Χιλή: Μια ιθαγενής δασκάλα Πρόεδρος της Συντακτικής Συνέλευσης

Πηγή: Claudia Aranda – Pressenza

Η Ελίζα Λονκόν Αντιλέο, δασκάλα στο επάγγελμα από την ιθαγενική φυλή των Μαπούτσε, ανέβηκε στο βάθρο ως η νέα Πρόεδρος της Συντακτικής Συνέλευσης που θα συντάξει το νέο Σύνταγμα της Χιλής. Το αναμενόμενο κείμενο που θα αποτελέσει και νέο επίσημο Σύνταγμα, θα είναι το πρώτο που θα διαμορφωθεί μέσα από μια πραγματικά δημοκρατική και συμμετοχική διαδικασία σε ολόκληρη την πολύπαθη ιστορία της χώρας.

Κάντο όπως η Χιλή… (;)

Του Γιώργου Καλογήρου

Ο μαζικός εμβολιασμός δεν έδωσε τη λύση στο πρόβλημα της πανδημίας.

Έναν ολόκληρο χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας, η διαχείριση της υγειονομικής κρίσης από το σύνολο σχεδόν των κρατών της “φιλελεύθερης” Δύσης μετράει ελάχιστες, όσο και βραχύχρονες, επιτυχίες. Οι δυτικές ελίτ πέρασαν αρχικά από ένα στάδιο άρνησης της σημασίας και της επικινδυνότητας του “κινεζικού ιού”.

Η Χιλή τερματίζει το σύνταγμα-ονείρωξη των νεοφιλελεύθερων

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Η Κυριακή 25 Οκτωβρίου του 2020 θα μείνει στη μνήμη αρκετών νεοφιλελεύθερων σε όλο τον κόσμο τόσο βαθιά χαραγμένη, όσο ήταν για αρκετούς οπαδούς της ΕΣΣΔ η υποστολή της σημαίας από το Κρεμλίνο το 1991.

Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της Χιλής ζήτησε, σε ποσοστό 78%, τη σύνταξη ενός νέου συντάγματος, το οποίο θα ακυρώσει τις βασικότερες ρυθμίσεις του κειμένου που είχε επιβάλει η αιμοσταγής δικτατορία του Πινοσέτ.

Αλιέντε: «Αυτά είναι τα τελευταία λόγια μου»

Του Νίκου Μπογιόπουλου

«Νίξον, Φρέι και Πινοτσέτ/ ως τώρα, ως τούτο τον πικρό/ μήνα Σεπτέμβρη του 1973,/ με τον Μπορνταμπέρι, τον Γκαρατσάτσου και τον Μπαντζέρ,/ ύαινες αχόρταγες, τρωκτικά,/ σιγοτρώνε τα λάβαρα,/ τα καταχτημένα με τόσο αίμα, με τόση φωτιά,/ στα τσιφλίκια ποδοπατημένα,/ διαβολικοί δραγουμιστές,/ σατράπες, μύριες φορές πουλημένοι,/ ξεπουλητάδες βαλτοί/ από τους λύκους της Νέας Υόρκης…/ πεινασμένες για δολάρια μηχανές,/ σημαδεμένοι από τα θύματα/ των λαών που θυσιάσατε,/ εκπορνευμένοι μικροπωλητές/ ψωμιού και αέρα αμερικάνικου,/ εγκληματικοί βούρκοι, συμμορίες/ από μαστρωπούς μπόσηδες/ δίχως άλλο νόμο απ’ τα βασανιστήρια/ και την πείνα που μαστιγώνει τους λαούς…»

(Πάμπλο Νερούδα – «Σατράπες»)

   Σήμερα συμπληρώνονται 47 χρόνια από την εκδήλωση ενός από τα πιο αιμοσταγή φασιστικά πραξικοπήματα στην Ιστορία. Το πραξικόπημα στη Χιλή στις 11 Σεπτέμβρη 1973. Ήταν η απαρχή της πολύχρονης υπαγωγής της χώρας σε ένα από τα στυγνότερα φασιστικά καθεστώτα που επέβαλαν μέσα στον 20ό αιώνα το κεφάλαιο και οι πολυεθνικές για τη διατήρηση της εξουσίας τους.

Στις 11 Σεπτέμβρη 1973, με τη δολοφονία του εκλεγμένου Προέδρου Αλιέντε και την ανατροπή της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας, οι Αμερικανοί εγκατέστησαν τοποτηρητή τους στη Χιλή το κτηνώδες ανδρείκελό τους, τον δικτάτορα Πινοσέτ.

Χιλή: Συνεχίζεται η αντι-νεοφιλελεύθερη εξέγερση

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο 57χρονος Λουίς Μανουέλ Μαρδόνες έπεφτε στα χέρια της χιλιάνικης αστυνομίας, που σύμφωνα με πολλές αφηγήσεις οφείλει την εκπαίδευσή της σε φυγάδες Ναζί, που το Βατικανό μετά την ήττα της Γερμανίας το 1945 προωθούσε μαζικά στη Λατινική Αμερική. Το γεγονός μάλιστα ότι αυτή τη φορά επιχείρησε να σώσει μια 14χρονη διαδηλώτρια ελάχιστα συγκίνησε τους αστυνομικούς που μετήλθαν των γνωστών, αν και ξεχασμένων για τον Λουίς μεθόδων του: Ξεγύμνωμα και δημόσια έκθεση στη μέση του δρόμου, για να ντραπεί και να μισήσει το σώμα του. Ελάχιστα έπιασαν και οι απειλές της χιλιάνικης αστυνομίας που όλο και περισσότερο θυμίζει την αστυνομία του φασίστα δικτάτορα Πινοτσέτ, ότι την επόμενη φορά που θα κατέβει σε πορεία θα μπει για τα καλά στη φυλακή… Το συγκεκριμένο γεγονός, που περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια το έγκυρο περιοδικό New Internationalist, είναι ένα από τα αναρίθμητα ανάλογα περιστατικά που συμβαίνουν καθημερινά στους δρόμους των πόλεων και των χωριών της Χιλής, απέναντι σε διαδηλωτές που αντιτάσσουν το τραγούδι του Βίκτορ Χάρα «El derecho de vivir en paz» (Το δικαίωμα να ζεις σε ειρήνη).

Οι εξεγέρσεις είναι νομοτελειακές; (Με αφορμή τα γεγονότα στη Χιλή)

του Βασίλη Λιόση

Πολλές γωνιές του πλανήτη βρίσκονται σε κοινωνικό αναβρασμό: Βολιβία, Χονγκ Κονγκ, Αργεντινή, Αϊτή, Γαλλία, Καταλονία, Λίβανος, Χιλή. Είναι συζητήσιμο αν αυτός ο κοινωνικός αναβρασμός μπορεί να χαρακτηριστεί εξέγερση σε κάθε περίπτωση, όπως συζητήσιμο είναι και πώς ορίζεται η εξέγερση. Αυτό που καθίσταται σαφές είναι η μη ταύτιση όλων αυτών των περιπτώσεων. Τα αίτια των εκρήξεων δεν είναι ίδια για την κάθε χώρα. Αφορμώντας από την περίπτωση της Χιλής θα επιχειρήσουμε να διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις που έτσι κι αλλιώς σε ένα μικρό κείμενο δεν μπορούν να έχουν την απαιτούμενη αποδεικτική ισχύ. Σκέψεις που έχουν να κάνουν με τα αίτια και τις νομοτέλειες των εξεγέρσεων.

