D.N.A και υπερασπιστικά δικαιώματα: Η αντεπίθεση της «παράγκας» και τα καθήκοντα του κινήματος

Του Κώστα Παπαδάκη, δικηγόρου

Μία μακρόχρονα διαμορφωμένη τάση με σαφή χαρακτηριστικά στο δικαστικό και εισαγγελικό χώρο στηρίζει νομικά τον πολιτικό προσανατολισμό και όλες τις επιλογές των κατασταλτικών μηχανισμών της αστυνομίας και ιδίως της Δ.Α.Ε.Ε.Β. («Αντιτρομοκρατική»).

Επί των ημερών της «πρώτης φοράς….» η τάση αυτή αντί να αποδυναμώνεται έχει ενισχυθεί με την προώθηση σημαντικών στελεχών της σε ανώτερες και ανώτατες θέσεις, καίριες αρμοδιότητες και κρίσιμο χειρισμό σημαντικών υποθέσεων. Αξιοποιεί την αντίθεση του μεγαλύτερου μέρους των δικαστών με την κυβέρνηση, των κατώτερων εξαιτίας των διαφόρων παρεμβάσεων υπουργών και συμβούλων της, καθώς και της αψυχολόγητης προ διετίας εξαγγελίας της αύξησης του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης των δικαστών, και των ανώτερων λόγω  πολιτικού συντηρητισμού και ανταγωνισμού εξουσίας, αλλά και λόγω αντιθέσεων σε παρεμβάσεις της, ιδίως στο ΣτΕ. Αλλά κρατά και ισορροπίες παρέχοντάς της καλές υπηρεσίες όπου δεν θίγονται οι βασικοί κατασταλτικοί προσανατολισμοί της Δ.Α.Ε.Ε.Β.

Ο τρομονόμος 187Α με απλά λόγια

Είναι βέβαιο ότι ο τρομονόμος, ή αλλιώς (και κυρίως) το άρθρο 187Α του Ποινικού Κώδικα, φτιάχτηκε με κύριο σκοπό την εξουδετέρωση του ένοπλου αντάρτικου πόλης και την αποθάρρυνση τυχόν μιμητών του.  Ο εξοντωτικές ποινές που έχουν μέχρι σήμερα επιβληθεί σε αυτό, είναι ενδεικτικές. Ωστόσο σε αυτόν τον πόλεμο που έχει εξαπολυθεί από το κράτος και όσο θα υπάρχει αυτός ο νόμος, κανένας δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής…

1. Αφού δεν συμμετέχω σε ‘’τρομοκρατικές’’ ενέργειες, παρά μόνο σε νόμιμες συνδικαλιστικές δράσεις, πορείες, διαμαρτυρίες κ.λπ. μπορεί να κατηγορηθώ με τον 187^Α;

Αναδρομή στους Τρομονόμους: Ο εξοντωτικός ν.3251/2004, άρθρο 187Α(μέρος 3ο)

Της Αλέκας Ζορμπαλά, δικηγόρου

Τρομοκρατικές Πράξεις – Ατομικός Τρομοκράτης – Αναδρομή στους Τρομονόμους*[ Μέρος Τρίτο: ο εξοντωτικός ν.3251/2004, άρθρο 187Α ]

Ο ν.3251/2004 για το “Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης, τροποποίηση του ν.2928/2001 για τις εγκληματικές οργανώσεις και άλλες διατάξεις” τέθηκε σε ισχύ στις 9/7/2004 και με αυτόν προστέθηκε νέο άρθρο στον Ποινικό Κώδικα, με τίτλο “Τρομοκρατικές Πράξεις”, το ΠΕΡΙΒΟΗΤΟ 187Α, το οποίο αντικατέστησε το προηγούμενο 187Α, που αναριθμήθηκε πλέον σε 187Β.

Κατάργηση «τρομονόμου»: Μια εξαιρετική πρωτοβουλία του ΚΚΕ

Την τροποποίηση διατάξεων του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας που αφορούν το DNA και την κατάργηση του άρθρου 187 Α του Ποινικού Κώδικα για τις τρομοκρατικές πράξεις ζητάει το ΚΚΕ με δύο τροπολογίες που κατατέθηκαν σε νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης. Οι τροπολογίες υπογράφονται από τους βουλευτές του ΚΚΕ Μανώλη Συντυχάκη, Θανάση Παφίλη, Γιάννη Γκιόκα, Λιάνα Κανέλλη και Χρήστο Κατσώτη.

