Το φιάσκο της μάσκας και το κενό αντιπολίτευσης

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

Ας ξεκινήσουμε ανάποδα. Ο Μητσοτάκης προωθεί την πολιτική του ανενόχλητος. Και στα 4 μέτωπα – κρίσεις που αντιμετωπίζει (ελληνοτουρκικά, πανδημία, οικονομία, προσφυγικό). Οι αντιστάσεις ή η αμφισβήτηση που δέχεται είναι από το εσωτερικό του και από τα δεξιά του. Σίγουρα υπολογίζει τους συνωμοσιολόγους. Ενώ οι «ειδικοί» εισηγήθηκαν τη χρήση της μάσκας και σε ανοιχτούς χώρους στην Αττική, ο Μητσοτάκης αποφεύγει να οξύνει το μέτωπο με το συγκεκριμένο κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα ανορθολογισμού, στο οποίο ανήκει και ένα υπολογίσιμο μέρος του εκλογικού σώματος της Δεξιάς. Στα ελληνοτουρκικά επίσης φοβάται κυρίως το εσωτερικό του. Αυτό φανερώνουν οι διαρροές για τα κείμενα – μασάζ που πηγαινοέρχονται μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας σε διάφορες συνομιλίες στο Βερολίνο ή στην Αμερικανική πρεσβεία.

Από το εργατικό κίνημα δεν νιώθει καμία πίεση, ενώ και από τα κόμματα της, ας πούμε, «προοδευτικής» αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜΕΡΑ25) επίσης. Ακόμα και το πρόσφορο έδαφος για μέτρα ενίσχυσης της δημόσιας υγείας, που αναπτύχθηκε στην καραντίνα, δεν έγινε εφικτό να αξιοποιηθεί. Τα νοσοκομεία μας παραμένουν στο κόκκινο όσον αφορά τις ελλείψεις του προσωπικού, υπάρχει πρόβλημα με τα υλικά, οι έλεγχοι και τα τεστ εξακολουθούν να υπολείπονται των αναγκών.

ΣΥΡΙΖΑ: Από το «ναι σε όλα», ξανά στο «όχι σε όλα»

Της Βασιλικής Σιούτη

Παρότι ως κυβέρνηση κατηγορήθηκε ότι ακολούθησε κι αυτός την πολιτική του «ναι σε όλα», ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει να πολιτεύεται με το «όχι σε όλα»

Παρότι ως κυβέρνηση κατηγορήθηκε ότι ακολούθησε κι αυτός την πολιτική του «ναι σε όλα», ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει να πολιτεύεται με το «όχι σε όλα».

Στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε εδώ και πολύ καιρό γκρίνια ότι δεν κάνουν σκληρή κριτική στην κυβέρνηση, αλλά αυτή εκδηλωνόταν από συγκεκριμένα κέντρα και δεν εξέφραζε όλο το κόμμα. Η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας ποτέ δεν χαλάρωσε, όπως τον κατηγορούν οι «σκληροί» του κόμματος, την κριτική του προς την κυβέρνηση και υπήρξε ιδιαίτερα επικριτικός ακόμα και στα θέματα της πανδημίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ευθύνες της αντιπολίτευσης

Της Βασιλικής Σιούτη

Ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι σημαντικός για το πολιτικό σύστημα, καθώς όσο πιο αυστηρή και υπεύθυνη είναι η αντιπολίτευση τόσο περισσότερο πιέζεται η εκάστοτε κυβέρνηση να διοικεί με ευθύνη. Αντιθέτως, μια αναξιόπιστη αντιπολίτευση επιτρέπει στην κυβέρνηση να κάνει ό,τι θέλει.