Υβριδικές απόπειρες για λαϊκή εξουσία

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Πλούσια εμπειρία από τους εξεγερμένους λαούς

Είναι, άραγε, όλα όσα έχουν συμβεί και συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες σε μια σειρά χώρες ένα «πυροτέχνημα»; Αντιπροσωπεύουν μιας μορφής εκτόνωση της κοινωνικής οργής και έντασης, η οποία βρήκε «βαλβίδα» για να βγει στην επιφάνεια και σύντομα θα εξαφανιστεί; Ή, μήπως, αντιπροσωπεύουν βαθύτερες διεργασίες οι οποίες συντελούνται ταυτόχρονα σε χώρες με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά, ανοίγοντας δρόμους για το μέλλον;

Καρπίζει το δέντρο των κοινωνικών «εκρήξεων»

Σε… δυόμιση μεγάλες και μάλλον ανεξέλεγκτες εστίες μοιάζει να έχει επικεντρωθεί τις τελευταίες ημέρες η πυρκαγιά την οποία πυροδότησε το εξεγερτικό κύμα που έχει εκδηλωθεί εδώ και αρκετές εβδομάδες σε μια σειρά χώρες του πλανήτη: Στη Χιλή και το Ιράκ, εν μέρει δε και στον Λίβανο. Στις δύο πρώτες, η ένταση της αντιπαράθεσης παραμένει αμείωτη, καθώς οι υποχωρήσεις και εξαγγελίες στις οποίες εξαναγκάστηκαν οι κυβερνήσεις και οι υποστηρικτές τους αποδεικνύεται πως δεν είναι αρκετές για να κατευνάσουν τη λαϊκή διαμαρτυρία — ενώ ούτε η συνεχιζόμενη καταστολή, η κρατική τρομοκρατία και το αίμα έχουν φοβίσει τους διαδηλωτές και έχουν περιορίσει την αποφασιστικότητά τους.

Παρά το γεγονός ότι τα μηνύματα είναι σε αρκετές περιπτώσεις αντιφατικά, ενώ τα αστικά καθεστώτα οργανώνουν μεθοδικά την αντεπίθεσή τους, οι πληροφορίες που έρχονται και οι εικόνες που τις συνοδεύουν δεν μπορούν παρά να χαρακτηριστούν ελπιδοφόρες, καθώς μοιάζουν να ανοίγουν δρόμους αγώνα και ανατροπής για την επόμενη ημέρα. Συλλογικές δράσεις, νέοι υβριδικοί θεσμοί άμεσης δημοκρατίας και αυτοδιαχείρισης, συντονισμένη απάντηση στις δυνάμεις καταστολής και τους πολιτικούς εκβιασμούς, είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία στα οποία μπορεί κανείς να σταθεί — να τα μελετήσει και να εξάγει συμπεράσματα, χωρίς πρόχειρες «αντιγραφές», τα οποία θα προστεθούν στον πλούτο της εμπειρίας που έχουν προσφέρει ήδη οι Πλατείες των Αγανακτισμένων, η Αραβική Άνοιξη, όλες οι μικρές και μεγάλες «εκρήξεις» που έχουν καταγραφεί από τον σεισμογράφο της ταξικής πάλης στη δεκαετία της κρίσης, μετά το 2008.

Σαντιάγο, Βαγδάτη, Βυρητός!

Ξεπερνούν τους 10.000 οι άνθρωποι που έχουν συμμετάσχει ενεργά, μόνο την περασμένη εβδομάδα, στις δεκάδες λαϊκές συνελεύσεις οι οποίες έχουν στηθεί στο Σαντιάγο, τα προάστιά του και άλλες πόλεις της χώρας. Ζητούμενό τους είναι να χαραχθεί ο δρόμος προς τον οποίο θέλει ο ίδιος ο λαός να βαδίσει η Χιλή μετά τις συγκλονιστικές διαδηλώσεις που έχουν πραγματοποιηθεί και συνεχίζονται, έχοντας μέχρι στιγμής αναγκάσει τον πρόεδρο να κάνει μερικές παραχωρήσεις και να αντικαταστήσει ολόκληρη την κυβέρνησή του.

Με δημοκρατία και πειθαρχία, χωρίς να «πνίγονται» οι διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις, τα αυτοσχέδια συμβούλια επιχειρούν να δώσουν βαθύτερο περιεχόμενο και προοπτική στους αγώνες — οι οποίοι, σύμφωνα με αρκετούς, σηματοδοτούν την απαρχή της κοινωνικής μεταπολίτευσης που ποτέ δεν έζησε η Χιλή μετά το τέλος της δικτατορίας Πινοσέτ. Σε αυτές τις διαδικασίες, το «εμείς» απέναντι σε «αυτούς»  διατυπώνεται με μεγαλύτερη σαφήνεια, ενώ το αίτημα για τη συγκρότηση μιας νέας συντακτικής συνέλευσης, εκλεγμένης απευθείας από τον λαό, η οποία θα ψηφίσει ένα καινούριο σύνταγμα και θα καθίσει στο σκαμνί τον Πινιέρα και την κλίκα του ακούγεται ολοένα πιο δυνατά.

Αλλά και στην απέναντι πλευρά της υφηλίου, εκεί όπου βρίσκεται η Βαγδάτη, πολλά είναι επίσης αυτά που προκαλούν εντύπωση — πέρα από την αντοχή των διαδηλωτών οι οποίοι δεν σταματούν, παρά τους 300 περίπου συντρόφους τους που έχουν πέσει νεκροί από πυροβολισμούς στο ψαχνό. Ανάμεσα σε αυτά που κινούν το ενδιαφέρον είναι και ένα ρεπορτάζ του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων αναφορικά με τη «μάχη των γεφυρών» που δίνεται καθημερινά στην πρωτεύουσα του Ιράκ, καθώς οι δυνάμεις καταστολής και οι παρακρατικοί προσπαθούν να κόψουν την «γραμμή» στήριξης και ανεφοδιασμού που έχει στηθεί, ώστε να μείνει ζωντανή η κατάληψη της πλατείας Ταχρίρ. Σε αυτό το ρεπορτάζ αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι σε πολλές περιπτώσεις διαδηλωτές και αλληλέγγυοι απομακρύνουν τα κάγκελα και τα φορτηγά που έχει τοποθετήσει η αστυνομία και ο στρατός, συνοδεύοντας τις δράσεις τους με τη φράση «άνοιξε ξανά (ο δρόμος) με εντολή του λαού».

Κάπου εκεί, μάλιστα, έχει καταληφθεί εδώ και ημέρες ένα 18όροφο κτίριο που ήταν γνωστό ως το «τουρκικό εστιατόριο», το οποίο έχει μετονομαστεί σε «βουνό της επανάστασης» και από εκεί, οι ομάδες περιφρούρησης μπορούν να ελέγχουν την κίνηση στην Ταχρίρ και τις γέφυρες που οδηγούν σε αυτήν. Την ίδια στιγμή, στην πόλη Ρουμάιθα του νοτίου (και κατά βάση σιϊτικού) Ιράκ, η οποία θεωρείται το λίκνο της εξέγερσης κατά των Βρετανών του 1920, οι ντουντούκες ανακοινώνουν συχνά-πυκνά: «Κηρύττουμε την απαγόρευση κυκλοφορίας για όλους τους υπαλλήλους και τα οχήματα της κυβέρνησης, καθώς και το κλείσιμο των γραφείων όλων των κομμάτων».

