Πηγή : The Slog

Tου John Ward

Απόδοση στα ελληνικά για την ΕΛ.Λ.Α.Σ. – Ν.Κ


Αν δεν το έχετε διαβάσει στην Telegraph ακόμη, η αναλυτικά συνοπτική προβολή του Ambrose Evans-Pritchard από την τελευταία αποστολή του ΔΝΤ είναι ένα ευχάριστο διαβάσμα κι ένα θαύμα δημιουργίας όπου το πολύπλοκο γίνεται  προσιτό. Βασικό συμπέρασμα  είναι ότι το ΔΝΤ έχει ξεγράψει το πρόγραμμα “διάσωσης” του ευρώ. Αυτό συμβαίνει ,αλλά, μα τω Θεώ έχει δίκιο , και οι επιπτώσεις αυτού του γεγονότος είναι φοβερές.

Τον περασμένο Μάρτιο, αποφάνθηκα ότι η Τρόικα, συνολικά  απομακρυνόταν με ελαφρά πηδηματάκια  από την περαιτέρω διάθεση  πραγματικού  χρήματος για το  ελληνικό χρέος. Νομίζω ότι είχα δίκιο, και ο  Evans-Pritchard επισημαίνει σήμερα οτί είναι το ίδιο το ΔΝΤ που δεν βλέπει το τέλος της  Βρυξελλιώτικης  κατατονίας – και κατά συνέπεια δεν βλέπει κανένα λόγο  να θυσιάζεται η «φήμη» του ΔΝΤ στο βωμό του Ναού της Αγίας Βελγικής Αυτοκρατορίας.

Για να καταλάβουμε το  ΔΝΤ, μπορούμε να δούμε σε μεγάλο βαθμό την Ουάσιγκτον και την αμερικανική Fed , γιατί ότι και να πει κάποιος για την πτώση του Ντομινίκ Στρος Καν , είχε ως αποτέλεσμα με μαθηματική ακρίβεια  να πάρει την κορυφαία θέση η  Doris Λαγκάρντ  – με ένα επιδέξιο σύμφυρμα των μέσων διαχείρισης και απειλές από τον Tim Geithner είχε εξασφαλισθεί ότι θα είναι ο νικητής. Ο Στρος-Καν ήταν εξάλλου ένας “Γάλλος αριστερός” ενώ η Λαγκάρντ ήταν και είναι «το κορίτσι μας». Οι πιστοί υποστηρικτές του   Στρος-Καν είχαν παραγκωνιστεί εως την άφιξή της, και οι κολεκτιβιστικές  τάσεις του Γάλλου παραχώρησαν τη θέση τους στην ανάπτυξη δια της λιτότητας , σίγουρα το πιο αστείο οξύμωρο στην οικονομική ιστορία.

Έτσι, εν ολίγοις, αυτή η τελευταία υπεκφυγή του ΔΝΤ λέει ” Αυτό ήταν , την κάνουμε από δω”. Πλέον – και μπορεί να το διαβάσετε πρώτα εδώ – η Ευρώπη (“Yerp”) θα γίνει το μεγάλο αμερικανικό άλλοθι για όλα τα φρικτά πράγματα που συμβαίνουν εκεί.Αλλά όχι εντελώς ασυνείδητα, αυτό σημαίνει πως οι ελίτ των ΗΠΑ δεν είναι πλέον σε θέση να δουν  οποιαδήποτε εναλλακτική λύση για το τσουνάμι της ακαθαρσίας που είναι στο δρόμο τους. Σε ένα έτος εκλογών. Με ένα τεράστιο χρέος. Ένα τεράστιο χρέος που εξαρτάται από το  χαμηλό ποσοστό εμπιστοσύνης των   ομολόγων. Μια εμπιστοσύνη, χωρίς την οποία, το χρέος της Αμερικής θα γίνει γρήγορα μη βιώσιμο.

Υπό τις συνθήκες αυτές, δεν υπάρχει όριο για τις ακροβατικές επιδείξεις που ο αυτάρεσκος φίλος μας στο Λευκό Οίκο θα μπορούσε να πραγματοποιήσει. Σας έχουμε προειδοποιήσει.

Ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα ήθελα να δω να διαφέρουν οι περισσότερες αναλύσεις του έπους Euroblown (Ευρωκατάρρευσης) είναι ότι (εμού  συμπεριλαμβανόμενου κατά περιόδους) οι σχολιαστές έχουν καταχραστεί τον όρο “denialism” ( “άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας”). Δεν είναι πραγματικά αυτό που  κρύβεται πίσω από το πρόβλημα του Βερολίνου & των Βρυξέλλων. Αντίθετα,  βλέπω ότι κάποιοι  σκληροπυρηνικοί  -με επικεφαλής γαλλο-γερμανούς (που είχαν ένα θαυμάσιο όνειρο στη δεκαετία του 1950), να παραδίδουν τη σκυτάλη στους επόμενους  (και υπερεγωιστές ) μαθητές – του οποίων τα νευρωτικά  όνειρα για  κυριαρχίας τους οδήγησαν  να  υπνοβατούν, με όλα τους κίνδυνους  που συνοδεύουν την υπνοβασία.

