Η συγκλονιστική επιστολή της κόρης του Δ. Χριστούλα

Το ιδιόχειρο σημείωμα του πατέρα μου (Δημήτρη Χριστούλα), δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. Σε όλη τη ζωή υπήρξε ένας αριστερός αγωνιστής, ένας ανιδιοτελής οραματιστής.

Η συγκεκριμένη πράξη του τέλους, είναι μια συνειδητή πολιτική πράξη, απολύτως συνεπής με όσα πίστευε και έπραττε όσο ζούσε. Στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα, σκοτώνουν τα αυτονόητα.

Για κάποιους, για “τα πεισματάρικα παιδιά της χίμαιρας”, σε μια τέτοια κατάσταση, η αυτοκτονία μοιάζει αυτονόητη, όχι σα φυγή αλλά σαν κραυγή αφύπνισης.

Κάποια διδάγματα από την αποτυχία της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους το 2012

Συνέντευξη του Ερίκ Τουσέν στην Maud Bailly

Μετάφραση: Πάνος Αγγελόπουλος

Το 2012 η Τρόικα προέβη σε μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους η οποία δεν αποδείχτηκε ευεργετική. Μπορείς να μας εξηγήσεις τους λόγους; (1)

Πράγματι. Τα συμφραζόμενα ήταν τα εξής: από τις αρχές του 2010, η Ελλάδα έγινε στόχος κερδοσκοπικών επιθέσεων από τις χρηματοπιστωτικές αγορές οι οποίες απαίτησαν εξαιρετικά υψηλά επιτόκια ως αντιστάθμισμα της αναγκαίας χρηματοδότησης για την αποπληρωμή του χρέους της χώρας. Η Ελλάδα βρέθηκε στα πρόθυρα της πτώχευσης καθώς αδυνατούσε να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της συνάπτοντας δανειακές συμβάσεις με λογικά επιτόκια. Η Τρόικα παρενέβη με ένα σχέδιο δομικής αναπροσαρμογής υπό τη μορφή «Μνημονίων». Θα χορηγούσε νέες πιστώσεις στην Ελλάδα υπό τον όρο ότι αυτή θα αποπλήρωνε του πιστωτές της, δηλαδή, πριν από όλους, τις ιδιωτικές ευρωπαϊκές τράπεζες, και μάλιστα με συγκεκριμένη σειρά προτεραιότητας: τις γαλλικές, γερμανικές, ιταλικές, βελγικές τράπεζες… Οι πιστώσεις αυτές βέβαια συνοδεύτηκαν από μέτρα λιτότητας τα οποία είχαν βάναυσες ή και καταστροφικές συνέπεις σε ό,τι αφορά τόσο όρους διαβίωσης του πληθυσμού όσο και την ίδια την οικονομική δραστηριότητα της χώρας.

Εκλογές – Διόρθωση

Οι εθνικές εκλογές θα διεξαχθούν στις 25 Ιανουαρίου. Ήδη, ξεκίνησαν οι βαρύγδουπες δηλώσεις και ο πόλεμος ανακοινώσεων ανάμεσα στα κόμματα αλλά νομίζω πως αυτά είναι γνωστά, βαρετά και αναμενόμενα, οπότε πρέπει να τα προσπεράσουμε, αφού η ουσία είναι πως αυτές οι εκλογές αποτελούν μια διόρθωση.

Στις διπλές εκλογές του 2012, οι Έλληνες είχαν την ευκαιρία να αποδώσουν Δικαιοσύνη, να τιμωρήσουν τα κόμματα και τους πολιτικούς που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία και τον εξευτελισμό, και να δώσουν μια προοπτική ελπίδας στην χώρα μας.

Οι Έλληνες, από φόβο, τρόμο, συνήθεια, θυμό ή οτιδήποτε άλλο, δεν άρπαξαν την ευκαιρία των εκλογών του 2012, και διατήρησαν στην κυβέρνηση την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, τα δυο κόμματα που κυβερνούν επί δεκαετίες και που ευθύνονται για την χρεοκοπία και την παρακμή της Ελλάδας.

