Η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να καταργήσει τα μαθήματα σχετικά με την Τέχνη στα Λύκεια έχει δημιουργήσει πλήθος αντιδράσεων.
Οι υπερασπιστές αυτής της ‘ιδέας’ έχουν ως βασικό επιχείρημα ότι δήθεν τα μαθήματα των Καλλιτεχνικών είναι «απλά διάλειμμα», είναι «η ώρα της κοπάνας», το «εύκολο 20» και αφού οι μαθητές δε μαθαίνουν και τίποτα χρήσιμο (sic) δεν είναι απαραίτητο να διδάσκεται. Ειδικά στο Λύκειο που αποτελεί όχι κομμάτι της εκπαιδευτικής βαθμίδας, αλλά μια τριετή προετοιμασία για τις εξετάσεις πρόσβασης στην τριτοβάθμια. Αυτό δε το λένε δυνατά στο Υπουργείο, αλλά το δείχνουν.
Έτσι λοιπόν, στον κόσμο των «αρίστων» τα μαθήματα που επιλέγονται για διδασκαλία κρίνονται όχι βάσει παιδαγωγικών κριτηρίων, αλλά βάσει της χρησιμότητάς τους με όρους της αγοράς εργασίας. Πόσο προσφέρουν δεξιότητες. Α, και κατά πόσο σε κάνουν «σωστό Έλληνα, χριστιανό και πατριώτη» κατά πώς φαίνεται και από προηγούμενες επιλογές της Υπουργού. More
Πόσοι ενδιαφέρονται πραγματικά για τα Κίτρινα Γιλέκα ή για τον Κωστόπουλο και τις κλωτσιές που έφαγε; Αν όντως ενδιαφερόντουσαν θα έπρεπε να καεί η Αθήνα όπως έγινε με τον Γρηγορόπουλο. Είναι η ίδια σφαγή· τότε έγινε σε ένα παιδάκι, και τώρα έγινε σ’ έναν άνθρωπο. Εμένα δεν με ενδιαφέρει αν αυτός είναι ντραγκ κουίν ή Στηβ ΜακΚουίν. Εμένα μ’ ενδιαφέρει το γιατί δεν κάηκε η Αθήνα ή γιατί κανείς δεν έπεσε πάνω τους μετά τη δεύτερη κλωτσιά.
Πια ο αντίκτυπος σε σχέση με το γεγονός δεν έχει καμία πυκνότητα. Υπάρχει ένας έρπων φασισμός σε όλες τις διαδικασίες ακόμη και στους εναλλακτικούς κι αυτό θα το καταλάβει κανείς στις διαπροσωπικές σχέσεις και όχι όταν μιλάμε για τα Κίτρινα Γιλέκα. Η απόσταση έχει σημασία. Όταν είσαι μακριά παίρνεις εύκολα θέση, από κοντά όλοι δυσκολεύονται. More
Ο κινηματογράφος είναι η τέχνη εκείνη που μπορεί να διατηρήσει αναλλοίωτα στη ζωή τα οράματα ανθρώπων που έχουν από καιρό αφήσει την εφήμερη επίγεια περιπλάνηση τους, αποτελώντας μία καλλιτεχνική μηχανή του χρόνου, απαράμιλλης αισθητικής αξίας. Τα καρέ κρύβουν μέσα τους ζωντάνια, τις ιδέες των δημιουργών τους, οι οποίες και μεταβιβάζονται στις επόμενες γενιές, υφαίνοντας αριστοτεχνικά το συλλογικό ασυνείδητο στην ανώτερη του βαθμίδα.
Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι (5 Μαρτίου 1922- 2 Νοεμβρίου 1975) ήταν ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, με εξαίσια κριτική ματιά, με έργα που βρίθουν από προβληματισμούς, πολιτικούς συμβολικούς στοχασμούς και μία ευαισθησία που καθηλώνει. Χαρακτηρίστηκε ως ένας αιρετικά εκκεντρικός, μα οι ταινίες του είναι γεμάτες με εικόνες μέγιστης ανθρωπιστικής ευκρίνειας που κεντρίζουν άμεσα την καρδιά του θεατή, μιλώντας του απευθείας , χωρίς μεσάζοντες στο νου, θέτοντας προβληματικές, ενεργοποιώντας δράσεις, «δολοφονώντας» την απάθεια.
