Ένα παραμύθι για τα αστικά πολιτικά ήθη

Του Χρήστου Κυργιάκη

– Ας μιλήσουμε λοιπόν με αλήθειες κι ας πούμε τα πράγματα ως έχουν. Πιστεύεις όντως ότι το ο γιος μας αξίζει να γίνει πρωθυπουργός ή θα γίνει επειδή το βάρος του ονόματός του θα το επιβάλλει;
– Μα ακριβώς γι’ αυτό το αξίζει επειδή το όνομα που φέρει είναι βαρύ. Αγαπητή μου, εσύ πιστεύεις ότι αν δεν είχαμε τα ονόματα που έχουμε θα είχαμε συναντηθεί ποτέ; Χωρίς τα ονόματά μας δεν θα υπήρχε γάμος ούτε και ο γιος μας για τον οποίο συζητάμε.

Ας κοιμηθούμε ήσυχοι γιατί αλλιώς μπορεί να ξυπνήσουμε

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Τελικά, είναι ωραία η ζωή, χαρούμενη, γεμάτη ευτυχία. Κι αν δεν είναι, βρίσκουμε πάντα τον τρόπο να την κάνουμε να είναι. Αν όχι χαρούμενη, γεμάτη ευτυχία να την κάνουμε να είναι τουλάχιστον συμβατική, ίδια με των υπολοίπων. Ασφαλής και χωρίς εκπλήξεις. Τι να κάνουμε; Παντού χρειάζεται ένας έντιμος συμβιβασμός.

Για τα παιδιά μας μόνο ανησυχώ. Τα μεγαλώνουμε σωστά άραγε; Τους δίνουμε όλα όσα έχουν ανάγκη; Από την άλλη σκέφτομαι πως δεν πρέπει να έχω τέτοιες ανασφάλειες. Εντάξει, δεν τα πήγαμε στο The Voice, για να δουν από κοντά τα ιερά τέρατα της μπουζουκόβιας μουσικής σκηνής, αλλά δεν πειράζει. Θα τα πάω του χρόνου.

Το μεγαλείο της εργοδοσίας

του Χρήστου Επαμ.Κυργιάκη

Το αφεντικό ήταν πάντα βλοσυρό όταν έφτανε η μέρα της πληρωμής. Δεν μιλούσε σε κανέναν, ούτε στα παιδιά του ούτε και στη γυναίκα του.

Ο μόνος που άκουγε τη φωνή του τις μέρες των πληρωμών, ήταν ο πιστός, εδώ και χρόνια, οδηγός του.

– Μην πας από το γνωστό δρόμο σήμερα, Θανάση. Πιστεύω να το θυμάσαι. Σήμερα πληρώνω τους εργάτες.

– Το θυμάμαι αφεντικό. Τριάντα χρόνια, κοντά σου, το ξέχασα ποτέ;

Ο οδηγός ακολούθησε «τη διαδρομή για τις μέρες των πληρωμών». Έπιασε την παραλιακή οδό και κατευθύνθηκε προς το μεγάλο λιμάνι. Μετά τη δυτική αποβάθρα του λιμανιού, το αφεντικό είχε αγκυροβολημένα τα τρία καράβια του. Περίμεναν να φορτώσουν για να ξεκινήσουν το ταξίδι για την Λατινική Αμερική.

Υποκριτές και Φαρισαίοι τον πνίξατε το Χριστό κάπου στη Μεσόγειο

του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Όλα θα ήταν όμορφα, ωραία, γιορτινά, με τους ανθρώπους χαρούμενους κι ευτυχισμένους, έτοιμους να ψωνίσουν, να αγοράσουν, να καταναλώσουν όπως ορίζει η θεά διαφήμιση, όπως θα ήθελα η μαμά εταιρία που έκανε θεά τη διαφήμιση.

Όλα θα ήταν όπως πρέπει, αν δεν υπήρχαν κάτι μυτερά αγκάθια να χαλάνε τη γιορτινή σούπα.

Αλλά βλέπεις, όπου κυριαρχούν οι εταιρίες και όχι οι άνθρωποι όλα μπαίνουν στην άκρη για το κέρδος της εταιρίας.

