Το φρικιό με τη βαριοπούλα

Του Περικλή Κοροβέση

Ο Φρόιντ υποστήριζε πως η βασιλική οδός για να φτάσουμε στο υποσυνείδητο είναι τα όνειρά μας. Τα όνειρα απασχολούσαν την ανθρωπότητα από την αρχή της. Και οι ερμηνείες τους είναι άπειρες. Από μηνύματα θεών, προβλέψεις για το μέλλον, σήματα για κάποιο επικείμενο καλό ή κακό ή αποκάλυψη κάποιου καλά φυλαγμένου μυστικού. Μέχρι και σήμερα υπάρχουν ονειροκρίτες, ένα είδος fake εγκυκλοπαίδειας που ερμηνεύει τα διάφορα σύμβολα σε καλά ή κακά και ενίοτε δίνει και συμβουλές.

Είναι το αντίστοιχο που κάνουν οι αστρολόγοι, τα μέντιουμ, οι χαρτορίχτρες και οι καφετζούδες. Ενας μεγάλος αριθμός ανθρώπων θεωρεί αυτή την εκδοχή εγκυρότερη από αυτήν του Φρόιντ, την οποία εκλαμβάνει ως διανοουμενίστικη. Αν την ξέρει βέβαια. Και νομίζω πως αυτή η τάση είναι ισχυρότατη σε αυτήν την κοινωνία και υποπτεύομαι πως αργά ή γρήγορα θα συγκροτηθεί σε πολιτικό κόμμα. Και αφού ξέρει και διαβλέπει το μέλλον, δεν υπάρχει περίπτωση αποτυχίας.

Η κοινωνία των εξαρτήσεων

Του Περικλή Κοροβέση

Ολοι μας έχουμε δει στον δρόμο κάποια ανθρώπινη σκιά να περπατάει παραπατώντας και τρεκλίζοντας μοιάζοντας να αναζητά στα σκοτάδια τη σωτηρία της· μια αχτίδα φωτός να της θερμάνει το μαύρο της σκοτάδι. Μπορεί να περπατάει και μια ολόκληρη μέρα για να βρει αυτό που ψάχνει για να σωθεί. Αν έχει βέβαια τα χρήματα για να αγοράσει το φάρμακό της. Και για να βρει αυτά τα χρήματα είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα. Η πρώτη κλοπή γίνεται στο σπίτι.

Ακολουθεί ο περίγυρος. Επεται η κοινωνία. Για τα κορίτσια είναι η πορνεία. Και η παραβατικότητα, κατά κανόνα, είναι ο χρηματοδότης του φαρμάκου. Με άλλα λόγια, η κοινωνία. Μιλάμε για τον «πρεζάκια», τον «ναρκομανή», τον «τοξικομανή» και όλα αυτά τα ωραία ρατσιστικά ονόματα που χρησιμοποιούμε για να δείξουμε πως η ευθύνη γι’ αυτήν την κατάντια βαραίνει αποκλειστικά και μόνο τον χρήστη της ηρωίνης. Αλλά οι σύγχρονες μελέτες έχουν αποδείξει ακριβώς το αντίθετο. Το περιβάλλον παίζει καθοριστικό ρόλο για τη γέννηση και την πορεία της εξάρτησης.

Οι μηχανισμοί άμυνας του Εγώ

Σύμφωνα με τον Sigmund Freud, οι μηχανισμοί άμυνας μπορούν να κάνουν τη ζωή μας προσαρμοστική ή δυσλειτουργική.

Σύμφωνα με την Ψυχαναλυτική θεωρία του Σίγκμουντ Φρόυντ, οι μηχανισμοί άμυνας είναι αυτόματες πράξεις ή τεχνικές που εκτελούνται ασυνείδητα για την αντιμετώπιση στρεσογόνων καταστάσεων και ερεθισμάτων που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε ψυχολογικά.

Πιο συγκεκριμένα είναι η μέθοδος με την οποία το Εγώ διευθετεί τις συγκρούσεις που δημιουργούνται μεταξύ των ενορμήσεων του Εκείνο και των αξιών του Υπερεγώ.

