Η πάντα επίκαιρη Όπερα της Πεντάρας

Μετά από μήνες καθυστέρησης, το Berliner Ensemble παρουσιάζει μια νέα σκηνοθεσία  της «Όπερας της Πεντάρας», 93 χρόνια μετά την πρώτη πρεμιέρα. Γιατί το έργο είναι διαχρονικό;

«Και ο καρχαρίας έχει δόντια …», λόγια από την «Όπερα της Πεντάρας». Το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ έκανε πρεμιέρα το 1928. Τότε πολλοί πίστευαν ότι θα ήταν μια μεγάλη αποτυχία, λέει ο Αυστραλός σκηνοθέτης Μπάρι Κόσκι. Στη χαοτική πρεμιέρα η αίθουσα ήταν μισογεμάτη. «Ήταν μια πραγματική καταστροφή», λέει.

Άμεση στήριξη των καλλιτεχνών!

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΘΕΑΜΑΤΟΣ ΑΚΡΟΑΜΑΤΟΣ

 Επιστολή προς:

Γενική  Γραμματέα  Εργασίας,  Άννα  Στρατινάκη

Το σκυλάκι της Γκέλυς

Της Μαριάννας Τζιαντζή

Η ηθοποιός Γκέλυ Μαυροπούλου πέθανε την περασμένη Δευτέρα, συμπτωματικά την ίδια μέρα του θανάτου του Τόλη Βοσκόπουλου. Εδώ και χρόνια ζούσε μόνη σε ένα διαμέρισμα στην πλατεία Αμερικής. Το τηλέφωνό της δεν χτυπούσε ποτέ και, όπως η ίδια είχε εξομολογηθεί σε συνέντευξή της, «μόνο το σκυλάκι της την κρατούσε στη ζωή».

Πέθανε ο Τόλης Βοσκόπουλος

Πέθανε ο Τόλης Βοσκόπουλος, μια από τις σημαντικότερες φωνές στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, σε ηλικία 81 ετών. Έφυγε από ανακοπή καρδιάς στο 251 Γενικό Νοσοκομείο Αεροπορίας.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η κηδεία του Τόλη Βοσκόπουλου θα τελεστεί την Τετάρτη 21 Ιουλίου στις 15.00 από το Α’ Νεκροταφείο.

Αδοξο «τέλος» για την Καμεράτα

Από τον rizospastis.gr

Αγανάκτηση μαζί με στενοχώρια είναι τα συναισθήματα που κυριαρχούν στους μουσικούς και τους υπαλλήλους που έχουν υπηρετήσει χρόνια τώρα την «Καμεράτα, Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής», μετά την πρόσφατη τροπολογία που πέρασε «εν μία νυκτί» το υπουργείο Πολιτισμού, την περασμένη βδομάδα, και η οποία προβλέπει λύση και εκκαθάριση του Μουσικού και Εκπαιδευτικού Οργανισμού της Ελλάδας που σκοπός του ήταν ο προγραμματισμός και η οργάνωση των καλλιτεχνικών και εκπαιδευτικών εκδηλώσεων της Καμεράτα. Με την εν λόγω τροπολογία επιχειρείται να μπει «ταφόπλακα» στις δίκαιες διεκδικήσεις των μουσικών και των διοικητικών υπαλλήλων για δεδουλευμένα χρόνων, αποζημιώσεις, ένσημα και να απαλλαγεί από κάθε ποινική ευθύνη το τελευταίο ΔΣ.

Απαγορεύεται; Όχι… Άρα επιτρέπεται!

Της Δήμητρας Μυριλλα

Απαγορεύεται η δόμηση και οποιαδήποτε άλλη ανθρωπογενής ενέργεια και γενικότερα επιτάσσονται οι υψηλότερου βαθμού περιορισμοί και απαγορεύσεις ώστε ο αρχαιολογικός χώρος να προστατεύεται στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Αυτό ισχύει όταν ένας αρχαιολογικός χώρος κατατάσσεται σε Αρχαιολογική Ζώνη Προστασίας Α’.

