Ο γυμνός βασιλιάς

Της Δημήτρας Μυριλλα

Μια ιστορία για τις εκλογές του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών

Σε ένα από τα πλέον γνωστά παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, ο βασιλιάς της χώρας  ζητάει συνεχώς από τους ράφτες του να του φτιάχνουν καινούργια ρούχα διότι πιστεύει ότι έτσι, μαζί με τον θαυμασμό, θα κερδίσει και την υποταγή των υπηκόων του.

Οι ραφτάδες όμως δεν προλαβαίνουν και έτσι κάθε τόσο, προσλαμβάνονται καινούργιοι. Ανάμεσά τους και δύο-τρεις απατεώνες που τον πείθουν ότι θα του ράψουν ρούχα από ένα μαγικό ύφασμα το οποίο θα μπορούν να δουν μόνο οι έξυπνοι.

Προσποιούνται ότι κόβουν, ράβουν και κεντάνε αόρατες φορεσιές. Κανείς δεν τις βλέπει –του βασιλιά συμπεριλαμβανομένου –αλλά κανείς δεν το ομολογεί για να μη θεωρηθεί βλάκας.

Το υπ. Παιδείας εξαφανίζει την Τέχνη από τα Λύκεια – και αυτό δεν είναι Fake News

της Νάντιας Ρούμπου

Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες ώρες για την πρόθεση του υπουργείου Παιδείας να εξοβελίσει την Τέχνη από την Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, καθώς δημοσιεύτηκε το ωρολόγιο πρόγραμμα Γυμνασίων – Λυκείων που θα ισχύσει από το επόμενο σχολικό έτος 2020 -2021. Μια «είδηση» που κυκλοφορεί και περιέχει πολλές αλήθειες και μια ανακρίβεια, και απέναντι οι ελεγκτές του Facebook που στάθηκαν μόνο στο τελευταίο.

Πριν λίγα εικοσιτετράωρα καθορίστηκαν και δημοσιεύτηκαν με απόφαση της υφυπουργού Παιδείας, Σοφίας Ζαχαράκη, τα νέα ωρολόγια προγράμματα για τα μαθήματα Γυμνασίου – Λυκείου κατά το σχολικό έτος 2020-2021.

Ενας πιστός, άγνωστος φίλος

του Περικλή Κοροβέση

Την είδηση την άκουσα στο ραδιόφωνο. Ο Γιάννης Σπανός μάς άφησε. Τον άνθρωπο δεν τον ήξερα, ούτε ποτέ τον είχα συναντήσει. Η εικόνα που είχα στο μυαλό μου ήταν κάτι νεανικές φωτογραφίες του με την Καίτη Χωματά, την Πόπη Αστεριάδη ή την Αρλέτα. Θαυμαστής και των τριών κυριών, καθότι «μπουατόβιος» καθ’ έξιν. Τα τραγούδια του Σπανού τα ήξερα και τα αγαπούσα πολύ. Ο Σπανός δεν ήξερα τι έχει απογίνει, καθότι, από ό,τι φαίνεται, δεν πολυενδιαφερόταν για τη δημοσιότητα ή την προσωπική του προβολή. Ηξερα μέσες-άκρες για τη ζωή του. Και είχα εντυπωσιαστεί από την απόφασή του να αφήσει μια καριέρα στο Παρίσι, όταν ήδη τον έχει τραγουδήσει η Ζιλιέτ Γκρεκό, και να γυρίσει πίσω στη χώρα που τον είχε διώξει.