Κρίση ψυχικής υγείας στους νέους ερευνητές;

του Αντώνη Μαυρόματου*

Σε διεθνή μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο Nature Biotechnology φαίνεται πως τα ποσοστά του άγχους και της κατάθλιψης μεταξύ των μεταπτυχιακών και των διδακτορικών φοιτητών διεθνώς είναι τουλάχιστον έξι φορές μεγαλύτερα από ό,τι στο γενικό πληθυσμό.

Οι δειγματοληπτικές απαντήσεις 2.279 φοιτητών από 234 πανεπιστημιακά και ερευνητικά ιδρυμάτων σε 26 χώρες (90% υποψήφιοι για PhD και 10% για Μaster’s) αποκαλύπτουν ότι το 41% αισθάνονται μέτριο έως σοβαρό άγχος, ενώ το 39% έχουν συμπτώματα μέτριας έως σοβαρής κατάθλιψης, έναντι ποσοστού περίπου 6% στο γενικό πληθυσμό. Τα ποσοστά άγχους και κατάθλιψης είναι μεγαλύτερα στις γυναίκες από ότι στους άντρες: 43% και 41% αντίστοιχα, έναντι 34% και 35%. Ακόμη μεγαλύτερα ποσοστά βρέθηκαν σε όσους δήλωσαν διεμφυλικοί ή μη συμμορφούμενοι/νες στα κυρίαρχα πρότυπα φύλου, με το 55% εξ αυτών να βιώνει άγχος και το 57% κατάθλιψη.

Ο Αϊ Βασίλης είναι σκέτη λέρα

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Όπως υποστηρίζουν θεωρητικοί της Κοινωνικής Ψυχολογίας, όπως ο καθ. Stephen Wright (2001), «αρκεί να επιτραπεί η κινητικότητα-πρόσβαση σε μόλις 2% των μελών των υποτελών τάξεων (προς τις κυρίαρχες τάξεις) και τότε οι μεμονωμένες ατομικές δράσεις καθίστανται η κυρίαρχη επιλογή», ενώ η συλλογική δράση πάει περίπατο.

Αυτό το μόλις 2% που κατορθώνει να «πετύχει» και να «ανέβει» κοινωνική κατηγορία, είναι αρκετό για να παραμυθιαστεί το υπόλοιπο 98% μιας υποτελούς τάξης ότι μπορεί να τα καταφέρει και αυτό και να εγκαταλείψει κάθε περίπτωση συλλογικής δυναμικής δράσης.

Το φαινόμενο αυτό, γνωστό ως τοκενισμός (tokenism) ή προσχηματική διαταξική κινητικότητα, είναι ο καλύτερος στυλοβάτης του καπιταλισμού, παράγοντας έτσι μαζικά κυρ-Παντελήδες που ονειρεύονται ένα καλύτερο ατομικό αύριο και…ζμπούτσατους.

Η αφανής χρησιμότητα της ατομικής λύσης

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Από το «εγώ» στο «εμείς» δεν πας, όσο το «εγώ» μπορεί να πάει και μόνο του! Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας «πιασάρικος» αφετηριακός αφορισμός, για να διερευνηθεί το γιατί και οι συνέπειες της «ατομικής λύσης», ομολογούμενης ή ανομολόγητης, που φαίνεται ότι επέλεξαν και επιλέγουν αρκετοί σύντροφοι ή «σύντροφοι» στους καιρούς της κρίσης.

***

Η Θεωρία της Κοινωνικής Ταυτότητας (Tajfel & Turner, 1979), εξεταζόμενη με όρους μαρξιστικής θεωρίας, θα μπορούσε να προτείνει τρεις θεμελιώδεις παράγοντες, ως καθοριστικές συνθήκες, για την ανάληψη συλλογικής δράσης, εκ μέρους των υποτελών τάξεων: (α) Τη διαπερατότητα ή τη στεγανότητα των ορίων μεταξύ των υποτελών και των κυρίαρχων τάξεων, δηλαδή τη δυνατότητα κάποιων μελών των υποτελών τάξεων να μετακινηθούν ατομικά προς τα άνω της κοινωνικής ιεραρχίας, διαφεύγοντας από τις συνέπειες της ταξικής τους θέσης, (β) Το βαθμό νομιμοποίησης της ταξικής κοινωνικής ιεράρχησης, δηλαδή το βαθμό που οι υποτελείς τάξεις αντιλαμβάνονται τη θέση τους ως εύλογη, δίκαιη, θεμιτή και άρα νόμιμη και (γ) Τη σταθερότητα της κοινωνικής ιεραρχίας, δηλαδή το βαθμό που οι υποτελείς τάξεις θεωρούν ότι η κατάσταση μπορεί να αλλάξει με τις δικές τους πρωτοβουλίες.

