Αποστασήα

Πολλές φορές, για να μπορέσει κανείς να δει αντικειμενικά μια κατάσταση, χρειάζεται να πάρει μια κάποια απόσταση από τα πράγματα. Είτε πολιτικά, είτε προσωπικά. Δύο βήματα πίσω, σε πολλές περιπτώσεις, δίνουν μια καλύτερη οπτική των πραγμάτων. Βέβαια, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να ξεφύγει η κατάσταση. Με αποτέλεσμα, αντί για την μεγάλη εικόνα, να βλέπει κανείς μικρές κουκίδες.

Από την ημέρα που η ελπίδα προσεδαφίστηκε στη χώρα έχουν περάσει 14 μήνες, ενώ από τις τελευταίες εκλογές μόλις μισός χρόνος.

Όση περίπου και η ηλικία του μικρού μας μνημονίου. Του Βενιαμίν μας.

Η έκπληξη του Αλέξη

Η νύχτα ήταν μεγάλη και αυτός κουρασμένος. Επιστρέφοντας από την καθιερωμένη του βόλτα με το αυτοκίνητο στα στενά της Δραπετσώνας ενώ έξω έβρεχε. Οι συνεργάτες του, του είχαν συστήσει να ξεκουραστεί μετά την δύσκολη ημέρα στο ΤΑΕΚΒΟΝΤΟ, αλλά εκείνος δεν τους άκουσε. Άλλωστε, αυτές οι κυριακάτικες βόλτες ήταν οι μόνες ευκαιρίες να κάτσει μόνος του πίσω από το τιμόνι του αυτοκινήτου, χωρίς φρουρούς μαζί του. Και σήμερα δεν ήταν μία τυχαία ημέρα. Ήθελε λίγο χρόνο για τον εαυτό του.

Περνώντας γρήγορα τους έρημους δρόμους του κέντρου, έφτασε στην πύλη. Σκεφτόταν ακόμα πόσο γρήγορα πέρασε ένας χρόνος όταν σήκωσε το βλέμμα του για να δει πως όλα τα φώτα ήταν σβηστά. Η καγκελόπορτα μισάνοικτη και ο φρουρός άφαντος. «Τι να συμβαίνει» μονολόγησε.

Κατέβηκε γρήγορα από το αυτοκίνητο, έσπρωξε την μαύρη καγκελόπορτα και μπήκε ξανά μέσα προτού γίνει μούσκεμα. Μάρσαρε γρήγορα και πάρκαρε ακριβώς μπροστά στο κόκκινο χαλί, στα σκαλιά του Μεγάρου.

Νομικό και θεσμικό Άουσβιτς το 3ο Μνημόνιο

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Άραγε, υπάρχει κάτι χειρότερο από τα μέτρα αύξησης της φορολογίας και περικοπής των κοινωνικών δαπανών που περιλαμβάνει το τρίτο Μνημόνιο; Ναι! Είναι οι όροι που θωρακίζουν τη σύμβαση, ισχυροποιώντας υπέρμετρα τη θέση των δανειστών. Το πλαίσιο της συμφωνίας έρχεται να αποτρέψει κάθε μελλοντική προσπάθειας ακύρωσης του αντιλαϊκού τυφώνα, επιχειρώντας να αφαιρέσει από την Ελλάδα συνταγματικά δικαιώματα που αποτελούν γνώρισμα κάθε σύγχρονου κράτους!

Μόνο εκνευρισμό προκαλούσαν στην προεκλογική περίοδο οι επαναλαμβανόμενες φλυαρίες στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (κυρίως) και των ΑΝΕΛ για τα περίφημα «αντίρροπα ή παράλληλα μέτρα», με τα οποία υποτίθεται ότι θα εξουδετερωθούν ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα λειανθούν οι πιο τραχιές πλευρές του τρίτου Μνημονίου που συμφώνησαν με τους πιστωτές και ψήφισαν στη Βουλή παραμονή του 15 Αύγουστου. Οι σχετικές υποσχέσεις λίαν συντόμως θα ξεχαστούν επειδή …πολύ απλά το Μνημόνιο δεν προβλέπει τίποτε το σχετικό. Αντίθετα, το τρίτο Μνημόνιο βρίθει άρθρων και προβλέψεων για νέα και άγνωστα μέχρι στιγμής μέτρα τα οποία θα ληφθούν σε περίπτωση που η απόδοση των ψηφισμένων αποδειχθεί υποδεέστερη των προβλέψεων. Αναμενόμενο από την μεριά των πιστωτών: ξέροντας πως η φοροδοτική ικανότητα ακολουθεί εδώ και χρόνια φθίνουσα πορεία, θέλησαν να επιβεβαιώσουν πως η χρυσοτόκος όρνιθα θα συνεχίσει να γεννάει αυγά…