Εντούτοις, με το άκουσμα του θανάτου του, ξέσπασα σε αναφιλητά. Σαν να έχασα έναν πανάκριβο και μοναδικό φίλο. Κλείνω το ραδιόφωνο, κάθε ήχος με ενοχλούσε, ήθελα σιωπή. Κατευθύνομαι στην μπερζέρα μου, το πιο αγαπητό έπιπλο του σπιτιού. Με έχει πάντα πρόθυμα στην αγκαλιά της για ώρες με τα ατελείωτα διαβάσματά μου, που πάντα ενοχλούν το περιβάλλον μου. Θεωρείται σνομπ. Παρέα μου, δύο έμπιστοι και αχώριστοι φίλοι μου, το τσίπουρό μου και το τσιγάρο μου, που δεν με αφήνουν ποτέ μόνο. Ηθελα να μάθω. Γιατί αυτός ο θρήνος για έναν άνθρωπο που ποτέ μου δεν συνάντησα. Και έπρεπε να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι στον χρόνο, για να βρω κάποιες απαντήσεις. Να πάω στην προϊστορία. Πριν έρθει η εποχή που λέγεται πολιτισμός που, πέρα από τα καλά που μας έφερε, μας έμαθε και την αυτολογοκρισία.

Ο πόλεμος των γραμματοσειρών

infowar

Tου Άρη Χατζηστεφάνου

Στα δεκάδες αφιερώματα που γίνονται φέτος για τα εκατό χρόνια από τη δημιουργία της σχολής του Μπάουχαους, αρκετοί ξεχνούν μια από τις μεγαλύτερες μάχες που έδωσε το καλλιτεχνικό κίνημα: την προσπάθεια να αλλάξει τη γραμματοσειρά που χρησιμοποιούσε η ναζιστική Γερμανία

«Σε εκατό χρόνια η Ευρώπη θα μιλάει τη γλώσσα μας… αρκεί να αντικαταστήσουμε τη γραμματοσειρά Gothic με αυτήν που αποκαλούμε Latin»

Αδόλφος Χίτλερ

Oταν ο Γουτεμβέργιος ανακάλυψε την τυπογραφία δεν είχε ιδιαίτερες επιλογές για τη γραμματοσειρά που θα χρησιμοποιούσε H λεγόμενη Blackletter (γνωστή και σαν Gothic script ή Textura) είχε κυριαρχήσει ήδη από τον 12ο αιώνα αντικαθιστώντας την Carolingian minuscule, η οποία λόγω του καλλιγραφικού χαρακτήρα της ήταν πιο δύσκολο να αναπαραχθεί και έτσι καθυστερούσε την παραγωγή βιβλίων που ζητούσε η Δυτική Ευρώπη.

Ο βανδαλισμός σαν τέχνη και σαν εμπόρευμα

της Ζωής Μαυρουδή

Το έργο του Banksy που “αυτοκαταστράφηκε” live σε δημοπρασία του οίκου Sotheby’s αμέσως μετά την πώλησή του για αστρονομικό ποσό, στην πραγματικότητα δεν αυτοκαταστράφηκε καθόλου.

Το λεγόμενο art market, αυτό το υπετροφικό χρηματιστήριο τέχνης σχεδιασμένο να δημιουργεί υπεραξία στα έργα τέχνης όπως το κανονικό χρηματιστήριο δημιουργεί στα προϊόντα και υπηρεσίες άλλων τομέων, μπορεί κάλλιστα να ξαναπακετάρει και να ξαναπουλήσει τις λωρίδες του κομματιασμένου καμβά. Η δε δημοσιότητα που πήρε το γεγονός τoυ κομματιάσματος του καμβά μέσα στον οποίο φαίνεται ότι ο Banksy είχε εγκαταστήσει έναν μηχανισμό shredding-καταστροφής εγγράφων που ενεργοποιήθηκε αμέσως μετά την πώληση (και άρα την επίσημη δημόσια κοστολόγηση του έργου) ίσως και να ανεβάσει την αξία του ακόμα περισσότερο.

Το μουνί με τη βεντάλια

Toυ Περικλή Κοροβέση

Αυτός ο Αύγουστος έλιωνε την άσφαλτο. Στο δώμα της καλλίπυγου Αντιγόνης η θερμοκρασία είχε ανέβει ψηλά και το θερμόμετρο κινδύνευε να σπάσει. Η νεαρή Αντιγόνη δεν είχε λεφτά για διακοπές και έμεινε στην Αθήνα που έβραζε μαζί με το κορμί της που βρισκόταν σε έξαψη. Πήρε μια μεγάλη βεντάλια που είχε αγοράσει από έναν πλανόδιο Κινέζο, έτσι, για διακόσμηση, και να που τώρα φάνηκε χρήσιμη. Και άρχισε να κάνει αέρα σε όλο της το σώμα και έφτασε στο μουνί της που άχνιζε.

»Είδε πως άρχισε να δροσίζεται. Και όσο επιτάχυνε την κίνηση του ριπιδίου ο αέρας γινόταν μπάτης πάνω από το Αιγαίο. Και έφτασε σε έναν τέτοιο οργασμό που έτριξαν τα τζάμια

Β. Διαμαντόπουλος: Όταν «καλλιτέχνης» σημαίνει συμμετοχή, αγανάκτηση, δημιουργία

Το να προσπαθήσει κανείς να μιλήσει για την 57χρονη προσφορά ενός ανθρώπου – ακούραστου εργάτη του θεάτρου, όπως ήταν το έργο του Βασίλη Διαμαντόπουλου, δεν είναι απλώς δύσκολο. Θα είναι πάντα λίγο, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές που θέλει κάποιος να αποτιμήσει – ως ελάχιστο

χρέος – το έργο ενός καλλιτέχνη, καθώς οι λέξεις δεν μπορούν ποτέ να αποτυπώσουν τη μαγεία μιας παράστασης. Δοσμένος, αφοσιωμένος μια ολόκληρη ζωή στην τέχνη του θεάτρου, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος συνέχιζε να παλεύει με ελάχιστα οικονομικά υλικά, αλλά με πλούσια καρδιά για ό,τι πίστευε και ό,τι αγαπούσε.

Μέσα από το «Θεατρικό Εργαστήρι» που ίδρυσε πριν 12 χρόνια, αλλά και το «Σύγχρονο Θέατρο», έδινε το δημιουργικό παρών του, ενώ εξακολουθούσε να ονειρεύεται παρά τις απογοητεύσεις. Η πιο πρόσφατη απογοήτευση, που τη δέχτηκε, όμως, με αξιοπρέπεια, χωρίς να θέλει να δώσει συνέχεια, ήταν η επιχορήγησή του με 5 εκατ. από το ΥΠΠΟ. Εξέφρασε με την πικρία του, όχι, όμως και την αγανάκτηση που δικαιούνταν να αισθάνεται, όταν η πολιτεία αντί ευγνωμοσύνης, τον ξεχρεώνει με αδιαφορία. Επειδή, όμως, αισθανόταν ευθύνη απέναντι σε ένα κοινό που τον πίστευε, αποφάσισε να μη δεχτεί εκείνο το ποσόν και να κλείσει το θέατρό του.

Οι καλοί κερδίζουν πάντα στη Marvel

Έχουμε πολλά ν’ αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας. Προβλήματα να λύσουμε, ερωτήματα ν’ απαντήσουμε, απώλειες ν’ αντέξουμε. Αυτό που μας σώζει κάποιες φορές είναι να ρωτάμε, όπως στα παιδικά μας χρόνια: «Αν ήσουν σούπερ-ήρωας τι δυνάμεις θα ‘θελες να έχεις;»

~~

Ήμουν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Απέναντι απ’ το σπίτι υπήρχε ένα περίπτερο. Κάθε Παρασκευή, μόλις τέλειωνα το σχολείο, πήγαινα κατ’ ευθείαν εκεί. Κρατούσα τα λεφτά απ’ το χατζιλίκι μου, δεν έτρωγα ψωμάκι με kiss (τότε δεν υπήρχαν κρουασάν) ώστε να μαζέψω τις απαιτούμενες δραχμές (τότε δεν υπήρχαν ούτε ευρώ). Αλλά υπήρχε η Marvel.

