Unfollow: Δημοσιογραφία μάχιμη αλλά …για ποιον;

του Γιώργου Λαουτάρη

Τι σημαίνει ανεξαρτησία στα μέσα ενημέρωσης; Οπωσδήποτε δεν αρκεί ένα περιοδικό να το γράφει στον τίτλο του για να είναι «ανεξάρτητο».

Στις μέρες μας, μετά από 7 χρόνια μνημονίων και οικονομικής κρίσης που άφησαν ένα πρωτοφανές πλήγμα σε όλες τις επιχειρήσεις ενημέρωσης, με δεκάδες μέσα να βάζουν λουκέτο, με εκατοντάδες δημοσιογράφους να μένουν είτε άνεργοι είτε απλήρωτοι επί μήνες, η κρίση του Τύπου είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Η όλη οικονομία του Τύπου (διαφημιστική πίτα και πωλήσεις) έχει συρρικνωθεί δραματικά, σε βαθμό τέτοιο που σημαίνει πρακτικά ότι καμία εκδοτική επιχείρηση νέων ή παραδοσιακών μέσων δεν μπορεί να μακροημερεύσει σήμερα, ούτε καν να επιβιώσει τις περισσότερες φορές, χωρίς κάποιου είδους πολιτική ή επιχειρηματική συμφωνία. Αδιάψευστος μάρτυρας γι’ αυτό είναι ότι η διαφημιστική δαπάνη μεγάλων επιχειρήσεων προς τα ΜΜΕ (τράπεζες, ΔΕΚΟ κ.λπ.) δεν κατανέμεται ποτέ με ορθολογικά και διαφανή κριτήρια, συνιστώντας μια «τεχνητή αναπνοή» που δίνεται επιλεκτικά.

Κυβέρνηση & ΟΠΑΠ: Άσος ημίχρονο/διπλό τελικό – Η «φρουτοπία» είναι εδώ!

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Ο ΟΠΑΠ τα πήρε όλα! Πώς η κυβέρνηση της «Aριστεράς» παρέλαβε το παλιό σύνθημα «σχολείο σε κάθε γειτονιά» και το έκανε «φρουτάδικα σε κάθε γειτονιά»

Ο νέος Κανονισμός Διεξαγωγής Τυχερών Παιγνίων μέσω Παιγνιομηχανημάτων VLTs (τα γνωστά «φρουτάκια»), που ψηφίστηκε από το διοικητικό συμβούλιο της Επιτροπής Εποπτείας και Ελέγχου Παιγνίων (ΕΕΕΠ) την περασμένη Τρίτη 25/10, από την Τρίτη 1 Νοεμβρίου έγινε και νόμος του κράτους, αφού δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (απόφαση υπ’ αριθμ. 225/2/25.10.2016, Αρ. Φύλλου 3528, τεύχος 2ο την 01/11/2016).

ΡΑΕ: μια παράνομα τοποθετημένη διοίκηση οχυρώνει τη θέση της

Tου Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Το απίστευτο και όμως πέρα για πέρα… ελληνικό περιστατικό αφορά τις θέσεις του προέδρου και του α΄ αντιπροέδρου της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ), οι οποίες καλύφθηκαν τον Ιούνιο του 2015 από τους Νίκο Μπουλαξή και Σωτήρη Μανωλκίδη αντίστοιχα, χωρίς ωστόσο να έχουν λάβει την πλειοψηφική έγκριση της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής, όπως ρητά ορίζει ο νόμος 4001/2011. Το θέμα είχε αποκαλύψει το UNFOLLOW στο τεύχος Ιανουαρίου, στο ρεπορτάζ με τίτλο «Μαθητευόμενοι Μάγοι».

Σχεδόν οκτώ μήνες μετά και συγκεκριμένα στις 25 Φεβρουαρίου, η ΡΑΕ αποφάσισε (υπ’ αριθμ. 1/2016 απόφαση) μετά από συνεδρίασή της να εξετάσει (!) τη συγκεκριμένη διαδικασία, προσλαμβάνοντας αντί 4.000 ευρώ τη δικηγορική εταιρεία με την επωνυμία «ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ», στην οποία και ανέθεσε το έργο «Σύνταξη γνωμοδότησης σχετικά με την εφαρμογή του πέμπτου και έκτου εδαφίου της παραγράφου 2 του άρθρου 7 του Νόμου 4001/2011 αναφορικά με τη διατύπωση γνώμης της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής».

Το άλλο με τον ΔΟΛ το ξέρετε;

Του Νίκου Μπογιόπουλου

«Εκλεκτό είδος δημοσιογραφίας και πρότυπο δημοσιογράφου είναι ο “εισαγγελέας”, ο “ανακριτής”, ο “παπαγάλος με το σκονάκι”, ο διαστρεβλωτής, — τσιράκι της εξουσίας, ο ενσωματωμένος προπαγανδιστής, ο παραχαράκτης της αλήθειας, η πλύση εγκεφάλου, η ψευτιά, ο βαστάζος της κυρίαρχης πολιτικής, ο “χωροφύλακας”, ο “ζήτω το μνημόνιο”, ο “κάτω οι συντεχνίες”, ο “αίσχος οι εργάτες που απεργούν”, ο “εύγε τα ΜΑΤ που δέρνουν” κτλ».