Στην περίπτωση του Δεσποτικού, το οποίο έχει κηρυχθεί Ζώνη Α΄, αδόμητη, απολύτου Προστασίας, ισχύουν τα παραπάνω. Συγκεκριμένα η Υπουργική Απόφαση ΥΠΠΟ/ΓΔΑ/ΑΡΧ/Α1/Φ21/30758/1878/18-6-2001 – ΦΕΚ 848/Β/4-7-2001 ορίζει ότι: «Οι επιτρεπόμενες εντός της Ζώνης Α΄ Προστασίας Χρήσεις γης είναι η ελεύθερη βοσκή και οι ανοικτές, με αβαθή άροση, καλλιέργειες, ύστερα από τη σύμφωνη γνώμη της αρμόδιας ΚΑ΄ ΕΠΚΑ. Απαγορεύονται: η διάνοιξη οδών, η αλλοίωση του εδάφους και οποιαδήποτε εργασία δόμησης».

Παρεμβάσεις υπέρ αρίστων δια της… εκκαθάρισης του Πολιτισμού

Της Χριστίνας Χελά

Ματαιωτικό φινάλε «από το παράθυρο» στις διεκδικήσεις των απλήρωτων εργαζομένων στην Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής

Πικάσο: Ο πίνακας που το 2021 τους… έπεσε, το 1946 αρνούνταν να τον παραλάβουν γιατί ήταν… “κομμουνιστικός δάχτυλος”!

Tης Δήμητρας Μυριλλα

Αν ισχύει κάτι είναι ότι, παρά τις διαδόσεις περί του αντιθέτου, το κράτος είναι ενιαίο και τελικά έχει συνέχεια. Επιτελικό, μεταπολεμικό και μετεμφυλιακό, μεταπολιτευτικό, μνημονιακό και μεταμνημονιακό διαθέτει μια νοητή γραμμή που ενώνει τις διαφορετικές ιστορικές του φάσεις και του προσδίδει διάρκεια και στρατηγική συνάφεια, παρά τις φαινομενικά εξωτερικές διαφοροποιήσεις. Ποια είναι αυτή η γραμμή;

Είναι αυτή που ενώνει τα Liberties που «χαρίστηκαν» στους εφοπλιστές μετά τον πόλεμο με τη προκλητική φοροασυλία τους και την εθελοντική συνεισφορά τους στην Ελλάδα των μνημονίων. Είναι αυτή που ενώνει το παρακράτος που δολοφονούσε τον Λαμπράκη με το παρακράτος που καίει τη Μαρφίν. Είναι αυτή που συνδέει το μεταμφυλιακό κράτος, το οποίο αποστρέφεται τους Γάλλους καλλιτέχνες που τιμούν την Εθνική Αντίσταση, με το σημερινό σύγχρονο κράτος, το οποίο αν και κρατάει τους εξωτερικούς τάχα δημοκρατικούς και φιλελεύθερους τύπους η αντιδραστική του βαθύτερη υπόσταση εκδηλώνεται ενίοτε και με γκροτέσκο τρόπο… να γλιστράει και να κατακρημνίζεται ένα έργο του Πικάσο!

Η εποχή της πολτοποίησης

Του Θανάση Σκαμνάκη

Το 2001 οι Ταλιμπάν κατέστρεψαν ολοσχερώς τα μεγάλα αγάλματα του Βούδα στην κοιλάδα του Μπαμιγιάν του Αφγανιστάν. Η Ουνέσκο και η «πολιτισμένη» ανθρωπότητα φρικιούσε με το έγκλημα κατά του πολιτισμού. Όταν τον Απρίλιο του 2003 οι Αμερικανοί στρατιώτες καταλάμβαναν την Βαγδάτη και λεηλατούσαν το αρχαιολογικό μουσείο της πόλης η φρίκη διαχύθηκε στον «πολιτισμένο» κόσμο, αλλά τα μέσα ενημέρωσης φρόντισαν να την αναμείξουν καταλλήλως και να την κάνουν λιγότερο ανατριχιαστική.

Τα δυο συμβάντα ήταν περιστατικά του ίδιου πολέμου.

Πολτός στα μούτρα σας!

της Δήμητρας Μυριλλα

Όταν το πρωτ ‘ ακούς αρχικά μένεις ενεός, σχεδόν εμβρόντητος… «οι τράπεζες πολτοποίησαν βιβλία»…. Πολτοποίησαν… Δηλαδή γράμματα, λέξεις, σκέψεις, ιδέες, νοήματα, ποιήματα, ιστορίες, αφηγήσεις, εξομολογήσεις, μνήμες… όλα ένας χυλός. Η τραγική είδηση ήρθε στο φως της δημοσιότητας από καταγγελίες συγγραφέων και δεν διαψεύστηκε.

