Τα SS: Μελανές Σελίδες της Ευρωπαϊκής Ιστορίας

Του Κώστα Λουλουδάκη (Ιουλιανού)

Είναι αλήθεια πως δεν γνωρίζουμε τα όρια της θηριωδίας του ανθρώπου, όταν αυτός μαίνεται από αμορφωσιά, εμπάθεια και φόβο. Αποτελεί, όμως, ιστορική νομοτέλεια πως, όταν όλα αυτά συνδυαστούν, μέσα σε δεδομένες οικονομικές συνθήκες όπως της ανεργίας, της φτώχειας και της πείνας, με το πρότυπο «περί ανωτερότητας της φυλής»,  έχουμε εκδήλωση του μίσους μεταμφιεσμένου σε πατριωτικό καθήκον.

Εν ολίγοις, ο άνθρωπος από αδυναμία προξενεί το Κακό και όχι από δύναμη!

Δεν μιλώ για το «κακό» με την θεολογική έννοια, που μπορεί να μην έχει ιδιαίτερο στόχο ή κάποια σοβαρή συνέπεια πέρα από την «αμαρτία». Μιλώ για το δουλεμένο, το προμελετημένο Κακό∙ το σχεδιασμένο τόσο καλά, που ωθεί καθημερινούς ανθρώπους, μπακάληδες, ράφτρες, εργάτες, δασκάλους, τελωνειακούς, τραπεζίτες, δικηγόρους, οι οποίοι ερωτεύονταν, χόρευαν, αστειεύονταν, δειπνούσαν και διοργάνωναν πάρτυ με τσάι στην καθημερινότητά τους, προς την διαστροφική, σαδιστική και ανικανοποίητη εκδίκηση εναντίον των άλλων ∙ των ξένων, των εχθρών της φυλής, και του αίματος. «Το όπιο-γράφει ο Κέσλερ-διοχετεύεται από τους ηγέτες στις μάζες τελείως ασυγκάλυπτα. Τα αρχέτυπα του Αίματος και της Γης του Υπερανθρώπου που σκοτώνει το δράκο, οι θεότητες της Βαλχάλα και οι σατανικές δυνάμεις των Εβραιών συστηματικά επιστρατεύονται για να υπηρετήσουν το έθνος». (Άρθουρ Κέσλερ: Ο Κομμισάριος και ο Γιόγκι. Εκδόσεις Γαλαξίας σελ 144)

Βολικοί συμψηφισμοί και ιστορικές ρεβάνς

Του Κωστή Παπαϊωάννου*

Η καταδίκη των σταλινικών εγκλημάτων και ο διαρκής στοχασμός για τη μήτρα τους είναι καθήκον κάθε δημοκράτη και κατά μείζονα λόγο κάθε αριστερού δημοκράτη. Αυτός ο στοχασμός και η διαπάλη των ιδεών στη βαριά σκιά του «υπαρκτού σοσιαλισμού» γέννησαν λαμπρές στιγμές της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής Αριστεράς. Στιγμές δύσκολες, με διασπάσεις, με συγκρούσεις, με στιγματισμούς, με προσωπικές και συλλογικές δοκιμασίες. Είναι σε μεγάλο βαθμό επίτευγμα επώδυνο του ευρωκομμουνισμού, αλλά και ποικιλώνυμων άλλων εκφάνσεων της Αριστεράς, η μελέτη των αποτρόπαιων όψεων του σταλινισμού: προσωπολατρία, απόλυτος συγκεντρωτισμός, κρατική και κομματική γραφειοκρατία, προνόμια της νομενκλατούρας, εξευτελισμός κάθε δημοκρατικής αρχής, πολιτικά εγκλήματα, εκτοπίσεις, εξοντώσεις.

