Ο χρήσιμος μύθος του 99 %

Του Νώντα Κούκα

Όταν πάψουμε να προβάλλουμε τον εαυτό μας πάνω στα πράγματα, τότε εκείνο που θα απομείνει πρέπει να είναι η αλήθεια.

Υπάρχει ένας μηχανισμός άμυνας τόσο στο ατομικό όσο και στο συλλογικό κοινωνικό πεδίο, που αποτελεί ευχή και κατάρα μαζί. Το ανθρώπινο υποκείμενο (προσωπικό ή ομαδικό) αποδίδει σε άλλο πρόσωπο ή σε άλλες συλλογικότητες ιδιότητες, συναισθήματα, επιθυμίες κ.λπ. που αρνείται να αναγνωρίσει στον εαυτό του ή τα οποία δεν μπορεί να ανεχθεί. Ο μηχανισμός αυτός ονομάζεται προβολή και μπορεί να είναι πράγματι ένας μηχανισμός άμυνας αφού ανακουφίζει, από την άλλη όμως προξενεί τεράστια ζημιά αναφορικά με την αντικειμενική πραγματικότητα. Δημιουργεί δηλαδή άλλοθι καιστερεότυπα που λειτουργούν αποπροσανατολιστικά για την ίδια την κοινωνική χειραφέτηση.

Φιλανθρωπία ή αλληλεγγύη;

Tου Περικλή Κοροβέση

Αυτός είναι καλός άνθρωπος και πολύ φιλάνθρωπος

Είναι μια φράση που την ακούμε συχνά χωρίς να μας κάνει καμιά ιδιαίτερη εντύπωση. Συνήθως πάει το μυαλό μας σε κάποιο ευσεβή νοικοκύρη που κάνει αγαθοεργίες και δίνει ελεημοσύνες. Δεν βλέπουμε τίποτε το παράξενο.

Οπως δεν μας ξενίζει όταν κάποιος είναι φιλόζωος, φίλαθλος, φιλόκαλος, φιλόλογος, φιλόσοφος, φιλόμουσος ή φιλομαθής. Ολες αυτές οι ιδιότητες προσδιορίζουν κάποιους ανθρώπους που έχουν αγάπη και πάθος για κάποιο αντικείμενο της αρεσκείας τους.

Αλλος την μπάλα, έτερος τη μουσική ή το βιβλίο ή ακόμα τα σκυλιά ή τις γάτες, που είναι ζωντανά όντα και δέχονται τον άνθρωπο ως κυρίαρχό τους. Σε όλες τις περιπτώσεις ο άνθρωπος είναι υποκείμενο που έχει ένα αντικείμενο της αρεσκείας του.

Ενα παράλληλο πρόγραμμα σε ένα παράλληλο Σύμπαν

INFOWAR

Tου Άρη Χατζηστεφάνου

Μπορεί να συνυπάρξει η σκληρή καθημερινότητα της λιτότητας και της φτώχειας με έναν παράλληλο κόσμο ευημερίας ή τουλάχιστον οικονομικής ισότητας και δικαιοσύνης;

Στο πέρασμα των αιώνων φιλόσοφοι, καλλιτέχνες αλλά ακόμη και επιστήμονες από τον χώρο της κβαντομηχανικής οραματίστηκαν παράλληλα Σύμπαντα. Μέχρι σήμερα όμως οι ελπίδες τους αποδείχτηκαν… παραμύθια της Χαλιμάς.

Σε ένα παράλληλο Σύμπαν το αγαπημένο σου συγκρότημα μπορεί να μη διασπάστηκε ποτέ

Στίβεν Χόκινγκ

Λατούς: Ο Καστοριάδης, η αυτονομία και η αποανάπτυξη

Του Τάσου Τσακίρογλου

Είναι συμβατό το πρόταγμα της αυτονομίας με εκείνο της αποανάπτυξης;

Στο ερώτημα αυτό ο Γάλλος φιλόσοφος και οικονομολόγος Σερζ Λατούς όχι μόνο απαντά θετικά, αλλά και, μέσα από τη μελέτη των βασικών θέσεων του Κορνήλιου Καστοριάδη, θεωρεί ότι η δεύτερη αποτελεί, κατά έναν τρόπο, κληρονόμο και συνεχιστή της πρώτης.