Αδέσποτοι στην εθνική οδό

Από εκεί που πριν λίγους μήνες η μάχη δινόταν για να αφεθεί η χώρα να αποφασίσει από μόνη της τι και από ποιους θα πάρει σε αυτή την κρίση, σήμερα η αγωνία μας εξαντλείται στα κόκκινα δάνεια και την διάσωση των συντάξεων. Κι αυτά όχι για όλους, παρά μόνο για μερικούς. Ο μονόδρομος, η TINA στενεύει όλο και περισσότερο, και για όσους προσπαθούν να μείνουν έξω από αυτήν υπάρχουν μόνο μπάζα, σκουπίδια και λάσπη. Ο μονόδρομος θριαμβεύει, σε μία χώρα που απ’ όπου περνάει από πάνω η ενισχυμένη άσφαλτός του, τριγύρω μετράς μόνο ερείπια.

Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα στην Πελοπόννησο. Ο αγαπημένος θείος των παιδικών μου χρόνων έχασε μέσα σε ελάχιστους μήνες τη μάχη με τον καρκίνο στο πάγκρεας, και όλη η οικογένεια βρέθηκε στο νησί του για να τον αποχαιρετήσει. Όσοι έχετε εμπειρία από κάποιον δικό σας γνωρίζεται για πόσο ραγδαίο θάνατο μιλάμε. Οι υπόλοιποι, σας εύχομαι να μην μάθετε.

Ανά-αποβλακωποίηση (τραπεζών και λοιπών εγκληματικών οργανώσεων)

Το ρεύμα που έφερε η ηρωική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς τον ρεαλισμό και την «πραγματικότητα», φαίνεται πως ήταν αρκετό για να δώσει θάρρος στον χωριάτη και να πάρει το κρεβάτι, την τηλεόραση, το σπίτι. Το θράσος της Εθνικής Τράπεζας με την κοροϊδία που έστησε επάνω στον Μαραθώνιο Αττικής και την φιλανθρωπία της δεν είναι πρωτόγνωρο. Αντιθέτως, γαλουχείται και αναπτύσσεται χρόνια τώρα. Κι εάν νομίζουμε πως θα καμφθεί με λίγη ψιχάλα που έφαγε η τράπεζα, είμαστε γελασμένοι.

Η ιστορία της Εθνικής Τράπεζας είναι ήδη γνωστή μετά την κατακραυγή. Η Τράπεζα (με το “Τ” κεφαλαίο) κατάφερε στην πλάτη των παιδιών του Νοσοκομείου Πειραιά και της ευαισθησίας (εντός ή εκτός εισαγωγικών) κάθε απολίτικου όντος, της πλειοψηφίας των αναγνωστών των ανά την επικράτεια αθενσβοισάδων και κάποιων αμετανόητων ρομαντικών, να κάνει μία καμπάνια που θα ζήλευε κάθε πολυεθνική.

Άχα, καλό ε;

Η αλήθεια είναι πως το τελευταίο διάστημα, ο ρυθμός με τον οποίο εναλλάσσονται οι ειδήσεις και η εξοργιστική επικαιρότητα έχουν κάμψει ιδιαίτερα τις αντιστάσεις και τις αντοχές μου. Αυτό μου κόστισε την καθημερινή μου παρουσία στο μπλογκ, που τόσο αγχολυτικά λειτουργεί. Όμως το χιούμορ του Αλέξη την Πέμπτη στο κοριτσάκι, κατά την φιέστα του Σουλτς με τους πρόσφυγες, ήταν αρκετό για να με εμπνεύσει, να με καθίσει στην καρέκλα και να γράψω.

Όπως έγινε γνωστό, κατά την επίσκεψη του Αλέξη με τον φίλο του τον Μάρτιν στην Μυτιλήνη, ένα προσφυγόπουλο πλησίασε τον Σουλτς και προτάσσοντας το χέρι του ζήτησε χρήματα. «Money» του απευθύνθηκε. Πριν ο Μάρτιν απαντήσει, ο πρωθυπουργός της πετάχτηκε «κι εγώ το ίδιο του ζητάω».

