της Φλώρας Παπαδέδε

1. Η μάχη δόθηκε για “δεξιά κυβέρνηση που θα μας κρατήσει στο ευρώ ή για αριστερή κυβέρνηση που θα σταματήσει το μνημόνιο κι ίσως μας βγάλουν από το ευρώ”. Γιατί ότι κι αν έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, τις απειλές της Μέρκελ και σία, τις άκουγε και τις υπολόγιζε σοβαρά ο κόσμος.

Αν λοιπόν, καταγράψουμε τη συνολική μετακίνηση του κόσμου με βάση τη στάση στα μνημόνια, δηλ. το κριτήριο με το οποίο ψήφισε και ο αριστερός και ο δεξιός παίρνουμε τα εξής ποσοστά:

Ευρώ&Μνημόνια 6/5 : 41,44% (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, Μπακογιάννη, Τζήμερος, Μάνος).

Ευρώ&Μνημόνια 17/6: 45,11% (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, Μάνος).

Όχι μνημόνια 6/5 : 38% (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΞ. ΕΛΛΗΝΕΣ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ).

Όχι μνημόνια 17/6: 40% (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΞ. ΕΛΛΗΝΕΣ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ).

Δηλαδή, οι πρώτοι ανέβηκαν κατά 3,67% και οι δεύτεροι κατά 2%. Μετά από τόση τρομοκρατία, μια διαφορά της τάξης του 1,7% μάλλον δεν δείχνει και πολλά πράγματα. Άσε που υπάρχουν και 260.000 που δεν ψήφισαν στις 17/6 ενώ είχαν ψηφίσει στις 6/5, δηλ. 4,2% που δεν εμπιστεύτηκε κανένα να του δώσει λύση, ούτε όμως τρόμαξε και πήγε να ψηφίσει ΝΔ. Το αστείο είναι ότι ανέρχονται ακριβώς σε όσους έχασε το ΚΚΕ -που βάζει ιδέες, αλλά φυσικά δεν ισχύει. Το ενδιαφέρον είναι ότι μεγαλύτερη αποχή σημειώθηκε στα αστικά κέντρα κι όχι στην επαρχία.

Η ΧΑ είναι ξεχωριστή κατηγορία για ευνόητους λόγους.

Η ΔΗΜΑΡ είναι επίσης ιδιαίτερη κατηγορία μισο-μνημονιακής ψήφου.

2. Με δυο λόγια, το συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι ότι παρόλη την τρομοκρατία, τουλάχιστον ένα 40% του κόσμου είναι αποφασισμένο ότι δεν θέλει τα μνημόνια ακόμα κι αν αυτό έχει σαν συνέπεια την έξοδο από το ευρώ. Πώς αντιλαμβάνεται την ανατροπή τους, τι σκέπτεται για την έξοδο και το μετά, είναι άλλη υπόθεση. Είναι μικρό ή κακό πεδίο αναφοράς, ζύμωσης, παρέμβασης και συσπείρωσης;

Και μπορεί να θεωρηθεί όλος αυτός ο κόσμος δεξιός; Ακόμα κι αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται έτσι; Τότε ο Κουβέλης κι ο Δραγασάκης είναι αριστεροί. Ή μπορεί να θεωρηθεί ότι κινήθηκε δεξιότερα επειδή ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ που η ηγεσία του έχει μετακινηθεί δεξιότερα; Τόσο ευθύγραμμες είναι οι λαϊκές μετατοπίσεις;

3. Κανένας δεν πιστεύει –ίσως μόνο οι γραφειοκράτες του ΣΥΝ και του ΚΚΕ- ότι:

α) ο κόσμος που ψήφισε το ΣΥΡΙΖΑ είναι και οπαδός του, ταυτισμένος με τις απόψεις του και δη της δεξιάς ηγεσίας του που κυριάρχησε απόλυτα στην τελευταία προεκλογική περίοδο. Ο κόσμος τον ψήφισε γιατί αναγορεύτηκε στη μόνη χειροπιαστή αντιμνημονιακή λύση που θα μπορούσε να δώσει τουλάχιστον προσωρινή ανάπαυλα και “μετά βλέπουμε”. Αν το δει κάποιος από μια απόσταση, μοιάζει τραγική ειρωνεία. Η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ διαπνέεται από όλα τα κελεύσματα του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια: καταδίκη του δικομματισμού, ανίσχυρη κυβέρνησή του, εμπόδια στην επίθεση του κεφαλαίου, κ.ο.κ. Μόνο που το ΚΚΕ αδιαφόρησε, αρνήθηκε να αναλάβει την ευθύνη και άφησε το πεδίο σε άλλον.

