Όταν το Χόλιγουντ δίνει χώρο στα κοινωνικά κινήματα

Των Έφη Καραχάλιου, Χρήστου Κρανάκη

Ταινίες για το κίνημα των μαύρων στην Αμερική, ιστορικά ντοκιμαντέρ για τον αγώνα της γυναικείας χειραφέτησης, σειρές που αναδεικνύουν τον ζοφερό τρόπο άντλησης κέρδους από εταιρικούς κολοσσούς που έγραψαν «ιστορία» στον 20ο και 21ο αιώνα, έργα που συγκρούονται σθεναρά με την Εκκλησία και άλλους ιδεολογικούς μηχανισμούς, ακόμα και ταινίες σούπερ ηρώων …. με αντιαποικιοκρατικό στίγμα! Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν παραγωγές ενός αυτοδιαχειριζόμενου-πολιτιστικού στεκιού, ούτε της επιτροπής των Αναιρέσεων. Στην πραγματικότητα, αποτελούν υπερπροβλημένες παραγωγές των πιο γνωστών και συστημικών κινηματογραφικών εταιρειών. Η νέα γενιά σήμερα συνεχίζει να βλέπει τις μεγαλεπήβολες παραγωγές του Hollywood ή άλλων κολοσσών (HBO, Netflixx, κλπ) όπως τα προηγούμενα χρόνια, όμως αυτό που αλλάζει είναι ότι οι συγκεκριμένες παραγωγές αποτελούν πλέον ένα μέσο γνωριμίας της νέας γενιάς (και όχι μόνο) τόσο με πολιτικά ιστορικά γεγονότα – πρόσωπα των προηγούμενων όσο και με πτυχές ταξικών – κοινωνικών – φυλετικών – ιδεολογικών αναμετρήσεων. Μπροστά σε αυτή τη κατάσταση, οι απόψεις διχάζονται σημαντικά.

Θα γίνουμε Χόλιγουντ!

 

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Οφείλουμε να εξάρουμε την υπερπροσπάθεια της υφυπουργού Πολιτισμού Άντζελας Γκερέκου, που κάνει ό,τι μπορεί για να φέρει το Χόλιγουντ στην Ελλάδα.

Μέχρι και πρόταση που προβλέπει καθολική φοροαπαλλαγή για όσους γυρίζουν ταινίες κατέθεσε η υφυπουργός και καλό θα ήταν το ριζοσπαστικό αυτό μέτρο να επεκταθεί και στους Έλληνες παραγωγούς.

Μου έρχεται προχείρως στον νου ο κ. Τόλης Βοσκόπουλος, ο οποίος θα μπορούσε να γυρίσει μια ταινία αξίας 5,5 εκατομμυρίων, τους «Φοροφυγάδες του Μιζούρι», επί παραδείγματι, και να ξεμπλέξει οριστικώς με τις φορολογικές αρχές.

Η Ζίνα στην αμφίπολη

Του Χρήστου Ξανθάκη

Ένα σωρό θεωρίες έχουν ειπωθεί γι’ αυτόν τον τάφο στην Αμφίπολη. Ότι είναι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ότι είναι ενός στρατηγού του, ότι είναι της μάνας του, ότι είναι της αρραβωνιαστικιάς του, ότι είναι της παραμάνας του, όλα τα εχω ακούσει. Πολλές οι απόψεις κι ως την ώρα που θα ανοίξει το μνημείο δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για καμία. Οταν το ξεσφραγίσουν θα μάθουμε. Και μην εκπλαγείτε παρακαλώ πολύ, αν στεγάζει το λείψανο της Ζήνας!

Όχι της Πέγκυς, μην τρομάζετε, χαίρει άκρας υγείας το κορίτσι και της ευχόμαστε καλά να είναι, να χαρίζει μαγικές στιγμές στους μπουζουκόβιους. Για την άλλη τη Ζήνα λέω, την τηλεοπτική, αυτή που το Χόλυγουντ βάφτισε Xena the Warrior Princess. Πόσο τυχαίο είναι δηλαδή, που σύμφωνα με το σενάριο γεννήθηκε στην Amphipolis, όπου και μεγάλωσε και έφτιαξε κορμί (κορμάρα, συγγνώμη) και κατέγραψε τον πρώτο της άθλο αποκρούοντας τις ορδές του αιματοβαμμένου Cortese;

Το Νεοφιλελεύθερο μου Χιούμορ (Μια βιαστική ματιά στην χειραγώγηση της Ηδονής και του Γέλιου στον Καπιταλισμό)

Η νεα αγαπημενη μου σειρα λεγεται IT’S ALWAYS SUNNY IN PHILADELPHIA. Ειναι μια σειρα που δεν εχει ιερο κι οσιο, κυριολεκτικα. Σε ενα επεισοδιο, ενας απο τους ηρωες προσποιειται οτι εχει καρκινο μπας και τον λυπηθει η σερβιτορα που γουσταρει, και του κατσει. Σε ενα αλλο, πατερας και κορη παριστανουν το ζευγαρι, για να εξαπατησουν καποιον και να του φανε τα λεφτα. Εξω απο το μπαρ τους, πλακωνουν στο ξυλο καποιον αστεγο, ο οποιος κατουρουσε πισω απο ενα σκουπιδοτενεκε, κι υστερα σκεφτονται να το παιξουν vigilantes γιατι το κακο με την “εγκληματικοτητα” εχει παρατραβηξει. Αγοραζουν ενα παλιο μπατσικο και τη βλεπουν μπατσοι, αγοραζουν μετα και στολες νομιζοντας οτι ειναι οντως μπατσοι κι εκβιαζουν πλανοδιους πωλητες χοτ ντογκ, πουλωντας προστασια, κλεβοντας περαστικους. Ενας απο αυτους τη βλεπει Σερπικο, ντυνεται αλα Αλ Πατσινο και τους καταγγελει γιατι “δε ξεκινησαμε ετσι” τη καριερα μας, μα ποσο διεφθαρμενοι καταντησαμε. Περιττο να πω οτι ο “Σερπικο” ειναι ο πιο καραγκιοζης απο ολους τους.

Οταν το Χόλιγουντ σιώπησε για τον Χίτλερ

Η κινηματογραφική προπαγάνδα που ασκήθηκε από τον Γιόζεφ Γκέμπελς κατά τη διάρκεια των χιτλερικών χρόνων του γερμανικού Ράιχ αποτελεί πλέον ένα αμιγώς αναγνωρισμένο κεφάλαιο της Ιστορίας. Ως υπουργός Δημόσιας Διαφώτισης και Προπαγάνδας, ο Γκέμπελς ήλεγχε στενά την πολιτιστική και πνευματική ζωή της Γερμανίας θέτοντας πάντα ως απώτερο στόχο την εκκαθάριση «όλων των έργων εβραϊκής προέλευσης». Το υπουργείο Προπαγάνδας απέκτησε το δικό του, ξεχωριστό Τμήμα Κινηματογράφου, ο Γκέμπελς αυτοαποκλήθηκε «προστάτης των γερμανικών ταινιών» και ο επακόλουθος κινηματογραφικός έλεγχος προώθησε ενεργά μια αμφιλεγόμενη πολιτική εξιδανίκευσης της γερμανικής κυβέρνησης.

Η ζωή «παρακολουθεί» το Χόλιγουντ

Του Ηλια Μαγκλινη

Η Εβδομη Τέχνη είχε προβλέψει τη δράση «κοριών» πρακτόρων και υπηρεσιών εις βάρος ιδιωτικής ζωής και κρατικών μυστικών

«Είμαι διατεθειμένος να υποστώ θυσίες γιατί δεν μπορώ, με ήσυχη τη συνείδησή μου, να αφήνω την αμερικανική κυβέρνηση να καταστρέφει την ιδιωτική ζωή, την ελευθερία του Ιντερνετ και τις βασικές ελευθερίες». Τάδε έφη Εντουαρντ Σνόουντεν, ο νεαρός υπεργολάβος της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (National Security Agency-NSA), στην περίφημη συνέντευξη που έδωσε στον «Γκάρντιαν». Ως γνωστόν, ο Σνόουντεν παρέδωσε στη δημοσιότητα μυστικά για το δαιδαλώδες πρόγραμμα παρακολούθησης της NSA. Η υπόθεση, με τις διάφορες, παράπλευρες παραμέτρους της (το ότι, π.χ., συζητείται όλο και πιο έντονα ότι η Google συνεργάζεται τακτικά με τις μυστικές υπηρεσίες ή ότι εσχάτως Τουρκία και Ρωσία δήλωσαν εξοργισμένες από το γεγονός ότι αξιωματούχοι της παρακολουθούνταν από αντίστοιχες ευρωπαϊκές υπηρεσίες) είναι βούτυρο στο ψωμί των απανταχού συνωμοσιολόγων. Για ορισμένους, ο «Μεγάλος Αδελφός» είναι ήδη εδώ. Σίγουρα πάντως, ο κινηματογράφος τον είχε προβλέψει.