Πρώην στέλεχος του facebook: Κλείστε τα social media. Σας προγραμματίζουν

Κι ενώ το facebook συνεχίζει να κινείται ανοδικά και να διαδίδεται ολοένα και περισσότερο, καθημερινά πληθαίνουν οι καταγγελίες των επενδυτών και των εργαζομένων οι οποίοι δημόσια εκφράζουν τις ανησυχίες τους για τον αντίκτυπο του μέσου στους χρήστες του.

Ο Chamath Palihapitiya, πρώην αντιπρόεδρος του Facebook, προκάλεσε τις εντυπώσεις με τις πρόσφατες δηλώσεις του με βάση τις οποίες τα social media «διαβρώνουν τα βασικά θεμέλια του τρόπου συμπεριφοράς των ανθρώπων» και εκείνος αισθάνεται ενοχές για τη δημιουργία εργαλείων που «διαλύουν τον κοινωνικό ιστό».

Η παρακμή του παιχνιδιού και η σχέση της με την άνοδο των ψυχικών διαταραχών στα παιδιά

Του Peter Gray

Τα παιδιά και οι νέοι περισσότερο από κάθε άλλη εποχή σήμερα, παρουσιάζουν αυξανόμενα ποσοστά κατάθλιψης και άγχους, παρά την κοινωνική ευημερία. Μήπως κάνουμε κάτι λάθος;

Τα ποσοστά της κατάθλιψης και του άγχους μεταξύ των παιδιών και των νέων στο δυτικό πολιτισμό, αυξάνονται σταθερά τα τελευταία 50-70 χρόνια. Σήμερα, σε σύγκριση με μισό αιώνα πριν και σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, πέντε έως οκτώ φορές περισσότεροι φοιτητές και μαθητές γυμνασίου, πληρούν τα κριτήρια για τη διάγνωση της μείζονος κατάθλιψης και / ή της αγχώδους διαταραχής. Αυτή η αυξημένη ψυχοπαθολογία δεν είναι το αποτέλεσμα των αλλαγών των διαγνωστικών κριτηρίων αλλά παραμένει ακόμα και όταν οι μετρήσεις και τα κριτήρια είναι σταθερά.

Η πιο πρόσφατη απόδειξη για την απότομη διαγενεακή άνοδο της κατάθλιψης, του άγχους και άλλων ψυχικών διαταραχών, προέρχεται από μια μελέτη που μόλις κυκλοφόρησε από το Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο[1]. Η Twenge, βασική συγγραφέας της έρευνας και οι συνάδελφοί της, αξιοποιήσαν τα δεδομένα από τη χορήγηση του Πολυφασικού Ερωτηματολογίου Προσωπικότητας της Μιννεσότα – MMPI (ερωτηματολόγιο που χρησιμοποιείται για να αξιολογήσει ένα εύρος ψυχικών διαταραχών), το οποίο έχει δοθεί σε μεγάλα δείγματα φοιτητών σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1938 και της έκδοσης MMPI-A που χρησιμοποιείται στους νεότερους εφήβους και έχει δοθεί σε δείγματα των μαθητών του λυκείου από το 1951. Τα αποτελέσματα αυτά συμφωνούν με άλλες μελέτες, χρησιμοποιώντας μια ποικιλία δεικτών, που δείχνουν επίσης δραματικές αυξήσεις στο άγχος και την κατάθλιψη στα παιδιά καθώς και τους εφήβους και τους νέους ενήλικες κατά τα τελευταία πέντε ή περισσότερα χρόνια.

Τι επάγγελμα πρέπει να κάνετε, για να επιβιώσετε μετά το τέλος του κόσμου

Αν μπορούσες να επιλέξεις τους άλλους δέκα ανθρώπους που θα έμπαιναν μαζί σου σ’ ένα πυρηνικό καταφύγιο τι θα ήθελες να επαγγέλλονται;

Έστω ότι η ανθρωπότητα θα καταστρεφόταν ολοσχερώς και θα μένατε εσείς οι δέκα για να την φτιάξετε απ’ την αρχή. Τι θα ήθελες να ξέρουν;

~~

Σίγουρα δεν θα χρειάζονταν πολιτικοί ούτε τραπεζίτες ούτε δικηγόροι ούτε λογιστές.