Κι όμως, κινείται!

«Μας σκοτώνουν, βιάζουν, βασανίζουν, όπως ακριβώς στη δικτατορία»

Στάθηκε πάνω στο βάθρο των νικητών και έστειλε το δικό του πολιτικό μήνυμα για τον αγώνα του λαού του. Ο Χιλιανός αθλητής Rogers Rogerio, 24 ετών, κέρδισε τη δεύτερη θέση στους αγώνες Ζίου-ζίτσου στο «Open Argentina» που πραγματοποιήθηκε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής.

Στη διάρκεια της απονομής των μεταλλίων κρατώντας μια σημαία της Χιλής έστειλε το δικό του ισχυρό μήνυμα στον κόσμο για τη δολοφονική καταστολή που υφίστανται οι Χιλιανοί από την δεξιά κυβέρνηση Πινιέρα που χρησιμοποιεί δολοφονικές πρακτικές και μεθόδους αντίστοιχες με της δικτατορίας Πινοτσέτ.

Χιλή: Μια «βιτρίνα» του καπιταλισμού που έγινε χίλια κομμάτια

Του Γιώργου Κρεασίδη

Οι υποχωρήσεις Πινιέρα έδειξαν ότι το σύστημα δεν είναι ανίκητο

Η Χιλή δεν είναι κάποια φτωχή και τριτοκοσμική χώρα αλλά αντιπροσωπεύει έναν από  τους πλέον αναπτυγμένους καπιταλισμούς της Νότιας Αμερικής. Ταυτόχρονα, είναι και η χώρα όπου καταγράφονται οι μεγαλύτερες ανισότητες εντός του ΟΟΣΑ. Η έκταση και το βάθος της λαϊκής εξέγερσης, μετά από δεκαετίες σχετικά «ομαλής» πορείας, αποκαλύπτουν τις εκρηκτικές αντιθέσεις.

Χιλή: 23 νεκροί, 2.500 τραυματίες, 9.000 υπό κράτηση …αλλά ο λαός παραμένει στους δρόμους

Τα άμεσα αιτήματα του κινήματος

Συνεχίζονται οι λαϊκές κινητοποιήσεις στη Χιλή, με τη νεολαία, την εργατική τάξη και τους συνταξιούχους να απορρίπτουν τα «ψίχουλα» που πετά στο τραπέζι η αντιδραστική κυβέρνηση του Σεμπάστιαν Πινιέρα.

Τη Δευτέρα και την Τρίτη η συσπείρωση 115 συνδικαλιστικών και κοινωνικών οργανώσεων, με την επωνυμία «Κοινωνική Ενότητα» (Unidad Social), πραγματοποίησε νέες συγκεντρώσεις και συζητήσεις σε όλη τη χώρα, και την Τρίτη συγκέντρωση έξω από το Κοινοβούλιο στην πρωτεύουσα Σαντιάγκο, καταδικάζοντας τη λεγόμενη ασφαλιστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης.

Ξανά μπροστά ο λαϊκός παράγοντας στην Λατινική Αμερική

Του Ερρίκου Φινάλη

H εκλογική νίκη των Μοράλες-Λινέρα στη Βολιβία ακολούθησε τον πρόσφατο ξεσηκωμό στο Εκουαδόρ, και αύριο αναμένεται μια βαριά ήττα του απερχόμενου δεξιού προέδρου Μάκρι στην Αργεντινή.

Η μνήμη και οι τυφλοπόντικες της ιστορίας

Της Αιμιλίας Καραλή

Με τραγούδια και ποιήματα, με μουσικές και φωνές ελπίδας πορεύονται καθημερινά εδώ και μέρες στους δρόμους του Σαντιάγο και των άλλων πόλεων της Χιλής. Στίχοι ξεχασμένοι, μουσικές σωπασμένες αποκτούν νέα δύναμη στο στόμα των νέων παιδιών.

Και ξαφνικά η σιωπή έσπασε. Μια μικρή αφορμή, η αύξηση της τιμής των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αποτέλεσε τη σπίθα για να ανάψει η φωτιά, για να βγουν στην επιφά­νεια τα υπόγεια ρεύματα που φούσκωναν τόσο καιρό από την οργή για τη φτώχια, τις ανισότητες, τη βία της εξουσίας. Η Χιλή ξαναθυμήθηκε τις παραδόσεις του Σαλβαδόρ Αλιέντε, του Πάμπλο Νερούδα, του Βίκτορ Χάρα, της Βιολέτα Πάρα, των Ίντι Ιλιμάνι, των χιλιάδων ανθρώπων που ήλπισαν, αγωνίστηκαν και έπεσαν για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη στη χώρα τους. Με τραγούδια και ποιήματα, με μου­σικές και με φωνές ελπίδας πορεύονται καθημερινά εδώ και μέρες στους δρόμους του Σαντιάγο και των άλλων πόλεων της Χιλής. Στίχοι ξεχασμένοι, μουσικές σωπασμένες αποχτούν νέα δύναμη στο στόμα των νέων παιδιών, των μαθητών που ξε­κίνησαν τις διαμαρτυρίες.

Χιλή: Όαση για τους λίγους, κόλαση για τους πολλούς

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Πως η οικονομική κληρονομιά του δικτάτορα και πατέρα του νεοφιλελευθερισμού Αουγκούστο Πινοτσέτ ήταν ζωντανή το ξέραμε. Δεν υπάρχει διεθνής στατιστική σειρά που να μη δείχνει τα ρεκόρ που διατηρεί η Χιλή στις ανισότητες.  Αυτό που μάθαμε, με αφορμή τις μαζικές και βίαιες διαδηλώσεις που σάρωσαν τη χώρα, είναι πόσο βαθιά έχει παραμείνει στο DNA της Χιλής ο αυταρχισμός και η κρατική βία ακόμη και σε εποχές αστικού κοινοβουλευτισμού, όπως η σημερινή. Μάρτυρας, ο διψήφιος αριθμός νεκρών που άφησε πίσω του ο στρατός που βγήκε στους δρόμους της Χιλής, κατ’ εντολή του πρωθυπουργού Σεμπάστιαν Πινέρα, για πρώτη φορά μετά το 1973. Κι όπως φάνηκε το ευχαριστήθηκαν…

Αφορμή για τα πρωτοφανή σε έκταση επεισόδια ήταν μια αύξηση στα εισιτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς ύψους σχεδόν 4% που ανακοινώθηκε στις 6 Οκτωβρίου. Αυτή ωστόσο ήταν μόνο η αφορμή. Οι αιτίες πρέπει να αναζητηθούν στις εκρηκτικές ανισότητες που χωρίζουν στα δύο τη Χιλή. Στο ένα άκρο βρίσκονται τα πανάκριβα σπίτια στις ιδιωτικές περιφραγμένες με ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα περιοχές και οι ουρανοξύστες που δεσπόζουν στο κέντρο του Σαντιάγο, το οποίο αποκαλείται και Σανχάταν.  Στο άλλο άκρο είναι όχι μόνο η ακραία φτώχεια και η τριτοκοσμική εξαθλίωση. Το σημαντικότερο, μια μόνιμη κατάσταση φτωχοποίησης μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων.

