Γούντστοκ: 50 χρόνια από το θρυλικό φεστιβάλ

Τo Φεστιβάλ του Γούντστοκ είναι ίσως το πιο διάσημο ροκ φεστιβάλ, που έχει αναχθεί στις μέρες μας στα όρια του θρύλου. Έμεινε στην ιστορία επειδή έγινε το σύμβολο μιας γενιάς, του αντιπολεμικού κινήματος, της αμφισβήτησης της δεκαετίας του εξήντα. Πραγματοποιήθηκε σε ένα αγρόκτημα στο Μπέθελ (70 χλμ νοτιοδυτικά του Γούντστοκ) της πολιτείας της Νέας Υόρκης από το απόγευμα της Παρασκευής 15 Αυγούστου έως τις πρωϊνές ώρες της 18ης Αυγούστου του 1969. Συμμετείχαν μεγάλα ονόματα της ροκ και φολκ μουσικής, αλλά εξίσου χτυπητές ήταν και οι απουσίες για διαφόρους λόγους σπουδαίων μουσικών.

Η ιδέα για την διοργάνωση ενός καλοκαιρινού μουσικού φεστιβάλ ανήκε σε τέσσερις νεαρούς, τον 25χρονο Μάικλ Λανγκ, τον 27χρονο Άρτι Κόρνφελντ, τον συνομήλικό του Τζόελ Ρόζενμαν και τον 24χρονο Τζον Ρόμπερτς.  Ως τόπο του φεστιβάλ επέλεξαν το Γούντστοκ, ένα θέρετρο για όλες τις εποχές στα νοτιοανατολικά της πολιτείας της Νέας Υόρκης, το οποίο είχε εξελιχθεί σε καλλιτεχνική παροικία από τις αρχές του 20ου αιώνα. Ήταν γνωστό και στην ροκ κοινότητα, καθώς μουσικοί όπως ο Μπομπ Ντίλαν και ο Τζίμι Χέντριξ περνούσαν μεγάλα διαστήματα εκεί για δημιουργία και αναψυχή. Όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμεναν οι εμπνευστές του. Οι πόλεις του Γούντστοκ και του γειτονικού Γουόλκιλ αρνήθηκαν να το φιλοξενήσουν.

Μετασοβιετικό σκάκι στην Αθήνα

infowar

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Ο Κασπάροφ τα βλέπει όλα άσπρα και μαύρα

Ανατόλι Καρπόφ

Η ευφυέστατη ιδέα του Φωκά Ευαγγελινού να σκηνοθετήσει μια χοροθεατρική αναπαράσταση μιας σκακιστικής μάχης που έδωσε το 1993 ο Γκάρι Κασπάροφ με τον Ανατόλι Καρπόφ ξύπνησε ορισμένα σκακιστικά φαντάσματα του παρελθόντος. Δύο από τους σημαντικότερους αθλητές της παγκόσμιας ιστορίας ακολούθησαν διαφορετικούς πολιτικούς δρόμους πριν και μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης.

Από το 1984, την πρώτη φορά που κάθισαν μπροστά σε μια σκακιέρα για τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, ο Ανατόλι Καρπόφ και ο Γκάρι Κασπάροφ γνώριζαν ότι θα ήταν αντίπαλοι για το υπόλοιπο της ζωής τους. Εκείνη η μάχη κράτησε πέντε μήνες και έληξε μόνο με την παρέμβαση της Διεθνούς Σκακιστικής Ομοσπονδίας που έκρινε ότι αν συνέχιζαν θα μετέτρεπαν το σκάκι από ένα άθλημα της διάνοιας σε έναν αγώνα φυσικής αντοχής – γεγονός που παρεμπιπτόντως θα ευνοούσε τον νεαρότερο Κασπάροφ.

1968: όταν ο Μάης ακύρωσε τις Κάνες

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Δεν θα έβλεπα ποτέ μια καλή ταινία για πρώτη φορά στην τηλεόραση. 

Ζαν-Λικ Γκοντάρ 

Πριν από μισό αιώνα ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ πρωτοστάτησε στην ακύρωση του Φεστιβάλ των Κανών στέλνοντας μήνυμα αλληλεγγύης στους φοιτητές και τους εργάτες του Γαλλικού Μάη. Φέτος, η γαλλική γιορτή του κινηματογράφου απειλήθηκε από τις «αυτοκρατορικές» ορέξεις του Netflix. Και ο Γκοντάρ έκανε… την Κινέζα.