Μετά το μυαλό τα βάζει σε μία τάξη.

Τελικά ήταν όπως νομίζαμε…

Της Δήμητρας Μυριλλα

Όταν πριν από ένα μήνα ακριβώς ο οίκος Dior ανακοίνωνε μέσω της ιστοσελίδας του ότι η επόμενη παρουσίαση της κολεξιόν του θα ήταν στην Αθήνα,οργίαζαν οι φήμες πως λέγοντας Αθήνα, εννοεί Ακρόπολη. Τότε το  Υπουργείο Πολιτισμού έσπευσε να διαβεβαιώσει πως δεν γνωρίζει τίποτα, πως ο οίκος Dior πηγαινοέρχεται στην Αθήνα και επισκέπτεται αρχαιολογικούς χώρους για… κανέναν λόγο, πως κανένα αίτημα για παραχώρηση της Ακρόπολης στον οίκο δεν έχει κατατεθεί και εν τέλει πως δεν είναι αυτό που νομίζουμε (βλ.  https://www.imerodromos.gr/den-einai-ayto-poy-nomizete/)

Εμπρός: Πίσω ολοταχώς στην αστική νομιμότητα

Με αφορμή την άθλια πρωτοβουλία του κ. Μ. Χρυσοχοΐδη να σφραγίσει με τσιμεντόλιθους το επί μία δεκαετία αυτοδιαχειριζόμενο «ΘΕΑΤΡΟ ΕΜΠΡΟΣ», περί του οποίου θα αναφερθούμε παρακάτω, κάποιες παράπλευρες σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό.

Έχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε ότι εάν η Γερμανική Κυβέρνηση και το αντίστοιχο Υπουργείο Δημόσιας τάξης, ακολουθούσε τη γραμμή του κ. Χρυσοχοΐδη και πριν από αυτόν του κ. Τόσκα (μην τον ξεχνάμε τον υπουργό της «Αριστερής Κυβέρνησης») και πριν από αυτούς τον κ. Δένδια που ως υπουργός της τότε συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, ανακατέλαβε τη «Βίλλα Αμαλία», μάλλον θα είχαμε στερηθεί τον πιο ρηξικέλευθο σκηνοθέτη της θρυλικής Γερμανικής Σαουμπίνε, του μεγαλύτερου και πιο καταξιωμένου θεατρικού οργανισμού αυτής της χώρας.

Και ας μην ακούγεται αυτό ως παραδοξολογία.

21 Μαΐου, Παγκόσμια Ημέρα Πολιτισμού: Κάνουμε φασαρία για τον πολιτισμό, που καταδικάστηκε στη σιωπή

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΘΕΑΜΑΤΟΣ ΑΚΡΟΑΜΑΤΟΣ

 Στις 21/5 είναι η Παγκόσμια Ημέρα Πολιτισμού. Πέρυσι είχαμε κάνει μια μεγάλη κινητοποίηση, η οποία μάλιστα ανάγκασε τον Πρωθυπουργό να επισκεφθεί την πρόβα του Εθνικού Θεάτρου σε μια προσπάθεια να επισκιάσει τα δικά μας αιτήματα.

Φέτος δεν πρέπει να καλλιεργηθεί η ιδέα ότι ανοίγει ο Πολιτισμός και τα δύσκολα πέρασαν. Ξέρουμε όλοι καλά ότι η θερινή σαιζόν θα είναι δύσκολη, ελάχιστοι θα καταφέρουν να δουλέψουν και θα είναι πολύ κρίσιμο να πετύχουμε παράταση των μέτρων στήριξης. Γι’ αυτό οργανώνουμε δράση στην Πλατεία Συντάγματος «ΚΑΝΟΥΜΕ ΦΑΣΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΕ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ». Και ταυτόχρονα στηρίζουμε τις δράσεις του Π.Μ.Σ., καθώς και τις άλλες δράσεις που θα γίνουν στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Η «Μνημειακή αναφορά» μας. Μια βιο-κοινωνική διαδικασία (1ο μέρος)