Η ιστορία της στολής (και της γραβάτας)

Πριν από λίγες εβδομάδες, το αντιρατσιστικό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ο αποκλεισμός του ΣΥΡΙΖΑ από τους διοργανωτές, στάθηκε αφορμή για τους Συριζαίους (νυν και πρώην) να κάνουν ένα πρώτο ταμείο. Λίγες ημέρες μετά, η απόσταση ολοένα και μεγαλώνει, με τους πρώτους να δείχνουν πλέον να μην  ενοχλούνται και τόσο. Σημεία των καιρών ή απελευθέρωση;

Ότι και να είναι, ο καιρός που περνάει και τα όσα φέρνει, απαιτούν πλέον σοβαρές αποφάσεις για τον καθένα. Αναγκαστικά, ο καθένας παίρνει τον δρόμο του, μαζί με την ευθύνη της επιλογής του.

Η όλη ιστορία της στροφής του ΣΥΡΙΖΑ (και των Συριζαίων) στον ρεαλισμό και την υπευθυνότητα, καθώς και οι σημαίες που επιμένει να θέλει να κρατάει παρά την αυτοακύρωση, μου θυμίζει την ιστορία του Άκη και της Νένης.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουνε ειδήσεις

Στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ο υπουργός Παιδείας δεν έχει πάρει πτυχίο. Σιγά, εδώ το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έχει αναλάβει ένας στρατιωτικός. Αλλά και τι έγινε, εδώ η μισή κυβέρνηση αποτελείται από στελέχη βγαλμένα κατευθείαν από το ΠΑΣΟΚ. Όμως και πάλι, ποιος συγκινείται; Εδώ συνεργάζεται με μία ομάδα συντηριτικών, ακροδεξιών και εθνικοφρόνων. Αλλά τι να περιμένει κανείς; Εδώ ψήφισε μνημόνιο.

Οι παλιότεροι έλεγαν πως τον Αύγουστο δεν υπάρχουνε ειδήσεις.

Το καλοκαίρι που πέρασε ο Αύγουστος ήταν γεμάτος ειδήσεις. Και μνημόνια είχε. Και εκλογές είχε. Και διασπάσεις. Και καταστολή. Και τα όλα του.

Έλα-έλα, ήρεμα παιδιά

Συνήθως, όταν μία ταινία βγαίνει στην κυκλοφορία, οι συντελεστές της δημιουργούν ένα τρέιλερ, με σκοπό να προβάλουν τα δυνατά σημεία της για να προσεγγίσουν κοινό. Παρακολουθόντας την τριήμερη διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης, και έχοντας δει την πρώτη ταινία και ποιοι θα πρωταγωνιστήσουν στη δεύτερη, είναι εύκολο να προβλέψεις την πλοκή της. Όπως αυτή που θα ακολουθήσει για τη νέα σύνθεση της Βουλής.

Σε μία Βουλή όπου τις θέσεις αγωνιστών του ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταλάβει αρκετοί επαγγελματίες “Ναισ’ολάκηδες”, πάνω από εκατό βουλευτές του ξοφλημένου ΠΑΣΟΚ και της ετοιμοθάνατης Νέας Δημοκρατίας, δέκα νεοφιλελέρες του Ποταμιού, άλλοι τόσοι Καμμένοι, εννιά λεβεντομαλάκες και ένα τσούρμο νεοναζί, καταλληλότερος Πρόεδρος της Βουλής από τον Βούτση δεν θα μπορούσε να βρεθεί.

Είμαστε ο κάθε ψίθυρος του Συντάγματος

Αυτά που ακούστηκαν από το στόμα του Αλέξη Τσίπρα το απόγευμα της Δευτέρας, αναμφισβήτητα δεν είχαν καμία σχέση με τα όσα περιελάμβαναν οι προγραμματικές δηλώσεις του περασμένου Φεβρουαρίου. Μάλιστα, θα ήταν απολύτως εύστοχο εάν ο νέος κειμενογράφος του πρωθυπουργού είχε αντίστοιχη έμπνευση με του προηγούμενου, και τον έβαζε να πει πως «είμαστε η κάθε λέξη του τρίτου μνημονίου».

