ΕΕΣΥΠ, αυτή η άγνωστη (1)

Απεικόνιση των λοιπών θυγατρικών τής ΕΕΣΥΠ (από την Ετήσια Οικονομική Έκθεση 2017)

Θα έβαζα άνετα στοίχημα ότι αν μας ρωτήσει κάποιος τι είναι η ΕΕΣΥΠ, ελάχιστοι από μας δεν θα τον κοιτάζαμε με απλανές βλέμμα και δεν θα σηκώναμε τους ώμους δηλώνοντας άγνοια. Κι όμως, αυτό που κρύβεται πίσω από τούτο το αρκτικόλεξο, ρυθμίζει εν πολλοίς την μοίρα μας και την μοίρα τού τόπου μας και θα το κάνει για πολλά χρόνια ακόμη. Πάμε, λοιπόν, να δούμε με λεπτομέρειες την απάντηση.

Κατ’ αρχάς, ΕΕΣΥΠ σημαίνει “Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας”. Πρόκειται για έναν φορέα, ο οποίος ιδρύθηκε το 2016 (επί της πρώτης “αριστερής” κυβέρνησης της χώρας) και συνήθως αναφέρεται ως “υπερταμείο”. Βέβαια, κάποτε αποκαλούσαμε “υπερταμείο” το ΤΑΙΠΕΔ αλλά σήμερα το ΤΑΙΠΕΔ δεν είναι παρά μια θυγατρική τής ΕΕΣΥΠ. Αυτή και μόνη η λεπτομέρεια αρκεί για να προκαλέσει δέος. Αν τώρα προσθέσουμε ότι, πλην του ΤΑΙΠΕΔ, στις άμεσες θυγατρικές τής ΕΕΣΥΠ ανήκουν η ΕΤΑΔ (Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου) και το ΤΧΣ (Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας), γίνεται σαφές ότι τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά.

Σήμερα είμαστε όλοι πρόεδροι

Ένας ακόμα μύθος που καταφέρνει να σπάσει η κυβέρνηση Σαμαρά κατά τη διάρκεια της διοίκησης όσων έχουν απομείνει στην Ελλάδα είναι  αυτός του “προέδρου”. Μέχρι εχτές, εάν έβγαινες στο δρόμο και φώναζες “πρόεδρε!”, θα γυρνούσαν οι μισοί. Σήμερα, γυρίζουμε όλοι.

Μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς και το ακούραστο επιτελείο του να παρουσιάζονται μαχόμενοι, πότε τους διεθνείς τοκογλύφους και πότε τους εγχώριους τρομοκράτες, έναν δράκο δεν κατάφεραν να σκοτώσουν. Κι αφού δεν μπορούν να τον σκοτώσουν, θα τον ταΐσουν όσο μπορούν περισσότερο μέχρι να σκάσει. Τον αθάνατο ελληνικό παραγοντισμό.

“Το μεγάλο ξεπούλημα” (ντοκυμαντέρ)

Από την koula

Πηγή : //ΠαραλληλοΓράφος//

Στο ντοκιμαντέρ του  Florian Opitz “Το μεγάλο ξεπούλημα – Der Grosse Ausverkauf (2007)“, παίρνεις μια εικόνα από το τι επιφέρει η ιδιωτικοποίηση σημαντικών και πολύτιμων αγαθών, όπως συμβαίνει ας πούμε με την ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων (πχ στις Φιλιππίνες), του ηλεκτρικού ρεύματος (πχ στη Νότιο Αφρική) και των μέσων μαζικής μεταφοράς (πχ των φημισμένων τρένων στην Βρετανία) αλλά και του νερού (πχ στην Βολιβία – που απαγορεύεται και να χρησιμοποιήσεις αυτό το νερό που κυλάει “εκτός δικτύου”!).

Όλες αυτές οι καταστάσεις με τις αβάσταχτες χρεώσεις για αυτά τα αγαθά αλλά και της ταυτόχρονης αδιαφορίας των εταιρειών για την σωστή συντήρηση/λειτουργία έναντι του κέρδους (πχ των σιδηροδρομικών δικτύων που η συντήρησή τους πέρασε από εργολάβους σε υπεργολάβους…κλπ) αποτελούν άμεσο ή έμμεσο κίνδυνο για την ζωή των κατοίκων αυτών των χωρών και περιγράφονται από τους ίδιους… μόνο που μερικές εικόνες λένε περισσότερα.