Το Μαργαριτάρι* στη Βαρβάκειο. Μικρές ιστορίες χριστουγεννιάτικης πορνογραφίας

Του Θεόφιλου Τραμπούλη

Από την είδηση που μετέδωσε ο Αντένα και αναδημοσίευσε σε μικρό ειδησάριο η Lifo δεν περισσεύει ούτε λέξη, τόσο πολύ που λες πως πρόκειται για παρωδία, για φάρσα, δεν είναι δυνατόν μια περιγραφή να ακολουθεί μέχρι κεραίας τα στερεότυπα του είδους της, αυτό δεν είναι η παρωδία εξάλλου, η εξώθηση ενός είδους στα όριά του, η αναπαραγωγή χωρίς καμία απόκλιση των συμβάσεών του; Μετά αναζητάς κάπου στο κείμενο ή στο περικείμενο, στο πλαίσιο της είδησης, κάτι που θα ξεκλειδώσει τον παρωδιακό μηχανισμό, εκείνη τη μικρή λεπτομέρεια που θα σου επιτρέψει να αποφασίσεις πως δεν πρόκειται για κυριολεξία αλλά για μια σαρκαστική συγχώνευση κινηματογραφικών σκηνών,  μυθιστορηματικών ψυχογραφημάτων και συναισθηματικής ειδησεογραφίας των εορτών. Για μια έστω και άτεχνη κριτική της σκληρής αλαζονείας τάχα της φιλανθρωπίας, για μια υπονόμευση της απάνθρωπης μεγαλοστομίας των ευαίσθητων κυριών. Αλλά εις μάτην.

«Οκτώ γυναίκες οι οποίες κατέφτασαν με μαύρα πολυτελή τζιπ το πρωί στη Βαρβάκειο, ξόδεψαν 20 χιλιάδες ευρώ για να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για το γιορτινό τραπέζι σε μη έχοντες συμπολίτες μας. Σύμφωνα με όσα είπε στον Αντέννα ο πρόεδρος της Βαρβακείου, οι 8 κυρίες μπήκαν στην αγορά και προσέγγισαν τους κρεοπώλες, δηλώνοντας την πρόθεσή τους να πληρώσουν το αντίτιμο για τα ψώνια όσων δεν είχαν τα απαραίτητα χρήματα. Οι κυρίες επισκέφθηκαν όλα τα μαγαζιά της αγοράς, ξοδεύοντας συνολικά πάνω από 20.000 ευρώ για βοήθεια σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Ο κ. Τσιρώνης είπε ότι γνωρίζει ποιες ήταν, αλλά δεσμεύτηκε να μην το αποκαλύψει».

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ

Martin Creed, “Work No. 203: EVERYTHING IS GOING TO BE ALRIGHT”, 1999

Στις 3 Μαΐου του 2013 ο Άρης Δημοκίδης έγινε 35 χρονών. Κανονικά το γεγονός θα έπρεπε να έχει απασχολήσει μόνο έναν στενό κύκλο ανθρώπων. Όμως ο Άρης Δημοκίδης είναι τα τελευταία χρόνια μια από τις πιο αναγνωρίσιμες υπογραφές του ελληνικού διαδικτύου. Αρχισυντάκτης της ηλεκτρονικής έκδοσης του περιοδικού Lifo, ο άνθρωπος ουσιαστικά που χειρίζεται αρκετές από τις στήλες της και διαχειρίζεται την τελική της μορφή, ένας χαρισματικός χρήστης των νέων επικοινωνιών και υποδειγματικός (έως μανίας) χειριστής των νέων μέσων, ρέκτης πληροφοριών και αντανακλαστικός αναπαραγωγός και σχολιαστής τους. Ο Δημοκίδης είναι δείγμα ενός νέου τύπου επαγγελματία, που λειτουργεί εντός της δημόσιας σφαίρας και συναιρεί τις ιδιότητες του σχολιαστή, του δημοσιογράφου, του μπλόγκερ και του χρήστη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η δική του στήλη άλλωστε, τα «Μικροπράγματα», είναι από τις πιο πολυδιαβασμένες στήλες του ελληνικού διαδικτύου, ξεπερνώντας σε αναγνωσιμότητα και επιρροή πολλές από τις έντυπες στήλες πολύ γνωστότερων και μεγαλύτερων δημοσιογράφων.

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ

Στις 3 Μαΐου του 2013 ο Άρης Δημοκίδης έγινε 35 χρονών. Κανονικά το γεγονός θα έπρεπε να έχει απασχολήσει μόνο έναν στενό κύκλο ανθρώπων. Όμως ο Άρης Δημοκίδης είναι τα τελευταία χρόνια μια από τις πιο αναγνωρίσιμες υπογραφές του ελληνικού διαδικτύου. Αρχισυντάκτης της ηλεκτρονικής έκδοσης του περιοδικού Lifo, ο άνθρωπος ουσιαστικά που χειρίζεται αρκετές από τις στήλες της και διαχειρίζεται την τελική της μορφή, ένας χαρισματικός χρήστης των νέων επικοινωνιών και υποδειγματικός (έως μανίας) χειριστής των νέων μέσων, ρέκτης πληροφοριών και αντανακλαστικός αναπαραγωγός και σχολιαστής τους. Ο Δημοκίδης είναι δείγμα ενός νέου τύπου επαγγελματία, που λειτουργεί εντός της δημόσιας σφαίρας και συναιρεί τις ιδιότητες του σχολιαστή, του δημοσιογράφου, του μπλόγκερ και του χρήστη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η δική του στήλη άλλωστε, τα «Μικροπράγματα», είναι από τις πιο πολυδιαβασμένες στήλες του ελληνικού διαδικτύου, ξεπερνώντας σε αναγνωσιμότητα και επιρροή πολλές από τις έντυπες στήλες πολύ γνωστότερων και μεγαλύτερων δημοσιογράφων.

