Με το κεφάλι στο χώμα

Είχα ακριβώς έναν χρόνο να γράψω. Έναν ολόκληρο χρόνο κατά τον οποίο ο Τσίπρας εφαρμόζει μνημόνια με κοινωνικό πρόσημο, ο Μητσοτάκης ονειρεύεται παλινόρθωση της εθνικοπατριωτικής Ελλάδας, η αριστερά περνάει την ώρα της με μνημόσυνα, το ΠΑΣΟΚ είν’ εδώ ενωμένο δυνατό, το πρωτογενές πλεόνασμα χαρίζει πολλαπλούς οργασμούς στα πλήθη, η ανεργία πέφτει βαριά, οι ναζί κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι στους δρόμους, η Ευρώπη εξακολουθεί να ελέγχει τον αέρα που αναπνέουμε, ο ουρανός παραμένει ιδιοκτησία της Εκκλησίας και ο πλανήτης έρμαιο στα χέρια πυρομανών. Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα μέσα σε έναν χρόνο τώρα που το σκέφτομαι. Κι αν έμεινα και λίγο πίσω, να με συγχωράτε, θα σας προλαβαίνω. Ραντεβού στην Τρίτη αξιολόγηση.

Πέρασε ένας χρόνος που δεν έγραψα τίποτα, ή καλύτερα, που δεν δημοσίευσα τίποτα. Η μία μετά την άλλη οι ειδήσεις μπορεί να χτυπούσαν στο κεφάλι μου, εκείνο να έδινε εντολή στο χέρι μου να τα βάλει στο χαρτί, αλλά πάντα το χαρτί κατέληγε να καίγεται στη φωτιά της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας. «Και τι έγινε», «Και τι θα αλλάξει», «Σιγά το νέο», «Έτσι γίνεται πάντα», «Μ’ αρέσει που πέφτεις από τα σύννεφα» και άλλα τέτοια ευφάνταστα.

Κάθε φορά και μια άλλη φωνή, κάθε φορά με λιγότερη έκπληξη. Κι έτσι δεν έγραψα…

Οι εξαίρετες ημέτερες δυνάμεις

του Τάσου Αναστασίου

Οι σημαντικότερες αποκαλύψεις που προκύπτουν από τους αποκαλυπτικούς διαλόγους των δύο αρπακτικών του ΔΝΤ για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας, δεν έχουν να κάνουν με τα λεγόμενά τους. Οι αποκαλύψεις είναι σημαντικές και αποδεικνύουν πόσο αδίστακτη είναι η φάκα στην οποία βούτηξε η ελληνική το περασμένο καλοκαίρι. Ωστόσο, τα όσα αποτυπώνονται από τη στάση που κρατά σημαντική μερίδα των πολιτικών δυνάμεων της χώρας από κοινού με μεγάλο κομμάτι του ελληνικού συστήματος ενημέρωσης είναι ακόμη πιο εντυπωσιακά.

Επειδή στη χώρα δεν φυτρώσαμε σήμερα (ούτε το 2010 που ξεκίνησαν τα μνημόνια), γνωρίζουμε πολύ καλά το πόσο διάσημο ήταν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από πολύ νωρίτερα. Και ο λόγος που ήταν διάσημο δεν ήταν επειδή κατάφερε κάποια στιγμή να πάρει το Νόμπελ Ειρήνης ή Οικονομίας.

Η έκπληξη του Αλέξη

Η νύχτα ήταν μεγάλη και αυτός κουρασμένος. Επιστρέφοντας από την καθιερωμένη του βόλτα με το αυτοκίνητο στα στενά της Δραπετσώνας ενώ έξω έβρεχε. Οι συνεργάτες του, του είχαν συστήσει να ξεκουραστεί μετά την δύσκολη ημέρα στο ΤΑΕΚΒΟΝΤΟ, αλλά εκείνος δεν τους άκουσε. Άλλωστε, αυτές οι κυριακάτικες βόλτες ήταν οι μόνες ευκαιρίες να κάτσει μόνος του πίσω από το τιμόνι του αυτοκινήτου, χωρίς φρουρούς μαζί του. Και σήμερα δεν ήταν μία τυχαία ημέρα. Ήθελε λίγο χρόνο για τον εαυτό του.

