Βαρύτερα είν’ τα ξένα

Του Γιώργου Φλώρου

Από όλες τις πληγές που άνοιξαν σε αυτόν τον τόπο τα τελευταία χρόνια, η μεγαλύτερη είναι  η μετανάστευση. Μιλάω για την “δική” μας μετανάστευση, την μετανάστευση 600.000 Ελλήνων πολιτών στο εξωτερικό. Στην πλειοψηφία τους είναι νέοι, απόφοιτοι πανεπιστημίου, που φεύγουν για να βρουν δουλειά στις τέσσερις άκρες του κόσμου. Όπου να ‘ναι συνήθως, μέχρι και στα πιο απίθανα μέρη της γης αλλά, σίγουρα κάπου μακριά από εδώ, πάντως όχι εδώ.

Είναι η μεγαλύτερη από τις πληγές αυτού του τόπου, τις πληγές που άνοιξαν από το 2010 και μετά. “Ο θάνατος, η ξενιτειά, η πίκρα κι η ορφάνια· τα τέσσερα ζυγιάστηκαν, βαρύτερα είν’ τα ξένα” σύμφωνα με ένα παλιό ηπειρώτικο τραγούδι. Κάτι ήξεραν αυτοί που το έγραψαν, δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που φεύγουν μαζικά άνθρωποι από εδώ. Τα έζησε και η δική τους γενιά, τα έζησαν και γενιές πριν από αυτούς, τα έζησαν και γενιές μετά από αυτούς. Είναι ένα θέμα που φαίνεται να επαναλαμβάνεται στο σενάριο, ένας κύκλος που κάνει η ιστορία αυτού του τόπου. Άνθρωποι φεύγουν, φεύγουν να ξεφύγουν: άλλοτε από τους πολέμους, άλλοτε από τους διωγμούς, άλλοτε από την φτώχεια. Φεύγουν αλλά, παραδόξως, πάντα κάτι αφήνουν εδώ και πάντα από εδώ, παίρνουν ένα κομμάτι μαζί τους.

Επ’ αόριστον κράτηση: μια ευθεία προσβολή του εθνικού, ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου

Η επ’ αόριστον επιβολή του μέτρου της διοικητικής κράτησης, βρίσκεται σε προφανή αναντιστοιχία με τις επιταγές του κράτους δικαίου, οδηγεί στην προσβολή θεμελιωδών δικαιωμάτων και οδηγεί την ελληνική διοίκηση σε παράνομες, και συνεπώς ελέγξιμες υπό το πρίσμα του εθνικού, ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου, πρακτικές
Το σχετικό Δελτίο Τύπου του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες:

Η διοικητική κράτηση προβλέπεται στο νόμο ως μέτρο που επιβάλλεται κατ’ εξαίρεση, υπό αυστηρές προϋποθέσεις και σε κάθε περίπτωση για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Όπως δε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει τονίσει, πρέπει πάντοτε να λαμβάνεται υπόψη ότι το μέτρο της διοικητικής κράτησης «εφαρμόζεται όχι σε όσους έχουν διαπράξει αδικήματα κοινού ποινικού δικαίου, αλλά σε αλλοδαπούς που φοβούμενοι συχνά για τη ζωή τους, διαφεύγουν από την χώρα καταγωγής τους» (ΕΔΔΑ, Amuur κατά Γαλλίας, αριθμ. προσφυγής 19776/92, 25/06/1996, παρ. 43).

Στη χώρα του Χρήματος και του Φόβου

Παλιότερα αφίσα του SVP κατά της μετανάστευσης

του Ντάβιντ Νάουερ

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

Όταν μια χώρα πηγαίνει καλά, αυτό συνήθως μπορείς να το δεις. Πάρτε για παράδειγμα τη Ζυρίχη. Η πόλη έχει αλλάξει τόσο τα τελευταία (λίγα) χρόνια που ολόκληρα τμήματά της είναι σχεδόν αγνώριστα. Καινούριες γειτονιές με κομψά διαμερίσματα έχουν ξεπηδήσει από το πουθενά. Πανύψηλα κτίρια γραφείων έχουν ξεπεταχτεί. Τα καταστήματα, τα εστιατόρια και τα μπαρ είναι γεμάτα, παρότι μια μπύρα μπορεί να κοστίζει μέχρι και έξι ελβετικά φράγκα (πέντε ευρώ). Ο κόσμος έχει λεφτά. Οι ειδικοί ομονοούν στην άποψη ότι αυτή η ευμάρεια είναι προϊόν της δικτυωμένης ελβετικής οικονομίας. Η χώρα έχει κερδίσει αφάνταστα από τα ανοιχτά της σύνορα και από την εισροή ειδικευμένων ξένων εργαζομένων. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο κυριότερος εμπορικός εταίρος της.

Oι επιβάτες της Σχεδίας, ο ιδιότροπος ζωγράφος και οι υπόλοιποι: η προσέγγιση της εμπειρίας

Tεοντόρ Ζερικό, “Σχεδία της Μέδουσας/ Σκηνή Ναυαγίου”

της Ελένης Ανδριάκαινα

 «Οι αχρείοι που γράφουν αυτές τις ανοησίες δεν έχουν μείνει νηστικοί δεκατέσσερις ολόκληρες ημέρες και δεν μπορούν να νοιώσουν πως είναι να πεθαίνεις της πείνας –μόνο τότε θα μπορούσαν ίσως να καταλάβουν ότι ούτε η ποίηση, μήτε η ζωγραφική μπορούν να αποδώσουν τη φρίκη και την οδύνη που βίωσαν οι ναυαγοί της Σχεδίας».

Theodore Gericault

Πώς άραγε θα ένοιωθε ο επιβάτης της Σχεδίας της Μέδουσας εάν, την ώρα που δοκιμαζόταν από την ανάγκη και πάλευε να σωθεί, εγνώριζε ότι η τραγική του ιστορία θα γίνει αντικείμενο αισθητικής απόλαυσης;

Την ακραία εμπειρία των ναυαγών θα πασχίσει να συλλάβει ο Théodore Géricault (1791-1824). Η Σχεδία της Μέδουσας/ Σκηνή Ναυαγίου αναφέρεται σε ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός.