Φιλελευθερισμός στην Ελλάδα: το πιο σύντομο ανέκδοτο

Του Ανταποκριτή

Ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση Μητσοτάκη ενέκρινε το σχέδιο Μπακογιάννη για τον «μεγάλο περίπατο της Αθήνας» είναι ενδεικτικός της ποιότητας και του βάθους που διακρίνει τη φιλελεύθερη παράταξη. Με χοντροκομμένη κουτοπονηριά η υπουργική απόφαση για τον Περίπατο επικαλείται λόγους υγείας ώστε να μην επιτραπούν τυχόν προσφυγές στο ΣτΕ. Φυσικά ο μεγάλος περίπατος έχει τόση σχέση με την πανδημία όση έχουν οι Έλληνες φιλελεύθεροι με το Σύνταγμα και τους νόμους: Και η πανδημία και το Σύνταγμα χρησιμοποιούνται ως φερετζές.

Ανεξάρτητα με την ουσία της ρύθμισης της απαγόρευσης κυκλοφορίας οχημάτων, ο τρόπος που επιλέχθηκε, εκθέτει όχι μόνο τον εξαιρετικά λίγο Μπακογιάννη, αλλά και τον ίδιον τον πανταχόθεν προβεβλημένο ως πολύ, Μητσοτάκη. Το ελληνικό δίκαιο δίνει το δικαίωμα νομικής αντίδρασης σε οποιοδήποτε πολίτη. Καλώς ή κακώς ισχύει το Σύνταγμα για τη φιλελεύθερη ΝΔ; Πρέπει ή όχι να ακολουθείται η νομιμότητα και οι αρχές δικαίου; Ή μήπως το Σύνταγμα και οι νόμοι πρέπει να χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν; Σε ποιο κεφάλαιο του νομικού πολιτισμού βρήκε η φιλελεύθερη ΝΔ του φιλελεύθερου Μητσοτάκη τόσα κόλπα και τερτίπια για να παραβιαστούν οι νόμιμες νομικές προβλέψεις;

Σςςς, οι φιλελεύθεροι κοιμούνται

«…τεμάχια σαπρών ξύλων από ξεχώματα, ήτοι ανακομιδάς ανθρωπίνων σκελετών, λείψανα από χρυσές γόβες ή χρυσοκέντητα υποκάμισα νεαρών γυναικών, συνταφέντα ποτέ μαζί των, βόστρυχοι από κόμας ξανθάς, και άλλα του θανάτου λάφυρα». Παπαδιαμάντης, Το Μοιρολόγι της φώκιας

Παγωμένος άνεμος φυσάει στο κοιμητήρι των φιλελευθέρων. Από τους «νουνεχείς» δεξιούς και τους κοσμοπολίτες συντηρητικούς μέχρι τις εκσυγχρονιστικές παρυφές της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας δεν ακούγεται τίποτα. Υπό κανονικές συνθήκες ο χώρος στοχάζεται, παράγει ιδέες, προωθεί τομές. Σήμερα τον τόνο δίνουν οι θιασώτες του ταλιμπανικού νεοφιλελευθερισμού. Στα social media (και κάποια παραδοσιακά) ακούγονται μόνο κάτι «φιλελεύθερα» attention whores. Κατάντησε ο χώρος αυτός μόνο συνεκτικό ιστό να έχει τον λυσσαλέο αντισυριζαϊσμό. Αλλά τι να το κάνεις; Σε αυτόν είναι καλύτερος ο Άδωνις Γεωργιάδης.

Μεταξύ οικουμενικού φιλελευθερισμού και φασισμού

Του Δημήτρη Μπελαντή

Από τότε που έχει επικρατήσει (εδώ και πάνω από μία δεκαετία) η πολιτική ορθότητα, «οφείλουμε» σε κάθε κρίση ή σοβαρό γεγονός να λαμβάνουμε μια κοινώς αποδεκτή αφετηριακή θέση, και μετά να προχωρούμε σε μια πιο ουσιαστική συζήτηση. Παρά το ότι αυτή η διαδικασία δεν είναι πολιτικά ουδέτερη, ας την ακολουθήσουμε προς αποφυγήν βαρετών παρεξηγήσεων: κανείς δεν εγκρίνει τον βάναυσο ξυλοδαρμό του Γιάννη Μπουτάρη από ακροδεξιά άτομα και στοιχεία.