Του Μανώλη Κλώντζα

Ο  ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΩΣ ΒΑΣΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΠΟΥ ΣΥΝ-ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ

Η παρακάτω προσέγγιση αποτελεί συνοπτική περίληψη πραγμάτευσης για την κληρονομιά και συγκεκριμένα του τμήματος για την Μνημειακή Αναφορά ως βιο-κοινωνική διαδικασία. Μια δουλειά που προέκυψε στην βάση της ίδιας της ανάγκης υπεράσπισης της κληρονομιάς μας. Των φυσικών ιστορικών τοπίων μας, και των πολιτιστικών μνημείων μας ως αδιάσπαστη ενότητα. Μια αδιάσπαστη ενότητα που συν-διαμορφώνει ιστορικά την σχέση μας με την φύση. Που συν-διαμορφώνει την ίδια την εξελικτική διαδικασία ως τέτοια.  Θέλει να συμβάλει στην ολόπλευρη στοιχειοθέτηση στα πλαίσια της υπεράσπισης της πανανθρώπινης κληρονομιάς μας από λογής συλλογικότητες που με διαφορετικά ελατήρια δίνουν ένα κοινό πανανθρώπινο και δύσκολο αγώνα ενάντια στην αυξάνουσα βία που ασκούν μορφώματα εντελώς ξένα με την ίδια την φύση, εντελώς ξένα με τις πραγματικές ανάγκες μας.

Όνειρα, εφιάλτες και «μη με ξυπνάτε»

Της Μαριάννας Τζιαντζή

«Λουκάνικα, λουκάνικα!» Πέρασαν δέκα χρόνια από τότε που προβλήθηκε μια τηλεοπτική διαφήμιση για μια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Βρισκόμαστε έξω από ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Τσίκνα, συνωστισμός, φασαρία, και ο υπαίθριος πωλητής που ετοιμάζει σάντουιτς κλείνει τον χειμαρρώδη μονόλογό του κραυγάζοντας «Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε!»

Η διαφήμιση αυτή χαρακτηρίστηκε η πιο πετυχημένη της χρονιάς, κάτι που δεν οφειλόταν μόνο στις ατάκες της («ομορφάντρα μου εσύ!») αλλά και στη λαϊκότητα και το ταλέντο του ηθοποιού Μανώλη Μαυροματάκη που υποδυόταν τον σαντουιτσά.

Έτος Μελίνας Μερκούρη ή Ιδρύματος Ωνάση και ανακτόρων Τατοΐου;

Του Αλκη Κόκκινου

Θλιβερός είναι ο απολογισμός του “έτους Μελίνας Μερκούρη” για το υπουργείο Πολιτισμού. Η Λίνα Μενδώνη δεν μερίμνησε ούτε για τα στοιχειώδη.

Θλιβερός είναι ο απολογισμός για το “έτος Μελίνας Μερκούρη”, όπως ονόμασε το 2020 το υπουργείο Πολιτισμού. Αν ήθελε να είναι συνεπές, θα έπρεπε να το έχει ονομάσει “έτος Ιδρύματος Ωνάση” ή, εναλλακτικά, “έτος βασιλικού κτήματος Τατοΐου”.

Όταν τον Οκτώβριο του 2019, η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη εξήγγειλε πως το υπουργείο στο οποίο προΐσταται ανακηρύσσει το 2020 ως έτος Μελίνας Μερκούρη, με σειρά εκδηλώσεων προς τιμήν της γυναίκας που χαρακτηρίστηκε “η τελευταία Ελληνίδα θεά”, πολλοί χάρηκαν και έσπευσαν να επιβραβεύσουν. Ελάχιστοι υποπτεύτηκαν πως η φράση “ελάχιστος φόρος τιμής”, στο σχετικό δελτίο τύπου, κυριολεκτούσε ως προς το “ελάχιστος”…

Το χρώμα των ανεμογεννητριών (σχεδόν) η μοναδική ένσταση της Μενδώνη για την εγκατάσταση τους στις Κυκλάδες

