Από τα “σε ένα νόμο με ένα άρθρο” στα… “κοινωνικά συμβόλαια” κι από τον “αγγελικό” Τραμπ στις “αγιογραφίες” Μπάιντεν

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε ρόλο εκπροσώπου του “καλού καπιταλισμού” που θα ‘ναι λιγότερο επιθετικός για τους εργαζόμενους

Επιστρατεύοντας χρεοκοπημένα συνθήματα για ένα «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» και για ανάπτυξη που θα προσφέρει ευημερία στο λαό, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας παρουσίασε τις προγραμματικές θέσεις του κόμματος του για την Εργασία.

Ο Πολάκης ψαρεύει ψήφους στη δεξαμενή των ψεκασμένων

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Να εκμεταλλευτούν την αγωνία χιλιάδων πολιτών για τα εμβόλια, προκειμένου να πετύχουν μικροπολιτικά οφέλη, φαίνεται ότι προσπαθούν ορισμένα στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, προεξέχοντος του Παύλου Πολάκη.

Γράφοντας (σε κεφαλαία), ο πρώην υπουργός αναφέρει ψευδώς ότι «δεν έχουν τελειώσει όπως πρέπει τη φάση 3 των μελετών!!!»

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ διαπομπεύουν την ιστορία….

Του Γιώργου Μαργαρίτη

Η Περιφέρεια Κρήτης έχει, ως γνωστό, επιλύσει όλα τα προβλήματα του νησιού σε αυτό το δίσεκτο έτος 2020. Ως εκ τούτου, μάλλον για να μην πλήξει, αποφάσισε να τροποποιήσει την ιστορία. Και μάλιστα, όχι την οποιαδήποτε ιστορία. Για εκείνη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μιλούμε.

Σύμφωνα λοιπόν με κατά πλειοψηφία (μειοψήφησε, ποιος άλλος, η παράταξη του ΚΚΕ) απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου, μετά από εισήγηση της πλειοψηφίας των ΚΙΝΑΛ-ΣΥΡΙΖΑ, αποφασίστηκε ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε στην Κρήτη. Μετά από αυτήν την συνταρακτική ανακάλυψη η 10η Μαΐου –νέα ημερομηνία λήξης του πολέμου — αποφασίστηκε να εορτάζεται επίσημα στην Κρήτη ως Ημέρα της Ευρωπαϊκής Ειρήνης! Η νέα επέτειος επισημοποιήθηκε, μάλλον πρόσθεσε μια επιπλέον εορταστική αργία και μάλλον θα οδηγήσει σε φιέστες όπου, υποθέτουμε, θα προσκληθούν οι εκπρόσωποι των νικητριών δυνάμεων του πολέμου – ίσως και οι Γερμανοί, οι οποίοι πρωταγωνιστούν σε καινοτόμες ανακαλύψεις περί της ιστορίας της δεκαετίας του σαράντα.

Στον Γράμμο θα πάρετε μαζί σας το μνημόνιο και το άγαλμα του Τρούμαν;

Οι Οργανώσεις Σπουδάζουσας του ΣΥΡΙΖΑ  διοργανώνουν «εναλλακτικό camping» στον Γράμμο. Πρώτα απ’ όλα να μην ξεχάσουμε να σημειώσουμε ότι ο καθένας μπορεί να κάνει «εναλλακτικό camping» όπου επιθυμεί. Να πάνε, να περάσουν καλά, να ενημερωθούν για την ιστορία της περιοχής κ.ο.κ.

Από τη μεριά μας δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον «πειρασμό» να σχολιάσουμε τα εξής:

Δυσωδίας συνέχεια με υποθέσεις Καλογρίτσα και ΕΥΠ

Δυσωδίας συνέχεια με τις κατηγορίες που ανταλλάσσουν Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ και αυτό το Σαββατοκύριακο. Με τη ζέστη του καλοκαιριού η μπόχα του συστήματος  – που κατά περιόδους – έχει ως «λύση» να βγάζει, ελεγχόμενα, τα άπλυτα του στη φόρα – είναι αφόρητη.