Η πλειοψηφία των ταινιών (κομψοτεχνήματα όπως το Θεώρημα, Το κατά ΜατθαίονΕυαγγέλιο ή το Σαλό) του γεννημένου στην Μπολόνια, Ιταλού σκηνοθέτη, διακρίνονται από μία κυνική ωμότητα. Μια οργισμένη ωμότητα που κοχλάζει, όμοια με την ομορφιά της Φύσης, που για τον Μαρξιστή διανοούμενο είναι ιερή, η αυθεντική πηγή των ανθρώπινων συναισθημάτων. More
Αύγουστος 1961. Το μετεμφυλιακό καθεστώς βρίσκεται ακόμη σε κατάσταση σοκ, μετά το εκπληκτικό ποσοστό της ΕΔΑ (24%) στις εκλογές του 1958. Η κυβέρνηση της ΕΡΕ, υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ακολουθεί μια πολιτική δύο όψεων. Απ’ τη μια, συνεχίζει τις (πάσης φύσεως) διώξεις των αριστερών, και απ΄την άλλη, προσπαθεί να δημιουργήσει μια εικόνα επίπλαστης ανάπτυξης, κυρίως μέσω της προώθησης του «καταναλωτισμού».
Το μέγεθος του πανικού, που διακατείχε την άρχουσα τάξη, εξαιτίας της μεγάλης ανόδου της Αριστεράς, λίγα χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου, εκδηλώνεται, λίγους μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο του ΄61, στις εκλογές «Βίας και Νοθείας». More
Σήκωσα τα μάτια απ’ το βιβλίο. Ζεστός ήλιος, ανοιξιάτικος, κι απέναντι η θάλασσα. Ήταν πολύ πιο λαμπερά εκεί έξω.
«Ξέρεις;» με ρώτησε ξανά.
Έκλεισα το βιβλίο και το άφησα στο παγκάκι. Του ζήτησα να μου πει. Ο Τηλέμαχος έτρεξε στο πάρκο και γύρισε κρατώντας κάτι ανάμεσα στον αντίχειρα και τον δείχτη. More
«Penn’s treaty with the Indians» τιτλοφορείται αυτός ο πίνακας, έργο του αγγλο-αμερικανού ζωγράφου Benjamin West. H παραγγελία για τον πίνακα δόθηκε από τον Thomas Penn το 1770 ή ’71 και το έργο ολοκληρώθηκε μετα απο ένα χρόνο.
Ο Thomas Penn ήταν ο γιός του ιδρυτή της Πενσυλβανίας William Penn, o οποίος απέκτησε την τεράστια αυτή έκταση της σημερινής Pennsylvania γύρω στα 1681, όταν του την παραχώρησε ο βρετανός βασιλιάς Κάρολος ο 2ος. Αρχικά την ονόμασε Sylvania, «γη με δάση» στα λατινικά, αλλα ο ίδιος ο βασιλιάς προσέθεσε και το πρόθεμα Penn, για να τιμήσει τον πατέρα του William Penn, τον ναύαρχο Sir William Penn, που υπήρξε στενός του φίλος και χρηματοδότης.More
Αν το Χόλιγουντ κατάφερε με το Ραντεβού στον αέρα (2009), του Τζέισον Ράιτμαν, να προϊδεάσει τα πλήθη για το άγριο κύμα απολύσεων, με τον Τζωρτζ Κλούνεϊ ψυχρό αξιολογητή όσων πρόκειται να απολυθούν, ίσως αντίστοιχα ύπουλα, η πρόσφατη ταινία ο Αρχάριος της Νάνσι Μέγιερς προετοιμάζει το έδαφος για το επόμενο βήμα, την κατάργηση της σύνταξης, με τη συμβολή του Ρόμπερτ ντε Νίρο στο ρόλο ενός 70χρονου συνταξιούχου, που επανέρχεται στην εργασιακή ρουτίνα, με πρόσχημα ότι είναι πολύτιμη η πείρα του, υποθηκεύοντας στην ουσία όχι μόνο το «δικαίωμα στην τεμπελιά», όπως θα κάγχαζε και ο Λαφάργκ, αλλά το κεκτημένο με αγώνες δικαίωμα των υπερήλικων στη σύνταξη, εγκαινιάζοντας μια υπόδουλη ζωή, με μοναδικό προορισμό την εργασία μέχρι τον τάφο.
