Athens Voice: …ίχνος πέτσας

Από το facebook του Νίκου Μπογιόπουλου :

Για να φτιαχτεί τέτοια ανάρτηση (ακόμα μια που οι συγκεκριμένοι απέσυραν αρον – άρον), μια ανάρτηση που όσοι την έφτιαξαν, είδαν – για χάρη της κυβέρνησης και του κράτους – με μεγάλα γράμματα “97 διασώσεις”, αλλά με μικρούλια γραμματάκια 7 νεκρούς, δεν αρκεί μια “λίστα Πέτσα”.

Από τον Γεωργελέ στον Γεωργαλά. Μια Athens Voice δρόμος

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Υπάρχουν φορές που λες ότι η Athens Voice, η φωνή του νεοελληνικού φιλελευθερισμού, δεν μπορεί να σε ξαφνιάσει περισσότερο με τον σκοταδισμό των κειμένων που δημοσιεύει και το ξέπλυμα φασιστικών ιδεών που κατά καιρό επιχειρούν ορισμένοι από τους δημοσιολόγους-συντάκτες της. Ειδικά σε μια εβδομάδα σαν αυτή, όπου η Σώτη Τριανταφύλλου συγκρίνει όσους διαβάζουν τον θεωρητικό Αλαίν Μπαντιού με όσους πιστεύουν στις συνωμοσίες για τους Illuminati.

Κι όμως υπάρχει πάντα κάτι που δεν μπορούσες να φανταστείς.

Όπως ότι το συγκεκριμένο Free Press θα έδινε τον λόγο σε έναν  πρώην σύμβουλο του Δένδια και του Αβραμόπουλου, τον Κωνστανίνο Λεντάκη, που ζητά την κατάργηση του μαθήματος της κοινωνιολογίας από τα σχολεία.

Οι φρη πρέσες στη μπουζού

To Skouliki Tom

Αγαπητέ μοναδικέ αναγνώστη,

Σήμερα είναι μια καταπληκτική μέρα, αφού, με αφορμή το θέμα που έχει προκύψει με τον καλό φίλο Σπύρο Δερβενιώτη, θα ασχοληθούμε με τις φρη πρέσες.

Οι φρη πρέσες κατείχαν πάντα μια ξεχωριστή θέση στη σελίδα και το μπλογκ μας αλλά για πρώτη φορά ένα κείμενό μου είναι αποκλειστικά αφιερωμένο σε αυτές.

Για όσους δε γνωρίζουν, το Σάββατο που έγινε η ορκωμοσία της νέας Βουλής, η Athens Voice δημοσίευσε κείμενο με τίτλο “Έκλεψε τα βλέμματα η Ουρανία Μιχαλολιάκου” και σχόλιο “Εμφανώς αδυνατισμένη, με δερμάτινη φούστα και μαύρα γυαλιά στη Βουλή”. 

Ο πυρσός των τιμωρών

Franz Kline – Orange Outline, 1955

Του Στρατή Μπουρνάζου

Γιατί μας αφορά το κάψιμο της «Athens Voice»

Την Τετάρτη το βράδυ τα γραφεία της Athens Voice κάηκαν. Δεν ήταν βραχυκύκλωμα, όπως θεωρήθηκε αρχικά, αλλά ενέργεια συνειδητή. Την ευθύνη για την «εμπρηστική παρέμβαση» ανέλαβε η «Αναρχική Ομάδα Aντικαπιταλιστικής Δράσης».

Ο λόγος που αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω τις λίγες γραμμές που ακολουθούν δεν είναι η «νομιμοφροσύνη» ούτε η διάθεση μιας τυπικής πομπώδους καταδίκης· ούτε, τέλος, κάποια γνωριμία ή συμπάθεια για τους εκδότες και διευθυντές της Αthens Voice (δεν τους γνωρίζω, ούτε και πολυθέλω, εδώ που τα λέμε). Ο λόγος είναι η βαθιά –υπαρξιακή πολιτικά, θα έλεγα–, πεποίθησή μου ότι όσοι ανήκουμε στον χώρο της Αριστεράς δεν μπορούμε να παρατηρούμε απαθείς ή να μασάμε τα λόγια μας για μια τέτοια ενέργεια. Η «παρέμβαση» αυτή μας είναι απολύτως απεχθής και εχθρική: πλήττει ευθέως την ελευθερία της έκφρασης, και μάλιστα με τρόπο όχι συμβολικό, αλλά εντελώς πραγματικό. Είναι πράξη βαρβαρότητας, αντίθετη στις αξίες μας.