Περνώντας γρήγορα τους έρημους δρόμους του κέντρου, έφτασε στην πύλη. Σκεφτόταν ακόμα πόσο γρήγορα πέρασε ένας χρόνος όταν σήκωσε το βλέμμα του για να δει πως όλα τα φώτα ήταν σβηστά. Η καγκελόπορτα μισάνοικτη και ο φρουρός άφαντος. «Τι να συμβαίνει» μονολόγησε.

Κατέβηκε γρήγορα από το αυτοκίνητο, έσπρωξε την μαύρη καγκελόπορτα και μπήκε ξανά μέσα προτού γίνει μούσκεμα. Μάρσαρε γρήγορα και πάρκαρε ακριβώς μπροστά στο κόκκινο χαλί, στα σκαλιά του Μεγάρου.

Αδέσποτοι στην εθνική οδό

Από εκεί που πριν λίγους μήνες η μάχη δινόταν για να αφεθεί η χώρα να αποφασίσει από μόνη της τι και από ποιους θα πάρει σε αυτή την κρίση, σήμερα η αγωνία μας εξαντλείται στα κόκκινα δάνεια και την διάσωση των συντάξεων. Κι αυτά όχι για όλους, παρά μόνο για μερικούς. Ο μονόδρομος, η TINA στενεύει όλο και περισσότερο, και για όσους προσπαθούν να μείνουν έξω από αυτήν υπάρχουν μόνο μπάζα, σκουπίδια και λάσπη. Ο μονόδρομος θριαμβεύει, σε μία χώρα που απ’ όπου περνάει από πάνω η ενισχυμένη άσφαλτός του, τριγύρω μετράς μόνο ερείπια.

Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα στην Πελοπόννησο. Ο αγαπημένος θείος των παιδικών μου χρόνων έχασε μέσα σε ελάχιστους μήνες τη μάχη με τον καρκίνο στο πάγκρεας, και όλη η οικογένεια βρέθηκε στο νησί του για να τον αποχαιρετήσει. Όσοι έχετε εμπειρία από κάποιον δικό σας γνωρίζεται για πόσο ραγδαίο θάνατο μιλάμε. Οι υπόλοιποι, σας εύχομαι να μην μάθετε.

Άχα, καλό ε;

Η αλήθεια είναι πως το τελευταίο διάστημα, ο ρυθμός με τον οποίο εναλλάσσονται οι ειδήσεις και η εξοργιστική επικαιρότητα έχουν κάμψει ιδιαίτερα τις αντιστάσεις και τις αντοχές μου. Αυτό μου κόστισε την καθημερινή μου παρουσία στο μπλογκ, που τόσο αγχολυτικά λειτουργεί. Όμως το χιούμορ του Αλέξη την Πέμπτη στο κοριτσάκι, κατά την φιέστα του Σουλτς με τους πρόσφυγες, ήταν αρκετό για να με εμπνεύσει, να με καθίσει στην καρέκλα και να γράψω.

Όπως έγινε γνωστό, κατά την επίσκεψη του Αλέξη με τον φίλο του τον Μάρτιν στην Μυτιλήνη, ένα προσφυγόπουλο πλησίασε τον Σουλτς και προτάσσοντας το χέρι του ζήτησε χρήματα. «Money» του απευθύνθηκε. Πριν ο Μάρτιν απαντήσει, ο πρωθυπουργός της πετάχτηκε «κι εγώ το ίδιο του ζητάω».

