Ένας χρόνος (και κάτι) σε ένα call center

Πριν μερικά χρόνια…

…είχα και εγώ την «ευκαιρία» να εργαστώ σε μια εταιρεία προώθησης μέσω τηλεφωνικών κλήσεων. Αναφέρομαι στα σε όλους μας πια γνωστά call center. Το συγκεκριμένο που εργαζόμουν εγώ είχε τα γραφεία του στην περιοχή του Κεραμεικού.

Χωρίς να έχω καμία ιδέα για το τι πρόκειται να συναντήσω σε αυτόν το χώρο δουλειάς, έπειτα από  μια αποστολή του βιογραφικού μου, ήρθε και η συνέντευξη.

Βαδίζοντας εντελώς σε άγνωστα λημέρια (με μόνο σκοπό και κίνητρο το οικονομικό σε αυτή την δύσκολη περίοδο ,όπως το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού αυτής της χώρας), έφτασε η ώρα για την συνέντευξη.

Στο λυκόφως της επισφάλειας

Η Αννα κοντεύει τα σαράντα. Ευγενής, καλλιεργημένη, συγκροτημένη, με λόγο εστιασμένο και ακριβή. Απόφοιτος φιλολογίας, παιδί δημοσίων υπαλλήλων, τυπικό παιδί της ελληνικής μεσαίας τάξης. Για δεκαπέντε χρόνια ήταν κατώτερο και μεσαίο στέλεχος καλλιτεχνικών οργανισμών, οργάνωνε παραγωγές, φρόντιζε δημόσιες σχέσεις, έγραφε, συντόνιζε, δούλευε ακαταπαύστως με όρεξη αυξανόμενη, με αγάπη για τη δουλειά της. Αρνήθηκε θέσεις πιο προσοδοφόρες, για να υπηρετεί με τον τρόπο της την τέχνη, το θέατρο, τη μουσική.

Τα τελευταία δύο χρόνια είναι άνεργη. Και σχεδόν ανεπάγγελτη. Εγκατέλειψε το σπίτι της, δεν μπορούσε να το συντήρήσει, γύρισε στο σπίτι των συνταξιούχων γονιών, με μειωμένη σύνταξη κι αυτοί, ταλαιπωρούμενοι από τις ασθένειες του γήρατος. Πριν από ένα τρίμηνο η Αννα βρήκε μια δουλειά, μια mini job, θέση μερική απασχόλησης: πεντάωρο κυλιόμενο, πότε πρωί πότε απόγευμα, σχεδόν τυχαία, σε ένα call center. Στον Κηφισό. Δεν έχει συγκοινωνία.

Όταν η Coca Cola δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση με ένα Call Center

Ακούσατε φαντάζομαι χθες σε ολα τα “αντικειμενικά” κανάλια και σήμερα θα διαβάσετε στον εξ ίσου “αντικειμενικό” τύπο για τη μεγάλη τιμή που μάς επιφύλαξε το enfant gâté των εταιρικών κολοσσών με το να έρθουν και να επενδύσουν στη χώρα μας, με προιόντα και υπηρεσίες “υψηλής προστιθέμενης” αξίας.