Οι αναρχικοί καίνε και σπάνε;

Η πρωτοεμφανιζόμενη «Αναρχική Ομάδα Αντικαπιταλιστικής Δράσης» ανέλαβε την ευθύνη για τον εμπρησμό των γραφείων της Athens Voice. Στην προκήρυξή της, η «Αναρχική Ομάδα Αντικαπιταλιστικής Δράσης» αναφέρει πως «σκουπίδια σαν τα εναλλακτικά free press όπως η Athens Voice, που κατασκευάζουν μια απολίτικη μάζα πειθήνιων κανίβαλων καλύπτοντας τη κενότητά τους με τη “συμμετοχική” ταυτότητα του νομιμόφρονα καταναλωτή», και κατηγορούν την Athens Voice ότι συμμετέχει στην καθεστωτική προπαγάνδα για τη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και την επιβολή νυχτερινής εργασίας στα εμπορικά καταστήματα.

Δεν ήξερα ότι έβγαινε ακόμα η Athens Voice. Το πληροφορήθηκα, όταν έκαψαν τα γραφεία της.

Ούτε ξέρω αν αυτά που γράφουν στην προκήρυξή τους οι «αναρχικοί» ισχύουν. Δεν ξέρω τι έγραφε η Athens Voice.

Free (press) νεοφιλελευθερισμός και λαϊφστάιλ: Με αφορμή την Athens Voice

Του Τάκη Γέρου

Το 2004 ο Νικόλας Σεβαστάκης είχε συμπεριλάβει στην Κοινότοπη χώρα μια υποδειγματική κριτική του περιοδικού ΚΛΙΚ και τουλαϊφτάιλ ως έκφραση του νέου φαντασιακού της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτισμικής ηγεμονίας των νέων αστικών μεσοστρωμάτων.[1] Δέκα χρόνια μετά, έχω την αίσθηση ότι ένας τέτοιος θεωρητικός προσανατολισμός δεν έχει ευδοκιμήσει ιδιαίτερα στο πλαίσιο της αριστερής κριτικής, που τείνει να υποτιμά το λαϊφστάιλ ως πεδίο συγκρότησης ταυτοτήτων, αξιών, ιδεολογιών και τρόπων ζωής. Εάν όμως όλη η «μεταμοντέρνα τσογλανιά» της δεκαετίας του 1990 (για να δανειστώ μια γλαφυρή έκφραση του Νίκου Ξυδάκη) συμπυκνώθηκε συμβολικά στο περιοδικό ΚΛΙΚ, στις μέρες μας μια ανάλογη λειτουργία φαίνεται να επιτελείται –σε σημαντικό βαθμό και τουλάχιστον στην περιοχή της πρωτεύουσας– μέσα από τα έντυπα του λεγόμενου freepress. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε από κοντά το ένα από τα δύο δημοφιλέστερα freepress, την εβδομαδιαία εφημερίδα AthensVoice (AV), το πρώτο έντυπο αυτού του είδους που εκδόθηκε στην Αθήνα και μάλλον το πιο εμβληματικό.

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ

Martin Creed, “Work No. 203: EVERYTHING IS GOING TO BE ALRIGHT”, 1999

Στις 3 Μαΐου του 2013 ο Άρης Δημοκίδης έγινε 35 χρονών. Κανονικά το γεγονός θα έπρεπε να έχει απασχολήσει μόνο έναν στενό κύκλο ανθρώπων. Όμως ο Άρης Δημοκίδης είναι τα τελευταία χρόνια μια από τις πιο αναγνωρίσιμες υπογραφές του ελληνικού διαδικτύου. Αρχισυντάκτης της ηλεκτρονικής έκδοσης του περιοδικού Lifo, ο άνθρωπος ουσιαστικά που χειρίζεται αρκετές από τις στήλες της και διαχειρίζεται την τελική της μορφή, ένας χαρισματικός χρήστης των νέων επικοινωνιών και υποδειγματικός (έως μανίας) χειριστής των νέων μέσων, ρέκτης πληροφοριών και αντανακλαστικός αναπαραγωγός και σχολιαστής τους. Ο Δημοκίδης είναι δείγμα ενός νέου τύπου επαγγελματία, που λειτουργεί εντός της δημόσιας σφαίρας και συναιρεί τις ιδιότητες του σχολιαστή, του δημοσιογράφου, του μπλόγκερ και του χρήστη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η δική του στήλη άλλωστε, τα «Μικροπράγματα», είναι από τις πιο πολυδιαβασμένες στήλες του ελληνικού διαδικτύου, ξεπερνώντας σε αναγνωσιμότητα και επιρροή πολλές από τις έντυπες στήλες πολύ γνωστότερων και μεγαλύτερων δημοσιογράφων.

