Κοινωνία και άνθρωποι σε κατάσταση σοκ. Πως το ξεπερνάμε;

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Σε μια νεφελώδη και ομιχλώδη κατάσταση βρίσκεται η κοινωνία στην χώρα μας. Κάνεις δεν έχει πλήρη εικόνα για το που και πως θα οδηγηθούμε.

Πάρα πολλά θέματα απασχολούν τους πολίτες και οι απαντήσεις που παρέχονται μέσω του πολιτικού λόγου, απέχουν παρασάγγας από το να διαφωτίσουν με σαφήνεια και καθαρότητα τι ακριβώς συμβαίνει ή ποια είναι η λύση.

Κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα ταλανίζουν άνεργους, εργαζόμενους και συνταξιούχους . Βασικά δικαιώματα , όπως η πρόσβαση στην υγεία αντιμετωπίζονται με προχειρότητα και προεκλογικού χαρακτήρα ανακοινώσεις. Πχ η σημερινή ανακοίνωση για προσλήψεις στον χώρο της υγείας.

Υπάρχει άλλη οδός;

Καθημερινά περισσότεροι Ελληνες, όχι όλοι, ρωτούν εαυτούς και αλλήλους εάν υπάρχει εναλλακτική οδός. Είναι πεισμένοι ότι ο δρόμος που ακολουθούμε εκτός από οδυνηρός είναι και αδιέξοδος. Δεν χρειάζεται καν να μελετήσουν στοιχεία, μοντέλα, αναλύσεις· αρκεί μια ματιά στο νοικοκυριό ή στο άμεσο περιβάλλον, μια ματιά στα άνεργα παλικάρια, στους μαραμένους μεσήλικες, τέκνα, ανίψια, φίλους, τους δικούς τους ανθρώπους.

Financial Times: Ο γιος απολύει τα ρουσφέτια του μπαμπά

“ Οι Financial Times αναφέρονται στα πολιτικά «χατίρια» για τα οποία κατηγορούν την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ γράφοντας με λατινικούς χαρακτήρες την λέξη ρουσφέτια ”

Με σημερινό άρθρο τους, οι Financial Times «χτυπάνε» τις απολύσεις στο δημόσιο και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον «γιο πρώην Πρωθυπουργού, ο οποίος είχε κάνει χιλιάδες ρουσφέτια κατά τη διάρκεια της θητείας του. Ο κ. Μητσοτάκης λέει πως επιδιώκει οριστική ρήξη με το παρελθόν του». Στο άρθρο της Kerin Hope με τίτλο «Η αναγγελία σφαγής στο ελληνικό δημόσιο το χωρίζει από το παρελθόν του», επισημαίνεται πως για πρώτη φορά «μετά από έξι δεκαετίες θα γίνουν απολύσεις στο υπερπλήρες ελληνικό δημόσιο».

Αγαπημένη μου χώρα

Αγαπημένη μου χώρα,
Κάποτε στις στέγες των σπιτιών σου έπαιζε μουσική ένας βιολιστής.

Τώρα στις ταράτσες των πολυκατοικιών και στις αποθήκες σου σκάνε βόμβες και δυσάρεστα νέα. Όσο όσο το ξεπούλημά σου, βιαστικό αλλά μελετημένο, στο σφυρί τα χώματα, τα νερά, η χάρη, ο ήλιος και ο αέρας σου.
Κάποτε ήσουν ο εμβληματικός τόπος μιας αισιόδοξης εποχής….
Τώρα τα άλυτα μυστήριά σου βγαίνουν σε πλειστηριασμό όπου κερδίζουν όχι οι πιο πλούσιοι, αλλά οι πιο ικανοί απατεώνες που ξέρουν να ελίσσονται σωστά.
Κάποτε σε έβρισκα παντού. Σε συναντούσα στο βλέμμα ενός περαστικού, στη δροσιά ενός πάρκου, στο αμέριμνο τεμπέλιασμα των σκυλιών, στη σελίδα 28 ενός βιβλίου. Τώρα απουσία και σιωπή.
Μια τρυφερή νοσταλγία έμεινε μόνο, που μυρίζει τη λύπη των ξεκληρισμένων ανθρώπων σου που βλέπουν πως το τέλος τους δεν αργεί.
“Να φτιάξουμε μια κιβωτό” μου είπε ένα βράδυ κάποιος παλιός εραστής σου. “Να κρύψουμε μέσα ό, τι αξίζει να σωθεί: τη γλώσσα”.