Ο Παλιάτσος του δρόμου και η καρδερίνα- Το τέλος

του Χρήστου Επάμ. Κυργιάκη

«Όμως, καθώς περνούσε ο καιρός, ο Πέτρος άρχισε τα πάρε-δώσε με τα πλουσιόπαιδα της πόλης. Βλέπεις, στη γειτονιά που μετακόμισε οι γείτονές του δεν ήταν της σειράς. Γειτονιά πλουσίων και δυνατών. Εκεί έμενε ο μεγαλοεργολάβος της πόλης, ο διευθυντής της κλινικής, ο διευθυντής της τράπεζας και όλη η υπόλοιπη αφρόκρεμα της πόλης. Δεν του περίσσευε ούτε λεπτό για μένα. Ξεχνούσε να με ταΐσει και να μου αλλάξει το νερό.

Περνούσαν μέρες χωρίς να μου πει ούτε μία κουβέντα. Κάποτε οι φίλοι του τού πρότειναν να τον βοηθήσουν να γίνει Δήμαρχος γιατί εκτίμησαν πολύ τα προσόντα του, όπως του έλεγαν.»

«Δύσκολες οι φιλίες με τέτοιους ανθρώπους. Πρέπει κι εσύ να στοχεύεις στο χρήμα και τη δύναμη, όπως κι εκείνοι. Σε κάνουν παρέα όσο τους είσαι χρήσιμος. Μετά, σου λένε ¨γεια χαρά¨ και σε πετάνε στην άκρη.»

Ο παλιάτσος του δρόμου και η καρδερίνα-Μέρος 2ο

Του Χρήστου Κυργιάκη

Δείτε εδώ το 1ο μέρος 

…συνέχεια

Έτσι οι δρόμοι των δύο νεαρών φίλων χωρίστηκαν οριστικά. Ο παλιάτσος μας έπεσε να πεθάνει από τη στενοχώρια του. Τότε ήταν που απέκτησε και το άσθμα. Προτίμησε να γίνει ο παλιάτσος για τα παιδιά.

Ο Δήμαρχος, διάλεξε να γίνει ο «παλιάτσος» των δυνατών της πόλης.

Όταν, λοιπόν, έφτασε η οικογένεια του Δημάρχου μπροστά στον παλιάτσο, ο μικρός του γιος στύλωσε τα ποδαράκια του και κάρφωσε το βλέμμα του στον ώμο του παλιάτσου.

«Έλα μικρέ, προχώρα. Τι έπαθες;», τον ρώτησε ο Δήμαρχος.

«Κοίτα μπαμπά, κοίτα.», είπε ο μικρός.

«Τι να κοιτάξω;»

Ο παλιάτσος του δρόμου και η καρδερίνα

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

 ΜΕΡΟΣ 1ο 

Ήταν ένα κυριακάτικο ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινό. Ήδη, αν και σχετικά νωρίς, ο κόσμος άρχισε να γεμίζει σιγά-σιγά τον μεγάλο πεζόδρομο του κέντρου της πόλης.

Νεαρά ζευγάρια, δεν έχασαν την ευκαιρία, να ξεμυτίσουν λίγο από τα σπίτια τους και να χαρούν, κάνοντας την καθιερωμένη βόλτα, την τρυφερότητα της νιότης τους.

Ζευγάρια ηλικιωμένων, πιασμένοι χέρι-χέρι είπαν να ανανεώσουν εκείνο το πρωινό την αφοσίωση μιας ζωής που έγερνε προς τη δύση της.

Δε σε πιστεύω κύριε Τσίπρα

του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Είναι αλήθεια πως δεν περίμενα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να νιώσω την ανάγκη να εκφραστώ για τον νυν πρωθυπουργό με τον ίδιο τρόπο που είχα εκφραστεί παλιότερα για τον προηγούμενο.

Θα χρησιμοποιήσω πάλι τον ενικό της αμεσότητας παρά τον πληθυντικό ευγενείας καθώς μου τελείωσε ο πολιτικός σεβασμός απέναντι στον κύριο Τσίπρα.

Από το συνέδριο ακόμη του ΣυΡιζΑ, προσωπικά, είχα ξεκαθαρίσει ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν, από το ΣυΡιζΑ κανένα καλό. Το αντίθετο μάλιστα.

Βαρέθηκα να φοβάμαι…

Του Χρήστου Κυργιάκη

«Πέντε χρόνια τώρα δεν κάνω τίποτε άλλο από το να φοβάμαι.

Στην αρχή φοβόμουν μη φτάσει η θύελλα και στη χώρα μας και δε μιλούσα, μέχρι που κάποια νύχτα άκουσα το βουητό της.

Μετά, φοβόμουν μη μας κόψουν τα δώρα και δεν έβγαζα άχνα, μέχρι που ήρθαν τα Χριστούγεννα και τα δώρα κόπηκαν.