Μετά το «παρακράτος», «τις «μαφιόζικες μεθόδους», τη Novartis, τις συνομιλίες για τα χατίρια του «Μπίμπη» (χαϊδευτικό του Νετανιάχου), τη μη δημοσιοποίηση (ακόμα!) των χρημάτων σε ΜΜΕ για την καμπάνια της πανδημίας ήρθαν οι υποθέσεις Καλογρίτσα αλλά και η «αγία» διαχείριση στην «οσία» ΕΥΠ.

«Δεν είναι ποινικό αδίκημα ο καπιταλισμός»

του Γιάννη Ελαφρού

Την ώρα που οι εργαζόμενοι βυθίζονται ξανά σε μια από­τομη καταιγίδα φτώχειας κι ανεργίας, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ξεκινούν ένα λασπόλουτρο μακράς διάρκειας. Εκκενώσεις πολιτι­κών βόθρων σε κοινή θέα, με την αστική πολιτική να βγάζει στην επιφάνεια όλα τα αποκρουστικά της στοιχεία:

εξυπη­ρέτηση μεγάλων και μικρότερων συμφε­ρόντων, ξέπλυμα χρήματος και συνει­δήσεων, μετατροπή της κυβέρνησης σε «μαγαζί» και της δικαστικής εξουσίας σε ντίλερ μαφιόζικων συμφωνιών, μίζες και εξυπηρετήσεις που αγκαλιάζουν τις κυβερνήσεις Σαμαρά, Τσίπρα-Καμμένου, αλλά και του Μητσοτάκη της κατάρτισης αλά «σκόιλ ελικιού» και των μπουκωμέ­νων ΜΜΕ με 20 εκατομμύρια ευρώ.

Ε, ρε παιδιά, αφού το ζήτησε ο “Μπίμπη”…

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Η ψείρα βγήκε στο γιακά. «Μαφιόζικες μέθοδοι» ο ένας. «Παρακράτος» ο άλλος. «Πιασμένοι εισαγγελείς» ο τρίτος. Ηχογραφήσεις και υποκλοπές ο παράλλος.

Μιλάμε για σαπίλα και δυσωδία μιας αστικής αρένας…πεντακαθαρήδηδων που σώζουν τη χώρα. Πρόκειται για την ίδια χώρα που «κάποιοι βγάζουν πολλά λεφτά» (όπως ακούμε στο ηχητικό Παππά – Μιωνή), αλλά 9χρονα παιδάκια λιποθυμούν από την πείνα.

Ο βούρκος υπερχείλισε. Μέχρι τώρα σε αυτή την υπόθεση (για την υπόθεση Νοβάρτις πρόκειται, θυμάστε;…) είχαμε δει μέχρι και εισαγγελείς να βρίζουν εισαγγελείς. Πολιτικούς να βρίζουν πολιτικούς. «Σκευωρούς» να μαλλιοτραβιούνται με «μιζαδόρους». «Λασπολόγους» και «πολιτικές συμμορίες» να πλακώνονται με «διαπλεκόμενους» και «πολιτικους απατεώνες».

Οι συμφωνίες Τσίπρα-Νετανιάχου και η απειλή διασυρμού της Ελλάδας

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Ένα πέπλο σιωπής απλώνουν φιλοκυβερνητικά και αντιπολιτευόμενα μέσα ενημέρωσης, ίσως στο σημαντικότερο απόσπασμα των αποκαλύψεων που φέρεται να κάνει ο πρώην εκπρόσωπος Τύπου των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων Σάμπυ Μιωνή.

Στην απομαγνητοφωνημένη συνομιλία του με τον Νίκο Παππά το 2016 εμφανίζεται να απειλεί ανοιχτά ότι αν δεν τερματιστούν οι έλεγχοι των επιχειρηματικών του δραστηριοτήτων θα κινητοποιήσει υποστηρικτές στις ΗΠΑ και στο ισραηλινό λόμπι για να διασύρουν Έλληνες αξιωματούχους και δικαστικούς με την κατηγορία του αντισημιτισμού.

