ΣΥΡΙΖΑ: Γινόταν αλλιώς;

Του Χρήστου Λάσκου

Από την ελπίδα στο φιάσκο κι από εκεί στον εφιάλτη. Νομίζω πως, αν θέλαμε να περιγράψουμε το τι συνέβη τα δύο τελευταία χρόνια στη χώρα μας, οι λίγες λέξεις της αρχής είναι απολύτως επαρκείς. Ο βίος και η πολιτεία της κυβέρνησης Τσίπρα, με κεντρικό σημείο την εξωφρενική και πραξικοπηματική συνθηκολόγηση του περσινού Ιουλίου, αποτελεί, αν όχι πρωτοφανή, πάντως σπάνια περίπτωση προσχώρησης στην «άλλη πλευρά» σε ελάχιστο χρόνο και χωρίς καμιά ουσιαστική προσπάθεια αντίδρασης στον εκβιασμό και την ασφυξία.

Στον διαρκή απολογισμό που γίνεται έκτοτε υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός κριτικών, τόσο μεταξύ των αποχωρησάντων από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και αυτών που ανήκουν στην ευρύτερη ριζοσπαστική Αριστερά, που υποστηρίζουν πως η πορεία ήταν λίγο-πολύ προδιαγεγραμμένη. Για κάποιους, μάλιστα, η καταστροφή ήταν εγγεγραμμένη στον ίδιο τον γενετικό κώδικα του συγκεκριμένου πολιτικού εγχειρήματος. Η γκάμα αυτών των τοποθετήσεων εκτείνεται από το «ο Τσίπρας τα είχε πουλήσει από πολύ νωρίς» και το «τι να περιμένεις από ρεφορμιστές» μέχρι το «χωρίς καθαρή θέση για έξοδο από το ευρώ και ΕΕ όλα ήταν εξαρχής ναρκοθετημένα».

Μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα

 Του Χρήστου Λάσκου

Αργά ή γρήγορα, η νέα ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» θα έρθει προς ψήφιση στη Βουλή. Και η αλήθεια είναι πως η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών δύσκολα μπορεί να προσανατολιστεί μέσα στην χλαπαταγή των ημερών. Ο επικοινωνιακός θόρυβος δεν επιτρέπει, έτσι κι αλλιώς, οποιαδήποτε ασφαλή εκτίμηση για το μέσο άνθρωπο

Από τη μία πλευρά, η «αντιπολίτευση», ήσσων επί της ουσίας στο σύνολό της, κραυγάζει πως δεν πρόκειται να αποδεχτεί την παραμικρή μείωση συντάξεων (!), ενώ στο 3ο Μνημόνιο, το οποίο όχι μόνο ψήφισε με χέρια και με πόδια, αλλά και πίεζε την κυβέρνηση να το υπογράψει, επί ποινή εσχάτης προδοσίας, περιλαμβάνονται όλα όσα αρνείται –με πρώτο και σαφέστατο πως η συνταξιοδοτική δαπάνη θα πρέπει να μειωθεί κατά 1.8 δισεκατομμύρια. Εκτός αυτού, διακηρύσσει πως οποιαδήποτε αύξηση εργοδοτικών εισφορών σημαίνει, χωρίς άλλο, άλλο ένα χτύπημα των κρατιστών στην περήφανη και πατριωτική μας επιχειρηματικότητα.

Τράπεζες και φυλακές

Του Χρήστου Λάσκου

30 λεπτά η μετοχή της Γιούρομπανκ, 30 λεπτά το sms στο Κόκκινο. 1055 κενό, το μήνυμά σας και αποστολή στο 54045… Να αγοράσουμε τη Γιούρομπανκ”.
Ράδιο Στο Κόκκινο 105.5 (Μετά την ανακεφαλαιοποίηση του 2014)

Την εποχή που «έπαιζε» το χαριτωμένο παράθεμα, που προηγείται, η μετοχή της Γιούρομπανκ είχε τιμή, όπως έλεγε και το τραγουδάκι, μόλις 30 λεπτά.

