Επιχείρηση «αριστερή κανονικότητα»;

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-ΚΕΙΜΕΝΑ: Νίκος Ταυρής, Γιώργος Παπαϊωάννου

Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση επιχειρεί με κάθε τρόπο να μειώσει ή να διαχειριστεί τη μεγάλη φθορά που εισπράττει από την πολιτική της. Μετά τη λήξη του τρίτου μνημονιακού προγράμματος, επιζητεί χώρο ώστε να ασκήσει κάποια πολιτική με βασικό στόχο την παράταση της παραμονής στην εξουσία.

Ο πρώην υπουργός Ν. Φίλης, που προβάλει θέσεις αμφισβήτησης του πυρήνα γύρω από τον πρωθυπουργό, έθεσε πρώτος το θέμα της επιστροφής σε μια «αριστερή κανονικότητα». Σύμφωνα με τη δική του εκδοχή, ο Π. Καμμένος με το κόμμα του θα πρέπει να δουν την πόρτα της εξόδου και ο ΣΥΡΙΖΑ να προσανατολιστεί προς αυθεντικά «κεντροαριστερές» συμμαχίες, δίνοντας το σήμα της επιστροφής σε μια αριστερή πολιτική μετά τα μνημόνια.

Η άλλη πλευρά, εκείνη που υποστηρίζει «ανεπιφύλακτα» τις επιλογές του Αλ. Τσίπρα, τονίζει ότι ο Καμμένος δεν θολώνει τον προσανατολισμό της κυβέρνησης. Ο Ν. Παππάς δήλωσε πριν λίγες μέρες: «Η επιλογή του 2015 ήταν η αριστερή επιλογή. Δεν ήταν παρέκβαση από την αριστερή κανονικότητα», ενώ ο πρώην γραμματέας του κόμματος Π. Ρήγας, απαντώντας ουσιαστικά στον Φίλη, είπε ότι η «αριστερή κανονικότητα» είναι ήδη γεγονός!

Απτός εμπαιγμός

Του Νίκου Ταυρή

Ταξίδι στις ΗΠΑ και κοινωνικό μέρισμα

Ο πρωθυπουργός μιλώντας στην Βουλή για την αναβάθμιση των F16 ανέφερε τα φοβερά «απτά αποτελέσματα» του ταξιδιού στις ΗΠΑ. «Πρώτη φορά ακούσαμε τον πρόεδρο των ΗΠΑ να μιλά δημόσια για την ανάγκη ελάφρυνσης του ελληνικού δημοσίου χρέους, απτό αποτέλεσμα η δήλωσή του ότι η ελληνική οικονομία στέκεται στα πόδια της, απτό αποτέλεσμα ήταν η σύσταση ομάδας εργασίας μεταξύ των υπουργών μας για επενδύσεις στην Ελλάδα. Απτό αποτέλεσμα είναι η ανακοίνωση για κατασκευή σταθμού υγροποιημένου αερίου στην Αλεξανδρούπολη, ενώ είμαστε η δεύτερη χώρα στην Ευρώπη που ανοίγει τις πύλες της για εισαγωγή σχιστολιθικού αερίου. Απτό αποτέλεσμα είναι η αναγνώριση ότι η επόμενη ΔΕΘ, που τιμώμενη χώρα θα είναι οι ΗΠΑ, θα αποτελέσει σημείο καμπής για τις αμερικανικές επενδύσεις. Απτό αποτέλεσμα η αναγνώριση της Ελλάδας ως πυλώνα σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή. Τέλος, απτό αποτέλεσμα ήταν η διαβεβαίωση από πλευράς της διευθύντριας του ΔΝΤ ότι η Ελλάδα πέρασε τον κάβο». Το προς στιγμήν απτό είναι το κοντράτο (ύψους 2.4 δισ.) για την αναβάθμιση των F16 που ανακοίνωσε ο Τραμπ και η αναβάθμιση της Σούδας. Τα υπόλοιπα είναι στιγμιαία λόγια και φιλοφρονήσεις. Μάλλον εμείς βάζουμε το χέρι στην τσέπη κι όχι οι Αμερικανοί.