Πνευματικός άνθρωπος

Ο πνευματικός άνθρωπος του σήμερα είναι αυτός που γράφει στο Προταγκόν, την Λάιφο και την Άθενς Βόις. Ή εκείνος που γράφουν γι’ αυτόν το Προταγκόν, η Λάιφο και η Άθενς Βόις. Ή τελοσπάντων όποιος διαφημίζεται από τα βραδινά δελτία λίγο πριν τ’ αθλητικά, ανάμεσα στην “πρέσβειρα καλής θελήσεως” και τα παραμύθια της Μαρή Κυριακού.

End of story, που λένε και οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι.

Έχω ξαναγράψει για τα αθηναϊκά “φρι πρες”. Πάντα ήταν ελεγχόμενα, ακόμη κι από χρηματοδοτήσεις της αμερικανικής πρεσβείας (Wikileaks). Από τότε, όμως, που έβγαλαν δικό τους δήμαρχο -τον Καμίνη που ξηλώνει παγκάκια για να μην κοιμούνται άστεγοι- νομίζουν πως έχουν πιάσει τον παπά απ’ τα αρχίδια.

Η γενιά των … ευρώ

Η τρίχρονη οικονομική κρίση και τα μνημόνια δημιούργησαν μία νέα τάση σε μεγάλα κομμάτια ανενεργού, πολιτικά, πληθυσμού. Κόσμος που χαρακτηριζόταν από την απάθεια των ‘90s και 00’s ασχολήθηκε με τα κοινά· και συνέβαλε στη δημιουργία της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας.

Ωχαδερφισμός και άκρατος παρτακισμός συμβάδισαν με τα οικονομικά θαύματα μιας απολιτικίκ κοινωνίας με πρότυπα το Κλικ, το Νίτρο και τα χαζοχαρούμενα free press των Αθηνών.Στυγνοί επαγγελματίες και μεταπτυχιακοί απόφοιτοι που ονειρεύονταν να γαμήσουν ξέκωλα στα στέκια του Κωστόπουλου, στέλνουν γράμματα ανεκπλήρωτης σεξουαλικής επιθυμίας στις εβδομαδιαίες στήλες του “Σε είδα”.

Η άνευ όρων παράδοση της χώρας

Tου Στέλιου Κούλογλου

Στον οικονομικό πόλεμο που βιώνουμε η Ελλάδα αποφάσισε να μη χρησιμοποιήσει ούτε καν τα ελάχιστα όπλα που είχε.

Το κακό με τους σύγχρονους οικονομικούς πολέμους είναι ότι, σε αντίθεση με τους συμβατικούς, τα πράγματα δεν είναι άσπρα ή μαύρα. Δεν έχεις ούτε στρατεύματα κατοχής στο έδαφός σου, ούτε να καταφτάνουν τα πλοία της αυτοκρατορίας για να πάρουν τα γυναικόπαιδα σκλάβους, αν δεν πληρώσεις τη δόση. Παρότι τα θύματα είναι πολλά και οι ανθρώπινες τραγωδίες εκατομμύρια, ο εχθρός είναι λιγότερο ορατός και μισητός απ’ ό,τι στον συμβατικό, αιματηρό πόλεμο με τα όπλα και τους στρατούς.

Η Ελλάδα βρέθηκε στη δίνη του οικονομικού πολέμου που ξεκίνησε το 2008 με την τραπεζική φούσκα στις ΗΠΑ, αλλά ακόμα και σήμερα δεν το έχει πολυκαταλάβει. Δεν είχε διορατική πολιτική ηγεσία να την οχυρώσει, όταν η κρίση περνούσε τον Ατλαντικό και η Ελλάδα βρισκόταν εκτεθειμένη λόγω των δημοσιονομικών της ελλειμμάτων. Αν στο τέλος του 2009 είχαν φροντίσει να καλύψουν τις δανειακές της ανάγκες για την επόμενη χρονιά, πιθανότατα δεν θα ζούσαμε τη σημερινή τραγωδία.

Τα 115 Σχέδια Μάρσαλ του κ. Σιν

Πηγή : Lifo

Tου Γιάννη Βαρουφάκη

Ένα Σχέδιο Μάρσαλ υπόσχονταν πριν από έναν χρόνο στην Ελλάδα.115 είπαν ότι λάβαμε. Τι κρύβεται πίσω από αυτή την υπερβολή;

Ο κ. ΧΑΝΣ-ΒΕΡΝΕΡ ΣΙΝ είναι ίσως ο γνωστότερος θεσμικός Γερμανός οικονομολόγος. Πρόεδρος του Ινστιτούτου IFO και ένας από τους σχεδιαστές του ευρώ, ο κ. Σιν ήταν ο πρώτος chief economist της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Πριν από μερικές μέρες, ο εν λόγω κύριος, όταν έγινε αναφορά στο νέο Σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα (που είχαν, υποτίθεται, συμφωνήσει οι Ευρωπαίοι ηγέτες πέρσι τέτοιον καιρό και το οποίο ποτέ δεν έγινε), είπε το εξής ενδιαφέρον: «Τα χρήματα που δόθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια ισοδυναμούν με 115 Σχέδια Μάρσαλ». Αν δεν ήξερα πόσο γνώστης των ζητημάτων αυτών είναι ο κ. Σιν, θα θεωρούσα ότι είναι απλώς αγράμματος. Όμως γνωρίζω ότι γνωρίζει. Οπότε, δεν μου μένει άλλη εναλλακτική από το να αναρωτηθώ γιατί προσποιείται ότι δεν γνωρίζει. Για ποιον λόγο ψεύδεται αυτοβούλως.