Η Αριστερά αυτή, η «καθ’ ημάς Αριστερά», έκανε δική της υπόθεση να καταδείξει το απεχθές πρόσωπο του «υπαρκτού», το καθεστώς των διώξεων και του φόβου, τις δίκες της Μόσχας, τον θρίαμβο της αστυνομίας και της καταστολής. Δεν φοβήθηκε να μιλήσει για την ασφυκτική λογοκρισία, την πανοπτική επιτήρηση, τον χαφιεδισμό, τις εσωκομματικές εκκαθαρίσεις, τη βίαιη κολεκτιβοποίηση με τα εκατομμύρια θύματα. Η δημοκρατική Αριστερά στάθηκε απέναντι στην καταστολή κάθε ελευθερίας στις ανατολικές χώρες. Ταυτοτικό, τραυματικό βίωμά της είναι η απόλυτη αντίθεση σε όσα επιβλήθηκαν στη Βουδαπέστη και την Πράγα με τα τανκς.

Οι 872 ημέρες της μαρτυρικής πολιορκίας του Λένινγκραντ, μέσα από το ημερολόγιο ενός μικρού κοριτσιού

Η μικρή Τάνια Σαβίτσεβα επιτάχυνε το βήμα της. Ήθελε να βρεθεί στο σπίτι της πριν να πέσει ο ήλιος. Στους δρόμους και στις δεκάδες γέφυρες της πόλης που γεννήθηκε και έμενε δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ένας βοριάς σάρωνε τα πάντα. Η θερμοκρασία το βράδυ άγγιζε και τους -30. Το πλακόστρωτο γλίστραγε επικίνδυνα. Το βράδυ το χιόνι γινόταν πάγος.

Η Τάνια έστριψε αριστερά στην οδό Απράσκιν και βρέθηκε στην πλατεία Λομονόσοβα. Στην άκρη σε ένα παγκάκι μια μητέρα κρατούσε στην αγκαλιά της ένα παιδάκι. Έμοιαζε να το κοιτάζει. Δεν κουνιόντουσαν. Μικροί σταλακτίτες κρέμονταν από τη μύτη και τα μαλλιά τους. Ήταν νεκροί και οι δύο, από την πείνα και το κρύο. Δεξιά και αριστερά δεκάδες πτώματα είχαν παραμείνει άταφα ανάμεσα στα χαλάσματα, ύστερα από τους σφοδρούς βομβαρδισμούς. Είχαν παγώσει. Δεν μύριζαν, ούτε σάπιζαν…

Μας αγαπούσε ο Αδόλφος, σαν φίλος ήρθε

by To Skouliki Tom

Παγκόσμιο σάλο έχει προκαλέσει η δήλωση του Πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου ότι δεν ευθύνεται ο Χίτλερ για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων αλλά ένας Παλαιστίνιος μούφτης που διέφθειρε την καρδιά του καλοκάγαθου δικτάτορα και τον μετέτρεψε από φανατικό δημοκράτη σε σκατοναζί του κερατά.

Συγκεκριμένα, ο Νετανιάχου είπε ότι ο Χίτλερ δεν ήθελε να εξοντώσει τους Εβραίους, μόνο να τους απελάσει σε θαλάμους αερίων αλλά ιπτάμενοι Παλαιστίνιοι σκαρφάλωναν στις ταράτσες και πετούσαν μέσα Zyklon-B.

«Το μόνο που ήθελε ο Αδόλφος ήταν να μας βοηθήσει να βρούμε τη Γη της Επαγγελίας», είπε.

«ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΣΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΣΤΗ ΜΕΡΚΕΛ!»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Εκδηλα ανήσυχη είναι η δεξιά γερμανική εφημερίδα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» για το πώς εξελίσσεται η εικόνα της Γερμανίας στην Ευρώπη. «Πώς στην Ιταλία οι εντάσεις γύρω από την ευρωπαϊκή νομισματική ένωση δηλητηριάζουν τη διάθεση εναντίον της Γερμανίας» υπογράμμιζε ο υπότιτλος προχθεσινού ρεπορτάζ της, το οποίο παρουσίαζε απόψεις που εκτέθηκαν σε συνάντηση Γερμανών και γερμανόφιλων Ιταλών ιστορικών στην Πάδοβα. «Η σχέση ανάμεσα στη Γερμανία και την Ιταλία από την επανένωση της Γερμανίας ως την κρίση του ευρώ» ήταν ο τίτλος του σεμιναρίου. Στόχος του ήταν να συμβάλει στον μετριασμό του αντιγερμανικού κλίματος που σαρώνει την Ιταλία, όπως άλλωστε και ολόκληρη την Ευρώπη. Με τους Γερμανούς ήταν και όλοι οι Ιταλοί συμμετέχοντες, αλλά από τα λεγόμενά τους καταλάβαινε κανείς βαθύτερα το αντιγερμανικό πνεύμα της συντριπτικής πλειονότητας του ιταλικού λαού, ο οποίος κάθε άλλο παρά αντιγερμανικές διαθέσεις είχε τις προηγούμενες δεκαετίες. «Στην Ιταλία σήμερα χαράσσεται μια γραμμή από τις εισβολές των βαρβάρων μέσω Βίσμαρκ και Χίτλερ ως τη Μέρκελ» είπε ο συγγραφέας και καθηγητής γερμανικών σπουδών Λουίτζι Ρεϊτάνι από το Ούντινε.  

Ο Χίτλερ δεν βγήκε με εκλογές

Εκατομμύρια στέκονται πίσω μου. Φωτομοντάζ του πρωτοπόρου Τζον Χάρτφιλντ (Γερμανός ήταν) που σατιρίζει το προεκλογικό συνθημα των Ναζί.

Του Νίκου Σαραντάκου

Συχνά συμβαίνει όταν συζητάμε στα κοινωνικά μέσα, να σου πει ο συνομιλητής σου ότι “και ο Χίτλερ με εκλογές βγήκε”. Τη φράση αυτή, που έχει εξελιχτεί σε κλισέ, τη βρίσκουμε επίσης και σε τίτλους άρθρων, ενώ το επιχείρημα ακούγεται συχνά και σε σχέση με ηγέτες και κόμματα που έχουν μεν την εντολή του λαού της χώρας τους αλλά που μας είναι δυσάρεστα -θυμάμαι ότι είχε κατά κόρον ακουστεί την εποχή της ανατροπής του προέδρου Μόρσι στην Αίγυπτο.

Κατά τη γνώμη μου, η φράση αυτή αποτυπώνει μονάχα τη μισήν αλήθεια, και μάλιστα θα έλεγα πως βρίσκεται πιο κοντά στο ψέμα, στην άρνησή της, παρά στην αλήθεια -γι’ αυτό και ο τίτλος που έβαλα. Θα επιχειρήσω να εξηγήσω τη θέση μου.

ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΠΟΥ ΞΑΦΝΙΑΖΑΝ ΤΟΝ ΑΔΟΛΦΟ ΧΙΤΛΕΡ

Ένα συγκεκριμένο απίστευτο περιστατικό – και πάντα το ίδιο – συνέβαινε όταν ο Αδόλφος Χίτλερ έβγαινε ανέμελος στο δρόμο για να κάνει τους περιπάτους του.  Ένας 13χρονος μαθητής, δύο 13χρονοι μαθητές, τρεις 6χρονες μαθήτριες, μία 15χρονη μαθήτρια πλησίαζαν τον Χίτλερ και του μιλούσαν: «Σας ευχαριστώ πολύ για αυτό που κάνατε για εμάς, είμαι πολύ συγκινημένο και θέλω να σας δώσω το δώρο μου», έλεγε αυθόρμητα το κάθε παιδάκι.

Τα παιδάκια, που ασχολούνταν με τον αθλητισμό, έβγαζαν τα λουλούδια που έπαιρναν μαζί με το μετάλλιο όταν κέρδιζαν σε αγώνες και τα έδιναν στον Ηγέτη. Εκείνος με τη σειρά του δε δεχόταν τα δώρα, αλλά οι μαθητές – αθλητές επέμεναν.