Κορνήλιος Καστοριάδης: Tο βαρύ προνόμιο της Δύσης

Στην ιστορία της Δύσης υπάρχουν αναρίθμητες φρικαλεότητες, τις οποίες η Δύση διέπραξε τόσο εναντίον των άλλων όσο και εναντίον του ίδιου του εαυτού της. Οι φρικαλεότητες όμως δεν αποτελούν προνόμιο της Δύσης. Παντού στον κόσμο υπάρχει συσσώρευση φρίκης, είτε πρόκειται για την Kίνα, την Iνδία, την Aφρική πριν από την αποικιοκρατία, είτε για τους Aζτέκους. H ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων. Eίναι η ιστορία των φρικαλεοτήτων – αν και όχι μόνον αυτή.

Η Mελαγχολία της Eυφυΐας

της Παναγιώτας Ψυχογιού

Πριν από 2.500 χρόνια ο Αριστοτέλης υποστήριξε πως «δεν υπάρχει καμία μεγάλη ιδιοφυΐα χωρίς κάποια δόση παράνοιας». Σήμερα ο ισχυρισμός του αποδεικνύεται επιστημονικά καθώς πολυάριθμες μελέτες αποδεικνύουν πως η ευφυΐα σχετίζεται με την μελαγχολία.

Η μελαγχολία θεωρείται από την αρχαιότητα, στοιχείο διάκρισης.

O πρώτος ορισμός της δόθηκε από τον Iπποκράτη τον 5ο π.X. αιώνα που τη συσχέτιζε με τη «μέλαινα χολή», ένα από τα τέσσερα υγρά συστατικά του ανθρώπινου σώματος. Ο Aριστοτέλης πρώτος παρατήρησε ότι εξέχουσες μορφές της φιλοσοφίας, της πολιτικής και των τεχνών συνέβαινε να είναι μελαγχολικοί. Υποστηρίζει ότι οι «περιττοί», όσοιδηλαδή διέπρεψαν στη φιλοσοφία, στην πολιτική, στην ποίηση και τις τέχνες ήταν μελαγχολικοί.

Το ευρώ δεν κάνει την Ευρώπη

 

Του Περικλή Κοροβέση

Αν κάποιος βρει δουλειά σαν μηχανοδηγός στο μετρό, θα πρέπει να ακολουθήσει επακριβώς τις οδηγίες και οι πιθανότητες για αυτοσχεδιασμούς είναι μηδενικές. Οποιες και αν είναι οι πολιτικές ή φιλοσοφικές του αντιλήψεις, δεν μπορούν να επηρεάσουν τη δουλειά του. Είτε είναι αναρχικός είτε φασίστας θα οδηγήσει το τρένο με τον ίδιο τρόπο, αν δεν θέλει να χάσει τη δουλειά του.

Τα δρομολόγια είναι προκαθορισμένα και η μόνη ελευθερία που έχει είναι να ακολουθεί με ευλαβική πίστη τις οδηγίες. Αλλιώτικα απολύεται. Τηρουμένων των αναλογιών, κάπως έτσι είναι και οι «κανονικές» κυβερνήσεις που έχουν αποδεχτεί το μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού, όπως αυτό καθιερώθηκε από τη «Συναίνεση της Ουάσινγκτον».

Το βάθος αυτής της συμφωνίας ήταν η κατάργηση της κοινωνίας των πολιτών και κατ’ επέκταση της πολιτικής, που έπρεπε να βρει έναν νέο ρόλο. Η πραγματική εξουσία έγινε αόρατη.

