Η απύθμενη ματαιότητα της ψήφου

Με αφορμή την εκλογή Τραμπ και την πρόσφατη εμπειρία του βρετανικού δημοψηφίσματος, μια από τις κεντρικές πολιτικές αφηγήσεις θέλουν την ψήφο των απανταχού ενηλίκων στον πλανήτη μας να καθοδηγείται από το Facebook, τους φασίστες, τους ανίδεους και την αγράμματη πλέμπα.

Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη θεωρία, ο μέσος ψηφοφόρος δεν είναι ικανός να διαχωρίσει τους ελκυστικούς φτηνούς δημαγωγούς από τους “αντιπαθείς” πραγματιστές που θέλουν το καλό μας προκρίνοντας μη αρεστές μονοδρομιακές πολιτικές.

Οι πρώτοι -μάς λένε οι ειδικοί μέσω των παραδοσιακών ΜΜΕ- αραδιάζουν ψέματα που αρέσουν στον κόσμο χρησιμοποιώντας γενικές αλήθειες που προκαλούν οι πολιτικές χωρίς καμία εναλλακτική. Παραδέχονται, για παράδειγμα, ότι οι τρέχουσες πολιτικές προκαλούν το βαθύτερο εισοδηματικό χάσμα που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, όμως εάν υπόσχεσαι ότι θα το καταργήσεις τότε είσαι λαϊκιστής.

Προδομένος την 5η Ιουλίου

Του Πάνου Μουχτερού

Πάει κάμποσος καιρός που δεν έχω τι να πω. Δηλαδή δεν είναι ότι δεν μιλάω, απλά οι λέξεις που χρησιμοποιώ στερούνται ουσίας τις περισσότερες φορές. Είναι εκφράσεις κενές, κούφιες, όπως ο αέρας ο κοπανιστός, είναι όπως τα φύλλα που τα παίρνει ο άνεμος πέρα, σαν τα χιόνια που έρχονται κι ύστερα από λίγο λιώνουν και χάνονται και δεν αφήνουν τίποτα πίσω τους παρά μόνο κρύες εντυπώσεις. Γι’ αυτό προτιμώ πλέον τη σιωπή, παρά να εκτίθεμαι απέναντι στους άλλους με λόγια μεγάλα και τρανά, κόβω μαχαίρι την κουβέντα ειδικά όταν αυτή πάει σε υποσχέσεις κι όνειρα και βήματα που τάχα θα σχίσουν τον ορίζοντα και θα αλλάξουν την πορεία όλου του κόσμου. Κι οι γύρω μου το ίδιο κάνουν. Ακόμα και στα πιο πολυσύχναστα μέρη, στις πλατείες, στα πεζοδρόμια κοιταζόμαστε με τις ώρες μεταξύ μας κι έτσι βουβοί προσπαθούμε να μιλήσουμε με τα μάτια. Και δεν είναι λίγες οι φορές που το καταφέρνουμε, είναι μια μορφή βαθύτερης επικοινωνίας, συχνά πυκνά δακρύζουμε και κάνουμε ότι τάχα μου δεν κλαίμε, άλλοτε πάλι μένουμε έτσι, αποσβολωμένοι, δίχως να ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρα, όπως κάνουν εκείνοι οι νεκροί που δεν βρέθηκε ακόμα ένας ζωντανός που θα έρθει και θα τους τα κλείσει. Κι όσο προσπαθούμε να καταλάβουμε αυτή τη νεκρική σιγή μας, ακόμα αναρωτιόμαστε για το πόσο αλλάξαμε όλοι μας σε λίγους μόλις μήνες, πριν λίγα μόλις απογεύματα, εδώ, στις ίδιες αυτές πλατείες φωνάζαμε με όση είχαμε φωνή στα σπλάχνα μας μέσα και πιανόμασταν αγκαλιά και χορεύαμε μέχρι τα ξημερώματα και νιώθαμε ότι κάθε λέξη που λέγαμε είχε βαρύτητα, τόσο που πιστέψαμε ότι είμαστε εμείς οι ίδιες οι λέξεις, οι τελείες και τα κόμματα, κάθε λέξη είμαστε, είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας.

Τι Έμαθα στο Πρώτο μου Οχτάωρο στη Βουλή;

Της Δάφνης Πασσίση-Κοκότ

Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαΐδης

Εδώ ο κόσμος καίγεται και η Βουλή χτενίζεται (στον κουρέα της). Χθες ζήσαμε την συνεδρίαση για την ψήφο εμπιστοσύνης που προκάλεσε η ίδια η κυβέρνηση προκειμένου να αποδείξει τα αυταπόδεικτα, δηλαδή ότι χαίρει της εμπιστοσύνης των βουλευτών της. Η μοίρα (και ο αρχισυντάκτης μου) με έστειλαν να καλύψω το γεγονός όχι γιατί έχουν εμπιστοσύνη στο πολιτικό μου ένστικτο, αλλά γιατί λόγω της ικανότητας μου να καλύπτω μουσικά γεγονότα και μπάντες, θα είχα μία ευχέρεια να περιγράψω τυχόν παρατράγουδα.