Ο Παπαδημούλης, ο ΣΥΡΙΖΑ και το υποκριτικό ενδιαφέρον για το προσφυγικό

Της Βασιλικής Σιούτη

Το θέμα Παπαδημούλη αυτήν τη φορά δεν είναι προσωπικό.

AΝ ΑΥΤΑ που αποκαλύφθηκαν τις τελευταίες μέρες για τον Δημήτρη Παπαδημούλη είχαν αποκαλυφθεί οπουδήποτε αλλού στην Ε.Ε. για κάποιον ευρωβουλευτή, πιθανότατα θα είχε παραιτηθεί.

Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, που φτωχοποίησε εκατομμύρια Έλληνες, εκείνος αγόραζε «κοψοχρονιά» διαμερίσματα με τον μισθό της Ευρωβουλής και όταν ξέσπασε η άλλη κρίση, η προσφυγική, τα μίσθωσε για να βγάλει κέρδος από το προσφυγικό και να εισπράττει από τα λεφτά των προγραμμάτων. Δηλαδή αγόρασε ακίνητα με τα λεφτά των φορολογούμενων και τα μίσθωσε, εισπράττοντας πάλι λεφτά φορολογούμενων.

Τι καταλάβαμε από όσα είπε ο Παπαγγελόπουλος στη Βουλή

του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Η απάντηση θα στενοχωρήσει Νεοδημοκράτες και Συριζαίους

Δυστυχώς η απάντηση που δίνουμε στο ερώτημα του τίτλου, θα στενοχωρήσει Νεοδημοκράτες και Συριζαίους, γιατί αυτή δεν μπορεί να είναι ούτε πως «είχε στηθεί παραδικαστικό κύκλωμα», όπως θέλουν οι πρώτοι, ούτε «καλύπτουν το σκάνδαλο Novartis», όπως θέλουν οι δεύτεροι.

Από αυτά που είπε σήμερα στη Βουλή ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης, όπως και από όσα έχουν καταθέσει τόσους μήνες στην Προανακριτική Επιτροπή όσοι τον κατηγορούν, προκύπτει μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα της Δικαιοσύνης: Καθόλου κολακευτική για όσους «πίνουν νερό στο όνομα» του συγκεκριμένου θεσμού.

Τα στερεότυπα στην εξουσία

τoυ Περικλή Κοροβέση

Η αρχική σημασία της λέξης στερεοτυπία έχει ξεχαστεί. Ποιος τη συνδέει πια με την τυπογραφία; Αλλά η μεταφορική της έννοια έχει καθιερωθεί για τα καλά και έχει περάσει και σε άλλες γλώσσες. Σήμερα πια είναι ένας κλάδος της Γλωσσολογίας που μελετάει αυτό το φαινόμενο. Το στερεότυπο, με την έννοια που το χρησιμοποιούμε όλοι, είναι αρρώστια της γλώσσας, που τη διαβρώνει σαν καρκίνος και δεν έχει κανένα νόημα. Τα στερεότυπα τα χρησιμοποιούμε όλοι. Αλλά εκεί που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να ανθίσουν είναι στον πολιτικό-ιδεολογικό λόγο. Στερεότυπα υπάρχουν σε κάθε μορφή λόγου. Τα λεγόμενα «κλισέ». Αλλά δεν έχουν την ίδια λειτουργία με αυτήν του πολιτικού λόγου. Στην πρώτη περίπτωση είναι σαν «παράσημα». Δηλώνουν μια επιβράβευση για κάποιο συμβάν του παρελθόντος, που πια δεν υπάρχει, ανήκει στον παρελθόντα χρόνο, είναι συντελεσμένο, δηλαδή νεκρό. Εντούτοις πρέπει να λειτουργήσει ως υπόδειγμα και παράδειγμα για να εμπνεύσει τους άλλους και να επαναληφθεί. Στο μέτρο του δυνατού βέβαια. Γιατί κανείς δεν μπορεί να πάρει παράσημο σήμερα για το Αλβανικό Μέτωπο.

