ΤΟ «ΘΕΡΜΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ» ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Toυ ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*

Ας ξεκινήσουμε με μια διαπίστωση που αφορά το ίδιο το συμβάν: η στενή σύνδεση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα με την επίθεση κατά του ΚΚΕ στο Πέραμα, τα γεγονότα που προηγήθηκαν στον Μελιγαλά, αλλά και ο ίδιος ο τρόπος που διεξήχθη ο φόνος (με τον δράστη να δρα κατόπιν εντολής, εντελώς ανοιχτά και χωρίς καμμιά προσπάθεια να αποφύγει τη σύλληψη) αποτελούν ισχυρές ενδείξεις της ύπαρξης ενός γενικότερου σχεδίου της Χρυσής Αυγής (ΧΑ) για κλιμάκωση της δράσης της. Λόγω της δομής μια οργάνωσης σαν την ΧΑ είναι εξαιρετικά πιθανό αυτοί οι σχεδιασμοί να έχουν αποφασιστεί κεντρικά, σε επίπεδο ηγεσίας, και στη βάση συγκεκριμένου πολιτικού σκεπτικού.

ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ

Φαίνεται πως είμαστε καταδικασμένοι να πάρουμε για μια ακόμη φορά μέρος στο γνώριμο και φρικαλέο έργο. Συνετελέσθη, μας διαβεβαιώνουν, ένα ιδιαίτερα ειδεχθές έγκλημα μπροστά στο οποίο η αυτοπαρουσιαζόμενη ως «διεθνής κοινότητα» – δηλαδή οι ΗΠΑ και οι «πρόθυμοι» σύμμαχοί τους – δεν επιτρέπεται να μείνει αδρανής. Ενας ακόμη «κακός δικτάτορας» καλείται να τιμωρηθεί. Τα θύματα της ανθρωπιστικής καταστροφής θα αναλάβουν σε μια πρώτη φάση να συνδράμουν πύραυλοι Τόμαχωκ και βόμβες «υψηλής ακρίβειας». Μετά από αυτά τα «χειρουργικά χτυπήματα» ενδέχεται να ακολουθήσουν επί τόπου και οι χειρούργοι των καθιερωμένων ΜΚΟ προς περιθάλψη των επιζώντων.

Η πρόφαση που επικαλούνται οι Δυτικοί για να νομιμοποιήσουν την νέα ιμπεριαλιστική τους επιδρομή μόνο ως ένδειξη απώλειας κάθε αίσθησης αιδούς μπορεί να θεωρηθεί. Τη στιγμή που στο Βιετνάμ γεννιούνται ακόμη παραμορφωμένα παιδιά από τους εκατοντάδες χιλιάδες τόννους χημικών ουσιών που έριχνε επί σειράν ετών η αεροπορία των ΗΠΑ σε κάθε γωνιά της μαρτυρικής αυτής χώρας. Που οι υπεύθυνοι της (αποδεδειγμένης) ρίψης βομβών φωσφόρου από τον αμερικάνικο στρατό στη Φαλούτζα το 2004 και από τους Ισραηλινούς στη Γάζα το 2008 δεν έχουν υποστεί την παραμικρή ενόχληση. Που ολόκληρες χώρες όπως το Ιράκ και το Αφγανιστάν έχουν μετατραπεί σε έρημη γη. Τη στιγμή αυτή έχουν λοιπόν την απαίτηση οι Αμερικάνοι και οι ουραγοί τους να πιστέψουμε ότι η ρίψη χημικών από το καθεστώς Ασσαντ, που δεν έχει προς το παρόν επιβεβαιωθεί από καμμία ανεξάρτητη αρχή, αποτελεί τον πραγματικό λόγο της σχεδιαζόμενης στρατιωτικής επέμβασης.

Ουτοπικός και ριζοσπαστικός ρεαλισμός

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*

Παρά τις επίσημες διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, η αίσθηση ενός αυξανόμενου κοινωνικού και πολιτικού αδιεξόδου εντείνεται καθημερινά. Αναπόφευκτα λοιπόν δημιουργείται σε τμήματα της κοινής γνώμης και των πολιτικών δυνάμεων η πεποίθηση ότι πρέπει να ανιχνευθεί η δυνατότητα μιας «ενδιάμεσης λύσης» της ελληνικής κρίσης.

