Detroit: επιστροφή στην Πόλη – Φάντασμα… Φεβ. 12

Aπό τον Giorgos P., editor στο Basketball Guru (@b_ballguru)

Στο Ντιτρόιτ δεν υπήρχε ποτέ κόσμος, παρόλο που σε ιδανικές συνθήκες θα μπορούσε να είναι ένα πολύ όμορφο μέρος. Βρίσκεται επάνω σε ποτάμι , στην απέναντι όχθη του οποίου είναι ο Καναδάς. Φανταστείτε απέναντι από το Σύνταγμα να υπήρχε μία άλλη χώρα. Οι δύο πλευρές ενώνονται με ένα υπόγειο τούνελ, στο τέλος του οποίου είναι ο έλεγχος διαβατηρίων. Συχνά πυκνά το περνούσαμε, καθώς τα δικαιώματα πολλών αγώνων ελληνικών ομάδων τα εξασφάλιζε μέσω δορυφόρου μία καφετέρια του Ουίνδσορ, της πόλης που βρισκόταν στην άλλη όχθη. Δεν ξέρω αν ήταν νόμιμο, αλλά ο ιδιοκτήτης εκεί έβαζε εισιτήριο για έναν αγώνα ευρωλίγκα ή κάποιον άλλον του τσάμπιονς λιγκ. Η διαδρομή από τα προάστια του Ντιτρόιτ (όπου μέναμε) δεν ήταν μικρή, αλλά τουλάχιστον εκεί μπορούσαμε να περπατήσουμε σαν άνθρωποι. Στο κέντρο της πόλης – φάντασμα κάτι τέτοιο φάνταζε μάλλον αστείο.

Οι φιλελεύθεροι και η απεργία

Ο χρήστης της απεργίας

Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι για τους οποίους η απεργία είναι ένα σκάνδαλο: δηλαδή όχι απλώς ένα σφάλμα, μια αταξία ή ένα πλημμέλημα, αλλά ένα έγκλημα κατά της ηθικής, μια ανυπόφορη πράξη που διαταράζει, κατά τη γνώμη τους, τη Φύση. Απαράδεκτη, σκανδαλώδης, εξοργιστική, είπαν για μια πρόσφατη απεργία ορισμένοι αναγνώστες του Φιγκαρό. Πρόκειται για μια αλήθεια, από την εποχή της Παλινόρθωσης και που εκφράζει τη βαθύτερη της νοοτροπία. Είναι η εποχή όπου η αστική τάξη, που βρίσκεται στην εξουσία από πολύ λίγο καιρό, εκτελεί ένα είδος συγκερασμού Ηθικής και Φύσης, δίνοντας στη μια την εγγύηση της άλλης: από φόβο μην υποχρεωθεί να φυσικοποιήσει την Ηθική, ηθικοποιεί τη Φύση, καμώνεται πως συγχέει το πολιτικό σύστημα με το φυσικό και καταλήγει στο να κηρύσσει ανήθικο καθετί που αμφισβητεί τους διαρθρωτικούς νόμους της κοινωνίας την οποία ανέλαβε να υπερασπίσει. Στους νομάρχες του Καρόλου του 10ου, όπως και στους σημερινούς αναγνώστες του Φιγκαρό, η απεργία εμφανίζεται πριν απ’όλα σαν μια πρόκληση στις εντολές της ηθικοποιημένης λογικής: για αυτούς, απεργώ σημαίνει <<κοροιδεύω τον κόσμο>>, δηλαδή παραβιάζω όχι τόσο μια πολιτική νομιμότητα, όσο μια “φυσική” νομοτέλεια, προσβάλλω το φιλοσοφικό βάθρο της αστικής κοινωνίας, αυτό το μίγμα ηθικής και λογικής που είναι η “σύνεση”.

Ποιος θα γκρεμίσει την κυβέρνηση; Εμείς ή Αυτοί;