Η ιστορία της στολής (και της γραβάτας)

Πριν από λίγες εβδομάδες, το αντιρατσιστικό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ο αποκλεισμός του ΣΥΡΙΖΑ από τους διοργανωτές, στάθηκε αφορμή για τους Συριζαίους (νυν και πρώην) να κάνουν ένα πρώτο ταμείο. Λίγες ημέρες μετά, η απόσταση ολοένα και μεγαλώνει, με τους πρώτους να δείχνουν πλέον να μην  ενοχλούνται και τόσο. Σημεία των καιρών ή απελευθέρωση;

Ότι και να είναι, ο καιρός που περνάει και τα όσα φέρνει, απαιτούν πλέον σοβαρές αποφάσεις για τον καθένα. Αναγκαστικά, ο καθένας παίρνει τον δρόμο του, μαζί με την ευθύνη της επιλογής του.

Η όλη ιστορία της στροφής του ΣΥΡΙΖΑ (και των Συριζαίων) στον ρεαλισμό και την υπευθυνότητα, καθώς και οι σημαίες που επιμένει να θέλει να κρατάει παρά την αυτοακύρωση, μου θυμίζει την ιστορία του Άκη και της Νένης.

Η απαγωγή του αιώνα

Αναμφίβολα, ένα από τα σημαντικότερα spoiler των αποφάσεων που φέρεται διατεθειμένη να λάβει η κυβέρνηση Τσίπρα, είναι αυτό που μιλάει για μόνιμα capital control σε μισθούς και συντάξεις. Και μόνο η διαρροή του σχεδίου, χώρισε για μία ακόμη φορά τους πολίτες σε αυτούς που προστατεύουν τη φοροδιαφυγή, και αυτούς που θέλουν να την πατάξουν. Στέλνοντας, και πάλι, την μπάλα κατευθείαν στην κερκίδα.

Το γεγονός πως ένα τέτοιο μέτρο προωθείται από μία κυβέρνηση «της Αριστεράς», οφείλει να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερο προβληματισμό και σοβαρότερα επιχειρήματα από το «δηλαδή, να αφήσουμε τη φοροδιαφυγή να αλωνίζει;».

Τα όσα «διαρρέουν» πως σκέφτεται να κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα, κατά έναν περίεργο τρόπο, προσομοιάζουν όλο και περισσότερο στις πιο διαδεδομένες θεωρίες συνομωσίας. Κι αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα.

Εγκλωβισμένοι στην αριστερή παρένθεση

Πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου όλοι το αισθάνονταν. Ακόμα και ο Σαμαράς. Το τέλος της Μεταπολίτευσης είχε έρθει. Το κήρυξε ο ΣΥΡΙΖΑ το τέλος της. Όχι επειδή πασχίσαμε να το φέρουμε. Ήρθε απλά, μόνο του. Ως φυσική συνέπεια. Και μόνο το γεγονός πως το κράτος που οικοδομήθηκε αυτές τις δεκαετίες, επάνω στα χαλάσματα ενός ακόμα πιο φαύλου και σάπιου κράτους, αυτό ήταν αρκετό για να τη φέρει.

Εάν λοιπόν κάτι νιώθαμε πως κουβαλάει μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν όντως αυτό το τέλος της Μεταπολίτευσης.

Οι δυνάμεις που τον στήριξαν ήταν πολλές. Και εάν επίσης κάτι φάνηκε με αυτή τη διαδικασία, είναι πως τόσο ετερόκλητες δυνάμεις δεν μπορούν να συμπράξουν. Γιατί πολύ απλά, διαφωνούν ακόμα και στις έννοιες και τις πράξεις.

Μετά τις 20 Σεπτέμβη (spoiler alert)

Αισίως (που λέει ο λόγος) μπαίνουμε στην τελευταία εβδομάδα που οδηγεί στις εκλογές. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι υποψήφιοι δεν λένε κουβέντα για το τρίτο μνημόνιο, ούτε για τα μέτρα που θα επιβάλλουν όταν αρχίσουν αντ ο διαβάζουν. Το μόνο που ακούμε είναι σενάρια για το ποιος θα κρατάει την κουτάλα την επόμενη Δευτέρα. Όχι αυτή που θα μας ταΐσει. Αλλά αυτή που θα μας έρθει στο κεφάλι.

