Όταν η Al-Qaeda βρίσκει το ISIS βίαιο

 

Και ξεφνικά, εδώ και λίγο καιρό και από το πουθενά, το σουνιτικό ISIS μπήκε φαρδιά πλατιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων του κόσμου, εντυπωσιάζοντας με τη στρατιωτική του προέλαση, με της τελευταίας μόδας στρατιωτικό εξοπλισμό, βαρύ και ελαφρύ, με τους χιλιάδες αφοσιωμένους μαχητές που έσπευσαν από Δύση και Ανατολή να ενταχθούν στις γραμμές του, -3000 μόνο από Ευρώπη, και μερικές εκατοντάδες από Καναδά, ΗΠΑ και Αυστραλία-, με τη μεσαιωνική του θηριωδία ενάντια σε πολίτες αλλόθρησκους και ομόθρησκους, αλλά και με την επαγγελματική επικοινωνιακή του στρατηγική με την οποία απέσπασε σημαντική λαϊκή υποστήριξη στις σουνιτικές περιοχές του βόρειου Ιράκ και Συρίας, όχι για λόγους θρησκευτικούς, επειδή θαμπώθηκαν από την εξτρεμιστική ερμηνεία του κορανίου που πρεσβεύει, αλλά για λόγους πολιτικούς, ευελπιστώντας να ξεφύγουν από την περιθωριοποίηση και καταπίεση που υφίσταντο από τις σιιτικές κυβερνήσεις των Μαλίκι και Άσαντ αντιστοίχως. Κι επιπλέον, συνεπές στις επιδιώξεις του για τη σύσταση αυτόνομου ισλαμικού κράτους, το ISIS φροντίζει να παρέχει στους νεο-αποκτηθέντες υπηκόους τα ίδια κοινωνικά αγαθά με ένα κράτος, διοχετεύοντας αρκετούς από τους τεράστιους πόρους του σε σχολεία και κλινικές, ενώ εξασφαλίζει, με ή χωρίς βία, να μισθοδοτεί τους ήδη υπάρχοντες επαγγελματίες, από σερβιτόρους ως μηχανικούς στα πετρέλαια και τα υδροηλεκτρικά φράγματα.

Η βιομηχανία συμβούλων και η αχρηστία τους

Η μετ’ επαίνων και ευχαριστειών (τυπικών θα μου πείτε) αποχώρηση του κ. Χαρδούβελη από την Eurobank, στην οποία διετέλεσε οικονομικός σύμβουλος και επικεφαλής του τμήματος Οικονομικών Μελετών για δεκατέσσερα συναπτά έτη από το 2000, για να αναβαθμιστεί σε Υπουργό Οικονομικών, σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως και με εύστοχο τρόπο στο διαδίκτυο, χωρίς να βρεθεί μια λογική εξήγηση, (πέραν της διαπλοκής), για το πώς το ελληνικό κράτος έρχεται να εμπιστευτεί την αποτροπή της χρεοκοπίας της χώρας σε ένα στέλεχος το οποίο συνεισέφερε τα μάλα στη χρεοκοπία μιας μεγάλης και πάλαι ποτέ ελπιδοφόρας τράπεζας. Κι αν και οι άλλες τρεις αδελφές της χρεοκόπησαν ταυτόχρονα, η χρεοκοπία της Eurobank ήταν η πιο μεγαλειώδης.

Οι πόρτες των φτωχών

Ας υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται επιτέλους κυβέρνηση, ότι ανακάμπτει η οικοδομική δραστηριότητα, αφού προηγουμένως κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά έχουν χάσει το σπίτι τους, και ότι αποφασίζει κατά προτεραιότητα να κατεβάσει νόμο στη βουλή, σύμφωνα με τον οποίο οποιαδήποτε νέα πολυκατοικία ή συγκρότημα κατοικιών που θα κατασκευάζονται θα πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνουν ένα συγκεκριμένο ποσοστό διαμερισμάτων με χαμηλό ενοίκιο, έτσι ώστε οι νεόπτωχοι να μπορούν να βάλουν ένα κεραμίδι στο κεφάλι τους σε οποια συνοικία της πόλης θελήσουν και να μην δημιουργούνται καστροπολιτείες τύπου Εκάλης, Παλαιού Ψυχικού ή Λατινικής Αμερικής με ηλεκτροφόρα σύρματα, τάφρους και περίτεχνα οχυροματικά έργα.

