Hannah Arendt: Η παρακμή του έθνους – κράτους και το τέλος των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου – Mέρος Γ

Παρουσιάζουμε το τελευταίο από τα τρία κομμάτια ( για λόγους ευκολότερης ανάγνωσης) του κεφαλαίου 9 από το βιβλίο της Χάνα Αρεντ “The origins of totalitarianism”

ΚΕΦΑΛΑΙΟ εννέα: Η παρακμή του έθνους – κράτους και το τέλος των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου

Μετάφραση: Κοκκίνης Παναγιώτης

πηγή : happyfew

Συνέχεια από το Μέρος Β

Από μόνη της η απώλεια της προστασίας της κυβέρνησης δεν είναι περισσότερο πρωτοφανής από την απώλεια ενός σπιτιού. Πολιτισμένες χώρες πρόσφεραν το δικαίωμα του ασύλου σε όσους για πολιτικούς λόγους, είχε διωχθεί από τις κυβερνήσεις τους και η πρακτική αυτή, αν και ποτέ δεν ενσωματώθηκε επίσημα σε οποιοδήποτε σύνταγμα, είχε λειτουργήσει αρκετά καλά σε όλο τον δέκατο ένατο και ακόμη και στον αιώνα μας. Το πρόβλημα προέκυψε όταν φάνηκε ότι οι νέες κατηγορίες των διωκόμενων ήταν πάρα πολλές για να αντιμετωπιστούν από μια ανεπίσημη πρακτική που προορίζεται για εξαιρετικές περιπτώσεις. Επιπλέον, η πλειοψηφία δύσκολα θα μπορούσε να πληροί τις προϋποθέσεις για το δικαίωμα του ασύλου, το οποίο σιωπηρά προϋποθέτει πολιτικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις οι οποίες δεν έχουν τεθεί εκτός νόμου στη χώρα καταφύγιο. Οι νέοι πρόσφυγες δεν διώκονταν λόγω του τι είχαν κάνει ή για την σκέψη τους, αλλά λόγω του τι αμετάβλητα ήταν – γεννημένοι σε λάθος είδος ράτσας ή σε λάθος είδος τάξης ή είχαν συνταχθεί με λάθος είδος κυβέρνησης ( όπως στην περίπτωση του Ισπανικού Δημοκρατικού Στρατού ).

Hannah Arendt: Η παρακμή του έθνους – κράτους και το τέλος των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου – Mέρος Β

Παρουσιάζουμε το δεύτερο από τα τρία κομμάτια ( για λόγους ευκολότερης ανάγνωσης) του κεφαλαίου 9 από το βιβλίο της Χάνα Αρεντ “The origins of totalitarianism”

ΚΕΦΑΛΑΙΟ εννέα: Η παρακμή του έθνους – κράτους και το τέλος των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου

Μετάφραση: Κοκκίνης Παναγιώτης

πηγή : happyfew

Συνέχεια από το Μέρος Α

Το δεύτερο μεγάλο σοκ που ο ευρωπαϊκός κόσμος υπέστη από την άφιξη των προσφύγων ήταν η συνειδητοποίηση ότι ήταν αδύνατο να απαλλαγεί από αυτούς ή να τους μετατρέψει σε υπηκόους της χώρας ασύλου. Από την αρχή όλοι είχαν συμφωνήσει ότι υπήρχαν μόνο δύο τρόποι για να λυθεί το πρόβλημα:. Επαναπατρισμός ή πολιτογράφηση – ^ Όταν το παράδειγμα των πρώτων κυμάτων Ρώσων και Αρμενίων απέδειξε ότι κανένας από τους δύο τρόπους δεν έδωσε απτά αποτελέσματα, οι χώρες της καταφυγής απλά αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την ανιθαγένεια σε όλες τις μεταγενέστερες αφίξεις, καθιστώντας έτσι την κατάσταση των προσφύγων, ακόμη πιο ανυπόφορη. ” Από την άποψη των ενδιαφερόμενων κυβερνήσεων ήταν αρκετά κατανοητό ότι θα έπρεπε να συνεχίσουν να υπενθυμίζουν στην Κοινωνία των Εθνών» ότι το έργο των Προσφύγων [ της ] έπρεπε να εκκαθαριστεί με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα “, είχαν πολλούς λόγους να φοβούνται ότι αυτοί που είχαν εξαχθεί από την παλιά τριάδα κράτους-λαών-εδάφους, η οποία εξακολουθεί να αποτελεί τη βάση της Ευρωπαϊκής οργάνωσης και του πολιτικού πολιτισμού, διαμόρφωσαν μόνο την αρχή ενός αυξανόμενου κινήματος, ήταν μόνο η πρώτη στάλα από μια συνεχώς αυξανόμενη δεξαμενή.

Hannah Arendt: Η παρακμή του έθνους – κράτους και το τέλος των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου – Mέρος Α

Παρουσιάζουμε σε τρία κομμάτια ( για λόγους ευκολότερης ανάγνωσης) το κεφάλαιο 9 από το βιβλίο της Χάνα Αρεντ “The origins of totalitarianism”

ΚΕΦΑΛΑΙΟ εννέα: Η παρακμή του έθνους – κράτους και το τέλος των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου

Μετάφραση: Κοκκίνης Παναγιώτης

πηγή : happyfew

Είναι σχεδόν αδύνατο ακόμη και τώρα να περιγραφεί τι πραγματικά συνέβη στην Ευρώπη στις 4 Αυγούστου του 1914. Οι μέρες πριν και οι ημέρες μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο διαχωρίζονται όχι σαν το τέλος μιας παλιάς και η αρχή μιας νέας περιόδου, αλλά, ως η προηγούμενη και η επόμενη ημέρα μετά από μια έκρηξη. Ωστόσο, αυτό το σχήμα λόγου είναι ανακριβές, όπως και όλα τα άλλα, επειδή η ησυχία της θλίψης που κατασταλάζει μετά από μια καταστροφή ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα. Η πρώτη έκρηξη φαίνεται να πυροδότησε μια αλυσιδωτή αντίδραση στην οποία έχουμε πιαστεί από τότε και την οποία κανείς δεν φαίνεται να είναι σε θέση να σταματήσει.

Ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος διέλυσε την Ευρωπαϊκή αβροφροσύνη (comity) των εθνών ανεπανόρθωτα, κάτι που κανένας άλλος πόλεμος δεν είχε κάνει ποτέ. Ο πληθωρισμός κατέστρεψε ολόκληρη την τάξη των μικρών ιδιοκτητών χωρίς ελπίδα για ανάκαμψη ή νέα συγκρότηση, κάτι που καμία νομισματική κρίση δεν είχε κάνει ποτέ πριν τόσο ριζικά. Η ανεργία, όταν ήρθε, έφτασε μυθώδεις αναλογίες, δεν περιοριζόταν πλέον στην εργατική τάξη, αλλά άδραξε με ασήμαντες εξαιρέσεις ολόκληρα έθνη. Οι εμφύλιοι πόλεμοι που ξεκινούν και εξαπλώνονται πάνω από είκοσι χρόνια δύσκολης ειρήνης δεν ήταν μόνο πιο αιματηροί και πιο σκληροί από ό, τι όλοι οι προγενέστεροι, αλλά ακολουθήθηκαν από μεταναστεύσεις ομάδων που, σε αντίθεση με τους ευτυχέστερους προηγούμενους των θρησκευτικών πολέμων, δεν ήταν καλοδεχούμενες πουθενά και δεν μπορούσαν να αφομοιωθούν πουθενά.