Κορνήλιος Καστοριάδης: Η Φιλία και το Έλεος

O εξέχων Έλληνας φιλόσοφος για την αρχαιοελληνική φιλία και τη διαστρεβλωσή της απ’ την υποκριτική χριστιανική ηθική

Οι αρχαιοελληνικές έννοιες και η διαστρέβλωσή τους από την υποκριτική χριστιανική ηθική

Θα έβλεπα δύο πολύ σημαντικά στοιχεία, που χαρακτηρίζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις στην Ελλάδα και εκφράζονται με τις λέξεις φιλία και έλεος. Ας αρχίσουμε από την πρώτη. Ο Αριστοτέλης, ο οποίος είναι παραδόξως ο κατ’ εξοχήν φιλόσοφος της κλασικής πόλης, θα τη συζητήσει δια μακρών. Έχουμε συνηθίσει, μετά από τους Ρωμαίους, να μεταφράζουμε αυτή τη λέξη ως «amitié» («φιλική σχέση»), καθόλου δόκιμη απόδοση. Η φιλία προέρχεται από το ρήμα φιλώ, που σημαίνει αγαπώ. Όχι αγαπώ ερωτικά, αν και αυτό το νόημα είναι επίσης δυνατό.

Η κρίση του κράτους

Του Θανάση Γιαλκέτση

Το ακόλουθο κείμενο του Πολωνού κοινωνιολόγου Ζίγκμουντ Μπάουμαν είναι απόσπασμα από το βιβλίο των Zygmunt Bauman, Carlo Bordoni «Stato di crisi» (Einaudi, 2015). Το βιβλίο αυτό είναι ένας μακρύς θεωρητικός και πολιτικός διάλογος του Μπάουμαν με τον Ιταλό κοινωνιολόγο Κάρλο Μπορντόνι.

ΖΙΓΚΜΟΥΝΤ ΜΠΑΟΥΜΑΝ: Παρ’ όλο που αποδέχομαι την ύπαρξη πολλών και εντυπωσιακών ομοιοτήτων μεταξύ της κρίσης του 1929 και της τρέχουσας κρίσης (πρώτα απ’ όλα και κυρίως η μαζική ανεργία χωρίς προοπτικές και η αυξανόμενη κοινωνική ανισότητα), μου φαίνεται ωστόσο ότι υπάρχει μια κομβική διαφορά ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις, η οποία τις διακρίνει και καθιστά τουλάχιστον συζητήσιμη τη σύγκρισή τους.

40 χρόνια από τη «Φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας»

Το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη που οικοδόμησε μια καινούργια αντίληψη για τον άνθρωπο, την Ιστορία και την κοινωνία

Του Δρ. Γιώργου Ν. Οικονόμου

Το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη που οικοδόμησε μια καινούργια αντίληψη για τον άνθρωπο, την Ιστορία και την κοινωνία

Η «Φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας» (εφεξής ΦΘΚ), που καθιέρωσε τον συγγραφέα της ως έναν μεγάλο στοχαστή, είναι από τα σημαντικότερα φιλοσοφικά έργα του 20ού αιώνα. Οταν κυκλοφόρησε (1975) χαρακτηρίστηκε «πνευματικός Μάης του ’68».

Στις πεντακόσιες πυκνογραμμένες σελίδες της οικοδομείται μια καινούργια αντίληψη για τον άνθρωπο, την Ιστορία και την κοινωνία, μια καινούργια οντολογία. Για να οικοδομηθεί όμως αυτή έπρεπε πρώτα να ανατρέψει τις βασικές θέσεις της κληρονομημένης ελληνοδυτικής σκέψης, από τις απαρχές της στην αρχαία Ελλάδα και, διά μέσου των Καντ, Χέγκελ και Μαρξ, να φτάσει έως τον Χάιντεγκερ, τις θεωρίες των στρουκτουραλιστών και των φονξιοναλιστών του 20ού αιώνα.

«Στην Ελλάδα συμβαίνει ό,τι επιφυλάσσουν για όλους μας: λιτότητα»

 

του Τάσου Τσακιρόγλου

Οταν η Ινδία πιέστηκε ανάλογα τη δεκαετία του ’90 από την Παγκόσμια Τράπεζα, έκανα μια ανάλυση και απέδειξα ότι το ένα τρίτο του χρέους ήταν επιδοτήσεις για χημικά λιπάσματα για τη γεωργία ή για φράγματα που κατέστρεφαν τη φύση. Είμαι σίγουρη πως κάτι ανάλογο έχει γίνει και στην Ελλάδα με το χρέος.