Χιλή: Ένα ουρλιαχτό που διψά για εξέγερση

Του Δημήτρη Κούλαλη

1) « Θριαμβεύσαμε με αποστολή μας να ανατρέψουμε οριστικά την ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση, να τελειώνουμε με τα μονοπώλια, να πραγματοποιήσουμε μια βαθιά, άξια του ονόματός της αγροτική μεταρρύθμιση, να ελέγξουμε το ισοζύγιο των εισαγωγών και των εξαγωγών και, επιτέλους, να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες», Σαλβαδόρ Αλιέντε, 4 Νοεμβρίου του 1970, από το μπαλκόνι της Ομοσπονδίας Φοιτητών του Πανεπιστημίου της Χιλής .

2)«Δεν πρέπει να αφήσουμε τη Λατινική Αμερική να θεωρεί ότι μπορεί να ακολουθήσει το συγκεκριμένο δρόμο χωρίς να υποστεί τις συνέπειες», Ρίτσαρντ Νίξον ενώπιον του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, 6 Νοεμβρίου του 1970.
                                                                                                                   [LMD, Σεπτέμβριος,2013)

Το παρελθόν του Πινιέρα που ματώνει τη Χιλή

Από το βιβλίο του Κώστα Λουλουδάκη, «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» (εκδόσεις ΚΨΜ)

Ο πρόεδρος της Χιλής, ο δισεκατομμυριούχος νεοφιλελεύθερος Σεμπαστιάν Πινιέρα, που έχει ματώσει την πατρίδα του Αλιέντε δεν είναι κάποιος τυχαίος και χωρίς παρελθόν. Διαβάστε στοιχεία για το βίο και την πολιτεία του Πινιέρα, όπως τα υπενθύμισε στο facebook ο συνεργάτης του «Ημεροδρόμου», Κώστας Λουλουδάκης, από το βιβλίο του Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo (εκδόσεις ΚΨΜ 2015).

Χιλή: Αποσύρθηκε η αύξηση τιμής στο μετρό μετά το λαϊκό ξεσηκωμό

Ο πρόεδρος της Χιλής Σεμπάστιαν Πινιέρα ανακοίνωσε το Σάββατο την αναστολή της αύξησης της τιμής του εισιτηρίου του μετρό στο Σαντιάγκο, που πυροδότησε τις βίαιες διαδηλώσεις, ενώ ο χιλιανός στρατός κήρυξε απαγόρευση κυκλοφορίας στην πρωτεύουσα των επτά εκατομμυρίων κατοίκων.

«Θέλω να ανακοινώσω σήμερα ότι θα αναστείλουμε την αύξηση της τιμής του εισιτηρίου του μετρό», δήλωσε με τηλεοπτικό του διάγγελμα από το προεδρικό μέγαρο του Λα Μονέδα ο Πινιέρα, καθώς οι ογκώδεις διαδηλώσεις συνεχίζονταν σε πολλές γειτονιές της χιλιανής πρωτεύουσας.

Αλιέντε: «Αυτά είναι τα τελευταία λόγια μου»

Του Νίκου Μπογιόπουλου

«Νίξον, Φρέι και Πινοτσέτ/ ως τώρα, ως τούτο τον πικρό/ μήνα Σεπτέμβρη του 1973,/ με τον Μπορνταμπέρι, τον Γκαρατσάτσου και τον Μπαντζέρ,/ ύαινες αχόρταγες, τρωκτικά,/ σιγοτρώνε τα λάβαρα,/ τα καταχτημένα με τόσο αίμα, με τόση φωτιά,/ στα τσιφλίκια ποδοπατημένα,/ διαβολικοί δραγουμιστές,/ σατράπες, μύριες φορές πουλημένοι,/ ξεπουλητάδες βαλτοί/ από τους λύκους της Νέας Υόρκης…/ πεινασμένες για δολάρια μηχανές,/ σημαδεμένοι από τα θύματα/ των λαών που θυσιάσατε,/ εκπορνευμένοι μικροπωλητές/ ψωμιού και αέρα αμερικάνικου,/ εγκληματικοί βούρκοι, συμμορίες/ από μαστρωπούς μπόσηδες/ δίχως άλλο νόμο απ’ τα βασανιστήρια/ και την πείνα που μαστιγώνει τους λαούς…»

(Πάμπλο Νερούδα – «Σατράπες»)

   Σήμερα συμπληρώνονται 46 χρόνια από την εκδήλωση ενός από τα πιο αιμοσταγή φασιστικά πραξικοπήματα στην Ιστορία. Το πραξικόπημα στη Χιλή στις 11 Σεπτέμβρη 1973. Ήταν η απαρχή της πολύχρονης υπαγωγής της χώρας σε ένα από τα στυγνότερα φασιστικά καθεστώτα που επέβαλαν μέσα στον 20ό αιώνα το κεφάλαιο και οι πολυεθνικές για τη διατήρηση της εξουσίας τους.

Στις 11 Σεπτέμβρη 1973, με τη δολοφονία του εκλεγμένου Προέδρου Αλιέντε και την ανατροπή της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας, οι Αμερικανοί εγκατέστησαν τοποτηρητή τους στη Χιλή το κτηνώδες ανδρείκελό τους, τον δικτάτορα Πινοσέτ.

Άμεσος κίνδυνος για τα πιο καθαρά νερά του πλανήτη – Συναγερμός στη Χιλή, 40.000 λίτρα πετρελαίου διέρρευσαν σε νησί της Παταγονίας

Περίπου 40.000 λίτρα πετρελαίου διέρρευσαν ανοιχτά της Χιλής, έπειτα από περιστατικό που σημειώθηκε στον τερματικό σταθμό μιας εταιρείας εξόρυξης που βρίσκεται σε νησί της Παταγονίας, ανακοίνωσαν οι αρχές.

Το πετρέλαιο διέρρευσε σε μια ζώνη που είναι γνωστή για το πλούσιο θαλάσσιο οικοσύστημά της και επειδή βρίσκεται μεταξύ των περιοχών που έχουν τα πιο καθαρά νερά στον πλανήτη.

Η Αποικία της “αξιοπρέπειας” και του τρόμου στην Χιλή

Του Ανδρέα Βελισσάριου

Η ιστορία της Αποικίας της Αξιοπρέπειας, φέρει μέσα της όλο τον τρόμο και τη θηριωδία του ναζιστικού καθεστώτος. Ιδρυτής της ήταν ο Πολ Σέφερ, πρώην αξιωματικός της Βέρμαχτ κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οπoίος κατάφερε να διαφύγει από τη Γερμανία για να αποφύγει τις κατηγορίες για κακοποίηση αγοριών σε “ορφανοτροφείο” που είχε ιδρύσει στη Βόννη.

Τα εγκληματικά του σχέδια όμως δεν έλαβαν τέλος στην Βόννη. Πουλώντας στο γερμανικό δημόσιο το “ορφανοτροφείο” που είχε στην κατοχή του διαφεύγει στην Χιλή, δημιουργώντας ένα νέο “παράδεισο τεράτων”. Ένα κολαστήριο ψυχών από αυτά που αρέσκονταν να δημιουργούν οι Ναζί κατά τον Β’  Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αρρώστια της ναζιστικής ιδεολογίας είχε πλέον περάσει την μεριά του Ατλαντικού και σύντομα η Χιλή θα βίωνε τα διεστραμμένα σχέδια του Σέφερ και των ανθρώπων του που τον ακολούθησαν ως υποστηρικτές του ναζιστικού καθεστώτος.