«Ήρθε», μου ‘λεγε ο περιπτεράς και μου ‘δειχνε το καινούριο τεύχος του Spiderman.

Τι επάγγελμα πρέπει να κάνετε, για να επιβιώσετε μετά το τέλος του κόσμου

Αν μπορούσες να επιλέξεις τους άλλους δέκα ανθρώπους που θα έμπαιναν μαζί σου σ’ ένα πυρηνικό καταφύγιο τι θα ήθελες να επαγγέλλονται;

Έστω ότι η ανθρωπότητα θα καταστρεφόταν ολοσχερώς και θα μένατε εσείς οι δέκα για να την φτιάξετε απ’ την αρχή. Τι θα ήθελες να ξέρουν;

~~

Σίγουρα δεν θα χρειάζονταν πολιτικοί ούτε τραπεζίτες ούτε δικηγόροι ούτε λογιστές.

Ένας γιατρός θα ήταν απαραίτητος. (Δεν γράφω “ή μία γιατρός”. Πέντε άντρες και πέντε γυναίκες, αυτός είναι ο μόνος κανόνας, αλλά δεν ασχολούμαστε με το φύλο κάθε επιζήσαντα. Χρησιμοποιούμε το αρσενικό, γιατί αναφερόμαστε γενικά στον άνθρωπο).

Ένας κυνηγός κι ένας γεωργός -για να έχουμε να φάμε. Σεφ δεν χρειάζεται, θα μαγειρεύουμε χωρίς τατουάζ.

Σουμέριοι λογιστές, Φοίνικες έμποροι κι Έλληνες γλεντζέδες – Η επινόηση της γραφής

Η φωτογραφία είναι του Martin Parr

ἔπεα πτερόεντα

Verba volant, scripta manent (Τα λόγια πετάνε, τα γραπτά μένουν)

Qui scribit, bis legit. (Όποιος γράφει, διαβάζει δυο φορές.)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τη σύγχρονη εποχή, ειδικά στον δυτικό κόσμο, σχεδόν όλοι οι άνθρωποι είναι εγγράμματοι. Η γραφή (και η ανάγνωση) θεωρούνται ικανότητες δεδομένες για όλους. Και υπάρχει η (ψευδής όπως θα δούμε) πεποίθηση ότι η επινόηση της γραφής ήταν of the people, by the people, for the people.

Όμως είναι πλέον εξακριβωμένο ότι πριν γίνει ΚΑΙ όργανο της ποίησης, της φαντασίας, της ψυχαγωγίας, της επιστήμης, η “κυριότερη λειτουργία της αρχαίας γραφής ήταν να διευκολύνει την υποδούλωση άλλων ανθρώπινων όντων”.

Αυτή η έκφραση ανήκει στον ανθρωπολόγο Claude Levi–Strauss, ο οποίος αναφέρει και μια σχετική ιστορία απ’ τα ταξίδια του, κάτι σαν παραβολή (μόνο που είναι αληθινή)

«Θεωρώ κληρονομιά όλη τη σοφία της ανθρωπότητας»

Της Βασιλικής Τζεβελέκου

Ο Περικλής Κοροβέσης μιλάει χαμηλόφωνα και γκρεμίζει τείχους, ζει σε μια από τις πιο πολυπολιτισμικές γειτονιές της Αθήνας, γράφει, συλλέγει γνώσεις από τους αρχαίους πολιτισμούς, την αραβική ποίηση, βλέπει παραστάσεις σε θεατράκια, δονείται από την τέχνη που διευρύνει τα ανθρώπινα όρια και κάνει ακτιβισμό πάντα και παντού.