Αυτή η πάστα δημοσιολόγων, που περιγράφει ο Ν.Μ ανθεί στον ΔΟΛ. Απ’ αυτή την άποψη θεωρούμε ανέκδοτο την σημερινή ανακοίνωση του ΔΟΛ που επιχειρώντας να απαντήσει στα χθεσινά λεγόμενα του Τσίπρα κάνει λόγω ότι οι κυβερνώντες «ξεκίνησαν πολεμική και πολιτική καθυπόταξης» σε βάρος αυτού του δημοσιογραφικού οργανισμού, γιατί δεν ενέδωσε στις «παράλογες απαιτήσεις» μιας κυβέρνησης που επιδιώκει να ελέγξει την ενημέρωση και να δημιουργήσει «βάσεις προπαγάνδας».

Μαθαίνουμε επίσης απ’ την ίδια ανακοίνωση ότι ο ΔΟΛ στελεχώνεται από επαγγελματίες που σέβονται τον εαυτό τους. Καμιά αντίρρηση, μόνο που κάπου πήρε το μάτι μας ένα δημοσίευμα που έκανε αναφορά στον «Σταύρο Ψυχάρη και τα δωράκια στον Άκη». Ο ίδιος τύπος είναι επίσης «Διαχρονική “σταθερή αξία” .. στις κομπίνες, με την βοήθεια του αστικού κράτους».

Η επιστροφή της εκλογικής μαγειρικής: τα κυβερνητικά σχέδια για τον εκλογικό νόμο

Των Αρη Χατζηγεωργίου & Παναγιώτη Σωτήρη

Το εργαλείο του εκλογικού νόμου είχε πάντοτε περίοπτη θέση στην ιστορία των κοινοβουλευτικών πρακτικών στην Ελλάδα. Στις εκλογές του 1956, για παράδειγμα, το διαβόητο «τριφασικό» σύστημα κατάφερε να δώσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην ΕΡΕ παρότι είχε έρθει… δεύτερη πίσω από τη Δημοκρατική Ένωση. Πάντως, τα περισσότερα εκλογικά συστήματα που δοκιμάστηκαν στην Ελλάδα ήταν ενισχυμένης αναλογικής, δηλαδή συστήματα που με διάφορους τρόπους και σε διάφορους βαθμούς ενίσχυαν το πρώτο κόμμα – είτε με όρια για την πρόσβαση στη δεύτερη κατανομή, όπως το 17% των εκλογών του 1981, είτε με αύξηση των εδρών που διατίθενται στο πρώτο κόμμα στην πρώτη κατανομή (το «συν ένα» που ίσχυε για χρόνια), ή στην τρίτη κατανομή, είτε με την απλή μέθοδο της πριμοδότησης του πρώτου κόμματος με «μπόνους» εδρών, όπως οι 50 που προσφέρει το τρέχον εκλογικό σύστημα. Λογική ενισχυμένης αναλογικής φέρνει και το κατώφλι του 3%, που σημαίνει ότι κόμματα που με την απλή αναλογική θα είχαν κοινοβουλευτική παρουσία δεν εισέρχονται στη Βουλή, με τις έδρες αυτές να αποδίδονται στα μεγαλύτερα κόμματα.

Μπενίσης, Φλαμπουράρης, Σπίρτζης σε σατανικές συμπτώσεις

του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Οι αφελείς θα έλεγαν ότι έχει «πέσει με τα μούτρα στη δουλειά». Οι… κακεντρεχείς αντίθετα είναι πιο συγκεκριμένοι. Και μας «σφύριξαν» ότι το τελευταίο διάστημα ο κ. Ιωάννης Μπενίσης (διευθύνων σύμβουλος της ΕΥΔΑΠ και σύντροφος της κυρίας Ρένας Δούρου) δεν προλαβαίνει να βάζει υπογραφές σε μεγάλες εργολαβίες, αλλά και να παίρνει κρίσιμες αποφάσεις για την τοποθέτηση των κερδών της Δημόσιας Επιχείρησης. Εμείς δεν θα πούμε τίποτα, θα παραθέσουμε απλώς μια σειρά από στοιχεία και… συμπτώσεις!

Οι αποφάσεις και οι υπογραφές του κ. Μπενίση έχουν «οσμή» διευθετήσεων… Στις 30.12.2015, το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΥΔΑΠ, με την υπ’ αριθμόν απόφαση 18777, ενέκρινε ως ανάδοχο για την εκτέλεση του έργου «Τοποθέτηση Νέων Παροχών και Εργασίες Δικτύου Ύδρευσης σε Περιοχές Αρμοδιότητας Τομέα Αθηνών», τη Διάτμηση ΑΤΕ. Πρόκειται για την εταιρεία που ίδρυσε ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης, αυτήν από την οποία αποχώρησε με τον γνωστό και περιπετειώδη τρόπο από τη μετοχική της σύνθεση, λίγο πριν (ή λίγο μετά;) την υπουργοποίησή του.

Τρακτέρ στο Σύνταγμα

Του Χρήστου Νάτση

Η μεταφορά της πίεσης από την περιφέρεια στο Κέντρο πέρα από συμβολική είναι και πραγματική: ο αντίχτυπος της εικόνας του Κοινοβουλίου περικυκλωμένου από τρακτέρ, πέρα από τις αναμνήσεις πλατειών που θα ξυπνήσει, θα θέσει την κυβέρνηση και μπροστά στο ζήτημα της καταστολής σε περίπτωση που τα πράγματα φτάσουν σε «θερμό επεισόδιο». Ενδεχόμενο σαφώς ενοχλητικό για μια κυβέρνηση που ως τελευταία άμυνα απέναντι στην οικονομική υποχώρηση της σύναψης τρίτου μνημονίου έχει την υπόμνηση της δικαιωματικής της ευαισθησίας.