Η κοινότητα Colonia Dignidad όπως ονομάστηκε ήταν ένα μικρό “κρατίδιο” 130 τετρ. χιλ. περιφραγμένο με ηλεκτροφόρα καλώδια και συνεχής φρούρηση που κατάφερε να διαμορφώσει ο Σέφερ σε ένα νότιο κομμάτι της Χιλής το 1961. Στις εγκαταστάσεις της κοινότητας σύντομα θα λάμβαναν χώρα βασανιστήρια, αποτρόπαια εγκλήματα, εξαφανίσεις Χιλιανών, σεξουαλικές κακοποιήσεις παιδιών, και ότι πιο διαταραγμένο μπορεί να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους…και όλα αυτά με την πλήρη συνεργασία και κάλυψη του χιλιανού κράτους του Πίνοσετ (δικτάτορας).

796 Χιλιανοί μολυσμένοι από Σουηδικά απόβλητα καλούνται να πληρώσουν 3,6 εκατομμύρια ευρώ!

Του Πάνου Αλεπλιώτη

Τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα κατάφεραν με πιστοποιητικά από τις χουντικές υπηρεσίες εργαστηρίων του Πινοσέτ(!) και την βοήθεια της Σουηδικής δικαιοσύνης όχι μόνο να απαλλαγούν από την εγκληματική τους ευθύνη αλλά και από όλα τα δικαστικά έξοδα που καλούνται να τα πληρώσουν τα θύματα της απληστίας του κέρδους.

Η Σουηδική μεταλλευτική εταιρία χαλκού και ψευδάργυρου Boliden είναι από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη. Το 1984, με την χούντα του Πινοσέτ ακόμη στην εξουσία, για να απαλλαγεί από μια ποσότητα 20.000 τόνων μολυσμένο, σε μορφή πολτού, ανεπεξέργαστο υπόλοιπο αποβλήτων του μεταλλείου χαλκού στην πόλη Σελέφτεο, την πούλησε στην Χιλιανή εταιρία επεξεργασίας Promel.

Τριάντα ένα δευτερόλεπτα…

Του Κώστα Λουλουδάκη

Το εμετικό φιλελεύθερο πραξικόπημα στην Χιλή, υπό την καθοδήγηση του Λευκού Οίκου, της ITT της Pepsi Cola, της Bechtel Group, την τράπεζα Chase Manhattan Bank και την CIA είχε πραγματοποιηθεί. Εκατοντάδες χιλιάδες εκτελέστηκαν, εξαφανίστηκαν, βασανίστηκαν, βιάσθηκαν. Οι φιλελεύθεροι αναβαπτιστές, αυτά τα σιχαμερά σκιάχτρα που προέρχονταν από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου, και την οργάνωση Mont Pelerin Society (MPS), έπιασαν αμέσως δουλειά, ώστε να φτιάξουν τον κόσμο τους, ένα πέλαγος απάνθρωπης φρίκης που στηρίζεται στον ανταγωνισμό μεταξύ εμπορικών εταιρειών, μα και ατόμων στις διαταγές και στην υπακοή.

Για τον Αλιέντε Θέλω να Μιλήσω…

Του Κώστα Λουλουδάκη(Ιουλιανού)

4 Σεπτεμβρίου 1970

Η μέρα άρχιζε με ένα πείραμα: αυτό της ειρηνικής σοσιαλιστικής αλλαγής στη Χιλή. Ηγέτης αυτού του πειράματος ήταν ο μαρξιστής Σαλβαδόρ Αλιέντε, επικεφαλής της «Λαϊκής Ενότητας», ενός συνασπισμού στον οποίο συμμετείχαν το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Ριζοσπαστικό Κόμμα, η Κίνηση Ενωμένης Λαϊκής Δράσης, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, η Ανεξάρτητη Λαϊκή Δράση και οι χριστιανοδημοκράτες.

Ο Αλιέντε έδωσε αμέσως το στίγμα της κυβέρνησης: « Θριαμβεύσαμε με αποστολή μας να ανατρέψουμε οριστικά την ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση, να τελειώνουμε με τα μονοπώλια, να πραγματοποιήσουμε μια βαθιά, άξια του ονόματός της αγροτική μεταρρύθμιση, να ελέγξουμε το ισοζύγιο των εισαγωγών και των εξαγωγών και, επιτέλους, να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες. Αυτοί είναι οι πυλώνες οι οποίοι θα στηρίξουν την πρόοδο της Χιλής, δημιουργώντας το κοινωνικό κεφάλαιο που θα επιτρέψει την ενίσχυση της ανάπτυξής μας » (monde-diplomatique 14 Σεπτεμβρίου 2013 Οι φοιτητές ξεσκονίζουν ένα εικόνισμα http://archives.monde-diplomatique.gr/spip.php?article465 ).

Όμως το πολιτικό πείραμα  της Λαϊκής Ενότητας διακόπηκε!

Ήταν 11 Σεπτεμβρίου του 1973, δύο το μεσημέρι, όταν ο Πρόεδρος της Χιλής Σαλβαντόρ Αλιέντε έπεφτε νεκρός στην ‘La Moneda’, το προεδρικό μέγαρο, το οποίο πολιορκούσαν δυνάμεις του στρατού, της αστυνομίας και παραστρατιωτικές φασιστικές ομάδες, υπό την ηγεσία του στρατηγού Αουγούστο Πινοσέτ, σε συνεργασία με πράκτορες της CIA.

Η φασιστική δικτατορία του Πινοσέτ και η αιματηρή καταστολή που ακολούθησε σχεδιάστηκαν και εγκρίθηκαν στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου της Ουάσιγκτον, χρηματοδοτήθηκαν από τις πολυεθνικές εταιρείες ITT, Pepsi Cola, Bechtel Group και την τράπεζα Chase Manhattan Bank- που σήμερα ονομάζεται JPMorgan Chase Bank- και είχαν ενορχηστρωτή δυο από τα μεγαλύτερα καθάρματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, τον Έλληνα εθνικόφρονα, επικεφαλή των μυστικών επιχειρήσεων της CIA σε όλο τον κόσμο Τομ Καραμεσίνη και τον Χένδρι Κίσινγκερ! Το κάθαρμα αυτό δήλωνε πως «δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος να επιτραπεί σε μια χώρα να γίνει μαρξιστική μόνο και μόνο επειδή ο λαός της ήταν ανεύθυνος». (The guardian 24 Φεβρουαρίου 2001: Why has he got away with it? https://www.theguardian.com/world/2001/feb/24/pinochet.bookextracts).

Το έτερο κάθαρμα, ο Καραμεσίνης ανέλαβε «να προφυλάξει το δυναμικό της CIA στη Χιλή, δουλεύοντας μυστικά και με ασφάλεια, ώστε να διατηρηθεί η επιχειρησιακή ικανότητά της εναντίον του Αλιέντε στο μέλλον», και να υλοποιήσει το σχέδιο πραξικοπήματος στην Χιλή «τουλάχιστον προσωρινά». (Ελευθεροτυπία Φοίβος Οικονομίδης 21 Σεπτεμβρίου 2013: Ο Αλιέντε και ο Καραμεσίνης http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=387412).