Οι εκδόσεις «Opportuna», που εξέδωσαν το καινούργιο βιβλίο του «Η αδράνεια ροκανίζει το μέλλον», με κείμενά του δημοσιευμένα στην «Εφημερίδα των Συντακτών», διοργανώνουν την Κυριακή (18.30) στο «Τριανόν» εκδήλωση-αφιέρωμα για την 50χρονη πολυεπίπεδη δράση του Περικλή Κοροβέση.

Koυλτούρα και πολιτισμός

Του Περικλή Κοροβέση

Εχουμε ένα υπουργείο Πολιτισμού που μας άφησε κληρονομιά η χούντα. Ιδρύθηκε το 1971, από τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, ως υπουργείο Πολιτισμού και Επιστημών.

Αργότερα έγινε σκέτο ΥΠΠΟ και πρόσφατα πέρασε στις αρμοδιότητές του και ο αθλητισμός. Περίπου μισός αιώνας ΥΠΠΟ.

Τι πολιτισμό δημιούργησε; Και κατ’ αρχάς να δούμε, όσο μας επιτρέπει η μνήμη μας, ποιο ήταν το θεωρητικό έργο του κάθε υπουργού, τι μελέτες έχει κάνει και ποιο όραμα πήγε να υλοποιήσει. Σχεδόν ένα τίποτα.

Για την περίοδο της χούντας τα πράγματα ήταν αποσαφηνισμένα. Ο πολιτισμός των τανκς ήθελε μια απόλυτη λογοκρισία και πλήρη έλεγχο της καλλιτεχνικής και πνευματικής ζωής. Και η συνταγή ήταν απλή.

Το μυστικό του Γιάννη

του Περικλή Κοροβέση

Το 1960, μια ομάδα νεαρών Πειραιωτών, ανάμεσά τους και ο υποφαινόμενος, έβγαζε ένα περιοδικό, ονόματι «Αύριο». Κάποιοι από μας κρυφοέγραφαν και οι πιο θαρραλέοι δημοσίευαν τα πρώτα ποιήματά τους.

Ανάμεσά μας κυκλοφορούσε η φήμη πως αν κάποιος θέλει να γίνει λογοτέχνης, πρέπει να πάει στην Κοκκινιά και να ακούσει τους πρόσφυγες να λένε τις ιστορίες τους. Και όσοι είχαμε φίλους από αυτά τα μέρη αξιοποιούσαμε αυτό το προνόμιο που μας δόθηκε. Και όντως ήταν μια προφορική βιβλιοθήκη, κατά κανόνα σε μια αυλή, με κληματαριά και οπωροφόρα δέντρα, με βασιλικούς, γαρουφαλιές και τριανταφυλλιές.

Πολύ αργότερα έμαθα από έναν Κονγκολέζο φίλο μου πως στην Αφρική λένε: «Οταν πεθαίνει ένας γέρος καίγεται μια βιβλιοθήκη». Πόσες βιβλιοθήκες να έχουν καεί άραγε στην Κοκκινιά, στη Νέα Ιωνία ή τη Νέα Σμύρνη;

ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΛΙ: Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ

Του Παναγιώτη Τιμογιαννάκη

Εκανε όμως ΤΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ. Αν το καταφέρει αυτό ένας ηθοποιός μη νομίζεις ότι είναι λιγότερο από το να είχε παίξει τα πολλά ρεπερτόρια. Και για να φτάσει στα 93 μάλλον το ευχαριστήθηκε, δεν τον κατέβαλε η πλήξη της επανάληψης. Απολάμβανε τη μοναδικότητα του ενώ σίγουρα θα του έλειπαν και κάποιοι ρόλοι.

«Εγώ, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ είμαι απ’ τα μαύρα δάση.» Η προσέγγιση του Μπρεχτ στο ρεαλισμό.

Εκεί που συναντήθηκαν ένας ποιητής, ένας δραματουργός, ένας σκηνοθέτης και ένας μαρξιστής διανοούμενος.

            Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ δεν ήταν απλά ένας λογοτέχνης. Δεν ήταν φυσικά ούτε ένας διανοούμενος με λογοτεχνική φλέβα. Δεν αρκεί να πούμε γι αυτόν ακόμη πως ήταν ένας κομμουνιστής, αντιφασίστας, πολιτικός διανοούμενος και θεατράνθρωπος. Ήταν πολλά περισσότερα. Για την ακρίβεια ήταν εκείνος που ύμνησε την χειραφέτηση του ανθρώπου και παράλληλα ήταν εκείνος που ενσάρκωσε την επανάσταση στην καλλιτεχνική δημιουργία, μέσω των τομών του στη θεατρική πράξη, τόσο από πλευράς δραματουργικής όσο και σκηνοθετικής.

Δημήτρης Πουλικάκος: Οι “διανοούμενοι”, πλην ελαχίστων, τηρούν σιγήν ιχθύος! Ντροπή!

Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη

Το τηλεοπτικό βράδυ της περασμένης Δευτέρας πολλοί θα το θυμούνται για καιρό. Οι τηλεθεατές, κατ’ αρχήν, που έκπληκτοι παρακολουθούσαν έναν καλλιτέχνη να ανατρέπει με απίστευτη ηρεμία και χωρίς πολλά λόγια, όσα με μόχθο ετών οικοδόμησε ο κατευθυνόμενος μιντιακός λόγος και μάλιστα μέσα στο άντρο του. Αλλά και ο παρουσιαστής με τους περισσότερους από τους συμμετέχοντες στο πάνελ της εκπομπής του, παρ’ ότι θα ήθελαν πολύ να το ξεχάσουν, θα θυμούνται για καιρό ότι ένας αειθαλής “ροκάς” έβαλε τα πράγματα στη θέση τους με συνοπτικές διαδικασίες.

“Είδαμε το φως μας ξαφνικά. Έχω μείνει άναυδος” τον ακούσαμε να λέει. “Εσείς ο ίδιος, κ. Πρετεντέρη, από το ’95 – ’96 τους καλούσατε, περνάγανε από τις εκπομπές σας και τους μιλάγατε κανονικά. Ο κ. Βορίδης αντικατέστησε στην αρχηγία της ΕΠΕΝ τον κ. Μιχαλολιάκο χωρίς να μας έχει πει ότι αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας το μπαλταδάκι. Αισθάνομαι ότι με καλέσατε να συμμετέχω σε μια κακιά φάρσα. Κακιά μεν, αλλά φάρσα, εις βάρος του ελληνικού λαού”. Καίριος και καυστικός ο Δημήτρης Πουλικάκος, δεν εξεπλάγη ούτε για τη Χρυσή Αυγή ούτε για όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Κυρίως όμως δεν άλλαξε μανδύα όταν βρέθηκε ανάμεσα στις μακιγιαρισμένες τηλεπερσόνες. Επειδή όμως ο Μήτσος είχε κι άλλα να πει ας τον ακούσουμε.

Οι τραγουδοποιοί των εφοπλιστών

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Από την κατακλείδα αναγνώστη στην «Εφ.Συν.», χθες: «Δεν θα ξαναπάω να δω τον Σαββόπουλο. Τον γλυκανάλατο, αστό, μουσικό των μεγαλοεπιχειρηματιών». Σπάραγμα από επιστολή αναγνώστριας (11/7/2013): «Ηταν αφοπλιστική η επιμονή της οικογένειας και έτσι δέχτηκα την πρόσκληση», δήλωσε ο αγαπητός Μαχαιρίτσας. Και το σχόλιό της: «Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήταν αφοπλιστική μάλλον η αμοιβή για να δώσει το μουσικό στίγμα του σ” αυτό το πάρτι της ανθρώπινης ματαιοδοξίας». Πάντα καίριοι οι αναγνώστες. Σε ό,τι αφορά τον Σαββόπουλο έχουν γραφεί πολλά, θετικά και αρνητικά. Το μόνο που θυμάμαι είναι η έκφραση της αγαπημένης φιλολόγου, όταν τον υπερασπιζόμουν με μανία πριν από τριάντα χρόνια: Σαχλαμαράκιας είναι, μου έλεγε, και με παρότρυνε να ασχοληθώ με αυτούς που πονούσαν την Αριστερά, τον Μπερτολούτσι λόγου χάριν. Πού να ακούσω εγώ (όπως και κάθε νέος, που νομίζει ότι τα ξέρει όλα…). Δεν συμμερίζομαι τον χαρακτηρισμό της, αλλά δεν μου είναι και τόσο ξένος, πλέον, στο κοσμοείδωλό μου (όποιο κι αν είναι αυτό).