Στάρλετ και ηθοποιοί φλέρταραν ακόμη με τους φακούς των φωτογράφων στο κόκκινο χαλί του Φεστιβάλ των Κανών, όταν ορισμένα από τα ιερά τέρατα του ευρωπαϊκού κινηματογράφου μπήκαν ήσυχα σε μια από τις μικρότερες αίθουσες προβολής.

«Θα σας διαβάσω μια ανακοίνωση που συντάχθηκε χτες το βράδυ», είπε ο Φρανσουά Τριφό στους δημοσιογράφους που είχαν συγκεντρωθεί:

Για τον Περικλή

του Νικόλα Ευαντινού

Τύχη αγαθή με έφερε να συναντήσω από κοντά και να μοιραστώ έναν καφέ με θνητό πυρπολημένο. Πυρπολημένο από έρωτα. Ερωτα για την επανάσταση. Επανάσταση διαρκή, διαρκώς προδομένη μα ποτέ νεκρή.

Ποτέ νεκρή γιατί, παρά τις ιστορικές καρμανιόλες που η εξουσία τής στήνει, εκείνη επιμένει να κρυφανασαίνει σε πράξεις και σκέψεις λίγων κεφαλιών. Κεφαλιών αγύριστων, κεφαλιών που δεν αυτοκαθησυχάζονται βαφτίζοντας τη νύχτα μέρα και αρνούνται τη δικτατορία της πολιτικής ορθότητας του εφικτού και των μονόδρομων. Ποιος άνεμος, τάχα, τους φύσηξε στ’ αυτί και έχουνε τέτοια κεφαλή;

Αμα σε έχει το Θηρίο βασανίσει κι εσύ, εκτός από πληγές, μετράς δυνάμεις και φωνή και σθένος και ματιά στους ορίζοντες του μέλλοντος στραμμένη, τότε μπορεί να έχεις κερδίσει ελιξίριο νεότητας. Ο θνητός που συνάντησα τέτοιος είναι.

Ο Χρ. Παναγόπουλος «συνέβαλε τα μέγιστα» στη διαφθορά της ΕΡΤ

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Λεφτά υπήρχαν, τελεία και παύλα. Περισσότερα από δύο εκατομμύρια ευρώ μοιράστηκαν ως μπόνους σε ορισμένους υπαλλήλους της ΕΡΤ το διάστημα 2006-09, με μοναδική αιτιολογία πως έκαναν σωστά τη δουλειά τους κι έπρεπε, όσο να ’ναι, να επιβραβευτούν!

Να είσαι διευθυντής, λόγου χάριν, να παίρνεις μηνιαίο μισθό 4.400 ευρώ (επί 14 φυσικά κάθε χρόνο μαζί με τα δώρα) και να λαμβάνεις επιπλέον ως ανταμοιβή 8.800 ευρώ επειδή διοργάνωσες ένα «χριστουγεννιάτικο πάρτι στο Κολωνάκι, ένα αποκριάτικο στου Ψυρρή, καθώς επίσης και ένα την Παγκόσμια Ημέρα της Μουσικής στο Μετρό», εκδηλώσεις οι οποίες «στέφθηκαν με μεγάλη επιτυχία».

Να φτάνεις δηλαδή λίγο πριν από την Πρωτοχρονιά και να πληρώνεσαι 4.400 τον μισθό σου, 4.400 το δώρο συν 8.800 το… ευεργέτημα τής επιπλέον αμοιβής.

«Agora», τέσσερα χρόνια κρίσης

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Νέο ντοκιμαντέρ από τον Γιώργο Αυγερόπουλο, μια ολοκληρωμένη 117λεπτη ταινία ουσιαστικά, το «Agora». Και λέμε ταινία, γιατί την επόμενη εβδομάδα βγαίνει κανονικά στους κινηματογράφους. Εκεί θα το δούμε πρώτα και μετά θα πάρει σειρά για την τηλεόραση. Η «ταινία-κιβωτός» της ελληνικής κρίσης έκανε ήδη την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ CPH:DOX», της Κοπεγχάγης, ενώ θα ακολουθήσει η γαλλική πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Οπτικοακουστικών Προγραμμάτων FIPA (20-25 Ιανουαρίου 2015).