Ένας γιατρός θα ήταν απαραίτητος. (Δεν γράφω “ή μία γιατρός”. Πέντε άντρες και πέντε γυναίκες, αυτός είναι ο μόνος κανόνας, αλλά δεν ασχολούμαστε με το φύλο κάθε επιζήσαντα. Χρησιμοποιούμε το αρσενικό, γιατί αναφερόμαστε γενικά στον άνθρωπο).

Ένας κυνηγός κι ένας γεωργός -για να έχουμε να φάμε. Σεφ δεν χρειάζεται, θα μαγειρεύουμε χωρίς τατουάζ.

Η δεύτερη ζωή που δεν έζησα, η αλάνθαστη ζωή

«Ο μόνος άνθρωπος που δεν κάνει λάθη είναι εκείνος που δεν κάνει τίποτα»

ΤΗ. Roosevelt

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Θα ‘πρεπε να ζούμε δυο ζωές. Η μία δεν φτάνει.

Η πρώτη θα ‘πρεπε να ήταν η πρόβα, η δοκιμή. Θα τη ζούσαμε και θα σημειώναμε τα λάθη μας και τα σωστά μας

Θα σημειώναμε: «Μη σκας για το γαμημένο διαγώνισμα στη γλώσσα. Διάβασε ποίηση.»

Θα σημειώναμε: «Φίλησε ‘την, τώρα! Φίλησε ‘την, ανόητε, τι κοιτάς;»

Θα σημειώναμε: «Ταξίδεψε τώρα που είσαι δεκαοκτώ.»

Είμαστε ό,τι φανταζόμαστε

«Well I never pray, but tonight I’m on my knees I need to hear some sounds that recognize the pain in me.» The Verve – Bitter Sweet Symphony

Όλοι γνωρίζουμε ότι κάθε ζώο, απ’ τον ξιφία ως τον σκύλο, συμπεριφέρεται με βάση τα 4-Fs (Fighting, Fleeing, Feeding, Fucking).  Ή θα επιτεθεί ή θα το σκάσει. Θα πλησιάσει για να τραφεί ή να κάνει σεξ (τα ζώα δεν γνωρίζουν ότι έτσι γίνονται τα παιδιά, είναι ορμέμφυτο).

Κι ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει ανάλογους διακόπτες. Όμως ο άνθρωπος, έχει ένα επιπλέον F, που συχνά επηρεάζει τη συμπεριφορά του περισσότερο απ’ τ’ άλλα τέσσερα.

F, for fantasy.

(Την ελληνική λέξη Φαντασία, στα αγγλικά την αποδίδει καλύτερα το Imagination, αλλά έτσι δεν θα είναι το πέμπτο F).

management by stress: η ζωή στα όρια της θραύσης*

Το ότι τα “ψυχολογικά προβλήματα” αποτελούν δεδομένο της εποχής είναι κοινότοπη παρατήρηση. Είναι, μάλιστα, τέτοια (δηλαδή “ψυχολογικά προβλήματα”) υπεράνω οποιασδήποτε κριτικής: δεν θεωρείται φρόνιμο να λες σε κάποιον / κάποιαν που θεωρεί ότι έχει ένα τέτοιο “πρόβλημα” ότι δεν έχει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από συναισθηματικές δυσκολίες στις κοινωνικές του / της σχέσεις… Και μάλιστα ότι πιθανότατα δεν ευθύνεται αυτός / αυτή για τέτοιες δυσκολίες, αν και του πέφτει η ευθύνη (αν όχι αποκλειστικά, σίγουρα σε ικανό βαθμό) να ξεπεράσει αυτές τις δυσκολίες. Όχι. Τα “ψυχολογικά προβλήματα” είναι πια μια σταθερά. Αν δεν έχεις τέτοια, τότε ίσως αυτό να είναι, από μόνο του, “ψυχολογικό πρόβλημα”!…

