Η απάντηση στην μεταπολιτική του φόβου

Του Γιώργου Παπασωτηρίου

«…Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά μπορεί να συμβεί σύντομα (…) Οι ΗΠΑ είναι ένας τόπος χυδαίος, φτηνός, άθλιος και πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό» έγραφε ο Νόρμαν Μέηλερ στο βιβλίο του «Μάγισσα τέχνη». Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς, σήμερα, και για την Ελλάδα αλλά και για πολλές άλλες χώρες, όπου αναπτύσσεται η μεταπολιτική του φόβου.

Αν το τέρας δεν σε τρομάζει, τότε να φοβάσαι…

του Νίκου Μπογιόπουλου

Οι εικόνες των όσων συνέβησαν στην Ομόνοια είναι σοκαριστικές.
Εκείνο που μαζί με την τραγική κατάληξη προκαλεί διπλό σοκ είναι η αντίδραση των σεσημασμένων του “νόμου και της τάξης”.
Πρόκειται για “ανθρωπιστές” που ο “ουμανισμός” τους έχει για σημαία του το κνούτο του “νοικοκυραίου”.
Που το “αίσθημα δικαίου” με το οποίο δηλητηριάζουν την κοινωνία δεν περιορίζεται, πια, σε εκείνο το σιχαμερό “ναι μεν, αλλά…”.

Η μηχανή του φόβου

Η εκπομπή μεταδόθηκε το 2007.

Σκηνοθετική επιμέλεια: Χρήστος Καρακέπελης. Αρχισυνταξία: Κατερίνα Κιτίδη. Υπεύθυνος Παραγωγής: Θάνος Τσάντας. Μοντάζ: Άρης Τριανταφύλλου, Κώστας Ασπιώτης. Μια ιδέα του Άρη Χατζηστεφάνου.

H ρητορική του φόβου και τα εργαλεία του κράτους

Η διαρκής ανασυγκρότηση της κυριαρχίας και η συντήρηση των εξουσιαστικών δομών της, ήταν ανέκαθεν το σημαντικό συστατικό για τη διαιώνισή της. Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια από τότε που αρκούνταν απλά στην καταστολή της ελεύθερης βούλησης των ανθρώπων. Κατασκεύασε μηχανισμούς όπως ο στρατός και η αστυνομία, κατασκεύασε την οικονομία, την δημοκρατία και κατ’ επέκταση την πολιτική. Η διαρκής αυτή ανασυγκρότηση τής δίνει τη δυνατότητα να γίνεται περισσότερο αποτελεσματική, στον έλεγχο και την καταστολή, χρησιμοποιώντας ανά περιόδους, εργαλεία που εξελίσσονται ταυτόχρονα με την «πρόοδο» της ανθρωπότητας. Αυτά τα εργαλεία μπορεί να είναι η επιστήμη, η τεχνολογία καθώς και η προσεκτική μελέτη της κοινωνικής συμπεριφοράς των ανθρώπων στα αστικά κέντρα που κατασκεύασε. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι έννοιες όπως η «ψυχολογία του λαού» ή κοινωνική ψυχολογία, εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα με την δημιουργία των εθνών-κρατών, και τη συσσώρευση των ανθρώπων στα μεγάλα αστικά κέντρα, κατά την βιομηχανοποίηση της παραγωγής στα μέσα του 19ου αιώνα. Ο ερευνητικός τομέας της κοινωνικής ψυχολογίας, είναι σχετικός με το φαινόμενο που υποδηλώνεται με την έννοια της «μάζας» και την «νοητική ενότητα» της. Οι πρώτες έρευνες σχετικά με την «συμπεριφορά των μαζών» σχετίζονται με τις πρώτες πολυάριθμες αυθόρμητες εμφανίσεις και διεκδικήσεις των εργατών στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες του τέλους του 19ου αιώνα και αποτέλεσαν ένα ιδιαίτερο κοινωνικό φαινόμενο της εποχής. «Η συνάθροιση ανθρώπων αποκτά, κάτω από ορισμένες περιστάσεις, τελείως διαφορετικές ιδιότητες από αυτές που έχει το κάθε άτομο: σχηματίζεται αυτό που ονομάζεται ψυχολογικό πλήθος, το οποίο αποτελεί ένα και μόνον ον, με μια συλλογική ψυχή και το οποίο υπόκειται στον ψυχολογικό νόμο της νοητικής ενότητας των μαζών.» [1]