Έρχεται όμως κι ένα άλλο εγχώριο «απτό»: Με τυμπανοκρουσίες, με πανηγυρισμούς η κυβέρνηση θα ξαναμοιράσει σε ευπαθείς ομάδες για δεύτερη φορά «κοινωνικό μέρισμα». Το ύψος του ποσού θα είναι περίπου 800 εκατομμύρια μέχρι 1 δισ. και θα δοθεί σε ένα εκατομμύριο πολίτες. Την στιγμή που η κυβέρνηση έχει δεσμεύσει την οικονομία με στάση πληρωμών προς τους συνταξιούχους εδώ και 3 χρόνια, και χρωστά περίπου 3δισ. σε δικαιούχους, την στιγμή που έχει υπογράψει περαιτέρω μειώσεις των συντάξεων και ο νόμος Κατρούγκαλου με την «προσωπική διαφορά» από 2019 θα τις αποτελειώσει, μοιράζει κιμπάρικα το φιλοδώρημα παριστάνοντας πως νοιάζεται για τους αδύναμους. Λες και τα εξωφρενικά πρωτογενή πλεονάσματα που έχει δεσμευτεί μέχρι το 2021 θα προέλθουν από άλλες περικοπές κι όχι από διαρκή λιτότητα που εφαρμόζει.

Μια καθόλου «τυφλή» αντιπαράθεση

Του Νίκου Ταυρή

Τα κρυφά χαρτιά της φραστικής σύγκρουσης κυβέρνησης-δικαστών

Ο πρωθυπουργός από τη Λαμία, με αφορμή τη σύσκεψη για την παραγωγική ανασυγκρότηση, εξήγγειλε «ήσυχο καλοκαίρι». Παράταιρη δήλωση, παρά το «θρίαμβο» της εξόδου στις αγορές, αν κανείς σκεφτεί την παραγωγική καθίζηση της χώρας. Παράταιρο αν κανείς συνυπολογίσει ότι το όριο της κυβερνητικής θριαμβολογίας είναι τα 6,7 δισ. ευρώ που θα κλιθούν να πληρώσουν οι πολίτες για φόρους τους επόμενους μήνες και η έναρξη του τρίτου γύρου αξιολόγησης και οι νέες οδυνηρές απαιτήσεις των δανειστών που θα ξεκινήσουν τον ερχόμενο Σεπτέμβρη.

Το κλίμα αυτό, δηλαδή η μεγάλη πολιτική ρευστότητα και η αναζήτηση οδών διαφυγής, αποτυπώνεται πιο ουσιαστικά και αποκαλυπτικά στην έντονη φραστική αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και δικαστών.

Οι αφορμές της αντιπαράθεσης είναι λίγο πολύ γνωστές. Το βέβαιο είναι ότι ούτε οι δηλώσεις Πολάκη, ούτε η «επίθεση» κύκλων του ΣΥΡΙΖΑ κατά της δικαστικής απόφασης για την Ηριάννα θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν την εμπλοκή του Μαξίμου, της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, του πρόεδρου του ΣτΕ, ακόμα και του προέδρου της Δημοκρατίας σε μια αντιπαράθεση με θέμα τον «κίνδυνο συνταγματικής εκτροπής» από την κυβέρνηση. Και μάλιστα, τη στιγμή που διεθνείς και εσωτερικοί δυναμικοί παράγοντες της αγοράς επιχαίρουν για την προσαρμογή ΣΥΡΙΖΑ και την επιστροφή στην κανονικότητα των αγορών και των νόμων τους.

«Σκοτώνεται» στα κυβερνητικά σαλόνια η διαπλοκή

του Νίκου Ταυρή

Τσίπρας και Καμμένος «θυμήθηκαν» να τα βάλουν με τον Μαρινάκη

Πρόσφατα δημοσιεύματα στον Τύπο φέρνουν στην επιφάνεια ότι ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος εμπλέκεται σε απόπειρα λιμενικού υπαλλήλου να πείσει καταδικασμένο ναυτικό για την υπόθεση του Νοοr 1 (πλοίο με μεγάλο φορτίο ηρωίνης που πιάστηκε από τις διωκτικές αρχές) με αντάλλαγμα την αποφυλάκισή του να καταθέσει ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης ήταν εμπλεκόμενος. Σε αυτό φαίνεται να παίρνει μέρος ο δημοσιογράφος Μάκης Τριανταφυλλόπουλος που ενημερώνει για όλα αυτά, όπως και η Προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Πειραιά, κ.Τζήβα, αλλά και ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κοντονής.