Ορισμένοι ίσως υποδείξουν την “κρίση” (την διαχείρισή της λέμε…) σαν αιτία. Λάθος. Η κατασκευή του εδάφους της αναγνώρισης τέτοιου είδους “προβλημάτων” έχει γίνει πολύ νωρίτερα, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια. Κι όχι μόνο η κατασκευή του εδάφους, αλλά και η καλλιέργειά του. Για παράδειγμα, σύμφωνα με στοιχεία του ελληνικού υπ. παιδείας, προερχόμενα απ’ τα διαγνωστικά κέντρα / ΚΕΔΔΥ, την άνοιξη του 2009:

Ψύχωση, τρέλλα, πολιτισμός και ο Λούπιτς

Το πρόσφατο δραματικό συμβάν της (όπως διαφαίνεται) εσκεμμένης ρήψης του αεροπλάνου από τον συγκυβερνήτη Λούπιτς μας συγκλόνισε και προκάλεσε ρίγη για τον άτυχο θάνατο τόσων ανθρώπων. Εκτός των άλλων έβγαλε στο φως ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της σημερινής κοινωνίας όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει παρόμοια γεγονότα με διαφορετικές πολιτισμικές αναφορές. Το κλασσικό μοτίβο ”λευκός δολοφόνος=τρελλός, μουσουλμάνος δολοφόνος=τρομοκράτης” αν και ταίριαζε απόλυτα στην διαχείριση από τα ΜΜΕ της περίπτωσης Μπρέιβικ, εδώ αποτελεί ένα στοιχείο ανεπαρκές από μόνο του, αλλά από το οποίο μπορούμε να αντλήσουμε κάτι άλλο. (Ο Μπρέιβικ ήταν όντως ένας τρομοκράτης. Η περίπτωση του Λούπιτς όμως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τρομοκρατική, μιας και ”τρομοκράτης” είναι κάποιος του οποίου οι ενέργειες του αποσκοπούν στο να διεγείρει συγκεκριμένες αντιδράσεις για πολιτικούς λόγους).

Μια κοινωνιοψυχολογική ανάγνωση στο «τώρα» και στο «μετά» της κρίσης

Του Γεράσιμου Προδρομίτη*

Η «κρίση είναι ευκαιρία». Οχι με την έννοια που διατείνονται οι ακραιφνείς ζηλωτές του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού δαρβινισμού και οι χαζοχαρούμενοι απολιτίκ χρυσοθήρες της ατομικής αυτοβελτίωσης, αλλά ως περιρρέουσα δραματικά βιωμένη ατμόσφαιρα, που μας προκαλεί να σκεφτούμε τους όρους του ποιοτικά διαφορετικού, που έφερε και συνεχίζει να φέρνει στις ατομικές ζωές αλλά και στην αίσθηση για το σε ποια κοινωνία ζούμε και τι κοινωνία θέλουμε.

Φυσικά, το πρώτο πληθυντικό εδώ επ’ ουδενί σημαίνει πως αναπαράγουμε την αφελή άποψη ότι όλοι θέλουμε την ίδια κοινωνία, παρά το ότι ιστορικά οι ηγεμονικά επιβεβλημένες συμπεριληπτικές εκδοχές τού «εμείς» αποτέλεσαν και αποτελούν προϋπόθεση για τη συγκρότηση κοινωνικών σχηματισμών ανθεκτικών στον χρόνο.

Ψυχολογία Των Όχλων

«Αν θέλεις να κερδίσεις τη συμπάθεια των μαζών πρέπει να τους λες τα πιο ηλίθια και τα πιο χυδαία πράγματα»

Αδόλφος Χίτλερ

Τι είναι ο όχλος; Η πολυάριθμη συνάθροιση ανθρώπων δεν επαρκεί για το σχηματισμού ενός όχλου.

Το πλήθος δεν είναι όχλος.

Ο όχλος δημιουργείται όταν η συνείδηση και η προσωπικότητα των ατόμων που αποτελούν το πλήθος εξαφανίζονται. Ο όχλος έχει –κατά κάποιο τρόπο- μια κοινή συνείδηση.