***

Όμως, η υπόθεση που εκτυλίσσεται σε αναφορά με το περιστατικό αυτό δεν είναι χρονικά απομονωμένη, έχει παρελθόν και μέλλον. Η Αριστερά διεθνώς, σε μεγάλο βαθμό, έχει εκπαιδευθεί να είναι αποκλειστικά αντινεοφιλελεύθερη αλλά όχι αντιφιλελεύθερη δύναμη. Ιδίως μάλιστα, εφόσον ο ατομικιστικός φιλελευθερισμός προσδιορισθεί πιο λεπτά ως «δικαιωματισμός», και συνδυασθεί με κάποια κοινωνική ευαισθησία, αποτελεί πεμπτουσία της σύγχρονης Αριστεράς και πυρηνικό της στοιχείο.

Ο Φιλελευθερισμός κατά των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων

Του Γρηγόρη Σουλτάνη

Ο σύγχρονος φιλελευθερισμός δεν αμφισβητεί μόνο το κοινωνικό κράτος, αλλά και τα θεμελιώδη, συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα. Η εξέλιξη αυτή καταρρίπτει τον αστικό μύθο σύμφωνα με τον οποίο η συνταγματική κατοχύρωση των θεμελιωδών δικαιωμάτων είναι αποτέλεσμα των κατακτήσεων του φιλελευθερισμού.

Ως κυρίαρχη ιδεολογία, ο φιλελευθερισμός, όχι μόνο αποκρύπτει την ολιγαρχική και αντιδημοκρατική του φύση, μα επιπλέον, έχει οικειοποιηθεί-ρητορικά- κάθε δημοκρατικό θεσμό που έχει επιβάλλει με τους αγώνες της η δημοκρατική κοινωνία, όπως τα θεμελιώδη δικαιώματα.

Φιλελευθερισμός – Ολοκληρωτισμός: Μια Ανομολόγητη Σχέση – Μέρος 3

Του Γιώργου Πέρτσα

Παρουσιάζουμε το τελευταίο από τα  τρία μέρη ένος εξαιρετικού πονήματος για την κοινωνία που βιώνουμε και τις σχέσεις φιλελευθερισμού, φασισμού και ολοκληρωτισμού.

Πηγή : Δοκιμή

Συνέχεια από μέρος 2

IV. Συμπεράσματα 

Φιλελευθερισμός – Ολοκληρωτισμός: Μια Ανομολόγητη Σχέση – Μέρος 2

Του Γιώργου Πέρτσα

Παρουσιάζουμε το δεύτερο από τα  τρία μέρη ένος εξαιρετικού πονήματος για την κοινωνία που βιώνουμε και τις σχέσεις φιλελευθερισμού, φασισμού και ολοκληρωτισμού.

Πηγή : Δοκιμή

Συνέχεια από μέρος 1

Η επέκταση της οικονομίας όμωςσε ολοένα αυξανόμενα πεδία της ζωής συνιστά ταυτόχρονα και επέκταση της ιδιαίτερης λογικής του οικονομικού πεδίου. Η ιδιαιτερότητα της οικονομικής λογικής συνίσταται στον αμιγώς διαχειριστικό και εν τέλει εργαλειακό χαρακτήρα της. Καλούμενοι να λειτουργήσουμε οικονομικά εντός της αγοράς οι στόχοι μας είναι πάντοτε δεδομένοι : η αύξηση της κερδοφορίας και η μείωση του κόστους, η μεγιστοποίηση της απόδοσης και η ελαχιστοποίηση της ζημίας. Επομένως, αυτό που επιβάλει η οικονομική-εργαλειακή λογική στα υποκείμενα είναι η προσαρμογή των ορθών μέσων στους εκάστοτε δεδομένους σκοπούς. «Αποτελεί ένα πραγματικό όργανο προσανατολισμένο προς την ωφελιμότητα, ψυχρό και νηφάλιο».[19] Ωστόσο, και εφόσον δεχτούμε τον ανωτέρω συλλογισμό ως αληθή, η επικράτηση της εργαλειακής λογικής ως της κύριας μορφής ορθολογικότητας, σημαίνει ότι για τον μέσο άνθρωπο-φορέα του ανωτέρω τρόπου του σκέπτεσθαι, η διερώτηση επί της σημασίας και της αξίας των ίδιων των επιδιωκόμενων στόχων εξορίζεται ως μια περιττή αν όχι ενοχλητική δραστηριότητα.