Κλήρωση των θερινών τμημάτων!

Με το αιφνίδιο κλείσιμο της βουλής, πολύ σωστά φουντώνουν οι υποψίες οτι η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά καλούς σκοπούς έχει στο μυαλό της. Από πουθενά δεν προκύπτει κανένας ιδιαίτερος λόγος, άλλωστε οι ζέστες δεν έχουν σφίξει ακόμα, το αντίθετο μάλλον, οπότε το μυαλό πάει στην μόνη αιτία, που έχει να κάνει με το μαγείρεμα της σύνθεσης των θερινών τμημάτων, ώστε να υπάρχει αγαστή αρμονία ανάμεσα στο κάθε νομοσχέδιο που θα έρχεται προς ψήφιση και στη σύνθεση του αρμόδιου τμήματος. Έτσι αποκλείεται η κ. Πιπιλή να μετέχει στο τμήμα εκείνο που θα εξετάζει το νομοσχέδιο για τις παραλίες, μιας και επανειλλημμένα είχε δηλώσει ότι τη βρίσκει σφόδρα αντίθετη. Το ίδιο ισχύει και με άλλους βουλευτές για άλλα νομοσχέδια.

Sex, Drugs και Λογιστική

Στα προηγούμενα χρόνια προσπάθησα αρκετές φορές να φανταστώ ποιες θα ήταν αυτές οι νέες ανεξερεύνητες περιοχές στις οποίες θα πατούσε η παγκόσμια ανάπτυξη για τις επόμενες δεκαετίες. Κάθε εποχή, κάποια στιγμή έβρισκε τις δικές της και πορευόταν μέχρι να τις εξαντλήσει και να πάει για άλλα. Η λεγόμενη βιομηχανική εποχή πάτησε στον ατμό και τον ηλεκτρισμό, η μεταπολεμική πάτησε στα χαλάσματα τα οποία έπρεπε να ξαναχτίσει, κι όταν κι αυτά είχαν τελειώσει στράφηκε στο φτηνό χρήμα και το δανεισμό, που κιαυτά μάς τελείωσαν με πάταγο λίγο πριν.

Και μετά τι; Οι πράσινες τεχνολογίες αποδείχτηκαν αρκετά ακριβές για να δώσουν το boom που ευαγγελίζονταν, ενώ βαίνει συρρικνούμενη και η συνεισφορά των υπολογιστών στην ανάπτυξη.

Και γιατί η ανισότητα ν’ αποτελεί κοινωνικό πρόβλημα;

Το θεμα της ανισότητας στον καπιταλισμό ουδέποτε απασχόλησε στα σοβαρά τους policy makers, κι αν τους απασχολούσε βρισκόταν πάντα σε μια υποδεέστερη τέταρτη ή πέμπτη θέση, για λόγους face lifting πιο πολύ, παρά ουσίας. Άλλωστε η ανισότητα αποτελεί την πεμπτουσία της νεοφιλελεύθερης ιδεολογικής σχολής είτε ως στόχος είτε ως αποτέλεσμα. Ως στόχος, διότι σύμφωνα με αυτήν, αποτελεί την κινητήριο δύναμη της ανθρώπινης προσπάθειας και ευφερετικότητας στον αγώνα της κοινωνικής κινητικότητας και του πλουτισμού, και ως αποτέλεσμα, λόγω της φύσης του κεφαλαίου να συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια.