β) ο κόσμος αυτός θα μείνει στο ΣΥΡΙΖΑ; Τον ψήφισε για αριστερή κυβέρνηση, διαισθανόμενος τα όρια και τις αντιφάσεις του, ελλείψει άλλου που να αποδέχεται την ευθύνη να μπει μπροστά για να δώσει λύση ή έστω ανακούφιση στα προβλήματά του. Ο κόσμος αυτός πήρε ήδη την πρώτη απογοήτευση. Αντί για κυβέρνηση… “συνεπής αντιπολίτευση”. Μόνο οι γραφειοκράτες του ΣΥΝ μπορούν να ονειρεύονται ότι αυτός ο κόσμος θα περιμένει και θα υπομένει όλα αυτά που θα του συμβούν για να του δώσει στις επόμενες εκλογές την κυβέρνηση. Πόσο μάλλον όταν μπροστά μας έχουμε “θυσία της Ιφιγένειας” για το ευρώ, έξωση της χώρας ή ακόμα και κατάρρευση της ευρωζώνης όπως την ξέρουμε.

γ) ο κόσμος που ψήφισε ΝΔ είναι αποφασισμένος μοιρολατρικά να υποστεί στον αιώνα τον άπαντα τα μνημόνια; Παρά τη συνεχή τρομοκράτηση, την ωμή επέμβαση της τρόικα κ.λπ., τους λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς για το ευρώ, για να τους μαζέψει αναγκάστηκε να μιλήσει κι ο Σαμαράς για “αναδιαπραγμάτευση” και ακόμα δεν μπορεί να το πάρει πίσω. Δοκίμασε χτες, έγινε χαμός και σήμερα… ξανά-μανά “αναδιαπραγμάτευση”. Δεν υπάρχει τίποτα παράλογο στη συμπεριφορά αυτού του κόσμου. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ κατάπινε ακόμα και την “αναδιαπραγμάτευση”, προτίμησε να “αναδιαπραγματευτεί” αυτόν που ξέρει κι έχει το θάρρος να του χτυπήσει την πόρτα…

δ) ο κόσμος που ψήφισε ΝΔ είναι φασίστας, παρότι είναι εξαιρετικά ακριβές ότι “η ΝΔ βγήκε σε αυτές τις εκλογές με ατζέντα Χρυσής Αυγής σε όλα τα ζητήματα;” Όμως η ηγεσία ποτέ δεν ταυτίζεται με τη βάση. Ο δεξιός κόσμος δεν επενδύει ακόμα στο να πάρει τη θέση των “περιττών” ανθρώπων. Ούτε καν αυτοί που ψήφισαν ΧΑ δεν έχουν γίνει ακόμα φασίστες.

Υπάρχει ακόμα χρόνος. Όχι πολύς. Χρειάζεται ψυχραιμία, καθόλου ντροπή ή απογοήτευση, πόδια στον ώμο και πολύ καθαρό μυαλό, που να βλέπει την πραγματικότητα με τα κακά και τα καλά της.

4. Τα πιο επικίνδυνα λάθη:

α) Ο λαός είναι κουτός, συντηρητικός, βολεμένος, ψάχνει εύκολες λύσεις, επιλέγει λάθος, κ.ο.κ. Καταρχήν γιατί δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Κατορθώνει και ζει οικογένειες μέσα σε αυτή την κατάσταση κι αυτό δεν είναι καθόλου μικρό επίτευγμα. Επιλέγει με βάση την οικονομία δυνάμεων και τη χρησιμότητα. Αν δεν μας νοιώθει χρήσιμους, αν δεν μας βλέπει πλάι του –όχι σαν δασκάλους που τον προειδοποιούν, αλλά σαν συνανθρώπους που τον βοηθούν- δεν φταίει αυτός, αλλά εμείς.

Αν δεν τον εμπιστευόμαστε, δεν θα μας εμπιστευτεί. Αν κατηγορείς συνεχώς έναν άνθρωπο ότι είναι έτσι, κάνει έτσι ή νοιώθει έτσι, πες-πες θα τον πείσεις να γίνει έτσι. Αν θέλει κοινωνικο-πολιτικό λεξικό για να καταλάβει τι λέμε. Αν πρέπει πρώτα να γίνει αριστερός για να παλέψει μαζί μας (ενώ στον κάθε Δραγασάκη δεν μπορούμε να στερήσουμε τον τίτλο του αριστερού). Αν δαγκωνόμαστε όταν λέμε τις λέξεις εθνική ανεξαρτησία, αν ντρεπόμαστε να μας πουν πατριώτες, τότε δεν μας νοιώθει δικούς του. Η ανεξαρτησία, η αξιοπρέπεια κι η αλληλεγγύη, η δημοκρατία, η δουλειά κι η προκοπή γιατί δεν μπορούν να αποτελέσουν αξιακά κι ιδεολογικά προτάγματα, αντίβαρο στη φρίκη του νεοναζισμού; Δεν συνιστούν περιεχόμενο της κομμουνιστικής απελευθέρωσης; Πώς τους αφήνουμε να τα χρησιμοποιούν αυτοί;