Το βράδυ των εκλογών είδαμε έναν Αλέξη Τσίπρα αρκετά διαφορετικό. Οποιος τον συμβούλευσε έδωσε ορθές συμβουλές. Επέλεξε μια θεσμική συμπεριφορά, πήγε στο Ζάππειο, συνεχάρη τον πολιτικό του αντίπαλο και έδωσε την εντύπωση ότι στο εξής θα δούμε έναν Τσίπρα πιο ώριμο. Ταυτόχρονα προανήγγειλε τη μετατροπή του κόμματός του σε ένα μαζικό κόμμα της Κεντροαριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά ξανά από την αντιπολίτευση να τον διατηρήσει στην εξουσία

Της Βασιλικής Σιούτη

Το καλοκαίρι του 2015 το Ποτάμι μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ κράτησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ψηφίζοντας το μνημόνιό του, που αρνούνταν να ψηφίσει σχεδόν το ένα τρίτο των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος. Ο Αλέξης Τσίπρας τους ζήτησε τότε να τον «σώσουν» από τους συντρόφους του και να του προσφέρουν την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Σήμερα ζητά πάλι από την αντιπολίτευση να τον σώσει, αυτήν τη φορά από τον συγκυβερνήτη του, που αρνείται να ψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών για να μην επωμιστεί το πολιτικό κόστος. Μόνο που τώρα δεν υπάρχει η ίδια προθυμία από την αντιπολίτευση.

Πέρα από πολιτικό παράδοξο, να ζητά κάθε τόσο από την αντιπολίτευση να τον σώσει είτε από τους συντρόφους του (μνημονιακοί νόμοι) είτε από τους συνεργάτες του (γάμοι ομοφυλόφιλων, ιθαγένειες κ.ά.), και πέρα από το ότι αυτό στην πράξη τον καθιστά ξανά κυβέρνηση μειοψηφίας, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα συνεννόησης μεταξύ της κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.

ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ: O σκυλοκαβγάς και η ταμπακιέρα

Toυ Δημήτρη Μηλάκα

Θα περίμενε κανείς ότι πίσω από την οξύτατη αντιπαράθεση των κομμάτων εξουσίας, του ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνά και της ΝΔ που θέλει να κυβερνήσει, υπάρχουν βαθύτατες διαφορές ως προς τις μείζονες πολιτικές επιλογές.

Όμως οι μείζονες επιλογές έχουν γίνει εδώ και καιρό από άλλους (ευρισκόμενους έξω από τη χώρα) και τα ελληνικά κόμματα εξουσίας τοποθετούνται επ αυτών ανάλογα με τη θέση που έχουν σε μια δεδομένη στιγμή στο πολιτικό σκηνικό.

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει για τη συμφωνία επιμήκυνσης του χρέους που πέτυχε αφού συμφώνησε να υλοποιήσει ότι ακριβώς ζητούν παγίως οι δανειστές (περικοπές αμοιβών συντάξεων δαπανών και ξεπούλημα περιουσίας)  από το 2010 και το πρώτο μνημόνιο.

Πίσω από τα δακρυγόνα, ένα μωρό

του Περικλή Κοροβέση

Κάποιοι από τους εργοδότες-αναγνώστες μας έπαψαν να είναι χρηματοδότες της εφημερίδας μας, μειώνοντας τον τζίρο μας κατά 1,30 ευρώ -κατά κεφαλήν- ημερησίως.

Σύμφωνα με τη σοφία του λαού μας που αποφαίνεται πως φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι, τα λεφτά που χάνονται δεν είναι λίγα. Για ποιον λόγο έπαψαν να επενδύουν σε μας; Αγνωστο.

Δεν έχει γίνει καμία επιστημονική έρευνα για να στηριχθούμε πάνω της. Εχουν γίνει έρευνες για το ποιοι μας διαβάζουν, αλλά όχι γι’ αυτούς που μας εγκατέλειψαν. Από εμπειρικές έρευνες, δικές μου, και κάποιων συναδέλφων, δηλαδή γκάλοπ στις παρέες μας, καταλήξαμε όλοι στο συμπέρασμα πως δεν συμφωνούν με την κυβερνητική πολιτική που υποστηρίζει η «Εφ.Συν.». Και σε αυτό έχουν δίκιο.