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει την αυτοδυναμία, ο Αλέξης θα παραμείνει στο Μέγαρο Μαξίμου για πολλά χρόνια και ο Καμμένος θα βελτιώσει την καραμανλική του διάλεκτο.

Εάν την πάρει η Νέα Δημοκρατία, ο Βαγγέλας θα καλέσει και τον Αλέξη στο Μαξίμου για να μην νιώθει μοναξιά, ο Σταύρος θα χαρεί επιτέλους τα καινούρια του κοστούμια και η Φώφη θα σταματήσει να βλέπει τον πατέρα της στον ύπνο της.

Να ανακληθούν οι εκλογές ζητάει ο Δραγασάκης

Σε μία από τις σπάνιες παρεμβάσεις του, ο εν αναμονή πρωθυπουργός Γιάννης Δραγασάκης αποφάσισε να απαντήσει στις αιτιάσεις των δανειστών για κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού.

Νωρίτερα μέσα στην ημέρα, πηγή από την Κομισιόν δήλωσε εμπιστευτικά στο Βήμα πως εάν θέλουμε να γίνει συζήτηση για το χρέος, τότε θα πρέπει να σχηματιστεί κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού.

Αυτό δεν θα μπορούσε να περάσει έτσι από τον πρώην αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, που όλοι θυμούνται την καίρια παρέμβασή του τρεις ημέρες πριν το δημοψήφισμα, όταν καλούσε τον πρωθυπουργό Τσίπρα να το ανακαλέσει.

Σύντροφοι, τέρμα οι αυταπάτες – ούτε μια μέρα χαμένη

Του Θέμη Τζήμα

Το σύστημα εξουσίας που κυριαρχεί επί της χώρας και το οποίο υπηρετεί πλήρως η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ- ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- Ποταμιού έχει ένα μεγάλο φόβο: την έγκαιρη συγκρότηση πολιτικού υποκειμένου, ικανού να εκφράσει το “όχι” του ελληνικού λαού της 5ης Ιουλίου, το οποίο σε λίγο καιρό, όταν θα έχει φανεί πλήρως ο όλεθρος του 3ου μνημονίου και το μέγεθος της αποστασίας Τσίπρα, θα ξεπεράσει και αυτό το 62%.

Γνωρίζουν ότι ένα κόμμα – κίνημα, με αιχμές τη ρήξη με τη νεοαποικιακή εξάρτηση της χώρας, την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης, την επαναθεμελίωση της δημοκρατίας και την κοινωνική δικαιοσύνη θα υλοποιήσει αν όχι βραχυπρόθεσμα μετά βεβαιότητας μεσοπρόθεσμα, μια πραγματική επαναστατική στρατηγική στην ελληνική κοινωνία, συνιστώντας διεθνές πρότυπο.

Εν μεγάλη σιδερόφραχτη ελληνική αποικία, 2015 μ.Χ.

Οι Σκουριές αποδεικνύονται η πιο φωτογενής και οικογενειακή φωτογραφία της κυβέρνησης της «πρώτη φορά Αριστερά». Μία διεκδίκηση ετών, ένα αίτημα που υπήρχε ήδη πριν σπεύσει να το αγκαλιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσε την προμετωπίδα ίσως της εφόρμησης του Τσίπρα στην εξουσία. Μία αδικία που θα έπρεπε άμεσα να αποκατασταθεί, κι αντί γι’ αυτό, με το καλημέρα απέκτησε απλώς την δικαιολογία της.

Πριν χρόνια, έτυχε να φτάσει στ’ αυτιά μου η πρόταση για μία δουλειά που κάποιος πρότεινε σε έναν φίλο. Μπορεί να την πρότειναν και σε μένα, δεν θυμάμαι.

Κάπου, σε κάποια χώρα της Αφρικής, από αυτές που έχουν κολλημένη την λέξη «Δημοκρατία» δίπλα στην ονομασία τους για να τους το υπενθυμίζει συνεχώς, υπήρχε μία τρελή ευκαιρία. Έλληνες, Κύπριοι και Ρώσοι επιχειρηματίες, είχαν εκεί μία επιχείρηση που απασχολούσε μερικές εκατοντάδες άτομα. Έψαχναν κόσμο για να την στελεχώσουν επιπλέον και  πλήρωναν αδρά.