H τροπολογία για το DNA

Με τις τροποποιήσεις των σχετικών άρθρων του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας που περιέχει η τροπολογία του ΚΚΕ, περιορίζονται οι κατηγορίες των εγκλημάτων για τα οποία επιτρέπεται η λήψη γενετικού υλικού και η ανάλυση του DNA και εισάγονται κάποιες στοιχειώδεις δικαστικές και δικονομικές εγγυήσεις στο ζήτημα αυτό, για την προστασία του κατηγορουμένου και των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων του.

Αναλυτικά το κείμενο της τροπολογίας:

Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού…

Toυ Σπύρου Τζουανόπουλου

Το ελληνικό παράδειγμα της κατασκευής εχθρών και της καταπολέμησής τους

 Το αντιεξουσιαστικό κίνημα, όντας το πιο ευαίσθητο κομμάτι του πολιτικού φάσματος σε ζητήματα ελευθεριών, αλλά και ένα από τα πιο εκτεθειμένα στους σχεδιασμούς της καταστολής, λειτούργησε τα προηγούμενα χρόνια σα σεισμογράφος, καταγράφοντας τις δονήσεις του μετασχηματισμού του Κράτους Πρόνοιας σε Κράτος Ασφάλειας. Έτσι, μάλλον άθελά του, περιέγραψε τις εξελίξεις που σήμερα μετασχηματίζουν το Δίκαιο της Δύσης. Παράλληλα, όλο αυτόν τον καιρό, μια αντίστοιχη συζήτηση είχε ανοίξει ανάμεσα στους θεωρητικούς του Ποινικού Δικαίου, για την εμφάνιση ενός νέου δόγματος νομοθέτησης που υποσκάπτει και, σε πολλές περιπτώσεις, τείνει να αντικαταστήσει το κλασικό Ποινικό Δίκαιο, και μαζί τις εγγεγραμμένες με αίμα κατακτήσεις των κινημάτων σε αυτό. Το νέο αυτό δόγμα τιτλοφορείται Ποινικό Δίκαιο του Εχθρού (γερμ. Feindstrafrecht). Νονός του δόγματος είναι ο καθηγητής Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή της Βόννης Guenther Jakobs.

Η νέα αυτή αντίληψη δικαίου υπερκεράζει τις θεμέλιες αρχές συγκρότησης του Δικαίου των δυτικών κοινωνιών και φιλοδοξεί να δώσει ισχύ νόμου στα καθεστώτα της Ασφάλειας και της Εξαίρεσης.

Το υπερκράτος των υπηρεσιών σαρώνει την Ευρώπη

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Κι αν αυτά τα εργαλεία τα είχε ο Πετέν;» έγραφε ένα από τα πλακάτ που κρατούσαν οι διαδηλωτές στο Παρίσι την Δευτέρα 4 Μαΐου. Το ερώτημα των συγκεντρωμένων αφορούσε τις υπερεξουσίες που αποκτούν πλέον οι μυστικές υπηρεσίες της Γαλλίας, μετά το νόμο που πέρασε με τις ψήφους των Σοσιαλιστών και της Δεξιάς, βάσει του οποίου ανοίγει ο δρόμος για μαζική κατασκοπεία όχι μόνο όποιου θεωρείται ύποπτος αλλά κι όσων έρχονται σε επαφή μαζί του: από πολιτικούς και δημοσιογράφους, μέχρι δικαστές και συγγενείς. Το μεγαλύτερο «επίτευγμα» ωστόσο του νόμου είναι η δυνατότητα που δίνει στις μυστικές υπηρεσίες να εγκαθιστούν ένα «μαύρο κουτί» σε δίκτυα και σέρβερς καταγράφοντας την ψηφιακή κυκλοφορία και τη συμπεριφορά των χρηστών με την βοήθεια συνδυαστικών αλγορίθμων. Μάλιστα όσο ανεκτικός είναι ο νέος νόμος απέναντι στην ασυδοσία των μυστικών υπηρεσιών, τόσο αμείλικτος είναι απέναντι σε όσους απειλούν την δεσποτεία τους, προβλέποντας για παράδειγμα αυστηρότατες ποινές σε όποιον προχωρήσει σε αποκαλύψεις για τα έργα και τις ημέρες τους, όπως έκανε προ διετίας ο Έ. Σνόουντεν για την Αμερικανική Εθνική Υπηρεσία Ασφάλειας (NSA). Ο νόμος του Ολάντ, που πολύ γρήγορα χαρακτηρίστηκε εξ ίσου δρακόντειος με τον αντιτρομοκρατικό νόμο που ψηφίστηκε στις ΗΠΑ μετά την 11^η Σεπτέμβρη (Πάτριοτ Ακτ), ήταν επί δύο χρόνια στα συρτάρια της κυβέρνησης, μέχρι που εμφανίστηκαν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» που επιτέθηκαν στην Σαρλί Εμπντό.

