Spotify: Eννιά πληρωμένα τραγούδια

infowar

του Άρη Χατζηστεφάνου

Νέες πλατφόρμες διαμοιρασμού μουσικής, όπως το Spotify, υποσχέθηκαν μια επανάσταση όχι μόνο στον τρόπο που καταναλώνουμε πολιτιστικά προϊόντα αλλά ακόμη και στην έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας. Μέχρι που ο καπιταλισμός ανέλαβε να ξαναβάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Φιμώνω τοίχους

ταΐζω μηχανές

για την καρδιά ενός χτήνους

καταπίνω φωτιές

πληρώνω ερωμένες σιωπές εκβιαστές

«Ενα πληρωμένο τραγούδι», Τρύπες

Ενας πιστός, άγνωστος φίλος

του Περικλή Κοροβέση

Την είδηση την άκουσα στο ραδιόφωνο. Ο Γιάννης Σπανός μάς άφησε. Τον άνθρωπο δεν τον ήξερα, ούτε ποτέ τον είχα συναντήσει. Η εικόνα που είχα στο μυαλό μου ήταν κάτι νεανικές φωτογραφίες του με την Καίτη Χωματά, την Πόπη Αστεριάδη ή την Αρλέτα. Θαυμαστής και των τριών κυριών, καθότι «μπουατόβιος» καθ’ έξιν. Τα τραγούδια του Σπανού τα ήξερα και τα αγαπούσα πολύ. Ο Σπανός δεν ήξερα τι έχει απογίνει, καθότι, από ό,τι φαίνεται, δεν πολυενδιαφερόταν για τη δημοσιότητα ή την προσωπική του προβολή. Ηξερα μέσες-άκρες για τη ζωή του. Και είχα εντυπωσιαστεί από την απόφασή του να αφήσει μια καριέρα στο Παρίσι, όταν ήδη τον έχει τραγουδήσει η Ζιλιέτ Γκρεκό, και να γυρίσει πίσω στη χώρα που τον είχε διώξει.

Εντούτοις, με το άκουσμα του θανάτου του, ξέσπασα σε αναφιλητά. Σαν να έχασα έναν πανάκριβο και μοναδικό φίλο. Κλείνω το ραδιόφωνο, κάθε ήχος με ενοχλούσε, ήθελα σιωπή. Κατευθύνομαι στην μπερζέρα μου, το πιο αγαπητό έπιπλο του σπιτιού. Με έχει πάντα πρόθυμα στην αγκαλιά της για ώρες με τα ατελείωτα διαβάσματά μου, που πάντα ενοχλούν το περιβάλλον μου. Θεωρείται σνομπ. Παρέα μου, δύο έμπιστοι και αχώριστοι φίλοι μου, το τσίπουρό μου και το τσιγάρο μου, που δεν με αφήνουν ποτέ μόνο. Ηθελα να μάθω. Γιατί αυτός ο θρήνος για έναν άνθρωπο που ποτέ μου δεν συνάντησα. Και έπρεπε να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι στον χρόνο, για να βρω κάποιες απαντήσεις. Να πάω στην προϊστορία. Πριν έρθει η εποχή που λέγεται πολιτισμός που, πέρα από τα καλά που μας έφερε, μας έμαθε και την αυτολογοκρισία.

«Respect»: η πολιτική μεταμόρφωση ενός τραγουδιού

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Οταν δεν έχεις ειρήνη πρέπει να μπορείς να τη διαταράξεις
Αρίθα Φράνκλιν

«Ο,τι θες, γλυκιά μου, θα το έχεις / και ό,τι χρειάζεσαι, μωρό μου, θα το έχεις / Το μόνο που ζητάω είναι λίγο σεβασμό όταν γυρίζω σπίτι».

Ο Οτις Ρέντινγκ παρουσιάζει το 1965 ένα τραγούδι, που σήμερα θα βαφτιζόταν επιεικώς πατερναλιστικό, αν όχι σοβινιστικό. Ο άντρας επιστρέφει στο σπίτι από τη σκληρή δουλειά και ζητά τον σεβασμό της γυναίκας του, τον οποίο είναι έτοιμος να εξαγοράσει με τα χρήματα που κέρδισε.

Θα χρειαστεί να περάσουν δύο χρόνια έως ότου η Αρίθα Φράνκλιν «πειράξει» τους στίχους του τραγουδιού αντιστρέφοντας τους ρόλους του παιχνιδιού. Τον σεβασμό τον ζητά τώρα η ίδια και αυτό που αποτελούσε παράκληση του ανδρός μετατρέπεται σε απαίτηση και αναφαίρετο δικαίωμα της γυναίκας. Και αν δεν το κατάλαβες, να σου το συλλαβίσω: R-E-S-P-E-C-T.

