Πρωταγωνιστές της δημοκρατίας

Τρεις προτάσεις από το Protagon. Χωρίς σχολιασμό

Απαγόρευση κυκλοφορίας

«Στη Βοστώνη η αστυνομία ουσιαστικά «έκλεισε» την πόλη και τα προάστια για ώρες. Τράβηξε τον πληθυσμό στα σπίτια του και διέκοψε την κυκλοφορία των μέσων μαζικής μεταφοράς […]  Στην Ελλάδα θα ήταν, όντως, αλλιώς. Ουδείς θα τολμούσε να αποφασίσει απαγόρευση κυκλοφορίας. Πάμε καλά; «Διότι ακόμα πιο επικίνδυνη και από τον ίδιο τον δράστη είναι η κατάργηση της στοιχειώδους ελευθερίας. Απαγορεύοντας την κυκλοφορία, η Πολιτεία προκαλεί αυτό που ήθελαν οι βομβιστές: τον τρόμο». Εννοείται ότι κόμματα και οργανώσεις θα καλούσαν σε συγκεντρώσεις στο κέντρο της πόλης «για να στερήσουμε από τους μηχανισμούς καταστολής την ευκαιρία φυλάκισης της κοινωνίας πίσω από τις μπάρες του αυταρχισμού». Και αν το Πολυτεχνείο είναι το αντίστοιχο του ΜΙΤ, μπορείτε να φανταστείτε τι θα είχε συμβεί εκεί μέσα.

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ

Martin Creed, “Work No. 203: EVERYTHING IS GOING TO BE ALRIGHT”, 1999

Στις 3 Μαΐου του 2013 ο Άρης Δημοκίδης έγινε 35 χρονών. Κανονικά το γεγονός θα έπρεπε να έχει απασχολήσει μόνο έναν στενό κύκλο ανθρώπων. Όμως ο Άρης Δημοκίδης είναι τα τελευταία χρόνια μια από τις πιο αναγνωρίσιμες υπογραφές του ελληνικού διαδικτύου. Αρχισυντάκτης της ηλεκτρονικής έκδοσης του περιοδικού Lifo, ο άνθρωπος ουσιαστικά που χειρίζεται αρκετές από τις στήλες της και διαχειρίζεται την τελική της μορφή, ένας χαρισματικός χρήστης των νέων επικοινωνιών και υποδειγματικός (έως μανίας) χειριστής των νέων μέσων, ρέκτης πληροφοριών και αντανακλαστικός αναπαραγωγός και σχολιαστής τους. Ο Δημοκίδης είναι δείγμα ενός νέου τύπου επαγγελματία, που λειτουργεί εντός της δημόσιας σφαίρας και συναιρεί τις ιδιότητες του σχολιαστή, του δημοσιογράφου, του μπλόγκερ και του χρήστη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η δική του στήλη άλλωστε, τα «Μικροπράγματα», είναι από τις πιο πολυδιαβασμένες στήλες του ελληνικού διαδικτύου, ξεπερνώντας σε αναγνωσιμότητα και επιρροή πολλές από τις έντυπες στήλες πολύ γνωστότερων και μεγαλύτερων δημοσιογράφων.

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ

Στις 3 Μαΐου του 2013 ο Άρης Δημοκίδης έγινε 35 χρονών. Κανονικά το γεγονός θα έπρεπε να έχει απασχολήσει μόνο έναν στενό κύκλο ανθρώπων. Όμως ο Άρης Δημοκίδης είναι τα τελευταία χρόνια μια από τις πιο αναγνωρίσιμες υπογραφές του ελληνικού διαδικτύου. Αρχισυντάκτης της ηλεκτρονικής έκδοσης του περιοδικού Lifo, ο άνθρωπος ουσιαστικά που χειρίζεται αρκετές από τις στήλες της και διαχειρίζεται την τελική της μορφή, ένας χαρισματικός χρήστης των νέων επικοινωνιών και υποδειγματικός (έως μανίας) χειριστής των νέων μέσων, ρέκτης πληροφοριών και αντανακλαστικός αναπαραγωγός και σχολιαστής τους. Ο Δημοκίδης είναι δείγμα ενός νέου τύπου επαγγελματία, που λειτουργεί εντός της δημόσιας σφαίρας και συναιρεί τις ιδιότητες του σχολιαστή, του δημοσιογράφου, του μπλόγκερ και του χρήστη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η δική του στήλη άλλωστε, τα «Μικροπράγματα», είναι από τις πιο πολυδιαβασμένες στήλες του ελληνικού διαδικτύου, ξεπερνώντας σε αναγνωσιμότητα και επιρροή πολλές από τις έντυπες στήλες πολύ γνωστότερων και μεγαλύτερων δημοσιογράφων.

Πού κρυβόταν τόση σκατοψυχιά;

Του Zaphod

Ποιος πολιτισμικός και κοινωνικός βόθρος άνοιξε το 2010; Πόσο φαρμάκι έκρυβε μέσα της η ελίτ του ελληνικού πολιτισμού της δεκαετίας του ’90; Πόσες εμμονές και πόση αυταρέσκεια χωρά σε ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων; Πόσο παραγωγικός είναι επιτέλους αυτός ο κοινωνικός δαρβινισμός που έχει επιβληθεί.