Το ζήτημα δεν είναι εδώ η αποτίμηση του χαρακτήρα των κινητοποιήσεων. Αυτές, αν και δεν αποτελούν απλώς την αντιδραστική μάχη των τσιφλικάδων απέναντι σε μια κυβέρνηση «ταξικής μεροληψίας» υπέρ των αδυνάτων, όπως μια φιλοκυβερνητική γραμμή αρέσκεται να υποστηρίζει, χαρακτηρίζονται ωστόσο από όλη την αντιφατικότητα τόσο ενός τυφλού αυθόρμητου όσο και ενός μικροκομματικού καθοδηγούμενου. Με τον λόγο της Χρυσής Αυγής ηγεμονικό σε μεγάλο κομμάτι των διαδηλωτών, με αιτήματα τυφλά ως προς την πολιτική διεκδίκηση, με την επιλογή τεχνολογίας θεάματος που στηρίζεται στο πιο θλιβερό γκροτέσκο, οι κινητοποιήσεις των αγροτών συνοψίζουν παραδειγματικά την κατάπτωση του κινηματικού που, χρόνο με τον χρόνο από το 2012 και την ανάθεση της ελπίδας στην ελευσόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, επιδεινώνεται.

Μείναμε στην Ευρώπη!

SOCIAL Μήδεια

Της Αργυρώς Μουστάκα-Βρεττού

Όλος ο κόσμος γκρινιάζει, από το πρωί μέχρι το βράδυ, μίρλα, μανούρα, παράπονα. Γιατί, βρε; Αριστερή κυβέρνηση έχουμε. Θα ξεχάσω εγώ, πέρυσι, χαρά που είχαμε με τα λουλούδια στην Καισαριανή; Που βγήκαν τα κάγκελα από τη Βουλή; Που θα έσκιζαν τα μνημόνια; Που θα άλλαζαν την Ευρώπη; Που θα καταργούσαν τις φυλακές τύπου

Γ; Που θα έπαιρναν μέτρα κατά της διαπλοκής; Που θα καταργούσαν τα ΜΑΤ;

Έχουμε πρώτη φορά Αριστερά, καλέ. Δεν το καταλάβατε; Δεν βλέπετε ότι όλοι σφίγγουν τα χέρια; Ότι όλοι χαμογελάνε κι ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μέσα απ’ τ’ άγρια γένια τους; Δεν βλέπετε την ιδεολογική ηγεμονία της; Τη Γεροβασίλη να χορεύει τις «Βεργούλες» και κανείς να μην κοτάει να σηκωθεί να πει «παραγγελιάαα»; Τον Πανούση να χορεύει τσιφτετέλι και δώσ’ του τα ντιριντάχτα, κι ούτε ένας ιπτάμενος αναρχικός να μην τολμάει να εισβάλει στο κοπή τη πίτα για να κάνει απότομη αλλαγή σε ντεθ μέταλ, ενώ ο πρώην υπουργός λικνίζεται φιδίσια;

Και γιατί να μη γίνουμε η Δανία του Νότου;

Του Χριστόφορου Ζαραλίκου

Θυμάστε πόσοι πολιτικοί γίγαντες, απ’ αυτούς που φέρνουν αέρια εννοώ, έχουν αναρωτηθεί μπροστά στις κάμερες, «γιατί να μη γίνει η Ελλάδα η Δανία του Νότου;»

Πρόχειρα, θυμάμαι, ελπίζω να μην τρώτε και διαβάζετε, τον ΓΑΠ, τον Ψαριανό, τον Λοβέρδο, τον Θεοδωράκη, τον υστερική Εύα Μπράουν (Άδωνι), τη Φώφη.

Αυτοί, πολλοί άλλοι και πολλές άλλες κοίταζαν την κάμερα στα μάτια, κατακάμερα δηλαδή, και διατύπωναν την απορία τους, με το ύφος του ηλίθιου που σε μια στιγμή διαύγειας είδε από το φως το αληθινό μέχρι τη Γη να γυρίζει και είπε: «Και γιατί να μην γίνουμε η Δανία του Νότου, κύριε Πορτοσάλτε;»

Μια συμβουλή δωρεάν για όποιον θέλει να κάνει καριέρα ανθρωποβοσκού. Το παραπάνω ύφος σε δήλωση κατακάμερα είναι το αγαπημένο του μέσου Έλληνα. Σίγουρη επιτυχία.

Ετοιμάζεται ο Αλέξης Τσίπρας να αποδράσει από την πρωθυπουργία;

Φωτογραφία: Νίκος Λιμπερτάς / SOOC

του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Δεν πρόλαβε καλά-καλά να επιστρέψει ο πρωθυπουργός από το Νταβός και τα άσχημα μαντάτα συνεχίστηκαν. Η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ συνέπεσε με την ολοκλήρωση έρευνας της κοινής γνώμης, όχι από αυτές που δημοσιοποιούνται και σε πολλές περιπτώσεις εξυπηρετούν σκοπιμότητες, αλλά από εκείνες που διενεργούνται για τα κομματικά επιτελεία, δίνουν μια καθαρή εικόνα της κοινωνίας, της όποιας αποδοχής των κυβερνητικών πεπραγμένων, και αποτελούν ουσιαστικά «οδηγούς» για τους πολιτικούς.