Δεν κατεβαίνω με το Ποτάμι, διαψεύδει ο διάβολος

Σάλος προκλήθηκε από την δήλωση του Σταύρου Θεοδωράκη πως σκοπεύει να συνεργαστεί ακόμα και με τον διάβολο για να γίνει κυβέρνηση. Ο διάβολος αρνήθηκε οργισμένος κάθε συνεργασία με το Ποτάμι, ομολόγησε όμως πως εξετάζει προτάσεις για άλλον πολιτικό σχηματισμό.

«Το Ποτάμι θα συμμαχήσει με τον διάβολο αυτή τη στιγμή για να σωθεί η χώρα» δήλωσε ο επικεφαλής του Ποταμιού σε ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, σε μια προσπάθεια να δείξει πόσο αποφασισμένα είναι τα αφεντικά του να μην αφήσουν τη χώρα σε ησυχία.

Βέβαια, αμέσως μετά συμπλήρωσε πως «αυτό δεν σημαίνει ότι στις εκλογές θα συνταχθεί, είτε πίσω είτε μαζί, με το παλιό πολιτικό σύστημα», δήλωση που έριξε τον Βενιζέλο σε βαθιά κατάθλιψη.

Νέα συγχαρητήρια επιστολή του Φιντέλ Κάστρο στον Αλέξη

Οι διαπραγματεύσεις δεκαεπτά ωρών στις Βρυξέλλες μέχρι το πρωί της Δευτέρας και η συνθηκολόγηση που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας με το Τέταρτο Ράιχ δεν μπορούσαν να αφήσουν ασυγκίνητο τον Φιντέλ Κάστρο. Γι’ αυτό του έστειλε και δεύτερη επιστολή, μετά από εκείνη της επόμενης του δημοψηφίσματος.

Σύντροφε Αλέξη,

Έμεινα κι εγώ ξάγρυπνος την Κυριακή, παρακολουθόντας τις εξελίξεις κατά την διάρκεια της Συνόδου Κορυφής.

Τώρα, μιλάμε σοβαρά;

Η συνεδρίαση στο ευρωκοινοβούλιο διέγειρε τα πλήθη, όπως κι εμένα. Ειδικά τα σημεία που έδειξαν την ένδεια των επιχειρημάτων του ακροδεξιού, φιλελεύθερου και πιστού στον μεγάλο πλούτο, μπλοκ. Πραγματικά, χωρίς την αγοραστική τους δύναμη, είναι πολύ λίγοι. Τελικά όμως δεν νικάμε. Ή τουλάχιστον, δεν νικάμε μέχρι να αποδείξουμε το αντίθετο.

Σε πέντε χρόνια χάσαμε δέκα χιλιάδες ανθρώπους από αυτοκτονίες, χιλιάδες άνθρωποι έχασαν όλα τους τα υπάρχοντα, δεκάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις έκλεισαν, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έμειναν στην ανεργία και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες φίλοι έφυγαν μετανάστες στο εξωτερικό.

Ενωμένοι και όρθιοι απέναντι στο «Κόμμα των αστών»

Η εβδομάδα που έχει ήδη ξεκινήσει να τρέχει, όχι στις τράπεζες αλλά στην σημαντικότερη ημέρα από την Μεταπολίτευση και την δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα καταλήξει στο δημοψήφισμα της Κυριακής. Οι διεθνείς αγορές έχουν ήδη καταλάβει τι σημαίνει αυτό, όπως και οι δανειστές που παρακαλάνε ήδη για συνέχιση των διαπραγματεύσεων. Είμαστε ακόμα στην αρχή.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι ασιάτικες αγορές και το λοιπό ημισφαίριο παρακολουθεί το ευρώ να σμπαραλιάζεται. Μόλις προχτές έγραφα πως «Τα γεράκια όμως δεν θα πρέπει ποτέ πια να κοιμούνται ήσυχα. Η σπίθα άναψε και η φωτιά κατακαίει. Θα κάψει τις φωλιές τους, θα κάψει τα αυγά τους. Θα κάψει τα φτερά τους».