Επιτρέψτε μου. Η παραπάνω παρότρυνση δεν εκπορεύεται από κάποια μνησικακία (ή… μνημονιοκακία) και κανενός είδους ειρωνεία.

Είναι απλώς απόλυτη αλήθεια, ή έστω μέρος της, πως μετά τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, η πλειοψηφία των μελών της κυβέρνησης και συνολικότερα της σύνθεσης του ελληνικού κοινοβουλίου δηλώνουν πίστη και υπακοή στα όσα οι δανειστές επέβαλαν το βράδυ της 12ης Ιουλίου.

Στις όχθες του Grexit κάθισα κι έκλαψα

Τα τελευταία χρόνια, βιώνουμε μία πρωτοφανή (εν καιρώ ειρήνης) επίθεση στη χώρα, σε όλα τα επίπεδα. Μισθοί, συντάξεις, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, πρόσβαση στην Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια, ελευθερία του Τύπου, βιοτικό επίπεδο, δημόσια και κρατική περιουσία, όλα στο στόχαστρο υπό τον συνήθη εκβιασμό. Όλα, θυσία στον βωμό της αποφυγής του Grexit. Τελικά, μετά από τρία μνημόνια και εκατοντάδες νόμους που αλλάζουν την ίδια την Δημοκρατία μας, έχουμε αποφύγει το Grexit;

Μόλις πριν δυόμισι μήνες, κατά τις ημέρες του δημοψηφίσματος, μία δήλωση του Πολ Κρούγκμαν προκάλεσε αίσθηση. Ο Αμερικάνος οικονομολόγος υποστήριξε πως η χώρα μας, εξαιτίας των capital controls, βίωσε ήδη σε σημαντικό βαθμό τις συνέπειες μίας εξόδου. Γι’ αυτό, είπε τότε, θα πρέπει να αφεθεί ελεύθερη να βιώσει και τα θετικά του. Μόνο που, ουσιαστικά, τότε είπε τη μισή αλήθεια.

Υποτίθεται πως η συμμετοχή σε έναν μεγάλο οικονομικό οργανισμό, εξασφαλίζει στα κράτη του μία στοιχειώδη ευημερία, μία ωφέλιμη έστω κατάσταση σε κάποιους κρίσιμους τομείς.

Οι Τζιχαντιστές της Ελλάδας

Την Δευτέρα το πρωί, μία ομάδα περίπου δέκα ατόμων, εισέβαλε στον 7ο όροφο του κτηρίου που στεγάζεται το Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου στην πλατεία Κολοκοτρώνη,  και έσπασε υπολογιστές και άλλον εξοπλισμό. Η επίθεση πραγματοποιήθηκε από την ομάδα συντρόφων του Ρουβίκωνα.

The Σόιμπλε Show

Οδεύουμε σε μία εκλογική διαδικασία στην οποία καλούμαστε να διαλέξουμε ποιος θα είναι εκείνος που θα μας εφαρμόσει καλύτερα το τρίτο μνημόνιο. Ποιος θα πάρει την συμφωνία της 12ης Ιουλίου και θα την κάνει πραγματικότητα πιο αποτελεσματικά. Από τις εκλογές του Ιανουαρίου που έφεραν την «Πρώτη φορά Αριστερά» στην εξουσία, μέχρι και την υπογραφή του μνημονίου στις 12 Ιουλίου, η Ευρώπη αποκάλυψε στους πάντες το πραγματικό πρόσωπό της. Και αυτό ήταν το πρόσωπο του Σόιμπλε.

Φαίνεται πως στη Γερμανία, μεταξύ των χαρτοφυλακίων που αναλαμβάνει ο κάθε υπουργός της κυβέρνησης, παραλαμβάνει και αυτό κάποιας χώρας. Δεν χωρά αμφιβολία πως το χαρτοφυλάκιο της Ελλάδας βρίσκεται στην κατοχή του Βόλφγκανγκ.

Στις 12 Ιουλίου, ο Τσίπρας διαπραγματεύτηκε, λογομάχησε, στριμώχθηκε, ταλαιπωρήθηκε, βασανίστηκε, εκβιάστηκε, απειλήθηκε για να δεχθεί το Σχέδιο του Σόιμπλε.