Παράλληλα, ο Αμερικανός πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον ξεκαθάριζε ορθά κοφτά: «Δεν πρέπει να αφήσουμε τη Λατινική Αμερική να θεωρεί ότι μπορεί να ακολουθήσει το συγκεκριμένο δρόμο χωρίς να υποστεί τις συνέπειες» (Μonde-diplomatique 14 Σεπτεμβρίου 2013 Στη Χιλή του Σεπτέμβρη http://archives.monde-diplomatique.gr/spip.php?article466 ).

Ταυτόχρονα με την οικονομική πίεση που ασκούσαν οι ΗΠΑ, η CIA, και διάφορες πολυεθνικές, είχαν ξοδέψει τεράστια ποσά πριν το πραξικόπημα με στόχο την εσωτερική αποσταθεροποίηση της χώρας, χρηματοδοτώντας ανατινάξεις και εμπρησμούς εργοστασίων, υποκλοπές, εκβιασμούς, ενδιάμεσους πράκτορες, μισθοφόρους της School of the Americas, χαφιέδες, παρακρατικές φασιστικές οργανώσεις όπως την Patria y Libertad, φασιστικές σέκτες όπως την Colonia Dignidad του διακεκριμένου επί Χίτλερ φασίστα γιατρού Πολ Σέφερ, γκρουπούσκουλα του υποκόσμου, αντιπολιτευτικά κόμματα, «ανθρωπιστικές οργανώσεις» δημοσιογράφους, στρατιωτικούς, «αξιοπρεπείς» επιχειρηματίες, παπάδες και κοσμικούς της φασιστικής οργάνωσης Opus Dei, απεργίες όπως αυτή των ιδιοκτητών φορτηγών αυτοκινήτων, και διαδηλώσεις γυναικών με κατσαρόλες! Γυναίκες επιχειρηματιών και ανώτερων υπαλλήλων που ίσως να ερχόταν πρώτη φορά σε επαφή με αυτό το σκεύος του νοικοκυριού!

Μάλιστα, «δημοσιογράφοι» έφτασαν στο σημείο να μοντάρουν φωτογραφίες με σοβιετικά τανκς τα οποία τα έδειχναν έπειτα να προστατεύουν το προεδρικό μέγαρο της Χιλής. Ενώ ο επιχειρηματίας Χόρσε Αλεσσάντρι (επι φασίστα Πινοσέτ ήταν σύμβουλος της κυβέρνησης σε θέματα νομοθεσίας), αντίπαλος του Αλιέντε στις εκλογές του οποίου η επιχείρηση είχε το μονοπώλιο του χαρτιού υγείας, αποφάσισε να σταματήσει την προμήθειά του στα καταστήματα για να τιμωρήσει τον λαό που δεν ψήφησε σωστά!

Παράνοια!

Αμέσως μετά το πραξικόπημα, τα καθάρματα, αφενός καθιέρωσαν τον φασισμό στη Χιλή, τα ηλεκτροσόκ, τους βιασμούς, τα βασανιστήρια, τις εξαφανίσεις, τις εκτελέσεις και τις ελεύθερες πτώσεις χωρίς αλεξίπτωτα πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό, προκειμένου να συνετίσουν τους απείθαρχους, αφετέρου εισήγαγαν οικονομολόγους από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο, για να εφαρμόσουν τις πολιτικές, που υποτίθεται πως θα απελευθέρωναν την επιχειρηματικότητα από τα δεσμά του κράτους.

Οι πολιτικές αυτές ονομάστηκαν «νεοφιλελευθερισμός», γιατί προωθούσαν  την «επαναπελευθέρωση» της αγοράς και την επιστροφή στις μέρες πριν των κεϊνσιανών πολιτικών, του «laissez-faire» δηλαδή, όταν οι κυβερνήσεις υποτίθεται ότι δεν ρύθμιζαν και δεν περιόριζαν τις επενδύσεις, τις τιμές και την αγορά εργασίας.

Με άλλα λόγια: Το κράτος «αποδεσμεύεται» από τις δημόσιες και κοινωνικές υπηρεσίες του, πουλώντας ολόκληρη την χώρα στον ιδιωτικό τομέα.

Σύμφωνα  με  την εφημερίδα «Τhe Guardian»: «Το πρώτο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που εφαρμόστηκε ποτέ, ήταν στη Χιλή μετά το πραξικόπημα του Πινοσέτ, (Pinochet) το οποίο στήριξε η αμερικανική κυβέρνηση και οικονομολόγοι τους οποίους είχε διδάξει ο Μίλτον Φρίντμαν, (Milton Friedman ) εκ των ιδρυτών της Εταιρείας του Μον Πελερέν (Mont Pelerin). Εκεί, ήταν εύκολο να εξασφαλίσουν υποστηρικτές για το πείραμα αυτό: όποιος είχε αντίθετη γνώμη τον πυροβολούσαν. Αργότερα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα χρησιμοποίησαν την ισχύ τους στα αναπτυσσόμενα κράτη, για να ζητήσουν την εφαρμογή ανάλογων πολιτικών. Στην προώθηση του νεοφιλευθερισμού τα μέσα ενημέρωσης έπαιξαν καταλυτικό ρόλο καθώς προωθούσαν τα συμφέροντά τους».

(Καθημερινή 02.09.2007: Πώς αλώθηκε ο πλούτος των λαών http://www.kathimerini.gr/296683/article/epikairothta/kosmos/pws-alw8hke-o-ploytos-twn-lawn).

Στην Χιλή η λέξη εργάτης καταργήθηκε με νόμο και απαγορεύτηκε η οργάνωση εργατικών σωματίων καθώς και οι μισθολογικές ή άλλες διεκδικήσεις! Η εκπαίδευση, τα πανεπιστήμια, η παραγωγή και η διανομή ηλεκτρικής ενέργειας, το σύστημα υγείας, τα νοσοκομεία, τα νοσοκομειακά φαρμακεία, οι συντάξεις, η διαχείριση του ορυκτού πλούτου, των υδάτων, οι υποδομές ύδρευσης και αποχέτευσης, τα σούπερ μάρκετ, τα δάση, η αγροτική παραγωγή, όλα, τα πάντα, είχαν περάσει από το κόσκινο της απληστίας των επενδυτών! Στην Χιλή, οι φασίστες του Πινοσέτ, με την βοήθεια των προγραμμάτων δομικής προσαρμογής του ΔΝΤ και με τις συνταγές των Chicago boys,  ιδιωτικοποίησαν ακόμα και την πουτάνα την μάνα που τους γέννησε! Αντιπρόσωπος του ΔΝΤ στην Χιλή  από το 1978 έως το 1980 ήταν ο Τζον Λίπσκι,  ανώτατο στέλεχος στην εταιρία Salomon Brothers, (σημαίνων στέλεχος της οποίας χρημάτισε και η γνωστή σε εμάς Μιράντα Ξαφά, πρώην μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΔΝΤ) αντιπρόεδρος στη JPMorgan Investment Bank, και αναπληρωτής διευθυντής μα και διοικητής το 2011 του ΔΝΤ.