Το χρώμα των αιολικών φαίνεται να είναι σχεδόν το μοναδικό σημείο διαφωνίας για την υπουργό Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, με την εγκατάσταση των αιολικών πάρκων στις Κυκλαδες, μετατρέποντας τα νησιά σε μπαταρίες και παραβιάζοντας την κυκλαδίτικη κληρονομιά. Δίνοντας. από πλευράς της, το πράσινο φως για την ανέγερση των ανεμογεννητριών παρά τη σύσσωμη διαφωνία των τοπικών κοινωνιών ζητά «να εξεταστεί, σε συνεργασία με τη Διεύθυνση Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Αρχαιοτήτων, η δυνατότητα κατάλληλου χρωματισμού του πυλώνα προκειμένου να εντάσσεται στο περιβάλλον, να μειωθούν οι ανακλάσεις και η οπτική όχληση που μπορεί να επιφέρουν στο τοπίο. Οι πυλώνες προβαλλόμενοι στον ουρανό να μην εμφανίζουν αντίθεση με αισθητικές επιπτώσεις στο τοπίο».

Υπουργείο Πολιτισμού: Έργα βιτρίνας, επίδειξης και νεοπλουτισμού

Παραίτηση του Κυριάκου Κατζουράκη, ζωγράφου και ομότιμου καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, από το ΔΣ του Μουσείου της Ακρόπολη – Η επιστολή παραίτησής

Την παραίτησή του από το ΔΣ του Μουσείου της Ακρόπολης ανακοίνωσε ο ζωγράφος και Ομότιμος καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, Κυριάκος Κατζουράκης, ο οποίος κάνει λόγο για «κακομεταχείριση της κοινής μνήμης μας και απαξίωση βασικών αρχών» από την πλευρά του Υπουργείου Πολιτισμού, το οποίο όπως αναφέρει «αφοσιώνεται σε βιαστικά έργα βιτρίνας, επίδειξης και νεοπλουτισμού».

Αναλυτικά ο Κ. Κατζουράκης αναφέρει στην επιστολή παραίτησής του:

Colpo grosso στα Δημόσια Αρχαιολογικά Μουσεία

Της Δήμητρας Μυριλλα

Στην περίπου δύο αιώνων ιστορία της προστασίας της Πολιτιστικής Κληρονομιάς – δηλαδή το πώς ,στο πλαίσιο του νεοσύστατου εθνικού κράτους , οργανώθηκε η προστασία των αρχαιοτήτων, από ποιες φιλοσοφικές, ιδεολογικές, πολιτικές παραδοχές προσδιοριζόταν σε διαφορετικές ιστορικές εποχές, πως εξελίχθηκε η νομοθεσία που προστατεύει τα μνημεία – θα βρει κανείς περιόδους κατά τις οποίες μνημεία και κινδύνευαν και εντέλει «χάθηκαν». Αυτό μπορεί να συνέβαινε υπό την επίδραση είτε ιδεολογικών – πολιτικών στάσεων (π.χ. η επιλογή των μνημείων των κλασικών χρόνων έναντι των βυζαντινών για λόγους δημιουργίας εθνικού αφηγήματος) είτε από τη μανία συγκεκριμένων καθεστώτων (η μανία της  7χρονης δικτατορίας που κατέστρεψε μνημεία στον Πειραιά, στο Ηράκλειο της Κρήτης και αλλού).

Αλλά, ίσως να είναι η πρώτη φορά όπου ιστορική – πολιτική περίοδος της χώρας συνδέεται με πολιτικές ηγεσίες,  οι οποίες με πρωτοφανή μανία και λυσσαλέα πώρωση έχουν βαλθεί να ξεθεμελιώσουν ό,τι με πολύ σπουδή, κόπο και μάχες χτίστηκε σε διάστημα δύο αιώνων. Θα μπορούσε, δε, να πει κάποιος ότι οργανώνεται μία απολύτως  «αντίστροφη» επέτειος των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση. Κι αυτό διότι από το 1822 είχε επισημανθεί η ανάγκη προστασίας και διαφύλαξης των αρχαίων μνημείων, αλλά το 2020 διατυμπανίζεται η ανάγκη της αποκοπής των αρχαίων μνημείων από τη μήτρα τους, δηλαδή από την απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη κρατική προστασία.