Δυσρώπη*

Όσοι πιστεύουν πως για τους εταίρους είναι πραγματικά πρόβλημα το ζήτημα των συντάξεων ή των πρωτογενών πλεονασμάτων, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Αλίμονο εάν οι εταίροι μας, που στέλνουν στρατεύματα στην Αφρική και γλυκοκοιτάνε προς τη Μέση Ανατολή, ασχολιόντουσαν με τέτοιες μικρότητες.

Την ίδια στάση θα είχαν και για οποιοδήποτε άλλο θέμα προέβαλε η ελληνική κυβέρνηση. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση δεν είναι τα “οικεία πρόσωπα” που έχουν μάθει να συναντούν, και να μένουν ήσυχοι, η όποια διαπραγμάτευση ήταν καταδικασμένη να έχει την ίδια κατάληξη με την σημερινή.

Χώρια που η οποιαδήποτε παραχώρηση δημιουργεί ένα πολύ κακό προηγούμενο για όσα έπονται να αντιμετωπίσουν. Αλλά και πάλι, έχω την αίσθηση πως δεν σκάνε ιδιαίτερα για τα δημοσιονομικά.

Ανοίξαμε την ΕΡΤ αλλά δεν διώξαμε το μαύρο

Πριν από δύο ακριβώς χρόνια, πλήθος κόσμου μαζευόταν στο προαύλιο της ΕΡΤ. Η κυβέρνηση Σαμαροβενιζέλων είχε σταματήσει την εκπομπή του σήματος της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, υλοποιώντας απολύσεις που του ζήτησε η τρόικα. Σήμερα το κανάλι βρίσκεται ξανά στον αέρα και το έκτρωμα της ΝΕΡΙΤ αποτελεί παρελθόν. Τουλάχιστον οπτικά.

Δύο χρόνια μετά, ο Σαμαράς κοντεύει να επιστρέψει στην πολιτική του έρημο και ο Βενιζέλος ντύνεται ήδη βεδουίνος. Στο τιμόνι της χώρας υπάρχει μία κυβέρνηση, υπό την απαίτηση, αυτή και πολλές άλλες αδικίες να αποκατασταθούν. Και στις απαιτήσεις των δανειστών να μπει ένας φραγμός.

Αυτός άλλωστε έπρεπε να είναι και ο στόχος μας εξαρχής. Δεν τρελάθηκε ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος και αποφάσισαν να σφάξουν τους Έλληνες. Απλώς αυτό τους ζητήθηκε από τους δανειστές και δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να το πράξουν.

Χορεύοντας (με) τους λύκους

Ο Αλέξης γύρισε πριν λίγες ημέρες από τις Βρυξέλλες στην Αθήνα κουβαλώντας τον Παρθενώνα της σύγχρονης Ευρώπης. Έξω από αριθμούς και ποσοστά, οι εταίροι μας έδωσαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το μήνυμα πως η Ένωση αυτή έχει προ πολλού πάψει να είναι πολιτική, πως είναι οι εκπρόσωποι μίας συγκεκριμένης τάξης, που σκοπό έχει να μην αφήσει καμία άλλη πολιτική να ανατρέψει την πορεία της. Ακόμα κι εάν αυτή προέρχεται από εκλογές όχι σε μία, αλλά και σε περισσότερες χώρες.

Ο Αλέξης Τσίπρας ύψωσε το ανάστημά του και δήλωσε πως ένα τέτοιο σχέδιο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δήλωσε σοκαρισμένος και η κοινή γνώμη απάντησε, δια των δημοσκοπήσεων, πως το μαστίγωμα με το κοινό νόμισμα αφήνει πιο ευρωπαϊκό σημάδι που ταιριάζει και με το μεσογειακό μαύρισμα, γι’ αυτό και το αντέχει.