Το άγχος, η αβεβαιότητα και ο φόβος στη σύγχρονη μητρόπολη

Οι κοι­νω­νί­ες των σύγ­χρο­νων με­γα­λου­πό­λε­ων, ε­δραιω­μέ­νες και ορ­γα­νω­μέ­νες σύμ­φω­να με την πα­γκό­σμια χάρ­τα της οι­κο­νο­μι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, α­σφυ­κτιού­σες κά­τω α­πό τη διαρ­κώς αυ­ξα­νό­με­νη πί­ε­ση του κρα­τι­κού ζυ­γού, πα­ρου­σιά­ζουν δε­κα­ε­τί­ες τώ­ρα –απ’ ά­κρη σ’ ά­κρη της γης– κά­ποια κοι­νά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά στην έκ­φρα­ση και τη δρα­στη­ριο­ποί­η­σή τους. Το άγ­χος λοι­πόν, η α­πο­μό­νω­ση, ο φό­βος και η α­βε­βαιό­τη­τα α­πο­τε­λούν α­να­πό­σπα­στα στοι­χεί­α της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας των κα­τα­πιε­σμέ­νων, οι ο­ποί­οι αιώ­νες τώ­ρα υ­φί­στα­νται στο σώ­μα και την ψυ­χή τους τα θε­σμο­θε­τη­μέ­να βα­σα­νι­στή­ρια του κρά­τους και της κάθε μορφής ε­ξου­σί­ας.

Ποιοί εί­ναι ό­μως οι πα­ρά­γο­ντες ε­κεί­νοι και ποιά τα ι­διαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της λει­τουρ­γί­ας και της μορ­φής των σύγ­χρο­νων κοι­νω­νιών, που ευ­θύ­νο­νται γι’ αυ­τή την κα­τά­στα­ση; Εί­ναι α­να­ντίρ­ρη­το γε­γο­νός ο­τι κρά­τος και κε­φά­λαιο, α­πό­λυ­τα ε­ναρ­μο­νι­σμέ­να προς έ­να κοι­νό σκο­πό, την δια­τή­ρη­ση της κυ­ριαρ­χί­ας τους και την διαιώ­νι­ση της προ­λε­τα­ριο­ποί­η­σης των αν­θρώ­πων, προ­πα­ρα­σκευά­ζουν –μέ­σα α­πό θε­α­μα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες δια­με­σο­λά­βη­σης και α­ντι­στρο­φής της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας– τις συν­θή­κες και τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της α­πο­συ­ντι­θε­μέ­νης κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας του κα­θε­νός α­πό ε­μάς. Συ­νε­πώς η α­στι­κή κυ­ριαρ­χί­α που ε­δώ και τρεις αιώ­νες πα­ρα­σι­τεί εις βά­ρος των λα­ών μπο­ρεί και κα­τα­νέ­μει σω­στά τους ε­ξα­να­γκα­σμούς τους ο­ποί­ους προ­σπα­θεί να κα­λύ­ψει με το γε­λοί­ο έν­δυ­μα των νό­μων, που προ­στα­τεύ­ουν (ποιούς ά­ρα­γε και α­πό τι;) και βγαί­νουν στο ό­νο­μα των πιο α­προ­κά­λυ­πτων και βρώ­μι­κων ε­ξου­σια­στι­κών ε­πι­τα­γών. Αυ­τές κά­θε φο­ρά εί­τε εί­ναι κοι­νω­νι­κές, εί­τε οι­κο­νο­μι­κές, πο­λε­ο­δο­μι­κές, πο­λι­τι­κές ή α­κό­μα και η­θι­κές υ­πο­βι­βά­ζουν τον άν­θρω­πο σε α­ντι­κεί­με­νο το ο­ποί­ο ή θα εί­ναι κλει­δω­μέ­νο σε κά­ποια φυ­λα­κή (ή ψυ­χια­τρεί­ο) ή θα βρί­σκε­ται στοι­βαγ­μέ­νο κά­που στα κέ­ντρα πα­ρα­γω­γής και κα­τα­νά­λω­σης. Α­λί­μο­νο λοι­πόν αν σε μια τέ­τοια ορ­γά­νω­ση για τη διά­θε­ση της ζω­ής δεν πα­ρου­σιά­ζο­νται στους αν­θρώ­πους εκ­δη­λώ­σεις μό­νι­μού άγ­χους, φό­βου, και α­βε­βαιό­τη­τας.