Οι αμερικανικοί φάκελοι των επιστημόνων του Χίτλερ

Του  Αναστάση Βιστωνίτη

Στις 3 Ιανουαρίου 1999 πέ­θανε στο Αμβούργο πλή­ρης ημερών (93 ετών) ο Αρτουρ Ρούντολφ, επι­φανής επιστήμονας που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία των πυραύλων Πέρσινγκ και Κρό­νος 5. Είχε εργαστεί επί μακρόν για τον αμερικανικό στρατό και τη NASA. Δεκαπέντε χρόνια νω­ρίτερα, μπροστά στο δίλημμα να ανακριθεί για εγκλήματα πολέμου που είχε διαπράξει κατά τη διάρ­κεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ή να του αφαιρεθεί η αμερικανική υπηκοότητα και να εγκαταλείψει τις ΗΠΑ, επέλεξε τη δεύτερη λύ­ση. Δεν ήταν κι άσχημα, αφού τα μέλη της οικογένειας του θα δια­τηρούσαν την αμερικανική υπηκο­ότητα, ενώ ο ίδιος θα συνέχιζε να συνταξιοδοτείται από το αμερικα­νικό κράτος ως τον θάνατο του. Ο Ρούντολφ υπήρξε μέλος του ναζι­στικού κόμματος και επιχειρησια­κός διευθυντής του προγράμματος παραγωγής πυραύλων V-2 του Χίτ­λερ (δεύτερος τη τάξει μετά τον Βέρνερ φον Μπράουν).

Ο Χίτλερ στην εξουσία

του Ανρί Λεφέβρ

μετάφραση: Φοίβος Μαριάς

Το 1938, και ενώ ο Χίτλερ αγγίζει το απόγειό της δύναμής του, ο εκδοτικός oίκος Bureau d’Editions (ένας από τους τρεις εκδοτικούς οίκους του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος) εκδίδει στο Παρίσι το βιβλίο Ο Χίτλερ στην εξουσία. Συγγραφέας του ο Ανρί Λεφέβρ, νεαρός μαρξιστής διανοούμενος τότε και ενταγμένος στο ΓΚΚ. Το κείμενο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς ο συγγραφέας είχε επισκεφθεί αρκετές φορές τη δεκαετία του 1930 Γερμανία, πριν και μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, ενώ γενικά απηχεί τις σχετικές αναλύσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς και του Τολιάτι για τον φασισμό.

Το βιβλίο έμεινε σχετικά άγνωστο, καθώς δεν ανατυπώθηκε μετά τον Πόλεμο. Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί και στα ελληνικά, σε μετάφραση Φοίβου Μαριά και πρόλογο Σπύρου Μαρκέτου, από τις εκδόσεις Αφήγηση, ένα νέο εκδοτικό εγχείρημα. Όπως μας είπε για την «Αφήγηση» ο υπεύθυνος της έκδοσης, Θάνος Ανδρίτσος, «όπως όλες οι αφηγήσεις, έτσι και αυτή δεν ξέρουμε που θα καταλήξει και τι μονοπάτια θα ακολουθήσει. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι θέλει να συμβάλει στην αναγκαία σήμερα, θεωρητική και ιδεολογική αντεπίθεση του κόσμου της εργασίας και στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση. Σε αυτή την κατεύθυνση θα προωθήσει το πολιτικό βιβλίο μέσα από έκδοση παλαιότερων και σύγχρονων θεωρητικών έργων, αλλά και σύγχρονων αποπειρών στον πολιτισμό και την τέχνη. Για να επικοινωνήσετε με τους αφηγητές ή να γίνετε κι εσείς ένας, στείλτε μας στο afhghsh@gmail.com». Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το έργο του Λεφέβρ, συγχαίροντας θερμά τους συντελεστές και ευχόμενοι και εις άλλα!

 ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Ο Τύπος ως όργανο κυριαρχίας των ναζί

1η Ιουλίου 1932. Η συντακτική ομάδα του Angriff ετοιμάζει την επετειακή έκδοση για τα 5 χρόνια κυκλοφορίας της εφημερίδας του Γκέμπελς (Φωτό: Carl Weinrothers).