Τσίρκο Greeclano

Του σΑτΥρΟπΡόΚοΥ

– Το περίφημο τσίρκο Greeclano έρχεται και πάλι στη χώρα μας για να εντυπωσιάσει μικρούς και μεγάλους, φτωχούς και φτωχότερους, με νέα επικίνδυνα νούμερα που θα μας αφήσουν άφραγκους.

– Το τσίρκο Greclano δημιουργήθηκε μέσα στην περίοδο της μεταπολίτευσης και έχουν θητεύσει σ’ αυτό σπουδαίοι καλλιτέχνες και αθλητές του χώρου, παρουσιάζοντας ο καθένας το δικό του ξεχωριστό νούμερο.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Η συζήτηση γύρω από την κρίση μοιάζει να έχει εξαντληθεί στο οικονομικό της σκέλος. Στην ελληνική περίπτωση θίξαμε και τις “ιδιαιτερότητες” της πολιτικής σκηνής, την κομματοκρατία και την οικογενειοκρατία. Η μεγαλύτερη πληγή είναι η ηθική κατάπτωση. Οι δημοκρατικές, δυτικές κοινωνίες απέτυχαν στον πίνακα αξιών τους να πείσουν πως ο παράγοντας “άνθρωπος” βρίσκεται στην πρώτη θέση των προτεραιοτήτων.

Οι πολίτες θεωρούνται είτε πελάτες, είτε καταναλωτές, είτε πιόνια σε ένα παιχνίδι κυριαρχίας των ισχυρών. Πάντα χειραγωγημένοι και αποπροσανατολισμένοι, ζαλισμένοι από τα media ή από το life style. Η κρίση απλά ξεσκέπασε τις ανισότητες, ξεγύμνωσε τις συγκρούσεις συμφερόντων, αλλά και την επίπλαστη δημοκρατία, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ψηφοφορία σε reality.

«Εδώ και χρόνια ζούμε τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο»

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ

– «Δεν έχει πια αξία η ποιότητα, έχει μόνον οικονομία».

– «Η εξουσία ανήκει στην οικονομία και αυτό είναι μια αλήθεια σε όλον τον κόσμο».

– «Παλαιότερα τα λεφτά χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή κάποιων πραγμάτων. Σήμερα οι περισσότερες κινήσεις στο χρηματιστήριο γίνονται για το κέρδος όλο και περισσότερων χρημάτων, χωρίς να παράγεται απολύτως τίποτε – και αυτό οδηγεί στην ατομικισμό».

– «Διάβασα στο βιβλίο “Ολοκληρωτικός καπιταλισμός” ότι η δημοκρατία είναι ένα ψεύτικο φάρμακο. Και πράγματι έτσι είναι, η δημοκρατία υπάρχει πλέον ,κατά κάποιο τρόπο ποιητικό…»

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ- MARGIN CALL (τρέιλερ)

Kevin Spacey as Sam Rogers in Margin Call. (Walter Thomson/Roadside Attractions)

Ξεφεύγοντας από τα καθιερωμένα προτείνουμε την ταινία MARGIN CALL- Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ για συγκεκριμένους λόγους που άπτονται της επικαιρότητας. Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην έναρξη της κρίσης το 2008 με την κατάρρευση της Lehman brothers.