Του Γιώργου Κογκαλίδη

Αν και η πολιτική δεν (θα έπρεπε) να μπλέκεται με μυθοπλασίες και παραμύθια, ας θυμηθούμε την ιστορία με το… μαγικό λυχνάρι, αυτό που δικαιούσαι να τρίψεις τρεις φορές, κάνοντας ισάριθμες ευχές. Την πρώτη (φορά αριστερά) που το έτριψε ο Αλέξης, προέκυψε δημοψήφισμα. Ενίοτε από τα δημοψηφίσματα “πέφτουν” κυβερνήσεις, εδώ έπεσε η αντιπολίτευση (βλέπε Σαμαράς – Βενιζέλος).

Ως εκ τούτου το έτριψε καλά το λυχνάρι ο νεαρός (πρώην) πρωθυπουργός. Του άρεσε και είπε να το τρίψει άλλη μια φορά. Προκύπτουν εκλογές και είναι πρόδηλο πως ευχήθηκε να απαλλαγεί από τα… βαρίδια (βλέπε πρώην συντρόφους, όταν θαρρούσε πως βάδιζε σε αριστερά μονοπάτια).

Αδυνατώ να σκεφτώ τί μας περιμένει αν (χτύπα ξύλο, καλά να είναι οι άνθρωποι κι αγαπημένοι) αποφασίσει να χωρίσει με την Περιστέρα.

Αυτοί που ξέρουν γράμματα λένε πως πρέπει (ενίοτε) να προσέχεις τί εύχεσαι, γιατί μπορεί και να συμβεί. Κι αναρωτιέμαι, τί μπορεί να εύχεται, όσο ετοιμάζεται για τη νέα εκλογική μάχη. Εντάξει, με την εσωκομματική αντιπολίτευση καθάρισε, απέναντί του δεν έχει “αντίπαλο δέος“, αλλά…

Θα ζητήσει (και κατά τα φαινόμενα θα πάρει) την ψήφο μας. Συμφωνώ με τον “δικηγόρο του Διαβόλου“, είναι ταλέντο ο μικρός. Μόνο που κάτι πρέπει να πει εκ του άμβωνος, έστω κι από το μπαλκόνι. Θα ζητήσει να τον ψηφίσουμε για να…;

– Να σκίσει τα μνημόνια, δεν μπορεί να το εκστομίσει. Άλλωστε, η κόντρα με τους “συντρόφους” ήταν για την ψήφιση των μνημονίων.

– Να διαχειριστεί τα μνημόνια, μπορεί να το πει, αλλά πρέπει να θάψει (σκάβοντας με εκσκαφέα δύο 24ωρα) το αριστερό του παρελθόν, τη ρητορική του, τις απόψεις, τις θέσεις, ό,τι τον ακολουθεί από τα χρόνια του 10ου (άσχετο, αλλά κάποια χρόνια πριν από αυτόν, είχα διατελέσει γραμματέας της ΚΝΕ, στο ίδιο σχολείο, πριν μετακομίσω στο συστεγαζόμενο 3ο λύκειο) έως τώρα.

Τί είναι ο πολιτικός χωρίς την ιδεολογία του; Ποια είναι η νέα κοσμοθεωρία Τσίπρα; Προσχωρεί επισήμως στις γραμμές του μνημονιακού τόξου, αποδέχεται τον Καπιταλισμό ως τη μία και μοναδική υπαρκτή επιλογή;

Αυτό το “πρώτη φορά Αριστερά” κατάντησε ανέκδοτο, αλλά η (πικρή) αλήθεια είναι πως έχει μια τεράστια διαφορά, απ’ όσα έχουμε ζήσει από τη μεταπολίτευση και μετά: Είναι η πρώτη φορά που ηγέτης κόμματος, όχι μόνο δεν διαγράφει τους διαφωνούντες, αλλά αυτοδιαγράφει το παρελθόν, την πολιτική του ύπαρξη!

Από τη στιγμή που η “Αριστερή (κατά δήλωσή της) Πλατφόρμα” -με όποια νέα ονομασία- αποχώρησε, δεν έχει υποχρέωση ο Αλέξης να συναντηθεί μαζί της. Όταν θα βγει στο μπαλκόνι, στην εξέδρα, όταν θα βγάλει τον “πύρινο” πολιτικό του λόγο, σε ποιους θα απευθυνθεί; Γιατί, μέλη στο Υπουργικό Συμβούλιο αλλάζεις, αλλά λαό δεν μπορείς να αλλάξεις. Κι ακόμα κι αν είναι δεδομένο ότι ο λαός θα σε ξαναψηφίσει, δεν πρέπει κάτι να του πεις; Εκτός κι αν για… πρώτη φορά (Αριστερά) ζήσουμε τη… μουγκή συγκέντρωση. Να αφήσουμε να μιλήσουν τα μάτια.

Ακόμα κι αν ο Χειμώνας τον βρει στο Μέγαρο Μαξίμου, δεδομένο είναι πως εδώ και καιρό ο Αλέξης είναι πολιτικά άστεγος. Του το πήραν το σπίτι, το παρέδωσε, θα το βρει ο ιστορικός του μέλλοντος. Για την ώρα πρέπει να βρει ο ίδιος ένα πλαίσιο, πάνω στο οποίο θα πατήσει, με όπλο την ακαταμάχητη πολιτική του γοητεία κι έχοντας “καθαρίσει” όλους εκείνους με τους οποίους συμπορεύονταν, ώστε να μπορεί να τοποθετηθεί στην πολιτική σκηνή του τόπου.

Αντί επιλόγου: Βλέποντας τη συνάντηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, μου ήρθε στο μυαλό αυτό το… χαζό ροκ τραγουδάκι. Κι η αλήθεια είναι πως, Αλέξη, έχεις μείνει μόνος…

πηγή – we24.gr