 

Επιπλέον, ο καπιταλισμός ειδικά στις τελευταίες δεκαετίες του ξεσαλώματος φρόντιζε συνάμα να χτίζει και τ’ άλλοθί του, αφ’ ενος φυσικοποιώντας την, με το να αποδίδει την άνιση κατανομή του πλούτου στην άνιση κατανομή των χαρισμάτων από το χέρι ενός άδικου θεού, και αφ’ ετέρου λανσάροντας ευφάνταστες θεωρίες του τύπου “trickling down”, σύμφωνα με την οποία μπορεί το χρήμα να πηγαίνει προς τους πάνω, αλλά κάτι περισσεύει και για τους κάτω ώστε να μένουν ευχαριστημένοι δοξάζοντες.

Edu-topia: Η εκπαιδευτική δυστοπία της Ν. Κορέας

H τελευταία αξιολόγηση του εκδοτικού οίκου Pearson, με πρωτοβουλία του Economist για τα εκπαιδευτικά συστήματα διαφόρων χωρών πάνω σε βασικές δεξιότητες ανάγνωσης, γραφής, κατανόησης, μαθηματικών, συνεργασιμότητας κλπ, έφερε την Κορέα στην πρώτη θέση, (τη Νότια για να εξηγούμαστε), γεγονός που προκάλεσε μια ακόμα ταραχή στην κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, μιας και η Ελλάδα κατέλαβε την τελευταία, ή σχεδόν την τελευταία.

Για την κυβέρνηση, η οποία τα τελευταία μνημονιακά χρόνια τελεί υπό αξιολογική φρενίδιτα, ανάγοντας τις διαδικασίες αξιολόγησης σε μοχλό αναδιοργάνωσης του κράτους και ανόρθωσης της οικονομίας, το συγκεκριμένο αποτέλεσμα ήταν αρκετά οδυνηρό. Αν η αξιολόγηση αφορούσε τα πανεπιστήμια, το χτύπημα θα ήταν ελαφρύτερο, καθότι η όποια κακή κατάσταση των πανεπιστημίων θα μπορούσε εύκολα ν’ αποδοθεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Για την πρωτοβάθμια όμως εκπαίδευση δύσκολα θα μπορούσε να πείσει την κοινή γνώμη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για χρόνια εκπαίδευε μυστικά, ταξιαρχίες δεκάχρονων σαμποτέρ ενάντια στις κυβερνητικές εκπαιδευτικές πολιτικές.

Γιατί οι Γερμανοί αγαπούν τους Ρώσους;

Σχετικά με την Ουκρανική κρίση, η Μέρκελ βάζει τα δυνατά της για να δείξει ότι τόσο ενδοευρωπαικά όσο και διατλαντικά υπάρχει ένα μέτωπο αραγές, ενωμένο σαν γροθιά απέναντι στις κινήσεις των Ρώσων· τις de facto, όπως η προσάρτηση της Κριμαίας, και τις μελλοντικές, όπως μια επέμβαση στις ρωσόφωνες ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας.

 Σ’ αυτό άλλωστε στόχευε και το πρόσφατο ταξίδι της στις ΗΠΑ όπου με τον Ομπάμα παρέα συμφώνησαν να τραβήξουν από κοινού τις κόκκινες γραμμές. Πολύ λεπτές ακόμα, είναι αλήθεια, τόσο που να αγγίζουν μόνο κάποιους λίγους από το περιβάλλον Πούτιν και τόσο απαλές όσο το πάτημα της γάτας.

Χρηματιστικοποίηση του Καπιταλισμού και Κρίσεις

Χρηματιστηκοποίηση του καπιταλισμού λαμβάνει χώρα όταν το υπερβάλλον κεφάλαιο από τον τομέα της παραγωγής στρέφεται για επενδύσεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα της οικονομίας από τον οποίο επιδιώκει να εξασφαλίσει μεγαλύτερες αποδόσεις. Αυτό μπορεί να συμβεί για διάφορους λόγους όπως:

λόγω πλεονάζοντος κεφαλαίου,

λόγω υπερ-παραγωγής,

λόγω χαμηλής αγοραστικής δύναμης και ζήτησης,

λόγω πτώσης του ποσοστού κέρδους στους παραγωγικούς τομείς

λόγω απορρύθμισης του χρηματοπιστωτικού κλάδου.

