Aπόδοση τιμής σε έναν μεγάλο στοχαστή

OIKONOMIKA ΕΡΑΝΙΣΜΑΤΑ

Του Γιώργου Τοζίδη

Συμπληρώνονται έξι χρόνια από την απώλεια του Eduardo Galeano, ενός σημαντικού στοχαστή που κατάφερε με τα βιβλία του να κάνει γνωστό το δράμα των λαών της Λατινικής Αμερικής σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά και να ασκήσει μία «εξοντωτική» κριτική στην «επίσημη» Ιστορία.

Ο Galeano ήταν φίλος της Ελλάδας και είναι χαρακτηριστική η δήλωσή του το 2011, με αφορμή την κρίση: «Η Ελλάδα θα γνωρίσει τώρα αυτό που πάντα γνώριζε η Λατινική Αμερική: ότι ο κόσμος κατευθύνεται από υποτιθέμενους διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι ασκούν τη διεθνή δικτατορία τους και κάθε φορά γίνονται όλο και λιγότερο ορατοί. Να ξέρετε, όμως, πως η ελευθερία τού να υπακούς δεν είναι ελευθερία. Το έθνος που υπακούει δεν είναι πια έθνος: είναι η ηχώ ξένων φωνών, είναι η σκιά άλλων σωμάτων».

Δημοψήφισμα 2015: Όταν σχεδόν όλες οι κοινωνικές τάξεις της χώρας τα πήραν κρανίο

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία 10 χρόνια στην Ελλάδα είναι συναρπαστικά, αν εξαιρέσεις ότι είμαστε πλέον πάμφτωχοι, η ανεργία έχει φτάσει σε τροχιά, το πολιτικό σύστημα είναι Looney Tunes, η αστυνομική καταστολή έχει εκτοξευθεί και φτάσαμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε αν θα έχουμε περισσότερους φασίστες από αδέσποτα στο δρόμο (και σε αντίθεση με τα αδέσποτα, οι φασίστες θέλουν μπόγια να τους μαζέψει). Μπορεί τα πράγματα να είναι τελείως σκατά, αλλά τουλάχιστον διασκεδάζουμε, το οποίο είναι και το βασικό διακύβευμα της σύντομης μίζερης ύπαρξής μας στο σύντομα.

Και τι μπορεί να μας διασκεδάσει περισσότερο από μια μεγάλη αναμπουμπούλα; Και χωρίς αμφιβολία, η μεγαλύτερη ευκαιρία για οτινάναι στο τώρα ήταν το Δημοψήφισμα του 2015. Πολλά σενάρια προέκυψαν από τότε, ειδικά μετά το μνημονιακό μετέπειτα των Τσίπρα, Φλαμπουράρη και της υπόλοιπης κομπανίας, για το ποιος ήταν το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σχέδιο, ενώ κατά την ταπεινή μου γνώμη οι Συριζαίοι, όπως κάθε είδος έλληνα πολιτικού, είναι μεγαλύτεροι οπαδοί του αυτοσχεδιασμού κι από τους τζαζίστες. Το οποίο σημαίνει θα κάνω ό,τι μου κατέβει αρκεί να τη σκαπουλάρω κάπως.

Όταν νάνοι κλήθηκαν να εκπροσωπήσουν γίγαντες

Του Σεραφείμ Σεφεριάδη

Στο 5ο βιβλίο της Ιστορίας του Πελοποννησιακού πολέμου, στον περίφημο Διάλογο των Μηλίων (Ιστορίαι Ε’, 85-111), ο Θουκυδίδης περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο οι ουδέτεροι Μήλιοι προσέγγιζαν τους άτεγκτους αθηναίους ιμπεριαλιστές (τους «θεσμούς» της εποχής) λίγο προτού οι τελευταίοι τους καταστρέψουν. Οπως και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, έτσι κι αυτοί αναζητούσαν «αμοιβαία επωφελείς λύσεις»: «…[Ν]α σας εξηγήσωμεν ποίον είναι το ιδικόν μας συμφέρον και [να] προσπαθήσωμεν να σας πείσωμεν να το αποδεχθήτε, εάν τούτο συμπίπτη να είναι συγχρόνως και ιδικόν σας» εκλιπαρούσαν (Ε’, 98). Εκπληκτοι οι πολιτικά (και ταξικά) «ψημένοι» Αθηναίοι (: οι «θεσμοί») αντέτειναν: «Εάν μακαρίζωμεν την απλότητά σας, δεν ζηλεύομεν όμως την ανοησίαν σας» (Ε’, 105). Πρόκειται ακριβώς για τον κώδικα της πολιτικής ανεπάρκειας των νάνων της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ που κλήθηκαν να εκπροσωπήσουν γίγαντες: τις εκατοντάδες χιλιάδες που με τις δράσεις και τους αγώνες τους (τις σχεδόν 40 γενικές απεργίες και τα συλλαλητήρια, με αποκορύφωμα αυτό της 3ης Ιουλίου) ανέτρεψαν το φαύλο κομματικό σύστημα και με την ώριμη κραυγή «Ούτε βήμα πίσω!» ενέπνευσαν ανάλογες κινητοποιήσεις σε εκατοντάδες ευρωπαϊκές πόλεις. Οι νάνοι δεν κατάλαβαν ποτέ ότι δεν ενέχονταν σε «διαπραγματεύσεις» αλλά σε πόλεμο.