Μόλις; Ξέρετε πόσο έπιασε στην τωρινή ανακεφαλαιοποίηση; 1 λεπτό! Και, μάλλον, μόνο λόγοι μη διάσπασης του κερματικού ατόμου μας, του σεντ, σταμάτησαν τη διαδικασία στο σημείο που σταμάτησε. Πάει να πει, δηλαδή, πως στην ανακεφαλαιοποίηση  τη συνδεδεμένη με το 3ο Μνημόνιο και την αριστερά, η τιμή της μετοχής της –αυτής που αποτελούσε σκάνδαλο κολοσσιαίων διαστάσεων κατά τον Αλέξη Τσίπρα, και όχι μόνο- μειώθηκε κατά περισσότερο από 30 φορές! Από 31, για την ακρίβεια, λεπτά σε μόλις 1! Οι αντίστοιχες μειώσεις είναι, για την Εθνική από 30 λεπτά σε 2, για την Άλφα από 65 σε 4 και για την Πειραιώς από 170 σε 3 (57 φορές!).

Η ελληνική καταστροφή και το ευρωπαϊκό κίνημα

του Χρήστου Λάσκου

Ανάμεσα σε όσα έχουν προκύψει μετά από τα καταιγιστικά γεγονότα που ακολούθησαν την 12η Ιουλίου κεντρικό είναι το ερώτημα της επίδρασης.

Το ερώτημα, δηλαδή, των επιπτώσεων που αυτά τα τραγικά, από πολλές απόψεις, γεγονότα για τον ελληνικό λαό έχουν και θα έχουν στις εξελίξεις στην υπόλοιπη Ευρώπη, στις προοπτικές των ευρωπαϊκών κινημάτων εναντίον της λιτότητας και, αντίστοιχα, στις προοπτικές της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Όπως είναι γνωστό, το μοτίβο της κυβέρνησης είναι πως η ελληνική πλευρά, με «τη μάχη που έδωσε», πέτυχε αποτελέσματα. Από τη μια δημιούργησε κάποιες, πρώτες έστω, ρωγμές στον ευρωπαϊκό συσχετισμό.

Η μεγάλη συναίνεση

Του Χρήστου Λάσκου

«Η επίσπευση των εκλογών σε συνδυασμό με το περιεχόμενο του διαγγέλματος του συντρόφου πρωθυπουργού δημιουργούν  την εντύπωση της αποδοχής του μνημονίου και της άρσης της λαϊκής κυριαρχίας όχι ως αποτελέσματος ενός στυγνού εκβιασμού που μπορεί να επανέλθει, αλλά ως ενός νέου δεδομένου με το οποίο αναγκαζόμαστε να συμπορευτούμε. Χωρίς μια συλλογική δημοκρατική διαδικασία που θα έβαζε σε προτεραιότητα ένα ριζοσπαστικό σχέδιο απεγκλωβισμού και θα κρατούσε ενωμένο στην μεγάλη πλειοψηφία του έστω το κόμμα, κινδυνεύουμε η προηγούμενη ήττα της διαπραγματευτικής μας τακτικής να μεταβληθεί σε στρατηγική ήττα για την Αριστερά.»

Τα παραπάνω είναι κάποια από τα λόγια με το οποία παραιτήθηκε από την θέση του Γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, πριν από μερικές μόνο μέρες, ο Τάσος Κορωνάκης. Δεν θα μείνω, παρά μόνο αναφέροντάς το εδώ, στο γεγονός πως τα μέσα, συστημικά και μη, διαπλεκόμενα, διεφθαρμένα και φοροκλέπτοντα, ελάχιστα ασχολήθηκαν με αυτό το κορυφαίο γεγονός, την παραίτηση, δηλαδή, του υπ’ αριθμόν 2 του κόμματος, θεσμικά και πολιτικά.