Στον αντίποδα της Χολιγουντιανής φτιασιδωμένης αισθητικής, που ενισχύεται με συγκινησιακή φόρτιση από κατάλληλες μουσικές, η απλή και περιεκτική ρεαλιστική ταινία του άγνωστου σε μας 49χρονου Γάλλου Στεφάν Μπριζέ, Ο Νόμος της Αγοράς, προβληματίζει το ευρύ κοινό για την επίθεση στα εργασιακά ζητήματα, την κατάργηση των κεκτημένων και τον αφοπλισμό των συνδικάτων. More
Ένα εξαιρετικό άρθρο-αφιέρωμα απ΄τον Ερανιστή & τον Γιάννη Αντωνόπουλο, που αποδεικνύει ότι 200 χρόνια μετά συνεχίζει η ίδια κατάσταση με τα ίδια ακριβώς αρπακτικά να λυμαίνονται την υφήλιο & τους ταλαιπωρημένους λαούς της.
Οι ελληνο-γερμανικές σχέσεις στις γελοιογραφίες του 19ου αιώνα
Διαχρονικό χιούμορ
Γράφειο Γιάννης Αντωνόπουλος*
Η δημοσίευση ενός σκίτσου του Τάσου Αναστασίου στην εφημερίδα Αυγή που παρουσίαζε τον υπουργό οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανκ Σόιμπλε σαν αξιωματικό της Βέρμαχτ προκάλεσε πολλαπλές αντιδράσεις από εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους αφετηρίες.More
Η κρίση ως επιχειρηματικό μοντέλο, σε βάρος της δημοκρατίας και της κοινωνίας
από την Leslie Franke και τον Herdolor Lorenz, διεθνής συμπαραγωγή της Kernfilm 2015, 104 λεπτά
Βοηθήστε στη δημιουργία μιας ταινίας, που δείχνει πώς διασώζονται οι τράπεζες σε βάρος μας και πως ο μεγάλος χαμένος της υπόθεσης είναι η δημοκρατία!
Εμείς οι φορολογούμενοι δίνουμε στις τράπεζες της Ισπανίας 100 δισεκατομμύρια ευρώ, παρόλα αυτά το μισό της ισπανικής νεολαίας παραμένει άνεργο. Από το 2008 διασώζονται οικονομίες και χώρες ολόκληρες. Οι πολιτικοί παίζουν ταχυδακτυλουργικά παιχνίδια με πακέτα διάσωσης αξίας πολλών δισεκατομμυρίων, ενώ στην καρδιά της Ευρώπης άνθρωποι αμείβονται και πάλι με μισθούς πείνας. Μιλούν για διάσωση, μόνο που καμία διάσωση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. More
Όχι, ρε πούστη μου! Δεν μπορεί νάναι αυτή η πατρίδα μου! Δεν είναι δυνατόν Πολιτισμός της νάναι κάποιες «ρουβίτσες», με τρύπια τζιν κι” άναρθρες κραυγούλες. Δεν μπορεί να ορίζεται έτσι η αξία του καλλιτέχνη.
Να βραβεύεται ο Ρουβάκος με το βραβείο Κουν από μια απίθανη επιτροπή που δεν την ξέρει ούτε η μάνα της κι” αφού από την Ένωση Κριτικών αναγκάστηκαν να παραιτηθούν καθηγητές όπως ο Τσατσούλης κι” ο Πατσαλίδης.