του Γιώργου Παυλόπουλου

Προσπάθειες πρόκλησης πολιτικής αναταραχής» διέγνωσε πριν μερικές μέρες η κυβερνητική εκπρόσωπος, Όλγα Γεροβασίλη, σχολιάζοντας τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Μπίνγκο! Λες και χρειάζεται ιδιαίτερη …οξυδέρκεια για να καταλάβει κανείς ότι αναταραχή υπάρχει μπόλικη αυτή την περίοδο σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, με ποικίλες αφορμές, αλλά μία και μοναδική αιτία: την πολιτική της «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., η οποία ετοιμάζεται να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει από την ασφάλιση και τα υπόλοιπα «κεκτημένα» του λαού, προχωρώντας ακόμη και εκεί που οι Σαμαρο-Βενιζέλοι δεν είχαν τολμήσει. Αυτή είναι η αιτία για τη μαζική συμμετοχή στην απεργία της Πέμπτης και για τα μαζικότατα μπλόκα των αγροτών. Αυτή και για το «ξύλο» που τρώνε υπουργοί, βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπου και όταν εμφανίζονται – καταφέρνοντας μέσα σε λίγους μήνες κάτι που στους δεξιούς και τους πασόκους πήρε χρόνια. Αυτή είναι η αιτία και για το γεγονός ότι η ψήφιση του συγκεκριμένου ασφαλιστικού νομοσχεδίου μοιάζει να γίνεται καθημερινά πιο δύσκολη και αμφίβολη για την κυβέρνηση.

Αν όμως αυτό ισχύει για τα κίνητρα των εκατοντάδων χιλιάδων (ή των περισσότερων εξ αυτών) που απεργούν, διαδηλώνουν και κλείνουν τους δρόμους, αξίζει να αναρωτηθούμε ποιες είναι οι επιδιώξεις των υπολοίπων οι οποίοι συμβάλουν στη δημιουργία μιας εικόνας πολιτικής ασφυξίας: των κομμάτων της μνημονιακής αντιπολίτευσης που δεν ψηφίζουν το ασφαλιστικό και ζητούν την απόσυρσή του, των Ευρωπαίων «εταίρων» και του ΔΝΤ που ζητούν διαρκώς νέα μέτρα, ακόμη και του Σόιμπλε ο οποίος επανέφερε το ζήτημα του Grexit. Είναι άραγε η διενέργεια πρόωρων εκλογών; Ίσως μια διαφορετική κυβερνητική συμμαχία, ενδεχομένως και οικουμενική, που θα προκύψει από αυτή τη βουλή – κι αν ναι, με ή χωρίς Τσίπρα και Μητσοτάκη; Ή μήπως είναι όλα συμφωνημένα, έτσι ώστε το τελικό «πακέτο» που θα ψηφιστεί να μοιάζει ήπιο και το Μαξίμου να ισχυριστεί πως διαπραγματεύτηκε σκληρά και πέτυχε το καλύτερο δυνατό;

TI ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΩΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΙΑ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ – ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Αριστερή ονοματολογία και ταξική πολιτική

Είναι τραγικά ανούσιο έως βλακώδες να τσακώνονται διάφοροι για το ποιος είναι ο πιο γνήσιος αριστερός και σε ποιόν ανήκει νόμιμα ο τίτλος όταν δεν υπήρξε ποτέ (και ελπίζω να μην υπάρξει ποτέ) μια κατοχυρωμένη θεσμική κοινά αποδεκτή αρχή και στάνταρ που θα απονέμει τίτλους και βαθμίδες αναλόγως. Η ίδια η συζήτηση είναι υποθηκευμένη από τους όρους της, εφόσον ο καθένας έχει ορίσει ήδη στο μυαλό του τι σημαίνει αριστερά με βάση τις προσλαμβάνουσες, τα βιώματα και την ταξική του/της θέση (αυτό λειτουργεί πιο υποσυνείδητα και όχι μονοσήμαντα στον γαλαξία της αριστεράς). Άρα οι διαφωνίες, εφόσον δεν υπάρχει ένας κοινός τόπος ή ένας τρίτος κοινά αποδεκτός έξωθεν κριτής, θα είναι αιώνιες και κυκλικές και απλώς θα καταλήγουν σε ιστορική περιπτωσιολογία και “εντυπωσιακούς” χαρακτηρισμούς. Το μόνο αντικειμενικό και υπαρκτό κριτήριο για διαφοροποιήσεις με κάποιο νόημα είναι η ταξική πολιτική (όχι η ταξική θέση του καθένα που φυσικά δεν ταυτίζονται πλήρως αλλά μη μονοσήμαντα, κάποιες φορές και αντίθετα, με την στάση και θεωρία στην ταξική πολιτική). Νομίζω πως μόνο με τέτοιους όρους μπορεί να γίνει πια η οποιαδήποτε κριτική στην κυβέρνηση, η όποια απόπειρα μεταστροφής της ή η οποιαδήποτε παράλληλη ή μετωπική με την κυβέρνηση πολιτική απόπειρα.