Για το 2015 που φεύγει, για το 2016 που έρχεται

Το 2015 δεν ήταν μια καλή χρονιά για εμένα. Από την άλλη, για το μπλογκ ήταν η καλύτερη χρονιά μέχρι τώρα. Έσπασε όλα τα ρεκόρ. Έκανε τρομερό ποδαρικό στο μπλογκ ο Ηλίας από την Βρετανία, οπότε τον καλώ από εδώ να κάνει και φέτος το ποδαρικό –από την Ελβετία που βρίσκεται πια-, ώστε να σπάσει πάλι το ρεκόρ.

Το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε ένα ακόμα χαρτί του συστήματος, ο Αλέξης Τσίπρας αποδείχτηκε ένας ακόμα πολιτικός απατεώνας, ενώ ο Βασίλης Λεβέντης είναι πια ο ρυθμιστής της πολιτικής ζωής του προτεκτοράτου.

Αυτό το τελευταίο τα λέει όλα. Και για τη χώρα, και για τους πολίτες.

2015 : Η χρόνια των φιδιών

του n.k.

Πολλοί χαρακτηρισμοί έχουν ακουστεί ως τώρα για τη χρονιά που μας πέρασε. Γυρίζοντας το ρολόι πίσω κι έχοντας αποθέσει όλα τα κακά του κόσμου και της ζωής μας στο ούτως ή άλλως πανάθλιο δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου , το δίδυμο που είχε αναλάβει και είχε προχωρήσει το σχέδιο των τοκογλύφων για την φτωχοποίηση του πληθυσμού και την εκποίηση των περιουσιών (δημόσιας και ιδιωτικής) περιμέναμε, ο κόσμος όλος περίμενε την ελπίδα.

Έχει αναλυθεί από δεκάδες αρθογράφους το πόσο αβάσιμα στεκόταν το περίφημο σχέδιο Δραγασάκη-Σταθάκη-Τσίπρα και Βαρουφάκη έχοντας ως …παγκόσμια σταθερά το κοινό νόμισμα. Αποδείχτηκε με τον πιο πειστικό τρόπο ότι αυτό που οι ίδιοι τόνιζαν ως αταλάντευτη σταθερά ήταν την ίδια στιγμή  ο δούρειος ίππος, η μεγάλη αδυναμία του. Η Ευρώπη, αυτή η συγκεκριμένη Ευρώπη των lobbies και των τραπεζών δεν δεχόταν και δεν δέχεται άλλο τρόπο.

Χρονιά θλίψης

espoir ecpoir

Σε λίγες μέρες τελειώνει το 2015 και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι πρόκειται για ένα από τα χειρότερα χρόνια στην Ιστορία της Ελλάδας. Όταν έκλεινε το 2014 είχαμε τουλάχιστον μία ψευδαίσθηση, μία ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο, τουλάχιστον στον τομέα των δικαιωμάτων. “Ας κάνουν έστω ένα 10% απ’ όσα υποσχέθηκαν” έλεγε ο κόσμος, ασχέτως εάν οι πολύ ρεαλιστές έβλεπαν ότι δεν ήταν παραπάνω από ευσεβείς πόθοι.

Η ήττα που υπέστη το 61,3% των ψηφοφόρων, η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που πραγματικά ήθελε να δει κάτι ριζικό να αλλάζει (ακόμα κι αν μετά θα γκρίνιαζε εις τον αιώνα τον άπαντα για όσα άλλαξαν) έγινε βαθιά πληγή στο σώμα της Αριστεράς.