Φοβόμουν μη μου μειώσουν το μισθό και δεν έλεγα κουβέντα σε κανέναν, μέχρι που κάποια πρωτομηνιά βρήκα το μισθό κουτσουρεμένο.

Παραδιαλογισμοί…με άρωμα Ευρώπης

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Π: Πατέρας

Γ: Γιος

 Γ: Πατέρα, πώς λέγεται αυτός ο πολιτικός που πάει με πολλά κόμματα μόνο και μόνο για να μη χάσει τη βουλευτική ή την υπουργική καρέκλα;

Π: Δύσκολη ερώτηση μου βάζεις. Νομίζω πως δεν ξέρω την απάντηση. Σίγουρα όμως δε λέγεται πόρνη.

Γ: Και αυτός που υπακούει τυφλά στις εντολές του αφεντικού του χωρίς να σιχτιρίζει και να αγκομαχά έναντι παχυλής αμοιβής;

Γιατί μια Αριστερή κυβέρνηση δεν……

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Τα ερωτήματα που ακολουθούν δεν είναι ρητορικά. Με όλο το σεβασμό σε όλους εκείνους που πίστεψαν και πιστεύουν ότι «η ελπίδα έρχεται», απευθύνονται, τόσο σε όσους αισθάνονται την ανάγκη να απαντήσουν, όσο και σε όσους προβληματίζονται με την κυβερνητική αναντιστοιχία προεκλογικών υποσχέσεων και μετεκλογικής πρακτικής.

Γιατί, λοιπόν, μια Αριστερή κυβέρνηση

– δεν προχωρά σε εθνικοποίηση των τραπεζών; Έτσι κι αλλιώς, ο λαός δεν πληρώνει με το αίμα και τον ιδρώτα του τη μη χρεοκοπία τους;

– δεν εθνικοποιεί την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ και τα Ελληνικά Πετρέλαια ώστε τα κέρδη τους να γεμίζουν το δημόσιο κορβανά και όχι τις βαθιές τσέπες μερικών κεφαλαιοκρατών;

Εμείς θα σχίσουμε τα μνημόνια, εμείς και κανένας άλλος

Του Χρήστου Επ. Κυργιάκη

Πηγαίνοντας μες στην ανάκαμψη να συναντήσω την αγαπημένη μου ανάπτυξη συνάντησα στη μικρή πλατεία έναν κύριο ψηλό με γυαλιά. Κρατούσε ένα μεγάλο βιβλίο με χοντρό εξώφυλλο που έγραφε απ’ έξω ΜΝΗΜΟΝΙΟ και έσχιζε με μανία τις σελίδες του. Έσχιζε, έσχιζε και σταματημό δεν είχε. Πλησίασα περίεργος να δω καλύτερα και διαπίστωσα ότι στο εσωτερικό του υπήρχαν μικρότερα βιβλία. Τα φύλλα αυτών των βιβλίων έσκιζε με λύσσα ο ψηλός με τα γυαλιά. Πρόλαβα και είδα μερικούς τίτλους:

«Δικαίωμα στην εργασία», «Δωρεάν υγεία», «Κοινωνική ασφάλιση», «Σύνταξη», «Δωρεάν παιδεία», «Εργασιακές σχέσεις», «Δημοκρατικά δικαιώματα».

Τρώγοντας στις Κάνες με τους ισχυρούς το 1211

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

 Την εποχή του Μεσαίωνα οι Κάνες ήταν φέουδο που ανήκε στο Μοναστήρι του Λερέν.

Στο καλύτερο πανδοχείο των Κανών από την προηγούμενη μέρα οι προετοιμασίες έδιναν και έπαιρναν γιατί εκείνο το βράδυ στις 2 Νοεμβρίου του 1211, ημέρα Τετάρτη, λίγο μετά τη δύση του ήλιου θα γινόταν συνάντηση των Μ20, δηλαδή, των αρχόντων των 20 μεγαλύτερων κρατιδίων-φέουδων του τότε γνωστού κόσμου. Θα συζητούσαν τις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο, σχετικά με την αύξηση των τιμών στα σιτηρά, τις αναταραχές που ξέσπασαν σε όλα τα κρατίδια από την άρνηση των μικροκαλλιεργητών να πληρώσουν και άλλους φόρους καθώς επίσης και το τι θα γινόταν με κρατίδιο της Γραικίας το οποίο χρησιμοποιούσαν ως καλοκαιρινό θέρετρο για το οποίο μαθεύτηκε πως τελευταία κινδύνευε με χρεοκοπία.