Aυτό λέγεται «ΣΥΡΙΖΑ»

Δεν χρειάζεται και πολλά λόγια. Οι φωτογραφίες τα δείχνουν όλα.

Αριστερά (γιατί είναι και «αριστερός»), στην κεντρική φωτογραφία, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημ. Παπαδημούλης διαμαρτύρεται με παλαιστινιακή μαντήλα για το σχέδιο του Τραμπ στη Μέση Ανατολή και ειδικότερα στην Παλαιστίνη.

Η κανονικότητα διά του τρία

Του Περικλή Κοροβέση

Υπάρχουν στη ζωή κάποια συμβάντα, μικρά ή μεγάλα, που σου αλλάζουν κάποια βαθιά εδραιωμένη αντίληψη και καμιά φορά και στάση ζωής. Εμπειρικά είχα την εντύπωση πως αυτός ο λαός μισεί τα αρχαία. Και αυτό το είχα στηρίξει στις καταστροφές των αρχαίων που είχαν βρεθεί σε οικόπεδα προς ανοικοδόμηση.

Και από τις επισκέψεις μου στους αρχαιολογικούς χώρους όπου, εκτός από κανένα σχολειό, σπάνια συναντούσα Ελληνα. Ακόμα και αυτή η κατηγορία που αγαπάει τα οργανωμένα ταξίδια του εξωτερικού που πάντα συμπεριλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους κάποια επίσκεψη σε ένα φημισμένο μουσείο – αν και έχουν δει Λούβρο, Βρετανικό Μουσείο, Ερμιτάζ κ.λπ., δεν έχουν επισκεφθεί το Αρχαιολογικό μας Μουσείο.

Κατατάχτηκαν στους «πρόθυμους» των ΗΠΑ

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

«Εθνική ενότητα»: Ο Μητσοτάκης τα έδωσε όλα στον Τραμπ και οι Τσίπρας- Γεννηματά και λοιποί στηρίζουν την «εθνική γραμμή» με επιμέρους κριτική

Επίκαιρη όσο και επιτακτικά αναγκαία είναι η ανάπτυξη ενός κινήματος «απροθυμί­ας» και αντίστασης στη συμ­μετοχή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και ΕΕ που θα βρε­θεί απέναντι στη σύμπραξη των «πρό­θυμων» εγχώριων πολιτικών δυνάμεων, που κάθε μια με τον τρόπο της στηρίζουν αυτή την επιλογή. Η χθεσινή πορεία στην αμερικανική πρεσβεία, ύστερα από κάλεσμα αριστερών πολιτικών ορ­γανώσεων και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ήταν μια πρώτη απάντηση. Προσήμανση αυτής που αποφασιστικά πρέπει να δοθεί στη συμπαιγνία που εμπλέκει τους λαούς σε πολεμικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, προς όφελος των αστικών τάξεων, των πολυεθνικών της ενέργειας και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Υπουργείο «αντιπολίτευσης» πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ

Για «τεράστια απάτη και στο Ελληνικό» κατηγορεί την κυβέρνηση και τον υπουργό Ανάπτυξης Α. Γεωργιάδη ο Ν. Παππάς. «Με το “πέσαμε έξω στο Ελληνικό”, δεν παραδέχονται απλώς ότι έπεσαν έξω στα χρονοδιαγράμματα. Παραδέχονται και τα τεράστια προεκλογικά ψέματα», είπε ο τομεάρχης Ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή το πρόβλημα δεν είναι το ίδιο το φαραωνικό, καταστροφικό έργο και η λεηλασία του δημόσιου χώρου από τον Λάτση, αλλά ποιος θα βάλει πιο γρήγορα τις «μπουλντόζες»…

