοι, αναλυτές, διαμορφωτές της κοινής γνώμης, πολιτικοί, οργανικοί διανοούμενοι, συνδικαλιστικές οργανώσεις που ελέγχονται από το ΚΙΝΑΛ και τη ΝΔ όπως η ΠΟΕΔΗΝ, η ΓΣΕΕ και όχι μόνον. Καθημερινά οι ακροατές του ραδιοφώνου, οι τηλεθεατές και οι εντρυφούντες στα κοινωνικά δίκτυα κατακλύζονται από ειδήσεις, συνεντεύξεις, άρθρα, μηνύματα, προσανατολισμένα όλα στην κατεύθυνση επανάληψης του δικομματισμού, με τη διαφορά τη θέση του ΠΑΣΟΚ να έχει καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Σημαντικό ρόλο σε αυτήν την προσπάθεια κατέχουν τα δημόσια και ιδιωτικά ΜΜΕ τα οποία δεν σταματούν να εξυμνούν και να εξωραΐζουν τις πιο σκληρές και απάνθρωπες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και να προπαγανδίζουν υπέρ των μνημονίων που μας επέβαλαν οι τοκογλύφοι για να «σώσουν» και εμάς και την οικονομία. Στελέχη προερχόμενα από τη Συμπολίτευση, την Αξιωματική Αντιπολίτευση και το ΚΙΝΑΛ παρελαύνουν καθημερινά από τα μικρόφωνα και τα τηλεοπτικά πάνελ των σταθμών σε μια προσπάθεια να πείσουν για την ορθότητα των απόψεων τους για την έξοδο της χώρας από την κρίση, οι οποίες ελάχιστα διαφέρουν μεταξύ τους, ενώ δεν θίγουν τον πυρήνα των δεσμεύσεων που η χώρα έχει αναλάβει απέναντι στους δανειστές.

Όταν το καλοκαίρι του 2013 η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου μέσα σε μία νύχτα έριξε «μαύρο» στην ΕΡΤ, οι εργαζόμενοι του φορέα με τη βοήθεια: συναδέλφων τους από άλλους χώρους, συνδικαλιστικών οργανώσεων, κοινωνικών κινημάτων, Ελλήνων από την Αμερική, τον Καναδά, την Αυστραλία, την Ευρώπη και από άλλες χώρες του εξωτερικού, απλών ανθρώπων που αγαπούσαν την ΕΡΤ, ένωσαν τις δυνάμεις τους και αντιστάθηκαν επί δύο ολόκληρα χρόνια, ακυρώνοντας κάθε προσπάθεια ιδιωτικών συμφερόντων στενά συνδεδεμένων με την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου να λεηλατήσουν τη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Ο αγώνας των εργαζομένων και των συμμάχων τους είχε σαν αποτέλεσμα το 2015 αμέσως μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ η ΕΡΤ να επαναλειτουργήσει.

Η επαναλειτουργία της όμως δεν συνοδεύτηκε από ένα γενναίο άνοιγμα στα νέα ρεύματα ιδεών, στις δυνάμεις της εργασίας, σε νέες πολιτικές κινήσεις, σε κοινωνικά κινήματα. Αντίθετα η ΕΡΤ, από την πρώτη στιγμή της επαναλειτουργίας της φρόντισε, με ευθύνη του δημοσιογραφικού κατεστημένου και της κυβέρνησης, να απομακρυνθεί από όλες εκείνες τις δυνάμεις που συνιστούσαν απειλή για το πολιτικό κατεστημένο και έβαζαν εμπόδια στη νεκρανάσταση του συστήματος.

Αποτελεί πρόκληση το γεγονός πολιτικοί που με τις πράξεις και τις παραλήψεις τους παρέδωσαν τη χώρα και το λαό όμηρους στους οικονομικούς δολοφόνους του ΔΝΤ και στους Γερμανούς και ευρωπαίους τοκογλύφους, να επιδιώκουν την επαναφορά τους σε κυβερνητικές θέσεις με το γελοίο επιχείρημα ότι μόνον αυτοί μπορούν να διοικήσουν αποτελεσματικά και να βγάλουν τη χώρα από την κρίση στην οποία οι ίδιοι τη βύθισαν.