Η προεκλογική ομιλία ενός ειλικρινούς υποψήφιου Βουλευτή

του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Αγαπητοί συγχωριανοί, αγαπητοί συμπολίτες, φίλοι και φίλες…

Σας ευχαριστώ που με τιμήσατε με την παρουσία σας απόψε γιατί πρόκειται για μια ιστορική βραδιά.

Απόψε θα ειπωθούν αλήθειες. Τέρμα οι ψεύτικες υποσχέσεις, τέρμα τα «θα» χωρίς αντίκρισμα. Έφτασε η ώρα της ειλικρίνειας. Και έφτασε εδώ, σε τούτη την πλατεία, σε τούτο το χωριό, σε τούτη τη γωνιά της Ελλάδας.

Αν με τιμήσετε με την ψήφο σας και βγω βουλευτής, θα σας ταράξω στο ρουσφέτι. Δεν θα αφήσω ούτε ένα τόσο δα αρθράκι και του πιο ασήμαντου νόμου αναξιοποίητο, ώστε να μπορέσω να σας βολέψω όλους. Μετά, όταν θα διογκωθεί ο δημόσιος τομέας, θα σας βγάλω στην εφεδρεία.

Οι ευρωπαίοι αρχιτέκτονες του εκφοβισμού και οι ντόπιοι εντολοδόχοι

του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

 Η επιχείρηση «εκφοβισμός» συνεχίζεται. Εκφοβισμός των πάντων και σε όλους τους τομείς.

Οι ευρωπαίοι αρχιτέκτονες της επιχείρησης δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό ενώ οι ντόπιοι εντολοδόχοι ενεργούν με υπερβάλλοντα ζήλο, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν μια θεσούλα στον συναινετικό ήλιο που αρχίζει σιγά-σιγά να ανατέλλει, αντικαθιστώντας τον γνωστό «πράσινο ήλιο» (παρόλο που ζούμε στην εποχή της πράσινης ανάπτυξης).

Η επιθετική φρασεολογία των ευρωπαίων εταίρων μας ανέβηκε ένα επίπεδο παραπάνω και πέρασε ευθέως στην άμεση απειλή(;) της αποπομπής από το ευρώ.

Η αξιολόγηση επί τουρκοκρατίας

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Η παρακάτω ιστορία έφτασε σε μένα από τον συχωρεμένο τον παππού μου που κι εκείνος την είχε ακούσει από τον δικό του παππού και πάει λέγοντας. Δεν ξέρω αν είναι αληθινή. Αυτό που ξέρω είναι πως τελικά «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν».

Επί τουρκοκρατίας, όταν Μεγάλος Σουλτάνος ήταν ο Σαμάρ Αντόν ο 1^ος, στο μεγάλο δρόμο που ένωνε τα μικρά χωριά με τη μεγάλη πόλη, βρισκόταν ένα χάνι, το περίφημο Χάνι του Σχολειού επειδή βρισκόταν πάνω σ’ ένα μεγάλο ύψωμα που άμα ανέβαινε κανείς, λες και είχε όλον τον κόσμο στα πόδια του.

Γλίτσα, βρώμα και δυσωδία. Το σύστημά τους σάπισε.

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Αυτοί

Που τόσα χρόνια διαχειρίζονταν τις τύχες μας και έφτιαχναν τις δικές τους τύχες.

Που τόσα χρόνια εμφανίζονταν στις τηλεοράσεις και γέμιζαν οι οθόνες γλίτσα.

Που ορκίζονταν στο όνομα του λαού και στο σκοτάδι σχεδίαζαν το ξέσκισμά του.

Που ζητούσαν την τήρηση του νόμου και της τάξης από τους πολίτες την ίδια στιγμή που εκείνοι παρανομούσαν ασύστολα.

Η προεκλογική ομιλία ενός ειλικρινούς υποψήφιου Βουλευτή

Tου Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Αγαπητοί συγχωριανοί, αγαπητοί συμπολίτες, φίλοι και φίλες…

Σας ευχαριστώ που με τιμήσατε με την παρουσία σας απόψε γιατί πρόκειται για μια ιστορική βραδιά.

Απόψε θα ειπωθούν αλήθειες. Τέρμα οι ψεύτικες υποσχέσεις, τέρμα τα «θα» χωρίς αντίκρισμα. Έφτασε η ώρα της ειλικρίνειας. Και έφτασε εδώ, σε τούτη την πλατεία, σε τούτο το χωριό, σε τούτη τη γωνιά της Ελλάδας.