Τελικά πόσο μεγάλες είναι οι διαφορές του ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ;

Του Κυριάκου Χάλαρη

Ήδη από πριν τις εκλογές του Ιούλη και ακόμα περισσότερο μετά, αυτό το ερώτημα υπάρχει στη δημόσια συζήτηση. Πέρα από τις υπερβολές και τις διαστρεβλώσεις που δημιουργούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πρόκειται για ένα ερώτημα που φυσιολογικά απασχολεί σημαντικά κομμάτια της κοινωνίας. Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων δεν έχει μεν καμιά εμπιστοσύνη στο ΣΥΡΙΖΑ, βλέπει όμως να ξεδιπλώνεται η κατασταλτική ατζέντα της ΝΔ και σκέφτεται αν τελικά «με το ΣΥΡΙΖΑ ήταν καλύτερα».

Πόσο ίδιοι;

Η ΝΔ είναι το κατεξοχήν κόμμα της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Είναι αυτό που πάντα στήριζε η αστική τάξη και που έκανε τις «βρώμικες δουλειές» της. Είναι το κόμμα που στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας», του «λιγότερου κράτους» και των «ιδιωτικών επενδύσεων» δεν δίσταζε να πάρει πολύ σκληρά μέτρα για τους εργαζόμενους. Και η καταστολή ερχόταν ως επακόλουθο αυτής της πολιτικής. Όλες οι κυβερνήσεις της δεξιάς από τη μεταπολίτευση και μετά έχουν σημαδευτεί από την έξαρση της κρατικής καταστολής, είτε μιλάμε για την κυβέρνηση Μητσοτάκη του ’90, είτε για την κυβέρνηση Καραμανλή (όπου είχαμε τη δολοφονία Γρηγορόπουλου), είτε για τη σημερινή. Και αν για τη ΝΔ τα πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα για τα πιο μαχητικά στρώματα των εργαζομένων, για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι.

Νομιμότητα α λα καρτ Στο Κόκκινο

Ειρήνη Προμπονά, δημοσιογράφος

Το 2018 ο ραδιοφωνικός σταθμός 105,5 στο Κόκκινο μπήκε σε τροχιά απολύσεων φτάνοντας τον μαγικό αριθμό εφτά. Από τον Νοέμβριο του 2017 που η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε μονομερώς μείωση μισθών 20% και παρακράτηση δεδουλευμένων 2 μηνών, η Left Media AE μοναδικός μέτοχος της οποίας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να έχει πραγματοποιήσει την παραμικρή συζήτηση προηγουμένως με τους εργαζόμενους, προχώρησε στην εφαρμογή τους.

Η αντίδραση των εργαζομένων υπήρξε σφοδρή, με προσφυγή στον ΣΕΠΕ, πολυήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις, απεργιακό πρόγραμμα στον σταθμό κλπ. Ενώ οι απολύσεις που ξεκίνησαν τον Γενάρη, συνεχίστηκαν στοχευμένα και τον Φεβρουάριο του 2018. Αφού εξαντλήθηκε κάθε θεσμικό μέσο, η συμφωνία που πραγματοποιήθηκε περιείχε, εκτός από τη μείωση μισθών και τη διευθέτηση των δεδουλευμένων, την επαναπρόσληψη των απολυμένων.

Η τεχνική του εκβιασμού

Του Κίμωνα Ρηγόπουλου

Σύριζα θα λες και θα κλαις. Είναι η εβδο­μαδιαία στήλη του Στέλιου Κούλογλου στο tvxs. Και διευκρινίζει ο αρθρογράφος: «που σημαίνει ότι μπορεί να μην έγιναν όλα καλά επί ΣΥΡΙΖΑ -και όσα καλά έγιναν να μην επικοινωνήθηκαν σωστά- αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με την οικονομική, θεσμική, πολιτική και πολιτισμική λαίλαπα που συνο­δεύει την κυβέρνηση της ΝΔ». Για να γίνει μάλιστα πιο εύληπτος ο εκβιασμός του, ο δη­μοσιογράφος συνεχίζει απτόητος με το: «Θα πεις τον ΣΥΡΙΖΑ, συριζάκι».