Η εικόνα, κυρίως των λεγόμενων ποιοτικών χαρακτηριστικών για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά, είναι πραγματικά αποκαρδιωτική. «Αν δεν καταφέρουμε να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων, τον Ιούνιο θα είμαστε στο 15%», μετέφερε η ομάδα ανάλυσης που λειτουργεί για το Μαξίμου και στην οποία μετέχουν ο γνωστός Ηλίας Νικολακόπουλος, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών Κώστας Πουλάκης κ.ά.

Το Μπρεστ-Λιτόφσκ από μόνο του, δεν σε κάνει Λένιν: Ένας χρόνος κυβέρνηση της Αριστεράς

Των Αυγουστίνου Ζενάκου & ΧρήστουΝάτση

Στις 26 Ιανουαρίου του 2015, αμέσως μετά την ορκωμοσία του ως νέου πρωθυπουργού της Ελλάδας, ο Αλέξης Τσίπρας επισκέφτηκε το Σκοπευτήριο της Καισαριανής και άφησε λουλούδια στο μνημείο των διακοσίων εκτελεσθέντων κομμουνιστών της Πρωτομαγιάς του 1944. Η εικόνα του επικεφαλής της Αριστεράς, που είχε επιτέλους έρθει στην εξουσία, να αποτίει φόρο τιμής στους νεκρούς του κομμουνιστικού κινήματος αντιμετωπίστηκε με ποικίλους τρόπους –κάποιοι είπαν πως άλλωστε ήταν νεκροί «όλων των Ελλήνων» και κάποιοι πως η Αριστερά εμφάνισε αμέσως εμφυλιοπολεμικές διαθέσεις– αλλά το βέβαιον είναι πως εμβληματοποιούσε μια διεκδίκηση καταγωγής: η κυβέρνηση της Αριστεράς ερχόταν από τον ιστορικό τόπο των αγώνων.

Η σεπτή υπόμνηση της Ακροναυπλίας και της ανένδοτης στάσης των αντιφρονούντων προγόνων ήταν η συμβολική πλαισίωση των λεονταρισμών προς την τρόικα. Τι κι αν το πρόσωπο των λεονταρισμών ήταν ένας λίμπεραλ οικονομολόγος με κεντρώες ευρωπαϊστικές προτάσεις; Το φάντασμα του κομμουνισμού πλανιόταν ξανά πάνω από την Ευρώπη. Έστω κι αν την ίδια στιγμή, η πρώτη αριστερή κυβέρνηση εμβάθυνε τις συμμαχίες της με το αστικό στρατόπεδο. «Κυβέρνηση όλων των ελλήνων ανακοίνωσε ο Αλ. Τσίπρας» έγραψε η Αυγή την επομένη των εκλογών. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε έναν μήνα αργότερα,  πρότεινε τον Προκόπη Παυλόπουλο για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Ιάσονας Σχινάς – Παπαδόπουλος: Η δουλειά και το ήθος

Tου Χρήστου Νάτση

Αν ορθώς «τρώει ξύλο» ο Ιάσονας Σχινάς – Παπαδόπουλος, το τρώει γι’ αυτό: για την αδυναμία να πει «έτσι γίνεται η δουλειά», χωρίς να εμπλέξει ηθικολογικές και κλαψιάρικες δικαιολογήσεις.

Στην υπόθεση του «ράπερ γραμμματέα» και των «διορισμών των συγγενών του», που έφερε στο προσκήνιο το Πρώτο Θέμα, συμπλέκονται δύο διακριτά θέματα: αυτό των μετακλητών υπαλλήλων και αυτό της απάντησης του Ιάσονα Σχινά – Παπαδόπουλου. Τα δύο θέματα είναι διαφορετικής τάξης, εύκολα αποσυνδέσιμα σε θεωρητικό επίπεδο.

Το πρώτο είναι νομίζω αρκετά απλό: οι μετακλητοί υπάλληλοι είναι αυτοί που βοηθούν την χάραξη και άσκηση της πολιτικής. Δεν πρόκειται για μόνιμους υπαλλήλους αλλά για συμβούλους που καταλαμβάνουν πολιτικές θέσεις περιορισμένης διάρκειας. Οργανικά συνδεδεμένοι με το πρόσωπο το οποίο υπηρετούν, παύουν να είναι υπάλληλοι μόλις και το πολιτικό πρόσωπο παύσει να κατέχει την θέση του, βουλευτή ή υπουργού. Είναι απόλυτα λογικό λοιπόν να προέρχονται από τις τάξεις του εκάστοτε κόμματος, την πολιτική γραμμή του οποίου θα υποστηρίξουν με τη δουλειά τους. Καθόλου παράλογο επίσης να προέρχονται συνήθως  κι τα από τα πιο μαχητικά τμήματά του, αυτά που είναι προσδεμένα σ’ αυτό έως θανάτου, ήγουν «τα κομματόσκυλα». (Και καμία έκπληξη δεν προκαλεί το να συνδέονται κάποια από αυτά συγγενικά, προερχόμενα από οικογένειες που πορεύονται πολιτικά μαζί.)