Ντροπή και σ” όσους παριστάνουν τη γλάστρα του εν λόγω αοιδού με τα…μίνι και…επίτιμου οπαδού του Συλλόγου «Ελπίς» και διασκεδαστή της κυρίας Λάτση. More
Τελικά μήπως η λάμψη και το παγκοσμίου εμβέλειας «glamorous» της Αμάλ Αλαμουντίν Κλούνεϊ που απλόχερα χάρισε στην Αθήνα δεν είναι τόσο ανιδιοτελή; Μήπως το νομικό γραφείο Doughty Street Chambers και οι διεθνούς φήμης νομικοί Νόρμαν Πάμλερ και Γκόντφρει Ρόμπερτσον που συνόδευαν τη Λιβανέζα δικηγόρο στη χώρα μας δεν ενδιαφέρονται αμιγώς για τα ιδεαλιστικά οράματα που προβάλλουν και τον επαναπατρισμό της αρχαίας μας κληρονομιάς;
Και τούτο γιατί παρακολουθώντας κανείς τις δραστηριότητες και τις επιτυχίες σε διεθνές επίπεδο αυτής της τόσο μεγάλης νομικής φίρμας και των δικηγόρων που με το έργο τους έχουν φέρει τα πάνω κάτω σε όλο τον πλανήτη ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα έργα τέχνης, διαπιστώνει πως η εταιρεία που έχει έδρα στο Λονδίνο πίσω από τους θριάμβους και παρεμβάσεις της κρύβει και συμβόλαια πολλών εκατομμυρίων. Τώρα λοιπόν που κατακάθεται η χρυσόσκονη από το γοητευτικό ομολογουμένως πέρασμα της κυράς Κλούνεϊ (σ.σ. η οποία έγινε δεκτή με τιμές αρχηγού κράτους) φαίνεται να ξεκαθαρίζεται και ο πραγματικός σκοπός του ταξιδιού της. More
Αν ξαφνικά νομίζουμε ότι όλα τα θέματά μας είναι ένας ωραίος τάφος, μια χαρά είμαστε! Αλλά, πραγματικά, δεν καταλαβαίνω γιατί έχει γίνει η Αμφίπολη reality!
** Κανένας δεν βρέθηκε να απαιτήσει μια καλύτερη Δημοκρατία, μια αληθινή Δημοκρατία. Γιατί αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι μια γελοιότητα
** Κάθε λαός έχει τους πολιτικούς -και τους καλλιτέχνες- που του αξίζουν! Ομως, δεν νομίζω ότι του ελληνικού λαού τού άξιζε όλη αυτή η ξεφτίλα
«Μια χαρά Δικτατορία είμαστε! Ποδόσφαιρο, “Να η ευκαιρία” και… σιωπή! λέει ο Γιάννης Αγγελάκας, που αύριο βράδυ εμφανίζεται στο θέατρο Βράχων, στο Βύρωνα, έχοντας στις αποσκευές του όχι μόνο τις ροκ μουσικές του, που ξυπνάνε νεκρό, και το ρεμπέτικο, που αγάπησε με πάθος, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Θα παρουσιάσει και μέρος απ’ τη δουλειά που έχει κάνει σκύβοντας στην εγχώρια μουσική παράδοση, για την οποία έχει φτάσει στο σημείο να πιστεύει ότι «σαν να υπήρχε στο DNA μου. Ηταν, δηλαδή, σα να χρωστούσα κάτι σ’ αυτήν τη μουσική». More
«Μια θρησκεία, ένας νόμος, ένα δίκαιο: Η δουλειά του εργάτη»(Ναζίμ Χικμέτ).
Ηταν πολύ δύσκολο να πιστέψει κάποιος, πως ο άνθρωπος που έγραψε αυτούς τους στίχους ήταν 17 ετών. Ακόμη δυσκολότερο ήταν να πιστέψει πως καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια. Τέλος, θα ήταν μάλλον αδύνατον να δεχτεί πως στα παραπάνω θα έπρεπε να προσθέσει, ότι ο ποιητής ήταν και δόκιμος στη ναυτική σχολή της Κωνσταντινούπολης!
Βρισκόμαστε στα 1919. Η Επανάσταση του Οχτώβρη ατσαλώνεται μέσα στη φωτιά και το σίδερο του εμφυλίου και της ιμπεριαλιστικής, ασφυκτικής περικύκλωσης. Οι ιδέες και το μήνυμά της απλώνεται στις καρδιές των καταπιεσμένων όλου του πλανήτη. Ο νεαρός Τούρκος δόκιμος θα έκανε πολύ σύντομα, τη δική του έφοδο προς την αιωνιότητα… More
Ακολουθεί συνταγή για να διαδόσεις τις απόψεις σου σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται, με τρόπο ευχάριστο και ταυτόχρονα ξεσηκωτικό.
1. Επιλέγεις ένα τραγούδι που ήδη υπάρχει. Το τραγούδι αυτό πρέπει να είναι:
Πασίγνωστο, ώστε σε οποιαδήποτε μορφή του να είναι άμεσα αναγνωρίσιμο.
Ρυθμικό και χαρούμενο, ώστε να μεταδίδει παλμό και αισιοδοξία.
Πολύ-πολύ ωραίο (για ευνόητους λόγους!)
2. Αφαιρείς τους στίχους.
3. Γράφεις δικούς σου στίχους, μετατρέποντάς το σε μια καυστική πολιτική σάτιρα όλης της μεταπολίτευσης, που αρχίζει από τη δεκαετία του ’70 και φτάνει ως τις μέρες μας.