Η  υπνοβασία είναι το επιφανειακό ανθρώπινο δικαίωμα που προσπαθεί να μετατρέψει τη φιλοδοξία  σε δράση απαιτώντας μια φυσική κίνηση προς το στόχο. Έτσι, το μάτι του μυαλού του βλέπει έναν κατακτητικό Σούπερμαν να γλιστράει  προς μια Νιρβάνα :  την ίδια στιγμή  που στον πραγματικό κόσμο, ένας κοινός θνητός είναι σε κίνδυνο να πέσει κάτω από τις σκάλες και να  συντριβεί.

  • Δεδομένου του αμελητέου χαρακτήρα της, μπορώ να πιστεύω ότι η ποίηση του Herman van Rompuy, είναι γραμμένη στον ύπνο του.
  • Λαμβάνοντας υπόψη τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Manuel Μπαρόζο, υποψιάζομαι ότι μπορεί να περπατήσει  πολλές φορές προς  έναν τοίχο μετά τα μεσάνυχτα.

Το χάσμα ανάμεσα στην ανθρώπινη φιλοδοξία και το επίτευγμα δημιουργεί μια καλή αναλογία   χιούμορ (η γκάφα  είναι το επίκεντρο ενός χονδροειδούς αστείου), αλλά το μειονέκτημα είναι πως  όταν ο τρελός υπνοβάτης έχει  εξουσία, αυτός ή αυτή μπορεί να περπατήσει μια χαρά προς την αλωνιστική μηχανή, αλλά  εκατομμύρια αθώων πολίτών- που επιθυμούν απλά να κάνουν τη δουλειά τους – συνήθως καταλήγουν να υποφέρουν εξαιτίας τους.

Δεν βλέπω το νόημα να ονειρεύεται κάποιος το άπιαστο όνειρο. Αλλά προτιμώ όσους  φιλοδοξούν για κάτι φρέσκο, δημιουργικό  σχετικά με το μέλλον. Προτιμώ πιθανότατα το όραμα αντί το όνειρο . Αλλά και τα δύο είναι απείρως προτιμότερα από την υπνοβασία. Κλείνοντας τα μάτια σας στον κίνδυνο δεν σταματά τους υπνοβάτες από το να πηγαίνουν προς το γκρεμό. Και δεν αμβλύνει τον πόνο τους.

Ακολουθεί το πρωτότυπο κείμενο

——————————————-

 

EU HUBRIS: Dreaming is good, but somnambulism is dangerous

If you haven’t read it in the Telegraph yet, then Ambrose Evans-Pritchard’s  analytically succinct extrapolation from the latest IMF missive is a joy to read and a marvel of making the complex accessible. AEP’s main conclusion is that the IMF has written off the euro project. That’s it, but by God he’s right…and by God, the ramifications of this are awesome.

Last March, I opined that the Troika as a whole was quietly backing away from further pouring of real money into the Greek debt-pit. I think that was right, but what Evans-Pritchard points out in today’s piece is that the IMF itself sees no end to the Brussels catatonia – and thus sees no point in sacrificing its ‘reputation’ on the altar of The Church of the Holy Belgian Empire.

For IMF, we can still largely read ‘Washington & the US Fed’, because whatever one makes of DSK’s demise, it resulted in the mathematically challenged Doris Lagarde getting the top job – a skilful melange of media management and threats from Tim Geithner having ensured that she would be the winner. Strauss-Kahn was, after all, a French Leftie; whereas Lagarde was and is “our gal”. DSK’s troops have been quietly sidelined since her arrival, and the Frenchman’s collectivist leanings dumped in favour of austere growth – surely the funniest oxymoron in economic history.

So in short, this latest IMF salvo says “That’s it guys, we’re outta here”. Henceforth – and you read it here first – Europe (“Yerp”) will become the Great American Alibi for all things horrid that happen over there. But not entirely unconsciously, it means that the US elites are now unable to see any alternative to the Tsunami of ordure heading their way. In an election year. With a massive debt. A massive debt dependent on low bond rate confidence. A confidence without which, America’s debt would quickly become unsustainable.

In those circumstances, there is no limit to the stunts our self-satisfied Black Dude in the White House might pull. You have been warned.

The only way in which I would beg to differ from most analyses of the Euroblown saga is that (myself included at times) commentators have overused ‘denialism’ as a term. It isn’t really what underlies the Berlin-am-Brussels problem. Rather, I see it as some hard-headed Franco-German people (having had a marvellous dream in the 1950s) handing the baton to later (and egomanic) disciples – whose neurotic dreams of domination led them to go sleep-walking, with all the dangers that accompany somnambulation.

Somnambulation is the human right-cortex trying to convert its ambition into action by demanding a physical movement towards the goal. Thus the mind’s eye sees an all-conquering Superman gliding towards Nirvana: whereas in the real world, a mere mortal is in danger of falling down the stairs with a crash.

Given the derisory nature of it, I can well believe that Herman van Rompuy’s poetry is written in his sleep. Given the facial features endured by Manuelo Barroso, I suspect he may have walked into a many a wall during the hours after midnight. The gap between human aspiration and achievement creates a good proportion of all humour (the pratfall is the epicentre of slapstick) but the downside is that, when the mad somnambulist is given power, he or she may well walk satisfyingly into the threshing machine, but innocent millions of citizens – wishing only to mind their own business – usually wind up suffering because of it.

I don’t see the point in dreaming the impossible dream. But I’m all for aspiring to something fresh, creative and relevant to the future. I prefer vision to dreaming, probably. But both are infinitely preferable to sleep-walking. Closing your eyes to the danger does not stop somnambulators from walking off a cliff. And it does not dull their pain.