Το παζάρι για τα «κουκιά» ξεκίνησε

Οι διεργασίες και τα παζάρια των τελευταίων ημερών, ανάμεσα στους κυβερνητικούς εταίρους, οδήγησαν σήμερα τον Τσίπρα στην αναζήτηση ψήφου εμπιστοσύνης. Το πραγματικό παιχνίδι όμως αρχίζει τώρα με την αναζήτηση των «κουκιών» από τον ΣΥΡΙΖΑ για την διατήρηση του στην εξουσία.

Με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ) να έχουν δώσει «ψήφο εμπιστοσύνης» στον Τσίπρα αναμένοντας την έγκριση της Συμφωνίας των Πρεσπών, ο πρωθυπουργός θα χρησιμοποιήσει όλα τα όπλα που έχει στη «φαρέτρα». Εκβιασμοί, παζάρια και πολιτικές επιθέσεις «φιλίας» θα μπουν στην ημερήσια διάταξη τις επόμενες ημέρες. Όλα για να βγουν τα «κουκιά». 

Τσίπρας: «Σίγουρος» για τον Καμμένο, αλλά παίζει και το «χαρτί» της ψήφου εμπιστοσύνης

Την πρόθεση του να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή στην περίπτωση που ο Πάνος Καμμένος άρει την εμπιστοσύνη του προς την κυβέρνηση, προανήγγειλε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξη του, στο OPEN.

Ωστόσο ο Τσίπρας εμφανίστηκε σίγουρος για τις προθέσεις του κυβερνητικού εταίρου του και έσπευσε να προσθέσει: «Δεν πιστεύω ότι ο Πάνος Καμμένος θα άρει την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση». Μάλιστα υπενθύμισε ότι ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ έχει πληστάκις δηλώσει ότι δεν θα ρίξει την κυβέρνηση και δεν θα στηρίξει πρόταση μομφής σε βάρος της.

Δεν είναι τυχαίο ότι επέλεξε να πλέξει και το εγκώμιο Καμμένου και ανέφερε: «Ο Πάνος Καμμένος, δεν θέλω να τον αδικήσω, ήταν ένας εξαιρετικός υπουργός Αμυνας μέχρι σήμερα. Αγάπησε και αγαπάει αυτό που κάνει». 

Η δίνη, το μικρόβιο και οι αγορές

Πίνακας του Nikolay Viting, 1926

του Δημήτρη Ιωάννου 

«Οι αγορές στη δίνη του πολιτικού ρίσκου»: έτσι υποδέχθηκε η Καθημερινή της Τετάρτης τη σημαντική πτώση του γενικού δείκτη του Χρηματιστηρίου Αθηνών, σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη σημαντική άνοδο των σπρεντ του δεκαετούς ελληνικού ομολόγου. Για «το μικρόβιο της αβεβαιότητας» έγραφαν τα Νέα. Για τον φιλοκυβερνητικό Τύπο, οι αγορές είναι ένας ουδέτερος –αν και ευαίσθητος– δέκτης, ο οποίος ανταποκρίνεται μόνο δευτερογενώς σε ερεθίσματα. Και αυτά, στην περίπτωση της Ελλάδας, ήταν δύο (αν και σκοπίμως συγχέονται): η «πολιτική αστάθεια» και το «πολιτικό ρίσκο». Η πρώτη αναφέρεται στο ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών ενόψει της (δύσκολης) εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, τις οποίες ζητά επίμονα ο ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο αναφέρεται στην πιθανή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές αυτές.

Aντιπροσωπεία περιορισμένης αντιπροσωπευτικότητας

Ρενέ Μαγκρίτ, “Πανικός τον Μεσαίωνα”, 1927

του Δημοσθενη Παπαδατου-Αναγνωστοπουλου

Ακόμα κι αν έβγαλε ειδήσεις (την αναβάθμιση Βορίδη, τα σενάρια για νέο ανασχηματισμό, την επιστροφή Νικ. Κακλαμάνη και τις προτάσεις Λυκούδη-Ανεξάρτητων για κυβέρνηση «εθνικής συνεννόησης»), η τριήμερη συζήτηση στη Εθνική Αντιπροσωπεία δεν μας έκανε σοφότερους. Περισσότερο επιβεβαίωσε δύο πράγματα: Πρώτον, ότι το πολιτικό κεφάλαιο της συγκυβέρνησης έχει εξανεμιστεί: η ίδια δεν διαθέτει δυναμική για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ενώ το πολιτικό της προσωπικό, ακόμα και σε επίπεδο κορυφής πλέον, αποδεικνύεται αναλώσιμο. Δεύτερον, ότι όπως συνέβη ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια, οι αποτυχίες των κυβερνώντων και η ισχυροποίηση των αντιπάλων τους, αντί να σημάνουν αλλαγή πλεύσης, οδηγούν στην αναζήτηση ακόμα πιο αυταρχικών εναλλακτικών για τη συνέχεια στην ίδια ρότα. Αυτό σήμαιναν, το 2011, η αναβάθμιση Βενιζέλου και η τρικομματική Παπαδήμου με τη συμμετοχή του ΛΑΟΣ. Και στην ίδια λογική κινείται η άτυπη πρωθυπουργοποίηση Βορίδη — που όχι, δεν δηλώνει την έμφαση της κυβέρνησης στην υγεία, όπως υποστήριξε η υφυπουργός υγείας Κ. Παπακώστα, αφήνοντας άφωνους και τους πιο επινοητικούς σκιτσογράφους.