λοιπόν που λες δεν φοβάμαι

Βρυξέλλες, Grand place, 22 Νοέμβρη 2015

Υπό κανονικές συνθήκες, θα καθόμουν να γράψω για τη Βερόνα, όπου περασα 2 μέρες πριν από περίπου 2 βδομάδες. Τέλοσπάντων, θα γίνει κι αυτό ίσως κάποια στιγμή, αλλά σε αυτή τη φάση θα ήταν μάλλον ακυρίλα.

Αυτό που συμβαίνει είναι απλό, τόσο απλό, όσο περίπλοκη κάνει την καθημερινότητά μας. Δεν είμαι από κείνους που κλείστηκαν σπίτι τους εξαιτίας της τρομοκρατικής απειλής και της κατάστασης συναγερμού. Είμαι γενικά ένας άνθρωπος που αρνείται να αλλάξει τον τρόπο ζωής του, εξαιτίας εξωτερικών παραγόντων και πιέσεων, εκτός κι αν πρόκειται για το να βάλω παλτό επειδή κάνει κρύο.

Η γενικότερη αίσθηση που επικρατεί είναι πως περάσαμε περίπου ένα τετραήμερο μέσα στον πανικό για το επικείμενο χτυπημα που ποτέ δεν έγινε. Το κράτος προέβη σε καμιά εικοσαριά προσαγωγές, για να αφήσει ελεύθερους τους περισσότερους από αυτούς 24 ώρες μετά (όπως ορίζει ο νόμος) και δυο μέρες αργότερα αρχίσαμε ήδη να επανερχόμαστε σε μια κανονικότητα.

Σε σένα μιλάω που φοβάσαι..

Της Δέσποινας Κουτσούμπα

Δες αυτή τη φωτογραφία. Δεν είναι και τόσο παλιά.

Το 2011 στην πλατεία Ταχρίρ τραβήχτηκε: χριστιανοί προστατεύουν μουσουλμάνους που προσεύχονται. Κοίτα την καλά και θυμήσου: δεν έχει περάσει και τόσος πολύς καιρός από τότε.

Σε έχουν πείσει ότι οι θρησκείες πολεμάνε μεταξύ τους. Και φοβάσαι. Κοίτα πάνω και σκέψου την πλατεία Ταχρίρ. Το δίκιο του αγώνα. Δεν πολεμάνε οι θρησκείες. Αυτοί που πολεμάνε, πολεμάνε εναντίον αυτών των χριστιανών κι αυτών των μουσουλμάνων που βλέπεις στη φωτογραφία. Τους πολεμάνε γιατί ζήτησαν να ζουν όπως θέλουν κι όπως τους αξίζει. Εσένα κι εμένα πολεμάνε.

Σε σένα μιλάω που φοβάσαι. Κι εγώ σαν κι εσένα φοβάμαι. Δεν ξέρω λεπτομέρειες για το ποιος πολεμάει ποιον στη Συρία, μπερδεύω τα ονόματα των πόλεων της Ουκρανίας, δεν ξέρω να σου δείξω στο χάρτη το Κομπάνι. Νιώθω, όμως, ότι μας τριγυρίζει ο πόλεμος.

Ελπίδα R.I.P.

Σήμερα το πρωί κατάλαβα πως το χειρότερο πράγμα, πολύ λίγες θέσεις μετά από το να μην ξυπνήσεις καθόλου, και τότε να μην μπορείς να γράψεις γι’αυτό, είναι να ξυπνήσεις και να δεις τον Σόιμπλε στην τηλεόραση της χώρας σου να μιλάει για την χώρα σου σαν να μιλάει για πράγμα, για αντικείμενο, για κάτι που εναπόκειται στην κρίση άλλων με ποιούς όρους και προϋποθέσεις θα συνεχίσει να υπάρχει.

Μπορώ να αραδιάσω μια σειρά συναισθημάτων, μαζί τους όμως λέω να αραδιάσω μερικές από τις σκέψεις συσσωρεύονται τις τελευταίες μέρες στο κεφάλι μου και, ακόμα μια φορά, με δυσκολεύουν να εκφραστώ.

Μοιάζουν με ένα σύννεφο από το οποίο πρέπει να απομονώσεις αρκετές σταγόνες νερού για να ξεδιψάσεις, για να ποτίσεις ή για να πλυθείς -mission impossible.