Αυτό που θέλει να πει ο ποιητής θα μπο­ρούσε να επιγράφεται και ως εξής: Μα κανέ­νας δεν μου φταίει για το χάλι μου, σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου. Ίσως διέφυγε του έγκρι­του δημοσιογράφου ότι έτσι ο εκβιασμός του θα αποκτούσε μεγαλύτερη πειθώ. Μια ανα­γνώριση της ευθύνης του «θύματος» για την κατάντια του θυμίζει μελό του 60, αλήστου μνήμης ταινίες που έκοβαν κάποτε χιλιάδες εισιτήρια. Είναι πιθανό να σκέφτηκε, βέβαια, πως χρειαζόταν άδεια πνευματικών δικαιω­μάτων, μιας και έχουμε να κάνουμε με γνω­στούς στίχους ενός λαϊκού τραγουδιού και δεν θα ήθελε να κατηγορηθεί ως υπότροπος για λογοκλοπή. Όμως το πιθανότερο είναι πως ήθελε να αποφύγει τον λαϊκισμό και γι’ αυτό δεν μπορούμε να τον κακίσουμε.

Πλεονάσματα, επιδόματα και «φιλανθρωπία»

του Παύλου Δερμενάκη

Στην παρούσα, λόγω των επικείμενων εορτών, χρονική στιγμή βρισκόμαστε στην περίοδο της «κοινωνικής ευαισθησίας» της εκάστοτε κυβέρνησης που εκφράζεται με τη διανομή του «κοινωνικού μερίσματος» και τα «παχιά λόγια» στήριξης των αδυνάτων. Το πολιτικό σύστημα θέλει να αγνοεί ότι με τις επιλογές του οδήγησε ένα πολύ μεγάλο τμήμα του λαού στη φτώχεια και την ανέχεια και το έχει καταδικάσει με την πολιτική του να παραμένει εκεί.

Η εξέλιξη της επιδοματικής πολιτικής

Το πολιτικό σύστημα, όπως εκφράστηκε από τα κυβερνητικά κόμματα ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του από την πρόσφατη κρίση, επέλεξε την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πρόσδεση και υποταγή της χώρας σε υπερεθνικούς οργανισμούς που οδήγησε στη φτωχοποίηση του λαού.

Η οδυνηρή οικονομική κανονικότητα

του Παύλου Δερμενάκη

Η πραγματικότητα που βιώνει ο λαός δεν διαφέρει σε τίποτε από την περίοδο των μνημονίων. Θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε μια σειρά στοιχεία για να το αποδείξουμε. Θα αρκεστούμε μόνο σε ένα, στις οφειλές προς το Δημόσιο. Σε μια περίοδο οικονομικής «ανάτασης» κατά την κυβέρνηση της Ν.Δ., μόνο κατά το Σεπτέμβριο προστέθηκαν 500 εκατ. ευρώ νέες οφειλές προς την εφορία και 500.000 νέοι οφειλέτες. Για την ακρίβεια 476.413 και έτσι το σύνολο των οφειλετών έφτασε τα 4.351.315, δηλαδή ο μισός και πλέον οικονομικά ενεργός πληθυσμός της χώρας και το σύνολο των οφειλών είναι στα 105 δισ. ευρώ. Επίσης στο γ΄ τρίμηνο του 2019 οι οφειλέτες προς τα ασφαλιστικά ταμεία αυξήθηκαν κατά 491.806 (35%) και έφτασαν τους 1.898.836, τα δε συνολικά χρέη αυξήθηκαν κατά 432 εκατ. ευρώ και έφτασαν τα 35,5 δισ. Αυτά ενδεικτικά για να μην επεκταθούμε στη μερική απασχόληση, τις αμοιβές και τις συνθήκες εργασίας.