Επίσης, οι εκδότες του περιοδικού Unfollow που σέρνουν το χορό των αποκαλύψεων με ηχογραφημένες συνομιλίες και συνεντεύξεις τυγχάνει να είναι υπεύθυνοι για το ένθετο Report που κυκλοφορεί με την εφημερίδα Παραπολιτικά, μια εφημερίδα που έχει «στενές σχέσεις» με τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Τι συμπέρασμα βγάζει αβίαστα ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος από όλα τα παραπάνω; Ότι παλιά και νέα τζάκια της διαπλοκής, με νέα όμως… ποιοτικά χαρακτηριστικά «σκοτώνονται» για το ποιο θα έχει το πάνω χέρι στις μπίζνες και τις μίζες και η κυβέρνηση ανακατεύει την κουτάλα, παίρνοντας μία το ένα μέρος και μία το άλλο. Ότι η σαπίλα που μυρίζει το πολιτικό σύστημα και ο επίσημος πολιτικός κόσμος όλων των αποχρώσεων είναι πια ανυπόφορη.

Τους έπιασε ο πόνος

Αλλόφρονες οι κυβερνητικοί παράγοντες και τα κάθε είδους παπαγαλάκια τους την πέφτουν σε όποιον τολμά να πει κουβέντα για την ανάμειξη Καμμένου στην υπόθεση του Noor 1. Όσοι κατηγορούν τον Καμμένο για ανάμιξη, θεωρούνται, όλοι συλλήβδην, ότι προσπαθούν να «ξεπλύνουν» τον Βαγγέλη Μαρινάκη και ότι παίρνουν το μέρος του. Μάλιστα, ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο έκανε ειδική νύξη για το θέμα αυτό τονίζοντας ότι η υπόθεση πρέπει να διαλευκανθεί, ότι έχουμε να κάνουμε με δολοφονίες και άλλα τέτοια ωραία και μεγάλα. Και ρωτάμε εμείς: Γιατί έπιασε τώρα ο πόνος τον κ. Τσίπρα και τον κ. Καμμένο; Μήπως επειδή θεωρούν τους τελευταίους μήνες ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης εξελίσσεται από έναν εν δυνάμει σύμμαχο σε έναν εν δυνάμει αντίπαλο λόγω των σχέσεων που έχει με την οικογένεια Μητσοτάκη, ειδικά τώρα που έχει και κανάλια και εφημερίδες. Επειδή νομίζουμε ότι αυτό ισχύει, ας θυμίσουμε ορισμένα πράγματα που φαίνεται να έχουν ξεχαστεί.

Με τον Βαγγέλη Μαρινάκη μέχρι προσφάτως η κυβέρνηση είχε καλές σχέσεις, ενώ η υπόθεση του Noor 1 δεν είναι καινούρια. Το φορτίο πιάστηκε τον Ιούνιο του 2014 μετά από συντονισμένες ενέργειες της DEA (αμερικανική Υπηρεσία Δίωξης Ναρκωτικών) και του Ελληνικού Λιμενικού Σώματος. Τώρα, γιατί μπλέχτηκε η DEA ενώ η Ελληνική Αστυνομία δεν πήρε μέρος είναι μάλλον μέρος ενός άλλου ρεπορτάζ. Σε κάθε περίπτωση, από τότε ψιθυριζόταν ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης εμπλέκεται στην περίπτωση και όλα αυτά κάμποσες μέρες μετά το «τυχαίο» ραντεβού του με την Ρένα Δούρου σε ψαροταβέρνα του Πειραιά για να γίνουν οι συμφωνίες για τον δεύτερο γύρο των περιφερειακών εκλογών. Επίσης να μην ξεχνάμε ότι την ίδια περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να μπλέκεται με την ιστορία της Νέας Φιλαδέλφειας και γίνονται τα ραντεβού του Φλαμπουράρη, Πάντζα και Στρατούλη με τον Μελισσανίδη.

Ακόμα, η δίκη του Νοοr 1 και οι δολοφονίες βασικών μαρτύρων της υπόθεσης, μάλιστα δύο από αυτούς πέθαναν μεταξύ κρατητηρίου και νοσοκομείου, εξελίχτηκε την περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ ήταν και είναι κυβέρνηση και κανένας κυβερνητικός δεν ασχολήθηκε. Μην ξεχνάμε ακόμα και τα γεύματα του Βαγγέλη Μαρινάκη με τον υπουργό Νίκο Παππά την περίοδο της δημοπρασίας των τηλεοπτικών αδειών.

Άρα, αυτό που έχουμε δεν είναι μια ξαφνική αγάπη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ για την δικαιοσύνη αλλά μια αλλαγή πλεύσης στις διαπλεκόμενες συμμαχίες τους. Τώρα η κυβέρνηση βλέπει πιο κοντά της τον Ιβάν Σαββίδη και τον Δημήτρη Μελισσανίδη και αναλόγως κινείται.