Μετά τις 20 Σεπτέμβη (spoiler alert)

Αισίως (που λέει ο λόγος) μπαίνουμε στην τελευταία εβδομάδα που οδηγεί στις εκλογές. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι υποψήφιοι δεν λένε κουβέντα για το τρίτο μνημόνιο, ούτε για τα μέτρα που θα επιβάλλουν όταν αρχίσουν αντ ο διαβάζουν. Το μόνο που ακούμε είναι σενάρια για το ποιος θα κρατάει την κουτάλα την επόμενη Δευτέρα. Όχι αυτή που θα μας ταΐσει. Αλλά αυτή που θα μας έρθει στο κεφάλι.

Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει την αυτοδυναμία, ο Αλέξης θα παραμείνει στο Μέγαρο Μαξίμου για πολλά χρόνια και ο Καμμένος θα βελτιώσει την καραμανλική του διάλεκτο.

Εάν την πάρει η Νέα Δημοκρατία, ο Βαγγέλας θα καλέσει και τον Αλέξη στο Μαξίμου για να μην νιώθει μοναξιά, ο Σταύρος θα χαρεί επιτέλους τα καινούρια του κοστούμια και η Φώφη θα σταματήσει να βλέπει τον πατέρα της στον ύπνο της.

Να ανακληθούν οι εκλογές ζητάει ο Δραγασάκης

Σε μία από τις σπάνιες παρεμβάσεις του, ο εν αναμονή πρωθυπουργός Γιάννης Δραγασάκης αποφάσισε να απαντήσει στις αιτιάσεις των δανειστών για κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού.

Νωρίτερα μέσα στην ημέρα, πηγή από την Κομισιόν δήλωσε εμπιστευτικά στο Βήμα πως εάν θέλουμε να γίνει συζήτηση για το χρέος, τότε θα πρέπει να σχηματιστεί κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού.

Αυτό δεν θα μπορούσε να περάσει έτσι από τον πρώην αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, που όλοι θυμούνται την καίρια παρέμβασή του τρεις ημέρες πριν το δημοψήφισμα, όταν καλούσε τον πρωθυπουργό Τσίπρα να το ανακαλέσει.

Εκλογές ανεξήγητων φαινομένων

Ο Τσίπρας προσπαθεί να εκθέσει την παροχολογία Λαφαζάνη που βασίζεται στην δική του ρητορική σε βάθος πενταετίας, ο Μεϊμαράκης ζητάει να συγκυβερνήσει με τον Αλέξη αλλά όχι ως αυτοφωράκιας, ενώ ο Σταύρος χτυπιέται πως αυτό το μνημόνιο, εκείνος μπορεί να το εφαρμόσει καλύτερα. Εγώ γύρισα από ολιγοήμερες διακοπές πριν δύο ημέρες, και όπως ήταν αναμενόμενο, γύρισα σε άλλη χώρα.

Λένε, πως είναι αδύνατον να ζεις τη ζωή και να την καταλαβαίνεις ταυτόχρονα. Εάν αυτό ισχύει μία φορά για την κανονική ζωή, για την πολιτική λειτουργεί πολλαπλασιαστικά. Γι’ αυτό κι εγώ έφυγα διακοπές αμέσως μόλις ανακοίνωσε ο Αλέξης πως παραιτείται.

TI ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΩΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΙΑ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ – ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Αριστερή ονοματολογία και ταξική πολιτική