Δόγματα και ιδεολογίες ως μηχανισμοί πνευματικού εγκλωβισμού

Του Κώστα Πάτση

Η βασική αρετή ενός προοδευτικού μυαλού δεν είναι ο υψηλός δείκτης ευφυΐας αλλά η αέναη επιθυμία αμφισβήτησης. Όχι μόνο των εισερχόμενων πληροφοριών αλλά και των ίδιων του των σκέψεων. Όπως τα υλικά προϊόντα υπόκεινται σε εκτενείς δοκιμασίες και βελτιώνονται ανάλογα έτσι και τα εγκεφαλικά προϊόντα οφείλουν να αμφισβητούνται και, όποτε σφάλουν, να αναθεωρούνται. Όταν η αμφισβήτηση παραμελείται, ατράνταχτα αξιώματα (δόγματα) παγιώνονται στο μυαλό και κάθε τι κτίζεται πάνω τους κληρονομεί την ισχύ τους. Όσο περισσότερο επενδύει κανείς σε αυτό το οικοδόμημα τόσο πιο σθεναρά αρνείται τη κατεδάφιση των θεμελίων του. Τα αξιώματα αυτά, εξαιρούμενα πια από κάθε αμφισβήτηση, αρπάζουν τα ινία της νόησης και χαλιναγωγούν τις σκέψεις. 

Κορνήλιος Καστοριάδης – Το ζήτημα της αυτόνομης κοινωνίας

Απόσπασμα από τη συλλογή διαλέξεων του Κορνήλιου Καστοριάδη Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα (τρίτος τόμος), εκδόσεις Κριτική, σ.124-136 (19 Δεκεμβρίου 1984)

Έρχομαι τώρα στο κυρίως θέμα του σημερινού σεμιναρίου: το ζήτημα της αυτόνομης κοινωνίας. Το έθιξα ήδη στο προηγούμενο σεμινάριο, θα το επαναλάβω εν συντομία το κεφάλαιο της αυτονομίας σε ατομικό επίπεδο. Ονομάζω αυτόνομο το άτομο το οποίο εμφανίζει ισχυρή ψυχική επένδυση του αληθινού, έχει λίγο πολύ την πραγματική ικανότητα να αναγνωρίζει την επιθυμία του και, βεβαίως, να τη διακρίνει από την πραγματικότητα, και είναι ικανό να ενεργεί έχοντας επίγνωση των επιθυμιών του, τις οποίες αποδέχεται και αναλαμβάνει.

Μπορούμε να δούμε, και εδώ επίσης, ότι κατά μία έννοια αυτός ο ορισμός είναι σχεδόν «ουδέτερες ηθικά». Τούτο υποδηλώνει ότι το αυτόνομο άτομο δεν είναι αναγκαστικά καλό άτομο με την απλούστερη και τη βαθύτερη έννοια του όρου. Μπορούμε, παραδείγματος χάριν, να φανταστούμε ότι το άτομο αυτό ωθείται για κάποιους λόγους να σκοτώσει κάποιον, πράγμα που οπωσδήποτε δεν είναι «καλό». Για την ώρα δεν θα προσπαθήσουμε να προχωρήσουμε πιο πέρα.

Κορνήλιος Καστοριάδης: αρχαία ελληνική δημοκρατία και δουλεία

Του Μιχάλη Θεοδοσιάδη

Απόσπασμα από τη συλλογή διαλέξεων του Κορνήλιου Καστοριάδη Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα (δεύτερος τόμος), εκδόσεις Κριτική, σ. 56-65.