Ξεπερνώντας το Δόγμα του Σοκ

*Εικονογράφηση: Lorenzo Mattoti

Τον τελευταίο καιρό μιλάμε συχνά για τις τεχνικές χειραγώγησης που χρησιμοποιούν η κυβέρνηση και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναφορικά με την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας παιδείας και όλων των κοινωφελών οργανισμών.

Σε αυτούς τους πρώτους μήνες της νομοθεσίας, το μεγαλύτερο μέρος αυτής της χειραγώγησης επικεντρώθηκε στο να μας επιφέρει κατάσταση σοκ, κατόπιν της οποίας, εκφοβισμένοι και παραλυμένοι, δεν θα αντιδρούμε στην απώλεια δικαιωμάτων που μας επιβάλλεται τόσο βάναυσα. Τα μέτρα, οι αναγγελίες και οι δηλώσεις της αυτονομημένης κυβέρνησης διαμοιράζονται μέρα με τη μέρα, σταδιακά, σαν δηλητηριώδεις σταγόνες διαρκούς άγχους. Ασταμάτητα τα ΜΜΕ, που σε μερικές περιπτώσεις είναι προτιμότερο να τα αποκαλούμε «προπαγανδιστές», συνεχίζουν το ακούραστο κήρυγμά τους, που μοιάζει με αποκαρδιωτική ηχώ κακών ειδήσεων από τους υψηλά ιστάμενους (το υπουργικό συμβούλιο και τους οίκους αξιολόγησης).

Πεθαίνουμε Ευρώπη

Του Πάνου Μουχτερού

Συνήθισα πια. Δεν μιλάμε άλλωστε για μια φάση που κρατάει μερικές ημέρες, μερικές εβδομάδες, μερικούς μήνες. Περάσανε κοντά πέντε χρόνια από τη στιγμή εκείνη που βρέθηκα στο σημείο που είμαι τώρα. Κι είναι φοβερό το πώς τελικά ο ανθρώπινος οργανισμός μπορεί και προσαρμόζεται σε καταστάσεις που μέχρι πριν δεν πίστευε ότι υπήρχε ποτέ περίπτωση να τις αντέξει. Είναι μια διαδικασία πρωτόγνωρη, ανακαλύπτεις σταδιακά πλευρές από τον εαυτό σου που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν, όλο αυτό μοιάζει με ένα μακροβούτι στα άδυτά σου, ανακαλύπτεσαι από την αρχή, γεννιέσαι και πεθαίνεις και γεννιέσαι ξανά και ξανά σε έναν διαρκή, φαύλο κύκλο μεταξύ ζωής και θανάτου. Το πιο περίπλοκο είναι ότι δεν μπορείς να μαντέψεις με σιγουριά αν θα ξυπνήσεις το επόμενο πρωί ζωντανός ή αν τα μάτια σου θα παραμείνουνε κλειστά, όχι πια από την πολλή εξάντληση αλλά γιατί θα σου έχει φύγει και η τελευταία ανάσα από τις αντοχές σου. Όποιος έχει βρεθεί στη θέση μου καταλαβαίνει πολύ καλά τι σημαίνει να εξασκείσαι καθημερινά στο να αντέχεις, να επεκτείνεις ολοένα και πιο πέρα τα όριά σου, κι όλο αναρωτιέσαι, τελικά μέχρι πόσο μπορώ να ζήσω, αλλά έλα που, για έναν περίεργο λόγο, εξακολουθεί το στέρνο σου κι ανεβοκατεβαίνει με το που ολοκληρώσεις την ερώτηση προς τα μέσα σου. Πολλές φορές αγγίζεσαι, περιεργάζεσαι το πρόσωπό σου, ψηλαφίζεις το ταλαιπωρημένο σου δέρμα, το γδέρνεις για να δεις αν ακόμα ματώνει, βάζεις τα χέρια σου γύρω απ’ το στεγνό λαιμό σου για να επιβεβαιώσεις ότι ακόμα αμύνεσαι, ότι επιβιώνεις. Ναι, έρχονται στιγμές θολές που σκέφτεσαι αν είναι λυτρωτικό το να βάλεις μόνος σου ένα τέλος σε όλο αυτό το μαρτύριο αλλά διαπιστώνεις στο τέλος ότι δεν έχεις δύναμη ούτε για το τέλος σου.