Μερικές αλήθειες για το κατά κεφαλή ΑΕΠ της Ελλάδας

Όπως γνωρίζουμε από την εμπειρία μας, το κατά κεφαλή ΑΕΠ μια χώρας, ο πλούτος της δηλαδή, (εδώ gdp), συνδέεται στενά με την ανταγωνιστικότητά της (εδώ GCI), με μια θετική σχέση: όσο πιο ανταγωνιστική, τόσο πιο πλούσια. 

Αν βάλουμε σε ένα γράφημα το gdp στον οριζόντιο άξονα και τον δείκτη ανταγωνιστικότητας στον κάθετο για χώρες απ’ όλον τον κόσμο (επάνω) και για χώρες από την Ευρώπη (κάτω), παρατηρούμε ότι αυτές ομαδοποιούνται κατά μήκος της κόκκινης ευθείας γραμμής, η οποία είναι η καλύτερη που μπορούμε να τραβήξουμε, με κάποιες να πέφτουν επάνω της, και κάποιες άλλες να βρίσκονται από πάνω ή από κάτω. 

Η σχέση που συνδέει το κατά κεφαλήν ΑΕΠ με τον δείκτη ανταγωνιστικότητας δεν είναι γραμμική, αλλά πολυωνυμική, ως εξής:

 

GCI ~(gdp)^α , όπου α=0.1

Πόσο κόστισαν τα Ολυμπιακά έργα στο Ελληνικό;

Στις 25 Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Πάντζας, Δριτσέλη, Δούρου, Βαλαβάνη, Κανελλοπούλου, Σακοράφα, Βρούτσης, Δρίτσας, Γάκης, Βαμβακά, Γεωργοπούλου, Πετράκος, Καφαντάρη, Κουράκης και Μεϊκόπουλος, στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού ελέγχου είχαν καταθέσει ερώτηση στο αρμόδιο υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ σχετικά με το συνολικό κόστος κατασκευής των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων στην περιοχή του Ελληνικού.

Η απάντηση ήρθε γρήγορα, σε λιγότερο από ένα μήνα και έχει ως εξής:

Τα οφέλη της τυχαιότητας στην Οικονομία και Πολιτική

Η πρόσφατη οικονομική κρίση, πέρα από τον πόνο που επέφερε στους λαούς, κλόνισε και τα θεμέλια των πλέον διαδεδομένων οικονομικών αρχών και δη της επικρατούσας Efficient Markey Hypothesis, (EMH) η οποία προυποθέτει τέλεια πληροφορημένα και ανεπηρέαστα από το περιβάλλον τους οικονομικά υποκείμενα. Σύμφωνα με την EMH οικονομικές φούσκες και κατάρρευση των αγορών είναι αδύνατον να υπάρξουν. Να όμως που υπήρξαν και φυσικά κάπου στο μέλλον καραδοκούν και άλλες. Είναι ενδιαφέρον να μετρήσει κανείς τα άρθρα που βγήκαν στο φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό από πολύ σημαντικούς οικονομολόγους, ανάμεσα σ’ αυτους και ο Robert Shiller, ένας από τους τρεις νομπελίστες του 2013, επιχειρώντας να υπερασπιστούν την επιστημονική βάση των Οικονομικών, μπας και σώσουν κάτι από την υπόληψή τους. Ενδεικτικό είναι το άρθρο του “Ιs Economics a Science?” που δημοσιεύτηκε στο Project Syndicate τον περασμένο Νοέμβρη.  Η ταυτόχρονη βράβευση του Eugene Fama εκ των εμνευστών της EMH, αν μη τι άλλο δείχνει την προσπάθεια αντιστήριξης της νεοκλασσικής εκδοχής των οικονομικών από την ολοκληρωτική απαξίωση και κατάρρευση.

Τα σουβλατζίδικα, ως εχθροί της ανάπτυξης

Ο κόσμος προσπαθώντας να ξεπεράσει την κρίση και να δει το ΑΕΠ του να ξεφεύγει από το αναιμικό τίποτα προς κάτι που να θυμίζει μετάβαση σε καλύτερες εποχές, ομνύει στην καινοτομία και στην επιχειρηματικότητα που θα αναλάβει να την υλοποιήσει.