Οι ανοιχτοί Λογαριασμοί του κράτους: τρομονόμοι και δίκες εν κρύπτω

Της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου

πηγή – unfollow

Όσο διαβάζετε αυτές τις γραμμές, στις ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες των φυλακών Κορυδαλλού, εκτυλίσσεται ακόμα μία δίκη «τρομοκρατών». Των κατηγορούμενων δηλαδή για συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, παιδιών τα οποία συνελήφθησαν σε ηλικία 20 και 25 ετών και που η πολιτική ηγεσία συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ τα παρουσίασαν περίπου σαν τον διάβολο. Ποιον απασχολεί, αλήθεια, σήμερα η δικαστική τύχη του «εσωτερικού εχθρού»; Ποιον ανησυχεί το γεγονός ότι όποιος πέσει στα νύχια της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, σε αυτήν τη «μαύρη τρύπα» της έννομης τάξης, χάνει το δικαίωμα κάθε κατηγορουμένου σε μια δίκαιη δίκη;

Θυμάστε τα παιδιά στο Βελβεντό;

Της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου

Σήμερα, στις ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες των φυλακών Κορυδαλλού, ακούστηκε η εισαγγελική πρόταση του κ. Γρηγόρη Πεπόνη για την υπόθεση των κατηγορουμένων για τις ληστείες στο Βελβεντό Κοζάνης.

Μόλις επέστρεψα από το Δικαστήριο στις «ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες» των φυλακών Κορυδαλλού, όπου εκδικάζονται οι ληστείες στο Βελβεντό Κοζάνης, με τις επιβαρυντικές διατάξεις του 187Α, καθώς κατηγορούνται ως μέλη της οργάνωσης Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς. Πήγα να ακούσω την εισαγγελική πρόταση του κ. Πεπόνη. «Με τον φανό του Διογένη να ψάξει κανείς – και εγώ έψαξα – δεν θα βρει στοιχεία εντάξεως στη ΣΠΦ για κάποιους κατηγορουμένους. Για κάποιους άλλους έχουν προστεθεί στοιχεία που αφορούν άλλη δίκη και όχι τη δική μας. Καλούμαστε λοιπόν να κρίνουμε αν οι κατηγορούμενοι έδρασαν ως μέλη “τρομοκρατικής” οργάνωσης με κριτήριο το εάν έδρασαν στις άλλες υποθέσεις, που δικάζονται σε άλλες αίθουσες, από άλλο δικαστήριο. Το εάν έχουν εμπλοκή να κριθεί εκεί, στην άλλη δίκη. Και αναρωτιέμαι: τι αποκλείει την πιθανότητα το υπόλοιπο αποδεικτικό υλικό των άλλων υποθέσεων να καταρρίπτει την ενοχή; Και απαντώ: Τίποτα. Πρόκειται για δικονομικό σφάλμα. Και αναρωτιέμαι πώς ταυτόχρονα γίνεται αυτός ο ακριβέστατος προσδιορισμός των ημερομηνιών ένταξης στην οργάνωση. Για κάποιον μάλιστα δηλώνεται η 01/01/09, δηλαδή η Πρωτοχρονιά (!), ενώ για κάποιον άλλο η ένταξή του έπεται της ενέργειας που του καταλογίζεται. Όσο κι αν διαστείλουμε τα πράγματα δεν γίνεται να υπάρξει καταδικαστική κρίση ένταξης σε τρομοκρατική οργάνωση. Δεν θα γίνουμε μπαλωματήδες, δεν θα γίνουμε γεφυροποιοί σφαλμάτων. Έγκλημα με πολιτικά- ιδεολογικά κίνητρα δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη δράστη τρομοκράτη και δράση τρομοκρατική».