Λίγα λόγια για τον φόβο – του Eduardo Galeano

Μετάφραση: Ισμήνη Κανσή

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΟΒΟ

Η πείνα τρέφεται με φόβο. Ο φόβος της σιωπής ηχεί εκκωφαντικός στους δρόμους. Ο φόβος απειλεί:
Αν αγαπήσεις, θα κολλήσεις έιτζ.
Αν καπνίσεις, θα πάθεις καρκίνο.
Αν αναπνεύσεις, θα μολυνθείς.
Αν πιεις, θα τρακάρεις.
Αν φας, θα σου ανέβει η χοληστερίνη.
Αν μιλήσεις, θα μείνεις άνεργος.
Αν περπατήσεις, θα σου επιτεθούν.
Αν αρχίσεις να σκέφτεσαι, θα έχεις άγχος.
Αν αρχίσεις ν’ αμφιβάλλεις, θα τρελαθείς.
Αν αρχίσεις να αισθάνεσαι, θα νιώσεις μοναξιά.

Όταν η Ευρώπη βουλιάζει στο φόβο της

του Σταμάτη Μαυροειδή

Από την Ευρώπη του ανθρωπισμού, της ελευθερίας, της ισονομίας και της δικαιοσύνης -που επικαλούμαστε συνήθως- φαίνεται ότι διασώζεται μονάχα η γύμνια ενός αποτρόπαιου κελύφους. Αν η διαπίστωση ισχύει, τότε η αλληλεγγύη στους ξεριζωμένους πρόσφυγες και τους μετανάστες αποκτά πρωταρχική πολιτική σημασία. Σημασία που συνίσταται πάνω απ’ όλα στην υπεράσπιση των ξεχασμένων ευρωπαϊκών αξιών και συνακόλουθα στη με κάθε μέσο και τρόπο σωτηρία των σύγχρονων σκλάβων του κατακλύζουν τα μέρη μας.

Οι 50 αποχρώσεις της διαπραγμάτευσης

Διαπραγματεύσου τα αδιαπραγμάτευτα

Είναι μεγάλο πράγμα να ξέρεις να διαπραγματεύεσαι. Να έχεις δηλαδή τον τρόπο για να παίρνεις αυτό που θέλεις, έστω κι αν θα πρέπει στην πορεία να κάνεις άλλοτε υποχωρήσεις κι άλλοτε υπερβάσεις από την αρχική σου θέση. Γι’ αυτό άλλωστε τη βαφτίσανε έτσι, με το όνομα “διαπραγμάτευση”, αλλιώς θα τη λέγανε “επικράτηση” ή “εκβιασμό” ή “επιβολή”. Είναι όλα αυτά μαζί και τίποτε από όλα αυτά, είναι το φαινόμενο εκείνο που το συναντάς σε διάφορες παραλλαγές από την πρώτη στιγμή που έρχεσαι σε τούτο τον κόσμο ή ακόμα και πριν έρθεις εδώ, όταν, για παράδειγμα, οι μελλοντικοί σου γονείς συζητάνε μεταξύ τους και τα βάζουν όλα κάτω, τα θετικά κι αρνητικά, για να διαπραγματευτούν και να διαλέξουν οριστικά τον τόπο εκείνο, στον οποίο τελικά θα ζήσουν μόνιμα, για να μπορέσουν να κάνουν όνειρα και να ακολουθήσουν μια ζωή ονειρεμένη για να διαμορφωθούν οι γόνιμες εκείνες προϋποθέσεις, έτσι ώστε κατόπιν αυτής της γονιμότητας να γεννηθείς κι εσύ. Και μετά, ακόμα κι εκείνη την ώρα που θα ετοιμάζεσαι από έμβρυο να γίνεις άνθρωπος, θα διεξάγεται ζωηρή συζήτηση για το αν είναι προτιμότερο ο τοκετός να συμβεί σε δημόσιο νοσοκομείο ή σε ιδιωτική κλινική, έχει σημασία να δούμε όλα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα σε κάθε περίπτωση, να διαπραγματευτούμε με τον επιβλέποντα γιατρό για το κόστος, τις συνέπειες ενός ατυχήματος, για όλα τα πιθανά ενδεχόμενα μιας αποτυχημένης εξόδου από μια μήτρα που μέχρι χθες σού παρείχε ασφάλεια και σιγουριά, όλοι αυτοί οι “αστάθμητοι παράγοντες” μπορεί να οδηγήσουν σε ακραία σενάρια κι εσύ να καταλήξεις για μια ζωή να είσαι το αποπαίδι μιας αποτυχημένης διαπραγμάτευσης.