Μια τελευταία προσφορά που δεν μπορείς να αρνηθείς…

Τελικά, μετά από τα τελεσίγραφα Φεβρουαρίου, Μαρτίου, Απριλίου και Μαΐου, φτάσαμε σε αυτό του Ιουνίου. Το κατά πόσο αυτός ήταν ο μεγάλος κρυφός πόθος της Ελλάδας ή περισσότερο των δανειστών θα το δείξει η ιστορία. Πάντως, ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει σε λίγο στα χέρια του την τελευταία προσφορά των κλειδούχων της ηπείρου και της υπόλοιπης Δύσης. Με αυτή θα επιστρέψει στην Ελλάδα. Με αυτήν θα μάθουμε πόσα απίδια παίρνει ο σάκος.

Όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης συμφωνούν. «Οι θεσμοί θα κάνουν στην Ελλάδα μία πρόταση που δεν θα μπορεί να αρνηθεί».

Από οικονομικά δεν σκαμπάζω, αλλά οικονομολόγοι που συμβουλεύτηκα μου εξήγησαν πως ο τελευταίος που αρνήθηκε «μία πρόταση που δεν θα μπορούσε να αρνηθεί», απολαμβάνει τα ζεστά νερά της Μεσογείου, στ’ ανοικτά της Σικελίας θαυμάζοντας τα καινούρια του τσιμεντένια πέδιλα.

Σιωπηρή πλειοψηφία, τι λες;

Λοιπόν δεν γράφω όλες αυτές τις ημέρες και θα μπορούσα να επικαλεστώ πολλούς και διαφόρους λόγους. Μεταξύ άλλων, θα μπορούσε να μου φταίει που εδώ και λίγες εβδομάδες μαθαίνω να ζω μακριά από το πατρικό μου. Μετακόμισα πολύ πρόσφατα. Ακόμη, ίσως ο λόγος να είναι που τις τελευταίες ημέρες ολοκλήρωσα και τις υποχρεώσεις μου για να πάρω επιτέλους το ρημάδι το πτυχίο μου. Με ανυπομονησία περιμένω την ορκωμοσία για να το κρεμάσω στον άδειο τοίχο μου. Όχι όμως. Τίποτα από τα παραπάνω. Άλλο πράγμα με προβληματίζει και έχω παραμείνει σιωπηλός. Αλλά σας βεβαιώ, η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός.

Βρισκόμαστε ήδη στην αρχή της τέταρτης εβδομάδας διακυβέρνησης Αλέξη Τσίπρα. Ουσιαστικά, όταν ο τελευταίος απέκτησε και με τη βούλα την εξουσία, μετά την ψήφο εμπιστοσύνης, η κυβέρνησή του κλήθηκε αμέσως στις Βρυξέλλες και στα κέντρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μετά την αφασία, τι;

“Ο χαμένος χρόνος δεν βρίσκεται ποτέ ξανά”  (Β. Φράνκλιν)

Ας υποθέσουμε πως τα όσα ξένοι και Έλληνες αναπαράγουν είναι αλήθεια. Κορυφαίοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι θέλησαν να μας τιμωρήσουν γιατί τους κοροϊδέψαμε. Δηλαδή όχι ακριβώς εμάς. Τους κυβερνώντες, πολιτικούς και οικονομικούς, που τόσα χρόνια τους κορόιδευαν. Κατά ένα περίεργο τρόπο, η τιμωρία δεν τους αγγίζει. Είναι φυσικό.

Αφού βρίσκονται ακόμα στην εξουσία, οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες, πως είναι δυνατόν να αφήσουν την τιμωρία να τους αγγίξει. Με ευκολία μεταβιβάζουν τις ευθύνες τους σε ολόκληρη την κοινωνία, αφού αυτή δείχνει να πετάει τη σκούφια της για α σηκώσει το βάρος.