Είναι τραγικά ανούσιο έως βλακώδες να τσακώνονται διάφοροι για το ποιος είναι ο πιο γνήσιος αριστερός και σε ποιόν ανήκει νόμιμα ο τίτλος όταν δεν υπήρξε ποτέ (και ελπίζω να μην υπάρξει ποτέ) μια κατοχυρωμένη θεσμική κοινά αποδεκτή αρχή και στάνταρ που θα απονέμει τίτλους και βαθμίδες αναλόγως. Η ίδια η συζήτηση είναι υποθηκευμένη από τους όρους της, εφόσον ο καθένας έχει ορίσει ήδη στο μυαλό του τι σημαίνει αριστερά με βάση τις προσλαμβάνουσες, τα βιώματα και την ταξική του/της θέση (αυτό λειτουργεί πιο υποσυνείδητα και όχι μονοσήμαντα στον γαλαξία της αριστεράς). Άρα οι διαφωνίες, εφόσον δεν υπάρχει ένας κοινός τόπος ή ένας τρίτος κοινά αποδεκτός έξωθεν κριτής, θα είναι αιώνιες και κυκλικές και απλώς θα καταλήγουν σε ιστορική περιπτωσιολογία και “εντυπωσιακούς” χαρακτηρισμούς. Το μόνο αντικειμενικό και υπαρκτό κριτήριο για διαφοροποιήσεις με κάποιο νόημα είναι η ταξική πολιτική (όχι η ταξική θέση του καθένα που φυσικά δεν ταυτίζονται πλήρως αλλά μη μονοσήμαντα, κάποιες φορές και αντίθετα, με την στάση και θεωρία στην ταξική πολιτική). Νομίζω πως μόνο με τέτοιους όρους μπορεί να γίνει πια η οποιαδήποτε κριτική στην κυβέρνηση, η όποια απόπειρα μεταστροφής της ή η οποιαδήποτε παράλληλη ή μετωπική με την κυβέρνηση πολιτική απόπειρα.

Το μεγαλύτερο και χειρότερο λάθος από όλα

Αυτό που τελικά δεν θα συγχωρεθεί εύκολα (και δεν λέω για τον γαλαξία της αριστεράς αλλά πολύ ευρύτερα και με την ευρύτερη έννοια ως προς τη λέξη), δεν είναι η ταξική πολιτική που επιβάλλουν τα μνημόνια τα οποία έχουν το άλλοθι του καταναγκασμού, αλλά ο μεταμνημονιακός λόγος της κυβέρνησης στη διαχείριση του μνημονίου. Ένας λόγος που παρουσιάζει την κατάσταση εξαίρεσης (δηλ τον σε συνεχή επέλαση νεοφιλελευθερισμό) ως κάτι το αναπόφευκτο και ιστορικά μοιραίο και τις επιλογές της ως σωτηρία των πολλών και της κοινωνίας. Και αυτό γιατί έτσι κάνει ένα βαθύ διχασμό στην (θεωρητική κ πάντα ρευστή ) κοινωνική βάση της, αγνοώντας μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που δεν είχαν τίποτα να χάσουν, παρόλο που ρητορικά τους συμπεριλαμβάνει στον απολογητικό της λόγο, όπως η πλειοψηφία των νέων, οι άνεργοι και φτωχοί, που θα τους γίνεται όλο και πιο κατανοητό συνεχώς ότι η κυβέρνηση τους πέταξε στον Καιάδα. Ακόμη η καταρρέουσα και υπό προλεταριοποίηση στη πλειοψηφία της μεσαία τάξη, ένιωσε έμμεσα από τα συμφραζόμενα του κυβερνητικού λόγου, ότι η κυβέρνηση έδρασε για την προστασία της, για αυτό και σήμερα έχουμε μια μετακίνηση πιο μετριοπαθών και συντηρητικών ανθρώπων στην κοινωνική βάση που στηρίζει την κυβέρνηση. Όμως οι πολιτικές του μνημονίου στοχεύουν και αυτούς μια και οι φορολογικές κ δημοσιονομικές πολιτικές (συνταξιοδοτικό, εργασιακά, ασφαλιστικά) στρέφονται και εναντίον τους και ειδικά οι φορολογικές πολιτικές σχεδόν αποκλειστικά σε βάρος τους. Και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο για το μέλλον σου ως κυβέρνηση από το να δηλώνεις και να πείθεις ότι σώζεις κάποιον όταν έχεις προγράψει την συνέχιση της καταστροφής του.

Τελικά, με τι πήγε ο Τσίπρας στη Μήλο;

Τελικά τι έγινε; Πήγε ο Τσίπρας στη Μήλο; Ή δεν πήγε; Κι εάν πήγε, τελικά πήγε καβάλα σε ιδιωτική θαλαμηγό ή στο φουσκωτό του Πολάκη; Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα. Γιατί πολλοί λένε πως όσοι γυρνάνε το Αιγαίο με φουσκωτό πνίγονται, αλλά είναι και κάτι άλλοι που λένε ότι έχουν διασχίσει με φουσκωτό τον μισό Ατλαντικό. Πόσο καλός καπετάνιος είναι ο Πολάκης; Κι αν τελικά δεν ήταν το φουσκωτό του Πολάκη, μήπως ήταν αυτοί οι μασόνοι τύπου που λέει ο Λιακόπουλος πως κάνουν κρουαζιέρα στο Αιγαίο; Τι δουλειά έχεις Αλέξη με τους μασόνους;

Η είδηση που μονοπώλησε την επικαιρότητα της προηγούμενης Δευτέρας (και λίγο από της Τρίτης), αναδεικνύει το επίπεδο στο οποίο σύρεται η πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, συστημικών και νεοσυστημικών. Παράλληλα, αποτυπώνει  και το σημείο αγανάκτησης που έχει φτάσει το αναγνωστικό, τηλεοπτικό και σοσιαλμιντιακό κοινό.

Ιδιωτικοποιούνται και τα οικόπεδα στα σύννεφα

Όσο περνά ο καιρός και το τρίτο μνημόνιο, η Πρώτη Φορά Αριστερά ξεπερνάει και τις τελευταίες της ντροπές. Επιτέλους, ετοιμάζεται να κυβερνήσει. Η είδηση πως ο Αλέξης Τσίπρας ετοιμάζεται να κλείσει τη βουλή για να περάσει τους εφαρμοστικούς νόμους με βουλευτές της αρεσκείας του σκορπά αισιοδοξία στους κατά τόπους ολιγάρχες και λοιπούς ενσυνείδητους πολίτες.

Το κλείσιμο της βουλής για καλοκαίρι, μέχρι τα βάθη του φθινοπώρου, είναι το κερασάκι σε μία τούρτα που στα χαμηλότερα στρώματα έχει Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Προκόπη Παυλόπουλο, υπουργούς και στελέχη της κυβέρνησης με σκοτεινό (ή όχι και τόσο) πασοκικό παρελθόν, ψήφιση μνημονιακών υποχρεώσεων με την μορφή του κατεπείγοντος, τροπολογίες της μαύρης νύχτας και της τελευταίας στιγμής, και μια σειρά από άλλες εκπλήξεις.

Επιτέλους, ας πάρουν τον λόγο οι γνωρίζοντες

Από την ψήφιση του τρίτου μνημονίου παραμονές Δεκαπενταύγουστου, έχουν περάσει ήδη πέντε ημέρες. Κρίνοντας από τα αποτελέσματα, η Παναγία δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα για να ανατρέψει αυτή την εξέλιξη, παρά το γεγονός πως συνέβη παραμονές της γιορτής της. Ωστόσο, υπάρχει και η άποψη πως το θαύμα συνέβη τελικά. Και αυτό είναι το μνημόνιο.

Από την ανακούφιση που φαίνεται να έχει φέρει το μνημόνιο στη δημόσια σφαίρα, φαίνεται πως τελικά ίσως λειτούργησε ως λύση. Ο δημόσιος διάλογος επιστρέφει ξανά στην, γνώριμη, επιδερμική του διάσταση. Ταυτόχρονα, όσοι διεκδικούν έναν διαφορετικό δρόμο, θεωρούνται είτε αφελείς, είτε εγκάθετοι του Σόιμπλε.

Εμπλοκή για την τελική συμφωνία- Έξαλλοι επενδυτές με το τρίτο μνημόνιο

Ανησυχία στις αγορές της Ευρώπης, του κόσμου και του Αλ Χαλίλι έσπειρε η πληροφορία για συμφωνία της Ελλάδας με τους δανειστές, καθώς ο ένας μετά τον άλλον οι επενδυτές ανά τον κόσμο πέφτουν από τα σύννεφα. Αιτία, το μνημόνιο με την υπογραφή Τσίπρα-Σταθάκη-Τσακαλώτου, που σε τίποτα δεν θυμίζει τις υποσχέσεις που έδινε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση στους επενδυτές.

Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, το τρίτο μνημόνιο είναι έτοιμο από νωρίς το πρωί, με κάποιες μικρές λεπτομέρειες να μένουν. Ευτυχώς, οι «τελευταίες πινελιές» που έλεγε η κυβέρνηση το βράδυ της Κυριακής, μπήκαν και όλα είναι έτοιμα για να γίνει νόμος του κράτους.

Η μόνη λογική εξήγηση

Το κυρίαρχο σκεπτικό από τη στιγμή που ο Αλέξης επέστρεψε από τις Βρυξέλλες με το τρίτο μνημόνιο στις αποσκευές του, είναι πως η κυβέρνηση θα πρέπει να παραμείνει, να στηριχτεί και να μην πέσει, γιατί έτσι θα έχουμε παίξει το παιχνίδι όσων επιχειρούν την ανατροπή της.