Την ίδια ώρα, η κοινωνία της χώρας βούλιαζε σε μια  μακάβρια ατμόσφαιρα ζόφου και τρόμου. Τον κάθε πολίτη άρχισε να τον απασχολεί πρωτίστως η ασφάλειά του. Με αυτόν τον τρόπο, η κοινωνία σιγά- σιγά παραδόθηκε στην κατήφεια της αδράνειας και στον πουριτανισμό. Σε μια παθητική συνενοχή. Γιατί το έγκλημα μοιάζει άνευ σημασίας όταν το βλέπεις παντού γύρω σου. Έπειτα από λίγο, ο πολίτης, το μόνο που θέλει είναι να σκύψει το κεφάλι και να τα βγάλει πέρα όπως –όπως και απαρατήρητος.  Τα «τάγματα θανάτου» έκαναν πολύ καλή δουλειά. Άλλωστε, πάντα η ανθρώπινη δυστυχία και η καταστολή πηγαίνουν χεράκι-χεράκι.

Εννοείται πως τα αιμάτινα κέρδη αυτής της ταυτόχρονης φασιστικής πολιτικής και οικονομικής φιλελεύθερης «αναγέννησης» στην Χιλή, που τελούσε υπό την εποπτεία του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, κατευθύνθηκαν αποκλειστικά προς όφελος της διεθνούς και εγχώριας καπιταλιστικής τάξης. Ε και αν ένας στους πέντε κατοίκους αυτής της πολύπαθης χώρας ζει στην απόλυτη φτώχεια δεν έχει καμιά σημασία, αφού υπάρχουν τόσα πολλά πολυκαταστήματα που ο καθένας, (Προσοχή! Όχι όλοι! Μόνο ο καθένας) μπορεί να αγοράσει ότι θέλει!

Άλλωστε, ο υπουργός οικονομίας της Χιλής του φασίστα Αουγούστο Πινοσέτ, Rolf Luders στέλεχος του ομίλου Grupo Vial  (Ίσως της πιο χρεωμένης πολυεθνικής εταιρείας της Χιλής, τα χρέη της οποίας πληρώθηκαν από το δημόσιο ταμείο), εξηγούσε από τις οθόνες των τηλεοράσεων τα καλά της «ελεύθερης αγοράς: «Έχετε το δικαίωμα να εισάγετε ακόμα και καμήλα». Διότι δημοκρατία είναι να επιλέγεις ανάμεσα σε καμήλα και ελέφαντα, σε δέκα μάρκες ουίσκι, σε τριάντα διαφορετικές μάρκες πλάσμα τηλεόρασης, που θα παίζουν πλαστικά προγράμματα εισαγόμενα από τις ΗΠΑ, τα οποία είναι σίγουρο πως θα κατέπνιγαν ακόμα και την πρόθεση για διαμαρτυρία πριν ακόμα αυτή γεννηθεί στους νευρώνες του εγκεφάλου. Σήμερα, ακόμα και το νερό της βροχής ανήκει σε πολυεθνικούς ομίλους.

Αυτή η διαμεσολαβημένη από το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, και τις πολυεθνικές εταιρείες συμμαχία του Πινοσέτ με την κυβέρνηση των ΗΠΑ,  εκτός του ότι έγινε  πρότυπο για τις νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» σε όλα τα αμερικανοκινούμενα φασιστικά καθεστώτα στην  Λ. Αμερική και στη συνέχεια σε διάφορες  περιοχές του κόσμου, δημιούργησε και ένα εκτεταμένο σχέδιο καταστολής σε ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο που εφαρμόστηκε από τα «τάγματα θανάτου»,  με σκοπό να εξασφαλίσουν ότι δεν θα επαναληφθούν απροσεξίες που θα οδηγούσαν σε κυβερνήσεις όπως αυτή του Σαλβαντόρ Αλιέντε.

Στις αρχές του Μάρτη του 1974 η CIA, οι μυστικές υπηρεσίες της Χιλής  DINA με επικεφαλής τον υπάλληλο της CIA, Juan Manuel Contreras, οι μυστικές υπηρεσίες της Αργεντινής SIDE, οι μυστικές υπηρεσίες Ουρουγουάης, της Βολιβίας και της Βραζιλίας, οι Νοτιοαφρικανικές υπηρεσίες πληροφοριών, η φασιστική γαλλική οργάνωση  Organisation de l’armée secrète (OAS) αλλά και φυγάδες Ναζί που ζούσαν ανέφελο βίο στις χώρες της Λ. Αμερικής  όπως, ενδεικτικά, ο Erich Priebke, Josef Mengele και βέβαια ο Nikolaus «Klaus» Barbie,  συντόνισαν τις ενέργειες τους στο πλαίσιο του σχεδίου «Κόνδωρ», που στόχο είχε την «εξόντωση του κομμουνισμού» στην ήπειρο. Χρειαζόταν αυτό το σχέδιο μαζικής σφαγής αντιστασιακών, χωρίς συλλήψεις ή δίκες γιατί οι τεράστιες πολυεθνικές, με κέντρο τις ΗΠΑ, εξαρτώνται από το αμερικανικό κράτος και τις υπηρεσίες του, μυστικές και φανερές, για να τις βοηθά να επιβάλλουν τις πολιτικές τους στον υπόλοιπο κόσμο, σχεδιάζοντας τις ζωές των ανθρώπων με τέτοιον τρόπο, ώστε να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μετόχων τους. Η δημιουργία μιας νέας Κούβας στη Λατινική Αμερική δεν ήταν αποδεκτή. (Περισσότερα διαβάστε στο βιβλίο μου «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» Εκδόσεις ΚΨΜ 2015).

Ωστόσο το οικονομικό δόγμα του νεοφιλελευθερισμού είχε έρθει για να μείνει. Με ή χωρίς φασιστές, με ή χωρίς τα τάγματα θανάτου με ή χωρίς τις πτήσεις χωρίς αλεξίπτωτα όσων σήκωναν το ανάστημα τους, η δικτατορία του κεφαλαίου θα επιβαλλόταν όχι μόνο στην Λατινική Αμερική μα και στις ευνομούμενες δυτικές δημοκρατίες. Το επιβεβαιώνουν οι εικόνες της Βρετανίας, της Βαρώνης Μάργκαρετ  Θάτσερ, στη δεκαετία του 1980. Η κυριαρχία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και η ελευθερία που περιορίζεται όμως μόνο στις οικονομικές συναλλαγές, αυτή η μαύρη κληρονομιά του Μίλτον Φρίντμαν, του Αουγούστο Πινοσέτ, της Μάργκαρετ Θάτσερ, του Ρόναλντ Ρήγκαν του Πανεπιστημίου του Σικάγου, του ΔΝΤ της Παγκόσμιας Τράπεζας και των πολυεθνικών εταιρειών, βαραίνει στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων έως σήμερα.

Δεν είχε άλλωστε τυχαία η Μάργκαρετ Θάτσερ άριστες σχέσεις με τον φασίστα δικτάτορα της Χιλής.

Παρόλα αυτά μπορεί  να σταμάτησαν οι μαζικές φρικαλεότητες του καπιταλισμού και να επανήλθαν οι δημοκρατίες μα οι κοινωνίες είχαν εντελώς αποδυναμωθεί. Είχαν καταβληθεί από τον θρήνο για τους ανθρώπους που έχασαν, από την απογοήτευση και τον τρόμο. Όπως γράφει ο Εντουάρτο Γκαλεάνο στο βιβλίο του Ένας Κόσμος Ανάποδα :«σε όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής ο φόβος είτε είναι ορατός είτε όχι, συντηρεί και δικαιώνει της εξουσία». Δεν είναι άλλωστε ο φόβος πηγή δικαιοσύνης; Έτσι εύκολα, λοιπόν, η εξουσία πέρασε στα στελέχη των δικτατοριών που τώρα φορούσαν το δημοκρατικό κουστούμι τους. Τα κέρδη εξακολούθησαν να γεμίζουν τις τσέπες διεθνών επενδυτών, ως επί το πλείστον βορειοαμερικανών και των ντόπιων συνεργατών τους.