Ενα τέτοιο σκεπτικό ξεκινά από την εξής παραδοχή: η επιστροφή στην προ Μνημονίου κατάσταση είναι ανέφικτη, αλλά και η συνέχιση της έως τώρα ακολουθούμενης πορείας οδηγεί σε σίγουρη αποτυχία και ακόμη καταστροφικότερες περιπέτειες. Η διέξοδος θα πρέπει λοιπόν να αναζητηθεί σε μια μερική τροποποίηση του μνημονιακού πλαισίου, που θα σταθεροποιεί στα σημερινά επίπεδα κάποιες βασικές παραμέτρους (μισθοί, συντάξεις, δημόσιες δαπάνες), αλλά θα ανακόπτει την περαιτέρω πτωτική πορεία τους. Η προοπτική τής μελλοντικής βελτίωσής τους είναι ανοιχτή, αυστηρά εξαρτημένη όμως από την επίτευξη των επιδιωκόμενων ρυθμών ανάπτυξης. Παράλληλα, η αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος προς μια δικαιότερη κατεύθυνση θα επιτρέψει την παγίωση της δημοσιονομικής εξισορρόπησης και των πλεονασματικών προϋπολογισμών. Εν συντομία, ένα τέτοιο σχέδιο θα υποκαταστήσει το Μνημόνιο, ενσωματώνοντας ωστόσο βασικά «κεκτημένα» του.

Λύση, αριστερή κυβέρνηση, εθνικό νόμισμα και έξοδος από το Μνημόνιο

Του Στάθη Κουβελάκη*

Σε κείμενό μου σχετικά με τις επιπτώσεις ενδεχόμενης επιστροφής στο εθνικό νόμισμα («Ε» 18/4/13) είχα καταπιαστεί με το διαδεδομένο επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο θα έχει καταστροφικές επιπτώσεις για το λαϊκό εισόδημα λόγω της πληθωριστικής πίεσης που προκαλεί η ανατίμηση των εισαγόμενων ειδών, με δεδομένο ότι το νέο εθνικό νόμισμα θα είναι σίγουρα υποτιμημένο σε σχέση με το ευρώ.

Αναφερόμενος στην εμπεριστατωμένη μελέτη των Μαριόλη και Κάτσινου, έγραφα ότι οι αναμενόμενες πληθωριστικές πιέσεις, υπολογιζόμενες στη βάση μιας υποτίμησης της τάξης του 50%, θα είναι μέτριες (9% τον πρώτο χρόνο, ραγδαία μειούμενες κατόπιν), πολύ χαμηλότερες από αυτές που γνώρισε η Ελλάδα στις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Επιπλέον, σύμφωνα πάντα με την ίδια μελέτη, η ελληνική οικονομία θα ανακτούσε ανταγωνιστικότητα της τάξης του 37%, χωρίς τη βάρβαρη «εσωτερική υποτίμηση», δηλαδή το σφαγιασμό του εργατικού κόστους που επιβάλλεται από τα Μνημόνια, κάτι που θα οδηγούσε σε αύξηση του ΑΕΠ κατά τουλάχιστον 7% με 8%.

Εθνικό νόμισμα και λαικό εισόδημα

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ

Στα πλαίσια της συζήτησης που έχει επανέλθει, ή μάλλον που έχει επιτέλους ξεκινήσει, για το ενδεχόμενο και τις πιθανές επιπτώσεις της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, ένα από τα επιχειρήματα που ακούγεται συχνότερα, και μάλιστα από αριστερούς, είναι ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα συνεπάγεται αναπόφευκτα σημαντική υποτίμηση, άρα ραδγαία αύξηση των τιμών των εισαγωγών και, κατ’επέκταση, πληθωρισμό και συνακόλουθη πτώση του ήδη πετσοκομμένου εισοδήματος των μισθωτών και των λαϊκών στρωμάτων. Η αναμενόμενη αύξηση της ανταγωνιστικότητας που θα προκύψει από την υποτίμηση θα πραγματοποιηθεί λοιπόν σε βάρος της εργασίας, ενισχύοντας την υποψία ότι ως στόχος υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε μια λογική «εθνικής», αυτόκεντρης, ανάπτυξης.

Η ανάγκη ενός νέου «όχι»

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*

Εχει ειπωθεί πολλές φορές ότι σε κάθε καμπή της νεοελληνικής Ιστορίας η Κύπρος στάθηκε καταλύτης δραματικών εξελίξεων. Ποια καλύτερη επιβεβαίωση αυτού του ρητού από τη νέα προδοσία της Κύπρου, που διέπραξε μια άρχουσα τάξη γαλουχημένη στο πνεύμα των συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου; Σήμερα όμως η Κύπρος βρίσκεται στο επίκεντρο μιας διεθνούς παρτίδας, με επίκεντρο την κρίση της Ευρωζώνης και τα γεωπολιτικά επίδικα στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.