Ας περάσουμε σε πιο σημαντικά ζητήματα που σχετίζονται με το ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο τοποθετείται στη νεότερη εποχή και ιδιαίτερα σήμερα το πρόβλημα της ελληνικής δημοκρατίας. Εδώ είμαστε υποχρεωμένοι να διαπιστώσουμε την τεράστια δυσκολία της πλειονότητας των συγγραφέων να αποφύγουν την άνευ όρων παράδοση η οποία τους καταδικάζει να επιλέξουν ανάμεσα στην Ελλάδα πρότυπο ή αντιπρότυπο.

Ή πάλι η Ελλάδα γίνεται απλό ιστορικό αντικείμενο, η μελέτη του οποίου δεν μας θέτει περισσότερα προβλήματα από τη μελέτη των Αρούντας της κεντρικής Αυστραλίας ή ακόμα, ας πούμε, των Ίνκας – ενώ, ας το επαναλάβω, η μελέτη αυτή είναι δυνατή επειδή ακριβώς τοποθετούμαστε σε αυτή την παράδοση που αρχίζει από την Ελλάδα. Και ανάλογα με τις σχολές, είτε η αιτιατική ερμηνεία εξαφανίζει τη σημασία, είτε πάλι η στρουκτουραλιστική προσέγγιση εξαφανίζει το ίδιο το ζήτημα της σημασίας.

Ή θα είσαστε ελεύθεροι ή θα είσαστε ήσυχοι. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται

Σαν χθες γεννιέται ο μεγάλος στοχαστής, Κορνήλιος Καστοριάδης…

O Κορνήλιος Καστοριάδης γεννήθηκε στις 11 Μαρτίου 1922 στην Κωνσταντινούπολη και υπήρξε ένας φιλόσοφος που το έργο του μέσα από την διεπιστημονικότητα και την πολυεδρικότητα του κατάφερε να είναι οικουμενικό.

Κορνήλιος Καστοριάδης: Μηνύματα “κλεισμένα σε μπουκάλια”

«Τι θα απομείνει από τη φιλοσοφία του εικοστού αιώνα;»  ρώτησαν τον Γάλλο φιλόσοφο Εντγκάρ Μορέν. “Το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη!” απάντησε.

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης (1922 – 1997), φιλόσοφος, οικονομολόγος και ψυχαναλυτής, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές του 20ου αιώνα. Διευθυντής σπουδών στη Σχολή Ανώτερων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού από το 1979, οι απόψεις του επηρέασαν τους επαναστατικούς κύκλους της εποχής εντός και εκτός γαλλικών συνόρων. Η αναγνώριση του ιδίου όμως άργησε να έρθει, καθώς χρησιμοποιούσε διάφορα ψευδώνυμα (Pierre Chaulieu, Paul Cardan, Marc Noiraud κ.α) από το 1945 εώς το 1970. Αυτό συνέβαινε επειδή ο Καστοριάδης ζούσε υπό το φόβο της απέλασης στην Ελλάδα μέχρι το 1970, οπότε και απέκτησε τη γαλλική υπηκοότητα. Το 1989 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και το 1993 επίτιμος διδάκτορας του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Αποκλήθηκε «φιλόσοφος της αυτονομίας», υπήρξε συγγραφέας του σημαντικού βιβλίου «Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας» και συνιδρυτής του περιοδικού «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα».

Ο αεί και ωσεί παρών χρόνος

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Στις απαρχές του χρόνου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, εικάζουν πολλοί ότι εμφανίστηκε η γλώσσα και ο χορός, η μουσική και ο έρωτας στα σώματα των ανθρώπων. Ο πόνος, η καταστροφή και η πανωλεθρία είχαν προηγηθεί· πουθενά το λογικό ή η τρέλα. Αστέρια χόρευαν στο χάος και τα σώματα συμμετείχαν με χαρά και ευθυμία. Πρέπει να τρόμαξαν από τούτο τον χορό κι έτσι επέστρεψαν στον πλανήτη, έφτιαξαν τα σπιτάκια τους, δάμασαν τον χρόνο και τα πάθη, ρίζωσαν στο «εγώ» τους. Επραξαν καλά.