Αυτό δεν είναι μια πίπα

Του Χρήστου Λάσκου

Ο πίνακας του Μαγκρίτ με τον απολύτως χαρακτηριστικό τίτλο «Αυτό δεν είναι μία πίπα» αναπαριστά, προφανώς, μία πίπα. Υποδηλώνει, ωστόσο, πως η σχέση της αναπαράστασης με την πραγματικότητα είναι κατά πολύ συνθετότερη από ό,τι η καθημερινή μας αντίληψη υποθέτει. Στο ίδιο πνεύμα και με τον ίδιο τίτλο, ο Μισέλ Φουκώ έχει γράψει ένα από τα διασημότερα δοκίμια του αναδιφώντας στο ίδιο, μόνιμο, φιλοσοφικό θέμα περί του φαίνεσθαι και του είναι, τελικά.

Το διήμερο που βρίσκεται σε εξέλιξη από σήμερα, ως γνωστόν, διεξάγεται μια συνδιάσκεψη. Ισχυρίζομαι, αξιοποιώντας την ιδέα του Μαγκρίτ πως «Αυτό δεν είναι μία συνδιάσκεψη». Αντιθέτως, είναι άλλη μια αντιδημοκρατική μεθόδευση, η πολλοστή, που κατασκευάζει ντε φάκτο «όργανα» και «σώματα», εκεί που δεν υπάρχουν. Δεν υποστηρίζω πως «αυτό» που δεν είναι μια συνδιάσκεψη δεν είναι και του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, όπως τα καταφέραμε όλοι, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η σφραγίδα του πρωτοδικείου: όποιος την έχει, έχει και τον ΣΥΡΙΖΑ.

This is a coup

Του Χρήστου Λάσκου

Είναι γνωστό πως η βασική εξήγηση της κυβέρνησης για την μεγάλη ήττα που υπέστη αρθρώνεται γύρω από δύο άξονες:

1. Έφταιξε ο συσχετισμός δύναμης και

2. Είμαστε υπερβολικά βολονταριστές στις επιδιώξεις μας.

Έωλα, όπως έχει εξηγηθεί και από αυτήν την στήλη πολλές φορές, και τα δύο. Γιατί:

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήξερε τον συσχετισμό δύναμης και είχε διατυπώσει πρακτικές αντιμετώπισης –Μόνο, που η κυβέρνηση, αυθαιρέτως, κινήθηκε ακριβώς ανάποδα, στη λογική των νταουλιών και της υπαναχώρησης της Μέρκελ μέρα μεσημέρι και

2. Όχι μόνο δεν είναι βολονταρισμός η εξήγηση της αποτυχίας, αλλά, αντίστροφα, στο όνομα των μη μονομερών ενεργειών, δεν έγινε το παραμικρό βήμα σε όλα τα ουσιώδη για την άσκηση πολιτικής, δηλαδή το φορολογικό, το εργασιακό και το δημόσιο έλεγχο των τραπεζών.

Σουρεαλισμός και Αριστερή Διακυβέρνηση

Του Χρήστου Λάσκου

Μια βδομάδα  μετά από την σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, ένας πρώτος σχολιασμός, λιγότερο εν θερμώ, είναι πια δυνατόν να γίνει. Αν και οι διαρροές (sic) περί «επισπεύσεως των εκλογών» από τη μια μεριά, μαζί με τις περιοδείες ντε φάκτο κόμματος από μια άλλη μεριά, κάνουν την κατάσταση εξαιρετικά ρευστή και ανισόρροπη θα πρέπει να συντηρηθεί μια οδός προβληματισμού και διαλόγου, νομίζω. Ίσως έτσι κάτι να προκύψει στο τέλος, που να είναι καλύτερο από τα ως εδώ διαμειφθέντα.