Eβδομήντα πέντε χρόνια από τη «Νύχτα των Κρυστάλλων»

Της Χριστίνας Τσαμουρά 

«Κι όμως δεν βρήκα σχεδόν τίποτα για τη συναγωγή που κάηκε και καταστράφηκε ολοσχερώς […] Η εφημερίδα τυπώθηκε στις 10 Νοεμβρίου […] Μόνο ένα μικρό σημείωμα για τα γεγονότα στο Τσέλε, που μόλις και μετά βίας το έπαιρνε το μάτι σου»

Karl Dürkefälden

Το Ράιχσταγκ στις φλόγες, εξαπλώνεται ο ναζισμός

Tον Φλεβάρη του 1933, λαμβάνει χώρα στο Βερολίνο, το καθοριστικότερο συμβάν για την εγκαθίδρυση και την εξάπλωση του ναζισμού: Ξεσπά η ιστορική πυρκαγιά στο γερμανικό κοινοβούλιο, για την οποία θα κατηγορηθεί από τους Ναζί ο Μαρίνους Βαν Ντερ Λούμπε. Αντίθετα με το κοινό αίσθημα που θέλει τον Ολλανδό κομμουνιστή θύμα ναζιστικής προβοκάτσιας, τα περισσότερα ιστορικά στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι ο Βαν Ντερ Λούμπε είναι όντως ο εμπρηστής του Ράιχσταγκ, αλλά σε κάθε περίπτωση, η ιστορία του αποδεικνύει πως πολλές φορές η τρομοκρατία είναι “θείο δώρο” για την εκάστοτε εξουσία.

Αρνητές και ελευθερία

Του ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Με την αφορμή της συμπλήρωσης 70 χρόνων απ’ τη μεταφορά των Εβραίων της Ρώμης στο Αουσβιτς, η ιταλική Γερουσία ενέκρινε ψήφισμα σύμφωνα με το οποίο επιφυλάσσεται πλέον ποινική μεταχείριση στους αρνητές του Ολοκαυτώματος.

Αλλά οι κρυπτοαρνητές; Αυτός ο νομικός χειρισμός δεν αρκεί. Και, εν πάση περιπτώσει, ελάχιστα κόστισε στον Ντέιβιντ Ιρβινγκ το γεγονός ότι χαρακτηρίστηκε από τις κυβερνήσεις διαφόρων πολιτισμένων χωρών ανεπιθύμητος.

Οι νεο-χίτες της Siemens, της Deutsche Bank και της Krupp

Του Νίκου Μπογιόπουλου

“ Τόσο «αντισυστημικά» είναι τα χρυσαυγίτικα φίδια, όσο «αντισυστημική» είναι και η πολυεθνική «Κρουπ». Η «Κρουπ» του 21ου αιώνα, αυτή που εξαγόρασε και διέλυσε τα ελληνικά ναυπηγεία, η ίδια με την «Κρουπ» του 20ού αιώνα, τότε, που σε ειδική «τελετή» στο εξοχικό του «κυρίου Κρουπ», ανακηρύχτηκε καγκελάριος από τα μονοπώλια, από τους βιομήχανους και από τους τραπεζίτες ο Χίτλερ. Αυτός, δηλαδή, τον οποίο υμνούν οι χρυσαυγίτες. ”

Βαϊμ-Άριοι 2013: Από τον Χίτλερ και τον Ρεμ, στον Σαμαρά και τον Μιχαλολιάκο

Το ρατσιστικό θαύμα της Γερμανίας του Μεσοπολέμου δεν γεννήθηκε από τη μία μέρα στην άλλη. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια κι ακόμη περισσότερος κόπος για τους ανθρώπους του, μέχρι να καταφέρουν να αποτυπώσουν στη γερμανική κοινωνία έννοιες όπως ο “Άριος”, η “Βαλχάλα” και ο “υπάνθρωπος”.

Καθηγητές πανεπιστημίου, λόγιοι, γιατροί και κάθε λογής επιστήμονες, παρέα με μια μηχανή προπαγάνδας αποτελούμενη από αυτό που θα λέγαμε σήμερα δημοσιογράφο γνώμης ή πολιτικό αναλυτή, προετοίμασαν το έδαφος για την ναζιστική υπεροχή. 