Βενεζουέλα: Λίγες αλήθειες και πολλά ψέματα

Της Ελένης Μαυρούλη

Αντιπολίτευση, «αυταρχισμός», αόρατοι Τσαβίστας και άλλα παραμύθια

Η Βενεζουελάνικη οπερέτα δεν φαίνεται να έχει τέλος. Μεθοδευμένα ψέματα και μισές αλήθειες διαμορφώνουν ένα παράλληλο, πλην ανύπαρκτο, σύμπαν. Την ώρα που κάποιοι καταπίνουν την κάμηλον (σε Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Τουρκία, Ουκρανία κ.λπ.), διυλίζουν τον κώνωπα στη Βενεζουέλα ξεπερνώντας τα όρια του θυμού και αγγίζοντας το γελοίο. Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία προσπερνάται διαρκώς ότι πρόκειται για απολύτως δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση η οποία έχει ακόμη, όπως αποδεικνύουν οι μαζικές φιλο-κυβερνητικές διαδηλώσεις που ΔΕΝ βλέπουμε ποτέ, την πλειοψηφία του λαού με το μέρος της.

Ψέμα νούμερο 1

Ο λαός διαδηλώνει στους δρόμους αντιδρώντας στο αυταρχικό καθεστώς Μαδούρο, που προσπάθησε να «καταργήσει» το εκλεγμένο κοινοβούλιο.

Εξουσία: το όπιο του ασήμαντου

Του Περικλή Κοροβέση

«Ενα καλό που έκανε η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, και αυτό το παραδέχονται και οι άσπονδοι εχθροί τους, είναι η δημιουργία μιας νέας πολιτικής φιλοσοφίας που είναι εύπεπτη και κατανοητή από όλους.

»Δεν χρειάζεται να έχει εντρυφήσει κάποιος σε βαθυστόχαστα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά πονήματα ή να σπαζοκεφαλιάζει με δυσνόητες αναλύσεις, κυρίως ακαδημαϊκών, όπου το σημαινόμενο της αρθρογραφίας τους είναι το όνομά τους και η φωτογραφία τους, καθώς με την πρώτη ματιά και διά γυμνού οφθαλμού αντιλαμβάνεται αυτή την πολιτική.

»Θα μπορούσαμε να την πούμε «τσιπρισμό-καμμενισμό» και ίσως θα πρέπει να περιμένουμε από τους κρατικούς διανοούμενους του ΣΥΡΙΖΑ κάποια εμβάθυνση επί του θέματος όπου θα μας εξηγούν πως «ο τσιπρισμός-καμμενισμός είναι η Αριστερά της εποχής μας» κατά το αντίστοιχο του «ο μαοϊσμός είναι ο μαρξισμός-λενινισμός της εποχής μας».

Οι αναστενάρηδες, ο λαϊκισμός και στο βάθος η χώρα

Η φτωχοποίηση του Ελληνικού λαού, καλά κρατεί με  το κουαρτέτο να συνεχίζει την καταστροφή της χώρας,  τη πτώχευση των τραπεζών και των επιχειρήσεων …

Τώρα λέει το νέο σχέδιο τους είναι η αποδιοργάνωση του κράτους μέσα από τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις. Αρχής γενομένης από το ασφαλιστικό… Σκοπός τους, είναι η καταστροφή όλων των κοινωνικών τάξεων και όλων των δομών της χώρας ( όσων έχουν απομείνει).

Η κυβέρνηση ως αντιπολίτευση

Όλο και πιο συχνά, οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα μοιάζουν με αντιπολίτευση. Στα λόγια τουλάχιστον. Γιατί, στην πράξη, κάνουν ό,τι τους υπαγορεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δεν είναι κάτι καινούργιο η ελληνική κυβέρνηση να έχει αντιπολιτευτικό λόγο. Συμβαίνει πολλά χρόνια, αλλά, μετά την χρεοκοπία της χώρας, την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης και τα Μνημόνια, το φαινόμενο είναι μόνιμο.

Είναι λογικό σε ένα προτεκτοράτο η κυβέρνηση να ακούγεται σαν αντιπολίτευση.

Η επανάσταση των τελειωμένων

Δεν πρέπει να έχει υπάρξει πιο άχαρη αντιπολίτευση από τη σημερινή. Όταν βλέπεις τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Ανδρέα Λοβέρδο να επιτίθενται στην κυβέρνηση, γίνεσαι αμέσως κυβερνητικός.

Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ μοιάζουν να μην έχουν αντιληφθεί πως οι πολίτες καταδίκασαν τόσο το ότι οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία, όσο και τους χειρισμούς τους από εκεί και πέρα, με τα Μνημόνια και την υποταγή.

Δεν τους θέλει πίσω ούτε η… Μέρκελ

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ύστερα από δύο μήνες κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ, το κλίμα στα δύο κόμματα της προηγούμενης συγκυβέρνησης αναδίδει μια αίσθηση ότι υπάρχουν και λειτουργούν σε μιαν άλλη χώρα.

Στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ – από κοντά και το Ποτάμι – περνούν τον χρόνο τους με το όνειρο ότι πέφτει η κυβέρνηση κι αυτοί καλούνται να σώσουν ξανά τη χώρα, μέσω μιας νέας κυβέρνησης, οικουμενικής ή «εθνικής σωτηρίας». Στη Ν.Δ. συζητούν και πρόταση για πρωθυπουργό: τον Καραμανλή, ο οποίος θα έρθει από τη μακρινή… Ραφήνα ως παράκλητος για να ενώσει τη χώρα και να την κρατήσει στο ευρώ. Οι ηγεσίες τους αρνούνται να κάνουν στην άκρη περιμένοντας να τους ξανακαλέσει η… Ιστορία.

Γιατί η Νέα Δημοκρατία θα χάσει τις εκλογές

του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΥΡΗ

Η σημασία των επερχόμενων εκλογών

Οι προσεχείς εκλογές είναι ιστορικής σημασίας και θα τερματίσουν τον κύκλο της εποχής του μνημονίου. Στις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου θα καταγραφεί η αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας σ’ αυτό που βίωσε επί 5 έτη. Η κοινωνική δυσαρέσκεια που συσσωρεύθηκε τα χρόνια της εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων πολιτικών έχει προσλάβει ολοφάνερα (για κάθε καλοπροαίρετο αναλυτή), τη μορφή ισχυρού και πολυσυλλεκτικού εκλογικού ρεύματος υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Η έκταση του εν λόγω ρεύματος είναι αρκετά πιθανό –σήμερα- να εξασφαλίζει έστω οριακά την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία.

Η παγιωμένη δημοσκοπική παράσταση νίκης (Διάγραμμα 5), που όπως είναι γνωστό αποτελεί μια εξαιρετικά κρίσιμη παράμετρο του εκλογικού ανταγωνισμού, αποδεικνύει καθαρά, ότι αυτό το γεγονός γίνεται απολύτως αντιληπτό από την κοινωνική πλειοψηφία. Εξηγεί, ταυτόχρονα, γιατί τα Μέσα ενημέρωσης αποκρύβουν σκοπίμως και συστηματικά αυτό το εύρημα των ερευνών.

Κοινωνία και άνθρωποι σε κατάσταση σοκ. Πως το ξεπερνάμε;

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Σε μια νεφελώδη και ομιχλώδη κατάσταση βρίσκεται η κοινωνία στην χώρα μας. Κάνεις δεν έχει πλήρη εικόνα για το που και πως θα οδηγηθούμε.

Πάρα πολλά θέματα απασχολούν τους πολίτες και οι απαντήσεις που παρέχονται μέσω του πολιτικού λόγου, απέχουν παρασάγγας από το να διαφωτίσουν με σαφήνεια και καθαρότητα τι ακριβώς συμβαίνει ή ποια είναι η λύση.

Κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα ταλανίζουν άνεργους, εργαζόμενους και συνταξιούχους . Βασικά δικαιώματα , όπως η πρόσβαση στην υγεία αντιμετωπίζονται με προχειρότητα και προεκλογικού χαρακτήρα ανακοινώσεις. Πχ η σημερινή ανακοίνωση για προσλήψεις στον χώρο της υγείας.