Το «πλάκωμα» συνεχίζεται

Εδώ και πολλούς μήνες η διαπλοκή, παλιά και νέα, «σκοτώνεται» μέσα στα κυβερνητικά σαλόνια για το πόσο μεγάλο θα είναι το κομμάτι της πίτας που θα φάει. Είναι τέτοιος ο ανταγωνισμός τους που σχεδόν καθημερινά κοσμεί τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και πολλές φορές φτάνει μέχρι τα δελτία των ειδήσεων. Και βέβαια όλος ο επίσημος πολιτικός κόσμος είναι μπλεγμένος μέχρι τα μπούνια σε αυτόν τον τσακωμό. Η αντιπαράθεση, επίσης, έχει όλα τα χαρακτηριστικά που έχει κάθε τέτοιο «άρπαγμα». Αστραπιαίες αλλαγές συμμαχιών που φτάνουν στα όρια της κυβίστησης, λυκοφιλίες και λυκοσυμμαχίες. Όλοι οι πολιτικοί θεωρούνται αναλώσιμοι με γνώμονα το ότι «σήμερα είναι» και «αύριο δεν είναι» και βέβαια «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Έτσι και στην υπόθεση του Noor 1 βλέπουμε ότι τα ΜΜΕ του Αλαφούζου που μέχρι πρότινος αφιέρωναν ολόκληρες εκπομπές, τώρα μιλάνε για «σκευωρία της κυβέρνησης». Έτσι και ο Μελισσανίδης, που παλιά ήταν κοντά στον Σαμαρά και στην Ν.Δ. τώρα είναι κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Καμμένο.

Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι βρισκόμαστε σε μια ρευστή περίοδο αναδιάταξης της διαπλοκής στην χώρα, κάτι που αναμένεται να κρατήσει και σίγουρα έχουν να δουν πολλά τα μάτια μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι απαιτείται να καθαρίσει όλη η κόπρος του Αυγείου που έχει κατακλύσει την πολιτική ζωή του τόπου και το πώς θα γίνει αυτό, πρέπει να απασχολήσει όλους τους σκεπτόμενους πολίτες.

Ανεξάρτητη δημοσιογραφία;

Είναι συχνό το φαινόμενο δημοσιογράφοι να υπερασπίζονται αυτούς που τους δίνουν εργασιακή και εκδοτική στέγη. Είναι θλιβερό, αλλά γενικά το έχουμε συνηθίσει αν και δεν θα έπρεπε. Όμως υπάρχουν και κάποια όρια, που στη συγκεκριμένη περίπτωση των εκδοτών του Unfollow και του Report ξεπεράστηκαν αρκετά. Γιατί δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με υπεράσπιση φίλων των εργοδοτών τους αλλά με ενεργή συμμετοχή στον πόλεμο της διαπλοκής. Δεν γίνεται να θεωρείς ότι κάνεις ανεξάρτητη δημοσιογραφία και την ίδια στιγμή να παίρνει μέρος στα στρατόπεδα που κονταροχτυπιούνται. Και το λέμε αυτό, γιατί αν ήθελαν να έχει κάποιο αποτέλεσμα η προσπάθειά τους θα «προστάτευαν» το θέμα από την κατηγορία της μεροληψίας.

Σίγουρα μπορούσε να βρεθεί κάποιος τρόπος, δημοσιογράφοι είναι, που να το έκανε εφικτό. Ειδικά όταν τα στοιχεία που παρατίθενται στηρίζουν τον «εργοδότη» τους.

Και βέβαια, δεν θα έκαναν το μεγάλο «φάουλ» να μιλάνε για σκευωρία αντίστοιχη με αυτήν κατά της Ηριάννα Β.Λ. και του Τάσου Θεοφίλου. Δηλαδή, να εξομοιώνεται ο Βαγγέλης Μαρινάκης με δύο παιδιά που πετάνε στην φυλακή οι διωκτικές αρχές λόγω κοινωνικών σχέσεων και πολιτικών πεποιθήσεων.