Και φυσικά, δεν αναφέρομαι στην Ελληνική Αριστερά, αυτή μπορούμε άνετα να την ξεχάσουμε. Αναφέρομαι στην Αριστερά παγκοσμίως. Οι Podemos στην Ισπανία δεν έχασαν την πρωτιά για άλλο λόγο: το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ αρκούσε για να αηδιάσει ο κόσμος, όταν είχαν σχεδόν ταυτιστεί μαζί του και παρά τα όσα συμβαίνουν εκεί, με τις εξώσεις οικογενειών και την οργιώδη ανεργία, να παραμένουν δέσμιοι του παλαιοκομματικού συστήματος.

Το μισό του παγκόσμιου πλούτου ανήκει στο 0,7% του πληθυσμού

Του Μιχάλη Γιαννεσκή

Οι ετήσιες Εκθέσεις Διεθνούς Πλούτου (Global Wealth Reports) του Ινστιτούτου Έρευνας της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse περιέχουν πολλά διαφωτιστικά στοιχεία για τον παγκόσμιο πλούτο.

Τα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα ότι η κατανομή του διεθνούς πλούτου γίνεται ολοένα και πιο ανισομερής και, παρά την οικονομική κρίση, οι εκατομμυριούχοι αυξάνουν τον πλούτο τους.

Σύμφωνα με την έκθεση της τράπεζας για το 2015, περίπου ο μισός πλούτος της υφηλίου (το 45,2%) ανήκει στους εκατομμυριούχους, οι οποίοι αποτελούν το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Χατζηστεφάνου: Η ματαίωση και προδοσία ελπίδων το 2015

«Δεν είναι “πραξικόπημα”, αλλά επιλογή-μονόδρομος του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι αλλαγές και πτώσεις κυβερνήσεων που δεν αποδέχονται το ασφυκτικό πλαίσιο του Διευθυντηρίου, ούτε η ανατροπή αποφάσεων από δημοψηφίσματα γίνεται τυχαία αλλά ως όρος επιβίωσης ενός συστήματος τα θεμέλια του οποίου τρίζουν μεν, αλλά αυτό αναζητά ήδη κυρίως μέσα από τη σοσιαλδημοκρατία την ανανέωση επιβολής του, μέσω της εξαέρωσης της κοινωνικής και λαϊκής οργής».

Πως ο Σόιμπλε επέβαλε τα capital controls – Αποκάλυψη των New York Times

Του Νίκου Κωτσικόπουλου

Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε, είναι αυτός που ήθελε να επιβληθούν τα capital controls στις ελληνικές τράπεζες, όπως σαφώς αποκαλύπτουν, οι New York Times σε ρεπορτάζ  που δημοσιεύτηκε στο site αλλά όχι και στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας τους την επόμενη μέρα!

Η αποκάλυψη εκθέτει όλο το οικοδόμημα της Ευρωζώνης. Αποκαλύπτει ακόμα, ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν είναι Κεντρική Τράπεζα με ρόλο τη προστασία του νομίσματος και του τραπεζικού συστήματος, αλλά περισσότερο ένα ΔΣ εταιρίας που δέχεται εντολές από τον ισχυρό μέτοχο ο οποίος το ελέγχει εξωδιοικητικά, παραγγέλλοντας ενίοτε και τεχνοκρατικές αναλύσεις που επιβεβαιώνουν το εξαρχής ζητούμενο συμπέρασμα…