Παρ’ όλες τις επικλήσεις στη χάρη της, παρ’ όλες τις παραινέσεις στα χειμαζόμενα κράτη να κάνουν επιτέλους κάτι  για να την βγάλουν από την τρύπα της, παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις ότι χωρίς καινοτομία αποκλείεται να ανακάμψουμε, η καινοτομία παραμένει άφαντη. Κι εδώ, δεν μιλάμε απλά για κάποιο μασκάρεμα του παλιού που μπορεί να περάσει για καινούργιο και έτσι να την κουτσοβγάλουμε. Μπορεί αυτό να ισχύει για μάς, αλλά πρόβλημα ανάπτυξης έχουν και οι πάλαι ποτέ ισχυρές οικονομίες που δεν μπορούν πλέον να μπαλώνονται με ψευτοπράγματα. 

Οι Ιδιωτικοποιήσεις δεν μειώνουν το χρέος

Όπως είναι γνωστό, η Τράπεζα της Ελλάδας έχει ανοίξει ένα ξεχωριστό λογαριασμό στον οποίο προβλέπεται εντός 10ημέρου να κατατίθενται τα χρήματα από τις ιδιωτικοποιήσεις, με διακηρυγμένο στόχο, κατ’ απαίτηση της Τρόικας, τη μείωση του δημοσίου χρέους. Όταν ξεκίνησε το πανηγύρι με τα Μνημόνια, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ το 2009, ήταν σαφώς μικρότερο από το τωρινό, στο 130%, και οι προβλεπόμενες εισπράξεις ήταν στα 50 δις, δηλαδή θα αντιπροσώπευαν ένα ποσοστό επί του χρέους 50/300=17%, όχι και τόσο ευκαταφρόνητο.

Άλλες όμως οι βουλές της Τρόικας, άλλα τα κελεύσματα της πραγματικότητας, τέτοια, ώστε δικαίως κάποιος ν’ απορεί για τον τρόπο με τον οποίο έγιναν οι υπολογισμοί, που έβγαζαν τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις σ’ αυτό το δυσθεώρητο ύψος. Βλέποντας μόνο τον αριθμό των κρατικών επιχειρήσεων που έχουν απομείνει από τις ιδιωτικοποιήσεις των προηγούμενων δεκαετιών, ακόμα και ο πιο αδαής μπορεί να αντιληφθεί ότι ο λογαριασμός δεν έβγαινε.

Οδοιπορικό στη Βολιβία

Ο Μοράλες, όσον αφορά τους πολιτικοποιημένους ταξιδιώτες και τους λίγο-πολύ γνώστες των πραγμάτων της Λατινικής Αμερικής, είναι χωρίς αμφιβολία το ισχυρότερο brand name της Βολιβίας. Αν δεν υπήρχε αυτός, θα ήταν σίγουρα ο Τσε Γκεβάρα, ο οποίος λίγο μετά την αποχώρησή του από την Κούβα το 1965, προσπάθησε ατυχώς να υποθάλψει την επανάσταση και στη Βολιβία, όπου όμως συνάντησε την απροθυμία των ιθαγενών, καταλήγοντας αποδεκατισμένος τον Οκτώβριο του 1967 στη σύλληψη και δολοφονία του από τον βολιβιανό στρατό. Σήμερα, πιστοί απ’ όλον τον κόσμο συρρέουν στον τόπο εκτέλεσης, στο μικροσκοπικό χωριό La Higueras, 300 χμ δυτικά της Σάντα Κρους, για ν’ αποδώσουν φόρο τιμής στον επαναστάτη-ίνδαλμα.