Τι λέει; Τι να λέει. Εδώ. Τα ίδια. Έχω αράξει σπίτι και κάνω νύχια και ακούω λιγάκι ραδιόφωνο. Μετράω ώρες. Περιμένω να μπει το νοίκι που παίρνει ο μπαμπάς για να πάω για ψώνια, φιλενάδα. Πραγματικά, δεν μπορώ να κρατηθώ. Κι εσύ το ίδιο, το ξέρω. Θα πάμε να πάρουμε εκείνες τις τέλειες τις γόβες που έχουμε σταμπάρει, έτσι; Απλά, ρε συ, κοίτα να πάρεις διαφορετικό χρώμα, να μη φαίνεται ότι φοράμε τις ίδιες. Έλα, ξεκόλλα, αφού με ξέρεις, είναι ότι θέλω ανανέωση ρε παιδί μου. Έχω θέμα, σου λέω.
Η γκαρνταρόμπα μου ζητάει συνέχεια νέα σχέδια, νέες τάσεις, δεν γίνεται διαφορετικά, έτσι είμαι εγώ, θέλω να ανοίγω την ντουλάπα και να μπαίνουν καινούργια χρώματα στη ζωή μου, να πειραματίζομαι με συνδυασμούς, μαλλί, ζώνη, τσάντα, καταλαβαίνεις, φιλενάδα, καταλαβαίνεις, ζω ένα δράμα, χαχα. Ναι, μισό λεπτό. Μικρή που είναι η ζωή, μεγάλη όμως η ψυχή. Πολύ μου αρέσει αυτό το τραγούδι, αυτά τα λόγια, αχ, τόσο όμορφα, με νόημα, έτσι όπως το λέει είναι, αγάπη μου, είναι μικρή η ζωούλα μας, πρέπει να την εκμεταλλευτούμε όσο γίνεται, να ντυθούμε, να βγούμε, να διασκεδάσουμε, τι θα έχουμε να θυμόμαστε ρε συ όταν γεράσουμε; Κάνε με ν’ ανέβω πιο ψηλά, πλησίασέ με, φίλα με, κάτι καινούργιο ξεκινά. Αχ, ναι, ρε τρελή, έχω κέφια σήμερα, δεν ξέρω τι με έχει πιάσει, χορεύω, έχω την κίνηση μέσα μου, άντε ετοιμάσου και εσύ και συναντιόμαστε στην αγορά, να πιούμε καφέ και να τα πούμε από κοντά, να σου πω και να μου πεις λεπτομέρειες, ξέρεις εσύ, χαχα. Ωπς! Κάτσε, έχω sms. Ο μπαμπάς είναι. Μπήκαν τα φράγκα. Γιούπι. Τα λέμε σε δέκα. Λεπτά, ρε μαλάκα, τι άλλο; Έλεος! More
Είναι φορές που αναρωτιόμαστε “τί θα γινόταν αν ο Χ δεν πέθαινε πρόωρα και ζούσε ακόμη;”
Το ερώτημα είναι μάλλον ρητορικό και δεν επιδέχεται απάντηση, αλλά ας κάνουμε μια εξαίρεση για κάποιον.
Σήμερα συμπληρώνονται 31 χρόνια από τη μέρα που άφησε τον κόσμο μας ο Μάνος Λοΐζος.
Ήταν μόλις 45 ετών.
Πόσο διαφορετικός θα ‘ταν ο τόπος μας αν δεν μας άφηνε τόσο πρόωρα;
Μπορεί ολότελα διαφορετικός, μπορεί και καθόλου.