Φιλελευθερισμός – Ολοκληρωτισμός: Μια Ανομολόγητη Σχέση – Μέρος 1

Του Γιώργου Πέρτσα

Πηγή : Δοκιμή

Παρουσιάζουμε σε τρία μέρη ένα εξαιρετικό πόνημα για την κοινωνία που βιώνουμε και τις σχέσεις φιλελευθερισμού, φασισμού και ολοκληρωτισμού.

Ίσως μετά από έναν μεγάλο πόλεμο δούμε να αποκαθίστανται σε ορισμένες περιοχές οι παλαιές οικονομικές συνθήκες για μια σύντομη περίοδο. Αλλά τότε θα ξαναρχίσει η ίδια διαδικασία : ο φασισμός δεν γεννήθηκε τυχαία.

Max Horkheimer

Η νεότερη Δύση, εδώ και αιώνες, διέπεται από δύο κοινωνικές φαντασιακές σημασίες εντελώς αντίθετες μεταξύ τους, έστω και αν αλληλοεπηρεάζονται : το πρόταγμα της ατομικής και συλλογικής αυτονομίας, τον αγώνα για τη χειραφέτηση του ανθρώπου, χειραφέτηση διανοητική και πνευματική, αλλά και πρακτική, μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα· και το παράφρον καπιταλιστικό πρόταγμα της απεριόριστης εξάπλωσης μιας ψευδοορθολογικής ψευδοκυριαρχίας πάνω στη φύση, που έχει πάψει εδώ και καιρό να αφορά μόνο τις παραγωγικές δυνάμεις και την οικονομία και έχει γίνει πρόταγμα συνολικό (και για αυτό ακόμη πιο τερατώδες), απόλυτης κυριαρχίας πάνω στα φυσικά, στα βιολογικά, στα ψυχικά, στα κοινωνικά και στα πολιτιστικά δεδομένα. Ο ολοκληρωτισμός είναι μονάχα το προκεχωρημένο φυλάκιο αυτού του προτάγματος κυριαρχίας –που άλλωστε αντιστρέφεται μέσα στην ίδια του την αντίφαση, αφού ακόμα και η περιορισμένη εργαλειακή ορθολογικότητα του κλασικού καπιταλισμού γίνεται στους κόλπους του ανορθολογικότητα και παραλογισμός, όπως έδειξαν ο σταλινισμός και ο ναζισμός.

Κορνήλιος Καστοριάδης

Τρία προβλήματα γύρω από το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα

Του Αυγουστίνου Ζενάκου

Η έκδοση του βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα σίγουρα αποτελεί αφορμή να αναδειχθούν προβλήματα – κανένα από τα οποία, όμως, δεν είναι η συγγραφή του βιβλίου καθαυτή ή η απόφαση ενός οίκου να το εκδώσει, κι ακόμη λιγότερο βέβαια η απόφαση ενός ανθρώπου να το προλογίσει…

Είναι προφανές ότι η καταγραφή της ιστορίας της 17 Νοέμβρη από έναν από τους πρωτεργάτες της είναι θέμα εξόχως ενδιαφέρον. Εκτός από ενδιαφέρον, είναι και χρήσιμο για καθέναν που ενδιαφέρεται για την πολιτική και την ιστορία. Όσο για τα φληναφήματα περί της «ηθικής» του εκδοτικού οίκου, που δεν θα έπρεπε να το είχε εκδώσει, ή των αναγνωστών, που δεν θα έπρεπε να το αγοράσουν, το μόνο άξιο λόγου είναι ότι εκστομίζονται και από ανθρώπους που κάποιοι τους αποκαλούν «πνευματικούς», ενισχύοντας ίσως την ανάγκη διερεύνησης των λόγων που ένα μέρος της λεγόμενης «διανόησης» στην Ελλάδα είναι τόσο ανεκδιήγητα χαμερπές. Το βιβλίο επιβάλλεται να διαβαστεί –αν όλοι οι εκδοτικοί οίκοι είχαν αρνηθεί να το εκδώσουν, τούτο θα ήταν πλήγμα για την ιστορική και πολιτική μνήμη και θα όφειλε να αναλάβει σχολιασμένη έκδοση κάποιο πανεπιστημιακό ίδρυμα–  και η έκδοσή του δεν μπορεί να αποτελεί πρόβλημα για κανέναν διαυγή, δημοκράτη πολίτη.