Ο Μοράλες δεν είναι επαναστάτης, ούτε καν μαρξιστής. Είναι, όμως, ο πρώτος ινδιάνος Πρόεδρος σε μια χώρα, η οποία με πληθυσμό κατά 85% ινδιάνων και μιγάδων, από την απελευθέρωσή της και δώθε το 1825 από τον Μπολίβαρ, έχει εκλέξει 79 στη σειρά λευκούς Προέδρους. Για να είμαστε δίκαιοι, ας πούμε όχι από το 1825, αλλά από το 1952, τη χρονιά που το Επαναστατικό Εθνικιστικό Κίνημα υπό τον Víctor Paz Estenssoro κατέλαβε την εξουσία και εισήγαγε την καθολική ψηφοφορία, δίνοντας ίσα δικαιώματα στους ιθαγενείς. Μέχρι τότε, λευκοί ψήφιζαν, λογικά, λευκό Πρόεδρο θα έβγαζαν! 

Πώς συμπεριφέρθηκαν στην κρίση οι πλούσιες χώρες ;

Το παρακάτω διάγραμμα δείχνει την πτώση του ΑΕΠ ανάμεσα στο Q1 2008 και Q2 2009.

Τη μεγαλύτερη πτώση σημείωσε η Ιαπωνία, λόγω καθίζησης του παγκόσμιου εμπορίου.

Δεύτερη ήρθε η Μ. Βρετανία, λόγω της μεγάλης εξάρτησής της από τον χρηματοπιστωτικό τομέα, ο οποίος και επλήγη σφοδρά.

Η Γερμανία δεν πήγε πίσω, τσίμπησε ένα -6.8%, ενώ η Ιταλία τα πήγε χάλια, όπως και το ΗΒ και συνεχίζει ακόμα. Καλύτερα απ’ όλες τα πήγαν οι ΗΠΑ και ο Καναδάς.

Το Ελληνικό Παράδοξο

Όλη η φιλοσοφία των απανωτών μνημονιακών σχεδίων ήταν να επιβληθεί εσωτερική υποτίμηση μέσω της δραστικής μείωση μισθών, ώστε να πέσει το μισθολογικό κόστος, και οι επιχειρήσεις να αυξήσουν τις εξαγωγές, λόγω αύξησης της ανταγωνιστικότητάς τους. Έτσι η ανάπτυξη και η ευημερία θα έρθει μέσω των εξαγωγών, όπως ευαγγελίζονταν.

Πολύ απλοικό στ’ αλήθεια σχέδιο, για νάναι αληθινό. Και πράγματι, πέρασε ξυστά απ’ την πραγματικότητα, μόνο που δεν την άγγιξε

Ο πολύ στενός κορσές της Ε.Ε.

Οι εκθέσεις του Γραφείου Προυπολογισμού της Βουλής έχουν πάντοτε ενδιαφέρον, μιας και δεν μασάνε τα λόγια τους σε σύγκριση με τις εκθέσεις άλλων θεσμικών οργάνων, και τούτο, διότι κανείς από την εκτελεστική εξουσία δεν είναι υποχρεωμένος να τις λαμβάνει υπ’ όψιν. Έτσι η αξία τους  εκτιμάται κυρίως από την εκάστοτε αντιπολίτευση, η οποία όμως στερείται εξουσίας.

Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και με τις εκθέσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης, όπως η τελευταία για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις χώρες που βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία της Τρόικας, την ίδια δε τύχη θα έχει και η Έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου, το οποίο ευτυχώς που ξύπνησε την τελευταία στιγμή, γιατι θα έρχονταν οι ευρωεκλογές και δεν θα το έπαιρνε καν χαμπάρι. Γίνεται κάποιος ντόρος στα ΜΜΕ την ημέρα της δημοσίευσης των εν λόγω εκθέσεων, άντε και την επόμενη μέρα, και μετά, ως συνήθως, πάμε γι’ άλλα.

Πώς ανεβαίνει το ΑΕΠ της Ευρώπης;

Σύμφωνα με τις αναθεωρημένες προβλέψεις του ΔΝΤ, που καταγράφονται στην έκθεση του World Economic Outlook Update, για την Ευρωζώνη προβλέπεται ανάπτυξη  1% το 2014 και 1,4% το 2015 και στις ΗΠΑ 2,8% και 3% αντίστοιχα. Ενώ, η Ευρωπαική Επιτροπή, για το σύνολο των 28 χωρών της ΕΕ για το 2014 προέβλεψε ανάπτυξη στο 1.4% από μηδενική φέτος.