Είναι γνωστό, πλέον, και η ΚΕ έδωσε την πιο χρονοβόρα δυνατότητα για να επιβεβαιωθεί αυτή η γνώση, πως η πλευρά της κυβέρνησης θεωρεί πως η συμφωνία της 12^ης Ιουλίου ήταν, δεδομένων των συνθηκών, ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να περιμένουμε και, συνεπώς, αυτό που απομένει είναι να βρεθούν οι τρόποι έτσι ώστε να εφαρμοστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, από κοινωνική και οικονομική άποψη. Αν και προϊόν εκβιασμού, αφήνει δυνατότητες θετικών παρεμβάσεων και, σε συνδυασμό με αυτά που μπορεί η κυβέρνηση να κάνει σε περιοχές που δεν εμπίπτουν στη συμφωνία, η άσκηση προοδευτικής πολιτικής όχι μόνο δεν εμποδίζεται, αλλά και δοκιμάζει στην πραγματικότητα τις ικανότητες και τη βούληση «όλων μας».   

Το δικό μας «Δόγμα του Σοκ»

Του Χρήστου Λάσκου

Όπως είναι γνωστό, τις τελευταίες μέρες προέκυψε, με επίσημο, μάλιστα, τρόπο, ένα θέμα αντιστοίχισης του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ στον «κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ».

Ο μόνος τρόπος, όμως, για να βγάζει νόημα αυτό το αίτημα είναι ό,τι αφορά την εκπροσώπηση των ανέργων και των νέων, των φτωχών και της μισθωτής εκμεταλλευόμενης πλειοψηφίας, του λαού, δηλαδή, του ταξικότατου Όχι της 5ης Ιουλίου. Η αντιστοίχιση, λοιπόν, αυτή δεν μπορεί παρά να σημάνει αναβάθμιση της συγκρουσιακής λογικής στο κόμμα, στο μέτρο που η εξυπηρέτηση των συμφερόντων αυτού του λαού –και όχι του λαού γενικώς- δεν μπορεί να γίνει μέσω της «αποκατάστασης της κανονικότητας».

Όχι στο όνομά μου

Μια από τις πιο αφόρητες κοινοτοπίες που εκστομίζεται από πολλά μέλη της κυβέρνησης είναι πως «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα». Κι αυτό ενώ είναι πασίγνωστο πως αδιέξοδα εμφανίζονται συχνότατα και παντού. Σε ό,τι αφορά το κοινωνικό πεδίο και τη μεγάλη ιστορία, ο Γκράμσι είναι από τις καλύτερες πηγές για να μας φωτίσει.

Ο χρόνος είναι κρίμα

Konstantinos Tsakalidis / SOOC

Του Χρήστου Λάσκου

Μεγάλη διάδοση είχε τις τελευταίες μέρες μια διατύπωση, που φαίνεται να εκφράζει τη νέα τάση του ΣΥΡΙΖΑ, με το όνομα «Ενωτική Κίνηση». Σύμφωνα με αυτήν, λοιπόν, «η μόνη κόκκινη γραμμή είναι η αριστερή παρένθεση».

Μ’ όλο που η ποιητική άδεια είναι απολύτως νομιμοποιημένη εκφραστική δυνατότητα, θεωρώ πως η συγκεκριμένη διατύπωση έχει νόημα πέρα από το πεδίο της λογοτεχνίας: αφορά, δηλαδή, τον σκληρό πυρήνα της πολιτικής.

“Κόκκινη γραμμή” τα εργασιακά. Δηλαδή;

Του Χρήστου Λάσκου

Μπαίνω απευθείας στο θέμα. Τα εργασιακά, για να είναι «κόκκινη γραμμή», θα πρέπει να είναι υπερασπίσιμα στην τωρινή τους κατάσταση. Είναι υπερασπίσιμα; Κάθε άλλο. Επομένως, ο μόνος τρόπος, για να μη συνιστά πομφόλυγα μεγατόνων, για να μην πω άνευ αξίας λεονταρισμό, η συγκεκριμένη διατύπωση, είναι να αλλάξει η κατάσταση.

Να το πω κι αλλιώς: μέχρι που να κατατεθεί το νομοσχέδιο για τα εργασιακά –που θάπρεπε να έχει κατατεθεί από το Μάρτιο και χωρίς εκπτώσεις, νομίζω- δεν υπάρχει τίποτε προς υπεράσπιση. Καμιά γραμμή άμυνας, που να αξίζει τον κόπο να αναφερόμαστε σε αυτήν.

