Όταν το κράτος σώζει «την Οικονομία», αλλά όχι Εσένα

των Θάνου Μωραΐτη* και Γιουνίγκ Σι *

Η απάντηση της Κίνας στην πανδημία έρχεται σε έντονη αντίθεση με αυτή του Τραμπ, δεδομένου ότι το κινεζικό κράτος παρείχε πολύ ισχυρότερη στήριξη στη δημόσια υγεία, αλλά λίγη βοήθεια για τους φτωχότερους. Οι απαντήσεις και των δύο χωρών στην κρίση δείχνουν ότι ένα ισχυρό κράτος δεν έρχεται σε αντίθεση με τον νεοφιλελευθερισμό αλλά είναι αναπόσπαστο στοιχείο του.

Η κοινή λογική υπαγορεύει ότι η παγκόσμια κρίση του κορονοϊού πρέπει να αντιμετωπιστεί με διεθνή συνεργασία. Στην πράξη όμως, η πανδημία θα αντιμετωπιστεί από κάθε έθνος-κράτος ανεξάρτητα, χωρίς ομοιόμορφη οικονομική απάντηση ή ίδιους ρυθμούς ανάκαμψης. Ενώ ο καπιταλισμός κυριαρχείται από τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, οι αποφάσεις που λαμβάνονται από κάθε κυβέρνηση επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από τις ιδιαίτερες δομές εξουσίας, τις πολιτικές συνθήκες και την ισορροπία των ταξικών δυνάμεων σε κάθε χώρα – διαφορές που ενδέχεται να γίνουν πιο έντονες με το τέλος της κρίσης.

Πώς θα είναι ο κόσμος σε λίγες εβδομάδες από τώρα;

Tου Βαγγέλη Γέττου

Επειδή έχει αρχίσει να εξαπλώνεται πανδημία λογοκρισίας και αυτολογοκρισίας, ξεκαθαρίζω εξ αρχής το αυτονόητο: προέχει η προστασία και η αυτοπροστασία. Αλλά η «οσμή της ανθρώπινης σάρκας» η οποία έρχεται πίσω από την κουρτίνα που σε λίγο θα αποκαλύψει έναν άλλο κόσμο, δεν με αφήνει σε ησυχία.

Οι θεωρητικοί της κοινωνικής αλλαγής υποστηρίζουν ότι στην Ιστορία, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώνεται με τρόπο που οι κοινωνίες μπορούν να υποστούν αλλαγές που διαφορετικά μπορεί να απαιτούσαν δεκαετίες ή και αιώνες.

Πολιτικές αναταράξεις σε ρευστοποιημένο φόντο

Του Νίκου Ταυρή

Τα καυτά ζητήματα Μακεδονικού και προσφυγικού στο επίκεντρο των εξελίξεων

Το Μακεδονικό, το προσφυγικό, η οικονομική επιτροπεία, η λαϊκή δυσαρέσκεια, οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και του πολιτικού συστήματος καθώς και η είσοδος σε προεκλογική περίοδο δημιουργούν ένα εκρηκτικό σκηνικό που θα χαρακτηρίσει την επόμενη πολιτική περίοδο. Ήδη ζούμε τα έντονα σημάδια και τις πρώτες εκδηλώσεις των αναστατώσεων.

Τις τελευταίες μέρες σημειώθηκαν ορισμένες διαφοροποιήσεις τόσο στις δυνάμεις που συγκροτούν την κυβέρνηση, π.χ. αντίθεση Π. Καμμένου στην συμφωνία, λεκτικές και προσεκτικές διατυπώσεις του Πρ. Παυλόπουλου για το αν υπάρχει τελειωμένη συμφωνία, όπως και κινητικότητα στον καραμανλικό χώρο.