Ο Δούρειος Ίππος του πολιτισμού;

Της Μαργαρίτας Συγγενιώτου

Παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις, το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος δεν θα αποχωρήσει πλήρως μετά την παράδοση του έργου. Κάποιοι λένε ότι θα σταθεί αρωγός στην Εθνική Βιβλιοθήκη και την Εθνική Λυρική Σκηνή. Κάποιοι άλλοι ότι αυτή η δωρεά είναι ο τρόπος του Ιδρύματος να ελέγξει ολόκληρους τομείς του πολιτισμού, εκμεταλλευόμενο πολιτιστικούς οργανισμούς με έντονο συμβολισμό και ισχυρά ερείσματα στην κοινωνία. Ταυτόχρονα, σε μια εποχή όπου όλοι οι πολιτιστικοί οργανισμοί είναι υποχρηματοδοτούμενοι έως εξαφανίσεως, το να καταφέρει το Δημόσιο να συντηρήσει έναν τέτοιο Οργανισμό φαντάζει αδύνατο και, ίσως, αχρείαστο. Για την Λυρική, πάντως, υπάρχει εναλλακτική…

Στα μέσα Νοεμβρίου, η Βασιλική Όπερα της Κοπεγχάγης ανακοίνωσε σημαντικές μειώσεις προσωπικού: 1 στους 6 εργαζομένους, οι μισοί από την Ορχήστρα (μία από τις παλαιότερες της Ευρώπης) και οι υπόλοιποι από τον τεχνικό τομέα, κυρίως τον τομέα σκηνικών, που δίνεται σε ιδιωτική εταιρεία. Ο λόγος των απολύσεων ήταν το υψηλό κόστος συντήρησης του εντυπωσιακού νέου κτηρίου της, δίπλα στη θάλασσα, δωρεά του Ιδρύματος  A.P. Møller και Chastine Mc-Kinney Møller το οποίο έκανε εγκαίνια τον Ιανουάριο του 2005 και αντικατέστησε το παλιό, ιστορικό κτήριο του 18ου αιώνα.

Τι συμβαίνει με την Eldorado Gold;

Συνέντευξη Τύπου της Eldorado Gold σχετικά με την εξέλιξη του έργου στην περιοχή Σκουριές της Χαλκιδικής, παρουσία του CEO της Eldorado Gold, Paul Wright, του Αντιπρόεδρου στην Ελλάδα Eduardo Moura, και του CEO της Ελληνικός Χρυσός (Hellas Gold) Μιχάλη Θεοδωρακόπουλου, Ξενοδοχείο Hilton, Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 2016. Φωτογραφία: Μενέλαος Μυρίλλας / SOOC

Των Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου & Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου

Η Eldorado Gold επέλεξε να θέσει στο κέντρο του δημοσίου διαλόγου το ζήτημα της αδειοδότησης των μεταλλείων της με οξύτατο τρόπο, ασκώντας τεράστια πίεση. Και τα ερωτήματα είναι: Γιατί έτσι; Γιατί τώρα;

Η εταιρεία Eldorado Gold δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τις είχε σίγουρα προτού κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία, όταν με πάθος στήριζε το κίνημα κατά των μεταλλείων στη Χαλκιδική, αλλά φαίνεται πως δεν τις έχει ούτε με την σημερινή κυβέρνηση. Κι ας έχει κάνει ο Αλέξης Τσίπρας, από τον Ιούλιο 2015, τη μνημειώδη δήλωση «ε, αφήστε, ήμασταν με τη μία [πλευρά], ως κυβέρνηση όμως έχεις ευθύνη να μην οδηγήσεις 5.000 εργαζομένους στην ανεργία, αλλά να βρεις μια λύση».

Και ξαφνικά, στις 11 Ιανουαρίου, η Eldorado Gold ανακοινώνει «αλλαγές στα επενδυτικά της σχέδια» επειδή «για να ολοκληρώσει την κατασκευή και ανάπτυξη των μεταλλευτικών της έργων στη Χαλκιδική, η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός, θυγατρική της Eldorado στην Ελλάδα, χρειάζεται τη χορήγηση μίας σειράς αδειών και εγκρίσεων “ρουτίνας” από διάφορες Δημόσιες υπηρεσίες, κυρίως υπό την εποπτεία του Υπουργείου Ενέργειας και Περιβάλλοντος».

Δάκρυσε η κορνίζα του Σημίτη

του depressed pasok

Μεσημέρι Πρωτοχρονιάς, τελευταίο γιορτινό τραπέζι στο σπίτι της θείας Μαρίκας. Μια μονοκατοικία στο Κουκάκι, τρία δωματιάκια όλα κι όλα, μη φανταστείτε τίποτα σπουδαίο.

Η  Λούκα Κατσέλη την προστάτευε τη θεία τη Μαρίκα. Τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ θα το χάσει το σπίτι της η θεία. Όλη η οικογένεια κάθεται γύρω από το πράσινο τραπεζομάντιλο. Από το στερεοφω-νικό ακούγεται η φωνή του Τηλέμαχου να απαγγέλει τον «Καστανά», το καινούργιο του ποίημα που αναφέρεται στην πάλη ενός φτωχού καστανά απέναντι στο εκδικητικό και αιμοδιψές σύστημα διακυβέρνησης της Αριστεράς.