Ενάντια στις μειωμένες προσδοκίες

Του Χρήστου Λάσκου

Πριν από 25 σχεδόν χρόνια, ο διάσημος σήμερα Πολ Κρούγκμαν, νομπελίστας πια και ένας από τους πιο επιδραστικούς νεοκεϋνσιανούς οικονομολόγους στον κόσμο, έγραψε το βιβλίο του «Η εποχή των μειωμένων προσδοκιών».

Στο   απώγειο της πρώτης φάσης της παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης επίθεσης, ο Κρούγκμαν διαπίστωνε πως οι δυτικές κοινωνίες, που τόσο είχαν πιστέψει επί δύο αιώνες στη διαρκή πρόοδο των ανθρώπων και στην αναπόφευκτη (sic) βελτίωση της ζωής τους, όλων και του καθενός ξεχωριστά, έμπαιναν για πρώτη φορά σε άλλες σκέψεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η διαπραγμάτευση ως «ναρκοπέδιο»

 

των Πέτρου Σταύρου–Χρήστου Λάσκου

Εδώ και αρκετό καιρό η διαπραγμάτευση έχει διαμορφωθεί σε «ναρκοπέδιο». Εκτίμηση που, κατά τη γνώμη μας, δεν αλλάζει από τις τελευταίες εξελίξεις.

Η διαπραγμάτευση είναι ναρκοπέδιο. Και τη «νάρκη» δεν κινδυνεύει να την πατήσει μόνο η ελληνική πλευρά. Τη στιγμή που το συντριπτικό κομμάτι του ελληνικού χρέους το κατέχει ο επίσημος τομέας (μηχανισμοί στήριξης, κράτη μέλη, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ΔΝΤ), κάθε σοβαρή εμπλοκή στο ζήτημα της αποπληρωμής του δημιουργεί τουλάχιστον δυο ζητήματα: α) μεγάλη αναταραχή στις διεθνείς αγορές χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου μια και αυτοί που δεν θα πληρωθούν δεν είναι τυχαίοι παίχτες, αλλά η ΕΚΤ και το ΔΝΤ, δηλαδή οι κορυφαίοι θεσμοί του καπιταλισμού στις δυο πλευρές του Ατλαντικού και β) σε συνδυασμό με την πολιτική κρίση των σχέσεων ΕΕ–Μ. Βρετανίας, πιθανότατα μια σοβαρή συρρίκνωση του σχεδίου επέκτασης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ρήξη, ο δρόμος για τον «αμοιβαία επωφελή συμβιβασμό»

 

Του Χρήστου Λάσκου

Ο Βόφγκανγκ Μουνχάου, ιδρυτής της γερμανικής έκδοσης των Financial Times, πάει να πει «πιο κατεστημένο πεθαίνεις», σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών σήμερα υποστηρίζει ότι η μόνη λύση για την Ελλάδα είναι μια συμφωνημένη χρεοκοπία εντός Ευρωζώνης και η αθέτηση του ελληνικού χρέους. Ταυτόχρονα, διαχειρίζεται με πολύ αποδραματοποιημένο τρόπο όλα τα σχετικά με capital controls, παράλληλα νομίσματα και εναλλακτικές χρηματοδοτήσεις δείχνοντας έτσι πόσο μακριά από τον Αρμαγεδδώνα βρίσκονται τέτοιου τύπου επιλογές. Λίγο καιρό πριν άλλος ένας κορυφαίος του mainstream, ο «δικός μας Κύπριος» νομπελίστας Αζαριάδης πρότεινε ψύχραιμα αντίστοιχες επιλογές.

Την ίδια στιγμή, στα ελληνικά ΜΜΕ -και όχι μόνο- μια τέτοια συζήτηση προκαλεί πραγματικό κατακλυσμό και παρωθεί σε αποκαλυψιακά οράματα. Τα ΜΜΕ, ως μακρύ χέρι της ελληνικής άρχουσας τάξης, είναι απολύτως λογικό να το κάνουν. Κάθε ενδεχόμενο «ρήξης» προκαλεί ανατριχίλα στο μέτρο που οδηγεί σε μια ανεξέλεγκτη κατάσταση με κακές προοπτικές για τα ίδια και τα αφεντικά τους –και δεν αναφέρομαι μόνο στα άμεσα αφεντικά.