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ

Στις 3 Μαΐου του 2013 ο Άρης Δημοκίδης έγινε 35 χρονών. Κανονικά το γεγονός θα έπρεπε να έχει απασχολήσει μόνο έναν στενό κύκλο ανθρώπων. Όμως ο Άρης Δημοκίδης είναι τα τελευταία χρόνια μια από τις πιο αναγνωρίσιμες υπογραφές του ελληνικού διαδικτύου. Αρχισυντάκτης της ηλεκτρονικής έκδοσης του περιοδικού Lifo, ο άνθρωπος ουσιαστικά που χειρίζεται αρκετές από τις στήλες της και διαχειρίζεται την τελική της μορφή, ένας χαρισματικός χρήστης των νέων επικοινωνιών και υποδειγματικός (έως μανίας) χειριστής των νέων μέσων, ρέκτης πληροφοριών και αντανακλαστικός αναπαραγωγός και σχολιαστής τους. Ο Δημοκίδης είναι δείγμα ενός νέου τύπου επαγγελματία, που λειτουργεί εντός της δημόσιας σφαίρας και συναιρεί τις ιδιότητες του σχολιαστή, του δημοσιογράφου, του μπλόγκερ και του χρήστη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η δική του στήλη άλλωστε, τα «Μικροπράγματα», είναι από τις πιο πολυδιαβασμένες στήλες του ελληνικού διαδικτύου, ξεπερνώντας σε αναγνωσιμότητα και επιρροή πολλές από τις έντυπες στήλες πολύ γνωστότερων και μεγαλύτερων δημοσιογράφων.

Πνευματικός άνθρωπος

Ο πνευματικός άνθρωπος του σήμερα είναι αυτός που γράφει στο Προταγκόν, την Λάιφο και την Άθενς Βόις. Ή εκείνος που γράφουν γι’ αυτόν το Προταγκόν, η Λάιφο και η Άθενς Βόις. Ή τελοσπάντων όποιος διαφημίζεται από τα βραδινά δελτία λίγο πριν τ’ αθλητικά, ανάμεσα στην “πρέσβειρα καλής θελήσεως” και τα παραμύθια της Μαρή Κυριακού.

End of story, που λένε και οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι.

Έχω ξαναγράψει για τα αθηναϊκά “φρι πρες”. Πάντα ήταν ελεγχόμενα, ακόμη κι από χρηματοδοτήσεις της αμερικανικής πρεσβείας (Wikileaks). Από τότε, όμως, που έβγαλαν δικό τους δήμαρχο -τον Καμίνη που ξηλώνει παγκάκια για να μην κοιμούνται άστεγοι- νομίζουν πως έχουν πιάσει τον παπά απ’ τα αρχίδια.

Η γενιά των … ευρώ

Η τρίχρονη οικονομική κρίση και τα μνημόνια δημιούργησαν μία νέα τάση σε μεγάλα κομμάτια ανενεργού, πολιτικά, πληθυσμού. Κόσμος που χαρακτηριζόταν από την απάθεια των ‘90s και 00’s ασχολήθηκε με τα κοινά· και συνέβαλε στη δημιουργία της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας.

Ωχαδερφισμός και άκρατος παρτακισμός συμβάδισαν με τα οικονομικά θαύματα μιας απολιτικίκ κοινωνίας με πρότυπα το Κλικ, το Νίτρο και τα χαζοχαρούμενα free press των Αθηνών.Στυγνοί επαγγελματίες και μεταπτυχιακοί απόφοιτοι που ονειρεύονταν να γαμήσουν ξέκωλα στα στέκια του Κωστόπουλου, στέλνουν γράμματα ανεκπλήρωτης σεξουαλικής επιθυμίας στις εβδομαδιαίες στήλες του “Σε είδα”.