Πώς ο νέος ΣΥΡΙΖΑ που οραματίζεται ο Αλέξης Τσίπρας φτιάχνεται με παλιά υλικά

Tης Βασιλικής Σιούτη

Ποια είναι τα πρόσωπα που θα φέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ στη νέα εποχή;

Γιώργος Πάντζας, Άννα Βαγενά, Θεοδώρα Τζάκρη, Πέτρος Κόκκαλης, Στέφανος Τζουμάκας, Κώστας Ζουράρiς, Ραλία Χρηστίδου, Απόστολος Γκλέτσος, Σταμάτης Κραουνάκης, Γιάννης Ραγκούσης, Δημήτρης Πιπεργιάς, Μαρία Ρεπούση, Νίκος Φωτόπουλος και Έλενα Κουντουρα είναι μερικοί μόνο από το ανομοιογενές πλήθος που σηματοδοτούν την διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ και συμμετέχουν στην Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης που ανακοινώθηκε και θα οδηγήσει το κόμμα στο συνέδριο, όπου θα μετασχηματιστεί και επισήμως.

Το νέο κόμμα, όπως το οραματίζεται, ετοιμάζει ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος εδώ και καιρό μιλάει για τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να είναι ένα παλιό κόμμα, εξέλιξη του Συνασπισμού και του ΚΚΕ εσωτερικού, αλλά πρόκειται για το νέο κόμμα εξουσίας που αναδείχθηκε μέσα από την οικονομική και πολιτική κρίση της χώρας.

Πέφτουν οι κυβερνήσεις λόγω Προέδρου της Δημοκρατίας;

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Γιατί άραγε επιδιώκεται τόσο έντονα να κλείσει μια πολιτειακή ρωγμή;

Το ερώτημα του τίτλου απαντάται αντανακλαστικά, για όποιον έχει σχέση με την πολιτική επικαιρότητα των τελευταίων χρόνων: Βεβαίως και πέφτουν. Έγινε στα τέλη του 2014, όταν η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά δεν μπόρεσε σε διαδοχικές ψηφοφορίες να εκλέξει τον Σταύρο Δήμα και οδηγηθήκαμε στις εκλογές της 25ης Γενάρη του 2015, τις οποίες και έχασε.

Μόνο που η απάντηση δεν είναι τόσο απλή. Γιατί στην πραγματικότητα η αδυναμία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας στην περίπτωση της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου το 2014 ήταν η αφορμή και όχι η αιτία της πτώσης της. Ο,τι κι αν ισχυρίζεται σήμερα η Νέα Δημοκρατία που επιμένει να επιχειρηματολογεί για το πόσο απαράδεκτο και υπονομευτικό για την κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι να «εργαλειοποιείται» η εκλογή προέδρου για άλλους πολιτικούς σκοπούς. Φυσικά η Ν.Δ δεν έχει την ίδια γνώμη όταν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής αξιοποιούνται από τις ΗΠΑ θεσμικά και συνταγματικά ζητήματα για να γίνουν μινι-πραξικοπήματα.

ΣΥΡΙΖΑίικη «πασοκίλα»

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Επειδή, με αφορμή την επίθεση των ΜΑΤ κατά των διαδηλωτών το περασμένο Σάββατο (5/10/2019) στην αντιιμπεριαλιστική συγκέντρωση και πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία, η «πασοκίλα» (*) του ΣΥΡΙΖΑ ξεχείλισε,

κι επειδή η ίδια ΣΥΡΙΖΑίικη «πασοκίλα» εκδηλώθηκε με αναφορές και δηλώσεις των ΣΥΡΙΖΑίων ενάντια στην αστυνομική καταστολή που επιδεικνύει το κράτος της αμερικανοφροσύνης για την προστασία του αγάλματος του Τρούμαν,

θυμίζουμε:

Ενήλικες στο δωμάτιο ή τα ορφανά του …ΣΥΡΙΖΑ

Της όλγας Μοσχοχωρίτου

Ο Χαρίλαος Φλωράκης έλεγε πως «αλήθεια είναι ό,τι συμφέρει το λαό». Το θυμάμαι από τους τίτλους μιας συνέντευξής του στο «ΒΗΜΑ», στα τέλη της δεκαετίας του 1970.