Η Ιστορία της Χιλής και της Λατινικής Αμερικής είναι η σημερινή προσωποποίηση του καπιταλισμού.

Όμως, η απλούστερη ερώτηση μοιάζει η πιο δύσκολη να απαντηθεί:  Τι σκεφτόμαστε όταν ανακαλούμε το όνομα του Σαλβαδόρ Αλιέντε; Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος που έπεσε ασυμβίβαστος και αψηφώντας τον θάνατο με το καλάζνικοφ στο χέρι;

Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε ήταν γιατρός, γιος αστών!

Έζησε σε μια εποχή που στην Χιλή ένα στα τέσσερα φτωχά παιδιά δεν έφτανε στην ηλικία των 18 χρονών, ενώ η τρομακτική ένδεια του πληθυσμού και οι διατροφικές ελλείψεις έβλαπταν τον εγκέφαλο των παιδιών. Αυτά του αρκούσαν για να φτύσει απαυδισμένος την υποκρισία της τάξης του και να περιπλανηθεί στον δύσκολο δρόμο της υπόθεσης του σοσιαλισμού.

Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε όμως έκανε το λάθος να εξιδανικεύσει τον κόσμο! Τόσο που πίστεψε στη δυνατότητα πως εγκαθιδρυθεί ο σοσιαλισμός, χωρίς να ανοίξει μύτη, ακόμη και στο εσωτερικό του αστικού πολιτικού συστήματος.

Ίσως αυτός ήταν ο λόγος που μόνος του εκείνο το φοβερό πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου αντιμετώπισε τα Μιράζ του Πινοσέτ με ένα καλάζνικοφ!

Σώζοντας την αξιοπρέπεια ολάκερου του ανθρώπινου γένους!

Ημεροδρόμος

Η Ναόμι Κλάιν, ο Πινοσέτ και τα παιδιά από το Σικάγο

Ο Αουγούστο Πινοσέτ (Augusto José Ramón Pinochet Ugarte) (25 Νοεμβρίου 1915 – 10 Δεκεμβρίου 2006) ήταν Στρατιωτικός και πολιτικός δικτάτορας της Χιλής (1973-1990).

του Θανάση Μπαντέ

Το πραξικόπημα στη Χιλή το Σεπτέμβριο του 1973, όπως και όλα τα πραξικοπήματα, δεν θα μπορούσε να οργανωθεί από τη μια μέρα στην άλλη. Στηρίχτηκε σε δομές που λειτουργούσαν για λογαριασμό του χρόνια πριν και καλλιεργούνταν με τις ευλογίες της CIA. Η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της «Το Δόγμα του Σοκ» εξηγεί : «Στα χρόνια που προηγήθηκαν του πραξικοπήματος εκπαιδευτές από τις ΗΠΑ, πολλοί από τους οποίους ανήκαν στη CIA, είχαν φροντίσει να εμπνεύσουν παράφορο αντικομουνιστικό μένος στους στρατιωτικούς της Χιλής, πείθοντάς τους ότι οι σοσιαλιστές ήταν ντε φάκτο Ρώσοι κατάσκοποι, μια ξένη εχθρική δύναμη στους κόλπους της χιλιανής κοινωνίας, ένας αυτόχθων “εσωτερικός εχθρός”». (σελ. 108).

Από την άλλη, η σοσιαλιστικού προσανατολισμού πολιτική του προέδρου Αλιέντε δυσαρεστούσε και τους μεγάλους επιχειρηματικούς κύκλους της χώρας: «Το Σεπτέμβριο του 1971, με τη συμπλήρωση ενός έτους θητείας του Αλιέντε, οι κορυφαίοι επιχειρηματίες της Χιλής συναντήθηκαν επειγόντως στην παραθαλάσσια πόλη Βίνια δεν Μαρ προκειμένου να χαράξουν μια συνεκτική στρατηγική για την αλλαγή του καθεστώτος. Σύμφωνα με τον Ορλάντο Σάενς, πρόεδρο της Εθνικής Ένωσης Κατασκευαστών (που τη χρηματοδοτούσαν γενναιόδωρα η CIA και πολλές από τις ξένες πολυεθνικές που επεξεργάζονταν τα δικά τους συνωμοτικά σχέδια στην Ουάσινγκτον), στη συνάντηση αποφασίστηκε ότι “η κυβέρνηση του Αλιέντε δε συνάδει με την ελευθερία στη Χιλή και με την ύπαρξη των ιδιωτικών επιχειρήσεων, και ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί το τέλος είναι η ανατροπή της κυβέρνησης”». (σελ. 102 – 103).

11/9 , το σημάδι της ημέρας

Του nikou kefi

11/9/1973

43 χρόνια πριν ο Σαλβαντόρ Αλιέντε αντιστάθηκε με καμμιά 40ρια συντρόφους – ούτε καν τόσοι δεν ήταν μέσα στο προεδρικό μέγαρο. Του κόστισε η ζωή του με την αυταπάτη πως δε χρειαζόταν να δώσει όπλα σε λαικές πολιτοφυλακές κι ότι τα αμερικανικά γεράκια θα σέβονταν τις αποφάσεις του λαού του (ή οποιαδήποτε άλλου λαού…).

Το τι ακολούθησε είναι γνωστό. Δεν κονιορτοποιήθηκε μόνο η “ειρηνική επανάσταση” αλλά η ίδια η ζωή , ο ίδιος ο λαός του, για να εφαρμοστεί το πιο σιχαμένο “πείραμα” οικονομικού νεοφιλελευθερισμού των “παιδιών της σχολής του Σικάγου”του Φρίντμαν.

O πρώτος και ο τελευταίος λόγος του Σαλβαδόρ Αλιέντε

Στις 11 Σεπτέμβρη του 1973, ο πρόεδρος της Κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας της Χιλής, Σαλβαντόρ Αλιέντε, βρίσκεται νεκρός. Αυτοκτόνησε (πολλοί λένε ότι δολοφονήθηκε) καθώς οι δυνάμεις του, φίλου των Αμερικάνων, δικτάτορα πολιορκούσαν το προεδρικό μέγαρο. Τη μέρα αυτή τερματίστηκε το πείραμα του δημοκρατικού περάσματος στον Σοσιαλισμό και έγινε η έναρξη μιας από τις πιο σκληρές δικτατορίες της σύγχρονης ιστορίας που αποτέλεσε ένα άλλο πείραμα, αυτό των πιο αντιλαϊκών νεοφιλελεύθερων πολιτικών. 

Δημοσιεύουμε σήμερα δύο πολύ σημαντικές μεταφράσεις από τη Λέσχη της Ανυπότακτης θεωρίας. Η πρώτη είναι η πρώτη ομιλία του Αλιέντε στο Χιλιανό Κοινοβούλιο μετά την εκλογή του, που βρίσκεται για πρώτη φορά στα ελληνικά. Είναι ένα σημαντικό πολιτικό κείμενο που παρουσιάζει εκτενώς το κυβερνητικό πρόγραμμα. Η δεύτερη είναι ο τελευταίος λόγος του προς το Χιλιανό λαό, λίγες ώρες πριν τον θάνατο του.