Το Σύστημα: Οδηγίες χρήσης και κατάχρησης

«Τhey sentence me to 30 years of boredom, for trying to change the system from within”
Leonard Cohen<
«Gentlemen, you can’t fight in here! This is the War Room.»
President Merkin Muffley in «Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb»<
«Together we stand, divided we fall.»
Pink Floyd
~~~~~~~~~~~~~~~~~
σύστημα: (το) ουσ. [<αρχ. σύστημα<συνίστημι] : σύνολο πραγμάτων του οποίου τα μέρη βρίσκονται μεταξύ τους σε στενή σχέση ενότητας, αλληλεπίδρασης

Η ΓΑΜΑΤΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

 

Πόσο γαμάτο είναι το Σύστημα, πόσο τέλεια κι αποτελεσματικά κάνει τη δουλειά του!

Ας μην είμαστε μίζεροι όσοι δεν ανήκουμε σε αυτό και τα επόμενα χρόνια είτε θα πεθάνουμε είτε θα εξαθλιωθούμε. Πρέπει να του αναγνωρίσουμε ακομπλεξάριστα την αποτελεσματικότητά του, γιατί όχι και να το θαυμάσουμε που καταφέρνει να κάνει το μαύρο άσπρο μπροστά στα μάτια μας.

Όλοι εναντίον του συστήματος

Χαμός γίνεται τις τελευταίες ημέρες στη χώρα μας, αφού ο καθένας κατηγορεί τον άλλον πως ανήκει στο Σύστημα. Το σύνθημα δόθηκε μετά τη δήλωση της Γιάννας Αγγελοπούλου που είπε «είμαι απέναντι στο σύστημα». Αμέσως, όλοι θέλησαν να πουν πως είναι ενάντια στο σύστημα, κατηγορώντας τους άλλους πως ανήκουν στο σύστημα.

Ο Πέτρος Τατσόπουλος, ο οποίος εργαζόταν επί χρόνια στο συγκρότημα Λαμπράκη και σήμερα είναι βουλευτής με καθημερινές παρουσίες σε όλα τα συστημικά ΜΜΕ δεν ανήκει στο σύστημα· είναι αντάρτης.

Ο κ. Τατσόπουλος κατηγόρησε τον Λάκη Λαζόπουλο πως ανήκει στο σύστημα, ενώ θεωρεί βέβαια συστημική και την Γιάννα Αγγελοπούλου.

Οι εργολάβοι «κάνουν παιχνίδι» με το «έτσι θέλω»!

Την ώρα που το υπ. Ανάπτυξης υποτίθεται ότι δείχνει τα δόντια του στα πάσης φύσεως καρτέλ που έχουν απλώσει τα δίχτυα τους στην ελληνική αγορά, ένα συγκεκριμένο τραστ εταιρειών φαίνεται ότι «ζει και βασιλεύει», με τη λογική και την τακτική τού «έτσι θέλω», έκανε και κάνει… παιχνίδι σε όλο το φάσμα των έργων και των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων!

Υπό την ανοχή δε των αρμόδιων φορέων και λειτουργών του Δημοσίου, καρπώνεται οφέλη μέσα από συμβάσεις, διαγωνισμούς, δάνεια, διόδια, συμπληρωματικές συμφωνίες, μπόνους και πλήθος άλλων ενεργειών, διεργασιών και μεθοδεύσεων, όπως οι προσυμφωνίες, οι κοινές συμμετοχές σε διαγωνισμούς, αλλά και συνήθως οι χαμηλότατες προσφορές, εις βάρος του Δημοσίου και προς όφελος των ταμείων τους.

Πως λειτουργεί το σύστημα – Video

Ο ιδρυτής ενός κερδοσκοπικού κεφαλαίου, το οποίο διαχειρίζεται κεφάλαια ύψους 150 δις $, έχοντας ο ίδιος περιουσία 13 δις $, εξηγεί τον τρόπο λειτουργίας της παγκόσμιας οικονομίας 

Το κίνητρο του κ. Ray Dalio, λόγω του οποίου εξηγεί στο video που ακολουθεί (πατήσετε εδώ), τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος, είναι η πεποίθηση του, με βάση την οποία η καλύτερη κατανόηση της οικονομίας από τους ανθρώπους, θα μείωνε τα προβλήματα που δημιουργούνται – κάτι που πιστεύουμε και εμείς, αν και από άλλη πλευρά, γεγονός στο οποίο οφείλονται όλες οι μέχρι σήμερα αναλύσεις μας από το 2008 και μετά, σε σχέση με όσο το δυνατόν περισσότερα οικονομικά θέματα.

H αυτο-αναπαραγόμενη γλώσσα του οικονομικού κυνισμού