Οι Μητσοτάκης, Βενιζέλος, Λοβέρδος, Βούτσης, Σαχινίδης, οι ακροδεξιοί Βορίδης και Γεωργιάδης, η Γεννηματά και αρκετοί άλλοι, αποτελούν τους εν αναμονή σωτήρες, οι οποίοι χάρη στην πολιτική του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσαν να επιβιώσουν πολιτικά και να κουνάνε απειλητικά το δάκτυλο στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Αυτούς προβάλλουν καθημερινά τα Μέσα Ενημέρωσης φροντίζοντας να ξεχαστεί ο ρόλος τον οποίον έπαιξαν στη δημιουργία και διαιώνιση της κρίσης.

Η προσπάθεια ανασυγκρότησης του πολιτικού συστήματος στην ίδια κατεύθυνση που λειτουργούσε πριν την κρίση βολεύει και το ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τα όσα λέγονται, από τον κ Τσίπρα και τα άλλα κομματικά και κυβερνητικά στελέχη, τον Αύγουστο του 2015 χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία για την ανατροπή, αφού την κρίσιμη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να συνταχθεί με τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και της κομπραδόρικης και παρασιτικής αστικής τάξης και όχι με τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων που είχαν πληγεί από την κρίση.

Η Μνημονιακή στροφή μοιραία οδήγησε στη συνέχιση της σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής και στη συρρίκνωση της δημόσιας σφαίρας με την ιδιωτικοποίηση δημόσιων οργανισμών κοινής ωφέλειας, καθώς και το ξεπούλημα της ιδιωτικής περιουσίας, συμπεριλαμβανομένης και της πρώτης κατοικίας. Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ να χάσει μεγάλο μέρος της στήριξης που το προσέφεραν τα λαϊκά στρώματα που τον ανέδειξαν στην κυβέρνηση, με συνέπεια να αναγκασθεί να υιοθετήσει μεθόδους και πρακτικές οι οποίες καμία σχέση δεν έχουν με την αυτοδιαφημιζόμενη αριστερή του φυσιογνωμία.

Η μαζική στήριξη των κατεστημένων δυνάμεων δημιουργεί ανυπέρβλητες δυσκολίες στην ανανέωση του πολιτικού συστήματος στην παρούσα ιστορική συγκυρία. Ως εκ τούτου οι αντισυστημικοί πολιτικοί σχηματισμοί και κινήσεις με προοδευτικό πρόσημο οφείλουν να πορευθούν από κοινού σε μια προσπάθεια ανατροπής του σημερινού πολιτικού σκηνικού, η οποία θα βοηθήσει και στην ανατροπή των δεδομένων που τείνουν να διαιωνίσουν την παραμονή της χώρας στην εξάρτηση και τον λαό στην εξαθλίωση.

kommon

Ώρα για αντίσταση…

Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης

Η Ελλάδα βρίσκεται δέσμια μέσα στις αλυσίδες της γερμανοευρωπαϊκής Ένωσης. Έχει χάσει την εθνική της ανεξαρτησία, αφού δεν διαθέτει εθνικό νόμισμα, και οι τράπεζες, που έπαψαν να είναι ελληνικές, ελέγχονται από κέντρα του άκρατου καπιταλισμού. Το γεγονός αυτό, δείχνει ότι γίναμε αποικία ξένων. Ποτέ άλλοτε ο κίνδυνος να αφανιστεί η χώρα μας δεν ήταν τόσο έντονος όσο τώρα. Βιώνουμε τη χειρότερη δικτατορία που έζησε ποτέ ο κόσμος. Και μ’ ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, οι πολίτες δεν βλέπουν καμία ελπίδα να διαγράφεται στον ορίζοντα.

Δεν είναι δικτατορία, μάτια μου

Ξέχνα τον Κάφκα. Ο Γιόζεφ Κ. είσαι εσύ κι η Δίκη σου έχει ξεκινήσει.

Θα ‘ρθουμε απ’ το σπίτι σου να σε πάρουμε, χωρίς καν να σου απαγγείλουμε κατηγορίες. Δεν τις χρειάζεσαι.

Είσαι ένοχος, το ‘παν στις ειδήσεις, είσαι ένοχος, το ‘γραψαν οι εφημερίδες, είσαι ένοχος, το διέταξε ο πρωθυπουργός, είσαι ένοχος, το λέει  η ΕΥΠ, είσαι ένοχος, το ξέρει η αστυνομία κι η γειτόνισσα.

Είσαι ένοχος, και το ξέρουμε καλά αυτό, γιατί παρακολουθούσαμε τα τηλεφωνήματα σου, διαβάζαμε τα σχόλια σου και καταχωρούσαμε τις αναρτήσεις σου.

