Η συνέλευση των ποντικών (στο στομάχι του γάτου)

Στη συνέλευση των ποντικών των Κατσιμιχαίων, τα ποντίκια αναζητούν έναν τρόπο να γλιτώσουν από του γάτου τον αιώνιο βραχνά. Ένας ποντικός προτείνει λοιπόν να πλησιάσουν την ώρα που κοιμάται και να του δέσουνε κουδούνα στην ουρά. Στις εκλογές του Ιανουαρίου, μετά από μια συνεδρίαση που κράτησε αιώνες, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποφάσισε να στείλει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα γι’ αυτήν τη δουλειά. Ήταν η απάντησή μας στον γάτο.

Ενώ στη συνέλευση των ποντικών του μύθου του Αισώπου δεν βρέθηκε κανένας για να την κρεμάσει, εδώ σήκωσε το χέρι του ο Αλέξης. Και από κάτω ζητωκραυγάσαμε όλοι.

Το σκεπτικό ήταν πως δεν θα μπορούσε να ξεστρατίσει, γιατί ο κόσμος θα πίεζε τους βουλευτές του κ αυτοί τον Αλέξη.

Τι να πεις στον Κεδίκογλου για το Τρίτο;

Η αφίσα είναι του Δημήτρη Αρβανίτη

Του Γιάννη Αλμπάνη

Έχει γραφεί ότι όταν στα 1848 τα αυτοκρατορικά στρατεύματα είχαν περικυκλώσει την επαναστατημένη Βιέννη, ο Μπακούνιν πρότεινε στους επαναστάτες να πάρουν τα έργα τέχνης από τα παλάτια και τα μουσεία, και να τα τοποθετήσουν μπροστά στα οδοφράγματα, ούτως ώστε οι στρατιώτες να μην ανοίξουν πυρ. Δεν ξέρω αν είναι αληθινή η ιστορία, εντούτοις, απηχεί μια αλήθεια. Το ότι δηλαδή υπήρξε μια εποχή στην Ευρώπη, κατά τη διάρκεια αυτού του μεγάλου ευρωπαϊκού 19ου αιώνα, όπου ο σεβασμός στην τέχνη και την κουλτούρα υπήρξε τόσο μεγάλος και τόσο αυτονόητος, ώστε ακούγεται αληθοφανής η υποτιθέμενη πεποίθηση του αναρχικού επαναστάτη Μπακούνιν ότι τα αυτοκρατορικά αντεπαναστατικά στρατεύματα δεν θα μπορούσαν να βάλουν κατά των έργων, αυτά τα ίδια στρατεύματα που θα έσφαζαν τους εξεγερμένους, αν έμπαιναν στην πόλη. Μια ορισμένη αντίληψη για την πνευματική καλλιέργεια και την καλλιτεχνική δημιουργία έμοιαζε κοινή για τους μορφωμένους Ευρωπαίους της εποχής, ακόμα αν ανήκαν σε αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα, ακόμα και αν οι ιδεολογικές τοποθετήσεις τους τούς οδηγούσαν στην αλληλοσφαγή.