Πεφωτισμένο Βήμα

ο άρθρο του Καρακούση  που δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά στο Βήμα της Πέμπτης έχει κάνει ήδη το διαδίκτυο να παραμιλά. Την περασμένη εβδομάδα ο βουλευτής Ψυχάρης παραιτήθηκε καθώς στηρίζοντας μια τέτοια κυβέρνηση πληγώθηκε ο ρομαντισμός του, ενώ την αμέσως επόμενη το πρωτοσέλιδο της προμετωπίδας του ΔΟΛ του πατέρα Ψυχάρη, πέρναγε γενεές δεκατέσσερις την κυβέρνηση Σαμαρά. Τι έπαθαν οι Ψυχάρηδες και σταμάτησαν να αγαπάνε την κυβέρνηση;

Τις τελευταίες εβδομάδες, τα επιφανή (σ.σ. τηλεοπτικά) στελέχη ΠΑΣΟΚ και ΝουΔου δεν έχουν αφήσει καλτσόν που να μην έχουν σκίσει όποτε συναντώνται στα πλατό. Οι δύο κυβερνητικοί εταίροι που εδώ και τέσσερα χρόνια, με κάθε πιθανό σενάριο, φροντίζουν να μπλοκάρουν την κάθαρση του πολιτικού και οικονομικού τοπίου, σήμερα ξαφνικά διαφωνούν σε όλα τα ανοικτά ζητήματα.

Το ΠΑΣΟΚ που έγινε Καρλόττα

Οι προσπάθειες του ΠΑΣΟΚ να αποδείξει την αναγκαιότητα να συνεχίσει να υπάρχει είναι συγκινητικές. Αποκήρυξε τον Γιώργο, έδωσε την εξουσία στο Βενιζέλο, έδιωξε τον Λοβέρδο, ξαναμάζεψε τον Λοβέρδο, μετονομάστηκε σε ΕΛΙΑ, αναβαπτίστηκε ΠΑΣΟΚ για να οδεύσει με αγωνία στις διαδικασίες της Δημοκρατικής Παράταξης.

Από την χαλαρή οπτική, θυμίζει την πιτσιρίκα εκείνη από το χωριό, που τα ήθη και τα έθιμα είναι αυστηρά, αλλά δεν άκουγε κανέναν και έκανε στα νιάτα της μια ντουζίνα τρέλες. Και αργότερα, όταν ήρθε η ώρα να πάρει έναν άντρα και να κάνει οικογένεια, την έτρωγε η αγωνία για την πρώτη νύχτα γάμου και το σεντόνι που θα την προδώσει.

Ανωμαλάρες

Την Πέμπτη ο Αλέξης Τσίπρας έλαβε μέρος στο debate των ευρωεκλογών και ανάγκασε τον Σούλτζ να κοκκινίσει και τον Γιούνκερ να καταπιεί τη γλώσσα του. Μπορεί στην Ελλάδα των άκρων να έχουμε περάσει από τη λογική της ανάθεσης στη λογική της ισοπέδωσης των πάντων, στο πεδίο της Ευρώπης όμως, φάνηκε ξεκάθαρα τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ και την Ευρωπαϊκή Αριστερά από τις υπόλοιπες δυνάμεις. Κι αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση το δόγμα του “μη χείρον βέλτιστoν” που σπέρνουν παντού στη χώρα καναλάρχες και εκδότες εδώ και τέσσερα χρόνια.

Σε ένα debate που παρακολούθησε όλη η Ευρώπη ο Τσίπρας εξέθεσε τις θέσεις της Αριστεράς κατά της λιτότητας, του τρόπου διαχείρισης του χρέους, της δολοφονικής μεταναστευτικής πολιτικής, της πολεμοχαρούς και ανιστόρητης εξωτερικής πολιτικής, υπέρ της Άμεσης Δημοκρατίας και ενάντια στη μονομανή στήριξη των τραπεζών. Ο μόνος λόγος που κατάφερε να ξεχωρίσει στις Βρυξέλλες ήταν επειδή τα λόγια του βρίσκουν συμμάχους σε κάθε χώρα, και ειδικά σε αυτές που πλήττονται άμεσα από τα παραπάνω προβλήματα.