ΟΔΑΠ: Πραγματευτής του Μεγάλου Κεφαλαίου – βιαστής των πολιτιστικών αξιών

Του Μανώλη Κλώντζα

Αμέσως στην εισαγωγή το νομοσχέδιο του Οργανισμού Διαχείρισης και Οργάνωσης Αρχαιολογικών Πόρων (ΟΔΑΠ) αποκαλύπτει τις στοχεύσεις του. Αναδεικνύει ότι εδράζεται σε αντιεπιστημονικές, ξεπερασμένες και αλλότριες προς τον πολιτισμό, την επιστήμη την προστασία και την ανάδειξη των λογής μνημειακών και μουσειακών χώρων.

Θεωρήσεις που ταιριάζουν σε «πραματευτές» των όποιων αξιών και πολιτιστικού πλούτου.

Αμέσως από τα πρώτα άρθρα γίνεται σαφές ότι σκοπός είναι η συγκέντρωση της διαχείρισης των μνημειακών, πολιτιστικών τόπων και αγαθών —  αξιών μακριά και πέρα από κάθε έλεγχο των ειδικών επιστημονικών φορέων και των τοπικών κοινωνιών.

Οδοστρωτήρας στην Πολιτιστική Κληρονομιά – Εκχωρούν αρχαία για 50 χρόνια!

Οταν πρόκειται για την άνευ όρων παράδοση δημόσιων αγαθών όπως λιμάνια, αεροδρόμια, ενέργεια, νερό, ταχυδρομεία στους ιδιώτες αυτό αποκαλείται «ανάπτυξη». Η  παράδοση των υλικών τεκμηρίων της ιστορίας, αρχαίων αντικειμένων και μνημείων στις κερδοσκοπικές ορέξεις ονομάζεται «εξωστρέφεια». Και κάπως έρχεται ο λόγος εκφυλίζεται και εκπορνεύεται για να ωραιοποιήσει τη συντονισμένη και στρατηγική βιαιότητα.

Το νομοσχέδιο «Αναδιοργάνωση του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων και μετονομασία του σε Οργανισμό Διαχείρισης και Ανάπτυξης Πολιτιστικών Πόρων, ίδρυση ν.π.ι.δ. με την επωνυμία «Μουσείο-Ελαιοτριβείο Βρανά» στον Δήμο Λέσβου, προβολή της πολιτιστικής κληρονομιάς στο εξωτερικό, ρυθμίσεις για το ιστορικό μουσείο Κρήτης και το μουσείο «Φοίβος Ανωγειανάκης» και άλλες διατάξεις του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού», το οποίο συζητείται στη Βουλή δεν είναι μόνο ένα νομοθέτημα που θέτει νέο θεσμικό πλαίσιο για το ΤΑΠΑ, αλλά ένα κατασκεύασμα που αναδιατάσσει τη σχέση του κράτους με την πολιτιστική κληρονομιά.

«Εποχή του Σιδήρου: Μια Ευρώπη χωρίς σύνορα»

Mια εντυπωσιακή έκθεση στο Μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης παρουσιάζει ευρήματα από την Εποχή του Σιδήρου, από τα Ουράλια Όρη ως την λεκάνη της Μεσογείου. Μια σημαντική γερμανορωσική σύμπραξη εν καιρώ πανδημίας.

Η πανδημία ανάγκασε πολλά μουσεία φέτος να κλείσουν τις πύλες τους στους επισκέπτες. Ωστόσο παρά τις δυσκολίες, το Μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης εγκαινίασε στις αρχές Νοεμβρίου μια μοναδική έκθεση που προετοίμαζε από καιρό. Η έκθεση με τίτλο «Εποχή του Σιδήρου. Ευρώπη χωρίς σύνορα» είναι το τρίτο κατά σειρά μεγάλο γερμανορωσικό πρότζεκτ στο πλαίσιο των ευρύτερων κοινών πολιτιστικών και ερευνητικών δράσεων που φέρει επίσης το όνομα «Ευρώπη χωρίς σύνορα». Η πρώτη συνεργασία αφορούσε τη Δυναστεία των Μεροβίγγειων από τον 5ο ως τον 8ο αιώνα μ.Χ. ενώ η δεύτερη ανέτρεχε πολύ πίσω στην ανθρώπινη ιστορία, στην Εποχή του Χαλκού.

Πίσω από τον ήχο της βροχής

Της Αιμιλίας Καραλή

Τι να μιλάμε τώρα για ισότητα των φύλων, για προστασία  της ατομικής ζωής, για ελευθερίες και τα συναφή. Όλα ισοπεδωμένα,  όλα καταργημένα. Έγινε και ο δημόσιος εξευτελισμός «εμπειρία» και «δικαίωμα», προσοδοφόρο για τους υποκινητές του.