Εντάξει, ας ξεπεράσουμε το γεγονός πως άνθρωποι που έχουν φέρει τον κόσμο άνω κάτω τα τελευταία χρόνια αντιτιθέμενοι στα μνημόνια, προετοιμάζονται σήμερα να επιβάλλουν και να εφαρμόσουν ένα τρίτο, δυνατότερο.

Το κόνσεπτ είναι πως εμείς κάναμε τα πάντα για να ανατρέψουμε την λιτότητα και τα μνημόνια, κι αυτοί στο τέλος μας απείλησαν με τέτοια καταστροφή που δεν είχαμε φανταστεί, γι’ αυτό και την ύστατη στιγμή κάναμε πίσω.

Μνημόνιο στη γάστρα

Βρισκόμαστε στην Ελλάδα, μέσα στο κατακαλόκαιρο, με τους περισσότερους να έχουν βρεθεί ή να βρίσκονται καθοδόν, σε ολιγοήμερες διακοπές στο χωριό ή κάποιον φθηνό προορισμό. Η ειδησιογραφία λέει πως η ελληνική κυβέρνηση σε συνεργασία με τους θεσμούς έχει ήδη μαγειρέψει ένα καταπληκτικό μνημόνιο για να φάμε από Σεπτέμβριο. Προς το παρόν το έχουν αφήσει σε σιγανή φωτιά να πιει τα ζουμιά του, αλλά αναμένεται να το σερβίρουν μέσα στην εβδομάδα.

Μέχρι στιγμής, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, στο τραπέζι βρίσκονται η επιβολή ΦΠΑ 23% σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την εκπαίδευση, οι αλλαγές στην ρύθμιση των 100 δόσεων (θίγοντας σχεδόν ένα εκατομμύριο πολίτες), η κατάργηση της επιδότησης πετρελαίου στους αγρότες, η κατάργηση των υψηλών συντελεστών της εισφοράς αλληλεγγύης από τους πολύ πλούσιους, καθώς και η πτώση του ΦΠΑ στο μοσχαράκι στο 13%.

Πρώτη φορά (χωρίς) Αριστερά

Το μνημόνιο έχει σχεδόν ψηθεί και θα μείνει στη φωτιά για λίγες ημέρες ακόμα για να πάρει χρώμα. Είτε είναι «προϊόν εκβιασμού», είτε «ελληνικής ιδιοκτησίας», όλα δείχνουν πως βρίσκεται καθ’ οδόν, με τις χειρότερες πρακτικές των τελευταίων χρόνων, μέσα στο κατακαλόκαιρο, με δαιμονοποίηση οποιασδήποτε άλλης εναλλακτικής. Αυτό που συντελείται από τον περασμένο Ιανουάριο, όντως συμβαίνει για πρώτη φορά.

Τόσα χρόνια, ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε τρεις πρωθυπουργοί, με άλλο πρόγραμμα έχουν εκλεγεί, και άλλο καταλήγουν να εφαρμόζουν. Η ίδια ιστορία για πολλά χρόνια. Δεκαετίες ολόκληρες.

Μερικές τελευταίες πινελιές

Και να που βάλαμε μυαλό. Και μετά από πεντέμισι μήνες νάζια και υπεκφυγές, παραδεχτήκαμε πως άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Υπάρχουν μερικές προσθήκες, λίγες προσθαφαιρέσεις. Μερικές πινελιές. Εναλλακτική όμως, δεν υπάρχει.

Έτσι, επιτέλους, σήμερα η συμφωνία είναι έτοιμη, γραμμένη, στοιχισμένη και απεσταλμένοι από τους αγαπητούς εταίρους για μερικές τελευταίες πινελιές.

Κι εμείς, καταλάβαμε επιτέλους πως σήμερα ένας άνθρωπος είναι ελεύθερος να διαπραγματευτεί τη ζωή του μόνος του, να παλέψει για να αντιμετωπίσει την αγορά ως ίσο προς ίσο απέναντι στους υπόλοιπους, πως για όλα στη ζωή το σημαντικό είναι η προσφορά και η ζήτηση. Έτσι, χωρίς αντίδραση.