Η έμφυτη δειλία του μέσου ανθρώπινου μυαλού

Της Μαριάνθης Πελεβάνη

Μπορούν να αλλάξουν  τα πράγματα; Μπορεί να αλλάξει ο κόσμος; Μπορούμε να αλλάξουμε; Στο βάθος, αυτά αντιλαμβάνομαι ότι είναι τα ερωτήματα που προκύπτουν μέσα στον καθένα, αυτές τις παράξενες, πολιτικά, μέρες. Μπορεί να ανατραπεί το μνημόνιο; Μπορούν να σταματήσουν να πληρώνουν οι πολλοί, οι «από κάτω»; Μπορούν να υπάρξουν θέσεις εργασίας, αύξηση μισθών; Μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη, άμεση δημοκρατία; Όχι, πιστεύουν οι περισσότεροι. Είτε ψηφίσουν συντηρητική διακυβέρνηση, ως φανατικοί πιστοί της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων – ακόμη κι αν αυτή είναι άρρωστη και σάπια – φοβούμενοι κάθε αλλαγή, κάθε κίνηση, είτε ψηφίσουν αριστερή διακυβέρνηση, ελπίζοντας σε κάποια ευρώ παραπάνω κι ένα κράτος πιο «ευαίσθητο», βρισκόμαστε πολύ μακριά από το πέρασμα της διακυβέρνησης των ανθρώπων στη διαχείριση των πραγμάτων, όπως οραματίστηκε ο θείος Μαρξ. Η κοινή γνώμη, ο μέσος άνθρωπος, οι πιο πολλοί, τέλος πάντων, δεν επιθυμούν μάλλον την αλλαγή και σίγουρα δεν την πιστεύουν. Γιατί μπορεί βιώνοντας σκληρά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης να μετατοπίζεται προς τα αριστερά η ψήφος τους, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τη συνείδησή τους. Και βέβαια δεν είναι απαραίτητο. Μπορεί να έχει επαναστατήσει η τσέπη μας, αλλά το πνεύμα μας ακόμη όχι.

Παίζει τα ρέστα του στον φόβο

Με πολλά τρομοκρατικού χαρακτήρα διλήμματα προς τους πολίτες, με πόλωση, σύγκριση του Αντώνη Σαμαρά με τον Αλέξη Τσίπρα και απόπειρα πλαγιοκόπησης των δεξιών ψηφοφόρων του Καμμένου που δεν θέλουν συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο απερχόμενος πρωθυπουργός θα παίξει τα ρέστα του στην προεκλογική εκστρατεία – εξπρές των 25 ημερών.

Ο Σαμαράς στοχεύει να διατηρήσει δυνάμεις προσεγγίζοντας το πο­σοστό των εθνικών εκλογών του 2012, ώστε να διατηρηθεί ως ισχυρός παίκτης στο μετεκλογικό σκηνικό.

Δουλίτσα να υπάρχει

Διαβάζω χιλιάδες σελίδες, εκατομμύρια γραμμές, απεγνωσμένες λέξεις που προσπαθούν να εκφράσουν το ανομολόγητο. Ο παραλογισμός, η διαστρέβλωση, ο πόνος, ο θυμός, η παραίτηση.

Η αδυναμία επικοινωνίας, ίσως το πιο τραγικό όλων. Γραφικοί χαρακτήρες αναλαμβάνουν ρόλο υπερηρώων, βιάζουν τη λογική και την αξιοπρέπεια, ανακυκλώνουν το ένα και μοναδικό επιχείρημα υποταγής. Φόβος.

Πρόθυμοι εθελοντές

Εθελοντές ζητά πλέον και επίσημα ο καπιταλισμός για να παράξει ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Εθελοντές εργαζόμενους, γιατί η ανεργία είναι χειρότερη λέει. Αν πας εθελοντής, θα έχεις (ίσως) καλύτερες ευκαιρίες αύριο σου λένε, θα μετρήσει στα υπέρ σου όταν έρθει η ώρα να γίνεις και επίσημα μισθωτός σκλάβος.

