Η μεγάλη «αρπαχτή» της κρίσης

Του Μπάμπη Μιχάλη

Αποκαλυπτική έρευνα της UBS: Οι πλουσιότερες οικογένειες του κόσμου, με μέση περιουσία 1,6 δισ. δολάρια, στη διάρκεια της πανδημίας αύξησαν τις αποδόσεις τους αγοράζοντας μετοχές, αλλά σε ποσοστό 54% ανησυχούν μήπως δεν αφήσουν αρκετά λεφτά στην επόμενη γενιά, αποκαλύπτοντας την ψυχοπαθολογία της υπερσυσσώρευσης…

Eυκαιρία «αρπαχτής» αποτέλεσε για τις πιο πλούσιες οικογένειες του κόσμου η πανδημία του κορονοϊού και η επιβολή των μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης στη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου. Ενώ εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο έχαναν τη δουλειά τους και έβλεπαν την αξία των αποταμιεύσεων και των συντάξεών τους να καταρρέει από το οικονομικό σοκ που προκάλεσε η πανδημία, η παγκόσμια ελίτ του πλούτου άρπαζε μια ακόμη ευκαιρία προκειμένου να βγάλει κέρδη και να αυξήσει την ήδη τεράστια περιουσία της.

Αναταράξεις και ξεπούλημα στα χρηματιστήρια

του Παύλου Δερμενάκη

Προσωρινή διόρθωση ή έναρξη νέας, βαθύτερης χρηματοπιστωτικής κρίσης

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι από το κείμενο της ομιλίας του Ντ. Τραμπ στο Νταβός για την αμερικανική αγορά των μετοχών που «σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο», έχοντας καταγράψει 84 ρεκόρ και άνοδο της τάξης του 30% από την εκλογή του, και ήρθαν τα κακά μαντάτα. Οι παγκόσμιες χρηματιστηριακές αγορές, με την έναρξη του Φλεβάρη, μπήκαν σε απότομη καθοδική τροχιά. Ο δείκτης Dow Jones, την περασμένη Δευτέρα 5/2, κατέγραψε την μεγαλύτερη απώλεια στην ιστορία του πέφτοντας κατά 1.200 μονάδες (- 4,6%). Η πτώση την επόμενη μεταφέρθηκε στις αγορές της Ασίας (- 4,7% η Ιαπωνία) και στην Ευρώπη (- 2,5%).Την Τρίτη οι

αγορές ανέκαμψαν μερικώς από τις μεγάλες «βουτιές» όμως η ανησυχία πλέον είναι διάχυτη παγκόσμια. Η συνολική εικόνα είναι κατάσταση αβεβαιότητας και φόβου για τα πολύ χειρότερα.

Deutsche Bank – Ιστορία μου, αμαρτία μου…

Ομάδα… εξωτερικών συνεργατών της Deutsche Bank, βασικής χρηματοδότριας του στρατοπέδου στο Αουσβιτς, ποζάρουν για μια φωτογραφία στην πύλη του κολαστήριου. Οπως λέει άλλωστε και η πάντα επίκαιρη επιγραφή, «Η Εργασία Απελευθερώνει»…

Του Γιώργου Τσιάρα

Η «ελεύθερη πτώση» των μετοχών της Deutsche Bank, της ναυαρχίδας των γερμανικών τραπεζών και ενός από τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στον κόσμο, πάγωσε αυτές τις μέρες το αίμα του δρος Σόιμπλε και των άλλων πολιτικών «οικονομισάριων» της ηπείρου μας, που μάταια προσπαθούν να πείσουν τις αγαπημένες τους αγορές ότι η τευτονική υπερ-τράπεζα είναι «σταθερή σαν βράχος», τη στιγμή που η μετοχή της σημείωνε χαμηλό τριακονταετίας…

Στην πραγματικότητα, ο «βράχος» αποδεικνύεται ιδιαίτερα εύθρυπτος: η μετοχή της «Γερμανικής Τράπεζας» έχει μειωθεί 41% από την αρχή του έτους, δηλαδή κατά μέσο όρο χάνει μία μονάδα την ημέρα, ενώ το πραγματικό μέτρο της αγωνίας των επενδυτών, δηλαδή το κόστος προστασίας (τα περιβόητα CDs και CDOs) από το ενδεχόμενο μη αποπληρωμής της… οροσειράς των δυνάμει «τοξικών» ομολόγων της έχει κυριολεκτικά υπερδιπλασιαστεί στο ίδιο βραχύ διάστημα.