Η πίστις, εάν μη έργα έχη, νεκρά εστί καθ’ εαυτήν (Αλέξη Τσίπρα, πιστεύεις στον Θεό;)

φωτ.: Στράτος Καλαφάτης

Αλέξη Τσίπρα, πιστεύεις στον Θεό; Το ερώτημα απευθύνθηκε στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τη συμπολίτευση και ακολούθως από ορισμένους ιεράρχες. Οι ερωτώντες υποστηρίζουν ή υπονοούν ότι από την απάντηση του κ. Τσίπρα (ήδη δοθείσα άλλωστε σε ανύποπτο χρόνο) οι Ελληνες πολίτες θα κρίνουν αν είναι κατάλληλος για πρωθυπουργός ― ένα ιδιότυπο γκάλοπ, δηλαδή, για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό, βασισμένο σε ερώτηση με «παγίδες».

Είναι προφανές ότι τέτοιο ερώτημα βάζει την ήδη εύθραυστη δημοκρατία μας σε τροχιά παραοθωμανικής θεοκρατίας, ήκιστα χριστιανικής και ήκιστα διαφωτιστικής ταυτοχρόνως. Προξενεί αλγεινή εντύπωση δε ότι τέτοιο ερώτημα δεν ετέθη από κάποιον γραφικό ζηλωτή, αλλά από πολιτικό οργανισμό που αντλεί από τον φιλελευθερισμό.

Ανελαστικά αγαθά και ιδιωτικοποίηση

“Ο καταναλωτής δεν έχει υποχρέωση να πληρώσει αν δεν λάβει το νόμιμο παραστατικό στοιχείο (απόδειξη-τιμολόγιο)” αναγραφόταν σε μια μικρή πινακίδα δίπλα στα ταμεία μιας ιδιωτικής κλινικής. Ο “καταναλωτής”. Ο ασθενής δεν είναι πια ασθενής, χάνει αυτή την ιδιότητα, είναι πλέον καταναλωτής υπηρεσιών υγείας…

Τι σημαίνει καταναλωτής; Η λεγόμενη οικονομική επιστήμη, στη θεωρία περί καταναλωτή, μας λέει τα εξής: “Ο καταναλωτής, ως άτομο ή ως νοικοκυριό, είναι η μονάδα αποφάσεων που κάτω από τον περιορισμό των οικονομικών μέσων (εισοδήματος) επιλέγει εκείνον τον συνδυασμό των αγαθών, ο οποίος μεγιστοποιεί την ικανοποίηση του. Η επιλογή στην κατανάλωση γίνεται βάσει μιας κλίμακας ή διατάξεως προτιμήσεων (preference ordering) συνδυασμών των αγαθών, οι οποίοι μπορούν να αγοραστούν με το δεδομένο εισόδημα του καταναλωτή. Μεταξύ όμως των συνδυασμών αγαθών επιλέγεται ένας ο οποίος μεγιστοποιεί την ικανοποίηση του καταναλωτή”. Σκοπός λοιπόν του καταναλωτή είναι η μεγιστοποίηση της ικανοποίησης του, ή της χρησιμότητας του (utlility), όπως ειναι ο οικονομικός όρος.

Τσόμσκι: Ο σημερινός φιλελευθερισμός είναι τυραννία

Συνέντευξη στον Michael Wilson

«Δεν υπάρχει εξουσία ‘ελέω θεού’, αλλά ο καθένας θα πρέπει να δικαιολογεί την ισχύ του. Αφού δεν μπορεί να το κάνει, που συνήθως αυτό συμβαίνει, τότε η εξουσία του θα πρέπει να καταρρεύσει και να αντικατασταθεί από κάτι πιο ελεύθερο και δίκαιο». Ο Αμερικανός φιλόσοφος Νόαμ Τσόμσκι μιλά στο Modern Success για την «προπαγάνδα», τον «μηχανισμό συγκατάθεσης» και τον «αναρχοσυνδικαλισμό».