Υγεία, παιδιά, πάνω απ’ όλα υγεία…

ZARALEAKS

του Χριστόφορου Ζαραλίκου

Αυτή η φράση χρησιμοποιήθηκε στην Ελλάδα τις προηγούμενες 15 μέρες τόσα δισεκατομμύρια φορές όσα είναι περίπου το «χρέος» της. Αυτό κρατάει μόνο τις γιορτές, γιατί όλες τις υπόλοιπες μέρες ξέρουμε καλά ότι πάνω απ’ όλα είναι το «χρέος» και όχι η υγεία. Η υγεία φεύγει από το επίπεδο της ευχής και πέφτει στο επίπεδο της γης με τη φράση «μη σου τύχει, μαλάκα!»

Παρ’ όλα αυτά, εμείς επιμένουμε να ανταλλάσσουμε ευχές κάθε φορά που έχουμε γιορτές, και επειδή στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχει η υποψία ότι δεν πιάνουν, κλείνουμε πάντα με τη φράση «υγεία πάνω απ’ όλα», που στο πίσω μέρος του μυαλού μας ακούγεται σαν αντίλαλος: «μη σου τύχει, μαλάκα!» Αν όμως φέρουμε το πίσω μέρος του μυαλού μπροστά, κι αρχίσουμε να λέμε αυτό που θέλουμε πραγματικά να γίνει, πώς θα γίνουν οι ευχές;

Λάκης Λαζόπουλος: Ο γητευτής των οργισμένων

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Ο πολιτικός λόγος του Λάκη Λαζόπουλου έχει δύο διαχρονικά και αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά: εφάπτεται με χαρακτηριστική ευκολία στις μύχιες αγωνίες, στις αδυναμίες, στους φόβους, στα άγχη και τις ανασφάλειες ενός ευρύτατου λαϊκού κοινού και ταυτόχρονα τα τρέφει. Συμβάλλει στη δημιουργία ενός πολιτικού ακροατηρίου που είναι μονίμως οργισμένο, αλλά ποτέ δεν εξεγείρεται. Ό,τι ακριβώς χρειάζονται, δηλαδή, κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

H ζωή και το επίπεδο διαβίωσης του Λάκη Λαζόπουλου, του σατιρικού καλλιτέχνη, όπως επιλέγει να αποκαλεί τον εαυτό του, προφανώς δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτήν του λεγόμενου «μέσου Έλληνα». Ο τελευταίος δεν διαθέτει τα εισοδήματα που ο Λαζόπουλος απέκτησε μεσουρανώντας στα θεατρικά αλλά κυρίως στα τηλεοπτικά δρώμενα των τελευταίων δεκαετιών, δεν έχει υπάρξει μέλος διοικητικού συμβουλίου τηλεοπτικού καναλιού, δεν έχει παίξει σε διεθνείς κινηματογραφικές παραγωγές, δεν ήταν προσωπικός φίλος πρωθυπουργών, δεν του έχει ζητηθεί να γίνει υπουργός ή ευρωβουλευτής, δεν διαθέτει στους κύκλους του εγχώριους μεγιστάνες.

Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Ένα νέο σύστημα διαπλεκόμενης οικονομικής και πολιτικής εξουσίας ανοικοδομείται ακριβώς πάνω στα ερείπια του παλιού και πίσω από τις πομπώδεις διακηρύξεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για αδυσώπητο πόλεμο με τη διαφθορά. Οι μάχες που δίνονται στρέφονται απλώς ενάντια στην «ξεδοντιασμένη» παλιά διαπλοκή, σε μια προσπάθεια του νέου πολιτικοοικονομικού συστήματος να βάλει τις βάσεις της δικής του κυριαρχίας στα πράγματα. Πάντα σε συνεργασία με κάποιους φίλους από τα παλιά…

Μετά τη συμφωνία του Ιουλίου, η χώρα κυβερνάται από το εσωτερικό κουαρτέτο που συγκροτούν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος και ο εκδότης Νίκος Χατζηνικολάου, ως εκπρόσωπος των χρηματοδοτών του, Βαρδή Βαρδινογιάννη και Γιώργου Κουρή. Σε αυτόν τον πυρήνα προσαρτώνται πολιτικές δυνάμεις όπως του Πάνου Καμμένου και του Βασίλη Λεβέντη (ο οποίος, πέρα από τις «γραφικότητες», έχει αναπτύξει τις δικές του σχέσεις με επιχειρηματίες), αλλά και επιχειρηματικών συμφερόντων όπως του Θόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου (που χρόνια αναζητούν αναβαθμισμένο οικονομικό ρόλο, θέση στο μιντιακό σύστημα και πολιτική παρουσία), της οικογένειας Γιαννακόπουλου και του Δημήτρη Μελισσανίδη. Από κοντά και το συγκρότημα Μπόμπολα το οποίο, προκειμένου να εξασφαλίσει κυβερνητική εύνοια, επέλεξε να αφήσει πίσω τη στρατηγική συμμαχία με τον ΔΟΛ που βρίσκεται στο πολεμικό στόχαστρο της κυβέρνησης και ήδη έχει αρχίσει να ανταμείβεται με σκόρπια έργα από δω κι από εκεί.