Στο λυκόφως της Δυστοπίας

Serhad Bapir

Συμπολίτες…

Ένα από τα χειρότερα αισθήματα είναι να θές να φωνάξεις,να θές να βγάλεις όλα όσα σε πνίγουν αλλά να μήν μπορείς.Να βράζει το αίμα σου και το μυαλό σου να προσπαθεί να βρεί   λογικές εξηγήσεις μέσα σε ένα κυκλώνα παράνοιας. Αδύναμος, να συμπαρασύρεσαι από τον κοινωνικό βούρκο όπου όλοι μας σιγά σιγά βουλιάζουμε.

Βουλιάζουμε  και αργοπεθαίνουμε γιατί το κράτος τρώει τους φτωχούς του υπηκόους και ένα μέρος των συμπολιτών μας επιλέγει να κανιβαλίζει τους ομοίους του.

Ένα αίσθημα σκασμού γιατί διαπιστώνει κανείς καθημερινά πως είναι άσκοπο να προσπαθείς να εκθέσεις με λογικά επιχειρήματα και ορθή σκέψη τους προβληματισμούς σου για τα κοινωνικοπολιτικά πράγματα σε ανθρώπους που ούτε μπορούν, ούτε θέλουν να καταλάβουν τί τους λές.Και ένα μίσος με μιά βαθιά απόγνωση απέναντι σε μία  διαχρονική διαπίστωση πως το κράτος και οι κυβερνήσεις του,οι φορείς της εξουσίας και οι θεσμοί τους είναι ακόμη ένα θανατηφόρο βάρος στις πλάτες των ανθρώπων.

Κουμανταδόροι…

Της Λόλας Σκαλτσά

Είναι, πια, σαφές πως στις πρόσφατες εκλογές δεν ψηφίσαμε κόμμα, αλλά διαχειριστή – και όταν έχεις να κάνεις με διαχειριστή στον τόπο που σου ανήκει, εννοείται πως, εκ προοιμίου, είναι λάθος οποιαδήποτε τακτική/στρατηγική κι αν ακολουθηθεί. Κι αυτό, γιατί ο τόπος είναι δικός μας, άρα δεν είναι διαπραγματεύσιμος – με καλύτερη ή χειρότερη τιμή.

Ο λόγος για το Υπερταμείο και τα 500.000 στρέμματα γης που έκαναν φτερά καθώς και τα +10.100 ακίνητα που άλλαξαν χέρια, μεταξύ των οποίων δημοτικά σχολεία, λύκεια, νηπιαγωγεία, κέντρα νεότητας δημόσιες βιβλιοθήκες, νεοκλασικά που μέχρι πρόσφατα στέγαζαν δημόσιες υπηρεσίες, αρχαιολογικοί χώροι, λιμάνια, αεροδρόμια, κατασκηνώσεις… ακόμα και δρυοδάσος. Τα ακίνητα αποτελούν, πια, περιουσία του Υπερταμείου για να εξασφαλιστεί η αποπληρωμή των δανείων για τα υπόλοιπα 99 χρόνια, μετά και τη λήξη του τρίτου μνημονίου.

Η Σκυτάλη της ευθύνης

του Ηλία Φιλιππίδη*

Ο Οδυσσέας Ελύτης μας άφησε παρακαταθήκη τους στοίχους του:

Όλα χάνονται, του καθενός έρχεται η ώρα
όλα μένουν, εγώ φεύγω, εσείς να δούμε τώρα

Τα θέματα που θέτει ο Ελύτης είναι:

Ευτυχώς επιβιώσαμε

Του Δημήτρη Ουλή

Γιατί «Ξενοφών» και όχι «Αναξαγόρας»; Γιατί «Ζορμπάς» και όχι «Φτωχούλης του Θεού»; Κάποιο κριτήριο θα πρέπει να υπάρχει για την ονοματοδοσία των τυφώνων. Αλλά μέχρι να κοινοποιηθεί αυτό το κριτήριο, ας δοξάσουμε τον Κύριο, που μας έσωσε από του Χάρου τα δόντια. Ας δοξάσουμε τον Κύριο, που συγκατένευσε στις προσευχές μας. Προσωπικά, χρειάστηκε να κρυφτώ μαζί με την οικογένειά μου σε καταφύγιο δεκατριών ορόφων κάτω από τη γη. Από το υπόγειο αυτό, άκουγα τους ανέμους να λυσσομανούν, συγκλονιζόμουν από τον βαρύ γδούπο των δέντρων, ανατρίχιαζα από το συριστικό θρόισμα των φύλλων τους. Άκουγα καμπαναριά να ξεριζώνονται, αυτοκίνητα να σέρνονται και να σμπαραλιάζονται – και μαζί με όλα αυτά, άκουγα επίσης τις απέλπιδες οιμωγές όσων ανθρώπων δεν πρόλαβαν ή δεν μερίμνησαν. Ακόμα και μέσα στο ψύχος της αβύσσου, ακόμα και μέσα στην κρύα αγκαλιά του ερέβους, ωστόσο, σας εξομολογούμαι ότι δεν λιποψύχησα. Με κάποιον τρόπο που κι εγώ αδυνατώ να καταλάβω, είχα μέσα μου εσωτερική πληροφόρηση ότι μία Ανώτερη Πρόνοια θα αναλάβει τα ηνία. O κατακλυσμός, είπα, δεν θα διαρκέσει πολύ.