O πασάς και ο τσολιάς

του Περικλή Κοροβέση

Τα ρεμπέτικα τραγούδια ή τώρα με τον νέο τους τίτλο «λαϊκά αστικά τραγούδια» (αμφίβολο αν θα επικρατήσει) στην ουσία ήταν ένας λαϊκός πολιτισμός που τελούσε μέχρι πρόσφατα υπό διωγμόν.

Τραγούδια του υπόκοσμου και του λούμπεν προλεταριάτου, που δεν είχαν καμία σχέση με την καθώς πρέπει κοινωνία η οποία άκουγε όπερες και οπερέτες και ελαφρά τραγούδια (άλλος ένα υποτιμητικός όρος για τραγούδια που ήταν ισάξια της διεθνούς παραγωγής – είναι σαν να λέμε πως η Εντίθ Πιαφ και η Νίνα Σιμόν τραγουδούσαν ελαφρά τραγούδια. Πώς τα ζυγίζουν οι ειδικοί, δεν ξέρω. Να έχει επινοηθεί κάποιο «τραγουδόζυγο» και να μην το ξέρω; Κανείς δεν είναι βέβαιος για τις γνώσεις του).

Εκτός από την περιθωριοποίηση αυτών των τραγουδιών από την καλή κοινωνία, υπήρχε και η ποινική δίωξη από τον φασίστα Ι. Μεταξά και παραδόξως και το ΚΚΕ συμμερίστηκε τις απόψεις του δικτάτορα.

Σαράντα χρόνια Clash

INFOWAR

Tου Άρη Χατζηστεφάνου

«Με ρωτάτε ποια είναι η γνώμη μου για το Brexit; Η εργατική τάξη μίλησε, κι εγώ που ανήκω σ’ αυτήν είμαι μαζί της».

Στην πρόσφατη συνέντευξή του στο βρετανικό ITV, o Τζόνι Λίντον των Sex Pistols μιλούσε όπως θα ήθελαν να τον ακούσουν εκατομμύρια οπαδοί του σε όλο τον κόσμο.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα από την εποχή που το θρυλικό συγκρότημα έσπαγε τα ταμπού της βρετανικής σεμνοτυφίας εξοργίζοντας την αστυνομία, το Μπάκιγχαμ αλλά και τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, όμως, ο ίδιος έφερνε την καταστροφή συμπληρώνοντας ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ρατσιστής, όπως τον παρουσιάζουν τα «αριστερά μέσα ενημέρωσης» των ΗΠΑ, και πως «κάτι καλό θα μπορούσε να βγει από αυτή την ιστορία».

H παράδοση ως παρίας του κράτους

Του Περικλή Κοροβέση

Υπάρχει μια διαδεδομένη πλάνη να θεωρούμε συστατικά στοιχεία ενός έθνους την κοινή καταγωγή και γλώσσα, όπως και την κοινή λατρεία. Αλλά αυτά δεν είναι απαραίτητα στοιχεία για τη συγκρότηση ενός έθνους. Αντίθετα, μπορεί αυτός ο ορισμός να γίνει επικίνδυνος αν ερμηνευτεί από φασίστες και αποδώσει το γνωστό τρίπτυχο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια».

Ηδη από το 1910, οι κριτές ενός διαγωνισμού για τη λαογραφία της Μακεδονίας, οι Σπ. Λάμπρου, Δ. Πατσόπουλος και Ν. Πολίτης, κεντρικές προσωπικότητες της εποχής τους, έδιναν μια άλλη έννοια για το έθνος που δυστυχώς δεν εμπεδώθηκε. Σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης, βασικό θεμέλιο της εθνικής συνείδησης είναι τα κοινά ήθη και έθιμα, οι δοξασίες και παραδόσεις, η κοινή αντίληψη του εξωτερικού κόσμου, η εκδήλωση των συναισθημάτων και πάνω από όλα η κοινότητα των πόθων και ελπίδων.

Τα κάλαντα της οργής

Το χριστουγεννιάτικο πάρτι των Sex Pistols για τα παιδιά των απεργών πυροσβεστών το 1977

ΙNFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Δουλεύαμε όλοι για τον Αϊ-Βασίλη Αλλά θα παραιτηθούμε Γιατί εμείς βγάζουμε τη βρομοδουλειά Κι αυτός το παίζει ντίβα στο χιόνι.

Ho Ho Fucking Ho – Monty Python

«O πόλεμος τελείωσε! Αν το θέλεις – Χαρούμενα Χριστούγεννα».

Τα παραπάνω λόγια, γραμμένα σε ασπρόμαυρες αφίσες, έκαναν την εμφάνισή τους σε 12 πόλεις του κόσμου τα Χριστούγεννα του 1969.

Ηταν η διεθνής εκστρατεία ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, που ξεκινούσαν το 1969 ο Τζον Λένον και η Γιόκο Ονο.