H κατηγορία των ‘εργαζόμενων-φτωχών’

Του Σίμου Ανδρονίδη

Με άρθρο-ανάλυση, το γερμανικό περιοδικό ‘Spiegel’,[1] εστιάζει στην περίπτωση των νέων ‘εργαζόμενων φτωχών’ (‘working poor’), στην κρισιακή Ελλάδα, στον ακόμη κρισιακό ελληνικό κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό, ανασύροντας στην επιφάνεια τους εργασιακούς όρους & τις εν γένει συνθήκες διαβίωσης τους..

Ουσιαστικά, επρόκειτο για μία ‘μελέτη’ περιπτωσιολογίας (με αναφορά σε τρεις περιπτώσεις νέων εργαζόμενων) από πλευράς του ‘Spiegel’, διαμέσου της οποίας δύναται να αναδείξει τις πλαισιώσεις μίας ορατής όσο & ‘αόρατης’ διαδικασίας κοινωνικής φτωχοποίησης: μία διαδικασία που εγκολπώνεται τις νεότερες γενιές της ύστερης Μεταπολίτευσης, διαρρηγνύει εννοιολογικά όσο και πρακτικά το αντικείμενο της εργασίας καθώς και την εργασία την ίδια, φέρει τους συμβολισμούς των ‘ευέλικτων’ εργασιακών σχέσεων, των χαμηλών μισθών, που, την περίοδο της κρίσης του ελληνικού κεφαλαιοκρατικού σχηματισμού, προσφέρονται πολλές φορές έναντι της ‘ανοίκειας’ ανεργίας..

Με μέσο τη φτωχοποίηση

Της Ζωής Χασιούρα

Η οικονομική αδυναμία στην οποία έχουν περιέλθει τα ελληνικά νοικοκυριά από το 2010, με την εφαρμογή των δημοσιονομικών μέτρων από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, είναι μια σκληρή πραγματικότητα. Η «αριστερή διακυβέρνηση» ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, επιδείνωσε αυτή την ανικανότητα στα όρια της ανησυχητικής πλέον υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου του λαού.

Η υποβάθμιση αυτή αποδεικνύει τους αριθμούς των δύο κύριων παραμέτρων που την επηρεάζουν, τη μειωμένη εισοδηματική είσοδο των νοικοκυριών και την κατάρρευση των αποταμιεύσεών τους.

Το χαμηλό εισοδηματικό επίπεδο διαφόρων ομάδων εργαζομένων είναι αποτέλεσμα

• της υψηλής ανεργίας και ειδικά της μακροχρόνιας ανεργίας (η οποία σήμερα κινείται σε ποσοστό μεγαλύτερο του 70%) και
• της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων που θεσπίστηκαν τα έτη της κρίσης με νομοθετικές ρυθμίσεις που επιβλήθηκαν, ισχύουν και εξακολουθούν να εφαρμόζονται σήμερα.

Παρατεταμένη φτωχοποίηση της Ελληνικής κοινωνίας

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Μια από τις πιο λεπτομερείς και αναλυτικές περιγραφές του κοινωνικού δράματος που βιώνουν εκατομμύρια συμπολίτες μας αποτελεί η ετήσια έκθεση για την ελληνική οικονομία και την απασχόληση που εξέδωσε το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ/ΓΣΕΕ). Αφορμή για την έκδοσή της στάθηκε το 36ο συνέδριο της Συνομοσπονδίας, που πραγματοποιήθηκε στη Ρόδο, έτσι ώστε η άβυσσος που χωρίζει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες από τον κόσμο της εργασίας να επιδεικνύεται και, μάλιστα, με προκλητικό τρόπο… Παρότι, λοιπόν, κανείς δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά τους δεκάρικους για αντίσταση των εργαζομένων που ακούστηκαν στην αίθουσα εκδηλώσεων του «Ρόδος Παλλάς», τα όσα αναφέρονται στην έκθεση είναι άκρως αποκαλυπτικά ως προς τις συνθήκες ζωής και εργασίας των εργαζομένων στην Ελλάδα.