Τα ανοιχτα ποδια του Βενιζελου

Στις 19 Απριλίου 2012, γυρνώντας από την αγροικία μου στο μεγάλο στρατόπεδο των Αθηνών είχα μια αποκαλυπτική εμπειρία.

Ο Βενιζέλος εμφανιζόταν στο megaλο κανάλι. Μόνος και συγκρατημένα ασυγκράτητος. Η Τρέμη και ο Τσίμας καθισμένοι απέναντί του, θύματα μιας στιγμιαίας αποκαθήλωσης, εκτός των καθιερωμένων τους αγίων παραθύρων κάθονταν άβολα και φάνταζαν σφιγμένοι. Έβαλα ένα παγωμένο τσάι. Η συνέντευξη κυλούσε κολλώδης και παχύρρευστη σαν χυμένη μπαγιάτικη καραμέλα και ξάφνου πριν προλάβω καν να εκνευριστώ από τον γνωστό και θλιβερό λεκτικό διαρροϊκό πακτωλό που συνοδεύει τις δημόσιες τηλεοπτικές εμφανίσεις του Ευάγγελου συνέβη το θαύμα.

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Τα σημάδια καθημερινά γίνονται όλο και περισσότερα. Οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις φανερώνουν αυτό που πλέον μοιάζει αναπόφευκτο: Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα βήμα πριν απο την εξουσία.

Σε αυτό το κείμενο θα εξετάσουμε τα γεγονότα και θα αναλύσουμε τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεση μας για το τι είδους διακυβέρνηση μπορούμε να περιμένουμε απο το ΣΥΡΙΖΑ. Καταρχήν, οφείλουμε να ξεξαθαρίσουμε απέναντι στους αναγνώστες μας ότι είναι απαράδεκτο για μία χώρα με τα πολυσύνθετα προβλήματα της Ελλάδας να περιμένει λύση μέσα απο τις εκλογές. Η λογική της ανάθεσης, δηλαδή να βρω ένα σωτήρα που θα του αναθέσω με σώσει, ενώ εγώ θα κάνω ακριβώς ότι έκανα πριν, είναι ηλίθια, αδιέξοδη και συγχρόνως αναχρονιστική. 

6 Μαΐου 2012 – 6 Μαΐου 2013: Από τη μεταπολίτευση στο “μεταμνημόνιο”

Αυτές τις ημέρες είχαμε δύο σημαντικότατες πολιτικές επετείους. Πιο συγκεκριμένα, την 6η Μαΐου 2013, έκλεισαν τρία χρόνια από την ψήφιση του Μνημονίου, το οποίο προκάλεσε τις μεγαλύτερες πολιτικές ανακατατάξεις στην πρόσφατη ιστορία της χώρας, και ένας χρόνος από τις εκλογές του 2012, οπότε και καταγράφηκαν για πρώτη φορά αυτές οι θεαματικές αλλαγές στην κάλπη. Η ελληνική κοινωνία ζει μία από εκείνες τις περιόδους που ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώνεται σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε οι αλλαγές που συμβαίνουν μήνα με το μήνα και εβδομάδα με την εβδομάδα, δύσκολα γίνονται αντιληπτές στο συλλογικό της συνειδητό. Από τις εκλογές του Μαΐου του 2012, που δεν οδήγησαν στην συγκρότηση κυβέρνησης, αλλά σε επαναληπτικές εκλογές ένα μήνα αργότερα, η εικόνα της χώρας και του πολιτικού σκηνικού συνεχίζει να αλλάζει ραγδαία ως σήμερα. Εν όψει ενός μεγαλύτερου αφιερώματος στον ένα χρόνο από τις εκλογές του περασμένου Ιουνίου, όπου συγκροτήθηκε η τρικομματική συγκυβέρνηση που βρίσκεται σήμερα στην εξουσία, ρίχνουμε μία εποπτική ματιά στα δεδομένα εκείνα που άλλαξαν μέσα στον ένα αυτό χρόνο, ξεκινώντας από τις ίδιες τις εκλογές του περασμένου Μαΐου.