Στα όπλα! (Για τη στράτευση των γυναικών)

Του Χρήστου Νάτση

Η στράτευση των γυναικών είναι στην ουσία της μια πρόταση που λαμβάνει σοβαρά υπόψη της την θεμελίωση της δημοκρατικής συμμετοχής στον έλεγχο του κρατικού μονοπωλίου της βίας.

Όπως ένα χαλασμένο ρολόι λέει σωστά την ώρα δυο φορές την ημέρα, έτσι και οι προτάσεις του Πάνου Καμμένου πετυχαίνουν μερικές φορές, άθελά τους ίσως, τον στόχο. H πρόσφατη πρότασή του να επεκταθεί η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και στον γυναικείο πληθυσμό αποτελεί μια προοδευτική, δημοκρατική και βαθιά νεωτερική στιγμή.

Το Χαλιφάτο της τυρόπιτας

Του Χριστόφορου Ζαραλίκου

Η χριστιανική Ευρώπη (μη χέσω) κινδυνεύει από το ισλαμικό χαλιφάτο (μη χέσω) τη στιγμή που ο τσάρος Πούτιν (μη χέσω) ετοιμάζεται να καταπιεί τον σουλτάνο Ερτογάν (μη χέσω), όπως είχε προβλέψει ο Παΐσιος ―  τράβηξα καζανάκι.

Η  χριστιανική Ευρώπη λοιπόν είναι τόσο χριστιανική που όταν είχε δύο καλάσνικοφ έδινε το ένα στο ισλαμικό χαλιφάτο ―  και όχι μόνο καλάσνικοφ, αλλά και πύραυλο και άρμα μάχης και εκατομμύριο ευρώ, γενικώς απ’ όλα όσα είχε δύο, έδινε το ένα. Όλα εκτός από χιτώνα, τους χιτώνες τούς κράτησε όλους η χριστιανική Ευρώπη για να ’χει να σκουπίζει τα δάκρυα.

ΣΥΡΙΖΑ και Ισραήλ: Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας φιλίας

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Ο Αλέξης Τσίπρας χρειάστηκε λιγότερο από ένα χρόνο για να ολοκληρώσει την προσπάθεια που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ακολούθησαν όλες οι διαδοχικές κυβερνήσεις για να μετατρέψουν την Ελλάδα σε δορυφόρο του Ισραήλ.

Στο τηλέφωνο, μια βαριά φωνή ρώτησε: «Διάβασες τις θέσεις της αντιπολίτευσης;» «Δεν είχα χρόνο και δεν είχα καμία διάθεση να χάσω το πρωινό μου για αυτό», απάντησε σαρκαστικά ο συνομιλητής του. «Κανένα σοβαρό κόμμα δεν μπορεί να δεχτεί την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ», ακούστηκε πάλι η βαριά φωνή που συνέχισε να κοσμεί με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς τους αντιπάλους του: «Είναι αποκρουστικό […] είναι ντροπή, αυτές οι θέσεις είναι γραμμένες από ένα μάτσο ερασιτέχνες». «Πράγματι είναι πέρα για πέρα ανήθικο», συμπλήρωσε ο άνδρας στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.

Η συγκεκριμένη συνομιλία καταγράφηκε από τις υπηρεσίες ασφαλείας του Λευκού Οίκου στις 29 Ιουνίου του 1972. Η βαριά φωνή ανήκε στον εβραϊκής καταγωγής «μάγο της αμερικανικής διπλωματίας» Χένρι Κίσινγκερ, ενώ ο συνομιλητής, που συμφωνούσε σε κάθε κουβέντα του, ήταν ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ρίτσαρντ Νίξον. Ακόμη και αυτοί οι δύο ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί, που έχουν κατηγορηθεί για το θάνατο εκατομμυρίων αμάχων σε ολόκληρο τον πλανήτη, γνώριζαν ότι υπάρχουν όρια στις απαιτήσεις του ισραηλινού κράτους. Όσο για τις κολακείες του Δημοκρατικού κόμματος προς το Τελ Αβίβ, τους προκαλούσαν ειλικρινή αηδία.

Αφιλοκερδοφόρα δημοσιογραφία

του Σπύρου Δερβενιώτη

Θέλω ο Ηλίας Κανέλλης να γράφει όσο γίνεται συχνότερα σε όσο γίνεται περισσότερα Μέσα. ‘Ετσι αυξάνονται οι πιθανότητες, σε κάποια μελλοντική του υπεράσπιση αφεντικών σε κάποιο απ’ αυτά, να μάθουμε και τα κριτήρια αυτής της «αγοράς» που τον ανταμείβει τόσο πλουσιοπάροχα με προτάσεις συνεργασίας.

Ένα αρχαίο ρητό που μόλις έφτιαξα, λέει «ξύσε λίγο έναν εχθρό του σοβιετικού κρατισμού και θα βρεις έναν τύπο που όλες οι δουλειές του είναι με το κράτος». Ο αλάνθαστος αυτός μαθηματικός τύπος συνήθως χρησιμεύει για διασκέδαση της ομήγυρης και για να κρεμάμε διαδικτυακά κουδούνια στους καβαντζαφέρηδες του «Μένουμε Ευρώπη».