Ο δείκτης της απόλυτης φτώχειας -προκύπτει αν διατηρήσουμε διαχρονικά αμετάβλητο το όριο της φτώχειας βάσει της αγοραστικής δύναμης των εισοδημάτων του 2008- αυξήθηκε κατά 30 ποσοστιαίες μονάδες, με αποτέλεσμα να έχει υπερδιπλασιαστεί ο αριθμός των φτωχών νοικοκυριών. Ειδικότερα, το 48% των νοικοκυριών διαβιεί κάτω από το όριο της φτώχειας ενώ το 20,9% αδυνατεί να καλύψει βασικές τους ανάγκες.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΤ Η ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΕΙΝΑΙ «ΕΥΡΩΠΗ», Η ΕΛΛΑΔΑ ΟΧΙ

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Τα τελευταία 24ωρα οι οπαδοί της υποτέλειας στην ΕΕ επιχειρούν να πείσουν την κοινή γνώμη και τους εαυτούς τους ότι οι κλειστές τράπεζες είναι ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης και όχι της ΕΚΤ.

Εκτός, από τα παιδαριώδη, νομικίστικα επιχειρήματα του τύπου “η κυβέρνηση υπέγραψε τα capital controls και όχι η ΕΚΤ”, τα οποία βρήκαν ανταπόκριση μόνο για λίγες ώρες στα μεσημερινιανάδικα της ενημέρωσης, το δεύτερο ανάχωμα ήταν η άποψη ότι η ΕΚΤ δεν οφείλει να διατηρεί την παροχή ρευστότητας στην Ελλάδα.

Δυστυχώς για άλλη μια φορά οι οπαδοί του ΝΑΙ σε όλα διαψεύστηκαν πρώτα και κύρια από τα πλέον συντηρητικά και νεοφιλελεύθερα έντυπα και αναλυτές της Ευρώπης και της Αμερικής.

Από το σχολείο, στην αστυνομία και στο στρατό

Του Χρήστου Σύλλα

Έχουν περάσει 81 χρόνια από τότε ο Βίλχελμ Ράιχ στην «Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» (1933) εξηγούσε τη συμπεριφορά των μικροαστικών στρωμάτων (υπαλλήλων, μικροεπιχειρηματιών) τα οποία προτιμούσαν την ψυχολογική και υλική ασφάλεια που παρείχε η πατριαρχική οικογένεια και η «κοινωνία του έθνους».

Η αναπαραγωγή εξουσιαστικών στερεοτύπων και η αδυναμία αντίδρασης σε ηγέτες, εργοδότες και καθοδηγητές διατηρεί το σημερινό ανάλογό της στον ελληνικό χώρο, σε άλλα κατά περίπτωση συγκείμενα, όμως πάνω στον ίδιο πυρήνα της μικροαστικής νοοτροπίας: από μικρή ηλικία τα παιδιά μαθαίνουν να μιμούνται και να βιώνουν το ρόλο του στρατιώτη, του μπάτσου, του υπηρέτη-υπαλλήλου του έθνους και της πατρίδας. Μέσα από το σχολικό περιβάλλον, επιλέγουν την ασφάλεια της επαγγελματικής αποκατάστασης στον στενό πυρήνα του κράτους.

Το ποτάμι της φτώχειας, το μόνο πραγματικό…

του Βαγγέλη Παπαβασιλείου

του Δημήτρη Τρικεριώτη*

Ήταν Ιούνιος του 2011 και πολύς κόσμος ένα χρόνο μετά το μούδιασμα της Μαρφίν είχε αρχίσει να ξαναβγαίνει στους δρόμους. Τότε σχολιάζαμε: «Έρχονταν και πύκνωναν την ήδη πλημμυρισμένη πλατεία που παλλόταν από φωνές και μουσικούς ρυθμούς. Έρχονταν ασταμάτητα από τη Σταδίου, την Πανεπιστημίου, την Αμαλίας, την Ερμού, το Μετρό, τα σοκάκια, όλοι μια παρέα, χωρίς κομματικές σημαίες, με πρόσωπα χαμογελαστά που δυνάμωναν το χαμηλό απογευματινό φως της πρώτης πιο ζεστής μέρας του φετινού καλοκαιριού»…

Και λίγες μέρες μετά για τα γεγονότα στο σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα: «Κοιτώντας τους πολίτες που τους έφερναν στο ιατρείο μες στους εμετούς και τα συμπτώματα ασφυξίας από τα χημικά, σκέφτηκα τα θύματα των ναζί όταν τα έκλειναν στα στρατιωτικά καμιόνια και τους άδειαζαν τα καυσαέρια γυρνώντας μέσα τις εξατμίσεις».