Στην ταινία του το Μετέωρο βήμα του πελαργού (1991) ο Θόδωρος Αγγελόπουλος παρουσιάζει τον πρωταγωνιστή –έναν πολλά υποσχόμενο πολιτικό– να ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής και προς έκπληξη όλων να λέει: «Μερικές φορές πρέπει να σωπαίνει κανείς, για να µπορέσει ν’ ακούσει τη µουσική πίσω από τον ήχο της βροχής». Μετά την εκφορά της φράσης αυτής, αποχωρεί κι εξαφανίζεται από την πολιτική σκηνή και αργότερα από παντού. Όταν ρωτήθηκε ο σκηνοθέτης για τη σημασία της σκηνής απάντησε: «Η εξουσία πρέπει να σταματήσει να εκλαμβάνει τον ήχο της φωνής της σαν τον μοναδικό ήχο. Πρέπει να ακούσει πίσω από τον ήχο της ιστορίας, αυτό που συμβαίνει πραγματικά στη ζωή, τις αγωνίες και τις ελπίδες των ανθρώπων».

Ακρόπολη: Παρέμβαση ξένη με το περιβάλλον του αρχαιολογικού χώρου και των μνημείων

Ο «Ημεροδρόμος» παραθέτει την ανοιχτή επιστολή του Τάσου Τανούλα (αρχικτέκτων, δρ. ΕΜΠ, προϊστάμενος του έργου αποκατάστασης των Προπυλαίων 1984 – 2010 και επιβλέπων της αναστήλωσης στην νότια πτέρυγα των Προπυλαίων 2013 – 2016)

Μετά τον αντίκτυπο των φωτογραφιών από το έργο διάστρωσης νέων επιφανειών για την διακίνηση των επισκεπτών στην Ακρόπολη, οφείλω να διατυπώσω τις απόψεις μου επί του θέματος. Το καθήκον αυτό μου επιβάλλεται από το γεγονός ότι από τις 2 Ιανουαρίου 1977 εργάστηκα ως βοηθός του Γιάννη Τραυλού, για το έργο που του είχε ανατεθεί από την Επιτροπή Συντηρήσεως των Μνημείων Ακροπόλεως, εν όψει των αναστηλωτικών έργων που προγραμματίζονταν. Το έργο αυτό ήταν η μελέτη και εφαρμογή διατάξεων για την αντιμετώπιση των προβλημάτων διακίνησης των επισκεπτών στην Ακρόπολη, την απρόσκοπτη διακίνησή τους σε ορισμένες περιοχές του αρχαιολογικού χώρου, την προστασία του βράχου και των αρχαίων στις περιοχές αυτές και, παράλληλα, την απρόσκοπτη και ασφαλή λειτουργία των εργοταξίων.

Τσιμέντο στην Ακρόπολη – Το περιβάλλον που ζούμε και δρούμε καθορίζει τις επιλογές μας

του Μανώλη Κλώντζα*

Το κείμενο αυτό αποτελεί μια πάρα πολύ σύντομη προσπάθεια συμβολής για την κατανόηση των φυσικών, ιστορικών, κοινωνικών συνθηκών μέσα στις οποίες ήρθε στο φως της δημοσιότητας η παρέμβαση από τις ελληνικές κρατικές δομές στον χώρο της Ακρόπολης των Αθηνών με χρήση τσιμέντου. (Δεν θα γίνει αναφορά στο ιστορικό των αποφάσεων και στην ασυμφωνία λόγων και πράξεων γιατί αυτό έγινε με αρκετές δημοσιεύσεις και με άριστο τρόπο από τους Έλληνες συναδέλφους και ανθρώπους του Πολιτισμού. Δεν υπάρχει λόγος επανάληψης).

Αντίθετα εδώ θα προσπαθήσουμε να επικεντρώσουμε την προσοχή μας σε άλλες πλευρές . Για αντικειμενικούς αλλά και για πρακτικούς λόγους, κυρίως χώρου θα γίνει μια προσπάθεια με πολύ συνοπτικό τρόπο να φτάσουμε σε ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα.