Διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους (μια ιστορία για μικρούς και μεγάλους)

Tου Χάρη Ζάβαλου

“Διαχωρίζεται οριστικά η Εκκλησία από το Κράτος και κοινωνικοποιείται η μοναστηριακή περιουσία.”

Το παραπάνω δίστιχο περιλαμβάνεται στην ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτεμβρίου.

Το ‘81 ο Παπανδρέου γίνεται πρωθυπουργός και πέρα από μικρούς νόμους που κόβουν πελατεία στο παπαδαριό (βλ. πολιτικός γάμος), δεν κάνει το επόμενο βήμα για να χωρίσει το Κράτος με την Εκκλησία.

Τον Ιούνιο του ‘85 ξαναγίνεται Κυβέρνηση και μέσα στους πρώτους μήνες καταθέτει νομοσχέδιο για τη ρύθμιση των θεμάτων της εκκλησιαστικής περιουσίας και ειδικότερα της μοναστηριακής ο τότε υπουργός Παιδείας ο Τόλης ο Κακλαμάνης.

Να ανοίξει ξανά το θέμα των ταυτοτήτων

Όταν το 2000 η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων αποφάσισε πως το θρήσκευμα πρέπει να απαλειφθεί από τις ταυτότητες, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος κάλεσε τους πιστούς σε λαοσυνάξεις και η Εκκλησία προχώρησε σε συλλογή υπογραφών για διενέργεια δημοψηφίσματος. Την θυμάμαι πολύ καλά εκείνη την περίοδο γιατί τότε είχα γνωρίσει έναν πασόκο. Από τους πολλούς που υπήρχαν τότε. Τους πατούσες.

Ο πασόκος που είχα γνωρίσει σε μια παρέα ήταν φανατικά υπέρ της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες.

Θυμάμαι πως πίναμε καφέ σε μια ωραία πλατεία και έσκασε μύτη ο πασόκος με μια τεράστια σημαία με τον δικέφαλο αετό. Είχε πάει στη λαοσύναξη του Χριστόδουλου.