«Είμαστε η φύση που υπερασπίζεται τον εαυτό της»

Του Τάσου Τσακίρογλου

«Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα για το Περιβάλλον. Εξοχη μέρα για τον εορτασμό του νέου Συντάγματος του Εκουαδόρ, που το 2008, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, αναγνώρισε τα δικαιώματα της φύσης. Ακούγεται περίεργο ότι η φύση έχει δικαιώματα, λες και είναι άνθρωπος. Αντίθετα, ακούγεται απολύτως φυσιολογικό ότι οι μεγάλες εταιρείες των ΗΠΑ έχουν δικαιώματα φυσικών προσώπων. Και τα έχουν κατόπιν απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου, από το 1886. Αν η φύση ήταν τράπεζα, θα την είχαν σώσει».

Αυτό έγραφε ο μακαρίτης Εδουάρδο Γκαλεάνο στο βιβλίο του «Οι μέρες αφηγούνται» (εκδόσεις Πάπυρος) και το θυμήθηκα με αφορμή τη συζήτηση που άνοιξε, αυτή τη φορά εξαιτίας της καταστροφικής πυρκαγιάς στην Εύβοια.

Η Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται για την κλιματική αλλαγή

του Ανδρέα Δάνου

Φαίνεται πως για τη νέα ελληνική πολιτική ηγεσία τρεις καταστροφές μέσα σε ένα χρόνο από ακραία καιρικά φαινόμενα (Μάνδρα, Μάτι, Χαλκιδική) δεν ήταν αρκετές για να αναζητήσουν λύση από κοινού με τους Ευρωπαίους εταίρους για το τρομακτικό ζήτημα της κλιματικής κρίσης, και μάλιστα τη στιγμή που όλα δείχνουν –και οι επιστήμονες ομολογούν– πως είχε υποτιμηθεί η κατάσταση, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την ταχύτητα εξέλιξης του φαινομένου.

Η υπερθέρμανση του πλανήτη τετραπλασίασε τις φυσικές καταστροφές -Μελλοντικός κίνδυνος λιμού

Ο αριθμός των φυσικών καταστροφών που σχετίζονται με το κλίμα έχει τετραπλασιαστεί από τη δεκαετία του 1970, λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη, επισημαίνουν στελέχη ανθρωπιστικών οργανώσεων, προειδοποιώντας ότι η κατάσταση αυτή μπορεί να οδηγήσει σε λιμούς και μαζικές μεταναστεύσεις.

“Τη δεκαετία του 1970 αντιμετωπίζαμε 80 με 100 σοβαρούς κινδύνους” που συνδέονταν με τις καιρικές συνθήκες κάθε χρόνο. Πέρσι ήταν περίπου 400, δηλαδή “τέσσερις φορές περισσότεροι”, τόνισε ο Ελχάτζ Ας Σι, ο γενικός γραμματέας της Διεθνούς Ομοσπονδίας του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Γαλλικό Πρακτορείο.

Οικισμοί-ποντικοπαγίδες

Του Περικλή Κοροβέση

Αν οι ρυθμοί της καταστροφής του πλανήτη συνεχιστούν στο ίδιο τέμπο, τότε δεν θα αργήσει η ημέρα που το ανθρώπινο είδος, αν όχι στο σύνολό του, αλλά στη συντριπτική πλειονότητα θα εξαφανιστεί (χωρίς βέβαια να αποκλείεται το ενδεχόμενο να εξαλειφθεί τελείως).

Ο Αλαν Γουάισμαν στο εξαίρετο βιβλίο του «Η Γη χωρίς εμάς» (εκδόσεις Polaris) διαπιστώνει πως το ανθρώπινο είδος, όχι μόνο δεν παίζει κανέναν ρόλο για τη λειτουργία της Γης, αλλά η κυριαρχία του είναι ευθέως αντίθετη με τη ζωή του πλανήτη που τον καταστρέφει συστηματικά. Και μαζί του μπαίνει σε μια πορεία αργής, αλλά σίγουρης αυτοκτονίας. Αυτές τις μέρες η Ευρώπη έχει μπει στον φούρνο. Αυτό το Σαββατοκύριακο οι μετεωρολόγοι περιμένουν «σαραντάρια».

Ανέλαβε την (αυτονόητη) πολιτική ευθύνη. Και λοιπόν;

Της Βασιλικής Σιούτη

Οι επικοινωνιακοί τακτικισμοί του Τσίπρα και η λογική του «Μαζί τα κάψαμε» που ενστερνίζεται.

Από την πρώτη μέρα που ξέσπασε η καταστροφική πυρκαγιά, η κυβέρνηση έδειξε να κάνει κυρίως επικοινωνιακή διαχείριση παρά διαχείριση κρίσης και αντιμετώπιση της καταστροφής. Και αυτό ακριβώς ήταν που προκάλεσε την οργή και την κατακραυγή.

Τόσες μέρες μετά κι ακόμα δυσκολεύονται να το καταλάβουν. Τα ΜΜΕ που ανέδειξαν εγκαίρως την κρισιμότητα της κατάστασης στοχοποιήθηκαν από τα κυβερνητικά στελέχη, που τα κατηγόρησαν ότι ψεύδονται και τρομοκρατούν τον κόσμο για να πλήξουν την κυβέρνηση. Αυτό ήταν αρκετά ενδεικτικό για το πόσο πολύ είχαν υποτιμήσει τον κίνδυνο.

Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Πυροσβεστική λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της Δευτέρας και ο τρόπος που μιλούσε για το θέμα με τον αρμόδιο υπουργό καταδεικνύει ότι δεν είχαν καταλάβει το μέγεθος της καταστροφής. Δεκάδες παραθεριστές εκείνη την ώρα είχαν καεί και είχαν πνιγεί, ενώ κάποιοι εξακολουθούσαν να βρίσκονται στη θάλασσα αβοήθητοι για τέσσερις και πέντε ώρες.

Δεν υπάρχουν φυσικές καταστροφές. Ποτέ δεν υπήρξαν

INFOWAR

του Άρη Χατζηστεφάνου

Εδώ και μισό αιώνα επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η χρήση του όρου «φυσική καταστροφή» έχει στόχο να αποκρύψει τις ευθύνες του ανθρώπου και το γεγονός ότι κάθε καταστροφή αποτελεί ένα πολιτικό γεγονός. Κανένας όμως δεν φαίνεται να τους ακούει.

Εάν δεν με σκοτώσει η καταιγίδα, θα το κάνει η κυβέρνηση

R.E.M. – Houston

 Tι θα συνέβαινε εάν η μεγαλύτερη καταιγίδα όλων των εποχών έπληττε μια ερημική, ακατοίκητη περιοχή του πλανήτη; Απολύτως τίποτα. Εάν όμως η ίδια καταιγίδα χτυπούσε το κέντρο του Μανχάταν αρκετοί θα μιλούσαν για «φυσική καταστροφή», ενώ εάν έπληττε μια φτωχογειτονιά στο Πουέρτο Ρίκο ή στις φαβέλες της Βραζιλίας, το ίδιο ακριβώς φυσικό φαινόμενο θα ονομαζόταν «θεομηνία».

Η φαινομενικά απλουστευτική αυτή παρατήρηση επέτρεψε σε επιστήμονες, ήδη από τη δεκαετία του ’70, να ισχυριστούν ότι δεν υπάρχει τίποτα «φυσικό» σε μια καταστροφή. Η χρήση του συγκεκριμένου όρου, εξηγούν, έχει έναν και μοναδικό στόχο: να συγκαλύψει τα πολιτικά χαρακτηριστικά των καταστροφών και τις ευθύνες του ανθρώπου γι’ αυτές. Η φράση «δεν υπάρχουν φυσικές καταστροφές» αποτέλεσε το σύνθημα της λεγόμενης Κριτικής Μελέτης των Καταστροφών (Critical Disaster Studies), ενός διεπιστημονικού πεδίου ερευνών που συγκεντρώνει από ιστορικούς και κοινωνιολόγους μέχρι μετεωρολόγους και γεωλόγους.

Διασώσεις μόνο για φίλους του Ισραήλ

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Στο Τέξας θύματα του τυφώνα «Χάρβεϊ» χάνουν την κρατική βοήθεια αν ασκήσουν κριτική στο κράτος του Ισραήλ. Οι ΗΠΑ συνδέουν και πάλι την ανθρωπιστική αρωγή με την πολιτική. Μια ιστορία παλιά όσο και το σχέδιο Μάρσαλ.

Οι κάτοικοι του Ντίκινσον, μιας μικρής πόλης 18.000 κατοίκων στο Τέξας των ΗΠΑ, περίμεναν υπομονετικά για να υπογράψουν τα έγγραφα που θα τους επέτρεπαν να διεκδικήσουν τη βοήθεια που προσέφερε η πολιτεία και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση στα θύματα του τυφώνα «Χάρβεϊ». Ανάμεσα στα άλλα χαρτιά, όμως, περιλαμβανόταν και μια δήλωση πολιτικών φρονημάτων ή, όπως την περιέγραψε το Newsweek, ένας «όρκος αφοσίωσης» στο κράτος του Ισραήλ. «Με το παρόν συμφωνητικό», ανέφερε το έγγραφο, «ο αιτών βεβαιώνει ότι α) δεν συμμετέχει στο μποϊκοτάζ του Ισραήλ, β) δεν θα συμμετάσχει σε μποϊκοτάζ του Ισραήλ για όσο διάστημα βρίσκεται σε ισχύ το παρόν συμφωνητικό».

Το 2016 ήταν κακή χρονιά. Και φταις εσύ

Σκίτσο του περιοδικού New Yorker με λεζάντα: «Μήπως να χαλαρώσεις λίγο με τις αγαπημένες διασημότητες;»

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Πέθαναν τελικά περισσότεροι διάσημοι το 2016 σε σχέση με προηγούμενες χρονιές; Η απάντηση… εξαρτάται από το ποιους θεωρούμε διάσημους. Το πρόβλημα είναι ότι κανένας δεν ασχολείται με τους χιλιάδες «άσημους» που έφυγαν από τη ζωή με δική μας υπαιτιότητα.

Εγώ έγινα ο θάνατος. Ο καταστροφέας των κόσμων

Ρόμπερτ Οπενχάιμερ

Στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού υπάρχουν ομάδες δημοσιογράφων που θα αποχαιρετήσουν με φρίκη το 2016. Είναι οι περίφημοι συντάκτες των νεκρολογιών, οι οποίοι καλούνται να προβλέψουν ποιες προσωπικότητες θα πεθάνουν τους επόμενους μήνες και να ετοιμάσουν τα σχετικά αφιερώματα.

Αν δεν τα καταφέρουν, έχουν κάθε φορά ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή τους να ετοιμάσουν μακροσκελή κείμενα, τα οποία οι αρχισυντάκτες θα «χτυπήσουν» στην πρώτη σελίδα. Παλαιότερα ήταν μια άχαρη δουλειά για νέους συντάκτες ή για παλαίμαχους της δημοσιογραφίας, που εμπλούτιζαν τα κείμενα με προσωπικές αφηγήσεις για τους εκλιπόντες.