Οι Άθλιοι στη Γλάδστωνος

Του Θανάση Σκαμνάκη

Στην εφηβεία μας η σχέση του Γιάννη Αγιάννη με τον Ιαβέρη ήταν το μέτρο της ευαισθησίας. Γενιές πριν από εμάς, και άλλες μετά από εμάς, πήραν το μέρος του καταδιωγμένου απέναντι στην αδυσώπητη εξουσία. Όλοι; Όχι. Αλλά το μεγάλο ηθικό ρεύμα στην κοινωνία δεν ήταν με τον Ιαβέρη. Ακόμα κι όταν, εξαιτίας συγκυριακών αναγκών ή συμπτώσεων, κατέφευγε και στον Ιαβέρη.

Αυτά ήταν την εποχή που ο νεοφιλεύθερος άνθρωπος δεν είχε εξορίσει το Γιάννη Αγιάννη και δεν είχε προσχωρήσει στη λογική του απόλυτου νόμου της ατομικής ιδιοκτησίας, τον οποίο ο Ιαβέρης εκπροσωπούσε και υπηρετούσε.

Στην κόλαση του Δάντη

[…] Όσοι απλώς πιαστήκαμε κορόιδα από την τεράστια απάτη του Σύριζα πιαστήκαμε, είναι πια ένα τετελεσμένο γεγονός. Εγώ συγγνώμη ζητάω άνετα και από την κοινωνία αλλά και από τον εαυτό μου.

Η αφαίμαξη των ανθρώπων, επιδίωξη των τυραννικών καθεστώτων!

«… Μία μέθοδος των τυράννων είναι να φτωχαίνουν τους αρχόμενους επιβάλλοντας φόρους, ώστε οι φρουροί τους να συντηρούνται με δικά τους έξοδα, και για να μην διαθέτουν χρόνο για συνωμοσίες εναντίον τους, αφού για να συντηρήσουν την οικογένειά τους πρέπει να δουλέψουν…»  Αριστοτέλης, Πολιτικά.

Η οικονομική αφαίμαξη, που υφίσταντο οι άνθρωποι ανεξαρτήτως πολιτικοοικονομικού φορέα, ήταν η αφορμή για μεταβολές της κρατικής διαχείρισης. Κατά την αρχαϊκή εποχή, οι ευγενείς εκμεταλλεύονταν δούλους για την αγροτική εργασία, οι οποίοι θεωρούνταν και χρησιμοποιούνταν ως αντικείμενο τους. Κατά τον 7^ο αιώνα π.χ., ο Δράκων παρεχώρησε πολιτικά δικαιώματα στους μεσαίους γαιοκτήμονες, οι οποίοι είχαν την οικονομική άνεση να αγοράζουν όπλα και πανοπλία. Επίσης, δημιούργησε μια πρώιμη έννοια του όρου πολίτης-οπλίτης, με τη σύνδεση των ιδιοτήτων του πολίτη με αυτές του οπλίτη. Η ιδιότητα του ελεύθερου πολίτη προερχόταν από την καταγωγή των δύο γονέων, που έπρεπε να είναι Αθηναίοι πολίτες.

Χαραμίζεται η νεότητα; (Ι)