Το ελληνικό εκμεταλλευτικό θαύμα και η αριστερά

Του Χρήστου Λάσκου

Σημείωνα πριν από τρεις βδομάδες, από την στήλη, πως ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός για την περίοδο των μνημονίων θα ήταν: η εποχή της μεγάλης εκμετάλλευσης[1].

Ερέθισμα για εκείνη την τοποθέτηση ήταν η δημοσίευση στοιχείων σχετικά με την αύξηση και την κατανομή της φορολογικής επιβάρυνσης στην Ελλάδα στα χρόνια της κρίσης. Θυμίζω σχετικά: Τα αποτελέσματα είναι πραγματικά πέρα από κάθε φαντασία. Έτσι, η επιβάρυνση, σε ό,τι αφορά τον φόρο εισοδήματος, των 5 χαμηλότερων εισοδηματικών κατηγοριών στην εν λόγω τετραετία αυξήθηκε κατά 126%, ενώ για τα 5 υψηλότερα είχαμε μείωση 9%!

Ρήξη σημαίνει Grexit;

Του Χρήστου Λάσκου

Δυό μέρες μετά από την συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τους 7, νομίζω, πως λίγα έχουν αλλάξει σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες. Που σημαίνει πως συνεχίζουμε να βιώνουμε ένα είδος μαρτυρίου της σταγόνας από μέρους των «εταίρων», οι οποίοι μοιάζει να ευελπιστούν πως θα μας οδηγήσουν σε ένα τρίτο μνημόνιο προς το καλοκαίρι παριστάνοντας, εν τω μεταξύ, πως βρίσκονται σε διάλογο με την «απροσάρμοστη κυβέρνηση». Γιατί, όπως φαίνεται, αυτό που κυρίως τους απασχολεί είναι να «καθαρίσουν» χωρίς να μας δώσουν πολιτικό κεφάλαιο. Χωρίς να ενισχύσουν, δηλαδή, ένα μεγάλο κύμα διεθνούς συμπάθειας έναντι της ελληνικής ριζοσπαστικής Αριστεράς, στο μέτρο που δεν θα ήταν οι ίδιοι ιδιαίτερα προσεκτικοί και μετρημένοι

«Σκληρός πυρήνας του κράτους». Βοήθα παναγιά!

Του Χρήστου Λάσκου

Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας σχετικά με τον αντισυνταγματικό χαρακτήρα των περικοπών που επιβλήθηκαν, από το καλοκαίρι του ’12, στα ειδικά μισθολόγια των αστυνομικών και των στρατιωτικών έχει ήδη προκαλέσει πολλή συζήτηση. Προφανώς η αποκατάσταση της ζημιάς που υπέστη ένας κλάδος εργαζομένων δεν μπορεί παρά να θεωρείται καλό νέο

Υπήρξαν, μάλιστα, κάποιοι που θεώρησαν πως ανοίγει ο δρόμος για μια στρατηγική ήττα της μνημονιακής πολιτικής στο μέτρο που η συγκεκριμένη απόφαση θα δημιουργούσε νομολογία ευνοϊκή για την αποκατάσταση των καταστροφικών ζημιών που έχει υποστεί η τεράστια πλειοψηφία των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα. Όπως αποδείχτηκε, βιάστηκαν πολύ.

Πιστεύουμε στο σοσιαλισμό;

Του Χρήστου Λάσκου

Το ερώτημα του τίτλου κάθε άλλο παρά ρητορικό είναι. Πάει πολύς καιρός τώρα που οι «μαγαρισμένες» λέξεις αναφέρονται σε κείμενα και ντοκουμέντα χωρίς και να τις πολυεννοούμε πραγματικά. Ξαναρωτάω, λοιπόν, και εντός κειμένου: πιστεύουμε στο σοσιαλισμό;