Το μεγαλύτερο και χειρότερο λάθος από όλα

Αυτό που τελικά δεν θα συγχωρεθεί εύκολα (και δεν λέω για τον γαλαξία της αριστεράς αλλά πολύ ευρύτερα και με την ευρύτερη έννοια ως προς τη λέξη), δεν είναι η ταξική πολιτική που επιβάλλουν τα μνημόνια τα οποία έχουν το άλλοθι του καταναγκασμού, αλλά ο μεταμνημονιακός λόγος της κυβέρνησης στη διαχείριση του μνημονίου. Ένας λόγος που παρουσιάζει την κατάσταση εξαίρεσης (δηλ τον σε συνεχή επέλαση νεοφιλελευθερισμό) ως κάτι το αναπόφευκτο και ιστορικά μοιραίο και τις επιλογές της ως σωτηρία των πολλών και της κοινωνίας. Και αυτό γιατί έτσι κάνει ένα βαθύ διχασμό στην (θεωρητική κ πάντα ρευστή ) κοινωνική βάση της, αγνοώντας μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που δεν είχαν τίποτα να χάσουν, παρόλο που ρητορικά τους συμπεριλαμβάνει στον απολογητικό της λόγο, όπως η πλειοψηφία των νέων, οι άνεργοι και φτωχοί, που θα τους γίνεται όλο και πιο κατανοητό συνεχώς ότι η κυβέρνηση τους πέταξε στον Καιάδα. Ακόμη η καταρρέουσα και υπό προλεταριοποίηση στη πλειοψηφία της μεσαία τάξη, ένιωσε έμμεσα από τα συμφραζόμενα του κυβερνητικού λόγου, ότι η κυβέρνηση έδρασε για την προστασία της, για αυτό και σήμερα έχουμε μια μετακίνηση πιο μετριοπαθών και συντηρητικών ανθρώπων στην κοινωνική βάση που στηρίζει την κυβέρνηση. Όμως οι πολιτικές του μνημονίου στοχεύουν και αυτούς μια και οι φορολογικές κ δημοσιονομικές πολιτικές (συνταξιοδοτικό, εργασιακά, ασφαλιστικά) στρέφονται και εναντίον τους και ειδικά οι φορολογικές πολιτικές σχεδόν αποκλειστικά σε βάρος τους. Και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο για το μέλλον σου ως κυβέρνηση από το να δηλώνεις και να πείθεις ότι σώζεις κάποιον όταν έχεις προγράψει την συνέχιση της καταστροφής του.

Μπέρτολτ Μπρεχτ: “Κουράστηκες” (αφιερωμένο σε όσους υπό το βάρος της επίθεσης, γονάτισαν, υποχώρησαν, πήγαν ή σκέφτονται να πάνε σπίτι τους…)

Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.

Γονάτισες,  δε μπορείς άλλο να τρέχεις.

Κουράστηκες, δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.

Ξόφλησες: Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα.

Μάθε λοιπόν: εμείς το ζητάμε.

Απ’ το Λάσκαρη στο Βρούτση και απ’ τη Θάτσερ στο Σαμαρά…

Τη δεκαετία του ’70 ο υπουργός εργασίας της κυβέρνησης Καραμανλή ο περιβόητος Κ. Λάσκαρης έμεινε στην ιστορία γιατί θέλησε να καταργήσει την πάλη των τάξεων. Μάλιστα το πιο αστείο είναι ότι πίστεψε πως μπορούσε να το κάνει. Έμεινε στην ιστορία επίσης ως ο υπουργός που το 1976 νομοθέτησε την ανταπεργία των εργοδοτών (lock out) ως απάντηση στις απεργίες των εργατών. Με απλά λόγια το αφεντικό μπορούσε να κλείσει την επιχείρησή του αν οι εργάτες αποφάσιζαν να απεργήσουν! Πρόκειται για το πλέον εκβιαστικό μέτρο που καταδεικνύει ότι το κράτος δεν είναι ουδέτερο στην αέναη πάλη μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων.

«Ελεύθερη αγορά» αλά καρτ

Tο 2013 φέρνει την Άνοιξη και τη νομοθέτηση του κατώτερου μισθού. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σημαίνει ότι και τυπικά πλέον οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα θα υπαχθούν στο καθεστώς της λιτότητας. Το σπουδαιότερο είναι άλλο όμως. Το γεγονός αυτό είναι η πιο τρανή απόδειξη της ιδεολογικής χρεοκοπίας της «ελεύθερης οικονομίας» και ειδικότερα του νεοφιλελευθερισμού. Στην πραγματικότητα με αυτή την ενέργεια ομολογείται ότι δεν υπάρχει «ελεύθερη αγορά». Επί της ουσίας η οικονομική κρίση ξεγυμνώνει τον ίδιο τον καπιταλισμό απ’ τα όποια φύλλα συκής είχε πριν απ’ αυτή.