Προσωπικά μετά από 40 χρόνια στην κομμουνιστική Αριστερά, θα το διατύπωνα λίγο διαφορετικά: «Η αλήθεια συμφέρει το λαό». Όποια κι αν είναι αυτή.

Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, όμως η συζήτηση σχετικά με τη νέα ταινία του Κ. Γαβρά «Ενήλικες στην αίθουσα» που άρχισε εδώ και μήνες, πριν καν την προβολή της και συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, δυσανάλογη με τους θεατές που την έχουν έως τώρα παρακολουθήσει (μόλις 23.500 θεατές σε 78 αίθουσες εδώ και μια βδομάδα τουλάχιστον που παίζεται στους κινηματογράφους της Αθήνας), με βάζει στον πειρασμό να καταθέσω τις σκέψεις ενός απλού θεατή της ταινίας και συμμέτοχου ενεργού πολίτη, στα δρώμενα εντός και εκτός Σύριζα κατ’ εκείνο το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης «της πρώτης φοράς αριστεράς», όπως τουλάχιστον βαυκαλιζόμασταν ότι ήταν, όσοι είχαμε πάρει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μέρος στο εγχείρημα.

Πρώτη Φορά Αριστερά

του Σίμου Ανδρονίδη

Μερικές επισημάνσεις με αφορμή το βιβλίο του Βασίλη Ασημακόπουλου

Το θεωρητικό πόνημα του Βασίλη Ασημακόπουλου που φέρει τον τίτλο «Πρώτη Φορά Αριστερά –Αντιθέσεις, αντιφάσεις, εσωτερικές συγκρούσεις στο ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1974-1990 και οι βάσεις του πολιτικού μεταμορφισμού του», μερικές μέρες μετά την επέτειο της συμπλήρωσης 45 ετών από την «Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη» που ενέγραψε πολιτικά και ιδεολογικά, τους ίδιους όρους συγκρότησης του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, διαμορφωμένου από την ιστορική εμπειρία της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών (1967-1974), υπό το πρίσμα και της όλης πολιτικής παρουσίας του Πανελληνίου Απελευθερωτικού Κινήματος (ΠΑΚ), σε μία περίοδο όπου το σημερινό Κίνημα Αλλαγής με επικεφαλής την Φώφη Γεννηματά, ακολουθώντας την πολιτική στρατηγική ανα-πλαισίωσης έως πολιτικής άρνησης της «παλαιάς» (Νέα Δημοκρατία) και της «νέας» Δεξιάς (Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς/με όρους «νέας Δεξιάς» προσέγγιζε την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα της Λαϊκής Ενότητας), αναγνωρίζοντας ένα, ακόμη και αφετηριακό αντι-δεξιό πρόσημο ως θεμελιώδη όρο αυτο-προσδιορισμό στις κρισιακές συνθήκες, αδυνατεί να αντιστοιχήσει το περιεχόμενο του πολιτικού-ιδεολογικού και προγραμματικού κοινωνικού λόγου που αρθρώνει με συγκεκριμένες κοινωνικές-ταξικές απευθύνσεις, λειτουργώντας περισσότερο ως πολιτικό κόμμα που προτάσσει το εθνικό ως στρατηγικό (το συγκεκριμένο πλαίσιο απαντάται και επί προεδρίας Ευάγγελου Βενιζέλου), αφήνοντας παράλληλα να διαρρεύσει μία θεώρηση μείζονος πολιτικοϊστορικής έκφανσης που φέρει το μέλλον στο παρόν: «η ιστορία θα μας δικαιώσει».