Έχετε αυτοπροσδιοριστεί ως αναρχοσυνδικαλιστής. Οι περισσότεροι έχουν συνδέσει στο μυαλό τον αναρχισμό με τις συγκρούσεις και τα επεισόδια. Ποια είναι η πραγματικότητα και τι είναι για εσάς ο αναρχισμός;

Ο αναρχισμός είναι κατά την άποψή μου μια τάση της ανθρώπινης σκέψης που εμφανίζεται σε διαφορετικές περιστάσεις και έχει μερικά σπουδαία χαρακτηριστικά. Κατά κύριο λόγο πρόκειται για μια τάση που είναι αντίθετη σε κάθε μορφή εξουσίας, κυριαρχίας ή ιεραρχίας. Τάσσεται κατά των δομών ιεραρχίας και κυριαρχίας σε κάθε έκφανση της ανθρώπινης ζωής, σε όλο το φάσμα, που μπορούμε να πούμε πως επεκτείνεται από τις πατριαρχικές οικογένειες μέχρι τα αυτοκρατορικά συστήματα.

Φιλελεύθεροι Ήρωες (liberalate me!)

Εκτός από τον υπαρκτό σοσιαλισμό, που υπήρξε και πια δεν υπάρχει, υπάρχει και ο υπαρκτός φιλελευθερισμός, κι αυτός υπάρχει όταν το αόρατο χέρι της αγοράς κρατάει ένα Tommy Gun. Τότε και έτσι είναι που τα πράγματα “διευθετούνται”.
Αμερικάνος πατριώτης, ήρωας και θεμελιωτής του υπαρκτού φιλελευθερισμού, ο μέγιστος των ηγετών της υπαρκτής φιλελεύθερης οικονομίας, Lucky Luciano,πέθανε  εξόριστος στην Νάπολη αλλά σύμφωνα με την επιθυμία του ετάφη στην Νέα Υόρκη. Στο Queens.
Συνιδρυτής της “Επιτροπής” μαζί με τον άλλο μεγάλο, τον Meyer Lansky, κατάφερε μέσα σε μια δεκαετία να απενοχοποιήσει όσο κανείς το χρήμα και την απληστία, επέβαλε την προτεραιότητα του κέρδους βάζοντας σε “δεύτερη μοίρα” κάθε άλλη αξία, και αποδυνάμωσε όσο κανείς άλλος φιλελεύθερος ριζοσπάστης τις αφελείς και αντιπαραγωγικές ιδέες της δημοκρατίας και της αλληλοβοήθειας.
Απειλώντας, εκβιάζοντας, δολοφονώντας εμβολίαζε με το ριζοσπαστικό λεξιλόγιο της κερδοσκοπίας κάθε κοινωνικό δεσμό και κάθε ηθική παράδοση, αφομοιώνοντας τους θεσμούς και μετασχηματίζοντάς τους σε εκτελεστικά όργανα “οικογενειών” προς την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Γλωσσάρι ελληνικού φιλελευθερισμού

πηγή :    περιοδικό ΜΟΝΟ

Ανταγωνισμός: Το ιερό Γκράαλ κάθε κυβέρνησης που σέβεται τον εαυτό της και ομνύει στο φάντασμα της ελεύθερης αγοράς. Στην πραγματικότητα, όμως, η ελληνική θεωρείται, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η πλέον «καρτελοποιημένη» αγορά στην Ευρώπη. Πρόσφατα ο πρόεδρος της Επιτροπής Ανταγωνισμού, Δημήτρης Κυριτσάκης, σε συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ μίλησε για «παράλυτο κράτος» και «καρτέλ που θεριεύουν χάρη στο νόμο της σιωπής που κυριαρχεί στην αγορά». Χαρακτηριστικά παραδείγματα κυριαρχίας καρτέλ τα τελευταία χρόνια είναι οι τομείς των καυσίμων, των γαλακτοκομικών, των σούπερ μάρκετ κ.λπ.

Αξιοποίηση κρατικής περιουσίας: Αποτελεί τον ευφημισμό για το πλιάτσικο και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου με βάση τα πιο ακραία νεοφιλελεύθερα δόγματα.