Είμαστε όλοι ψυχικά διαταραγμένοι τελικά;

Της Ιωάννας Νόρη

Είναι γεγονός ότι ψυχικά προβλήματα, όπως άγχος, κακή διάθεση, υπερβολικός θυμός, όλοι μας έχουμε σε κάποια στιγμή της ζωής μας βιώσει. Όλοι ανεξαιρέτως. Είναι επίσης γεγονός ότι αυτές οι ψυχικές εκδηλώσεις είναι αληθινές, τις βιώνουμε, και ιδιαίτερα σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών και οικονομικών κρίσεων ακόμα πιο έντονα. Κανείς δεν το αρνείται αυτό, και γιατί άλλωστε. Όμως, αυτό σημαίνει ότι είμαστε όλοι διαταραγμένοι στην ψυχή; Ή ότι, τελικά, «πάσχουμε» από κάποια «ασθένεια» του μυαλού;

Πώς μας έπεισαν οι ψυχίατροι, όλους εμάς τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους, που «δεν χάνουμε την επαφή με την πραγματικότητα», να λέμε και να πιστεύουμε ότι «όλοι κάτι έχουμε, κανείς δεν είναι τελείως καλά», ότι δηλαδή όλοι είμαστε διαταραγμένοι και χρειαζόμαστε ψυχιατρική αντιμετώπιση;

20 γνωρίσματα των ανθρώπων που έχουν αποφασίσει να είναι ευτυχισμένοι

Μετάφραση – Επιμέλεια: Όλγα Ψωμιάδη

Η ευτυχία αποτελεί κοινή επιδίωξη όλων των ανθρώπων. Κανείς δεν θέλει να είναι σκυθρωπός και λυπημένος.

Όλοι έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που καταφέρνουν να είναι ευτυχισμένοι, ακόμη και εν μέσω κάποιας αγωνιώδους δοκιμασίας στη ζωή τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δε νιώθουν πόνο, θλίψη ή λύπη – απλά, δεν αφήνουν αυτά τα συναισθήματα να κατακλύσουν την ζωή τους.

Πώς το καταφέρνουν; Έρευνες αποκαλύπτουν 20 κυρίαρχα γνωρίσματα των ευτυχισμένων ανθρώπων:

Ο Αντόνιο Γκράμσι, η ανάπτυξη της προσωπικότητας και η κουλτούρα

Ο Αντόνιο Γκράμσι θεωρεί ότι η εκπαίδευση έχει να κάνει μ’ έναν μηχανισμό κουλτούρας μέσα από τον οποίο η παλιά γενιά δίνει στη νέα γενιά όλη την εμπειρία του παρελθόντος, προκαθορισμένες κλίσεις και συνήθειες

Η εκπαίδευση 

Κείμενο: ομάδα εργασίας*

Ο Αντόνιο Γκράμσι θεωρεί ότι η εκπαίδευση έχει να κάνει μ’ έναν μηχανισμό κουλτούρας μέσα από τον οποίο η παλιά γενιά δίνει στη νέα γενιά όλη την εμπειρία του παρελθόντος, προκαθορισμένες κλίσεις και συνήθειες. Ο ιταλός στοχαστής εξετάζει τον άνθρωπο, συνεπώς και το μαθητή, ως δημιούργημά ιστορικό. Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, δεν μπορούμε με κανένα τρόπο να μιλήσουμε για μια a priori φύση του παιδιού, και του ανθρώπου γενικά, που προϋπάρχει και η οποία μένει μόνο να εκδηλωθεί. Κατακρίνει μάλιστα  εκείνη την παιδαγωγική η οποία θεωρεί την εκπαίδευση σαν το «ξεκουβάριασμα» κάποιου πράγματος, το οποίο ήδη υπάρχει υπό μορφή λανθάνουσας και πρωτότυπης «δύναμης». Η «δύναμη» αυτή δεν είναι παρά ένα ασαφές και άμορφο σύνολο αισθήσεων και εικόνων που συλλαμβάνεται από το παιδί  στις πρώτες μέρες της ζωής του.

Το τέρας μέσα της – Συμμόρφωση στα φασφουντάδικα

Όταν έγραψα το κείμενο για το πείραμα συμμόρφωσης του Μίλγκραμ, (δες “Το τέρας μέσα μας – Το πείραμα του Μίλγκραμ”) πολλοί ήταν εκείνοι που έφεραν αντιρρήσεις.

Κάποιοι υποστήριξαν ότι αυτού η είδους η συμπεριφορά δεν θα μπορούσε να παρατηρηθεί εκτός εργαστηρίου, στην “αληθινή” ζωή.