Το θέμα γίνεται λίγο σοβαρότερο (ή φαιδρότερο, όπως το πάρει κανείς), όταν ο «δράστης» είναι δημοσιογράφος, ενίοτε και συνδικαλιστής τέτοιος. Εκεί έχουμε την απόλυτη καταιγίδα όπου ο νους σαστίζει στιγμιαία στο πόσα πράγματα πάνε στραβά ταυτόχρονα σε πόσους πολλούς χώρους ώστε ο μαστιγώνων τις παθογένειες να γίνεται το λαμπρότερο poster boy τους.

Ισπανικές εκλογές: η ανοιχτή πολιτική κρίση

Του Παναγιώτη Σωτήρη

Οι Ισπανικές εκλογές ανέδειξαν μια εικόνα βαθιάς πολιτικής κρίσης που δεν αποτυπώνει μόνο τις επιπτώσεις των παρατεταμένων πολιτικών λιτότητας αλλά και τη δομική θεσμική κρίση του ίδιου του Ισπανικού κράτους και την εξάντληση των πολιτικών και κοινωνικών ισορροπιών που είχαν αποτυπωθεί στο Σύνταγμα του 1978. Η σημαντική ενίσχυση του PODEMOS εκφράζει τις δυναμικές της δυσαρέσκειας και της επιθυμίας για αλλαγή, όμως, ταυτόχρονα, το φέρνει αντιμέτωπο με κρίσιμες προκλήσεις που αφορούν το «εάν» και το «πώς» της κυβερνητικής εξουσίας.

Ο μεγάλος νικητής των Ισπανικών εκλογών δεν είναι ούτε προφανώς ο πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι, που είδε το Λαϊκό Κόμμα (PP) να κερδίζει μεν την πρωτιά αλλά να χάνει πολύ μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων και να κινδυνεύει να μην μπορεί εύκολα να σχηματίσει κυβέρνηση, ούτε ο Πάμπλο Ιγλέσιας που έκανε μια εντυπωσιακή εκλογική επιστροφή φέροντας το PODEMOS στην τρίτη θέση και 20.81%, αλλά η ίδια η πολιτική κρίση.

Ο πόλεμος για την ανακύκλωση και οι μεθοδεύσεις της κυβέρνησης

του Άρη Χατζηγεωργίου

Το πιο ισχυρό «σύστημα» ανακύκλωσης, η Ελληνική Εταιρεία Αξιοποίησης Ανακύκλωσης (ΕΕΑΑ) με τους μπλε κάδους, τις ισχυρές πλάτες της Coca-Cola και άλλων πολυεθνικών εταιρειών και το πανίσχυρο λόμπινγκ των παλαιών πολιτικών «τζακιών» της χώρας όχι μόνο δεν πιέζεται να παραχωρήσει το ταμείο του στους δήμους, αλλά διεκδικεί και διπλασιασμό του. Το εντυπωσιακό είναι ότι ο διπλασιασμός αυτός αφορά έναν δημόσιο ουσιαστικά πόρο. Τον δημιουργεί κάθε πολίτης κάθε φορά που αγοράζει ένα συσκευασμένο προϊόν, ένα πλαστικό μπουκάλι νερού ή αναψυκτικού, μια γυάλινη φιάλη κρασιού, ένα μεταλλικό ή χάρτινο κουτάκι γάλακτος, ένα απορρυπαντικό κ.ο.κ.

Αυτό συμβαίνει χρόνια τώρα στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος, έτσι όπως τη θεσμοθέτησε η Ευρωπαϊκή Ένωση το 1994. Τότε καθιερώθηκε η «διευρυμένη ευθύνη του παραγωγού». Σύμφωνα με αυτήν, οι εταιρείες που πωλούν συσκευασμένα προϊόντα έχουν και την ευθύνη απόσυρσης των συσκευασιών τους. Για να συμβεί αυτό προκύπτει ένα κόστος το οποίο ενσωματώνεται στην τιμή που πληρώνουμε. Ξεκινά από δύο λεπτά του ευρώ για ένα πλαστικό μπουκάλι νερού και ανεβαίνει ανάλογα με την αξία και το υλικό. Σύμφωνα με την ΕΕΑΑ, με τον τρόπο αυτό συγκεντρώνονται σήμερα περίπου 20 εκατ. ευρώ, ενώ στα χρόνια που λειτουργεί έχουν εισπραχθεί βάσει των σχετικών δηλώσεων περίπου 330 εκατ. ευρώ, αν και εκφράζονται πολλές αμφιβολίες για την ακρίβεια αυτών των μεγεθών.

Παράλληλο πρόγραμμα; Αγάπη μόνο

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Μεγάλη πολιτική ήττα της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου συνιστά η απόφασή της να αποσύρει άρον άρον, μετά από απαίτηση των δανειστών, το «παράλληλο πρόγραμμα» που είχε καταθέσει τη Δευτέρα το βράδυ στη Βουλή.

Οι εθελόδουλοι της κυβερνώσας «Αριστεράς» δεν τόλμησαν να προωθήσουν την ψήφιση ενός νομοσχεδίου που ήταν κομμένο και ραμμένο στη λογική της διαχείρισης της ακραίας φτώχειας και των φαινομένων μαζικής εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας. Διότι, ας μην έχουμε αυταπάτες, ακριβώς εκεί πατούσε και το περιβόητο «παράλληλο πρόγραμμα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που είχε εισαχθεί για συζήτηση στις αρμόδιες επιτροπές της Βουλής.