Συγκριτικά δηλαδή με τις ΗΠΑ, που φαίνοναι να φυσάνε με την επεκτατική δημοσιονομική τους πολιτική, η ΕΖ μετά βίας βγάζει το κεφάλι απ’ το νερό. Κακό του κεφαλιού της, με την αχρηστευμένη στην πράξη πλέον πολιτική της λιτότητας που ακολούθησε και ακολουθεί.

Προσοχή στα κενό ανάμεσα στο πρωτογενές πλεόνασμα και στο πλεονάζον πρωτογενές πλεόνασμα

Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε…

Για το πρωτογενές πλεόνασμα, ο λόγος, που ακόμα δεν το βγάλαμε, κι αρχίσαμε κιόλας να το μοιράζουμε. Δεν θ’ ασχοληθώ με το ύψος αυτού. Είναι τόσο,  όσο αποδέχεται η τρόικα.  

Τα 28 κτήρια του ΤΑΙΠΕΔ: από νοικοκύρης, νοικάρης

Πολύ ανακουφισμένο εμφανίστηκε προχθές το ΤΑΙΠΕΔ από την ευτυχή κατάληξη της συμφωνίας «αξιοποίησης» των 28 ακινήτων του Δημοσίου από τις ελεούσες εταιρίες Real Estate της Εθνικής και της Eurobank .

«Κάθε εμπόδιο για καλό…», λένε τώρα στο ΤΑΙΠΕΔ. 

H τοπολογία της βίας

Τελικά η «Θεωρία των Δύο Άκρων» (ΘτΔΑ) θα πρέπει να είναι η πιο διαδεδομένη, αφού όλοι σ’ αυτήν αναφέρονται, και συνάμα η πιο απλή θεωρία που γνώρισε ποτέ ο επιστημονικός κόσμος. Ακούμε συνέχεια γιαυτήν, αλλά η καρδιά της παραμένει μυστική, στα τρίσβαθα θαμμένη, γνωστή μόνο στους μύστες και τους σοφούς αυτού του τόπου. Γιατί εμείς οι ατελείς κοινοί θνητοί δεν βλέπουμε, όπως αρμόζει σε μια Θεωρία, ούτε θέσεις και προϋποθέσεις, ούτε πορίσματα, ούτε κάποια πειστήρια που να την επαληθεύουν, ούτε κάποια μονοσήμαντα συμπεράσματα. Και για προβλέψεις, ούτε λόγος.  Όμως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αρκεί που οι σοφοί μάς διαβεβαιώνουν για την ύπαρξη και παντοδυναμία της, οπότε και δεν πρέπει ν’ αμφιβάλουμε για την ειλικρίνειά τους.  

Αξιολόγηση καθηγητών, με βάση τους βαθμούς των μαθητών τους!

Αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους δυο-τρεις μήνες στο χώρο της Παιδείας και δη της δευτεροβάθμιας είναι  εντελώς πρωτόγνωρο. Και εντοπίζεται στο αενάως ανακυκλούμενο ζήτημα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Συγκεκριμένα, ενώ για δεκαετία τουλάχιστον, η κωλυσιεργία στην αξιολόγηση προερχόταν από την πλευρά των εκπαιδευτικών, στις μέρες μας συμβαίνει το εντελώς ανάποδο, με την κυβέρνηση να είναι αυτή που την παρακάμπτει.

Γιατί δεν το κάνει; Ο πρώτος λόγος είναι και ο προφανής. Η κυβέρνηση βιάζεται να πιάσει τα quota των κεφαλών, όπως απαιτεί το reminder του Paul. Όταν με το καλό πατήσει το πόδι του στην Αθήνα, όπως παράγγειλε, θέλει να βρει έτοιμα τα σφαχτά στο κατώφλι του, αριθμημένα και ζυγισμένα, μαρκαρισμένα και επιμελώς πακεταρισμένα.