Τι είναι όμως αυτό που μας εκπλήσσει;

Γιατί θεωρούμε εξωφρενικό τον όρο εθελοντής όταν μιλάμε για την εργασία μας;

Το φως που καίει

Κάπου εκεί έξω, ανάμεσα στα αναρίθμητα άδεια κουφάρια υπηκόων, ζουν γυμνοί κάποιοι λίγοι που επέλεξαν να μην σκύψουν ποτέ το κεφάλι. Γυμνοί από όλες τις αρετές του συστήματος, γυμνοί από κάθε επίπλαστη εικόνα, γυμνοί κι ανοιχτοί σε κάθε προσέγγιση ανθρώπινης ύπαρξης.

Ανώνυμοι και άσημοι, πορεύονται στο δικό τους μονοπάτι για την αξιοπρέπεια. Ένα μονοπάτι με χιλιάδες εμπόδια, αλλά καθαρό από πτώματα που θα έκαναν το βάδισμα εύκολο. Τους αναγνωρίζεις συνήθως από την απουσία τους. Είναι αυτοί που λείπουν από κάθε δήθεν συνεύρεση. Είναι αυτοί που δεν ωφελούνται ποτέ. Είναι αυτοί που μόνοι δικαιώνουν τον άνθρωπο.

Παραίτηση

έρνονται οι μέρες σου, σκουλήκια σαρκοβόρα, σε μια διαδοχή πόνου και παραίτησης.

Τυφλά συναισθήματα αγκαλιάζουν το είναι σου, σάβανα μιας αόριστης παραίσθησης.

Γιορτές, επέτειοι, γλέντια ακολουθούν τον προγραμματισμό του αποδεκτού. Κενές παρουσίες στον βωμό της συνήθειας, στείρες επαφές, ανίκανες να επικοινωνήσουν, μάσκες ανέκφραστες.

Οι οθόνες κρατούν μονάχα εικόνες επίπλαστες, στα ραδιόφωνα μάντεις, προφήτες και κήρυκες, ανάμεσα σε τραγούδια κονσέρβας. Τα τηλέφωνα σιώπησαν, βουβές αποδείξεις κακών μαντάτων για κάποιους που λέγονταν “φίλοι” σου.

Κρυώνω

Ζήσαμε τη ζωή μας μέσα σε εικονικά κελιά, απαστράπτουσες φαντασιώσεις τεχνητών αναγκών, τα ανθρώπινα συναισθήματα στην υπηρεσία της κατανάλωσης, δημιουργία εμπορικής τέχνης ή αλλιώς η βιτρίνα του τίποτα.

Υπηρέτες του στερεότυπου που επιλέξαμε να μας εκφράσει, στήσαμε οικογενειακά ψεύδη, φιλικές προσποιήσεις, ερωτικές υποταγές, πολιτικές συμμορίες, κοινωνικές πληγές.

Ακρωτηριάσαμε την λογική προσαρμόζοντας τα πληγωμένα της απομεινάρια στο προκρούστειο θεώρημα της αποφυγής κάθε ευθύνης.

Ο φόβος λοιπόν…

Οι Ελληνες έχουν υποφέρει πολλά, τα τελευταία χρόνια. Η πτώχευση, η οικονομική εξασθένηση των νοικοκυριών είναι ασφαλώς το πρώτο που έρχεται στον νου. Αλλά σταδιακά αντιλαμβανόμαστε ότι τα χειρότερα βάσανα ακολουθούν αυτήν τη διαρκή απειλή πενίας. Είναι η ανασφάλεια, η αδυναμία να προγραμματίσεις στοιχειωδώς τον βίο, η αδυναμία να προστατεύσεις τα ευπαθή άτομα του περιβάλλοντός σου, η αίσθηση ότι η αξιοπρέπεια συρρικνώνεται ή στην καλύτερη περίπτωση μετασχηματίζεται, ο φόβος για το μέλλον.