Τέλος ζήτησε να αναγνωριστούν στους ενόχους ελαφρυντικά. Το νεαρό της ηλικίας για κάποιους ενώ για το σύνολο ζήτησε την υπαγωγή στο άρθρο 84 του Π.Κ. λόγω της συμπεριφοράς που επέδειξαν πριν καν συλληφθούν. «Οι μάρτυρες είπαν ότι άφησαν όλους τους πελάτες της τράπεζας να φύγουν κατά τη διάρκεια της ληστείας και παρά τον βαρύ οπλισμό τους. Ο όμηρος επίσης μετέφερε τους διαλόγους των κατηγορουμένων μέσα στο βαν, σύμφωνα με τους οποίους αποφάσισαν να μην χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους για να μην θέσουν τη ζωή του ομήρου σε κίνδυνο, ενώ παρά το γεγονός ότι είχαν επιχειρησιακό πλεονέκτημα (βαρύ οπλισμό, όμηρο κτλ), δεν το χρησιμοποίησαν. Όσο για την κατηγορία της αντίστασης κατά τη σύλληψη, θα ήταν παράλογο να δεχτούμε ότι οι κατηγορούμενοι απεμπόλησαν τη δυνατότητα να επιτεθούν ενόπλως την ώρα που είχαν το πλεονέκτημα και αποφάσισαν να το κάνουν κατά τη σύλληψή τους».

Την επόμενη Παρασκευή αναμένεται η εισαγγελική πρόταση μιας ακόμα δίκης για την οργάνωση Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς.

Στο μεταξύ, στο UNFOLLOW Σεπτεμβρίου που κυκλοφορεί, μπορείτε να διαβάσετε ένα συνολικό ρεπορτάζ για αυτή την «μαύρη τρύπα της ελληνικής έννομης τάξης», με τίτλο: «Οι ανοιχτοί λογαριασμοί του κράτους: τρομονόμοι και δίκες εν κρυπτώ»

πηγή – unfollow

Η φαλκίδευση του κράτους δικαίου στην Ελλάδα: ιστορικές «συμπτώσεις»

Του Γεράσιμου Δασκαλόπουλου – Χάουσμαν

Στη διάρκεια του ελληνικού «σύντομου εικοστού αιώνα», η υποκατάσταση του κράτους δικαίου από το αστυνομικό κράτος πήρε πολλές μορφές, με τις οποίες δυστυχώς διαπιστώνουμε σήμερα διάφορες αντιστοιχίες: τα σημάδια που μας δείχνουν ότι το κράτος δικαίου φαλκιδεύεται και αντικαθίσταται ολοένα περισσότερο από το αστυνομικό κράτος πληθαίνουν. Ας το σκεφτούμε πριν να είναι πολύ αργά…

Από το ξέσπασμα του εθνικού διχασμού το 1915 μέχρι τη δικτατορία του 1967, η Ελλάδα έζησε σε ένα καθεστώς «νόθας» δημοκρατίας. Το πολίτευμα ήταν δημοκρατικό και κατά το μάλλον ή ήττον οι εκλογές διεξάγονταν αρκούντως ικανοποιητικά (με εξαίρεση τις περιόδους δικτατορίας, την περίοδο 1944-1949 και τις περίφημες εκλογές του 1961). Όμως, εν τοις πράγμασι στην Ελλάδα δεν υπήρχε «κράτος δικαίου» αλλά «αστυνομικό κράτος». Οι μη εθνικόφρονες πολίτες διώκονταν απηνώς είτε με το «ιδιώνυμο» είτε ως κατάσκοποι είτε με την παρασυνταγματική και αντισυνταγματική νομοθεσία που έμεινε γνωστή ως «έκτακτα μέτρα». Επρόκειτο όχι μόνο για τους κομμουνιστές (ή «συμμορίτες» ή «εαμοβούλγαρους»), τις οικογένειές τους και όσους είχαν συνταχθεί με το ΕΑΜ στην Κατοχή, αλλά και για άλλες κατηγορίες  – και οι βενιζελικοί, λόγου χάρη, έχουν διωχθεί απηνώς το 1935, και οι αντιβενιζελικοί μετά το 1917, και οι οπαδοί της αβασίλευτης δημοκρατίας σε πολλές περιόδους, ακόμη κι αν δεν ήταν αριστεροί, και βέβαια όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες σε περιόδους δικτατοριών.