Ο Μπρεχτ έλεγε: “η πείνα είναι ντροπή”. Όπως κι η ανημπόρια. Κανένας άνθρωπος δεν θέλει τέτοια “αδέλφια”. Η πρωτοπορία οφείλει να τον βοηθήσει να βρει φαΐ, να του δώσει προοπτική νίκης και αυτοπεποίθηση.

β) Καθώς θα αυξηθούν οι πιέσεις στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ για υποταγή στον πιο δεξιό ΣΥΡΙΖΑ όλων των εποχών, άλλο τόσο θα αυξηθούν κι οι αναχωρητικές τάσεις μέσα της, και δεν είναι αμελητέες. Και θα έχει απόλυτο δίκιο σε ό,τι θα καταμαρτυρεί ο ένας στον άλλο. Εξίσου όμως καταστρεπτικά και τα δύο, γεννημένα από την ίδια μήτρα, το σύνδρομο της ήττας και του περιθωρίου.

Αν ο πιο δεξιός ΣΥΡΙΖΑ όλων των εποχών κατόρθωσε χτες να λεηλατήσει και να ισοπεδώσει ό,τι βρίσκονταν στα αριστερά του και δεν άγγιξε καν ό,τι βρισκόταν δεξιά του (γι’ αυτό δεν έπεσε το ΠΑΣΟΚ κι η ΔΗΜΑΡ), ποιος φταίει; Οι 50 της ΑΡΑΝ; Ας ψαχτούμε τι δεν κάνουμε καλά. Σε ποιους απευθυνόμαστε, τι τους ζητάμε και τι κάνουμε πρακτικά για να προχωρήσει, εκτός από εκκλήσεις κι επικλήσεις. Έπαιξε ρόλο ότι το στίγμα της προεκλογικής παρέμβασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν μια αντίστοιχη προφητεία Κασσάνδρας, όπως του ΚΚΕ;

γ) Τα μεγέθη είναι γνωστά. Αν μας φοβίζουν, ας κάτσουμε στην άκρη. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κινήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα προσπαθώντας να βάλει μυαλό στο ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ για να συμβάλλουν στο αναγκαίο πολιτικο-κοινωνικό μέτωπο. Το πρόγραμμά της, όταν όλος ο κόσμος συζητούσε στο Σύνταγμα γι’ αυτά, το είχε στο ντουλάπι. Δεν έβαλαν μυαλό κι ούτε θα έβαζαν. Δεν γίνονται έτσι αυτά.

Στις προηγούμενες εκλογές έβαλε το πρόγραμμά της επί τάπητος κι έστω την τελευταία στιγμή απευθύνθηκε απ’ ευθείας στον κόσμο. Κέρδισε από αυτό.

Το ίδιο πρέπει να κάνει και τώρα. Συνεχείς πολιτικές πρωτοβουλίες για μετωπική και αγωνιστική δράση, απευθείας δουλειά στον κόσμο με τις δικές της θέσεις, συντονισμός με κάθε κίνηση που υπάρχει σε γειτονιές, χώρους δουλειάς, σε ό,τι και με ό,τι κινείται. Και πάντα επί συγκεκριμένου. Κι ας πήρε 0,33%. Ο κόσμος πάντα σε εκτιμά όταν δεν το βάζεις κάτω και σε ξαναβλέπει και μετά τις εκλογές. Το αντίθετο σιχαίνεται. Το ΚΚΕ δεν μπορεί να κοιτά πια αφ’ υψηλού. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κρίνεται καθημερινά πια.

Οι 20.000 άνθρωποι που ψήφισαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήξεραν τι ποσοστό θα πάρει. Όσο πιο γρήγορα τους απαλλάξουμε από ατέλειωτες γκρίνιες, δικαιολογίες και μίζερα σχήματα που για μια ακόμα φορά η πραγματικότητα αρνήθηκε να τα επαληθεύσει, τόσο γρηγορότερα θα ξαναρχίσουν να κάνουν τη δουλειά που ξέρουν καλά. Να αναπνέουν και να κινούνται μέσα στον κόσμο. 20.000 είναι πολλοί άνθρωποι αν έχουν στόχο, σταθερή επαφή και συντονισμό κι επεξεργασμένες πολιτικές θέσεις.

ΠΗΓΗ: ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