Το δίλημμα του τρένου και το ένα παιδί

«Είναι πιο εύκολο να διασπάσεις το άτομο παρά την πεποίθηση ενός ατόμου” Albert Einstein

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το αρχικό ηθικό δίλημμα του τρένου είναι ευρέως γνωστό και σχετικά απλό:
Ένα τρένο κινείται σε μια γραμμή.
Μπροστά του είναι δεμένοι τέσσερις άνθρωποι.
Σε λίγο θα περάσει από πάνω τους και…

Το υποκείμενο του πειράματος μπορεί να αλλάξει την πορεία του τρένου και να το στείλει σε μια άλλη γραμμή, όπου –δυστυχώς- είναι δεμένος ένας άνθρωπος.

Θα θυσιάσει τον ένα για να σώσει τους τέσσερις;

Οι περισσότεροι από τους ερωτηθέντες προτιμούσαν να θυσιάσουν τον ένα για να σωθούν οι πολλοί.

Κώστας Αξελός – Αυτό που επέρχεται

” Η μη ανασχέσιμη προέλαση της σύγχρονης τεχνικής η οποία καταλαμβάνει τα πάντα συμβαδίζει με την απουσία των Θεών, με την ερήμωση της φύσης, με τη διάλυση των κοινοτήτων, με το βασίλειο του εμπορεύματος, με την αποθέωση της αναπαράστασης και των θεαματικών της οργάνων, με την αποχαλίνωση της θέλησης.Ο άνθρωπος –που υποτίθεται ότι θριαμβεύει- έχει περιοριστεί στα στοιχειώδη.

Καθρεφτίζεται χωρίς τελειωμό στον «δικό» του καθρέφτη, στον οποίο είναι επίσης καταδικασμένη να καθρεφτίζεται ολόκληρη η ανθρωπότητα και κάθε πράγμα.

Υστερόγραφο στην ασημαντότητα…

Απ “ όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου κόσμου – κρίσεις, αντιφάσεις, αντιθέσεις, τομές -, εκείνο που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η ασημαντότητα.

Ας πάρουμε τη διαμάχη ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Στις ημέρες μας έχει χάσει το νόημα της. “ Οχι επειδή δεν υπάρχει υλικό, για να τροφοδοτηθεί μια πολιτική διαμάχη, και μάλιστα μια πολύ σοβαρή διαμάχη. Αλλά επειδή τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά, λίγο έως πολύ, λένε τα ίδια πράγματα.

Στη Γαλλία το 1983 οι Σοσιαλιστές ακολούθησαν κάποια πολιτική. Μετά, ήρθε η Δεξιά με τον Μπαλλαντύρ και ακολούθησε την ίδια πολιτική. Μετά, ξανάρθαν οι Σοσιαλιστές με τον Μπερεγκοβουά και συνέχισαν την ίδια πολιτική. Μετά, ξανά η Δεξιά με τον Μπαλλαντύρ και ξανά η ίδια πολιτική. Μετά, ο Σιράκ κέρδισε τις εκλογές λέγοντας « εγώ θα κάνω κάτι άλλο » και, τελικά, έκανε κι αυτός τα ίδια.

Η καπιταλιστική “ηθική” και “φυσική τάξη” του κόσμου

Είναι άραγε οι εξεκιουτιβς, οι πανίσχυροι διευθυντές και τα μεγαλοστελέχη, οι αμειβόμενοι με δεκάδες εκατομμύρια,  οι μόνοι με την εμπειρία να διαχειριστούν τεράστιες επιχειρήσεις, ή απλώς περιγράφουμε τις δομές του καπιταλισμού όπου είναι βαθιά ιεραρχικός και άνισος και πάντα θα έχει κάποιους λίγους σε κορυφή.

Το να “διοικείς” μια τεράστια εταιρεία δεν σημαίνει κάποιες υπεράνθρωπες ικανότητες που μόνο ελάχιστοι έχουν,  απλώς είναι ένας ρόλος που σίγουρα χρειάζεται ένα σετ ικανοτήτων που όμως εγώ λέω υπό κατάλληλες συνθήκες θα μπορούσε να το έχει το 1% με 5 % ή και παραπάνω του πληθυσμού και όχι ένας σε κάθε 50 χιλ ανθρώπους.