Το «δίκαιο» των ληστών και των ρουφιάνων

«Οι μάζες πιο εύκολα πιστεύουν ένα μεγάλο ψέμα παρά ένα μικρό». Με αυτή την αρχή θρυλείται ότι «εκπαίδευσε» ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ τον Πάουλ Γιόζεφ Γκαίμπελς ως επικεφαλής της προπαγάνδας των ναζί. Μια αρχή που τηρείται ευλαβικά έως τις μέρες μας και αξιοποιείται από τους σημερινούςεπιγόνους των δύο… σπουδαίων αυτών ανδρών.Οι καταθέτες, λοιπόν, σύμφωνα με τη σημερινή γερμανική προπαγάνδα, χάνουν τις καταθέσεις τους για να μην πληρώσουν για τις τράπεζες οιφορολογούμενοι. Άλλωστε οι καταθέτες δεν είναι μια «ιερή αγελάδα». Είναι απλώς επενδυτές, οι οποίοι, καταθέτοντας τα λεφτά τους στις τράπεζεςτζογάρουν (συγγνώμη: «επενδύουν») και όχι μόνο ενδέχεται, αλλά και είναιδίκαιο να χάσουν.

O Τσίπρας και οι προσδοκίες

Τα έχουμε ξαναπεί όλα αυτά. Αλλά ας τα ξαναπούμε γιατί μάλλον έχουμε ξεχαστεί.

Σάλος μετά απο τις δηλώσεις Τσίπρα. Όχι γιατί ο Τσίπρας είπε οτι είπε, αλλά επειδή είπε όσα κάποιοι φοβόντουσαν οτι αργά η γρήγορα θα έλεγε. Κάποιοι που είχαν μεγάλες προσδοκίες και νιώθουν απογοητευμένοι. Το ερώτημα που προκύπτει δεν είναι το γιατί απογοητεύονται όσοι είχαν αυτές τις μεγάλες προσδοκίες αλλά γιατί τις είχαν εξ ‘αρχής.

Το καλοκαίρι προ των δεύτερων εκλογών έγραφα πως:

Η Walt Disney και η τέχνη της προπαγάνδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Kατά την διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου πολέμου ο Donald Duck και ο Μickey Mouce, τα δημοφιλή κινούμενα σχέδια της Walt Disney, δεν είχαν ως μοναδικό στόχο τη διασκέδαση. Οι εταιρίες ταινιών χρησιμοποίησαν τους ήρωες τόσο για την εξάπλωση της προπαγάνδας όσο και για την εκπαίδευση των Αμερικανών για τους εχθρούς τους, ενώ οι ίδιοι οι σχεδιαστές κινουμένων εργάστηκαν προκειμένου να φτιάξουν διακριτικά για τον στρατό και τον εξοπλισμό.

H έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέσα από τη μαρτυρία ενός ναζί

Τα ξημερώματα της 1ης Σεπτεμβρίου του 1939 η ναζιστική Γερμανία εισβάλλει στην Πολωνία. Με μία σαρωτική στρατιωτική επιχείρηση, από ξηρά και αέρα, ο ναζιστικός στρατός αιφνιδιάζει τους Πολωνούς και μέσα σε μια εβδομάδα έχει διαλύσει σχεδόν την άμυνα τους. Στο τέλος του μήνα η Βαρσοβία θα παραδοθεί. Είναι η επίθεση που θα σημάνει την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου…

Ο Χίτλερ έχει στείλει ήδη από το 1935 μηνύματα για τις επεκτατικές βλέψεις του προχωρώντας σε απροκάλυπτο απανεξοπλισμό παραβιάζοντας τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, αλλά και το 1936 με την επαναστρατιωτικοποίηση της  Ρηνανίας.

Στη συνέχεια το 1938 με βίαιο τρόπο διασφαλίζει την ενσωμάτωση της Αυστριακής Δημοκρατίας στη Γερμανία, ενώ η κρίση που ξέσπασε σχεδόν αμέσως μετά με τους Σουδήτες Γερμανούς, οι οποίοι ζούσαν στις παραμεθόριες περιοχές της δυτικής Τσεχοσλοβακίας, έληξε με τη Συμφωνία του Μονάχου και την παραχώρηση τσεχοσλοβακικών εδαφών στη Γερμανία.