Έφερε το ευρώ ανάπτυξη;

Με την εύγλωττη αποτυχία των πολιτικών λιτότητας στην Ευρωζώνη, η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα φαίνεται σαν μια λογική εναλλακτική προοπτική, υποστηριζόμενη τελευταία πέρα από τους συνήθεις Sinn και Krugman και από τον Munchau.

Λεω λογική, με την έννοια ότι το “παιχνίδι” με το νόμισμα αποτελεί ακόμα μια ελεύθερη παράμετρο, μαζί με τις δημοσιονομικές και συναλλαγματικές, στη διαχείριση της οικονομίας. Όσο περισσότερες οι παράμετροι, τόσο περισσότερες και οι δυνατότητες άσκησης οικονομικής πολιτικής προς μια επιθυμητή κατεύθυνση. Αυτό στα textbooks. Στην πραγματικότητα, η αλλαγή νομίσματος, ιδιαίτερα αν επιχειρείται μονομερώς, εγκυμονεί κινδύνους, τους οποίους, όσο καλά προετοιμασμένη και να είναι μια κυβέρνηση είναι δύσκολο να τους σταθμίσει επακριβώς.

Πολλά έχουν ειπωθεί για το ευρώ και τα ευεργετικά του αποτελέσματα στις οικονομίες των χωρών που το υιοθέτησαν. Όποιον και να ρωτήσετε αν το ευρώ έφερε ανάπτυξη, η απάντηση θα έρθει χωρίς δεύτερη σκέψη και θα είναι θετική. Φυσικά, η απάντηση αυτή είναι η σωστή, αλλά, για λόγους πληρότητας, χρειάζεται και μια δεύτερη ερώτηση, για το πώς τα πήγαν, λόγου χάρη, και οι χώρες που σνομπάρισαν το ευρώ.

Περί πλειστηριασμών

Η κυβέρνηση έχει πλέον αποφασίσει να βγάλει σε πλειστηριασμό την πρώτη κατοικία από τις αρχές του επόμενου έτους. Βλέποντας πίσω της μόνο επιτυχίες σχετικά με την επιβολή σκληρών μέτρων όλα αυτά τα χρόνια, θεωρεί ότι και αυτή τη φορά θα τα καταφέρει.

Αναρωτιέμαι όμως πώς! Διότι ο πλειστηριασμός έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που δεν τα συναντάς στα προηγούμενα μέτρα. Έχει υλικότητα, έχει σωματικότητα, κοντολογίς, προϋποθέτει έξωση και αυτό δεν είναι εύκολο να συμβεί χωρίς πάλη. Όχι ιδεατή, αλλά χειροπιαστή. Όπως και να το δεις, η έξωση είναι ένα πολύ άγριο πράγμα. Σκεφτείτε να σού πετάνε τα έπιπλα στο πεζοδρόμιο, τα πιατικά, τα καθαρά απ’ το ντουλάπι και τα βρώμικα απ’ τον νεροχύτη, τα ρούχα, τα σιδερωμένα και τ’ ασιδέρωτα, το πανέρι με τα άπλυτα, να σου ξεσκίζουν τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες του γάμου σου και των παιδιών σου, να σου λασπώνουν τα σεντόνια, τα χαλιά και τα κεντίδια της γιαγιάς σου, τα βιβλία σου και τα CD σου, τα περιοδικά, τα ενθύμια απ’ τα ταξίδια σου, ό,τι χρήσιμο και άχρηστο μάζευες αυτά τα χρόνια, μπορεί άχρηστα, αλλά κομμάτια της ψυχής σου που δεν έλεγες να τα’ αποχωριστείς αν και σου έπιαναν πολύτιμο χώρο στα ράφια, και τώρα νά, να πέφτουν στα λερά δάχτυλα ενός τυχάρπαστου ασεβή, κι η ζωή σου, κρυφή και φανερή, να γίνεται βορά στα λαίμαργα μάτια των περαστικών.