Tου system failure

Παρά το γεγονός ότι η στάση των ανθρώπων σε Ελλάδα και Ευρώπη φαίνεται ότι αλλάζει, έστω αργά, απέναντι σε έννοιες που στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν θεωρούνταν σχεδόν ταμπού, όπως οι έννοιες της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, το συστημικό κατεστημένο χρησιμοποιεί όλα τα διαθέσιμα μέσα, προκειμένου να διατηρήσει αλώβητη την κουλτούρα του ακραίου ατομικισμού και του ωμού οικονομικού πραγματισμού.

Η κουλτούρα αυτή εξαπλώθηκε ταχύτατα τις τελευταίες τουλάχιστον δύο δεκαετίες στην Ελλάδα και γενικότερα στον Δυτικό κόσμο – ίσως με διαφορετική μορφή από χώρα σε χώρα λόγω τοπικών ιδιομορφιών – εξυπηρετώντας στο ακέραιο τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ. Ο ακραίος ατομικισμός και ο οικονομικός πραγματισμός, δεν αποτέλεσαν απλώς τα κύρια συστατικά μιας ιδιότυπης κουλτούρας, αλλά κατέληξαν να αποτελούν τα βασικά δομικά στοιχεία του σύγχρονου ορθολογισμού των Δυτικών κοινωνιών, κάτι που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ως Δυτικό νεο-ορθολογισμό.

Αθέατοι τρομοκράτες

Του Σπύρου Μπεκιάρη

“ Ο ακήρυκτος πόλεμος εγκλεισμού της σκέψης και ελέγχου της νοητικής μας υπόστασης, με στόχο την επιβολή στις επιλογές του σύγχρονου ανθρώπου, είναι η πιο άτιμη μορφή χειραγώγησης και εκφοβισμού ”

Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος και οι εχέφρονες, κατά κύριο λόγο «επώνυμοι» πολίτες, καταδικάζουν τη βία από όπου και αν προέρχεται … Αυτή η κομψή, γενικευτική πολιτική αντίδραση, μετά από κάθε «έκνομη» δράση, που εν τάχει και αφοριστικά βαφτίζεται τρομοκρατία, από τη μία τροφοδοτεί το ηδονιστικό της τρομολαγνίας και από την άλλη λειτουργεί λυτρωτικά για τα μορφώματα του κοινοβουλευτισμού, για την αστική ιδεολογία, ακόμη και για τη δειλή σύγχρονη αριστερά, η οποία σε κάθε περίπτωση εξοβελίζει το κακό και αποποiείται ευθυνών.

Από ποιον διέρρευσε η λίστα Λαγκάρντ; Και προς ποιον;

Aθωώθηκε ο Κώστας Μπαξεβάνης από την κατηγορία για την δημοσίευση της λίστας Λαγκάρντ. Που σημαίνει ότι έλαβε τέλος το θέατρο που ξεκίνησε εδώ και κάποιες μέρες πάνω σ’αυτό το ζήτημα. Ένα θέατρο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Ένα θέατρο χωρίς ουσία.

Εξηγούμαι. Διαβάζοντας τα ονόματα της λίστας Λάγκάρντ διαπίστωσα ότι με την εξαίρεση της γυναίκας του Βουλγαράκη, δεν υπήρχε σ’αυτή τη λίστα κανείς ενεργός πολιτικός, όπως και με την εξαίρεση του μεσαίας κατηγορίας Λάμψια, κανείς δημοσιογράφος. Αλλά και κανείς από αυτές τις εμβληματικές μορφές που κυριάρχησαν στο οικονομικό, πολιτικό, δημοσιογραφικό, “καλλιτεχνικό” ακόμη και αθλητικό παιχνίδι, δηλαδή καμιά εμβληματική μορφή από τις διάφορες εκφάνσεις της διαπλοκής. Αναζητώντας την αιτία έμαθα ότι στην πραγματικότητα η λίστα αυτή αφορούσε καταθέτες σε ένα υποκατάστημα, μιας τράπεζας, μιας πόλης της Ελβετίας! Και φυσικά η λίστα σε καμιά περίπτωση δεν προεξοφλεί ότι όσοι αναφέρονται σ’αυτήν είναι παράνομοι- θυμάμαι για παράδειγμα το όνομα της μεταφράστιας Σεσιλ Ιγγλέση Μαργέλου που ζει και εργάζεται στην Ελβετία αλλά για κακή της μοίρα είναι ελληνίδα. Σε απλά ελληνικά η λίστα-αποκαλούμενη Λαγκάρντ-είναι η πιο ακίνδυνη εκδοχή λίστας που θα μπορούσε ποτέ να προκύψει και να φανταστούμε. Το σύστημα φυσικά και δεν τραντάχτηκε με τη δημοσίευση της και συνεχίζει ήρεμα, αρμονικά και υποχθόνια τη δράση του.