Ξεφτίλισαν το συνταξιούχο που αυτοκτόνησε στην πλατεία Συντάγματος. Χλεύασαν τα παιδιά που λιποθύμησαν από κακή διατροφή. Αφόδευσαν σε πιτσιρικάδες που σαπίζουν στα κρατητήρια. Αγνόησαν χιλιάδες ψυχές που στιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Χειροκρότησαν κάθε κυβερνητική απόφαση που έκριναν ότι είναι αρκούντως σκληρή και διαμαρτυρήθηκαν μόνο για τις καθυστερήσεις στην επιβολή της πιο απάνθρωπης πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών. Όχι, δεν είναι ούτε εργοστασιάρχες, ούτε μεγαλοτραπεζίτες, ούτε εθνικοί εργολάβοι, ούτε καναλάρχες. Είναι άνθρωποι του πολιτισμού. Είναι η πεφωτισμένη πρωτοπορία των 90s. Είναι το πνευματικό ισοδύναμο της σκωληκοειδούς απόφυσης του Κλικ.

Πνευματικός άνθρωπος

Ο πνευματικός άνθρωπος του σήμερα είναι αυτός που γράφει στο Προταγκόν, την Λάιφο και την Άθενς Βόις. Ή εκείνος που γράφουν γι’ αυτόν το Προταγκόν, η Λάιφο και η Άθενς Βόις. Ή τελοσπάντων όποιος διαφημίζεται από τα βραδινά δελτία λίγο πριν τ’ αθλητικά, ανάμεσα στην “πρέσβειρα καλής θελήσεως” και τα παραμύθια της Μαρή Κυριακού.

End of story, που λένε και οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι.

Έχω ξαναγράψει για τα αθηναϊκά “φρι πρες”. Πάντα ήταν ελεγχόμενα, ακόμη κι από χρηματοδοτήσεις της αμερικανικής πρεσβείας (Wikileaks). Από τότε, όμως, που έβγαλαν δικό τους δήμαρχο -τον Καμίνη που ξηλώνει παγκάκια για να μην κοιμούνται άστεγοι- νομίζουν πως έχουν πιάσει τον παπά απ’ τα αρχίδια.

Άσφαιρα μέσα, λάθος στόχος

Πηγή : protagon.gr

Αναδημοσίευση : Nέος Ανένδοτος

του Γιάννη Βαρουφάκη

Την τελευταία εβδομάδα απείχα από τον σχολιασμό της οικονομικής πολιτικής της νέας μας κυβέρνησης επειδή ήθελα να αφουγκραστώ το σκεπτικό και τις στρατηγικές της επιλογές. Μετά και το Eurogroup είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η συγκυβέρνηση των τριών κομμάτων έχει επιλέξει λανθασμένο στόχο, τον οποίο θα προσπαθήσει να επιτύχει με αναποτελεσματικά μέσα.

Ο λάθος στόχος της επιμήκυνσης

Ο δεδηλωμένος πλέον στόχος του Υπουργείου Οικονομικών είναι η επίτευξη συμφωνίας επιμήκυνσης του «προγράμματος», κάτι που μεταφράζεται σε πιο αργές αποπληρωμές των δανείων (χωρίς μείωση επιτοκίου – καθώς επιμήκυνση με μείωση επιτοκίου παραπέμπει σε αναδιάρθωση, όπως θα θυμάστε) και μικρότερο ρυθμό μείωσης των δημοσίων δαπανών και αύξησης των δημοσίων εσόδων. Αυτή η επιμήκυνση παρουσιάζεται

Για το πείσμα σας εγώ θα αντέχω

Πηγή : protagon

Tης Ερμιόνης Φραγκουλίδου

Σαν ξημέρωσε ο γέρος κύριος σηκώθηκε, ντύθηκε και ξεκίνησε για την τράπεζα: ήταν μέρα πληρωμής. Μια στάση στο ΑΤΜ ήταν αρκετή για να διαπιστώσει ότι η σύνταξη ήταν πάλι μειωμένη. Μπήκε στην τράπεζα και αναζήτησε με το βλέμμα τον υπάλληλο που εξυπηρετούσε θέματα καρτών και δανείων. Είχε επιχειρήματα και ήταν λογικά: η σύνταξη μειώθηκε, οι δόσεις δε μπορούν να πληρωθούν, ο τόκος είναι υψηλός και η κατάσταση παίρνει μορφή χιονοστιβάδας, σε κοιτώ και αντιλαμβάνομαι την απροθυμία σου όμως είμαι ο ίδιος που στους καλούς καιρούς μου τηλεφωνούσες 2-3 φορές το μήνα για να μου δώσεις κι άλλη κάρτα, να μου αυξήσεις το πιστωτικό όριο γιατί ήμουν καλός πελάτης, να μου προτείνεις ένα εορτοδάνειο, διακοποδάνείο, με έπιασες στη φάκα και τώρα είμαι για σένα πονοκέφαλος, σε κοιτώ και σκέφτομαι ότι εσύ και τόσοι άλλοι είστε για μας πονοκέφαλος, το σύστημα δουλεύει έτσι κι αφού τα χρήματα τα πήρες βρες τρόπο να τα ξεχρεώσεις, όσα σκέφτομαι όμως στα λέω ευγενικά, καλό είναι να κρατάς μια πισινή γιατί οι καιροί μπορεί να αλλάξουν και να γίνεις πάλι από τους αγαπημένους μου πελάτες.