Γιατί, θα μου πεις, και τί άλλαξε που ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζηδάκις, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Γιάννης Μαρκόπουλος έζησαν άλλοι πολύ άλλοι λιγότερο και βίωσαν την συνεχή κατρακύλα μας;
Μπόρεσαν να σταθούν ως ανάχωμα στον διαρκή ξεπεσμό; More
Η Άντζι απολύεται από μια εταιρεία στρατολόγησης φτηνών εργαζομένων από ανατολικές χώρες. Είναι Αγγλίδα, κόρη λιμενεργάτη, και το λέει η καρδιά της. Είναι όμως και χωρισμένη μητέρα ενός 10χρονου παιδιού με χρέη σε κάρτες και δάνεια που τρέχουν. Μαζί με τη συγκάτοικό της, Ρόουζ, αποφασίζουν να γίνουν αφεντικά του εαυτού τους. Στήνουν ένα παράνομο γραφείο ανεύρεσης εργασίας, το οποίο στρατολογεί φτηνούς και βολικούς μετανάστες — εργάτες σε εταιρείες με μεροκάματα πείνας . Σε αντάλλαγμα για αυτές τις “υπηρεσίες” κρατούν ένα μέρος από την αμοιβή των εργατών. More
Τη μέρα που άλλος ένας ακόμα “καλλιτέχνης του λαού”, ο Γιάννης Πλούταρχος με συνεντεύξη του στο “Πρώτο Θέμα” αποκάλυπτε τα κρυφοφιλοναζιστικά του ενδιαφέροντα προσφέρωντας στο πιάτο το άλλοθι της μαλακίας όσων ψήφισαν και στηρίζουν τους φασίστες, είπαμε να ασχοληθούμε με πραγματικούς μουσικούς βλέπωντας ένα έξοχο άρθρο του Μαζεστίξ στο blog Toίχο-τοίχο
Πριν λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή ένας σπουδαίος καλλιτέχνης της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, ο Πολωνός Ray Manzarek.Ποιος ήταν αυτός; Ήταν ο κιμπορντίστας των Doors, ενορχηστρωτής τους και συνθέτης των μισών περίπου τραγουδιών τους.
Δεν έτυχε ποτέ αναγνώρισης ανάλογης με του φίλου του, Τζιμ Μόρρισσον.Κάτι η… αντικαλλιτεχνική του φάτσα για ροκ καλλιτέχνη;Ποιος εν βρασμώ έφηβος θα ταυτιζόταν μέ έναν τύπο που ακόμη και την εποχή των παιδιών των λουλουδιών κυκλοφορούσε με μαλλί μεσαίου μήκους, ψιλοξυρισμένος και με κάτι γυαλαμπούκες σαν του… “κυρίου Φλωρά”;
Κάτι η τρέλα του Μόρρισσον που στις συναυλίες και στις τηλεοπτικές μφανίσεις του συγκροτήματος σόκαρε ακόμη και τους πιο ανεκτικούς; More
Tο «El empleo» (The Employment), το οποίο έχει κερδίσει 102 βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο και έχει προβληθεί σε άλλα τόσα, είναι μια animation μικρού μήκους ταινία που μιλάει για τον άνθρωπο-αντικείμενο στον χώρο εργασίας και κατ” επέκταση στην κοινωνία.
Η σκηνοθεσία είναι του Santiago “Bou” Grasso, ο οποίος έπελεξε εναν πολύ απλό αλλά ιδιαίτερα εύγλωτο τρόπο για να δείξει ότι… χάνουμε την ανθρωπιά μας.
Στη δεκαετία του ’50 η Ελλάδα ήταν μια φτωχή χώρα η οποία, αν και είχε πολεμήσει στο πλευρό των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, είχε ηττηθεί από τον ίδιο της τον εαυτό. Η δημοκρατία της ήταν νοθευμένη και οι πολιτικές ελευθερίες ήταν στη διάκριση των νικητών του Εμφυλίου. Οι υποδομές ήταν υποτυπώδεις και το κοινωνικό κράτος ήταν μια έννοια που ακόμη δεν είχε εφευρεθεί. More
ΤΑΙΠΕΔ ..Το μεγαλο ξεπουλημα - Καντε κλικ και ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ
Iδιωτικοποιήσεις – Στρώνοντας το δρόμο με Μύθους
Iδιωτικοποιήσεις : Στρώνοντας το δρόμο με Μύθους - ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ
ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΜΕΙ ΞΑΣΤΕΡΙΑ
Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΛΛΑΔΑ ! ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ
Ελληνικό: επένδυση ή κάτι άλλο;
Μικρός Οδηγός Δικαιωμάτων Ανέργων
Χρήσιμος μικρός οδηγός δικαιωμάτων ανέργων - Κάντε κλικ στην εικόνα
Τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και άλλα κείμενα
Αντιγράψτε τον σύνδεσμο για να διαβάσετε τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη από το Σπουδαστήριο του Νέου Ελληνισμού.
http://www.snhell.gr/testimonies/writer.asp?id=102
Ελεύθερη Λαική Αντιστασιακή Συσπείρωση 