Πεθαίνουμε Ευρώπη

Του Πάνου Μουχτερού

Συνήθισα πια. Δεν μιλάμε άλλωστε για μια φάση που κρατάει μερικές ημέρες, μερικές εβδομάδες, μερικούς μήνες. Περάσανε κοντά πέντε χρόνια από τη στιγμή εκείνη που βρέθηκα στο σημείο που είμαι τώρα. Κι είναι φοβερό το πώς τελικά ο ανθρώπινος οργανισμός μπορεί και προσαρμόζεται σε καταστάσεις που μέχρι πριν δεν πίστευε ότι υπήρχε ποτέ περίπτωση να τις αντέξει. Είναι μια διαδικασία πρωτόγνωρη, ανακαλύπτεις σταδιακά πλευρές από τον εαυτό σου που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν, όλο αυτό μοιάζει με ένα μακροβούτι στα άδυτά σου, ανακαλύπτεσαι από την αρχή, γεννιέσαι και πεθαίνεις και γεννιέσαι ξανά και ξανά σε έναν διαρκή, φαύλο κύκλο μεταξύ ζωής και θανάτου. Το πιο περίπλοκο είναι ότι δεν μπορείς να μαντέψεις με σιγουριά αν θα ξυπνήσεις το επόμενο πρωί ζωντανός ή αν τα μάτια σου θα παραμείνουνε κλειστά, όχι πια από την πολλή εξάντληση αλλά γιατί θα σου έχει φύγει και η τελευταία ανάσα από τις αντοχές σου. Όποιος έχει βρεθεί στη θέση μου καταλαβαίνει πολύ καλά τι σημαίνει να εξασκείσαι καθημερινά στο να αντέχεις, να επεκτείνεις ολοένα και πιο πέρα τα όριά σου, κι όλο αναρωτιέσαι, τελικά μέχρι πόσο μπορώ να ζήσω, αλλά έλα που, για έναν περίεργο λόγο, εξακολουθεί το στέρνο σου κι ανεβοκατεβαίνει με το που ολοκληρώσεις την ερώτηση προς τα μέσα σου. Πολλές φορές αγγίζεσαι, περιεργάζεσαι το πρόσωπό σου, ψηλαφίζεις το ταλαιπωρημένο σου δέρμα, το γδέρνεις για να δεις αν ακόμα ματώνει, βάζεις τα χέρια σου γύρω απ’ το στεγνό λαιμό σου για να επιβεβαιώσεις ότι ακόμα αμύνεσαι, ότι επιβιώνεις. Ναι, έρχονται στιγμές θολές που σκέφτεσαι αν είναι λυτρωτικό το να βάλεις μόνος σου ένα τέλος σε όλο αυτό το μαρτύριο αλλά διαπιστώνεις στο τέλος ότι δεν έχεις δύναμη ούτε για το τέλος σου.

Τα Σαββατοκύριακα της αέναης χρεοκοπίας μας

Της Σοφίας Λαμπίκη

Διδακτικό πόνημα του 2011

 Εδώ και πολύ καιρό, σαν επαναλαμβανόμενη Μέρα της Μαρμότας, ζούμε σ΄αυτή τη χώρα , κάθε Σαββατοκύριακο έναν συναγερμό χρεοκοπίας και επιβολής νέων, πρόσθετων, μέτρων λιτότητας.

Σαν έτοιμη από καιρό, σαν σκηνοθετημένη τραγωδία, η μέρα της Παρασκευής προώρισται να ανεβάσει τις ανησυχίες, να εντείνει την αγωνία των Αγορών και να κορυφώσει , στα δελτία των 8, τις κραυγές απελπισίας των παπαγάλων.

Το Σάββατο το πρωί υπάρχει μία ύφεση στο κορυφούμενο δράμα –ίσως για να ψωνίσουν οι νοικοκυραίοι ήρεμα από τους ναούς των Malls και των supermarkets- και από το απόγευμα αρχίζουν ξανά οι οιμωγές κι οι ψίθυροι : «κούρεμα», «επαναγορά των ομολόγων», «αναγκαστική, επιλεκτική, βελούδινη, οριστική, υπό όρους και άνευ όρων χρεοκοπία».

Εκλογές – Διόρθωση

Οι εθνικές εκλογές θα διεξαχθούν στις 25 Ιανουαρίου. Ήδη, ξεκίνησαν οι βαρύγδουπες δηλώσεις και ο πόλεμος ανακοινώσεων ανάμεσα στα κόμματα αλλά νομίζω πως αυτά είναι γνωστά, βαρετά και αναμενόμενα, οπότε πρέπει να τα προσπεράσουμε, αφού η ουσία είναι πως αυτές οι εκλογές αποτελούν μια διόρθωση.

Στις διπλές εκλογές του 2012, οι Έλληνες είχαν την ευκαιρία να αποδώσουν Δικαιοσύνη, να τιμωρήσουν τα κόμματα και τους πολιτικούς που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία και τον εξευτελισμό, και να δώσουν μια προοπτική ελπίδας στην χώρα μας.

Οι Έλληνες, από φόβο, τρόμο, συνήθεια, θυμό ή οτιδήποτε άλλο, δεν άρπαξαν την ευκαιρία των εκλογών του 2012, και διατήρησαν στην κυβέρνηση την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, τα δυο κόμματα που κυβερνούν επί δεκαετίες και που ευθύνονται για την χρεοκοπία και την παρακμή της Ελλάδας.