Tι έχει η Βουλή; Έχει απορίες πολλές. Καταρχάς γιατί έχει κουρέα; Υποτίθεται ότι υπάρχει εκεί για να μπορούν να περιποιηθούν την κάρα τους οι βουλευτές, αλλά από τη στιγμή που δεν πατάει και κανένας το πόδι του παρά μόνο όταν μιλάει ο αρχηγός του, θα μπορούσαν να κουρευτούν στον μπαρμπέρη της γειτονιάς τους. Επίσης, γιατί έχει γραφείο Olympic Air; Ίσως σε ανάμνηση της μακαρίτισσας Ολυμπιακής, καθώς εκεί βολευόταν η μισή Ελλάδα. Επιπροσθέτως, έμαθα ότι δεν έχει catering (και ομολογουμένως είχα χαρεί αρκετά με την πιθανότητα), οι τιμές του καφενείου είναι βαπορίσιες και εάν δεν έχεις πατήσει ποτέ ξανά το πόδι σου εκεί μέσα -εδικά ως δημοσιογράφος- σε σνομπάρουν από τους χωροφύλακες μέχρι τους νεροκουβαλητές. 

Στήστε τα ξερονήσια κι έρχομαι

Επειδή η επανάληψη κάνει καλό, πάμε άλλη μια φορά για να το εμπεδώσουμε. Όσοι ψηφίζουν χρυσή αυγή ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Ψηφίζουν φασίστες, νεοναζί, εγκληματίες.

Τι γίνεται όμως όταν όλοι αυτοί καλούνται να ψηφίσουν και κάτι άλλο;

Σύμφωνα με τη ρητορική των τριών τελευταίων ημερών πριν την κάλπη της 25ης Μαΐου, η Ελλάδα έχει “αριστερά-ναζί”. Αφορμή για τον χαρακτηρισμό αυτό στάθηκε ένα υποτιθέμενο προεκλογικό κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ σε όποιον ρίχνει την ψήφο στην χρυσή αυγή.

Τα πατσαβούρια

Εγκέφαλος γεμάτος σημειώσεις από ψώνια

Τι λέει; Τι να λέει. Εδώ. Τα ίδια. Έχω αράξει σπίτι και κάνω νύχια και ακούω λιγάκι ραδιόφωνο. Μετράω ώρες. Περιμένω να μπει το νοίκι που παίρνει ο μπαμπάς για να πάω για ψώνια, φιλενάδα. Πραγματικά, δεν μπορώ να κρατηθώ. Κι εσύ το ίδιο, το ξέρω. Θα πάμε να πάρουμε εκείνες τις τέλειες τις γόβες που έχουμε σταμπάρει, έτσι; Απλά, ρε συ, κοίτα να πάρεις διαφορετικό χρώμα, να μη φαίνεται ότι φοράμε τις ίδιες. Έλα, ξεκόλλα, αφού με ξέρεις, είναι ότι θέλω ανανέωση ρε παιδί μου. Έχω θέμα, σου λέω.

Η γκαρνταρόμπα μου ζητάει συνέχεια νέα σχέδια, νέες τάσεις, δεν γίνεται διαφορετικά, έτσι είμαι εγώ, θέλω να ανοίγω την ντουλάπα και να μπαίνουν καινούργια χρώματα στη ζωή μου, να πειραματίζομαι με συνδυασμούς, μαλλί, ζώνη, τσάντα, καταλαβαίνεις, φιλενάδα, καταλαβαίνεις, ζω ένα δράμα, χαχα. Ναι, μισό λεπτό. Μικρή που είναι η ζωή, μεγάλη όμως η ψυχή. Πολύ μου αρέσει αυτό το τραγούδι, αυτά τα λόγια, αχ, τόσο όμορφα, με νόημα, έτσι όπως το λέει είναι, αγάπη μου, είναι μικρή η ζωούλα μας, πρέπει να την εκμεταλλευτούμε όσο γίνεται, να ντυθούμε, να βγούμε, να διασκεδάσουμε, τι θα έχουμε να θυμόμαστε ρε συ όταν γεράσουμε; Κάνε με ν’ ανέβω πιο ψηλά, πλησίασέ με, φίλα με, κάτι καινούργιο ξεκινά. Αχ, ναι, ρε τρελή, έχω κέφια σήμερα, δεν ξέρω τι με έχει πιάσει, χορεύω, έχω την κίνηση μέσα μου, άντε ετοιμάσου και εσύ και συναντιόμαστε στην αγορά, να πιούμε καφέ και να τα πούμε από κοντά, να σου πω και να μου πεις λεπτομέρειες, ξέρεις εσύ, χαχα. Ωπς! Κάτσε, έχω sms. Ο μπαμπάς είναι. Μπήκαν τα φράγκα. Γιούπι. Τα λέμε σε δέκα. Λεπτά, ρε μαλάκα, τι άλλο; Έλεος!