Ψήφος εμπιστοσύνης: Βουλγάρικα μαθήματα και παθήματα

Χαρακτικό του Τζιάκομο Πάτρι

του Δημήτρη Χριστόπουλου

Η Βουλγαρία είναι μια χώρα με την οποία μας ενώνουν και μας χωρίζουν αρκετά. Στη μόνιμη επωδό των Ελλήνων τα τελευταία χρόνια «γίναμε Βουλγαρία», μια πολιτογραφημένη Ελληνίδα, Βουλγάρα πολίτης, διερωτάται σε ένα άρθρο που αξίζει την προσοχή μας: «Γίναμε όντως Βουλγαρία; Τείνω να απαντήσω: Όχι… ακόμη. Αλλά βρισκόμαστε… σε καλό δρόμο!» (Μάγια Στογιάνοβα, «Γίναμε όντως Βουλγαρία», ηλεκτρονικό περιοδικό Χρόνος, τχ. 11, Μάρτιος 2014).  Προσωπικά, ύστερα από ένα πολύ διδακτικό διάστημα στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας, φέτος το καλοκαίρι, και έχοντας παρακολουθήσει τις κοινοβουλευτικές συζητήσεις για την ψήφο εμπιστοσύνης στην ελληνική Βουλή την τελευταία βδομάδα, τείνω στο ίδιο συμπέρασμα.

Όποιος κερδίζει στα χαρτιά…

Μπαλτύς, «Το παιχνίδι με τις κάρτες», 1948-50

του Στρατή Μπουρνάζου

Δεν θέλω –Παρασκευή πρωί που γράφω και Κυριακή πρωί που διαβάζετε το σχόλιο αυτό– να αποπειραθώ κάποια πρόγνωση για το τι ακριβώς θα συμβεί την επόμενη εβδομάδα στη Βουλή, με την ψήφο εμπιστοσύνης: πόσες απώλειες θα έχει η κυβέρνηση, αν θα υπάρξουν νέες «προσκτήσεις» από ανεξάρτητους, τι θα κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου, αν θα πει το (μεγάλο) «Παρών» ο Σπ. Λυκούδης κ.ο.κ. Όχι μόνο επειδή, σε τόσο άστατες εποχές, και οι πιο σιγουρατζίδικες προβλέψεις αποδεικνύονται συχνά οικτρές, αλλά, κυρίως, επειδή δεν είναι αυτό το σημαντικότερο: όλοι θυμόμαστε ότι στις 4 Νοεμβρίου 2011 η κυβέρνηση Παπανδρέου έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης και μία εβδομάδα μετά παραιτήθηκε. Δεν θέλω να υπαινιχθώ αναλογίες· θέλω όμως να πω ότι, ακόμα και αν η κυβέρνηση πάρει την ψήφο εμπιστοσύνης (και κατά τη γνώμη μου θα τα καταφέρει) αυτό θα έχει μικρή σημασία (ενώ αν δεν την πάρει, βέβαια, θα έχει πολύ μεγάλη…). Δεν το λέω καθόλου με κυνισμό, ούτε με την απόγνωση του  εφημεριδογράφου, που ποιείται την ανάγκην φιλοτιμία, καθώς δεν προλαβαίνει τη βροχή των εξελίξεων. Το λέω επειδή η κυβέρνηση, ακόμα κι αν επιβεβαιώσει την ψήφο εμπιστοσύνης (των βουλευτών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και κάποιων που επανακάμπτουν στο «μαντρί», κατά την αβερώφειο ρήση), έχει απολέσει οριστικά την εμπιστοσύνη και την αξιοπιστία της: έναντι των ψηφοφόρων (και των δικών της), μεταξύ των ίδιων των βουλευτών της, ακόμα και μεταξύ των πιστωτών — αν και για αποκλίνοντες λόγους. Με άλλα λόγια, κι αν κερδίσει στα χαρτιά, αυτό δεν φτάνει για να ανακόψει τον κατήφορό της, και πολύ περισσότερο για να κερδίσει στην αγάπη (του λαού).

Ψήφος μη εμπιστοσύνης

Γιάννης Μόραλης, «Ερωτικό» (1988)

του Νίκου Σαραντάκου

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΑ

Δεν ξέρω αν αιφνιδίασε η κίνηση της κυβέρνησης, που ανακοινώθηκε μάλιστα όχι από τον πρωθυπουργό αλλά από τον αντιπρόεδρό της, να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, μια διαδικασία που θα αρχίσει τις αμέσως επόμενες μέρες, ούτε ξέρω αν θα αποφέρει τα προσδοκώμενα· πάντως το απτό αποτέλεσμα που πέτυχε προς το παρόν ήταν να φέρει στην επικαιρότητα τη λέξη «εμπιστοσύνη», που θα είναι το αντικείμενο του σημερινού μας σημειώματος.

Η λέξη εμπιστοσύνη δεν είναι αρχαία. Πλάστηκε στα μεσαιωνικά χρόνια, όπως άλλωστε και η λέξη «έμπιστος». Στα αρχαία υπήρχε το ρήμα «εμπιστεύω» (που σήμαινε «αναθέτω κάτι σε έμπιστο πρόσωπο»), και που ο μέσος τύπος του, «εμπιστεύομαι», στα ελληνιστικά χρόνια χρησιμοποιήθηκε ως αποθετικό, με ενεργητική δηλαδή σημασία, «δείχνω εμπιστοσύνη».