Φοβού τον καπιταλισμό και δώρα φέροντα

Του Ξενοφώντα Μπρουντζάκη

Παρακολουθώντας κανείς την πολιτική και το πώς αυτή ασκείται σε διάφορες μορφές και κάτω από ποικίλες συνθήκες, διακρίνει πάντα ένα δεδομένο σταθερό, και θα έλεγε κανείς αόρατο, με την έννοια πως δρα υποσυνείδητα. Η εξουσία στηρίζεται στον φόβο αυτών που κατέχω και στον φόβο όσων επιθυμώ να κατέχω, ενώ στην ουσία δεν κατέχω τίποτα – τουλάχιστον διά παντός. Όλα είναι τετελεσμένα, απελπιστικά προσωρινά, άρα έχουν περιορισμένη διάρκεια. Από τον φόβο του θανάτου ώς αυτόν του απλήρωτου λογαριασμού ή του ανοιχτού θερμοσίφωνα, καλούμαστε να φοβόμαστε για μιαν ατέλειωτη σειρά πραγμάτων. Κάθε μέρα ξεκινά με μια λίστα υποχρεώσεων που δεσμεύουν τον κάθε έναν μας με διαφορετικό τρόπο.Το μόνο κοινό είναι ότι όλοι στο βάθος κάτι φοβόμαστε: από τον δείκτη του χρηματιστηρίου μέχρι τα κουμπιά της Αλέξαινας, ο φόβος είναι κοινός, διαταξικός και μας υπερβαίνει. Αναφέρεται πάντα στο μέλλον, αποφεύγοντας επισταμένως το παρόν και τρέχει πίσω μας σαν διωκτική αρχή αστυνομεύοντας τον χρόνο μας, τα αισθήματά μας, τις σκέψεις μας.

Ο Σαμαράς και ο φόβος

Ο Αντώνης Σαμαράς είχε μια προσωπική συζήτηση στο εντευκτήριο της Βουλής με κάποιους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Όμως, ο καφετζής της Βουλής κρυφάκουγε, οπότε μάθαμε πως ο Σαμαράς είπε πως «αν του δοθεί ποτέ η ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει -κάτι που δεν θα γίνει ποτέ- τότε θα φύγουν τα λεφτά από τις τράπεζες».

Ο καφετζής της Βουλής ορκίζεται πως άκουσε με τ” αυτιά του τον Αντώνη Σαμαρά να λέει πως, αν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει, θα προσφύγει στο μηχανισμό στήριξης, θα κάνει κουμάντο η τρόικα και τα μνημόνια θα διαδέχονται το ένα το άλλο.

Ο Αντώνης Σαμαράς ξέρει πως έχει τελειώσει και συνεχίζει να παίζει το παιχνίδι του εκβιασμού και του φόβου.

Ο πόλεμος του φόβου και ένας «νέος ανθρωπισμός»

Θόδωρος, γλύπτης

Θα ξεκινήσω με ένα βαρύ διφορούμενο ουσιαστικό, με τον «φόβο», καθώς επάνω σε αυτόν παίζεται το δράμα της ανθρωπότητας από καταβολής συνύπαρξης ανθρώπων επάνω στον πλανήτη Γη.

«Φόβος» που κατευθύνει την ανθρώπινη ενέργεια προς τη δημιουργία ή προς την καταστροφή:

• Ο «ιερός φόβος», το Δέος απέναντι στο μεγαλείο της Φύσης και της Ζωής, που ενεργοποίησε την ανθρώπινη δημιουργικότητα από την εποχή των σπηλαίων, οργανώνοντας σταδιακά τις κοινότητες σε κοινωνίες πολιτών, μέσα από έργα Τέχνης και Επιστήμης, αυτά που ονομάζουμε Πολιτισμό. Εργα που διαμόρφωσαν τρόπους και όρους συμβίωσης, οι οποίοι λειτούργησαν στο ανώτερο πεδίο ως Δημοκρατία.

SOS Χαλκιδική

 

Μια βόλτα στις Σκουριές Χαλκιδικής δεν αρκεί για να αντιληφθεί κανείς το πραγματικό μέγεθος της υφιστάμενης, αλλά και κυρίως της επικείμενης καταστροφής της φύσης σε ένα από τα ομορφότερα μέρη της χώρας. Η παράλογη εξόρυξη που χαρίζει δις στην εταιρεία, αφανίζει το δάσος, καταστρέφει τους υδροφορείς, δηλητηριάζει νερά, ακτές, χώματα σε βαθμό μη αναστρέψιμο για χιλιάδες χρόνια, προκαλεί ρήγματα ακόμα και στα σπίτια των κατοίκων των χωριών που έχουν την ατυχία να βρίσκονται κοντά στις στοές, στερεύει πηγές, αφανίζει με λίγα λόγια την ίδια την ζωή.