Η μορφή του τσιμέντου και το περιεχόμενο της αγοράς

Της Δήμητρας Μυριλλα

Αυτό που παρακολουθούμε να συμβαίνει στην Ακρόπολη τις τελευταίες ημέρες είναι μια μείζονα παρέμβαση, αλλά και μια μείζονα και προμελετημένη παραπλάνηση που συμβαίνει επί του μνημείου και με εργαλείο το μνημείο.

Θα παραβλέψουμε, επί του παρόντος, το ανάρμοστο, ειρωνικό, χλευαστικό, αλαζονικό ύφος με το οποίο κατ’ αρχήν απάντησε το Υπουργείο Πολιτισμού πριν προβεί σε μια δεύτερη ανακοίνωση στην οποία εκθέτει τα γεγονότα. Δεν θα μιλήσουμε για το γεγονός ότι κατέστη ολοφάνερο πως άλλα ειπώθηκαν, άλλα αποφασίστηκαν, άλλα έγιναν και άλλες τελικά ήταν οι πραγματικές στοχεύσεις.

Ο Joker ξεθάβει την «αρχαιοκαπηλία» της οικογένειας Μητσοτάκη

Η προσπάθεια της Ντόρας Μπακογιάννη και του Κωνσταντίνου Μπογδάνου να στοχοποιήσουν την αρχαιολόγο Μαρία Βλαζάκη για την υπόθεση Joker, αντιμετωπίστηκε από ορισμένους ως μια ακόμη γκάφα στην μακρά λίστα της επικοινωνιακής πανωλεθρίας που έχει υποστεί τις τελευταίες 48 ώρες η ΝΔ.

Η Μαρία Βλαζάκη, όμως δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο. Είναι η αρχαιολόγος που είχε αποκαλύψει ύποπτα στοιχεία στην συλλογή αρχαιοτήτων της οικογένειας Μητσοτάκη, αναγκάζοντας τον πατριάρχη της δυναστείας να δωρίσει τελικά τη συλλογή του στο κράτος.

Αρχαιότητες και μάρμαρα; Τσιμέντο να γίνουν!

Του Στάθη Γκότση

Η «πληγή» των αρχαίων

«Η Ελλάς έχει δύο πληγές: τη Δασική Υπηρεσία και την Αρχαιολογική Υπηρεσία», διακήρυττε πριν από 40 περίπου χρόνια ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, συμπυκνώνοντας το αίτημα ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων «να απελευθερωθεί η ελληνική γη, γιατί αποτελεί το μοχλό της ανάπτυξης». Από τότε χρονολογείται η συστηματική και ενορχηστρωμένη προσπάθεια αμφισβήτησης και συρρίκνωσης αρμοδιοτήτων των δημόσιων υπηρεσιών που είναι επιφορτισμένες με την προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος.

Στη σχετική ρητορική και στο όνομα της προώθησης των κάθε λογής επενδυτικών σχεδίων, αλλά και κρατικών αναπτυξιακών πρωτοβουλιών ή έργων υποδομής, τα μνημεία και οι αρχαιότητες παρουσιάζονται, ολοένα και πυκνότερα, ως «εμπόδια» στην πάση θυσία και µε συνοπτικές διαδικασίες «ανάπτυξη», που ευαγγελίζονται οι απανταχού υποστηρικτές της. Συνακόλουθα, η Αρχαιολογική Υπηρεσία εμφανίζεται ως εχθρός των επενδύσεων, στελεχωμένη, μάλιστα με επιστημονικό προσωπικό έμπλεο εμμονών και ιδεοληψιών!

Χειμώνα-καλοκαίρι ΥΠ.ΠΟ. το μηδέν

του Περικλή Κοροβέση

Σύμφωνα με την κοινή λογική, τα υπουργεία μιας κυβέρνησης θα έπρεπε να δίνονται σε ανθρώπους που γνωρίζουν το αντικείμενό τους. Ενας υπουργός Εξωτερικών, θεωρητικά, θα έπρεπε να προέρχεται από τον διπλωματικό κλάδο. Οπως ένας υπουργός Παιδείας, θα έπρεπε να είχε γράψει κάποια συγγράμματα για το πρόβλημα της παιδείας σε όλες τις βαθμίδες.

Αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει για όλα τα υπουργεία και προ πάντων για το υπουργείο Πολιτισμού. Κάποιος άνθρωπος που να έχει βαθιά παιδεία σε όλους τους τομείς και ένα όραμα για κάποιον ελληνικό πολιτισμό. Η πραγματικότητα όμως μας διαψεύδει.

Ολες οι κυβερνήσεις κατά κανόνα -υπάρχουν βέβαια και οι σπάνιες εξαιρέσεις- θεωρούν τα υπουργεία τιμάρια. Ο πρωθυπουργός ως καλός μονάρχης, για να κρατήσει τον θρόνο του, μοιράζει φέουδα στους βαρόνους που τον υποστηρίζουν. Τα υπουργεία, όπως και τα τιμάρια, δεν έχουν όλα την ίδια αξία. Κακώς, κατά την άποψή μου. Μια κυβέρνηση πρέπει να είναι ένα οργανικό σύνολο.