Από Αύγουστο χειμώνα και από Μάρτη καλοκαίρι

Δυο βδομάδες μόλις από τις εκλογές με το κοσμοϊστορικό αποτέλεσμα («για πρώτη φορά αριστερά», όπως έλεγε το σύνθημα) και σχεδόν έχουν ξεχαστεί. Έχει κανείς την αίσθηση ότι αυτές οι εκλογές και το ιστορικό τους αποτέλεσμα μαζί, είναι σαν να μην έγιναν ποτέ… Η μνημονιακή κυβέρνηση συνεχίζει ακάθεκτη το έργο της διάλυσης των πάντων, μετά από ένα απαραίτητο φτιασίδωμα, και η αξιωματική αντιπολίτευση έθεσε σιωπηρά το επόμενο ραντεβού στις κάλπες με την εκλογή του προέδρου στον μακρύ αγώνα που ονομάζεται «ώριμο φρούτο». Όλα καλά, μόνο ένα πρόβλημα: Δεν ξέρει ο ΣΥΡΙΖΑ ποιο θα είναι τότε το κεντρικό του σύνθημα. Οι φήμες λένε πως το νέο σύνθημα «Αυτή τη φορά ξαναψηφίζουμε, αλλά τώρα ντε και καλά φεύγουν» δεν θα ακουστεί αρκετά πειστικό στο εκλογικό σώμα. Α, και ένα άλλο επίσης πρόβλημα : Οι εκλογές ίσως δεν γίνουν και καθόλου, αν ο Σαμαράς εξαγοράσει και εκβιάσει την απαραίτητη πλειοψηφία βουλευτών για την αγορά προέδρου…

Γιατί έπρεπε, γιατί όφειλε, ως είθισται

Τρία ζευγάρια λέξεων αρκούν για να περιγράψουν την διαχρονική ελληνική πολιτική συμπεριφορά: “Γιατί έπρεπε”, “γιατί όφειλε”, “ως είθισται”.

Έξω γίνεται χαμός, η ανεργία έχει σπάσει το ταβάνι, ανέχεια – φόροι – χρέη έχουν διαλύσει τα σπίτια, νοσοκομεία ζητούν από τους ασθενείς να κάνουν υπομονή αν θέλουν αίμα αλλιώς να υπογράψουν ένα χαρτί που λέει ότι μπορεί και να πεθάνουν, ο πλανήτης ολόκληρος βλέπει ότι έτσι όπως πάει η ιστορία δεν πρόκειται να δει κανείς καλό για έναν αιώνα και η κυβέρνηση λέει ότι όλα πάνε καλά και τα πράγματα έχουν φτιάξει.

Γιατί έπρεπε.

Η αντιπολίτευση ουρλιάζει λέγοντας ότι την πνίγει το δίκιο. Όχι γιατί ζει κι εκείνη το δράμα της ελληνικής τραγωδίας, αλλά επειδή πρέπει να πάει σε εκλογές ενισχυμένη. Και μονοκομματική. Για τρία χρόνια απέφευγε οτιδήποτε συγκεκριμένο όπως ο διάολος το λιβάνι και υποσχόταν ότι μόλις γίνει κυβέρνηση θα κλείσει τα λαμόγια μέσα, θα λύσει τα προβλήματα των νοικοκυραίων και θα μοιράσει λεφτά σαν τον Ρομπέν τον Δασών, με έναν νόμο. 

Ευτυχώς που άλλαξε το κλίμα…

Το κόστος της δόσης τεράστιο, το κόστος της μη δόσης άπειρο, μήπως να αλλάξουμε το παίγνιο γιατί μονά-ζυγά είμαστε χαμένοι;

Πάνω που κάποιες αχτίδες αισιοδοξίας διαφαίνονται,  λέει ο Χατζηδάκης ότι «το κλίμα αλλάζει», σημειώνοντας ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο «τελευταίο μίλι», προκειμένου να μην πάνε χαμένες οι θυσίες της χώρας.

Τώρα όποιος δεν το φαντάζεται αναρρίχηση σε κάθετο βράχο, αυτό το τελευταίο μίλι, είναι πραγματικά ευτυχής.

Ευτυχώς που υπάρχει και η αντιπολίτευση και ξεχνιόμαστε.