Η τραπεζική παγίδα

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Ο τρόπος με τον όποιο δημιουργούνται χρήματα από το πουθενά, αυξάνοντας την ποσότητα τους, ή καίγονται σε μία χώρα, οπότε υποφέρει από έλλειψη ρευστότητας, μοιάζει με μαύρη μαγεία – η οποία οδήγησε τελικά την Ελλάδα στην κόλαση  

«Το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα παράγει χρήματα από το πουθενά. Η συγκεκριμένη λειτουργία είναι το εντυπωσιακότερο ταχυδακτυλουργικό τρικ που έχει ποτέ εφευρεθεί» (L. Angas, βρετανός οικονομολόγος, 1937). «Η διαδικασία της δημιουργίας χρήματος μοιάζει με μαύρη μαγεία» (Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, 2007).

Ανάλυση 

Η διαδικασία της δημιουργίας χρημάτων στις σημερινές, σύγχρονες οικονομίες, μπορεί να περιγραφεί με μία και μόνο φράση: «Τα δάνεια δημιουργούν καταθέσεις» (Loans make deposits).

Με απλά λόγια, όταν μία τράπεζα αποφασίζει πως κάποιος πελάτης της είναι φερέγγυος, εγκρίνοντας του ένα δάνειο, τότε το συγκεκριμένο ποσόν εγγράφεται στο λογαριασμό καταθέσεων του δανειολήπτη – ενώ την ίδια στιγμή αυξάνεται η ποσότητα χρήματος, η οποία σήμερα καθορίζεται κυρίως από τις τραπεζικές καταθέσεις (καθαρά δάνεια συν αποταμιεύσεις) των ανθρώπων (ανάλυση).

Πραγματικοί οι κίνδυνοι από την Κίνα

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Στο κενό έπεσαν οι φωνές πολιτικών και οικονομολόγων που επιχείρησαν να διαβεβαιώσουν επαΐοντες και μη ότι δεν συντρέχουν λόγοι ανησυχίας από την χρηματιστηριακή αναστάτωση στην Κίνα. Γιατί, πράγματι, άμεσος και ορατός κίνδυνος μετάδοσης της «κινέζικης γρίπης» στις δυτικές οικονομίες δεν υφίσταται.

Σε περίπτωση όμως που αυτό συμβεί, υπάρχουν μηχανισμοί ανάσχεσης της εξάπλωσης της κρίσης; Διαθέτουν, με άλλα λόγια, ΗΠΑ κι ευρωζώνη εργαλεία παρέμβασης που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αντικυκλικά; Ας μην ξεχνούμε άλλωστε πως ούτε το 2008 υπήρχε ανάλογος κίνδυνος μετάδοσης της κρίσης που ξέσπασε στην Αμερική. Με μια πρώτη ματιά, κανένα από τα τραπεζικά συστήματα της περιφέρειας της ευρωζώνης δεν είχε εμπλακεί τόσο ενεργά στη χρηματοδότηση της αμερικάνικης αγοράς ακινήτων ή στα τοξικά προϊόντα που κυκλοφορούσαν ανενόχλητα στο τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ, όπως το αίμα κυλάει στις ανθρώπινες φλέβες. Η Ελλάδα παρόλα αυτά, μαζί με πολλές ακόμη χώρες της ευρωζώνης με χαρακτηριστικότερη περίπτωση την Ιταλία και την Κύπρο, επτά χρόνια μετά παραμένουν ακόμη στην εντατική…

Προς μια νέα παγκόσμια φούσκα

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Πολλοί μπορεί να θεώρησαν υπερβολική την τελευταία σκηνή στη νέα, αριστουργηματική ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε, Ο λύκος της Γουόλ Στριτ, όπου ο πρωταγωνιστής Λεονάρντο ΝτιΚάπριο στο ρόλο ενός αδίστακτου χρηματιστή αναλαμβάνει μετά από δύο κορυφαίες αποτυχίες να εκπαιδεύσει για τρίτη φορά στα μυστικά της απληστίας και του άνευ όρων και ορίων κυνηγιού του κέρδους μια ακόμη φουρνιά μαθητευόμενων …μάγων των μετοχών. Πόσες φορές μπορεί να επαναλαμβάνεται η ίδια αυτή ιστορία ανόδου και πτώσης όταν όλοι είναι σε θέση να προβλέψουν το τέλος της, είναι η σκέψη που γεννιέται στον κάθε θεατή. Η απάντηση έρχεται από τις πρόσφατες εξελίξεις στα διεθνή χρηματιστήρια και δη τα αμερικάνικα και είναι απρόβλεπτη και αποστομωτική: άπειρες!