Λέμε συχνά «η αλληλεγγύη είναι το μόνο μας όπλο». Έχουμε κι άλλα. Έχουμε μνήμη. Την πρώτη φορά που «μας έσωσαν», μέσα σε μια νύχτα πάνω από 800 εργαζόμενοι σταματήσαμε να πληρωνόμαστε. Έκτοτε το αφεντικό μας δεν πλήρωσε ποτέ ούτε τα δεδουλευμένα ούτε τις αποζημιώσεις μας. Φυσικά κυκλοφορεί ελεύθερο κι ωραίο. Λίγες μέρες μετά έχασα και τη δεύτερη δουλειά μου. Ζερό, στον άσσο, νιέντε, καπούτ. Η «διάσωση της χώρας» μόλις ξεκινούσε.
Τη δεύτερη φορά που «μας έσωσαν» ο κουμπάρος μου κατέληξε με συντριπτικά κατάγματα, μια φίλη μου απέκτησε χρόνιο άσθμα κι άλλος ένας έμεινε για πάντα ανάπηρος. Εκατοντάδες άνθρωποι εκείνες τις δυο μέρες βρέθηκαν στα νοσοκομεία, που θύμιζαν μονάδες στα μετόπισθεν πεδίων μαχών: ανοιγμένα κεφάλια, σπασμένα χέρια, αίματα παντού. Η «διάσωση της χώρας» συνεχιζόταν.
Τον Απρίλιο του 2012 αυτοκτονεί σε ένδειξη πολιτικής διαμαρτυρίας ο Δημήτρης Χριστούλας. Την επόμενη μέρα – στη διαδήλωση διαμαρτυρίας- ο σύντροφός μου χτυπιέται από ΜΑΤατζή με το γκλομπ ανάποδα στο κεφάλι. Καταλήγει στο χειρουργείο και βγαίνει από την εντατική με δυο πλάκες από τιτάνιο και οκτώ καρφιά. Η «διάσωση της χώρας» προχωρούσε ακάθεκτη.
Από τότε μέχρι σήμερα τα σπίτια μας διαλύθηκαν. Οι περισσότεροι από τους παιδικούς μου φίλους αναγκάστηκαν να φύγουν μετανάστες. Όσοι έμειναν εδώ καταχώνιασαν τα διδακτορικά και τα μεταπτυχιακά τους στα πιο βαθιά τους συρτάρια και δουλεύουν – αν δουλεύουν- όπου να ‘ναι, όπως να ‘ναι, για όσα να ‘ναι. Κάποιοι ασφυκτιούν στα παιδικά τους δωμάτια κι όλοι μάθαμε να απλώνουμε το χέρι στους γονείς μας. Δεν ξέρω ποιος ντρέπεται περισσότερο εκείνη τη στιγμή: εκείνος που δίνει ή εκείνος που παίρνει το χαρτζιλίκι. Η «διάσωση της χώρας» χτυπούσε τα σπίτια μας ανελέητα.
Σ΄ αυτά τα χρόνια μάθαμε όλοι να κάνουμε αδιανόητα πράγματα: να πεθαίνουν δίπλα μας παιδιά από μαγκάλια και να σφίγγουμε τα δόντια. Να βλέπουμε συμπολίτες μας να ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια και να μην διαλυόμαστε. Να αντιμετωπίζουμε άοπλοι τον πάνοπλο στρατό της κυβέρνησης και να μην τρομοκρατούμαστε. Να ψάχνουμε για τρόφιμα, φάρμακα, κουβέρτες για άλλους ανθρώπους, πιο αναγκεμένους από εμάς, και να μην μας παίρνουν τα κλάματα. Δεν γίναμε σκληροί, απλώς η τρυφεράδα μας έβαλε πανοπλία και παλεύει.
Έτσι λοιπόν «η αλληλεγγύη ΔΕΝ είναι το μόνο μας όπλο». Έχουμε κι άλλα. Έχουμε μνήμη: τους ξέρουμε έναν έναν με τα ονόματά τους όλους εκείνους που μας «έσωζαν». Έχουμε κρίση: ξέρουμε πολύ καλά τι έκαναν και πως. Έχουμε την απαίτηση για δικαιοσύνη: δεν θα ησυχάσουμε μέχρι κι ο τελευταίος από όσους δολοφόνησαν τη χώρα εν ψυχρώ αντιμετωπίσει το φυσικό του δικαστή. Κι έχουμε μια ακόρεστη δίψα για ζωή. Τώρα που ζήσαμε χίλιους θανάτους – μικρούς και μεγάλους, προσωπικούς και συλλογικούς, πραγματικούς και συμβολικούς- τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε ακόμα πιο πολύ. Δεν θα επιβιώσουμε απλώς, θα ζήσουμε. Κι η στιγμή είναι ΤΩΡΑ
Ελεύθερη Λαική Αντιστασιακή Συσπείρωση 
Leave a Reply