Άλλοι ήταν βέβαιοι ότι τα αποτελέσματα του πειράματος ήταν κατασκευασμένα.

Οι πεσόντες της κρίσης

Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΛΙΝΑΡΔΟΥ

«Σε μία αυτοκτονία αντιστοιχούν τουλάχιστον 20 απόπειρες…» Β. Κονταξάκης, καθηγητής Ψυχιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών

Ελάχιστα είναι τα καταγεγραμμένα περιστατικά αυτοκτονιών συγκριτικά με όσα συμβαίνουν στην πραγματικότητα, όπως προκύπτει από την έρευνα της «Κ.Ε.». Καθημερινά στα δημόσια νοσοκομεία πολλές από τις αυτοκτονίες, αλλά και τις απόπειρες, καταγράφονται ως δηλητηριάσεις, καρδιακές ανακοπές και ατυχήματα…

Ο φόβος ως πολιτικό εργαλείο – ΣΤ μέρος : ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΦΟΒΟ

Παρουσιάζουμε το τελευταίο από τα 6 μέρη μιας εργασίας που έγινε στο 11ο λύκειο Ηρακλείου και αφορά τον φόβο.

Συνέχεια από μέρος Ε

ΘΕΜΑ : Η μετάδοση του ατομικού μας φόβου στους υπόλοιπους.

ΣΤΟΧΟΣ: Η κατανόηση του τρόπου μετάδοσης του φόβου και η προτροπή για την καλύτερη- ευκολότερη (συλλογική) αντιμετώπισή του.

Ο φόβος ως πολιτικό εργαλείο – Ε μέρος : Ο ΦΟΒΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΛΥΕΙ Η ΠΑΡΑΚΙΝΕΙ

Παρουσιάζουμε μια εργασία σε 6 μέρη που έγινε στο 11ο λύκειο Ηρακλείου και αφορά τον φόβο.

Συνέχεια από μέρος Δ

ΘΕΜΑ Ο φόβος ως αιτία παράλυσης ή (και) παρακίνησης του ανθρώπου.

ΣΤΟΧΟΣ Να αντιληφθούμε πότε ο φόβος μας παρακινεί να ενεργήσουμε σε κάτι που είμαστε αντίθετοι και πότε μας παραλύει.

Ο φόβος ως πολιτικό εργαλείο – Δ μέρος : ΕΝΟΧΟΣ Ή ΕΝΤΙΜΟΣ

Παρουσιάζουμε μια εργασία σε 6 μέρη που έγινε στο 11ο λύκειο Ηρακλείου και αφορά τον φόβο.

Συνέχεια από μέρος Γ

Θέμα:Η ταύτιση του τρόπου αντιμετώπισης των πολιτών από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς ανεξαρτήτως της δράσης τους και ο καθορισμός του μέλλοντος μας από πολιτικούς ανέντιμους που θυσιάζουν τα πάντα στον βωμό των δικών τους συμφερόντων.

Στόχος: Η αφύπνιση των πολιτών και το τέλος της ανοχής.

Ο φόβος ως πολιτικό εργαλείο – Γ μέρος

Συνέχεια από μέρος Β

Παρουσιάζουμε μια εργασία σε 6 μέρη που έγινε στο 11ο λύκειο Ηρακλείου και αφορά τον φόβο.

Θέμα: Η χρησιμότητα του φόβου ανάλογα με τον εκάστοτε κάτοχο του.

Στόχος: Ο εντοπισμός των ανθρώπων που χρειάζονται το φόβο και των λόγων για τους οποίους αυτό συμβαίνει.

Ο φόβος ως πολιτικό εργαλείο – Β μέρος

Συνέχεια από μέρος Α

Παρουσιάζουμε μια εργασία σε 6 μέρη που έγινε στο 11ο λύκειο Ηρακλείου και αφορά τον φόβο.

2.ΑΓΝΟΙΑ : Η ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Θέμα:  Η άγνοια ως πηγή φόβου

Στόχος: Η ανάλυση της έννοιας του φόβου και της άγνοιας με απώτερο σκοπό να καταλάβουμε αν τελικά η άγνοια είναι η πηγή του φόβου και συγκεκριμένα του πολιτικού φόβου.