Απλώς μπερδεύουμε το κοινωνικό γεγονός με τις ιδεολογικές προϋποθέσεις του δηλ αφού παρατηρούμαι ότι ένας στο 100 χιλ είναι CEO με αμοιβή 10 εκατ,  άρα νομίζουμε ότι συνάγουμε ότι στατιστικά 1 στους 100 χιλ μπορεί να βγάλει αυτά τα λεφτά (είναι “ικανός” υποτίθεται).

Φανταστείτε…

Του Γιάννη Μακριδάκη

Διάβασα σε ενημερωτική ιστοσελίδα ένα άρθρο από εκείνα τα γνωστά που γράφονται κατά καιρούς και παρουσιάζουν κάποιαν πτυχή του ανθρώπινου προσώπου του Πρωθυπουργού, σε ποιες ταβέρνες πηγαίνει, τι τρώει, πώς συμπεριφέρεται εκεί στους άλλους πελάτες και στο προσωπικό και λοιπά.

Αυτό που με έκανε φυσικά να πατήσω το λινκ και να διαβάσω την είδηση ήταν το γεγονός ότι από τον υπέρτιτλο κιόλας το άρθρο ανακοίνωνε κάποιες από τις γαστρονομικές του συνήθειες και προτιμήσεις. Χοιρινά, μοσχάρια, ψαρικά, γαλακτοκομικά και ζάχαρες είχαν την τιμητική τους στο εν λόγω άρθρο τελικά.

Ήμουν απόλυτα βέβαιος ότι ο ηλικίας 64 ετών Πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι κρεατοφάγος και όξινος. Αλλιώς δεν θα σκεφτόταν με τον τρόπο που σκέφτεται και δεν θα πολιτευόταν με τον τρόπο που πολιτεύεται.

Συζήτηση με τον Κορνήλιο Καστοριάδη (1985)

---

Άρεντ: Η ανθρώπινη κατάσταση

Φωτό από το φιλμ Hannah Arendt (2012)

«Το τέλος του κοινού κόσμου έχει επέλθει όταν αυτός αντικρίζεται από μια μόνο πλευρά και παρουσιάζεται σε μια μόνο προοπτική»

Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είναι δυνατή ως πολιτικό φαινόμενο μόνο αν στηριχτεί στην υπόθεση ότι ο κόσμος δεν θα διαρκέσει· αν όμως υποτεθεί αυτό, είναι σχεδόν αναπόφευκτο ότι η αδιαφορία για τον κόσμο, με τη μία ή την άλλη μορφή, θ’ αρχίσει να κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή. Αυτό συνέβη μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και φαίνεται να συμβαίνει πάλι στις μέρες μας, μολονότι για εντελώς διαφορετικούς λόγους και με πολύ διαφορετικές, ίσως ακόμα πιο δυσάρεστες μορφές.

Κορνήλιος Καστοριάδης: «Εν ονόματι τίνος μιλούμε;»

«Εν ονόματι τίνος μιλούμε;». Σε ό,τι με αφορά, θα έλεγα ότι μιλώ εν ονόματί μου. Και δεν νομίζω ότι υπήρξε έστω και ένας άνθρωπος στην ιστορία που να μίλησε στο όνομα κάποιου άλλου από τον εαυτό του. Η πεποίθηση όμως αυτή, ότι μπορεί κανείς να μιλάει στο όνομα των άλλων, ή όλων, είναι η φενάκη η πιο διαδεδομένη ανάμεσα στους διανοούμενους και τους πολιτικούς.

Ο Ατταλί και ο Γκρομπάρ δεν μιλούν στο όνομα των πεινασμένων λαών αυτού του κόσμου. Μιλούν στο δικό τους όνομα και σύμφωνα με τις δικές τους απόψεις περί του τι θα έπρεπε να είναι – ίσως – οι απόψεις των λαών του Τρίτου Κόσμου.