Είμαι μειονότητα

Μπορεί να έχω ταυτότητα, ΑΦΜ, εθνικότητα καταγεγραμμένη (δεν ξέρω από ποιον), αλλά νιώθω μειονότητα μέσα στα γεωγραφικά αλλά και στα κοινωνικά όρια της χώρας. Δεν είμαι σε ομάδα, αλλά ούτε ανήκω σε πολιτικό χώρο. Δεν έχω κοινά ενδιαφέρονται με κανέναν και το μόνο που με δένει με τους υπόλοιπους είναι η γλώσσα. Θρησκεία δεν έχω επιλέξει αλλά τις σέβομαι όλες. Ο τόπος που θεωρώ πατρίδα απαρτίζεται από τις μνήμες μου και από πλάσματα (ζωντανά και νεκρά) που θα τα υπερασπιστώ με απόλυτο πάθος μέχρι το τέλος.

Γνωρίζω ότι για την χώρα μου είμαι πολύτιμο ον μόνο κατά τις προεκλογικές περιόδους και έχω πλήρη συναίσθηση ότι για το υπόλοιπο χρονικό διάστημα είμαι μία μετακινούμενη καμπύλη στις δημοσκοπήσεις τους. Ποτέ άλλωστε δε με ρώτησαν ποιον θεωρώ κατάλληλο και ποιον αυστηρά ακατάλληλο για σκεπτόμενους ενηλίκους. Πολλοί με δελέασαν από τα εφηβικά μου χρόνια να ακολουθήσω την πολιτική τους γραμμή, μα όταν άρχισα να κάνω ερωτήσεις μου είπαν ότι η έξοδος είναι πρώτη πόρτα αριστερά όπως θα βγαίνω. Δε με έχουν ρωτήσει ποτέ πώς νιώθω για τις οικιστικές και περιβαλλοντικές παρεμβάσεις τους, παρά μόνο υπομένω τα έκτρωματά τους σαν Ινδός αποικοκρατούμενος από την Μεγάλη Βρετανία.

Το Αυγό!

(Ένα πεζούλι σε κάποιο δρόμο. Νύχτα. Μπαίνουν ο Λουκάς και ο Σόλων.)

ΣΟΛΩΝ: Που πας, Λουκά;
ΛΟΥΚΑΣ: Στο παγκάκι, να καθίσω.
ΣΟΛΩΝ: Πρέπει πρώτα να σκεφτούμε.
ΛΟΥΚΑΣ: Δεν μπορούμε να σκεφτούμε καθισμένοι;
ΣΟΛΩΝ: Το θέμα επείγει, Λουκά. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το μέλλον.
ΛΟΥΚΑΣ: Το μέλλον;
ΣΟΛΩΝ: Το μέλλον.
ΛΟΥΚΑΣ: Καλά, για στάσου, θα έχουμε και μέλλον;

(Ο Σόλων βγάζει μια εφημερίδα).
ΣΟΛΩΝ: Ξέρεις τι λέει; Η ανθρώπινη ζωή παρατείνεται.
ΛΟΥΚΑΣ: Κι εμείς, Σόλων; Παρατεινόμεθα κι εμείς;
ΣΟΛΩΝ: Αν θεωρηθούμε ότι ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος… Κι εμείς…
ΛΟΥΚΑΣ: Δηλαδή;
ΣΟΛΩΝ: Κοίτα. Οι άνθρωποι μέχρι τώρα πέθαιναν κάπου στα εβδομήντα, βία ογδόντα. Τώρα θα πεθαίνουν κάπου στα εκατό.
ΛΟΥΚΑΣ: Μη μου κόβεις τη χολή, Σόλων. Ακόμα άλλα πενήντα χρόνια ζωής; Εγώ, Σόλων, κάνω υπομονή το πολύ άλλα δέκα χρόνια… το πολύ. Αλλά πενήντα; Ποτέ. Δεν αντέχω. Παρατούμαι.

Η ξύλινη τούρτα

Σε κάποιο γιαπωνέζικο στρατόπεδο αιχμαλώτων στην Ν.Α. Ασία κατά την διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, οι αιχμάλωτοι στρατιώτες της χρεοκοπημένης Βρεττανικής αυτοκρατορίας είχαν κόψει μια οριζόντια φέτα από κορμό φοινικόδεντρου και την είχαν βάψει άσπρη. Είχαν κάνει τρύπες για τα κεράκια και όταν κάποιος είχε γενέθλια, την εμφάνιζαν ως τούρτα τραγουδώντας το γνωστό τετράστιχο.

Τα γιαπωνέζικα στρατόπεδα βρίσκονταν όλα βαθιά μέσα στην ζούγκλα. Τα περισσότερα είχαν ολόγυρα έναν απλό φράχτη από σύρμα, όχι για να κρατάνε μέσα τους κρατούμενους, αλλά για να κρατάνε απέξω τα θηρία. Μάλιστα μερικά στρατόπεδα δεν είχαν καθόλου φράχτη. Τί να τον κάνουν; Η ζούγκλα ήταν καλύτερος ο δεσμοφύλακας. Όποιος έχει πάει έστω και για διακοπές στα μέρη αυτά κι έχει περπατήσει έξω από την άσφαλτο, εκατό μέτρα μέσα στην ζούγκλα, σίγουρα καταλαβαίνει τί εννοώ.