Το να μη χαραμιστεί η νεότητα δεν είναι μικρό ζήτημα. Ούτε για έναν τόπο ούτε για τη μοναδική ζωή του καθενός. Η αίσθηση ότι αυτό συμβαίνει στη χώρα τα τελευταία χρόνια είναι πνιγηρή. Και είναι πολλοί οι τρόποι που αυτό το συνονθύλευμα αναγκών και δυνατοτήτων, δοκιμών και ονείρων τραυματίζεται, ακυρώνεται, διαστρέφεται. Μισό εκατομμύριο νέοι ξενιτεύτηκαν για να βρουν την τύχη τους, πολλοί περισσότεροι την αναζητούν εδώ. Συνθήκες δύσκολες, κυρίως χωρίς την προσδοκία για καλύτερες ημέρες. Η τελευταία καλομαθημένη γενιά μεγάλωσε, η τωρινή δεν πρόλαβε τις «καλές εποχές» για να συγκρίνει και να «πέσει από τα σύννεφα», τα «έτοιμα» λιγοστεύουν. Τα όρια των ηλικιών και τα περάσματα σε μετέπειτα φάσεις ανακατεύτηκαν. Σχολεία, σπουδές, δουλειά, ταξίδια και λιμάνια, οικογένειες παλιές και νέες, σαν να έχασαν την παλιά τους σειρά και τα προηγούμενα κάδρα. Ενίοτε καμιά σειρά δεν είναι εφικτή. Απλά κάπως επιβιώνεις. Η αλλαγή είναι συντριπτική, θα γράψουν κάποτε οι ιστορικοί. Μα ο καθένας σήμερα τη ζει με το δικό του τρόπο. Κι αυτό δεν είναι λεπτομέρεια.

Fake News, ένας χρόνος μετά (η σοβιετία τώρα δικαιώνεται μέρος 1ο)

Ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς το δίχως άλλο, αλλά πόση πλάκα έχουν αν δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε την πλοκή? Αν το παγκόσμιο κοσμοσύστημα ήταν σεναριογράφος σε αμερικάνικη σειρά, από αυτές που καβλαντίζετε στο νέτφλιξ, θα έπρεπε να έχει απολυθεί εδώ και αρκετό καιρό.

Μερικές φορές νιώθω λίγο σαν τον Σίσυφο προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω μία ακόμα υπο-πλοκή ενός σεναρίου που δεν βγάζει νόημα, αλλά καθώς δεν διαθέτω την μαζωχιστική του επιμονή, συχνά πυκνά το παρατάω και πάω για ψάρεμα· ή κάτι αντίστοιχο. Το irc κάθε δευτέρα για εμένα έχει αυτό το νόημα· να πιάνεις μικρά ξεύτια αυτής της πλοκής και να τα αναλύεις χωρίς να χρειάζεται να σπαταλήσεις όλο αυτό το χρόνο που χρειάζεται ένα κανονικό κείμενο.

Αυτό το κείμενο λοιπόν έχει ως στόχο να ψηλαφίσει μερικούς από τους λόγους που ο σεναριογράφος δεν βγάζει νόημα και να ελπίσει πως αναγνωρίζοντας μερικούς από αυτούς, δεν θα χρειάζεται να πεταγόμαστε κάθε φορά που τα “νέα” προσπαθούν να μας επιστήσουν την προσοχή σε ένα “καινούργιο” γεγονός. Και παρεμπιπτόντως αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που ο κόσμος δεν βγάζει νόημα.

Η σφραγίδα

Της Κατερίνας Γκαράνη

Όταν λαμβάνεις το πρώτο χαρτί απειλή κατάσχεσης ή πλειστηριασμού από το Κράτος το συναίσθημα είναι σαν την πρώτη φορά που μηδενίστηκε το γραπτό σου στο σχολείο από τον κύριο καθηγητή. Στο επόμενο δευτερόλεπτο αντιλαμβάνεσαι ότι για πρώτη φορά στην ζωή σου, αν και σε όλες τις εξετάσεις που σου δόθηκαν ήσουν πάνω από τον μέσο όρο, χάνεις την τάξη. Την επόμενη ακριβώς στιγμή ψάχνεις να βρεις γιατί ο εξεταστής μηδένισε την γεμάτη ιδρώτα κόλλα σου. Γνωρίζεις ότι το μηδέν ως αποτέλεσμα ήταν απαγορευτικό από την ώρα που γεννήθηκες γι’ αυτό άλλωστε τώρα με το χαρτί στο χέρι έχεις παγώσει αντίθετα με τον διπλανό που ίσως να αντιμετώπισε τον μηδενισμό γελώντας, έχοντας συνηθίσει “το κάτω από την βάση”.

Όταν παίρνεις εκείνο το χαρτί με τον ξύλινο δημοσιοϋπαλληλικό λόγο και την απειλή με σκούρα γράμματα καταλαβαίνεις ρεαλιστικά και όχι θεωρητικά (για όσους δεν το έχουν λάβει ποτέ) ότι ήσουν άριστος στις εξετάσεις της ζωής έχοντας όμως εξεταστές που θα σε “έκοβαν” λόγω φάτσας.