Υπάρχει και ένα όριο…

Δρόμος της Αριστεράς

Γιώργος Κασιμάτης, συνταγματολόγος: Η μια δουλική κυβέρνηση διαδέχεται την άλλη

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Νίκο Ταυρή

Με γλώσσα που δεν χαρίζεται και δεν «στρογγυλεύει» τα ζητήματα αναφέρεται στα δεσμά που έχουν επιβληθεί στη χώρα ο ομότιμος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, Γιώργος Κασιμάτης. Μιλώντας στον Δρόμο, σημειώνει ότι με τις μνημονιακές συμφωνίες, τις οποίες χαρακτηρίζει παράνομες και άκυρες, είναι δεσμευμένη ολόκληρη η Ελλάδα. Επίσης αναφέρεται στην ανάγκη αντίστασης, η οποία θα ξεπερνά τα όρια αριστερά-δεξιά, αλλά και στην κατάσταση που βρίσκεται ο λαϊκός παράγοντας. Τέλος, ειδική αναφορά κάνει και στην Κύπρο, χαρακτηρίζοντάς την ως το πρώτο εθνικό θέμα.

Το πολιτικό σύστημα της χώρας ετοιμάζεται να παραδώσει πλήρως τη χώρα στους δανειστές, συνυπογράφοντας μια συμφωνία που ουσιαστικά την δεσμεύει για βάθος δεκαετιών. Έχει φτάσει σε κατάσταση έσχατου ραγιαδισμού. Υπάρχει κάτι ανάλογο στην σύγχρονη ελληνική ιστορία;

Μεταξύ καταστολής/καταστροφής και παραδειγματικής τρομοκρατικής ενέργειας

Του Νίκου Ταυρή

Επισημάνσεις με αφορμή την επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο

Μεγάλος θόρυβος προκλήθηκε από την επίθεση με «επιστολή βόμβα» στον πρώην πρωθυπουργό, τραπεζίτη και σημαντικό στέλεχος της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας Λουκά Παπαδήμο. Σύσσωμος ο μνημονιακός κόσμος έσπευσε να δώσει το «παρών» νιώθοντας ότι η επίθεση αυτή είναι μια πρόκληση για τη μνημονιακή τάξη, την ασφάλεια και την «κανονικότητα».

Φυσικά και δεν θέλουν να βγάλουν κανένα συμπέρασμα από τη συνολική ισοπέδωση στην οποία καταδικάζουν μια ολόκληρη κοινωνία και ιδιαίτερα μια νέα γενιά που χωρίς μέλλον και προοπτική σπρώχνεται στον αποκλεισμό και την απελπισία. Μακάριοι μάλιστα, νομίζουν ότι η ακινησία και η παθητικότητα που επιβάλλουν σε ολόκληρη την κοινωνία με τη μνημονιακή τρομοκρατία και το κράτος έκτακτης ανάγκης θα καθηλώσει τους πάντες στον καναπέ, δεν θα δημιουργήσει αντιδράσεις.

Ατέρμονη διαπραγμάτευση Ε.Ε. – ΔΝΤ με επίπτωση τη διάλυση της χώρας

του Νίκου Ταυρή

Διαμάχη για το μέλλον του ελληνικού προγράμματος στην εαρινή σύνοδο του Ταμείου

Οι πρώτες τροχιοδεικτικές βολές, πριν ακόμα ξεκινήσει η εαρινή σύνοδος του ΔΝΤ, δείχνουν ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει για μεγάλο διάστημα να αποτελεί ουσιαστικά θύμα μιας αντιπαράθεσης που συνοψίζει τη νέα φάση στην οποία οδεύει ο σύγχρονος κόσμος. Αν μέχρι τώρα ο ενιαίος πόλος της παγκοσμιοποίησης έβρισκε έναν τρόπο να ισορροπεί τις αντιπαραθέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε., στη σημερινή φάση τίποτα δεν είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένο.

Οι δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ είναι ενδεικτικές για την αντιφατικότητα της αμερικανικής πολιτικής. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα Financial Times, δηλώνει ότι «ο βασικός ρόλος του ΔΝΤ δεν είναι να δανείζει πλούσιες χώρες» και πως το ελληνικό ζήτημα είναι «κυρίως ευρωπαϊκό θέμα», προϊδεάζοντας για την πρόθεση της διοίκησης Τραμπ να χρεώσει στη Γερμανία τον λογαριασμό διευθέτησης της ευρωπαϊκής κρίσης. Στην ίδια συνέντευξη συμπληρώνει ότι δεν έχει πάψει το αμερικανικό ενδιαφέρον για την ελληνική κρίση καθώς είναι κάτι «σημαντικό για την παγκόσμια οικονομία και τις χρηματοπιστωτικές αγορές».